ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ των ΡΩΣΩΝ από τη ΧΕΡΣΩΝΑ;
«Αποχωρούν, ΑΛΛΆ ΌΧΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ή ανασυγκρότηση», είπε ο Ολέξιι ΑΡΈΣΤΟΒΙΤΣ, σύμβουλος του Ζελένσκι, στο διαδίκτυο, το βράδυ της Τετάρτης.
Συνεπώς, τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ τις επόμενες ημέρες θα καθορίσουν τις νέες ισορροπίες στα πεδία των ΜΑΧΩΝ.
ξεκίνησαν σφοδροί ρωσικοί βομβαρδισμοί στο Νικολάεφ και τις γύρω πόλεις.
ΉΔΗ το CNN ΣΉΜΕΡΑ μιλά για ρωσικό ΝΟΜΙΚΌ ΤΈΧΝΑΣΜΑ και επισημαίνει, ότι εάν οι Ουκρανοί εισέλθουν στο ρωσικό έδαφος της Χερσώνας τότε νομικά θα θεωρηθεί ΕΙΣΒΟΛΉ στο ρωσικό έδαφος της ενσωματωμένης επαρχίας Χερσώνας στη Ρωσία και έτσι οι Ρώσοι θα μπορούν να κάνουν χρήση μέχρι και πυρηνικών...
Τα ρωσικά ΜΜΕ μιλούν για ανασυγκρότηση πριν την νέα εαρινή, μεγάλη επίθεση και στο
Κίεβο...
Ο Μπάιντεν, σήμερα, προέβη σε δηλώσεις και κρατάει ΑΠΟΣΤΆΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΎΟ ΠΛΕΥΡΈΣ, Ουκρανούς και Ρώσους. Είπε:
«Οι δύο εμπόλεμες πλευρές να «γλείψουν τις πληγές τους» στη διάρκεια του χειμώνα και να αποφασίσουν αν θα προχωρήσουν σε ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΌ».
Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε 3 μέρες που οι ΗΠΑ μιλούν για ΣΥΝΟΜΙΛΊΕΣ τις οποίες ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ο ΖΕΛΕΝΣΚΙ αλλά τις θέλει η Μόσχα, κρατώντας τις 4 προσαρτημένες επαρχίες της. Τώρα ο πρόεδρος των ΗΠΑ μιλά για ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΌ..., ο οποίος σαφώς αφορά την Ουκρανία.
Ωστόσο ΌΛΑ είναι ρευστά.
ΊΔΩΜΕΝ
==========
Πετρ Ακόποφ
Η αναχώρηση του στρατού μας από τη Χερσώνα στην αριστερή όχθη του Δνείπερου προκάλεσε την αναμενόμενη αντίδραση από ένα μέρος της κοινωνίας - τι φρίκη, όλα είχαν φύγει. Επαναλαμβάνουν επίσης μια από τις πιο διάσημες φράσεις στη ρωσική ιστορία: "Τι είναι αυτό - βλακεία ή προδοσία;"
Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν πριν από 106 χρόνια, στις 14 Νοεμβρίου 1916: σε μια συνεδρίαση της Κρατικής Δούμας, ο ηγέτης του Κόμματος των Καντέτ, Πάβελ Μιλιούκοφ , στην ομιλία του που κατήγγειλε τις αρχές, έθεσε το ερώτημα: «Τι είναι αυτό - βλακεία ή προδοσία;" Μεταξύ των κατηγοριών που έπεσαν στο πρόσωπο της ανώτατης αρχής -της βασιλικής αυλής και της κυβέρνησης- η κυριότερη ήταν ότι αναζητούσε μια «επαίσχυντη ειρήνη» με τη Γερμανία . Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης κατονόμασε (με σύνεση επικαλούμενος τον γερμανικό Τύπο) αυτούς που υποτίθεται ότι αποτελούν αυτό το προδοτικό κόμμα: ανάμεσά τους ήταν ο πρωθυπουργός Στούρμερ (από Ρώσους Γερμανούς) και ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Η ομιλία του Milyukov απαγορεύτηκε από τους λογοκριτές, αλλά ήταν στις λίστες. Λίγες μέρες αργότερα, ο Stürmer απολύθηκε (όχι λόγω της ομιλίας του Milyukov), τον επόμενο μήνα ο Rasputin σκοτώθηκε - και δύο μήνες αργότερα ήταν ο Φεβρουάριος του 1917 ...
Τίποτα από αυτά που είπε ο Milyukov δεν ήταν αλήθεια - ούτε η βασιλική αυλή ούτε η κυβέρνηση διεξήγαγαν μυστικές διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία. Αλλά τότε ένα σημαντικό μέρος της μορφωμένης κοινωνίας πίστεψε τον Milyukov, ο οποίος, μετά την παραίτηση του Νικολάου Β', έγινε υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και προσπάθησε να οδηγήσει τον πόλεμο σε νικηφόρο τέλος. Αλλά ο στρατός χωρίς βασιλιά επικεφαλής (ο οποίος ήταν τελικά και ο ανώτατος αρχιστράτηγος) άρχισε να αποσυντίθεται μαζί με ολόκληρη τη χώρα - και αντί για νίκη, πήραμε μια επανάσταση, την άσεμνη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ ( δηλαδή η απώλεια δυτικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας ) και ο Εμφύλιος Πόλεμος. Γιατί να το θυμάστε τώρα;
Στο γεγονός ότι η αγανάκτηση από την επόμενη δήλωση του Υπουργείου Εξωτερικών μας ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία θυμίζει πολύ τα ίδια ταλαιπωρία του Milyukov - πώς είναι, γιατί πολεμήσαμε, δεν πρέπει να επιτρέψουμε ένα χτύπημα στην πλάτη του ο στρατός μας, πρέπει να σταματήσουμε τους προδότες της ελίτ που είναι έτοιμοι να παραδώσουν τα ρωσικά συμφέροντα στις διαπραγματεύσεις (μυστικές ή φανερές)! Τα άσχημα νέα από τα μέτωπα σχολιάζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο - φεύγουν από τη Χερσώνα γιατί θέλουν να έρθουν σε συμφωνία με τη Δύση, να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις και να αρνηθούν να νικήσουν την Ουκρανία! Εδώ είναι οι προδότες - σκέφτονται μόνο τα δέρματα και το κεφάλαιό τους! Είναι απαραίτητο να εκτεθούν όλοι, να τους αφαιρεθούν και να τους δικαστούν, και αυτός που δεν το καταλαβαίνει και δεν το κάνει αυτό είναι ο ίδιος προδότης!
Όλα αυτά τα ακούμε και τα διαβάζουμε εδώ και πολύ καιρό, αλλά τώρα υπάρχει άλλη μια έξαρση της ψευτοπατριωτικής υστερίας. Καλύπτει ένα μικρό μέρος της κοινωνίας, αλλά ούτε αυτό είναι καλό. Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος σε περίπτωση ήττας στο μέτωπο, σε συνδυασμό με κάποια επόμενη δήλωση για διαπραγματεύσεις, η νεύρωση να εξαπλωθεί στις πλατιές μάζες, δηλαδή να αρχίσει να απειλεί την κύρια προϋπόθεση για τη νίκη μας: τη λαϊκή ενότητα στην εμπιστοσύνη στην υπέρτατη δύναμη. Για να μην συμβεί αυτό, πρέπει να γνωρίζετε καλά τα μαθήματα της ιστορίας - συμπεριλαμβανομένου του να θυμάστε τον Νοέμβριο του 1916 - και να γνωρίζετε τι συμβαίνει τώρα, να διακρίνετε τις πραγματικές και τις φανταστικές απειλές.
Η Ρωσία δεν απειλείται με προδοσία - ο Πούτιν δεν θα συμφωνήσει ποτέ σε μια «επαίσχυντη ειρήνη» ούτε με την Ουκρανία ούτε με τη Δύση. Στις 24 Φεβρουαρίου φέτος έγινε μια ιστορική επιλογή, πέρασε ο Ρουβίκωνας, μετά τον οποίο η Ρωσία δεν μπορεί παρά να προχωρήσει. Σκοντάφτοντας, κάνοντας λάθη, χάνοντας χτυπήματα, συγκέντρωση, έστω και προσωρινή υποχώρηση τακτικής, αλλά στρατηγικά προχωρώντας μόνο μπροστά. Η ταχύτητα αυτής της κίνησης μπορεί να είναι διαφορετική - εξαρτάται από τις προσπάθειές μας και από την εξωτερική αντίσταση και από την παγκόσμια κατάσταση. Τα λόγια που μιλούν στο κοινό το Υπουργείο Εξωτερικών μας, ακόμη και ο Πούτιν, μπορεί επίσης να είναι διαφορετικά - και μάλιστα πολύ ειρηνικά, αλλά ταυτόχρονα εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένους τακτικούς στόχους. Όχι αντικατάσταση και σίγουρα μη ακύρωση του στρατηγικού στόχου, ο οποίος είναι ξεκάθαρος. Η Ρωσία επιστρέφει στον εαυτό της - τόσο εδαφικά όσο και πνευματικά, και ιδεολογικά. Η πρώην Ουκρανία δεν υπάρχει πλέον - και στις σελίδες της μελλοντικής ρωσικής ιστορίας υπάρχει ήδη μια άλλη Ρωσία.
Όχι μόνο με το Ντόνετσκ και τη Χερσώνα, αλλά και με τη Νοβορόσια και τη Μικρή Ρωσία. Και με την υπόλοιπη Ουκρανία ξεκομμένη από τα χέρια της Δύσης, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά ούτε κατά της Ρωσίας ούτε «εναλλακτική Ρωσία». Μόνο ένα πράγμα μπορεί να εμποδίσει την εφαρμογή αυτού - μια διάσπαση και αναταραχή στην ίδια τη Ρωσία, δηλαδή η αμφιβολία για τη νίκη μας και για το γεγονός ότι ο Πούτιν θέλει και μπορεί να οδηγήσει σε αυτήν. Αν πάλι, όπως το 1917, ναρκωθούμε με υστερικές κραυγές «προδοσίας», μόνο τότε θα χάσουμε. Και όχι την Ουκρανία, αλλά τα πάντα γενικά.
Και δεν υπάρχει προδοσία στις ελίτ, γιατί εκείνοι που δεν συμμερίζονται τις φιλοδοξίες για νίκη, πρώτον, δεν έχουν καμία επιρροή στην υπέρτατη εξουσία και, δεύτερον, παύουν και παύουν να είναι «ελίτ». Ναι, έχουμε τεράστιο πρόβλημα προσωπικού λόγω του γεγονότος ότι οι επαγγελματίες είναι συχνά αντιπατριώτες και οι πατριώτες είναι αντιεπαγγελματίες, αλλά σε μια ακραία κατάσταση, όλες οι διαδικασίες επιταχύνονται και ο σχηματισμός μιας νέας, κρατικής ελίτ (από την εξουσία στην επιχείρηση και πολιτισμός) θα πάει πολύ πιο γρήγορα. Αλλά η ανανέωση δεν πρέπει να αντικατασταθεί από αναζήτηση προδότες και προδότες στην εξουσία (εξαιρουμένων, φυσικά, πραγματικών προδότων), δεν χρειαζόμαστε εκκαθαρίσεις για χάρη των εκκαθαρίσεων - πρέπει να απαλλαγούμε από αδύναμους και ανίκανους ηγέτες, ενώ βασιζόμαστε σε τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων που κατανοούν τη σοβαρότητα των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε.
Ταυτόχρονα, η χώρα θα αλλάζει όλο και πιο σοβαρά - διατυπώνοντας και αποκτώντας νοήματα, συνειδητοποιώντας την ουσία της και χτίζοντας μια εθνική φόρμουλα για την ύπαρξή της όχι μόνο για την περίοδο της καταιγίδας και της επίθεσης, αλλά και για την επόμενη περίοδο ειρήνης. Αυτή είναι μια διαδικασία όχι λιγότερο σημαντική από ό,τι στο μέτωπο, και ακριβώς σε αυτήν πρέπει να υπάρχει τόσο η μέγιστη εμπιστοσύνη μεταξύ τους όσο και η επιθυμία να μεταφραστεί το ρωσικό όνειρο στις κατασκευές μιας μελλοντικής δίκαιης κοινωνικής τάξης.
Αλλά η νίκη στο μέτωπο, ταυτόχρονα, δεν έχει εναλλακτική για εμάς - ανεξάρτητα από το πόσο κόπο και χρόνο χρειάζεται για να την πετύχουμε. Μπορεί να μας το κλέψουν όχι η προδοσία στην κορυφή, αλλά αυτοί που από καλή πρόθεση, από βλακεία και αδυναμία ή σκόπιμα θα διογκώσουν τις διαθέσεις πανικού, φωνάζοντας «όλα χάθηκαν, προδοσία στο Κρεμλίνο». Σε αυτούς μπορεί πραγματικά να αποδοθεί το «Βλακεία ή προδοσία;» του Milyukov. Αλίμονο, ανάμεσά τους υπάρχουν και οι δεύτεροι - αυτοί που βασίζονται άμεσα στην αναταραχή, δηλαδή εργάζονται για τον εχθρό.
Και η ρωσική ιστορία μας δίνει πολυάριθμα παραδείγματα για το πώς να διακρίνουμε την πραγματική και τη φανταστική προδοσία - πώς να διακρίνουμε το 1612 από το 1916. Έχουμε μάθει αυτά τα μαθήματα.
Ηλιθιότητα είναι να ψάχνεις για προδοσία όταν δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει, και προδοσία είναι να προσπαθείς να πυροδοτήσεις τη δυσπιστία σε αυτούς που στοχεύουν μόνο στη νίκη.
https://ria.ru/
33 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου