ΤΑ ΛΑΣΤΙΧΕΝΙΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΡΙΩΝ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΛΑΔΑΣ-botilastopelagos 

„Όταν δείτε τα φύλλα τής συκιάς να βγάζουν χνούδι, έρχεται και ο καρπός...”

Συνήθης λαϊκότροπη παράφραση τού χωρίου 13,28 τού κατά Μάρκον Ευαγγελίου

 

"...Που παίρνεις την αλήθεια μου και μού την κάνεις λιώμα..."

 Διονύσης Σαββόπουλος, "Ο Πολιτευτής"

 

1. Η ΔΙΕΛΚΥΣΤΙΝΔΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ 

  Εάν έχει αλλάξει κάτι ποιοτικά στην σχέση θαυματοποιών και δεσμωτών αναφορικά με την αλληγορία τού Σπηλαίου από την εποχή τού Πλάτωνος στην εποχή μας, αυτό θεωρώ ότι είναι η ταχύτητα των προβαλλόμενων σκιών στο παραπέτασμα. Ζούμε σε εποχή που οι πληροφορίες διοχετεύονται με με πολύ γρήγορο ρυθμό και σε υπέρμετρη ποσότητα σε σύγκριση με το παρελθόν. Αντίστοιχα γοργή είναι και ταχύτητα υποβολής, με την οποία μάς κατακλύζει το συστημικό κατεστημένο. Τα πειράματα τού Παβλόφ απέδειξαν, ότι μια αισθητηριακή πρόσληψη καταγράφεται στην συνειδητή περιοχή τού εγκεφάλου, μόνον εφόσον αυτή διαρκέσει κάποιο ελάχιστο χρονικό διάστημα. Πλην όμως, ότι εκπέμπεται με διάρκεια μικρότερη τής ελάχιστης, που είναι επαρκής για την συνειδητή του αποτύπωση, ενώ αυτό δεν καθίσταται άμεσα αντιληπτό, δεν παύει να προσλαμβάνεται από το ασυνείδητο και να μάς επηρεάζει με τρόπο που δεν αντιλαμβανόμαστε. Η διάρκεια ενός σήματος είναι καθοριστικός παράγων, μέσω τού οποίου δομείται η διαδικασία τής υποβολής. Άλλος τρόπος είναι η καλυμμένη ενσωμάτωση ενός δεδομένου σε κάποιον εικονισμό, με τρόπο που αυτό να μην καθίσταται άμεσα αντιληπτό. Στην εποχή μας, που προωθείται με έμφαση η εμπορευματοποίηση των πάντων και την συμπεριφορά έρχεται να κατευθύνει η διαφήμιση, ο άνθρωπος έχει μετατραπεί από δημιουργός σε καταναλωτή. Οι αναγκαίες πρακτικές για την επιβίωση έχουν απλοποιηθεί δραστικά από την τεχνολογία και στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιτελούνται κυρίως με το πάτημα κάποιων κουμπιών. Η διείσδυση τής αυτοματοποίησης επιβάλλει παντού την πλήρη κυριαρχία της. Η καθημερινές πρακτικές περιορίζονται σε υπερβολικό ποσοστό στην κίνηση τού δείκτου, είτε γλιστρώντας, είτε ασκώντας κάποια μικρή πίεση επάνω σε οθόνες, ενώ τα υπόλοιπα δάκτυλα αδρανούν όλο και περισσότερο. Οι λογικές διεργασίες των ανθρώπων εξαντλούνται όλο και περισσότερο στην επισκόπηση τού λογισμικού κάποιων συσκευών, που αποτελούν πλέον την αυτονόητη προέκταση τού σώματός μας. Η μέτρηση τού χρόνου, οι πληρωμές, η επικοινωνία, η ενημέρωση, η πληροφορία για κάθε τι που εντάσσεται και αφορά το άμεσο ή απομεμακρυσμένο περιβάλλον, η διασκέδαση, ακόμη και οι σημειώσεις μας έχουν ενσωματωθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε αχώριστες για τούς περισσότερους ανθρώπους συσκευές, κυρίως μικρού μεγέθους. Η εισβολή τής τεχνολογίας στην ζωή μας ήταν ανέκαθεν αυτονόητη. Εύχρηστη, εξυπηρετική και παρέχοντας ένα φάσμα νέων δυνατοτήτων, δεν άφηνε άλλο περιθώριο επιλογών από την πλέον προσοδοφόρα εφαρμογή της σύμφωνα με τα μέτρα και τις επιθυμίες ενός εκάστου. Όμως επειδή στην ζωή υφίστανται ισορροπίες και όρια, η δυναμική εισβολή τής τεχνολογίας άλλαξε σε σημαντικό βαθμό τις σχέσεις και τον ρυθμό τής ζωής μας. Η σχέση μεταξύ των ανθρώπων μετατράπηκε σε σημαντικό βαθμό, ήδη από την εποχή επικράτησης τής τηλεόρασης σε σχέση ανθρώπου και συσκευών. Η μιντιοκρατία ως κύριο χαρακτηριστικό τής σύγχρονης εποχής ισχυροποιείται όλο και περισσότερο. Μέσα από αυτήν την οδό, η μετατροπή των ανθρώπων σε αδιάλειπτους παραλήπτες σημάτων μετατρέπει τούς ανθρώπους όλο και περισσότερο σε αποδέκτες τής συστημικής υποβολής.

  Αυτή η διαδικασία πέρασε σε μια ποιοτική καμπή με την διάδοση τού διαδικτύου. Αυτή η τεχνολογία παρέχει στον καθένα τεράστιες δυνατότητες σε σύγκριση με το παρελθόν όσο αφορά την πρόσβαση στην πληροφορία και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Πλην όμως, το καταλυτικά νέο χαρακτηριστικό της είναι, ότι ο χρήστης δεν είναι μόνον παραλήπτης και καταναλωτής τής πληροφορίας, αλλά καθίσταται εύκολα και άνετα ενεργούν υποκείμενο τής ροής τής πληροφορίας, παρέχοντας του την δυνατότητα, να μην είναι μόνο παθητικός παραλήπτης και καταναλωτής, αλλά τού παρέχεται η δυνατότητα μέσω τής “διαδράσης”, να καθίσταται και ο ίδιος σε πομπό τής πληροφορίας που ίδιος επιλέγει και φτιάχνει. Μέσα από αυτήν την οπτική, το διαδίκτυο, ενώ κορυφώνει τις δυνατότητες επενέργειας υποβολής από το σύστημα, ταυτοχρόνως παρέχει την δυνατότητα διάδοσης τής κοινωνικής αφύπνισης, τουλάχιστον σε επίπεδο τεχνολογικών δυνατοτήτων ισοβαρώς με το σύστημα.

  Έτσι, ο βαθμιαίος περιορισμός των άμεσων σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, που επενεργεί η επέκταση τής κυριαρχίας τής σχέσης ανθρώπων και συσκευών, θέτει το συστημικό κατεστημένο μπροστά σε μια ζωτική πρόκληση τεραστίου μεγέθους. Με ποιον τρόπο θα μπορέσει το σύστημα να επιβάλλει μεσοπρόθεσμα την κατίσχυση τής διαδικασίας τής υποβολής έναντι στην απειλή τής κοινωνικής αφύπνισης, που καθιστούν τεχνολογικά επιτεύξιμη οι εξελίξεις που το ίδιο προωθεί;

  Η πρόκληση αυτή δεν είναι διόλου νέα για το σύστημα, ούτε πρωτοεμφανίστηκε την εποχή τού διαδικτύου. Εάν προσέξουμε συγκεκριμένα την ιστορική εξέλιξη τής διελκυστίνδας μεταξύ τής πρακτικής τής συστημικής υποβολής και τής διαδικασίας ανατρεπτικής αφύπνισης, όπως αυτή εκδηλώθηκε στην πορεία τής συνεχούς βελτίωσης των τεχνολογικών δυνατοτήτων, μπορούμε να διαπιστώσουμε, ότι τουλάχιστον στις χώρες, που κυριάρχησε ο δυτικός πολιτισμός, οι οποίες ήσαν και η κοιτίδα όπου αναπτύχθηκαν με έμφαση οι νέες τεχνολογίες, αλλά επίσης αυτές ήσαν και οι χώρες, που ως “ανεπτυγμένες” καθόρισαν την πορεία των παγκόσμιων εξελίξεων μέχρι προσφάτως, αυτή η διελκυστίνδα κερδήθηκε εκ των πραγμάτων από την πλευρά τής υποβολής σε βάρος της διαδικασίας τής κοινωνικής αφύπνισης. Η ευρεία διάδοση τής τυπογραφίας και η δραστική μείωση τού κόστους των βιβλίων ήδη από τον προπερασμένο αιώνα παρείχε αφειδώς την δυνατότητα για την διάδοση τού κάθε είδους ιδεών σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Πλην όμως, οι κοινωνίες είτε παρέμειναν σε συνεχή ύπνωση, είτε παρέπαιαν από το ένα αδιέξοδο στο επόμενο, με αποτέλεσμα κατά στις αρχές τής δεκαετίας τού '80, οι δυνάστες τής ανθρωπότητος να διακηρύξουν “το τέλος τής ιστορίας” και την εγκαθίδρυση “τής νέας τάξης πραγμάτων”, ως οριστική και αμετάκλητη ποδηγέτηση των μκοινωνιών σε παγκόσμιο επίπεδο.

  Ως ένθερμοι θιασώτες τής διαδικασίας τής αφύπνισης, οφείλουμε να αναρωτηθούμε, βάσει ποιων μεθόδων μπορούσε μονίμως το κατεστημένο να επιβάλλεται στην συνείδηση τής συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων την αγαστή επιβολή των στόχων του, παρόλο ότι αυτοί κατευθύνονταν ενάντια στα ουσιαστικά συμφέροντα των κοινωνιών, ενώ οι εκάστοτε παρεχόμενες από την τεχνολογία δυνατότητες παρέμβασης για προώθηση των αφυπνιστικών ζυμώσεων αυξάνονταν ποσοτικά και ποιοτικά συνεχώς. Βάσει ποιων μεθόδων δηλαδή η ανάπτυξη τής τεχνολογίας έχει αποβεί πάντοτε ανισοβαρώς προς όφελος τού κατεστημένου, ενώ αυτή εν πολλοίς ήταν ανοικτή στην χρήση της για τον καθένα; Αρμόζει επίσης να αναλογιστούμε σε αυτά τα πλαίσια, ότι η καθιέρωση τού διαδικτύου δεν ήταν ήταν ένα αναπόφευκτο ατύχημα από την πλευρά τού συστήματος, αλλά μια άριστα σχεδιασμένη διαδικασία με πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις.

  Θέτοντας αυτήν την προβληματική, δεν αποσκοπώ να μηδενίσω, ή έστω να μειώσω τα πολύ σημαντικά επιτεύγματα που πέτυχαν οι διάφορες δυνάμεις τής αφύπνισης σε βάρος τού συστήματος σε πολλούς τομείς και σε αρκετές φάσεις. Πλην όμως αυτό που είναι καθοριστικής σημασίας, είναι η γραμμή κάτω από την σούμα. Το σύστημα κατάφερε μέχρι στιγμής να επιβιώνει. Και η αντιπολίτευση σε αυτό, εφόσον δεν απειλεί τα θεμέλιά του, αποτελεί εξ ίσου ένα σημαντικό παράγοντα για την επιβίωσή του. ΚΑΘΟΤΙ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΑΛΛΑ Η ΥΠΟΒΟΛΗ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΓΚΥΛΩΣΗ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΠΟΥ ΕΓΚΛΩΒΙΖΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΕΠΙΘΥΜΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΙΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ. Όσο αφορά την αφύπνιση, αυτή είναι πράγματι δυστυχώς μια πολύ πονεμένη ιστορία...Ρε, μπας και ήσαν αφελείς, αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω από τον Μακρόν κηρύσσοντας εκλογές, εφόσον είχαν καπαρωμένη ολάκερη την καρέκλα, ή μήπως προτιμούν τον Μακρύτερον;

 Μόνον που για τα χρονικά προαναγγελθέντων θανάτων έχουν οι Γερμανοί μια σοφή παροιμία: "Κάποιοι από αυτούς που θεωρούσαν νεκρούς, αποδείχθηκε ότι επέζησαν πολύ περισδσότερο..."

 

2. ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ "ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΛΑΔΙ" 

  Θα πει τώρα κάποιος, αυτά είναι γνωστά πράγματα... Έλα όμως, που πρέπει να τα θυμηθούμε ξανά, διότι δεν είναι λίγα, αυτά που πέσανε κάτω από το τραπέζι στην πορεία και δεν λείπουν αυτοί, που τα κλωτσάνε για να τα σπρώξουν κάτω από το τραπεζομάντιλο, για να μην φαίνονται. Και οι γενικές διαπιστώσεις μπορεί να ακούστηκαν ξανά και ξανά στο παρελθόν, όμως είναι τόσο πολυάριθμες οι στρατιές τού συστήματος και τόσο ύπουλα οργανωμένες, που μεθοδεύουν την παρανόηση, ενώ εμείς που τα φωνάζαμε μια ζωή, έχουμε καταπονηθεί και παροπλιστεί σε τέτοιο βαθμό, που έχει επικρατήσει η λήθη, όσο αφορά την αλφαβήτα τής κοινωνικής ανατροπής.

  Η πρώτη μέθοδος, που εφαρμόζει η υποβολή, είναι η εξαγορά συνειδήσεων. Γερός μπεζαχτάς στους “εκπροσώπους τούς λαού” κάθε χρώματος και αποχρώσεως ανεξαιρέτως, μιλάμε για χρήμα με την σέσουλα, που γδέρνεται σπυρί σπυρί από την καμπούρα τού μεροκαματιάρη, τού μισθωτού, τού μικροεπαγγελματία και τού μαγαζάτορα, με υπερβολική φορολόγηση, που κάποιες φορές ξεπερνάει το ύψος των εισοδημάτων του. Καλλιέργεια τής αρχηγικής νοοτροπίας, μέσω τής οποίας κάθε κομματάρχης αντιμετωπίζει τούς υποτακτικούς του ως κοπάδι από γίδια που σαλαγάει, υποδυόμενος με λογίδρια και κορώνες από βήματος τον υποτιθέμενο κήνσορα τού λαϊκού συμφέροντος, για να εκτονώνεται το πόπολο και να θρέφει ελπίδες απελευθέρωσης για την τρίτη χιλιετία μετά την ανακάλυψη τής σαμπρέλας. Χαρακτηριστικά είπε ο Γιάνννης Βαρουφάκης σε προεκλογική ομιλία για το ευρωκοινοβούλιο, ότι σε αυτό δεν πρόκειται, ούτε είναι δυνατόν να αλλάξει τίποτε, αλλά κάλεσε να ψηφίσουν τούς υποψηφίους τής κίνησής του, για να “βγάλει την μάσκα από τούς γραφειοκράτες”. Ποιος είσαι ρε τιτανοτεράστιε, αφού είσαι τόσο ικανός, γιατί δεν ανοίγεις μαγαζί για αποκριάτικα ήδη και κομφετί;

  Η δεύτερη μέθοδος είναι οι προβιές των αμνών. Αυτές τις περνάνε συνήθως σε λύκους μοχθηρούς παλαιάς κοπής, που κοιτώντας τον καθρέφτη όταν τις προβάρουν, καμαρώνουν με τέτοιο στόμφο, που σχεδόν πείθουν τον εαυτό τους, ότι ντε και καλά έχουν αλλάξει ζωική ομοταξία, ώστε να υποδυθούν αποτελεσματικά τον ρόλο τους. Ο συστημικός τζομπάνης εξ άλλου τούς στηρίζει με τα μέσα που διαθέτει στην κοινωνική στάνη, εφαρμόζοντας ως ράβδο το new speak, σύμφωνα με το οποίον ο όρος λύκος σημαίνει αρνί. Στην Ελλάδα εξ άλλου, ισχύει ανέκαθεν η ρήση, ότι ο καθείς είναι ότι δηλώνει. Και τα λόγια, όσο βρίσκεται κάποιος στην αντιπολίτευση, λέγονται χωρίς το παραμικρό κόστος. Με μια προϋπόθεση όμως, ποτέ να μην θίγουν τα θεμέλια τού συστήματος, που είναι η πηγή πάσης στρεβλώσεως και κακοδαιμονίας. Οι νόμοι και οι θεσμοί θεωρούνται ιεροί και απαραβίαστοι και ότι λέγεται και συμβαίνει, οφείλει να τούς σέβεται. Πάσα ζύμωση αμφισβήτησής τους, που θα μπορούσε να μεταστρέψει την συνείδηση τού κοινωνικού σώματος, θεωρείται ιεροσυλία. Η έμφαση αποδίδεται στούς θεσμούς και όχι στο περιεχόμενό τους. Κριτική στους όποιους θεσμικούς ταγούς, που ασχημονούν σε βάρος τής κοινωνίας, αποκλείεται, διότι αυτό αντίκειται στο κύρος των θεσμών. Αυτό που έχει αξία στο δέντρο, είναι τα πολλά φύλλα και όχι οι καρποί του, όπως κήρυσσαν κάποιοι στο παρελθόν. Η παλιά παροιμία "φάτε μάτια ψάρια", φαίνεται να χορταίνει το πόπολο, μια και για το φιλέτο ουδείς "σοαβαρός" αναφέρεται και το σκηνικό έχει στηθεί με τρόπο, που η φόρμα αντικαθιστά το περιεχόμενο. Σφοδρή κριτική στα συμπτώματα, αλλά η αιτία τής νόσου πρέπει πάντοτε να παραμένει στο απυρόβλητο. Μέσα στην λαίλαπα τής καταιγιστικής αποδόμησης αξιών, που επιβάλλει η νεοταξική ατζέντα, το “κάθε πέρυσι και καλύτερα” ανάγεται σε απόλυτο σλόγκαν θεμιτοφυλάκων τού παρελθόντος σε πουριτανή βάση, ασχέτως εάν αυτό περιείχε ταυτοχρόνως και μια σειρά σάπια στοιχεία, επάνω στα οποία πάτησε στην πορεία το κατεστημένο, για να επιβάλλει τις εωσφορικού τύπου κατολισθήσεις των θεσμών και των αξιών. 

  Η τρίτη μέθοδος που εφαρμόζει η υποβολή, είναι η διάσπαση τού κοινωνικού σώματος. Αυτή προωθείται σε διάφορα επίπεδα, τόσο στο υλικό, όσο και στο ιδεολογικό. Είναι γνωστό, ότι κατά την φάση τής άγριας ανάπτυξής τής κεφαλαιοκρατίας η λεγόμενη “πρωταρχική συσσώρευση τού κεφαλαίου” έκανε αναγκαία την επιβολή υπερβολικής εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, με στόχο την επίτευξη ανεπτυγμένης παραγωγικότητας. Αυτή παρείχε στην συνέχεια την δυνατότητα διάχυσης τού εισοδήματος σε πλατιά λαϊκά στρώματα στα πλαίσια τής λεγόμενης “καταναλωτικής κοινωνίας”, εκτονώνοντας τις κοινωνικές συγκρούσεις τού προηγήθηκαν. Όσο διαρκούσαν αυτές εφαρμόστηκε η μέθοδος εξαγοράς τμήματος των εργαζόμενων, παρέχοντας σε αυτούς υψηλότερες αποδοχές, με την δρομολόγηση τής “εργατικής αριστοκρατίας”, που διέσπασε το κοινωνικό μέτωπο διεκδίκησης. Στην σύγχρονη φάση προωθείται αυτή η διαδικασία μέσω τής διαπλοκής. Στην Ελλάδα η οικονομική δραστηριότητα έχει ως κύριο μοχλό τις κατασκευές και τις αγοροπωλησίες ακινήτων. Οι πόροι που διοχετεύονται σε αυτά, προέρχονται από μαύρο χρήμα και κυρίως εγκληματικές δραστηριότητες. Ένεκα αυτού εμφανίζεται η μερίδα των εχόντων να διάγει σε συνθήκες υπερβολικής χλιδής. Αυτή ήταν και η μέθοδος, που εφάρμοσε η μαφία στην νότιο Ιταλία κατά το δεύτερο ήμισυ τού περασμένου αιώνα, επεκτείνοντας την επιρροή της στις τοπικές κοινωνίες. 

 Ο άλλος τρόπος διάσπασης τής κοινωνίας είναι η επιβολή ρωγμής στην κοινωνική συνοχή με ιδεολογικά μέσα. Ο φατριασμός που επιδιώκεται, αποσκοπεί να αντιμετωπίζει ένα μεγάλο τμήμα τής κοινωνίας κάποιο άλλο αριθμητικά μη ευκαταφρόνητο ως αντίπαλο δέος και τανάπαλιν. Ενώ τα αντικρουόμενα στρατόπεδα φαίνονται να βρίσκονται σε σφοδρή και αγεφύρωτη σύγκρουση μεταξύ τους, αυτοί που κινούν τα νήματα από πίσω στα παρασκήνια, ανήκουν σε ένα και το αυτό κέντρο και προωθούν μια προαποφασισμένη ύπουλη ατζέντα, που στόχο έχει την τεχνητή διάσπαση τής κοινωνίας, με στόχο την αποσταθαροποίηση και την επιβολή εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Με ακόλουθο στόχο στην συνέχεια την επιβολή πλήρους χάους, σε συνδυασμό με την οικονομική κατάρρευση που κλιμακώνουν. Οι μοχλοί που χρησιμοποιούν είναι διαφορετικών ειδών και γίνεται κυρίως χρήση πόλωσης βάσει κομματικών αντιλήψεων, θρησκευτικής ένταξης και εθνικής προέλευσης, ενώ συμβαίνει κατά κόρον εκμετάλλευση γενετήσιων επιλογών και σε κάθε είδους κουσούρι και ιδιαιτερότητα, που χαρακτηρίζει εκ γενετής ή εκ παρεκτροπής την όποια κοινωνική ομάδα. Κύριος οργανωτικός μοχλός σε αυτήν την διαδικασία είναι πολιτικά κόμματα, ΜΚΟ, ριζοσπαστικές θρησκοληπτικές συμφύσεις και ξεπουλημένα έντυπα και φορείς τού διαδικτύου, ενώ τα νήματα που κινούν αυτά απολήγουν πάντοτε στις ίδιες λέσχες, τεκτονικές στοές και χρηματιστικά κατεστημένα, των οποίων προΐστανται εωσφορικά ιερατεία. Πάγια πρακτική τους είναι μέσω σκόπιμης υπερβολικής όξυνσης τού θυμικού να έλκουν στις δυναμικές γραμμές τους και εκείνα τα ενδιάμεσα μετριοπαθή στοιχεία, που διέπονται από ανάλογες ιδιότητες, χωρίς όμως να τις οριοθετούν με ριζοσπαστικό τρόπο. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκουν να βαθύνουν ολοκληρωτικά την διαδικασία τής πόλωσης. 

  Ένα πάρα πολύ στοιχειώδες ζήτημα, που δυστυχώς έχει διαφύγει ενδιαμέσως ακόμη και από την πλειοψηφία των καλοθελητών που αγωνίζονται για την αφύπνιση, είναι ότι Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΠΟΥ ΕΞΗΓΓΕΙΛΕ Η ΚΑΜΠΑΛ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΣΑΜΟΥΕΛ ΧΑΤΙΝΓΚΤΟΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ. Ουδείς φαίνεται να θέτει για παράδειγμα το αυτονόητο και στοιχειώδες ερώτημα, για ποιον λόγο ο “νικητής” των χθεσινών εκλογών στην Γαλλία αλητάμπουρας Μελανσόν είναι από την μια μεριά υπέρ τής ενίσχυσης των Ουκρανών στον πόλεμο, ενώ από την άλλη “υποστηρίζει” το κίνημα των Παλαιστινίων ενάντια στην γενοκτονία και “καταδικάζει” το ισραήλ. Ενώ ΟΛΑ τα κόμματα, που αυτοχαρακτηρίζονται ως “δεξιά” στην Ευρώπη, υποστηρίζουν το ισραήλ και την γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων και κάνουν ότι μπορούν, για να απομονώσουν την ομάδα τού Βίκτορ Όρμπαν, που είναι οι πλέον αποφασισμένοι αντίπαλοι στην ενίσχυση τού ζελένσκι και των νεοναζιστών στην Ουκρανία. Σε αυτά θα γίνει εκτενής αναφορά στην συνέχεια. 

  Φωτογραφία τού Μελανσόν μετά τις χθεσινές εκλογές στην Γαλλία, χαρακτηριστική τού τρόπου, που το σύστημα εκμεταλλεύεται δίκαια εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, για να επισύρει βήμα προς βήμα εμφυλιοπολεμικό κλίμα μέσα στην κοινωνία με βάση το διαίρει και κοπάναγε. Χαρακτηριστικό για το συνολικό συνονθύλευμα των αριστερών γκρουπούσκουλων που περιμάζεψε σε χρόνο ρεκόρ ο Μελανσόν, είναι ότι άπαντα και χωρίς εξαιρέσεις είναι υπέρ τής ένοπλης στήριξης των νεοναζιστών τού Κιέβου, επιλογή που αποδεικνύει πόσο πειραγμένη η τράπουλα επάνω στην πράσινη τσόχα τής ευρωπαϊκής “πολιτικής”.

  Και να που ο δικός μας μιλάει για "τέρατα", ώστε να οξύνει την έρπουσα εμφυλιοπολεμική διάθεση στην Ευρώπη. Ίδρυσε μάλιστα και "φορέα ενάντια στον φασισμό" στην Νέα Υόρκη, αλλά σε αυτά θα αναφερθώ διεξοδικά στην συνέχεια, όταν ψιλαφήσω το ελαστικό στα λαστιχένια κέρατα τής εποχής των κριών, που προέρχεται από εργοστάσια παραγωγής προφυλακτικών τής εσπερίας.

  Στέφανος Κασσέ-Λάκης... «Ο λαός της Γαλλίας έδειξε τον δρόμο, στάθηκε απέναντι στο τέρας της Ακροδεξιάς». Επίσης και Βαρουφάκης αναφέρθηκε σχολιάζοντας το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών προ τινός, ότι "αυτές ανέδειξαν δύο τέρατα, αυτό τού φασισμού και αυτό τής αποχής". Και συνεχίζοντας ο Κασσελάκης δήλωσε ότι, "Παρά τις σοβαρές μεταξύ τους διαφωνίες, οι γαλλικές προοδευτικές δυνάμεις συμφώνησαν σε βασικά ζητήματα που αφορούν την ανάσχεση της ακρίβειας και της στεγαστικής κρίσης, την προστασία των εργαζομένων και των συνταξιούχων, και την επίλυση του Παλαιστινιακού". Μα αφού και η Λεπέν έχει ενσωματώσει στο πρόγραμμα τού "Εθνικού Συνεγαρμού" όλους αυτούς τούς κοινωνικούς στόχους (με εξαίρεση το Παλαιστινακό, ενώ αναφέρεται κατ' αποκοπήν ενάντια στο ισλάμ) και γι αυτό έκανε στην κυριολεξία εκλογική θραύση στις εργατικές συνοικίες των αστικών κέντρων, πού βρίσκεται τελικά  το πάπλωμα τού όλου καβγά; 

  Κοινό χαρακτηριστικό τού Κασσέ-Λάκη και τής Λεπέν είναι στραβή οδοντοφυία τού κάτω γνάθου, που υποδηλώνει σκληρό χαρακτήρα και συγκρουσιακές διαθέθεσεις. Ενώ αυτή εκδηλώνεται σε αντίθετες πλευρές τού προσώπου. Η δεξιά πλευρά τού προσώπου υπόκειται στο αριστερό, ενώ η αριστερή υπόκειται στο δεξιό ημισφαίριο τού εγκεφάλου. Κάποια φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά είναι εύλογα για την διαμόρφωση τού χαρακτήρα. (Αυτή η παρατήρηση δεν γίνεται με ειρωνική, αλλά αποκλειστικά χαρακτηριολογική πρόθεση). 

 

   Αναμφίβολα, η έντονη δεξιά στροφή που καταγράφηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, ανταποκρίνεται σε μια πολύ σημαντική και ελπιδοφόρα στροφή μεγάλου τμήματος των κοινωνιών ενάντια σε επιβουλές που επιβάλλει το κατεστημένο. Αυτό όμως αφορά εν τέλει τις διαθέσεις που κυριαρχούν και όχι την ουσιαστική μεσοπρόθεσμη απειλή για το σύστημα, που όπως ανέφερα προηγουμένως, πάντοτε μέχρι σήμερα, εφηύρε ύπουλα τεχνάσματα για να τσιμεντάρει την επικυριαρχία του. Μια από τις πάγιες μεθόδους που αυτό εφαρμόζει, όταν εκδηλώνεται έντονη κρίση αυτής τής επικυριαρχίας, είναι να εκμεταλλεύεται τις ανερχόμενες αντιπολιτευτικές τάσεις και να τις καναλιζάρει σε οδούς, που εντάσσονται στην στρατηγική του, με βάση τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό του. Και αυτό ισχύει εντονότερα στην τρέχουσα φάση, που το σύστημα πνέει τα λοίσθια, πριν αυτό ενταφιαστεί δια παντός. Υπάρχουν πολλά δεδομένα, που εντοπίζει η προσοχή όσων ερευνούν κριτικά, χωρίς να υπόκεινται σε διάθεση προθύστερων πανιγυρισμών, όπως πχ. η πτώση τής επιρροής τού AfD στην Γερμανία, από το 22% που ήταν πριν μερικούς μήνες, στο 15% των ψήφων που έλαβε στις ευρωεκλογές. Η στενή παρακολούθηση αυτών των διεργασιών με βάση το επιστημονικό όργανο τής συνομωσιολογίας, μπορεί να αποκαλύψει πολύ σημαντικές πτυχές στις ζυμώσεις τού γίγνεσθαι, που διαφεύγουν τελείως τής προσοχής. Καθότι, ο γράφων τουλάχιστον, αποσκοπεί να μην καθίσταται οπαδός κανενός παραταξιακού ρεύματος τής όποιας κατευθύνσεως, αλλά να προσανατολίζεται στην ουσιαστική βάση τής αφύπνισης, η οποία δεν καθίσταται συνήθως προφανής, αλλά προϋποθέτει επισταμένη έρευνα, ανοικτό πνεύμα και βαθύ στοχασμό. 

 

3. Η ΚΥΡΙΑ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΠΕΙΡΩΜΑΤΟΣ

   Η κύρια αντίθεση η οποία εκ των πραγμάτων πολώνει σφοδρά και αμετάκλητα μεταξύ τους εκ των πραγμάτων τις νοήμονες υπάρξεις που ενδημούν στον πλανήτη γη, τουλάχιστον κατά την διάρκεια των χιλιετιών που επισκοπεί η ιστορία, εδράζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων από τούς εκπεσόντες, οι οποίοι χρησιμοποιούν τούς πρώτους ως κύρια πηγή ενέργειας, ώστε να μπορούν να κρατηθούν σε κατάσταση νεκροφάνειας. Αυτή η αλλοτρίωση γίνεται κυρίως μέσω τής πόσεως τού ανθρωπίνου αίματος, τής βρώσεως τού σώματός τους, αλλά και δια τής υπαγωγής τους σε χαμηλή ενεργειακή στάθμη μέσω τής εμφυσήσεως άγχους, τρόμου, αβεβαιότητος, φόβου, υπερβολικής επιθετικότητας και φιλαυτίας, συνυπολογιζομένων τής φαρμακείας, τής μαγγανείας και των λοιπών αποκρυφιστικών πρακτικών, είτε σε ατομική βάση, είτε σε συνεργεία ομάδος. Η τοξικότατη ατμόσφαιρα που προκύπτει από αυτές τις διαδικασίες περιέχει εκείνο τον τύπο αρνητικών κραδασμών μέσω των οποίων ενεργοποιούνται οι εκπεσόντες. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή από την κινηματογραφική ταινία “Μάτριξ”, όπου ο “Μορφέας” (έχοντας όνομα που χαρακτηρίζει την μη αντιληπτή ύπνωση που υποτάσσει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων) επιδεικνύει στον “Νέο” (ως νεόφυτο στην διαδικασία τής αφύπνισης) μια μπαταρία, για να τού δείξει την κατάσταση που χαρακτηρίζει το καθεστώς τής υπάρξεώς του. Το πρόβλημα είναι τέλει, ότι αυτή η μπαταρία δεν αποτελείται από κάποια χημικά συστατικά, αλλά από ακατάσχετη ψυχική και νοητική χειραγώγηση. Επειδή αυτή η πρακτική συντελείται έντεχνα και καλυμμένα στο βάθος των καταστάσεων που εξουσιάζουν ένα αλλοτριωμένο ανθρώπινο βίο, ο οποίος καρκινοβατεί σε διαφορά φάσεως από την Θεία Πνοή, που έχει εμφυσηθεί στον άνθρωπο, δεν καθίσταται αντιληπτή. 

  Σε αυτήν την διαδικασία συμμετέχουν ως εντολοδότες των εκπεσόντων κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι απαρτίζουν τα λεγόμενα χθόνια ή κρόνια ιερατεία, βρισκόμενοι σε κατ' ευθείαν επαφή με τούς εκπεσόντες μέσω μυστηριακών τελετουργιών. Οι ιμάντες μεταβίβασης αυτών των εντολών στους ανθρώπους τής καθημερινότητος αποτελούνται από ένα τεράστιο πλέγμα θεσμών και μηχανισμών και απαρτίζονται από άτομα, που έχουν πλήρη, μερική ή και καθόλου μύηση αναφορικά με την πηγή προέλευσης αυτών των εντολών. Οι ρόλοι επιμερίζονται στα πλαίσια μιάς εκτελεστικής αλυσίδας, η οποία υπόκειται σε αυστηρή προσαρμογή, επισύροντας βαρύτατες ποινές σε όσους λοξοδρομούν. Την πρωτοκαθεδρία στην πυραμίδα έχουν οι αποκρυφιστικές εταιρείες, τα μυητικά τάγματα και αδελφότητες και οι αποκλειστικές λέσχες. Ακολουθούν ως εντολοδόχοι οι μηχανισμοί τού χρηματιστικού κατεστημένου και των πολυεθνικών εταιρειών, η πολεμική βιομηχανία και οι σπείρες ποινικού εγκλήματος, οι στρατοκτρατικές ιεραρχίες, οι ελεγχόμενοι θρησκευτικοί ταγοί, τα μεγάλα μιντιακά συγκροτήματα και αυτοί που ελέγχουν με άνωθεν εντολές πολιτικά κόμματα και κοινωνικά κινήματα, όπως και αυτοί που καθορίζουν το περιεχόμενο τής παιδείας, τους μηχανισμούς διασκέδασης, την ρύθμιση τής νομοθεσίας και τούς θεσμούς εκδίκασης. Και last but not least τα καρκινώματα των μυστικών “υπηρεσιών”. Όλα αυτά λειτουργούν στην βάση ενός προκαθορισμένου προγράμματος, μέσω τού οποίου επιβάλλεται η αναπαραγωγή τού συστήματος. Ως μέθοδοι επιβολής πειθούς εφαρμόζονται κυρίως η εξαγορά συνειδήσεων μέσω χρηματισμού ή εκβιασμών, ή στρέβλωση χαρακτήρων μέσω τής ενίσχυσης των ατομικών αδυναμιών και ελαττωμάτων, η ασφυκτική εποπτεία από μηχανισμούς ελέγχου, η προσκόλληση στην διαφθορά, το δόλωμα τού εύκολου κέρδους και τής επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξης μέσω τής προσπέλασης των πράγματι άξιων και ικανών. Στην περίπτωση των καθημερινών ανθρώπων εφαρμόζεται η επιβολή ασφυκτικών συνθηκών επιβίωσης, που δεν επιτρέπει περιθώρια για οτιδήποτε άλλο, η προώθηση τής ψυχοσύνθεσης τού καριερισμού, ιδιαίτερα όσο αφορά την μελλοντική επαγγελματική ανέλιξη των τέκνων, που συνεπάγεται σοβαρό κόστος, ο καταιγισμός με σκόπιμη προπαγάνδα και η προώθηση τού αμοραλισμού και τής ηδονοθηρίας. Η πεμπτουσία ελέγχου και κατακερματισμού τής κοινωνίας επιβάλλεται μέσω τής παγιοποιημένης εξατομίκευσης, στα πλαίσια τής οποίας ο καθείς θεωρεί τα υπάρχοντα εντός τού κρανίου του, ως απαύγασμα τής σοφίας έναντι όλων των άλλων. Και όποτε συντίθεται συλλογικότητες τής όποιας μορφής, αυτές αποτελούν κατά κανόνα αποτέλεσμα άνωθεν παρεμβάσεων με γνώμονα τον φανατισμό και την παραπληροφόρηση. Ακόμη και σε αυτούς που επιθυμούν να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό έλεγχο, οι ζυμώσεις που γίνονται, υπόκεινται στις πλείστες των περιπτώσεων σε μια ακούσια εμφυσημένη ενδογένεια, που οδηγεί σε αδιέξοδα. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι τόσο πιεστική, που η εκφυγή από αυτήν είναι δυνατή μόνον με την άκρως επίπονη διαδικασία, που περιγράφει ο Πλάτων στην αλληγορία τού “Σπηλαίου”.

  Κατά τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει η αντίληψη, ότι όλοι οι μη θεμιτοί και καλυμμένοι ιμάντες επιβολής αυθαιρέτων επιλογών προέρχονται από μια κοινή περιοχή, που συνηθίζεται να αποκαλείται “βαθύ κράτος”. Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος προσδιορισμός δεν αποκαλύπτει κάτι ιδιαίτερο, που προηγουμένως διέφευγε τής μέσης προσοχής. Παλαιότερα γινόταν αναφορά στο “παρακράτος”. Ο νέος όρος επικράτησε την περίοδο τής Προεδρίας τού Ντόναλντ Τραμπ, με στόχο να στιγματίσει εκείνες τις κρατικές δομές, που δρούσαν υπογείως υποθαλπτικά, διαχωρίζοντας τις από τις υπόλοιπες. Κατά την εκτίμησή μου κράτος και παρακράτος αποτελούν τις δυο όψεις τού ιδίου νομίσματος. Υπάρχουν στόχοι, η επίτευξη των οποίων γίνεται φανερά. Άλλοι μπορούν να επιτευχθούν μόνον μέσω δολιότητος. Σε αυτά τα πλαίσια τα κράτη προβαίνουν σε καταμερισμό εργασίας μεταξύ αυτού που ομολογείται και αυτού που αποκρύπτεται. Δεν υπάρχει κράτος που να μην διαθέτει μυστικές υπηρεσίες, στις οποίες διατίθεται ένας μη αποκαλυπτόμενος προϋπολογισμός για την διεξαγωγή καλυμμένων επιχειρήσεων, ενώ ο κοινοβουλευτικός έλεγχος αυτών των διαδικασιών είναι επιδερμικός με το επιχείρημα τής εθνικής ασφάλειας. Και όσο αφορά την εξαγορά πολιτικών προσώπων από κυκλώματα συμφερόντων, όλα τα κόμματα δέχονται τελείως απροκάλυπτα την οικονομική στήριξη ισχυρών χρηματοδοτών. Και θα ήταν αφέλεια να θεωρηθεί, ότι αυτή η στήριξη δίνεται χωρίς προνομιακές εκδουλεύσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάποιοι πολιτικοί καλής θελήσεως κάνουν ειλικρινή χρήση των θεσμών, για να βοηθήσουν την κοινωνία και να εξυγιάνουν τις διαδικασίες. Πλην όμως, τέτοιου είδους πρακτικές αμφισβητούν την συγκεντρωτική φύση τού κράτους, που δρα μονίμως υπέρ άνω τής κοινωνίας και περιθωριοποιεί εκ συστήματος τούς πολίτες, οπότε με τέτοιες διαδικασίες ανοίγουν οι ασκοί τού Αιόλου και κλιμακώνονται κυνήγια μαγισσών σε όσους τις αποτολμούν. Στην ουσία, μια παρατεταμένη καλώς νοούμενη φιλολαϊκή πολιτική ναρκοθετεί μεσοπρόθεσμα τα θεμέλια τού υπάρχοντος καθεστώτος, θέτοντας επί τάπητος το ποιος ποιον. Όπως επίσης υπάρχουν άκρως αυστηρά συγκεντρωτικά καθεστώτα, τα οποία είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν σκληρά πλαίσια στην διαδικασία σφοδρών συγκρούσεών τους με την καμπάλ. Σε συνθήκες πολέμου συνίσταται μόνον η αυστηρή πειθαρχία και δεν χωρούν πλειοψηφικές ψηφοφορίες. Εάν όμως μετά την πλήρη επικράτησή τους αυτά τα καθεστώτα δεν προβούν σε ριζική αποκέντρωση των εξουσιών, μεταθέτοντας ζωτικής σημασίας αποφάσεις σε τοπικό επίπεδο και στην βάση των πολιτών, δεν πρόκειται οι αντίστοιχες κοινωνίες να ευημερήσουν στην πράξη. 

 

4. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ Η ΣΚΟΠΙΜΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ

   Ο τρόπος που εκδηλώνεται η κύρια αντίθεση μεταξύ τής συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων και των εκπεσόντων, που πασχίζουν να την ποδηγετήσουν στην σύγχρονη εποχή ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΩΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΙ. Το κατεστημένο όμως επιχειρεί να αλλοιώσει αυτήν την πραγματικότητα στην συνείδηση ιδιαίτερα εκείνων των ανθρώπων, που έχουν επιλέξει να ακολουθούν και να προωθούν την οδό τής αφύπνισης. Έχοντας προηγουμένως εισχωρήσει σε πλείστους όσους πολιτικούς και κομματικούς χώρους και κινήσεις κάθε είδους ιδεολογικών κατευθύνσεων, αλλού με φανερό τρόπο και αλλού καλυμμένα και δολίως και έχοντας αλλοιώσει πλήρως το ιδεολογικό τους περιεχόμενο, προσπαθεί στοχευμένα να αντιστρέψει αυτήν την τεράστια σύγκρουση πρωτόγνωρου μεγέθους, που πολώνει στην πράξη τούς όρους επιβίωσης τής συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων ενάντια στους εκπεσόντες και τους εντολοδότες τους τής καμπάλ, μετατρέποντάς την σε ρήξη μεταξύ των παραδοσιακών παραταξιακών στρατοπέδων τής δεξιάς και τής αριστεράς, έχοντας προσδώσει σε αυτά νέα προσωπεία με στόχο την μετατροπή των μαχητών που αντιμάχονται την επιβολή τής νεοταξικής ατζέντας, σε παράγοντες που έχουν παραταξιακού τύπου θυμικές διαθέσεις, με στόχο να παρεκτραπεί ο αγώνας τους προς κατευθύνσεις που συμβάλλουν ακούσια στην ενίσχυση ενός κλίματος, που διευκολύνει στην πράξη κάποιους πολύ ύπουλους σχεδιασμούς των αντιπάλων.

  Αυτή η διαδικασία συνήθως παραβλέπεται ακόμη και από ανθρώπους ιδιαίτερα καλής θελήσεως, που επιθυμούν να αναπτύσσουν φιλόπονα την κριτική διάσταση τής σκέψης τους. Εκτιμώ ότι, η ευρύτητα και το βάθος τής προσεγγιστικής τους δεινότητος, περιορίζει η παραταξιακή τους οπτική. Φρονώ, ότι ενώ είναι θείο δικαίωμα και καθόλου σεβαστή η επιλογή καθενός, να συντάσσεται με τον οποιονδήποτε ιδεολογικό παραταξιακό χώρο, μοιραία αυτή η επιλογή καλουπώνει την σκέψη μέσα σε κάποιες προκείμενες σταθερές και κατευθύνει τον προβληματισμό σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές τού όλου φάσματος. Και παρόλο, που κάποιοι από αυτούς, που είναι δεδηλωμένα πρόθυμοι και συχνότατα το επιτυγχάνουν, να σπάνε με νοητική τόλμη τον κοινωνικό μύθο, ανήκοντας στις εκείνες τις εξαιρέσεις που επιχειρούν να ταυτίζονται με τον εαυτό τους, ο περιοριοσμός που πρανέφερα, καίτοι είναι προφανής η ειλικρινής διάθεσή τους, δεν διευκολύνει σε κάποια ζητήματα, να υπερπηδήσουν επιτυχώς μερικά πολύ έντεχνα δομημένα χάσματα, που έχουν στηθεί με μακροχρόνια στρατηγική στο μάτριξ (πάντοτε σύμφωνα με την υποκειμενική γνώμη μου, που εκ των πραγμάτων ενέχει περιθώρια παρερμηνειών και λανθασμένων εκτιμήσεων, όπως συμβαίνει με τον καθένα). 

  Αυτή η διαδικασία, ενώ θα έπρεπε να είναι προφανής, εφόσον οι λαβές που έχουν δώσει και οι τρεις κυρίες που προΐστανται των βασικών κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται ως δξιά, πατρωτικά και ανυποχώρητα συντηρητικά στην Ευρώπη, δηλαδή η Μαρίν Λε Πεν στην Γαλλία, η Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία και η πρόδρος τού AfD στην Γερμανία Άλις Βάιντελ είναι περισσότερο από αρκετά, ώστε να διαμορφωθεί μια πολύ κριτική θεώρηση των πεπραγμενων, των στοχεύσεων και των διακηρύξεών τους, η αφυπνισμένες κοινωνικές δυνάμεις ακολοθούν στην μεγάλη τους πλειοψηφία στάση ουραγού.  Προς αυτήν την κατεύθυνση βεβαίως, για να μην επιχειρηματολογώ με εικασίες και υπονοούμενα, θα αναφερθούν στην συνέχεια εκείνα τα αναγκαία δεδομένα, ώστε να κρίνει ο καθείς κατά το δοκούν, εφόσον τού παρέχεται κάθε δυνατότητα εξακρίβωσης των στοιχείων που θα καταθέσω.

  Κατά την εκτίμησή μου, όπως προανέφερα, το κατεστημένο επιδιώκει να προβάλλει ως κύρια σύγκρουση τής εποχής μας την αντίθεση που εκδηλώνεται μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Πλην όμως, η τεράστια ρήξη που κλιμακώνεται, ξεπερνάει τα όποια παραταξιακά πλαίσια και αφορά την σύγκρουση μεταξύ αυτών που πασχίζουν να επιβάλλουν την λεγόμενη “νέα τάξη πραγμάτων” και αυτών που την αντιμάχονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι στις δυνάμεις που αντιμάχονται την νέα τάξη συγκαταλέγονται πλείστοι όσοι χώροι τής δεξιάς (όχι όμως πάντοτε με ειλικρινείς διαθέσεις, όπως απέδειξε η περίπτωση τής Μελόνι) ενώ ο κορμός των αριστερών κομμάτων συνοδοιπορεί στην πλειοψηφία του με την νεαοταξική ατζέντα, καθόσον στην αριστερή ιδεολογία κυριαρχούν νεοταξικές αντιλήψεις. Η δεξιά, που θεωρεί τον εαυτό της συνεπή, επιχειρεί να μονοπωλήσει ιδεολογικά το ρεύμα ενάντια στην νέα τάξη. Παρ' όλα αυτά όμως δεν παύουν να υπάρχουν και κάποια αριστερής αποχρώσεως κόμματα, όπως το κόμμα τής Σάρα Βάγκενκνεχτ στην Γερμανία και το κομμουνιστικό κόμμα Μολδαβίας, που κατέγραψαν μη ευκαταφρόνητη απήχηση στις πρόσφατες Ευρωεκλογές.

  Με την ίδρυση τής λέσχης μπίλντερμπεργκ επικράτησαν κατά την δεκαετία τού '70 οι λεγόμενοι “ρεφορμιστές”, οι οποίοι άλωσαν πλήρως τόσο τα κόμματα τής δεξιάς, όσο και τα κόμματα τής αριστεράς, εμφυσώντας τους κάθε είδους απαξίωση και οδηγώντας τα τελικά στον γκρεμό τής woke ρυπαρότητος. Εάν εξετάσουμε την ιστορική πορεία, διαπιστώνουμε, ότι αυτή η κακοδαιμονία ξεκίνησε κατά την δεκαετία τού '20 με την σχολή τής Φρανκφούρτης, που μετέτρεψε την τότε επικρατούσα αριστερή ιδεολογία Σταλινικής κοπής σε ρεντίκολο πλήρους απαξίωσης κάθε είδους αξιών. Πλην όμως, αυτός που κλιμάκωσε την χαριστική βολή στο κύρος των αξιών, ήταν ο Καρλ Πόπερ με το βιβλίο “Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της”, που κάθε άλλο παρά αριστερός ήταν και στήριζε τον κοινοβουλευτισμό αγγλοσαξονικού τύπου. Αυτό το βιβλίο προωθήθηκε εντονότατα από τότε παλιούς κύκλους τής δεξιάς.. Με την θεωρία τού “Νομιναλισμού” επιχείρησε ο Πόπερ να ανατρέψει την Πλατωνική Θεωρία των Ιδεών, ισχυριζόμενος, ότι τα μόνα που υπάρχουν πραγματικά είναι τα αντικείμενα, ενώ οι αφηρημένες έννοιες υπόκεινται στον υποκειμενικό καθορισμό ενός εκάστου, οπότε δεν υπάρχουν ως αυτόνομες έννοιες. Ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν αρχές και αξίες και όποιος ανάγει μια αφηρημένη έννοια σε αξία, δρα ολοκληρωτικά, με πρόθεση να επιβάλλει με φασιστικό τρόπο τις θεωρήσεις του σε άλλους, καταστρατηγώντας τις φιλελεύθερες αρχές μιας κοινωνίας, που οφείλει να είναι ανοικτή σε κάθε ακαθαρσία. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι ο Τζορτζ Σόρος, που είναι ο κατ' εξοχήν μαστροπός κινήσεων αριστερής κοπής, ξεκίνησε ως πανεπιστημιακός βοηθός τού Καρλ Πόπερ, που ήταν μέντοράς του. Κατά συνέπεια, η απόδοση τού όποιου είδους παραταξιακού πρόσημου, τόσο στις δυνάμεις που πασχίζουν να επιβάλλουν την νεοταξική ατζέντα, όσο και σε αυτούς που την αντιμάχονται, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι (πάντοτε κατά την γνώμη μου και μόνον) μια μονοσήμαντη διαδικασία.

  Αυτός ο οχετός αποδόμησης των αξιών αντιμετωπίστηκε με πολύ εύστοχα επιχειρήματα κατά τις δεκαετίες ΄80 και '90 από τον έξοχο διαφωτιστή Lyndon Larouche, ο οποίος αυτοπροσδιορίστηκε ως ακροδεξιός και έλαβε μέρος στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, λαμβάνοντας 800.000 ψήφους και τον οποίο θεωρώ πατέρα τής σύγχρονης Λαϊκής Δεξιάς. Ας μην παραβλέπουμε όμως, ότι η ηγεσία τού Κρεμλίνου τον ανέδειξε το 1985 σε μέλος τής Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών. Επίσης ένας από τούς de facto ιδεολογικούς πατέρες τού κινήματος ενάντια στην νέα τάξη και τού νέου συντηρητικού χώρου είναι ο Alexander Dugin, που βγήκε μέσα από τούς κόλπους τής KGB.

  Το στρατόπεδο που αντιμάχεται την νέα τάξη, δεν είναι αυστηρά καθορισμένο. Σε αυτό συμμετέχει με τον ένα ή άλλον τρόπο μια πληθώρα καλοθελητών, με ετερόκλητες σε σημαντικό βαθμό διαθέσεις, που χαρακτηρίζονται από πολύ διαφορετικό βαθμό, όσο αφορά την ριζοσπαστικότητα των επιλογών τους.

5. ΤΡΕΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΥΤΕΛΗ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ, ΔΥΟ ΚΥΡΙΟΙ ΜΕ ΜΑΣΕΛΕΣ ΛΕΟΝΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΘΗΚΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΓΗΣ ΜΑΔΙΑΜ".

  Κατά την εκτίμησή μου, η Τζόρτζια Μελόνι και το κόμμα της δεν μπορούν να αντέξουν σε μια κριτική από την σκοπιά αμφισβήτησης τής νεοταξικής ατζέντας. Πρόσωπο και κόμμα χαρακτηρίζονται από τα πάγια χαρακτηριστικά των παραδοσιακών συστημικών δεξιών κομμάτων παλαιάς κοπής. Προσκόλληση στο δυτικό μπλοκ, στήριξη στον σιωνισμό, αυταρχισμός και ενίσχυση τού συγκεντρωτικού κράτους με περιστολή των δικαιωμάτων των πολιτών. Το μόνο στοιχείο που μπορεί να τής προσδώσει κάποια αντισυστημική αίγλη είναι η ρήξη της με την λαθρομετανάστευση, ένεκα τής οποίας έχει καταστεί η Ιταλία επί σειρά ετών έντονο θύμα αυτής τής νεοταξικής πρακτικής. Την άποψή μου όμως σχετικά με την αιτία και τις απώτερες στοχεύσεις αυτής τής επιλογής θα παραθέσω όταν ασχοληθώ με την συνολική αντιξενική πολιτική των τριών “δεξιών” κομμάτων σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν ταυτοχρόνως και στην Γαλλία και την Γερμανία. Εξαίρεση σε αυτό το ρεύμα των τριών αντίστοιχων γυναικών κομματικών προκαθήμενων αποτελεί η άμεμπτη και ειλικρινά πατριωτική δράση τριών ανδρών, που η αγαστή συνεργασία τους αποτελεί τον εν τέλει κυματοθραύστη τής νεοταξικής ατζέντας στην Ευρώπη, προσφέροντας μια ελπιδοφόρα προοπτική σε ολόκληρη την Ήπειρο αλλά και παγκοσμίως, στα πλαίσια μιας σύμπραξης, που ουδείς μπορεί ή δικαιούται να προβάλλει την παραμικρή αμφισβήτηση, ότι πρόκειται για πατριωτικά κόμματα τής μαχόμενης λαϊκής δεξιάς. Πρόκειται για την ομάδα, που συγκροτήθηκε από τον Βίκτορ Όρμπαν στο ευρωκοινοβούλιο, στην οποίαν συμμετέχουν επίσης ο Ρόμπερτ Φίτσο, πρωθυπουργός τής Σλοβακίας, που επέστρεψε στα καθήκοντά του μετά την ύπουλη δολοφονική επίθεση τής καμπάλ, καθώς όμως και ο Herbert Kickl, επικεφαλής τού κόμματος FPÖ στην Αυστρία, που αναδείχθηκε πρώτο κόμμα στις πρόσφατες ευρωεκλογές, λαμβάνοντας το 24,7 των ψήφων

  Η Μελόνι στηρίζει πρακτικά τον πόλεμο των ατλαντιστών εναντίον τής Ρωσίας στην Ουκρανία, καθώς και τις αντίστοιχες κυρώσεις σε βάρος της. Πάγιο χαρακτηριστικό των συστημικών κομμάτων είναι η διπλή γλώσσα, με στόχο να μένει η πίτα ολόκληρη, αφού χορτάσει μέχρι σκασμού ο σκύλος.

Τ.Μελόνι για απόφαση G7: «Δεν πειράζουμε τα χρήματα – Δίνουμε δάνειο στο Κίεβο από τα κέρδη»

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/t-meloni-gia-apofasi-g7-den-peirazoume-ta-xrimata-dinoume-daneio-sto-kievo-apo-ta-kerdi/

  Κύριο μέλημα τής Μελόνι είναι ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση τού Βίκτορ Όρμπαν από τις ομάδες σύμπραξης αυτών που επαίρονται ότι είναι “πατριωτικά” κόμματα. Κάτι ανάλογο δυστυχώς συμβαίνει και με την Λεπέν και τούς συστημικούς αφεντάδες μέσα στο AfD (καθότι δεν είναι όλοι το ίδιο και ευτυχώς λειτουργούν παντού φωτεινές πολιτικές προσωπικότητες με ισχυρή λαοπρόβλητη ακτινοβολία) που πασχίζουν να αποκλείσουν και να περιθωριοποιήσουν εκείνους τούς συνεπείς πολιτικούς, που μάχονται αταλάντευτα ενάντια στην πολεμική ενίσχυση από τις χώρες τους των Ουκρανών νεοναζιστών χαζαρικής κοπής , όπως θα δειχτεί στην συνέχεια.

  Τα ίδια καταγγέλλει σε σχετικά πρόσφατο βίντεο και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, που αυτοπροσδιορίζαται ως έντονα συντηρητικός:

Προδότρια: Έτσι πούλησε τη δεξιά η Μελόνι - Γιατί απέρριψε τη συνεργασία με Λε Πεν και Ορμπάν

https://www.youtube.com/watch?v=XF5t3wW6FIc

  Το κόμμα Lega, τού οποίου προΐσταται ο Matteo Salvini, που είναι υπουργός μεταφορών και υποδομών, καθώς και αναπληρωτής πρωθυπουργός στην κυβέρνηση τής Μελόνι, ενώ πρόκειται για ένα ανυποχώρητο πατριώτη και αποφασισμένο αντίπαλο τής παγκοσμιοποίησης, που απαιτεί κατάργηση τής συνθήκης τού Σένγκεν και χαρακτήρισε το Ευρώ ως “εγκληματικό νόμισμα”, δυστυχώς είχε θεαματική πτώση τής επιρροής του στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Από το 34,3% που έλαβε το 1919 έπεσε στο 8,9% το 2024. Δεν είμαι καλός γνώστης των συνθηκών στην Ιταλία, ώστε να μπορώ να διακρίνω, κατά πόσο εκδηλώθηκε μια σημαντική συρρίκνωση των μάχιμων πατριωτικών διαθέσεων σε αυτήν την χώρα, ή κατά πόσο οι οπαδοί της Lega θέλησαν να εκδηλώσουν σε μεγάλο ποσοστό την απογοήτευσή τους για την σύμπραξη της με την συστημική Μελόνι. Είναι όμως κρίμα, τέτοιοι ακραιφνείς πατριωτικοί χώροι να καταγράφουν δραστική υποχώρηση τής επιρροής τους, αντί να τίθενται επικεφαλής των εξελίξεων, σε σύμπραξη με τις ειλικρινείς πατριωτικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Γι αυτό σε τοποθετήσεις μου για το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών δήλωσα, ότι αντί για πανηγυρισμούς, αρμόζει να αξιολογούνται τα αποτελέσματα με κριτική διάθεση, ώστε να καταστούν αντιληπτές οι ζυμώσεις κάτω από την επιφάνεια των εξελίξεων.

 

  Η ουσία τής πολιτικής τής Μελόνι στο εσωτερικό είναι μια άκρατη ενίσχυση τού αυταρχισμού. Τόσο με την αλλαγή στο σύστημα εκλογής τού προέδρου, όσο και με τον κυβερνητικό έλεγχο τής “δικαιοσύνης” που προωθείται συγκεντρώνεται η άσκηση πολιτικής όλο και σε στενότερα εκτελεστικά κέντρα.

Τζόρτζια Μελόνι: Η Γερουσία ενέκρινε μεταρρύθμιση για απευθείας εκλογή του πρωθυπουργού από τον λαό

https://www.pronews.gr/kosmos/eyropaiki-enosi/tzortzia-meloni-i-gerousia-enekrine-metarrythmisi-gia-apeytheias-eklogi-tou-prothypourgou-apo-ton-lao/

Thousands of lawyers demonstrate against reform of the judiciary system

https://www.youtube.com/watch?v=aoXZ41cDQaw

Italy and Greece go after free speech: authorities prosecute dissidents

https://brusselssignal.eu/2024/07/italy-and-greece-go-after-free-speech-authorities-prosecute-dissidents/

  Εξάλλου το κρατικό χρέος τής Ιταλίας αυξάνεται με τέτοιο ρυθμό, που για την οποιαδήποτε κυβέρνηση υπάρχουν μόνον δυο επιλογές. Ή ριζική ρήξη με τις “αγορές” (βλέπε χρηματιστικούς κηδεμόνες) ή πλήρες υποταγή στα κελεύσματά τους.

 

  Πέραν τής φύσεως και τού ρόλου τής πολιτικής τής Μελόνι και η Μαρίν Λεπέν απέκλεισε με νύχια και με δόντια μέσω μιας βάναυσα αντιδεοντολογικής παρέμβασης στα εσωτερικά κόμματος άλλης χώρας το πλέον μαχητικό μέλος τής ηγεσίας του από την συμμετοχή στην ομάδα τού ευρωκοινοβουλίου, παρότι, ή ακριβέστερα διότι,αυτός είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην βάση και αντιμάχεται με αταλάντευτο σθένος την ενίσχυση των δυτικών δυνάμεων στον πόλεμο εναντίον τής Ρωσίας. Μπορεί αυτό το δεδομένο να ακούγεται παράξενο, το συγκεκριμένο πραξικόπημα όμως προξένησε θύελλα διαμαρτυριών στην πατριωτική βάση τού AfD στην Γερμανία.

 

  Το πολύ δυνατό αντισυστημικό μηνιαίο έντυπο “COMPACT“ αφιέρωσε στον Maximilian Krah το εξώφυλλο τού τεύχους τού παρελθόντος Ιουνίου με τίτλο “ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΣΑΝ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ”. Αυτό το αφιέρωμα στην δράση και στην προσφορά τού Μαξιμίλιαν Κρα έγινε από το περιοδικό μερικές εβδομάδες πριν συμβεί το σκανδαλώδες συστημικό πραξικόπημα σε βάρος του από την Μαρίν Λεπέν, το οποίο εκτέλεσαν με ειδεχθή δουλικότητα οι συστημικοί αφεντάδες, που έχουν εισβάλλει στην ηγεσία τού Afd και δυστυχώς αποτελούν εκεί την συντριπτική πλειοψηφία. Δεινοπάθησα στην κυριολεξία για να προμηθευτώ αυτό το τεύχος, παρόλο ότι το COMPACT γενικά πωλείται σε πλείστα όσα καταστήματα εφημερίδων, περότι δεν ανήκει στα main stream έντυπα. Και αφού ξεποδαριάστηκα στην κυριολεξία ψάχνοντας παντού, με έμφαση τα πρακτορεία εφημερίδων των κεντρικών σταθμών τού μετρό, που διαθέτουν όλα τα έντυπα, ακόμη και αυτά για τις περούκες που φοράνε οι κουκουβάγιες στην Γουαδαλούπη, ήταν τόσο επισταμένο το σαμποτάζ που δέχθηκε αυτό το εκδοτικό, που μπόρεσα να το βρώ μετά από εβδομάδες αναζήτησης σε κάποιο συνοικιακό ψιλικατζίδικο, που μπήκα τυχαία για να αγοράσω ένα αναπτήρα. (Επειδή δαπάνησα ιδιαίτερη προσπάθεια στην έρευνα ενός ζητήματος, που κατά την εκτίμηση μου ανατρέπει ριζικά τα μυθεύματα που κατισχύουν οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως, ώστε να μπορέσω να τεκμηριώσω επαρκώς την συγκεκριμένη προσέγγιση τού θέματος, άργησα ιδιαίτερα να μπορέσω να ξεκινήσω την δεύτερη συνέχεια αυτού τού θέματος, χωρίς όμως να αδρανώ, αλλά βρισκόμενος σε συνεχή εγρήγορση).

  Ήταν επόμενο μετά την εκδήλωση τού πραξικοπήματος, το COMPACT με τον εκδότη του Jürgen Elsässer να ανεβάσει σχετικό βίντεο στο κανάλι του στο youtube, το οποίον παραθέτω για όσους γνωρίζουν την γερμανική γλώσσα, καθώς και αυτούς που έχουν την υπομονή και το ενδιαφέρον να το παρακολουθήσουν. Τα 5.430 σχόλια που έλαβε αυτό το βίντεο είναι ενδεικτά για το σοκ που προξένησε αυτό το πραξικόπημα στην βάση τού AfD. Δυστυχώς, αυτή η μεταχείρiση υποχρέωσε τον Maximilian Krah να παραιτηθεί από το προεδρείο τού κόμματος. Εκτός αυτού οι συστημικοί εγκάθετοι τής ηγεσίας τού AfD, τού είχαν απαγορεύσει να εκφωνεί δημόσια προεκλογικούς λόγους πριν τις Ευρωεκλογές. Αυτός όμως επέλεξε την παρέμβαση στο tik tok, κάνοντας με την εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία του κυριολεκτικά θραύση, ιδιαίτερα στους νέους ψηφοφόρους, συμβάλλοντας με δεκάδες χιλιάδες ψήφους στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η προκαθήμενη τού AfD Alice Weidel έκανε μονίμως και εκ συστήματος την πάπια στις σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράγων.

Skandal: Weidel und Le Pen schießen Krah ab!?

Υπάρχει μια πληθώρα δημοσιευμάτων, που αναφέρουν ότι ο Εθνικός Συναγερμός στην Γαλλία έχει περιορίσει τις στοχεύσεις του διαμορφώνοντας αρκετά πιο μετριοπαθείς στόχους όσο αφορά την εξωτερική πολιτική το τελευταίο διάστημα. Αυτή η μετριοπαθέστερη οριοθέτηση των στόχων αποδίδεται από αρκετούς πολιτικούς αναλυτές σε μια στρατηγική τού κόμματος τής Μαρίν Λεπέν, που αποσκοπούσε στην σύσταση μιας κυβέρνησης υπό την πρωθυπουργία της, που θα μπορούσε να λειτουργήσει ταυτοχρόνως με τον Μακρόν στην προεδρία, δεδομένου ότι ο πρόεδρος, στον οποίον το γαλλικό σύνταγμα παρέχει αρμοδιότητες σχεδόν δικτατορικού χαρακτήρα, είναι ο κατ' εξοχήν αρμόδιος για την οριοθέτηση τής εξωτερικής πολιτικής. Φρονώ, ότι μια τέτοια οριοθέτηση στόχων από την μεριά τής Μαρίν Λεπέν δεν αρμόζει να απορρίπτεται εκ προοιμίου ως μη ειλικρινής και ασύμφορα συμβιβαστική. Η επιλογή τακτικών συμβιβασμών στα πλαίσια τής εκπόνησης μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής μπορεί να είναι κάλλιστα θεμιτή και σκόπιμη, χωρίς να συνεπάγεται τις όποιες πονηρές βλέψεις. Συνήθως, μεταξύ των εξαγγελιών ενός κόμματος και τού πραγματικού του προγραμματισμού είναι λογικό και αποδεκτό να υφίστανται διαφορές φάσεως, διότι θα ήταν τελείως άσκοπο και επιζήμιο για οποιονδήποτε πολιτικό χώρο, να αποκαλύπτει πλήρως στην δημοσιότητα τα βήματα, μέσω των οποίων σκοπεύει να προωθήσει την πολιτική του. Ως εκ τούτου νομίζω, ότι στον βαθμό που η Λεπέν σχεδίαζε μια νομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ μιας κυβέρνησης υπό την πρωθυπουργία της και τον Μακρόν στην προεδρία, την οποίαν αυτός θεσμικά θα κατέχει ακόμη για τρία χρόνια, δεν μπορεί να συνεπάγεται οτιδήποτε επιλήψιμο, κάτω από την αντικειμενική πίεση των συνθηκών, όπως αυτές προδιαγράφονται. Τουναντίον μια τέτοιου είδους νομή των αρμοδιοτήτων θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη για τις εξελίξεις στην Γαλλία, επειδή σε μια τέτοια περίπτωση η Λεπέν θα μπορούσε να προβάλλει αρκετά σοβαρά προσκόμματα, δυσχέρειες και εμπόδια στην ξέφρενα επιθετική και άκρως επικίνδυνη εξωτερική πολιτική τού Μακρόν. Και επειδή δεν θεωρώ, ότι είμαι εγώ αυτός που μπορεί, ή δικαιούται, να αποφανθεί περί τής ορθότητος των όποιων αναγκαίων ελιγμών στα πλαίσια των επιλογών ενός πολιτικού χώρου, που χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια, οφείλω να αποδεχθώ τέτοιου είδους επιλογές ως εν δυνάμει θεμιτές, Αυτό όμως που κρίνω σε κάθε περίπτωση αναγκαίο, είναι να μην γίνονται επιθέσεις κάτω από την μέση σε βάρος άλλων πολιτικών, που εκφράζουν πιο ριζοσπαστικές επιλογές, όπως ο Βίκτορ Όρμπαν, ή Μαξιμίλιαν Κρα, κάτω από την σκοπιμότητα τής αναγκαιότητος να εξυπηρετούνται μετριοπαθέστερες στοχεύσεις, οι οποίες κάλλιστα μπορεί να είναι θεμιτές. Εξάλλου, αποτελεί συχνή σκόπιμη και έξυπνη επιλογή αρκετών πολιτικών χώρων, να συνυπάρχουν εντός τους τόσο ριζοσπαστικές, όσο και μετριοπαθείς προσωπικότητες, ώστε να εξυπηρετούνται κατά περίπτωση διαφορετικές μεταξύ τους προκλήσεις και αναγκαιότητες. Υπό αυτήν την έννοια, ουδέποτε υπήρξα ακραιφνής υποστηρικτής μετωπικά συγκρουσιακών καταστάσεων, σεβόμενος την αυτονομία κάθε πολιτικού χώρου σχετικά με την δικαιοδοσία να δομεί αυτός τις τακτικές και στρατηγικές του επιλογές, ζυγίζοντας και αξιολογώντας τα εκάστοτε δεδομένα σύμφωνα με την κρίση του, εφόσον αυτός θα κληθεί να αναλάβει και την ευθύνη των επιλογών του. Όπως σωστά εκφράζει μια παροιμία, “δεν γνωρίζει ο μουσαφίρης, αυτά που γνωρίζει ο νοικοκύρης. Όμως πάγιο μέτρο κρίσης των όποιων επιλογών είναι η ειλικρίνεια των διαθέσεων αυτών που τις αποφασίζουν.

 

Συνεχίζεται... (ευτυχώς για κάποιους, δυστυχώς για πολλούς άλλους)