Μάικλ Χάντσον – 6 Ιουλίου 2024
Η συντριπτική ήττα στις 4 Ιουλίου των νεοφιλελεύθερων Βρετανών Συντηρητικών υπέρ του πολέμου από το νεοφιλελεύθερο Εργατικό Κόμμα θέτει το ερώτημα τι εννοούν τα μέσα ενημέρωσης όταν περιγράφουν εκλογές και πολιτικές ευθυγραμμίσεις σε όλη την Ευρώπη με όρους παραδοσιακών κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομμάτων που αμφισβητούνται από εθνικιστές νεοφασίστες.
Οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των κεντρώων κομμάτων της Ευρώπης είναι περιθωριακές, υποστηρίζοντας όλες τις νεοφιλελεύθερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες υπέρ του επανεξοπλισμού, της δημοσιονομικής ακαμψίας και της αποβιομηχάνισης που συνεπάγεται η υποστήριξη της πολιτικής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η λέξη «κεντρώος» σημαίνει ότι δεν υποστηρίζει καμία αλλαγή στον νεοφιλελευθερισμό της οικονομίας. Τα κεντρώα κόμματα με παύλα δεσμεύονται να διατηρήσουν το φιλοαμερικανικό status quo μετά το 2022.
Αυτό σημαίνει να επιτραπεί στους ηγέτες των ΗΠΑ να ελέγχουν την ευρωπαϊκή πολιτική μέσω του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ευρωπαϊκού ομολόγου του βαθέως κράτους των ΗΠΑ. Αυτή η παθητικότητα θέτει τις οικονομίες τους σε πολεμική βάση, με τον πληθωρισμό, την εμπορική εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τα ευρωπαϊκά ελλείμματα που προκύπτουν από τις εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και της Κίνας υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Αυτό το νέο status quo μετατόπισε το ευρωπαϊκό εμπόριο και τις επενδύσεις από την Ευρασία στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι ψηφοφόροι στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία απομακρύνονται από αυτό το αδιέξοδο. Όλα τα κατεστημένα κεντρώα κόμματα έχασαν πρόσφατα – και όλοι οι ηττημένοι ηγέτες τους είχαν παρόμοιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές υπέρ των ΗΠΑ. Όπως περιγράφει ο Steve Keen το κεντρώο πολιτικό παιχνίδι: «Το κυβερνών κόμμα υιοθετεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Χάνει τις επόμενες εκλογές από αντιπάλους που, όταν έρθουν στην εξουσία, υιοθετούν επίσης νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στη συνέχεια χάνουν και ο κύκλος επαναλαμβάνεται». Οι ευρωπαϊκές εκλογές, όπως αυτές του Νοεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι σε μεγάλο βαθμό μια ψήφος διαμαρτυρίας - με τους ψηφοφόρους να μην έχουν πουθενά να πάνε εκτός από το να ψηφίσουν λαϊκιστικά εθνικιστικά κόμματα που υπόσχονται να τερματίσουν αυτό το status quo. Αυτό είναι το αντίστοιχο της ηπειρωτικής Ευρώπης στη βρετανική ψήφο υπέρ του Brexit.
Το AfD στη Γερμανία, ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία και οι Αδελφοί της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι απεικονίζονται να καταστρέφουν και να διαλύουν την οικονομία – επειδή είναι εθνικιστές αντί να συμμορφώνονται με την Επιτροπή του ΝΑΤΟ / ΕΕ και συγκεκριμένα επειδή αντιτίθενται στον πόλεμο στην Ουκρανία και στην απομόνωση της Ρωσίας από την Ευρώπη. Αυτή η στάση είναι ο λόγος για τον οποίο οι ψηφοφόροι τους υποστηρίζουν. Βλέπουμε μια λαϊκή απόρριψη του status quo. Τα κεντρώα κόμματα αποκαλούν ολόκληρη την εθνικιστική αντιπολίτευση νεοφασιστική, ακριβώς όπως στην Αγγλία τα μέσα ενημέρωσης απεικονίζουν τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς ως κεντρώους, αλλά τον Νάιτζελ Φάρατζ ως ακροδεξιό λαϊκιστή.
Δεν υπάρχουν «αριστερά» κόμματα με την παραδοσιακή έννοια της πολιτικής αριστεράς
Τα παλιά αριστερά κόμματα εντάχθηκαν στους κεντρώους και έγιναν νεοφιλελεύθεροι υπέρ των ΗΠΑ. Δεν υπάρχει αντίστοιχο στην παλιά αριστερά για τα νέα εθνικιστικά κόμματα, με εξαίρεση το κόμμα της Sara Wagenknecht στην Ανατολική Γερμανία. Η «αριστερά» δεν υπάρχει πλέον με τον ίδιο τρόπο που υπήρχε όταν μεγάλωνα στη δεκαετία του 1950.
Τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά και εργατικά κόμματα δεν είναι ούτε σοσιαλιστικά ούτε υπέρ των εργατικών, αλλά υπέρ της λιτότητας. Το βρετανικό Εργατικό Κόμμα και οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες δεν είναι πλέον καν αντιπολεμικοί, αλλά υποστηρίζουν τους πολέμους εναντίον της Ρωσίας και των Παλαιστινίων και ποντάρουν στα θατσερικά/μπλερικά νεοφιλελεύθερα Reaganomics και στην οικονομική ρήξη με τη Ρωσία και την Κίνα.
Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που ήταν αριστερά πριν από έναν αιώνα επιβάλλουν λιτότητα και περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Οι κανόνες της ευρωζώνης που περιορίζουν τα εθνικά δημοσιονομικά ελλείμματα στο 3% σημαίνουν στην πράξη ότι η συρρίκνωση της οικονομικής ανάπτυξης πρέπει να δαπανηθεί για στρατιωτικό επανεξοπλισμό - 2 ή 3% του ΑΕΠ, κυρίως για όπλα των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει πτώση των συναλλαγματικών ισοτιμιών των χωρών της ευρωζώνης.
Αυτό δεν είναι πραγματικά συντηρητικό ή κεντρώο. Πρόκειται για ακροδεξιά λιτότητα, μείωση των εργασιακών και κρατικών δαπανών που τα αριστερά κόμματα υποστηρίζουν εδώ και καιρό. Η ιδέα ότι ο κεντρισμός σημαίνει σταθερότητα και διατηρεί το status quo αποδεικνύεται αντιφατική. Το σημερινό πολιτικό status quo μειώνει τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο και πολώνει τις οικονομίες. Μετατρέπει το ΝΑΤΟ σε μια επιθετική συμμαχία κατά της Ρωσίας και της Κίνας, η οποία αναγκάζει τους εθνικούς προϋπολογισμούς σε έλλειμμα, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη μείωση των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας.
Τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα είναι τώρα τα λαϊκιστικά αντιπολεμικά κόμματα
Αυτό που ονομάζεται «άκρα δεξιά» υποστηρίζει (τουλάχιστον στη ρητορική της εκστρατείας) πολιτικές που κάποτε ονομάζονταν «αριστερές», αντιτίθεται στον πόλεμο και βελτιώνει τις οικονομικές συνθήκες των οικιακών βοηθών και των αγροτών – αλλά όχι εκείνες των μεταναστών. Και, όπως και στην περίπτωση της παλιάς αριστεράς, οι κύριοι υποστηρικτές της δεξιάς είναι οι νεότεροι ψηφοφόροι. Εξάλλου, φέρουν το κύριο βάρος της μείωσης των πραγματικών μισθών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Συνειδητοποιούν ότι η πορεία τους προς την ανοδική κινητικότητα δεν είναι πλέον η ίδια με εκείνη των γονιών τους (ή των παππούδων τους) στη δεκαετία του 1950, μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, όταν υπήρχε πολύ λιγότερο χρέος ακινήτων του ιδιωτικού τομέα, χρέος πιστωτικών καρτών ή άλλο χρέος - ειδικά φοιτητικό χρέος.
Εκείνη την εποχή, ο καθένας μπορούσε να αγοράσει ένα σπίτι παίρνοντας μια υποθήκη που απορροφούσε μόνο το 25% του εισοδήματος από μισθούς και αποσβέστηκε σε διάστημα 30 ετών. Αλλά τα σημερινά νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να δανείζονται όλο και μεγαλύτερα ποσά μόνο και μόνο για να διατηρήσουν το status quo τους.
Ο παλιός διαχωρισμός μεταξύ δεξιών και αριστερών κομμάτων έχει χάσει το νόημά του. Η πρόσφατη άνοδος των κομμάτων που περιγράφονται ως «ακροδεξιά» αντανακλά την ευρεία λαϊκή αντίθεση στην υποστήριξη των ΗΠΑ / ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία κατά της Ρωσίας και, ιδιαίτερα, τις συνέπειες αυτής της υποστήριξης για τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Παραδοσιακά, οι αντιπολεμικές πολιτικές ήταν αριστερές, αλλά τα «κεντροαριστερά» κόμματα της Ευρώπης ακολουθούν το φιλοπολεμικό «πίσω» (και συχνά κάτω από το τραπέζι) προβάδισμα της Αμερικής. Αυτό παρουσιάζεται ως διεθνιστική στάση, αλλά έχει γίνει μονοπολική και αμερικανοκεντρική. Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν ανεξάρτητη φωνή.
Αυτό που αποδεικνύεται ότι είναι μια ριζική ρήξη με τους κανόνες του παρελθόντος είναι η Ευρώπη μετά τη μετατροπή του ΝΑΤΟ από μια αμυντική συμμαχία σε μια επιθετική συμμαχία, σύμφωνα με τις προσπάθειες των ΗΠΑ να διατηρήσουν τη μονοπολική κυριαρχία τους στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η τήρηση των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας και της Κίνας και το άδειασμα των δικών τους οπλοστασίων για να στείλουν όπλα στην Ουκρανία και να προσπαθήσουν να αιμορραγήσουν τη ρωσική οικονομία δεν έβλαψαν τη Ρωσία, αλλά την ενίσχυσαν. Οι κυρώσεις λειτούργησαν ως προστατευτικό τείχος για τη δική της γεωργία και βιομηχανία, οδηγώντας σε επενδύσεις που υποκαθιστούν τις εισαγωγές. Αλλά οι κυρώσεις έχουν βλάψει την Ευρώπη, ειδικά τη Γερμανία.
Η παγκόσμια αποτυχία της σημερινής δυτικής εκδοχής του διεθνισμού
Οι χώρες BRICS+ εκφράζουν τα ίδια πολιτικά αιτήματα για διατάραξη του status quo που επιδιώκουν οι εθνικοί πληθυσμοί της Δύσης. Η Ρωσία, η Κίνα και άλλες κορυφαίες χώρες BRICS εργάζονται για να ανατρέψουν την κληρονομιά της υπερχρεωμένης οικονομικής πόλωσης που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη Δύση, τον Παγκόσμιο Νότο και την Ευρασία ως αποτέλεσμα της διπλωματίας των ΗΠΑ / ΝΑΤΟ και του ΔΝΤ.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο διεθνισμός υποσχέθηκε έναν ειρηνικό κόσμο. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι αποδόθηκαν σε εθνικιστικές αντιπαλότητες. Υποτίθεται ότι θα τελείωναν, αλλά αντί ο διεθνισμός να τερματίσει τις εθνικές αντιπαλότητες, η δυτική εκδοχή που επικράτησε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είδε τις όλο και πιο εθνικιστικές Ηνωμένες Πολιτείες να κλείνονται στην Ευρώπη και σε άλλες δορυφορικές χώρες εναντίον της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ασίας. Αυτό που παρουσιάζεται ως μια διεθνής «τάξη βασισμένη σε κανόνες» είναι μια τάξη στην οποία οι διπλωμάτες των ΗΠΑ θέτουν και αλλάζουν κανόνες ώστε να αντικατοπτρίζουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αγνοώντας το διεθνές δίκαιο και απαιτώντας από τους συμμάχους των ΗΠΑ να ακολουθήσουν την ηγεσία των ΗΠΑ στον Ψυχρό Πόλεμο.
ΔΕΝ πρόκειται για ειρηνικό διεθνισμό. Βλέπει μια μονοπολική στρατιωτική συμμαχία των ΗΠΑ που οδηγεί σε στρατιωτική επιθετικότητα και οικονομικές κυρώσεις για την απομόνωση της Ρωσίας και της Κίνας. Ή, ακριβέστερα, να απομονώσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους και άλλους από το μακροχρόνιο εμπόριο και τις επενδύσεις τους με τη Ρωσία και την Κίνα, καθιστώντας αυτούς τους συμμάχους πιο εξαρτημένους από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό που μπορεί να φαινόταν στους Δυτικοευρωπαίους ως μια ειρηνική και ακόμη και ευημερούσα διεθνής τάξη στη δεκαετία του 1950, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, έχει μεταμορφωθεί σε μια ολοένα και πιο αυτοπροωθούμενη αμερικανική τάξη που φτωχαίνει την Ευρώπη. Ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε ότι θα υποστηρίξει μια προστατευτική δασμολογική πολιτική όχι μόνο κατά της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά και κατά της Ευρώπης. Έχει υποσχεθεί ότι θα αποσύρει τη χρηματοδότηση από το ΝΑΤΟ και θα αναγκάσει τα ευρωπαϊκά μέλη να επωμιστούν το πλήρες κόστος της αποκατάστασης των εξαντλημένων εξοπλιστικών προμηθειών τους, κυρίως μέσω της αγοράς όπλων από τις ΗΠΑ, παρόλο που δεν έχουν λειτουργήσει πολύ καλά στην Ουκρανία.
Η Ευρώπη αφήνεται στην τύχη της. Εάν τα μη κεντρώα πολιτικά κόμματα δεν παρέμβουν για να αντιστρέψουν αυτή την τάση, οι οικονομίες της Ευρώπης (και επίσης εκείνες των Ηνωμένων Πολιτειών) θα παρασυρθούν από την τρέχουσα εθνική και διεθνή οικονομική και στρατιωτική πόλωση. Έτσι, αυτό που αποδεικνύεται ριζικά ανησυχητικό είναι η κατεύθυνση που παίρνει το σημερινό status quo υπό τα κεντρώα κόμματα.
Η υποστήριξη της πρωτοβουλίας των ΗΠΑ να διαμελίσουν τη Ρωσία, και στη συνέχεια να κάνουμε το ίδιο στην Κίνα, περιλαμβάνει τη συμμετοχή στην αμερικανική πρωτοβουλία νεοσυντηρητικών για να τους αντιμετωπίσουμε ως εχθρούς. Αυτό σημαίνει την επιβολή εμπορικών και επενδυτικών κυρώσεων που φτωχαίνουν τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καταστρέφοντας τους οικονομικούς δεσμούς τους με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλους καθορισμένους αντιπάλους (και επομένως εχθρούς) των Ηνωμένων Πολιτειών.
Από το 2022, η υποστήριξη της Ευρώπης στον αγώνα των Ηνωμένων Πολιτειών κατά της Ρωσίας (και τώρα και κατά της Κίνας) έχει καταστρέψει αυτό που ήταν η βάση της ευρωπαϊκής ευημερίας. Η μακρόχρονη βιομηχανική ηγεσία της Γερμανίας στην Ευρώπη – και η υποστήριξή της στη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ – καταρρέει. Είναι αυτό πραγματικά «κεντρώο»; Είναι αριστερή ή δεξιά πολιτική; Όπως και να το ονομάσουμε, αυτό το ριζικό παγκόσμιο ρήγμα είναι υπεύθυνο για την αποβιομηχάνιση της Γερμανίας, απομονώνοντάς την από το εμπόριο και τις επενδύσεις στη Ρωσία.
Παρόμοιες πιέσεις ασκούνται για τον διαχωρισμό του ευρωπαϊκού εμπορίου από την Κίνα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του ελλείμματος εμπορίου και πληρωμών της Ευρώπης με την Κίνα. Σε συνδυασμό με την αυξανόμενη εξάρτηση της Ευρώπης από τις εισαγωγές από τις Ηνωμένες Πολιτείες για ό,τι αγόραζε με χαμηλότερο κόστος από την Ανατολή, η αποδυνάμωση της θέσης του ευρώ (και η κατάσχεση των ρωσικών συναλλαγματικών διαθεσίμων από την Ευρώπη) οδήγησε άλλες χώρες και ξένους επενδυτές να ξεφορτωθούν τα αποθέματά τους σε ευρώ και λίρες στερλίνες. περαιτέρω αποδυνάμωση των νομισμάτων. Αυτό απειλεί να αυξήσει το κόστος ζωής και τις επιχειρήσεις στην Ευρώπη. Τα «κεντρώα» κόμματα δεν παράγουν σταθερότητα, αλλά μάλλον οικονομική ύφεση, καθώς η Ευρώπη γίνεται δορυφόρος της πολιτικής των ΗΠΑ και του ανταγωνισμού της με τις οικονομίες των BRICS.
Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν δήλωσε πρόσφατα ότι η κατάρρευση των κανονικών σχέσεων με την Ευρώπη φαίνεται μη αναστρέψιμη τα επόμενα τριάντα χρόνια περίπου. Θα παραμείνει μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων απομονωμένη από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου, αυτές της Ευρασίας; Αυτή η παγκόσμια διάσπαση της μονοπολικής παγκόσμιας τάξης των ΗΠΑ επιτρέπει στα αντιευρωπαϊκά κόμματα να παρουσιάζονται όχι ως ριζοσπάστες εξτρεμιστές, αλλά ως μια προσπάθεια να αποκατασταθεί η χαμένη ευημερία και η διπλωματική αυτάρκεια της Ευρώπης - με έναν δεξιό αντιμεταναστευτικό τρόπο, σίγουρα. Αυτή έχει γίνει η μόνη εναλλακτική λύση για τα φιλοαμερικανικά κόμματα, τώρα που δεν υπάρχει πλέον πραγματική αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου