Σήμερα, ο κόσμος βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι - μια επικίνδυνη αλλά μετασχηματιστική στιγμή - που χαρακτηρίζεται από την κατάρρευση των παραδοσιακών δομών εξουσίας και την εμφάνιση μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης. Αυτός ο μετασχηματισμός δεν είναι απλώς θέμα γεωπολιτικής αναδιοργάνωσης· Σηματοδοτεί ένα διάλειμμα από δεκαετίες δυτικής κυριαρχίας, ειδικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους βασικούς συμμάχους τους, και προσφέρει μια ευκαιρία στους ιστορικά καταπιεσμένους λαούς να ανέλθουν και να ευθυγραμμιστούν με τις ανερχόμενες δυνάμεις στην παγκόσμια πολιτική. Η πλημμύρα του Al-Aqsa, υπό την ηγεσία θαρραλέων Παλαιστινίων, οι στρατιωτικές ενέργειες της Ρωσίας και η εμφάνιση δυνάμεων όπως η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν δείχνουν μια νέα εποχή στην οποία τα συμφέροντα της σιωνιστικής οντότητας και των δυτικών συμμάχων της δεν θα υπαγορεύουν πλέον τις παγκόσμιες υποθέσεις.
Η άνοδος μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης
Η έννοια ενός μονοπολικού κόσμου – που κυριαρχείται από μια μοναδική υπερδύναμη που ασκεί απαράμιλλη οικονομική, στρατιωτική και πολιτική επιρροή – αμφισβητείται γρήγορα. Για χρόνια, η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν προωθούν αθόρυβα μια συμμαχία που στοχεύει να εκτοπίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες από το ρόλο τους ως παγκόσμιου ηγεμόνα. Αυτός ο συνασπισμός τροφοδοτείται από ένα κοινό όραμα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από την ιμπεριαλιστική καταπίεση, όπου η κυριαρχία και η αυτοδιάθεση αντικαθιστούν τις εκμεταλλευτικές εξωτερικές πολιτικές, τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τις αποικιοκρατικές πρακτικές.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει διατυπώσει ανοιχτά αυτό το όραμα, υποστηρίζοντας ότι η εποχή της αμερικανικής ηγεμονίας ξεθωριάζει. Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ο Πούτιν τον συνεχάρη, τονίζοντας τους θεμελιώδεις μετασχηματισμούς που αναδιαμορφώνουν το παγκόσμιο τοπίο. Υπαινίχθηκε μια νέα παγκόσμια τάξη, εντελώς διαφορετική από εκείνη που βασίζεται στην αποικιοκρατία και τον παρεμβατισμό - ένα συναίσθημα που απηχείται από την Κίνα και το Ιράν, οι οποίες έχουν υποφέρει εδώ και καιρό υπό τη δυτική οικονομική και πολιτική κυριαρχία.
Η παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών και οι επιπτώσεις της
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, συνηθισμένες εδώ και καιρό να θέτουν παγκόσμιους κανόνες και να διεξάγουν στρατιωτικές επεμβάσεις με ελάχιστη αντίσταση, αντιμετωπίζουν τώρα πρωτοφανείς εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις. Στο εσωτερικό, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν βαθιά ριζωμένες οικονομικές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού, της ανεργίας και της αυξανόμενης πολιτικής αστάθειας. Το αμερικανικό κοινό έχει κουραστεί από ατελείωτες ξένες εμπλοκές που εξαντλούν τους πόρους και προσφέρουν ελάχιστα απτά οφέλη στον μέσο πολίτη. Αυτό το συναίσθημα κορυφώθηκε με την άνοδο του Τραμπ, συμβολίζοντας μια στροφή προς τον απομονωτισμό και την απόρριψη των δαπανηρών ξένων παρεμβάσεων.
Τα δισεκατομμύρια δολάρια που κατευθύνονται τόσο προς την Ουκρανία όσο και προς τη σιωνιστική οντότητα αποκαλύπτουν πώς οι Αμερικανοί φορολογούμενοι επιβαρύνονται από συγκρούσεις που εξυπηρετούν ελάχιστο ή καθόλου σκοπό για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Η επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία και η πλημμύρα του Al-Aqsa στη Γάζα έχουν αποκαλύψει εγγενείς αδυναμίες στις συμμαχίες της Αμερικής. Αντί να παρέχουν στρατηγικό πλεονέκτημα, αυτές οι παρεμβάσεις έχουν αποστραγγίσει τους αμερικανικούς πόρους και έχουν διαβρώσει την παγκόσμια επιρροή τους. Η συνεχιζόμενη υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν σε αυτούς τους συμμάχους, που συχνά θεωρείται εκμεταλλευτική, απέτυχε να αποφέρει σημαντικά κέρδη, υπογραμμίζοντας τη μη βιωσιμότητα του ιμπεριαλιστικού μοντέλου της Αμερικής.
Ο ρόλος της 7ης Οκτωβρίου και η αναμόρφωση της παγκόσμιας τάξης
Η 7η Οκτωβρίου, που σημαδεύτηκε από την Επιχείρηση Πλημμύρα του Al-Aqsa, ήταν μια συμβολική στιγμή στη μετατόπιση της δυναμικής ισχύος της Μέσης Ανατολής. Αυτή η τολμηρή στάση ενάντια στη σιωνιστική οντότητα είχε παγκόσμια απήχηση, υπογραμμίζοντας περαιτέρω τα τρωτά σημεία του κράτους απαρτχάιντ που υποστηρίζεται από τις δυτικές δυνάμεις. Η επιχείρηση όχι μόνο υπογράμμισε την ανθεκτικότητα του παλαιστινιακού λαού, αλλά επίσης απεικόνισε μια ευρύτερη τάση: την αυξανόμενη άρνηση των καταπιεσμένων εθνών να ανεχθούν τα ιμπεριαλιστικά εγχειρήματα μιας παρακμάζουσας υπερδύναμης.
Το θράσος της επιχείρησης της 7ης Οκτωβρίου έστειλε ένα σαφές μήνυμα στον κόσμο - ιδιαίτερα στις αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν - ότι έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις μακροχρόνιες αδικίες που διαπράττονται από τη σιωνιστική οντότητα και τους δυτικούς συμμάχους της. Αυτή η πράξη συμβολίζει μια έκκληση για παγκόσμια αλληλεγγύη ενάντια σε κάθε κράτος που αγνοεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αυτοδιάθεση υπέρ της εκμετάλλευσης και της κατοχής.
Η στρατηγική σημασία της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν
Σε αυτή την αναδυόμενη τάξη, η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν στέκονται ως πρωταρχικές δυνάμεις που αμφισβητούν τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Σε αντίθεση με τις αποικιακές ιστορίες των ευρωπαϊκών δυνάμεων και των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτές οι χώρες υποστηρίζουν έναν ισορροπημένο και πολυπολικό κόσμο. Και οι δύο έχουν αντιμετωπίσει δυτικές κυρώσεις, οικονομικό εξαναγκασμό και στρατιωτικές απειλές. Σε απάντηση, έχουν οικοδομήσει συμμαχίες βασισμένες στον αμοιβαίο σεβασμό της κυριαρχίας και στον κοινό στόχο της αντίστασης στη δυτική ηγεμονία.
Η επιθετικότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία, η ταχεία τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη της Κίνας και η περιφερειακή επιρροή του Ιράν δείχνουν την ετοιμότητά τους να επωμιστούν ευθύνες σε μια νέα παγκόσμια τάξη. Ο καθένας αντλεί κίνητρα από μια ιστορία ανυπακοής ενάντια στη δυτική κυριαρχία. Η Ρωσία, με τους στρατιωτικούς πόρους και τον φυσικό πλούτο της, αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο στο εξελισσόμενο πολιτικό τοπίο της Ευρώπης, γεγονός που υποδηλώνει ότι, ειδικά με τη στάση απομονωτισμού του Τραμπ, η ήπειρος πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει τις γεωπολιτικές προκλήσεις της χωρίς την προστασία των ΗΠΑ. Η πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας και η επέκταση της στρατιωτικής ισχύος σηματοδοτούν την πρόθεσή της να ηγηθεί στο παγκόσμιο εμπόριο και την ασφάλεια. Το Ιράν, εν τω μεταξύ, στέκεται ως μια τρομερή δύναμη στη Μέση Ανατολή, προσφέροντας υποστήριξη σε περιφερειακά κινήματα που αντιστέκονται στη σιωνιστική και δυτική επιθετικότητα.
Επιπτώσεις για την Ευρώπη και την εξελισσόμενη παγκόσμια κρίση
Η Ευρώπη βρίσκεται τώρα σε επισφαλή θέση. Με την ισχύ των ΗΠΑ σε πτώση, τα ευρωπαϊκά έθνη πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις ανεξάρτητα, ιδιαίτερα καθώς παλεύουν με την αυξανόμενη ρωσική επιρροή. Για δεκαετίες, η Ευρώπη βασιζόταν στη στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη των ΗΠΑ. Ωστόσο, καθώς οι ΗΠΑ υποχωρούν εντός των συνόρων τους, οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα μιας πιο δυναμικής Ρωσίας στο κατώφλι τους.
Αυτή η δύσκολη θέση περιπλέκεται περαιτέρω από τις οικονομικές και κοινωνικές εντάσεις της ίδιας της Ευρώπης. Ο πληθωρισμός, η ανεργία και η γενική δυσαρέσκεια με τις δαπανηρές στρατιωτικές προσπάθειες του ΝΑΤΟ επιβαρύνουν σε μεγάλο βαθμό τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Χωρίς την αμερικανική υποστήριξη, η ικανότητα της Ευρώπης να διατηρήσει τις στρατηγικές της κατά της ρωσικής ισχύος γίνεται όλο και πιο αμφίβολη.
Επίκειται ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος;
Με αυτές τις μεγάλες αλλαγές στην εξουσία και τις ανακατατάξεις στις συμμαχίες, η προοπτική ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου διαγράφεται δυσοίωνη. Ενώ μια πλήρους κλίμακας σύγκρουση μεταξύ κρατών με πυρηνικά όπλα απέχει πολύ από το να είναι επιθυμητή, οι αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων την καθιστούν μια ανησυχητική πιθανότητα. Σε μια τέτοια σύγκρουση, οι κύριοι ωφελημένοι θα ήταν αναμφίβολα οι κατασκευαστές όπλων και οι οικονομικές ελίτ που επωφελούνται από τον πόλεμο. Εν τω μεταξύ, οι καταπιεσμένοι και περιθωριοποιημένοι θα επωμιστούν, όπως πάντα, το κύριο βάρος της καταστροφής.
Αυτή η στιγμή στην ιστορία δεν αφορά μόνο την αναδιανομή της παγκόσμιας εξουσίας, αλλά και μια αναμέτρηση με συστήματα που έχουν ευδοκιμήσει στην ανισότητα και την καταπίεση. Η σιωνιστική οντότητα, την οποία υπερασπίζεται η Δύση ως σύμβολο αποικιακής δύναμης, ενσαρκώνει την καταστροφική φύση των συμμαχιών που βασίζονται στην αιματοχυσία. Αυτή η παγκόσμια αφύπνιση στοχεύει στη διάλυση των ιμπεριαλιστικών δομών και στην εγκαθίδρυση μιας τάξης βασισμένης στον πραγματικό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εθνικής κυριαρχίας.
Αναγνωρίζοντας τις πιθανές απώλειες που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ σε ένα τέτοιο σενάριο, ο Τραμπ έχει σηματοδοτήσει την πρόθεσή του να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία, να σταματήσει να χρηματοδοτεί την Ουκρανία και ακόμη και να ωθήσει τον γιο του να χλευάσει ανοιχτά τον Ουκρανό πρόεδρο - ως έναν ψευδή μύθο που η Δύση και η κυβέρνηση Μπάιντεν έχουν λεηλατήσει.
Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρονται στα σύνορά τους, ανοίγει ένα κενό για μια νέα παγκόσμια τάξη υπό την ηγεσία της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν. Αυτά τα έθνη, το καθένα σημαδεμένο από τις κακουχίες που επιβάλλονται από τη Δύση, οραματίζονται έναν κόσμο όπου η εξουσία είναι αποκεντρωμένη και καμία χώρα δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει τη θέλησή της σε μια άλλη. Αυτό το όραμα βρίσκεται σε άμεση αντίθεση με τα σιωνιστικά και δυτικά ιδεώδη της ανεξέλεγκτης παγκόσμιας υπεροχής, της βίας και της εκμετάλλευσης.
Η ανάδυση μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης προσφέρει μια αχτίδα ελπίδας για τους καταπιεσμένους λαούς παγκοσμίως. Αντιπροσωπεύει μια ευκαιρία για δικαιοσύνη, για διάλυση δομών που έχουν διατηρήσει τη δυτική και σιωνιστική καταπίεση για πάρα πολύ καιρό. Είναι σαφές: η εποχή της αμερικανικής υπεροχής τελειώνει, και μαζί της, η ανεξέλεγκτη καταπίεση από τη σιωνιστική οντότητα πλησιάζει στο τέλος της. Οι καταπιεσμένοι του κόσμου μπορούν να κοιτάξουν προς το μέλλον με ανανεωμένη ελπίδα ότι οι φωνές τους, που έχουν σιγήσει για πολύ καιρό, θα ακουστούν τελικά σε αυτό το αναδυόμενο, δίκαιο και ισορροπημένο παγκόσμιο τοπίο.
https://www.geopolitika.ru/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου