Ένα άρθρο του Youssef Hindi (αποκλειστικα στο E&R)
- Η προέλευση του εβραϊκού μηδενισμού
- Επαναστατικός Μεσσιανισμός
- Εβραϊκή Επανάσταση και Τρομοκρατία
- Σιωνιστική τρομοκρατία
*
Αυτό το τέταρτο άρθρο σε μια σειρά Κατανόησης προορίζεται για όλους εκείνους που έχουν διαβάσει το βιβλίο μου Κατανόηση της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής Σύγκρουσης και που επιθυμούν να εμβαθύνουν τη γνώση και την κατανόησή τους για αυτό το τεράστιο θέμα.
Η προέλευση του εβραϊκού μηδενισμού
Από τότε που οι Βρετανοί άρχισαν να υποστηρίζουν ισλαμικές επαναστατικές οργανώσεις στις αραβικές χώρες από τη δεκαετία του 1940, η τρομοκρατία έχει συχνά συνδεθεί με ισλαμιστικές οργανώσεις. Ωστόσο, η τρομοκρατία στη σύγχρονη εποχή έχει τις ρίζες της στα επαναστατικά κινήματα του δεύτερου μισού του δέκατου ένατου αιώνα. Μια τρομοκρατία της οποίας η μήτρα είναι η επανάσταση του 1789 που, για να εδραιωθεί μόνιμα, καθιέρωσε την Τρομοκρατία.
Είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία των μπολσεβίκων επαναστατών ήταν Εβραίοι, αλλά η εβραϊκή διάσταση του επαναστατικού μηδενισμού και της τρομοκρατίας είναι λιγότερο γνωστή.
Μπορούμε να εντοπίσουμε την προέλευση αυτού του σύγχρονου μηδενισμού, την κινητήρια δύναμη της τρομοκρατίας του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα, πίσω στην Καμπάλα του Σαββάτου-Φράνκ, και πιο πίσω στο ίδιο το Ταλμούδ.
Μετά την εμφάνιση των αντινομιστών Καμπαλιστών Sabbatai Tzvi (1626-1676) και Jacob Frank (1726-1791), η Καμπάλα και ο Μεσσιανισμός στη σαββατιανή-φραγκική μορφή, άνοιξαν ένα μονοπάτι που οδηγεί σε έναν αθεϊστικό μεσσιανισμό.
Όπως εξηγεί ο μαρξιστής εβραίος φιλόσοφος Michael Lowy, η δομή ορισμένων κλάδων του σοσιαλισμού είναι αυτή του εβραϊκού μεσσιανισμού. Η αναρχική τάση του σοσιαλισμού, της οποίας η ιστορική υλοποίηση είναι η μπολσεβίκικη επανάσταση, είναι αυτή που έχει παραμείνει πιο πιστή στον καταστροφικό μεσσιανισμό της φράγκικης Καμπάλα. Πράγματι, αυτή η σαββατική-φρανκιστική πτυχή του αναρχισμού βρίσκεται στα γραπτά του Μιχαήλ Μπακούνιν (1814-1876). Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ο Μπακούνιν παρέφραζε τον Τζέικομπ Φρανκ όταν έγραψε:
«Το καταστροφικό πάθος είναι ένα δημιουργικό πάθος» ή «Δεν πιστεύω σε συντάγματα ή νόμους...» Χρειαζόμαστε κάτι άλλο: πάθος, ζωή, έναν νέο κόσμο χωρίς νόμους και επομένως ελεύθερο. [1]
Ο Ιακώβ Φρανκ είπε έναν αιώνα πριν από τον Μπακούνιν: «Ήρθα στην Πολωνία μόνο για να εξαλείψω όλους τους νόμους και τις θρησκείες και η επιθυμία μου είναι να φέρω ζωή στον κόσμο». (Kraushar, Ι, 308) [2]
Αυτός ο καταστροφικός μεσσιανισμός του ίδιου του Φραγκισμού βρίσκει την πηγή του στο Ταλμούδ, και συγκεκριμένα σε αυτό το midrash (Ταλμουδικό σχόλιο στη Βίβλο) Tehillim (στον Ψαλμό 45:3): «Ο Ισραήλ ρωτά τον Θεό, πότε θα μας στείλεις τη Λύτρωση; Εκείνος απαντά: όταν θα έχετε κατέβει στο χαμηλότερο επίπεδο, εκείνη τη στιγμή θα σας φέρω τη Λύτρωση. »
Είναι αυτή η ταλμουδική προφητεία που ο Jacob Frank θα επιδιώξει να πραγματοποιήσει εξαπλώνοντας την εξαχρείωση και το παγκόσμιο χάος. Έτσι δήλωσε: «Δεν ήρθα για να εξυψώσω, ήρθα για να καταστρέψω και να υποβαθμίσω όλα τα πράγματα μέχρι να καταπιούν τα πάντα βαθιά, ώστε να μην μπορούν πλέον να κατέβουν...» Δεν υπάρχει ανάβαση χωρίς προηγούμενη κατάβαση... [3]
Η καταστροφή, η γενικευμένη εξαχρείωση είναι, στην εβραϊκή εσχατολογική παράδοση, η προϋπόθεση για μεσσιανικούς χρόνους και λύτρωση. Υπάρχουν, εξηγεί ο μεγάλος ιστορικός της Καμπάλα και του εβραϊκού μεσσιανισμού Gershom Scholem, ορισμένες ερμηνείες που προσφέρουν μια νέα ανάγνωση του Ψαλμού 156: αντί για την παραδοσιακή εκδοχή σύμφωνα με την οποία στη μεσσιανική εποχή «Ο Κύριος ελευθερώνει τους φυλακισμένους» (matir assirum), πρέπει να διαβάσουμε «Ο Κύριος αίρει τις απαγορεύσεις» (matir issurim). [4]
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι βρίσκουμε, στην καρδιά της αναρχικής και ελευθεριακής σκέψης, τον εβραϊκό μεσσιανισμό στη φρανκιστική του μορφή, όταν γνωρίζουμε ότι ακριβώς στην Κεντρική Ευρώπη – όπου γεννήθηκε και εδραιώθηκε ο φρανκισμός – σχηματίστηκαν σοσιαλιστικά κινήματα.
Όπως εξηγεί ο Michaël Lowy, για τους περισσότερους σοσιαλιστές στοχαστές:
Υπήρχαν μόνο δύο πιθανές εκβάσεις (στο πλαίσιο του νεορομαντισμού): είτε η επιστροφή στις δικές του ιστορικές ρίζες, στον δικό του πολιτισμό, εθνικότητα ή προγονική θρησκεία, είτε η προσκόλληση σε μια ρομαντική-επαναστατική ουτοπία οικουμενικού χαρακτήρα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ένας αριθμός Εβραίων στοχαστών της γερμανικής κουλτούρας κοντά στον αντικαπιταλιστικό ρομαντισμό επέλεξαν αυτούς τους δύο δρόμους ταυτόχρονα με τη μορφή μιας εκ νέου ανακάλυψης της εβραϊκής θρησκείας (ιδιαίτερα της ουτοπικής επανορθωτικής ερμηνείας του μεσσιανισμού) και της συμπάθειας ή της ταύτισης με επαναστατικές ουτοπίες (ειδικά ελευθεριακές) βαθιά φορτισμένες με νοσταλγία για το παρελθόν – πολύ περισσότερο που αυτοί οι δύο δρόμοι ήταν δομικά ομόλογοι.
Αυτή η διπλή προσέγγιση χαρακτηρίζει αρκετούς Εβραίους στοχαστές από την Κεντρική Ευρώπη, οι οποίοι αποτελούν μια εξαιρετικά ετερογενή ομάδα, αλλά παρόλα αυτά ενωμένοι από αυτή την κοινή προβληματική. μεταξύ αυτών μπορούν να βρεθούν μερικά από τα μεγαλύτερα μυαλά του εικοστού αιώνα: ποιητές και φιλόσοφοι, επαναστάτες ηγέτες και θρησκευτικοί ηγέτες, Λαϊκοί Επίτροποι και θεολόγοι, συγγραφείς και καββαλιστές και ακόμη και συγγραφείς-φιλόσοφοι-θεολόγοι-επαναστάτες: Franz Rosenzweig, Martin Buber, Gershom Scholem, Gustav Landauer, Walter Benjamin, Franz Kafka, Ernst Toller, Ernst Bloch, Γκέοργκ Λούκατς. [5]
Οι τελευταίοι τρεις, ο Ernst Toller, ο Ernst Bloch και ο Georg Lukacs, οι οποίοι, όπως επισημαίνει ο Lowy, ήταν «αφομοιωμένοι αναρχομπολσεβίκοι άθεοι-θρησκευόμενοι Εβραίοι», σε αντίθεση με τους άλλους που αναφέρθηκαν παραπάνω, «εγκατέλειψαν την εβραϊκή τους ταυτότητα διατηρώντας παράλληλα έναν σκοτεινό δεσμό με τον Ιουδαϊσμό».
Ο Lowy εξηγεί ότι «ο θρησκευτικός αθεϊσμός τους (ο όρος είναι του Luckacs) τρέφεται τόσο από εβραϊκές όσο και από χριστιανικές αναφορές» και η πολιτική τους εξέλιξη τους οδηγεί σε ένα πρόβλημα σύνθεσης μεταξύ των δύο [6].
Επαναστατικός μεσσιανισμός
Αρκετές σύγχρονες μαρτυρίες του Georg Lukacs αποκαλύπτουν τον πυρετώδη και αποκαλυπτικό μεσσιανισμό του. Η Marianne Weber (σύζυγος του κοινωνιολόγου) περιγράφει τους Λούκατς των ετών 1912-1917 ως στοχαστή «ταραγμένο από εσχατολογικές ελπίδες για τον ερχομό του νέου Μεσσία» και για τον οποίο «μια σοσιαλιστική τάξη βασισμένη στην αδελφοσύνη είναι η προϋπόθεση για τη Λύτρωση».
Αυτός ο υλιστικός μεσσιανισμός ονομάζεται από τον ίδιο τον Λούκατς «αθεϊστική θρησκευτικότητα». Σε ένα συνέδριο το 1918, απέτισε φόρο τιμής στους Αναβαπτιστές (ένα ευαγγελικό χριστιανικό ρεύμα) και ισχυρίστηκε την κατηγορηματική τους προσταγή: «Να γκρεμίσουμε τη Βασιλεία του Θεού στη γη αυτή τη στιγμή». [7]
Την ίδια περίοδο, εκείνη της επαναστατικής κρίσης του 1918-1919 στη Γερμανία, ο Gustav Landauer (1870-1919), ένας Γερμανοεβραίος σοσιαλιστής, καταλήφθηκε, όπως και ο Λούκατς, από μεσσιανικό πυρετό και συνέκρινε το «πνεύμα της Επανάστασης» με τη δράση των «αρχαίων προφητών». Τον Ιανουάριο του 1919, στον νέο πρόλογο της νέας έκδοσης της Έκκλησης στο Σοσιαλισμό, έγραψε:
«Το χάος είναι εδώ... τα Πνεύματα αφυπνίζονται... ότι από την Επανάσταση έρχεται η Αναγέννηση... ότι από την Επανάσταση έρχεται σε μας η Θρησκεία – μια Θρησκεία της δράσης, της ζωής, της αγάπης, που μας κάνει ευτυχισμένους, που φέρνει λύτρωση και νικά τα πάντα. [8]
Εβραϊκή Επανάσταση και Τρομοκρατία
Ο Alexander Solzhenitsyn (1918-2008), ανίχνευσε την ιστορία του ρόλου των Εβραίων πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση του 1917, σε ένα μνημειώδες έργο, Δύο αιώνες μαζί (σε δύο τόμους):
«Η συμμετοχή των Εβραίων στο ρωσικό επαναστατικό κίνημα πρέπει να προσελκύσει την προσοχή μας. Πράγματι, η ριζοσπαστική επαναστατική δράση έγινε τότε μια όλο και πιο διαδεδομένη μορφή δραστηριότητας μεταξύ της εβραϊκής νεολαίας. Το εβραϊκό επαναστατικό κίνημα είναι ένα ποιοτικά σημαντικό συστατικό του ρωσικού επαναστατικού κινήματος γενικά. Όσο για την αναλογία του αριθμού των Εβραίων και των Ρώσων επαναστατών κατά τη διάρκεια των διαφόρων ετών, μας εκπλήσσει. Φυσικά, αν στις επόμενες σελίδες μιλάμε κυρίως για Εβραίους, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν υπήρχε μεγάλος αριθμός σημαινόντων επαναστατών μεταξύ των Ρώσων: αυτή είναι η πρόθεσή μας.
Στην πραγματικότητα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1870, μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός Εβραίων είχε ενταχθεί στο επαναστατικό κίνημα και σε δευτερεύοντες ρόλους. (Εν μέρει επειδή υπήρχαν ακόμα λίγοι Εβραίοι μεταξύ των φοιτητών.) Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι ο Leon Deutsch, σε ηλικία 10 ετών, εξοργίστηκε από τον πυροβολισμό του Karakozov, επειδή αισθάνθηκε «πατριώτης». Ομοίως, λίγοι Εβραίοι προσχώρησαν στον ρωσικό μηδενισμό της δεκαετίας του 1860, τον οποίο, ωστόσο, λόγω του ορθολογισμού τους, αφομοίωσαν εύκολα.
«Ο μηδενισμός έχει διαδραματίσει ακόμη πιο ευεργετικό ρόλο μεταξύ της εβραϊκής φοιτητικής νεολαίας παρά μεταξύ της χριστιανικής νεολαίας». [9]
Ωστόσο, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1870, ο κύκλος των νεαρών Εβραίων της ραβινικής σχολής του Βίλνιους άρχισε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. (Μεταξύ αυτών ήταν ο V. Iohelsohn, τον οποίο παραθέτουμε παρακάτω, και ο γνωστός μελλοντικός τρομοκράτης A. Zondelévitch – και οι δύο λαμπροί μαθητές, προορισμένοι να γίνουν εξαιρετικοί ραβίνοι. Ο A. Liebermann, μελλοντικός συντάκτης της La Pravda στη Βιέννη, καθώς και η Anna Einstein [...] »
Η μπολσεβίκικη εβραϊκή νεολαία που εξεγέρθηκε ανήκε, όχι στο προλεταριάτο, αλλά στην αστική τάξη και την αριστοκρατία:
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι σχεδόν κανένας Εβραίος επαναστάτης δεν ρίχτηκε στην επανάσταση λόγω φτώχειας, αλλά ότι οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από εύπορες οικογένειες (στους τρεις τόμους της Ρωσικής Εβραϊκής Εγκυκλοπαίδειας, δεν υπάρχει έλλειψη παραδειγμάτων). Natanson, Deutsch, Aptekman (του οποίου η οικογένεια περιελάμβανε πολλούς ταλμουδιστές, γιατρούς του νόμου - συμπεριλαμβανομένων όλων των θείων του), Khotinsky, Gurevich, Semyon Loury (του οποίου η οικογένεια, ακόμη και σε αυτόν τον κύκλο, θεωρήθηκε "αριστοκρατική" - προέρχονταν από εύπορο εμπορικό υπόβαθρο. «ο μικρός Σιμόν προοριζόταν επίσης να γίνει ραβίνος», αλλά, υπό την επίδραση του κύματος του Διαφωτισμού, ο πατέρας του, Gerts Lourié, είχε εμπιστευτεί τον γιο του στο λύκειο για να γίνει δάσκαλος). η πρώτη Ιταλίδα μαρξίστρια, η Anne Rosenstein (περιτριγυρισμένη από την παιδική ηλικία από γκουβερνάντες που μιλούσαν πολλές γλώσσες), οι τραγικές φιγούρες του Moses Rabinovitch και της Betty Kaminskaya, η Felicie Cheftel, ο Joseph Guetsov, μέλος του Black Share, μεταξύ πολλών άλλων. Και έπειτα υπάρχει η Christine (Khasia) Grinberg, «από μια ευκατάστατη παραδοσιακή οικογένεια εμπόρων», η οποία εντάχθηκε στο La Volonté du Peuple το 1880: το σπίτι της φιλοξένησε μυστικές συναντήσεις, ήταν συνένοχη στις επιθέσεις που διαπράχθηκαν εναντίον του Αλεξάνδρου Β ', και μάλιστα έγινε ιδιοκτήτρια ενός παράνομου εργοστασίου δυναμίτη το 1882 - στη συνέχεια καταδικάστηκε σε απέλαση. Ούτε η Fanny Moreinis προερχόταν από φτωχή οικογένεια. Και αυτή «συμμετείχε στις προετοιμασίες για επιθέσεις κατά της ζωής του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Β '» και πέρασε δύο χρόνια στη φυλακή του Κάρα.
Μερικοί προέρχονταν από ραβινικές οικογένειες, όπως ο μελλοντικός γιατρός φιλοσοφίας Lyubov Axelrod ή η Ida Axelrod. Ή ακόμα και μικροαστικές οικογένειες, αλλά αρκετά εύπορες για να στείλουν τα παιδιά τους στο γυμνάσιο, όπως ο Aïzik Arontchik (μετά το γυμνάσιο, μπήκε στη Σχολή Μηχανικών της Αγίας Πετρούπολης, την οποία σύντομα εγκατέλειψε για να ξεκινήσει επαναστατική δράση). [10]
Μετά την κατάληψη της εξουσίας, οι Ιουδαιομπολσεβίκοι επιδόθηκαν, ειδικά κατά την περίοδο της τρομοκρατίας, σε μαζικές δολοφονίες, όπως «η πιο επιφανής (για τις σφαγές στην Κριμαία) Rosalia Zalkind-Zemlyachka, μια πραγματική μανία τρόμου: το 1917-1920, πολύ πριν από τον Kaganovich, ήταν γραμματέας της Επιτροπής Μπολσεβίκων της Μόσχας μαζί με τους V. Zagorsky, I. Zelensky, Ι. Πιατνίτσκι. Όταν γνωρίζουμε ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν περισσότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού της Οδησσού, δεν μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι «στους επαναστατικούς θεσμούς της Οδησσού υπήρχε μεγάλος αριθμός Εβραίων»[11].
Η εβραϊκή τρομοκρατία έχει εξαχθεί εκτός Ρωσίας, στη σιωνιστική της μορφή.
Σιωνιστική τρομοκρατία
Η πρώτη εβραϊκή σιωνιστική ένοπλη οργάνωση, η Bar-Guiora, δημιουργήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1907. Ο στόχος αυτής της οργάνωσης είναι η ανάπτυξη συλλογικών εκμεταλλεύσεων και η προστασία τους. Μέχρι αυτή την περίοδο, η προστασία των εβραϊκών κοινοτήτων παρεχόταν από Άραβες φρουρούς. Τα μέλη του Bar-Giora προέρχονταν από τις εβραϊκές ομάδες αυτοάμυνας που σχηματίστηκαν στις εβραϊκές κοινότητες της Ρωσίας μετά τα πογκρόμ του Kishinev που μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη. Το 1909, αυτή η οργάνωση έγινε μέρος του κινήματος Hashomer, το οποίο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αριθμούσε περίπου 200 άνδρες. Θα αποτελέσουν τον πυρήνα της Χαγκάνα.
Το 1923, στη Ρίγα (Λετονία), ο Vladimir Ze'ev Jabotinsky, τότε μέλος της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης, δημιούργησε μια παραστρατιωτική σιωνιστική οργάνωση νεολαίας, την Betar (που βρίσκεται στην άκρα δεξιά του σιωνισμού όπως το Ρεβιζιονιστικό Κόμμα). Betar είναι το όνομα ενός φρουρίου στην Ιουδαία όπου οι Εβραίοι επαναστάτες πολέμησαν την τελευταία τους αντίσταση εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν το 135 κατά τη διάρκεια της εβραϊκής εξέγερσης υπό την ηγεσία του Bar-Kokheba.
Μεταξύ των μελών του Betar, και της τρομοκρατικής οργάνωσης Irgun, ήταν ο Menachem Begin, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ το 1977. Κοντά στον Jabotinsky, ο οποίος ήταν κουμπάρος του στο γάμο του (στις 29 Μαΐου 1939), ο Begin εντάχθηκε στην Betar το 1928 και έγινε επικεφαλής της το 1939. Και το 1943, εντάχθηκε στην Irgun και ανέλαβε τη διοίκηση το 1947.
Το 1925, ο Jabotinsky ίδρυσε το Ρεβιζιονιστικό Κόμμα με Σιωνιστές ακτιβιστές, το οποίο στόχευε στην αναθεώρηση του Σιωνισμού σε αντίθεση με τους σοσιαλιστές Σιωνιστές και τους κεντρώους Σιωνιστές (που ονομάζονται επίσης Γενικοί Σιωνιστές) που κυριαρχούσαν στην Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση. Ο στόχος των ρεβιζιονιστών σιωνιστών είναι να κατακτήσουν και να αποικίσουν την Παλαιστίνη και μέρος της Ιορδανίας με μαζική μετανάστευση και όπλα, προκειμένου να εγκαθιδρύσουν ένα εβραϊκό κράτος που εκτείνεται και στις δύο όχθες του ποταμού Ιορδάνη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ιδρύθηκε η παραστρατιωτική οργάνωση Haganah («άμυνα» στα εβραϊκά), ο ρόλος της οποίας ήταν να υπερασπιστεί τους Εβραίους εποίκους που ήταν εγκατεστημένοι στην Παλαιστίνη. συμμετείχε επίσης στην Aliyah Bet [12], την παράνομη μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη. Η Haganah διέπραξε επίσης πολιτικές δολοφονίες, όπως αυτή του αντισιωνιστή Εβραίου συγγραφέα Jacob Israel De Haan το 1924 στην Ιερουσαλήμ.
Η Irgun Tsva'i the Umi (Εθνική Στρατιωτική Οργάνωση) είναι μια σιωνιστική τρομοκρατική ομάδα που ιδρύθηκε το 1931 από τον Abraham Tehomi που αποσχίστηκε από τη Haganah, η οποία θεωρήθηκε πολύ δειλή. Το πρώτο όνομα του Irgun είναι Haganah B.
Το Irgun έχει συγκεντρώσει στοιχεία της Brit Ha'Birionim (Συμμαχία των Ταξιαρχών ή Συμμαχία των Κακοποιών) που δημιουργήθηκε επίσης το 1931 από προσωπικότητες του Ρεβιζιονιστικού Σιωνιστικού Κόμματος. Ο επικεφαλής του Brit Ha'Birionim είναι ο Abba Ahimeir, πιο ριζοσπαστικός από τον Vladimir Ze'ev Jabotinsky. Αυτή η ομάδα δημιουργήθηκε για να πολεμήσει τρεις εχθρούς: τους Παλαιστίνιους, τους αριστερούς σιωνιστές και τους Βρετανούς που θέλουν να περιορίσουν την εβραϊκή μετανάστευση και οι οποίοι δεν είναι αρκετά αντι-αραβικοί σύμφωνα με αυτούς τους ριζοσπάστες σιωνιστές.
Αυτό το όνομα, Ha'Birionim, αναφέρεται στους Εβραίους Ζηλωτές (επίσης γνωστούς ως Sicarii) που επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Ιουδαϊκού-Ρωμαϊκού Πολέμου (μεταξύ 66 και 73 μ.Χ.). Ήταν εξτρεμιστές που έφτασαν στο σημείο να σκοτώσουν Εβραίους που αρνήθηκαν να επαναστατήσουν εναντίον των Ρωμαίων.
Το Brit Ha'Birionim είναι μέρος της zelotic παράδοσης. Οι προκάτοχοί τους επαναστάτησαν εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και επαναστάτησαν εναντίον της Βρετανικής Υποχρεωτικότητας, η οποία δημιούργησε την εβραϊκή εθνική εστία.
Στις 16 Ιουνίου 1933, ο Haim Arlozoroff, μέλος του Εβραϊκού Πρακτορείου και επικεφαλής των πολιτικών σχέσεων, δολοφονήθηκε επειδή ήταν διαπραγματευτής της συμφωνίας μεταξύ του Εβραϊκού Πρακτορείου και του Τρίτου Ράιχ για την οργάνωση της μετανάστευσης των Γερμανοεβραίων στην εβραϊκή εθνική εστία. Οι τρεις ύποπτοι που συνελήφθησαν πρόσκεινται στο Ρεβιζιονιστικό Κόμμα. Μόνο ένας από αυτούς, ο Αβραάμ Στάβσκι, καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό και στη συνέχεια αθωώθηκε. Βρετανοί ερευνητές ακολουθούν τα ίχνη προς το Brit Ha'Birionim. Στη δίκη του, ο Abba Ahiméir αθωώθηκε για τη δολοφονία, αλλά τα έγγραφα που βρέθηκαν στο σπίτι του τον καταδίκασαν σε φυλάκιση 18 μηνών για υποκίνηση εξέγερσης εναντίον του Βρετανού αντιπροσώπου.
Οι σιωνιστές δημιουργούν τρομοκρατικές οργανώσεις με όλη τους τη δύναμη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, δημιουργήθηκε η παραστρατιωτική ομάδα Lehi (εβραϊκό ακρωνύμιο για το Lohamei Herut Israel, "Μαχητές για την Ελευθερία του Ισραήλ"), επίσης γνωστή ως Ομάδα Stern, από τον πρώτο ηγέτη της Avraham Stern.
Μετά το θάνατο του Avraham Stern, ο οποίος σκοτώθηκε από τις βρετανικές δυνάμεις στις 12 Φεβρουαρίου 1942, η ομάδα Stern καθοδηγήθηκε από τους Israel Eldad, Nathan Yolin και Yitzhak Shamir, ο οποίος ήταν μέλος της Irgun από το 1937 έως το 1940 (την οποία εγκατέλειψε επειδή θεωρούσε την οργάνωση πολύ μετριοπαθή) και ο οποίος έγινε μέλος της Κνεσέτ (ισραηλινό κοινοβούλιο) το 1973 Πρόεδρος της Κνεσέτ το 1977 και πρωθυπουργός του Ισραήλ το 1983-1984 και ξανά από το 1986 έως το 1992.
Η ομάδα Στερν πραγματοποίησε επιθέσεις εναντίον των Βρετανών από το 1941 έως το 1948 και εναντίον των Παλαιστινίων το 1947 και το 1948. Ήταν η ομάδα Stern που δολοφόνησε τον μεσολαβητή του ΟΗΕ, κόμη Folke Bernadotte, καθώς και τον γάλλο συνταγματάρχη André Sérot, επικεφαλής των παρατηρητών των Ηνωμένων Εθνών, στην Ιερουσαλήμ στις 17 Σεπτεμβρίου 1948.
Τον Μάιο του 1941, δημιουργήθηκε η Palmah ("Μονάδα Κρούσης") με στόχο να χρησιμεύσει ως αντάρτικη δύναμη για την αντιμετώπιση μιας πιθανής γερμανικής εισβολής στην Παλαιστίνη. Διοικητής και στρατολόγος της Palmah ήταν ο Yitzhak Sadeh, πρώην διοικητής της Haganah, διοικητής της εβραϊκής αστυνομίας εποικισμού (που ιδρύθηκε το 1936 από τους Βρετανούς) και μελλοντικός συνιδρυτής του IDF. Τα μέλη της Πάλμα στρατολογήθηκαν από τη Χαγκάνα.
Ο Γιτζάκ Σαντέχ διοικούσε την Πάλμα μέχρι το 1945, όταν διορίστηκε αρχηγός του επιτελείου της Χαγκάνα. Ήταν υπεύθυνος για επιχειρήσεις εναντίον των βρετανικών δυνάμεων και την παράνομη μεταφορά Εβραίων μεταναστών στην Παλαιστίνη. Το κράτος του Ισραήλ διέλυσε την Palmah το 1949, φοβούμενο ότι θα γίνει πολιτική δύναμη, αλλά ενσωμάτωσε μερικούς από τους άνδρες για να σχηματίσουν την πρώτη μονάδα αλεξιπτωτιστών του IDF.
Το 1948, όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι τρομοκρατικές ομάδες Irgun και Lehi ενσωματώθηκαν στη Haganah για να σχηματίσουν τον IDF, τον «Ισραηλινό Αμυντικό Στρατό».
Αυτές οι σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες επιτίθενται στους Παλαιστίνιους για να τους διώξουν από τη γη τους για να την αποικίσουν και στη βρετανική Mandatary, η οποία θεωρείται ενοχλητικός κατακτητής που επιβραδύνει τον εβραϊκό αποικισμό της Παλαιστίνης.
Πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις εναντίον βρετανικών υποδομών και στρατιωτικών στόχων. Τη νύχτα της 17ης προς 18η Ιουνίου 1946, η Palmah κατέστρεψε δέκα γέφυρες, τον Οκτώβριο επιτέθηκε στο στρατόπεδο κράτησης Atlit και απελευθέρωσε πολλούς κρατούμενους.
Για την Ιργκούν, «η πολιτική βία και η τρομοκρατία» ήταν «νόμιμα εργαλεία στον εβραϊκό εθνικό αγώνα για τη γη του Ισραήλ» [13].
Μεταξύ των επιθέσεων του Irgun, του Haganah και του Palmah μπορούμε να δώσουμε τα ακόλουθα παραδείγματα:
Η σφαγή του Al-Quds (Ιερουσαλήμ), Δεκέμβριος 1937: Ένα μέλος της Irgun έριξε μια χειροβομβίδα στην αγορά κοντά στο τζαμί Al-Quds, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δεκάδες ανθρώπους. Η σφαγή της Χάιφα, Μάρτιος 1938: Μέλη της Irgun και της ομάδας Stern έριξαν αρκετές χειροβομβίδες στην αγορά της Χάιφα, σκοτώνοντας 18 άτομα και τραυματίζοντας 38. Σφαγή της Χάιφα, Ιούλιος 1938: Η Ιργκούν πυροδότησε παγιδευμένα αυτοκίνητα στην αγορά της Χάιφα, σκοτώνοντας 21 άτομα και τραυματίζοντας 52. Η επίθεση στο χωριό Balad El-Sheikh, Ιούνιος 1939: Αυτό το παλαιστινιακό χωριό δέχθηκε επίθεση από μέλη της Haganah. Πέντε χωρικοί απήχθησαν και δολοφονήθηκαν. Ο βομβαρδισμός του ξενοδοχείου King David, Ιούλιος 1946: Με επικεφαλής τον Menachem Begin, η Irgun σχεδίασε και πραγματοποίησε τον βομβαρδισμό του ξενοδοχείου King David, το οποίο ήταν τότε το αρχηγείο του βρετανικού στρατού στην Ιερουσαλήμ, με στόχο την καταστροφή εγγράφων που αποδεικνύουν τις τρομοκρατικές εκστρατείες των σιωνιστικών ομάδων. Η επίθεση σκότωσε 28 Βρετανούς, 17 Εβραίους, 41 Παλαιστίνιους και 5 άλλους, με συνολικά 91 θύματα. Η επίθεση στο British Officer's Club House στο Goldschmidt, Μάρτιος 1947: Αυτή η επίθεση στην Ιερουσαλήμ σκότωσε 17 Βρετανούς στρατιώτες και πράκτορες πληροφοριών. Η απαγωγή και η δολοφονία των βρετανών στρατιωτών, Ιούλιος 1947: μια επίθεση που οδήγησε στη δολοφονία δύο βρετανών λοχιών στη Netanya. «Λίγο αργότερα, οι Βρετανοί αποφάσισαν να τερματίσουν την εντολή τους, υποβιβάζοντας την Παλαιστίνη στον ΟΗΕ». Ο βομβαρδισμός του σιδηροδρομικού σταθμού της Ιερουσαλήμ, Οκτώβριος 1947: Το Irgun βομβάρδισε το σιδηροδρομικό σταθμό της Ιερουσαλήμ εκτός από την επίθεση με νάρκες στους δρόμους και τα στρατιωτικά οχήματα [14]. Στις 12 Δεκεμβρίου 1947, το Irgun πυροδότησε ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο μπροστά από την Πύλη της Δαμασκού, προκαλώντας το θάνατο 20 ανθρώπων.
Η ομάδα Stern δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Διέπραξε διαβόητες βομβιστικές επιθέσεις και σφαγές: Η δολοφονία του Λόρδου Moyne, Νοέμβριος 1944: Δολοφονήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, ο Λόρδος Moyne ήταν ο ανώτατος εκπρόσωπος της βρετανικής κυβέρνησης στη Μέση Ανατολή εκείνη την εποχή. Οι Λεχί τον στοχοποίησαν λόγω της υποστήριξής του σε μια αραβική ομοσπονδία στη Μέση Ανατολή. Ο βομβαρδισμός του τρένου Κάιρο-Χάιφα, στις αρχές του 1948: μόλις λίγους μήνες πριν από την έναρξη του αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1948, το τρένο Κάιρο-Χάιφα βομβαρδίστηκε αρκετές φορές, επιθέσεις που διεκδικήθηκαν ή αποδόθηκαν στην ομάδα Stern. Τον Φεβρουάριο του 1948, μια επίθεση σκότωσε 28 Βρετανούς στρατιώτες και τραυμάτισε άλλους 35. Μια άλλη επίθεση τον Μάρτιο σκότωσε 40 πολίτες και τραυμάτισε άλλους 60. Στις 4 Ιανουαρίου 1948, ο Lehi ανατίναξε ένα φορτηγό μπροστά από το Δημαρχείο της Jaffa που στέγαζε το αρχηγείο της αραβικής πολιτοφυλακής al-Najjada, σκοτώνοντας 15 άτομα και τραυματίζοντας 80, 20 από αυτά σοβαρά. Τη νύχτα της 6ης προς 7η Ιανουαρίου 1948, στο Qatamon στα προάστια της Ιερουσαλήμ, η Haganah ανατίναξε το ξενοδοχείο Semiramis, το οποίο οι υπηρεσίες πληροφοριών είχαν αναφέρει ότι παρείχε καταφύγιο σε Άραβες πολιτοφύλακες. 24 άνθρωποι σκοτώθηκαν [15]. Στις 7 Ιανουαρίου 1948, στην Ιερουσαλήμ, μέλη της Irgun έριξαν βόμβα σε στάση λεωφορείου, σκοτώνοντας 17 άτομα. Στις 18 Φεβρουαρίου 1948, μια βόμβα Irgun εξερράγη στην αγορά Ramla, σκοτώνοντας 7 άτομα και τραυματίζοντας 45. Στις 28 Φεβρουαρίου 1948, η Palmah πραγματοποίησε επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο σε γκαράζ στην Αραβική Χάιφα, σκοτώνοντας 30 άτομα και τραυματίζοντας 70. Η δολοφονία του κόμη Folke Bernadotte, Σεπτέμβριος 1948: Ο κόμης Bernadotte, ένας μεσολαβητής ειρήνης του ΟΗΕ που είχε έρθει στη Μέση Ανατολή το 1948 για να αλλάξει το σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης σε μια προσπάθεια να διευθετήσει τις διαφορές μεταξύ Εβραίων και Αράβων, δολοφονήθηκε επίσης από την ομάδα Stern. Η σφαγή του Deir Yassin, Απρίλιος 1948: Κομάντος Stern και Irgun με επικεφαλής τον Menachem Begin επιτίθενται στο Deir Yassin, ένα χωριό 700 Παλαιστινίων, σκοτώνοντας τελικά μεταξύ 100 και 120 χωρικών. Ο εγκέφαλος πίσω από τη σφαγή του Deir Yassin, Begin, εκθείασε τα πλεονεκτήματα της σφαγής στο βιβλίο του The Revolt:
«Οι Άραβες σε όλη τη χώρα, δελεασμένοι να πιστέψουν τις άγριες ιστορίες της «σφαγής της Ιργκούν», καταλήφθηκαν με απεριόριστο πανικό και άρχισαν να φεύγουν για να σώσουν τη ζωή τους. Αυτή η μαζική φυγή πολύ γρήγορα εκφυλίστηκε σε μια τρελή και ανεξέλεγκτη πανωλεθρία. Η πολιτική και οικονομική σημασία αυτής της εξέλιξης δύσκολα μπορεί να υπερεκτιμηθεί. »
Η ομάδα Στερν διέπραξε 42 δολοφονίες, περισσότερο από το διπλάσιο του συνόλου των Ιργκούν και Χαγκάνα μαζί. Περισσότερες από τις μισές από αυτές τις πολιτικά υποκινούμενες δολοφονίες διαπράχθηκαν εναντίον άλλων Εβραίων [16].
Το 1948, ο Μεναχέμ Μπέγκιν μετέτρεψε την Ιργκούν σε πολιτικό κόμμα που ονομαζόταν Χερούτ, διάδοχος του Ρεβιζιονιστικού Κόμματος του Τζαμποτίνσκι, το οποίο θα ήταν η πιο σημαντική συνιστώσα του Λικούντ που ιδρύθηκε το 1973. Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου είναι γιος του Μπενσιόν Νετανιάχου, γραμματέα του Τζαμποτίνσκι και στενού συνεργάτη του Άμπα Αχιμέρ.
Η εθνοκάθαρση και η γενοκτονία που διαπράττεται σήμερα από τον ισραηλινό στρατό, συνοδευόμενη από τη συστηματική καταστροφή πολιτικών υποδομών, συνεχίζει αυτή τη μηδενιστική και τρομοκρατική παράδοση ακολουθώντας ακριβώς τις συστάσεις του Βιβλίου του Ιησού του Ναυή (Εβραϊκή Βίβλος), ένα πραγματικό εγχειρίδιο για γενοκτόνους.
Σημειώσεις
[[1] Παρατίθεται από τον Michaël Lowy, Jewish Messianism and Libertarian Utopia in Central Europe, Archives of Social Sciences of Religions. Ν. 51/1, Περσέας, 1981, σ. 6-7.
[[2] Στο Gershom Scholem, Aux origines religieuses du judaïsme laïque, de la mystique aux Lumières, Calmann-Levy, 2000, σ. 212.
[3] Charles Novak, Jacob Frank, ο ψεύτικος μεσσίας, 2012, l'Harmattan, σ. 56.
[4] Παρατίθεται από τον Michaël Lowy, ό.π. ό.π., σ. 8.
[[5] Michaël Lowy, ό.π. ό.π., σ. 11.
[[6] Michaël Lowy, ό.π. ό.π., σ. 12.
[[7] Michaël Lowy, ό.π. ό.π., σ. 36.
[[8] Michaël Lowy, ό.π. ό.π., σ. 22.
[[9] L. Deutsch, Roi evreiev v rousskom revoliutsionnom dvijenii (Ο ρόλος των Εβραίων στο Ρωσικό Επαναστατικό Κίνημα), τόμος 1, 2η έκδοση, M.L., GIZ, 1925, σ. 20-22.
[[10] Alexander Solzhenitsyn, Two Centuries Together Volume I: Jews and Russians before the Revolution, 2002, Fayard, κεφάλαιο vi: Within the Russian Revolutionary Movement.
[[11] Alexander Solzhenitsyn, ό.π. Ό.π. Κεφάλαιο XV: Στο πλευρό των μπολσεβίκων.
[[12] Κωδική ονομασία για την παράνομη μετανάστευση των Εβραίων στην Υποχρεωτική Παλαιστίνη από το 1933 έως το 1948.
[[13] https://fr-cjpme.nationbuilder.com/...
[14] https://fr-cjpme.nationbuilder.com/...
[15] Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited, Cambridge University Press, 2004, σ. 123.
[[16] Ben-Yehuda, N., Πολιτικές δολοφονίες από Εβραίους, Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, 1993, σ. 397
https://www.egaliteetreconciliation.fr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου