Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ...

 

Μια ωραία ιστορία για τον Παντολέοντα που έγινε Παντελεήμων

Ο νεαρός Έλληνας κούρος από την Νικομήδεια ήταν ποθητός σε όλους. Νέος, όμορφος, ευχάριστος, αρχαίος Θεός ανάμεσά τους, ίσως. Παντολέοντα τον ονόμασαν οι δικοί του. Βασιλικός σκύμνος, όντως. Ο κόσμος φαινόταν παίγνιο στα χέρια του. Ο πατέρας του, ήταν της παραδοσιακής «πατρώας» θρησκείας. Η μητέρα του ήταν χριστιανή. Το ζευγάρι ήταν ερωτευμένο και ο ένας σεβόταν απεριόριστα τον άλλον, ιδίως την διαφορετικότητά του. Η μάννα έφυγε νωρίς. Είχε όμως προλάβει να ενσταλάξει ψήγματα και ελιξήρια της πίστης της στην ψυχή του Παντολέοντα. Ο τεθλιμμένος πατέρας, μόνος πιά, προσπάθησε (με κάποια λεπτότητα όμως) να κρατήσει τον γιό του στις κρατούσες παραδόσεις, στο κυρίαρχο σύστημα της Ρώμης. Στους Θεούς της. Τον ήθελε γιατρό και του βρήκε τους καλύτερους δασκάλους. Ο Παντολέων μάθαινε σαν σφουγγάρι. Δεν διέλαθε της προσοχής του Καίσαρα Μαξιμιανού που τον θέλησε ιατρό του παλατιού όταν ολοκλήρωνε τις σπουδές του.

Ο Παντολέων περπάτησε ξανά, εικοσαετής και προβληματισμένος, τις αξέχαστες εσωτερικές διαδρομές της μητέρας του. Βρήκε τον Ερμόλαο, κάτι σαν πνευματικό, και διδάχτηκε κρυφά, τα της ψυχής. Τις δημιουργικές δυνάμεις της, τις ιαματικές της ιδιότητες, την πρωτοκαθεδρία της σε κάθε ανθρώπινη οντότητα, την μεταμορφωτική και διαπλαστική ιδιότητα της Αγάπης, την ισχυρή επιρροή της στις οργανικές λειτουργίες και στην καθημερινότητα. Όταν η ψυχή υπέφερε τότε αρρώσταινε το σώμα. Εάν θεραπευόταν η ψυχή, ιαινόταν και το σώμα. Τα βότανα, τα φάρμακα, τα μαντζούνια, τα νυστέρια δεν ήταν η μόνη λύση για τις αρρώστιες, δεν ήταν ενίοτε καν η λύση. Η αφύπνιση της Ψυχής, ιδίως όταν ήταν στοιχειωμένη από τον Χριστό, ήταν το σίγουρο γιατρικό. Η παρηγοριά του Κόσμου.

Ο Παντολέων, έγινε ο καλύτερος γιατρός. Πιστεύοντας στον Χριστό της Αγάπης, της Συγγνώμης, του Ελέους, της ριζικής Ίασης, προκάλεσε θαύματα. Δεν δεχόταν αμοιβή. Υπεδείκνυε στους ασθενείς του να βοηθάνε τους ανήμπορους, τους αδύνατους. Έγινε μισητός από το παρακμάζον σύστημα.

Ο πατέρας του, αρχικά επιφυλακτικός, πείσθηκε, πίστεψε, ακολούθησε τον γιό του, μέχρι το τέλος του. Ο λευίτης Ερμόλαος παρατηρώντας τον Άγγελο που εκπαίδευε τον μετονόμασε «Παντελεήμονα». Αυτόν που έχει έλεος για όλους. Με αυτό το όνομα έμεινε στην μνήμη των ανθρώπων.

Τα σκυλιά ξεσηκώθηκαν. Έπεσαν πάνω του να τον φάνε. Χαλούσε την πιάτσα. Άλλαζε την θεωρία της ιατρικής επιστήμης, της αφαιρούσε το οικονομικό της ενδιαφέρον. Μπήκε στην μέση ο αυτοκράτορας. Τον «δίκασε» και άρχισε να τον ξεσκίζει. Λεηλάτησαν φρικτά το σεπτό σώμα του, τον έριξαν στα θηρία, του έδεσαν πέτρα στον λαιμό και τον πόντισαν στην θάλασσα. Απ΄ όλα επέζησε θαυμαστά πιο φρέσκος απ’ όσο ήταν. Τελικά τον αποκεφάλισαν λίγο μετά τον δάσκαλό του Ερμόλαο και μερικούς χριστιανούς συντρόφους. Αμέσως έγινε θρύλος. Η ομορφιά του, τα νιάτα του, η καλοσύνη του, η επιστημοσύνη του, η πίστη του τον έκαναν αστέρι στην νύχτα του Κόσμου. Κάποιοι φρόντισαν το λείψανό του σαν θησαυρό, σαν φυλαχτό. Η κάρα του βρίσκεται μέχρι σήμερα στην νήσο Άνδρο.

Μεγάλη η χάρη του. Ακόμη μεγαλύτερο το παράδειγμά του στους νέους ανθρώπους.

Από τον μακαρίτη φίλο μου ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΖΑΚΗ...Ας ειναι αναπαυμένος