Ο φιλελευθερισμός χωνεύει τα πάντα. Ο καημένος ο Μαρξ επίσης!!!

 

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλ

Σε μιά συζήτηση, ένας συντηρητικός φίλος καταδίκασε την παρακμή της δημόσιας και ιδιωτικής ηθικής και των κοινοτικών δεσμών, αποδίδοντάς την στους κομμουνιστές, ιδιαίτερα στον λεγόμενο πολιτιστικό μαρξισμό, το ορφανό που γρήγορα παρηγορήθηκε στη σκιά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Αν και ο μαρξισμός έχει αναρίθμητα ελαττώματα στα μάτια μας, δεν νιώθουμε ότι μπορούμε να του αποδώσουμε αυτά που δεν έχει. του πολιτιστικού ελευθερισμοΤο μουντό πολιτικό ρεύμα που συνήθως ονομάζουμε πολιτιστικό μαρξισμό, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκέλος ενός πολύ πιο επικίνδυνου τέρατος, του προοδευτισμού, του φιλελευθερισμού και του πολιτιστικού ελευθερισμού.

Δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και έγινε ηγεμονική τάση στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία, ξεχειλίζοντας από τις αίθουσες διδασκαλίας και τις πανεπιστημιουπόλεις για να γίνει η επίσημη ιδεολογία της τερματικής Δύσης. Οι «ευγενείς πατέρες» είναι επίσης ξεπερασμένοι, οι Φραγκοφόρτεσι τοποθετούνται στην έδρα στις ΗΠΑ στα πανεπιστήμια των κυρίαρχων τάξεων και εκεί που έγιναν «σεβαστές κύριοι». Οι Γερμανοί διανοούμενοι εβραϊκής καταγωγής από το Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών της Φρανκφούρτης πέτυχαν, μόλις έφτασαν στην Αμερική και αφού άλλαξαν αφέντη -στην αρχική φάση στη Γερμανία ήταν οργανικοί στη Σοβιετική Ένωση- στην επιχείρηση διαχωρισμού του μαρξισμού από τον σοσιαλισμό και από τον κομμουνισμό. Τόνισαν το λιγότερο «δημοφιλές» συστατικό του, ανάγοντας τα πάντα στην απελευθέρωση από τους δεσμούς της «πατριαρχικής» κοινωνίας και της λεγόμενης αυταρχικής προσωπικότητας (Adorno). να επιτευχθεί μέσω της απελευθέρωσης του έρωτα (Marcuse). Αυτές οι ιδέες ήτανχούμο της νεανικής αντικουλτούρας και διέσχισε τον ωκεανό και έγινε σύνθημα του '68.

 Με τον καιρό, η αντικουλτούρα έγινε επίσημη κουλτούρα, κατακτώντας τα ακαδημαϊκά, εκδοτικά και πολιτικά κουτιά μέχρι να γίνει η κοινή λογική τριών γενεών. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία των Ευρωπαϊκών Κομμουνιστικών Κομμάτων θυμούνται την ανησυχία, την ενόχληση και την ανοιχτή, αμοιβαία αποστροφή μεταξύ των Ορθοδόξων Κομμουνιστών και του εμποτισμένου από τον Μαρκούζε του '68, τον ακραίο ελευθερισμό, την υποκουλτούρα των ναρκωτικών και ορισμένα μουσικά και καλλιτεχνικά είδηΓίνοντας μια ενδο- και μετααστική αναμέτρηση από την ετερογένεια των σκοπών - τη λεπτή πονηριά του φιλελεύθερου καπιταλιστικού εποικοδομήματος - το πνεύμα του 1968 έχει εξελιχθεί σε φιλελεύθερο vulgate στα οικονομικά, ελευθεριακό στα ήθη και αξίες και σε "δεξιό", με εκπληκτική αντικατάσταση των κοινωνικών δικαιωμάτων - αγαπητά στους μαρξιστές - με αυτά που ονομάζονται αστικά, που αναφέρονται στην ατομική, ενστικτώδη, οικεία και σεξουαλική σφαίρα.

 Υπό αυτή την έννοια, η κουλτούρα της ακύρωσης των «αφυπνισμένων» ( ξύπνησε ) εκτός από ένα περαιτέρω προϊόν των αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων, έχει λειτουργήσει και μια μοναδική παραβίαση του μαρξισμού. Στη θέση των εκμεταλλευόμενων από τον καπιταλισμό - του προλεταριακού ταξικού κινητήρα της κομμουνιστικής επανάστασης - κάθε είδους «άθλιοι της γης» (Frantz Fanon) ανατράφηκαν σε ήρωες της εποχής μας, που δεν θεωρούνται ως μια λιγότερο ή περισσότερο ομοιογενής τάξη στην οποία εμπιστευτείτε την οικονομική και οικονομική παλιγγενεσία.κοινωνική, αλλά ως θύματα προς εξαγορά.

Η νέα δυτική κουλτούρα είναι αδιάφορη για το κοινωνικό ζήτημα, αλλά πολύ ευαίσθητη στη διαλεκτική θύματος-δήμιου. Ο ηθικός και υπαρξιακός σχετικισμός, ο ριζοσπαστικός φεμινισμός, η ιδεολογία του φύλου δεν πηγάζουν καθόλου από τον μαρξισμό. Αν μη τι άλλο, οφείλονται στη σχολή της Φρανκφούρτης, η πρώτη που κατάλαβε ότι οι κατώτερες τάξεις της κοινωνίας δεν είναι επαναστατικές, αλλά παραδόξως συντηρητικές και ρεαλιστές, προσηλωμένοι στη βελτίωση των υλικών και κοινωνικών συνθηκών τους μέσα στο υπάρχον σύστημα.

 Εξ ου και η επιλογή νέων «επαναστατικών» υποκειμένων: γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, εθνοτικές και φυλετικές μειονότητες, που θα αποζημιωθούν με την εκχώρηση προνομίων, τις δεσμευμένες ποσοστώσεις πρόσβασης σε επαγγέλματα και ανώτερες θέσεις (η λεγόμενη θετική ενέργεια). Από τη μαρξιστική ταξική πάλη, ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός-φιλελευθερισμός πέρασε στον πόλεμο των φύλων, των σεξουαλικών προσανατολισμών και στη μεθοδική κατεδάφιση κάθε περιοχής του πολιτισμού αναφοράς. Είναι η οικοφοβία που καταγγέλλουν ο Roger Scruton και ο Alain Finkielkraut, το μίσος για τον εαυτό μας που μας κάνει να περιφρονούμε, να πετάμε στα σκουπίδια και να καταδικάζουμε την κοινή ιστορία σε damnatio memoriae .

 Πιο συγκεκριμένα, ο μαρξισμός ερμήνευσε την ιστορία ως μια πάλη μεταξύ τάξεων με αντίθετα συμφέροντα, εκμεταλλευτών ενάντια σε εκμεταλλευόμενους, τη διαλεκτική των δουλοπάροικων που κληρονόμησε από τον Χέγκελ. Ο Καρλ Μαρξ θα σήκωνε τα φρύδια του και θα κατέπνιγε μετά βίας τη ναυτία αν κάποιος από τους (υποτιθέμενους) μαθητές του τραγουδούσε την καλοσύνη αυτού του ετερογενούς συμπλέγματος θεωριών που συγκεντρώνει ένας τεμπέλης διανοούμενος στη φράση «πολιτιστικός μαρξισμός».

Στο υποτιθέμενο επιστημονικό ντετερμινιστικό της σύστημα, σκληρό σαν οπλισμένο σκυρόδεμα, δεν υπήρχε χώρος για σχετικισμό ή αστικό φεμινισμό. το γυναικείο προλεταριάτο ενσωματώθηκε στην επανάσταση ως ο «εφεδρικός στρατός» του καπιταλισμού που εισήγαγε τις γυναίκες στον κόσμο της εργασίας για λόγους ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων και για να διευρύνει τη βάση της αρχόμενης εκβιομηχάνισης. Ακόμη λιγότερο ο μαρξισμός θα μπορούσε να δεχτεί τη θεωρία του φύλου και την αρχή ότι δεν υπάρχουν φυσικά-βιολογικά δεδομένα, αλλά μόνο ρόλοι και λατρευτικές κατασκευές.Ο ίδιος ο πολιτισμικός μαρξισμός είναι διφορούμενος: πώς μπορεί ένα συγκεχυμένο σύνολο θεωριών να θεωρηθεί μαρξιστικό; Θα έρχονταν σε αντίθεση με έναν από τους πυλώνες: το εποικοδόμημα εξαρτάται από τη δομή, επομένως οι μέθοδοι παραγωγής καθορίζουν τον κοινωνικό μηχανισμό. Ένα οικονομικό σύστημα είναι συνδεδεμένο με έναν συγκεκριμένο τύπο πολιτισμού και όχι το αντίστροφο. Ας αντιστρέψουμε τις «σχέσεις παραγωγής» και όλα τα άλλα θα αλλάξουν ανάλογα, λέει ο Μαρξ. Ο αυθάδης «ξυπνημένος» προοδευτικός σκέφτεται το αντίθετο: απλά αλλάξτε την κουλτούρα. Ο προοδευτισμός δεν μπορεί να είναι μαρξιστικός γιατί ο ορίζοντας του είναι εσωτερικός στον καπιταλισμό, του οποίου μοιράζεται την εμπορευματική μορφή και την ένταση προς το απεριόριστο.

 Η ελευθερία συγχέεται με το απεριόριστο των επιλογών των καταναλωτών. Η επιθυμία είναι ο Βόρειος Αστέρας, με την ίδια πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι μια μηχανή που επιθυμεί. Ωστόσο, ο μαρξισμός καταδικάζει τον φετιχισμό των εμπορευμάτων. Ο προοδευτισμός, κύριο ρεύμα του πολιτισμικού φιλελευθερισμού, θεωρεί τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, ως εμπόρευμα. Το τίμημα τον καθησυχάζει, καθώς πιστοποιεί την ύπαρξη προσφοράς που ανταποκρίνεται σε μια απαίτηση, ακόμα κι αν είναι παράλογη ή ανήθικη. Θα υπήρχε ένα είδος δικαιώματος του καθενός πάνω σε οτιδήποτε καταλήγει να δικαιολογεί το «δικαίωμα να εκμεταλλεύεται κανείς ελεύθερα τον γείτονά του, να ζευγαρώνει με τον σκύλο του και να εργάζεται με χαρά για να αντικαταστήσει τον παλιό με τον νέο» (JP Michéa).

 Επιπλέον, πώς να συνδέσετε τον μαρξισμό με την ιδεολογία του φύλου ή τον σχετικισμό, όταν ο Λένιν στον Υλισμό και τον Εμπειριοκριτικισμό δήλωνε «όλοι θα μπορέσουν να εντοπίσουν χωρίς δυσκολία δεκάδες παραδείγματα αληθειών που είναι αιώνιες και απόλυτες, για τις οποίες δεν επιτρέπεται να αμφιβάλλει κανείς αν είναι όχι τρελοί. Το να είσαι υλιστής σημαίνει να αναγνωρίζεις την αντικειμενική αλήθεια, την οποία μας αποκαλύπτουν τα αισθητήρια όργανα. Αναγνώριση της αντικειμενικής αλήθειας, δηλαδή ανεξάρτητης από τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα, σημαίνει παραδοχή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της απόλυτης αλήθειας. "

 Ο φιλελευθερισμός έχει χίλια πρόσωπα, αλλά μια αρχή ενώνει όλες τις άπειρες αποχρώσεις του, η καχυποψία για όλα όσα εξαρτώνται και χαρακτηρίζουν την ελευθερία, για όλα όσα δεν έχουμε επιλέξει. Όλοι οι φιλελευθερισμοί ορίζονται αρνητικά, δηλαδή στην έννοια της ελευθερίας ως απουσία εξωτερικών εμποδίων. Ο πιο συνεπής πατέρας του πολιτισμικού φιλελευθερισμού είναι ο Benjamin Constant, τραγουδιστής της ελευθερίας των μοντέρνων, της φιλελεύθερης ελευθερίας.

 «Είναι δικαίωμα να μην υποταχθείς παρά μόνο στους νόμους, να μην συλληφθείς, να μην καταδικαστείς σε θάνατο ή να κακομεταχειριστείς με οποιονδήποτε τρόπο, λόγω της αυθαίρετης βούλησης ενός ή περισσοτέρων ατόμων. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του, να επιλέξει την επιχείρησή του και να την ασκήσει. να διαθέσει την περιουσία και επίσης να την καταχραστεί· έρχονται και φεύγουν χωρίς άδεια. Είναι το δικαίωμα να συναντιόμαστε με άλλα άτομα, τόσο για να συζητάμε ενδιαφέροντα, τόσο για να δηλώνουμε τη λατρεία που προτιμά ο καθένας, όσο και απλά για να γεμίζουμε τις μέρες και τις ώρες με τον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα στις κλίσεις και τις φαντασιώσεις του ατόμου».

 Κατανοούμε την άμεση απήχηση ενός τέτοιου προγράμματος. Στην πραγματικότητα, είναι καταστροφικό για την κοινωνία και λαμβάνει χώρα με τίμημα τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, δηλαδή, τελικά, τον νόμο του ισχυρότερου. Το φιλελεύθερο άτομο είναι το μόνο ενεργό υποκείμενο, μια άλλη διαφορά κεφαλαίου με τον σοσιαλισμό και με κάθε κοινοτική και ταυτότητα. Έχει το υπέρτατο δικαίωμα να κατέχει και επίσης να καταχραστεί αυτό που έχει. γνωμοδοτεί, επιχειρηματολογεί σε σημείο μετριασμού, καταχράται τη γνώμη, αλλά δεν έχει βαθιές πεποιθήσεις. Η έννοια του καλού και του σωστού του είναι ξένη, αν όχι σε ένα υποκειμενικό κλειδί. Σκοπός του είναι να ενεργεί χωρίς κανένα όριο εκτός από τη δική του θέληση και ευχαρίστηση. Όπως ο Φάουστ που αρνείται το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (στην αρχή ήταν ο Λόγος) και αναφωνεί: στην αρχή ήταν πράξη!

 Δεν τον ενδιαφέρει η ηθική ή η ορθότητα των πράξεών του: αρκεί να είναι «ελεύθερες», δηλαδή να μην εξαρτώνται από τίποτα. Ο μόνος κριτής, το υπερτροφικό και κυρίαρχο Εγώ του: το σχετικό απόλυτο! Για αυτόν δεν είναι θέμα προσανατολισμού της ελευθερίας προς το καλό, αλλά άσκησής του και τίποτα άλλο. Το τέλος δεν είναι η καλή πράξη, αλλά η ελεύθερη πράξη. Οι νόμοι στους οποίους ισχυρίζεται ότι υποτάσσεται είναι η κυρίαρχη και στιγμιαία παρακμασμένη στους γραπτούς κανόνες βούληση, ο «θετικός» νόμος, όπως καθιερώθηκε με τις διαδικασίες που προβλέπονται από άλλους εξίσου θετικούς κανόνες. Δηλαδή προσωρινή, ξένη προς οποιαδήποτε αρχή του φυσικού δικαίου, που για αυτόν δεν υπάρχει, αλλά που αν υπήρχε θα έπρεπε να καταργηθεί καθώς περιορίζει την ελευθερία. Είναι λογικό να καταλήγει να αποσύρεται από τους οικογενειακούς δεσμούς,

 Η δυτική μετανεωτερικότητα είναι τετελεσμένος φιλελευθερισμός / ελευθεριασμός, τόσο στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις όσο και στις υπαρξιακές επιλογές. Κανένας γνήσιος μαρξιστής δεν μπορούσε να συμφωνήσει. Ένα άλλο στοιχείο της φιλελεύθερης-προοδευτικής συγχρονικότητας είναι η έλλειψη ρεαλισμού, το αρχικό αμάρτημα του ιδεαλισμού - κοινό για όλους τους οπαδούς του Χέγκελ - που ο Augusto Del Noce μετονόμασε σε «ιδεισμό», ή μάλλον η υπεροχή της ιδέας έναντι της πραγματικότητας.

 Ο Ντεκάρτ ξεκίνησε με το «σκέφτομαι, άρα υπάρχω», που σήμαινε «σκέφτομαι, άρα υπάρχουν τα πράγματα». Από τότε, οι άντρες έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι το μυαλό τους δημιουργεί πράγματα. Η πραγματικότητα, από την άλλη, υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς και το πιο χαρακτηριστικό αμάρτημα της νεωτερικότητας είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν από μόνες τους, αλλά είναι η προβολή της υποκειμενικότητάς μας.

 Για τον Τσέστερτον, οι άνδρες έχουν χάσει την κοινή λογική που μας κάνει να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα. Ζήτησε να επιστρέψει στην ταπεινή ενατένιση της αλήθειας: τίποτα δεν μπορούσε να απέχει περισσότερο από την απεριόριστη φύση του Φαυστιανού ανθρώπου, αγνοώντας το μάθημα της συγκεκριμενότητας της μεγάλης φιλοσοφίας, από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Θωμά Ακινάτη. Αυτή η λήθη είναι το σημείο σύγκλισης μεταξύ της μετα-μαρξιστικής σπατάλης -απαλλαγμένης από την αγκυροβόλησή της με την κοινωνική δικαιοσύνη- και του φιλελεύθερου ελευθεριακού κόσμου.

 Ο μαρξισμός είναι διεθνιστικός, δηλαδή αποδέχεται - ενώ τους υπερβαίνει στον κομμουνισμό - την ύπαρξη εθνών, άρα και ριζών. Ο φιλελευθερισμός τον έχει ξεπεράσει στα αριστερά μέσω του προοδευτισμού, που οδηγεί στην παγκοσμιοποίηση, την καθολική ιθαγένεια, τη σημαία χωρίς ουράνιο τόξο. Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός προέκυψαν από τον φιλελεύθερο κορμό ως αντίδραση σε αφόρητες αδικίες, στην εκμετάλλευση του ανθρώπου στις πρώτες βιομηχανικές επαναστάσεις. Ο καρπός δεν πέφτει ποτέ πολύ μακριά από το δέντρο. Και το δέντρο είναι φιλελεύθερο, αν και η μαρξιστική γοητεία έχει οδηγήσει στην πίστη σε μια πλήρη ασυμβατότητα.

 Η έχθρα ήταν γνήσια, αλλά όχι αμετάκλητη. Αυτό φάνηκε από την ταχεία μεταστροφή των δυτικών μαρξιστών στον φιλελευθερισμό στις φιλελεύθερες, ελευθεριακές και ελευθεριακές παραλλαγές. Κορόιδεψαν τον καπιταλισμό, αλλά στην πραγματικότητα πριόνισαν το δέντρο των ταυτοτήτων, των λαών, της οικογένειας, της κοινής λογικής. Όλα προς όφελος των νικητών του 1989, που κατάφεραν να απαλλαγούν από τον ανταγωνιστή και όλα τα ηθικά, κοινοτικά και πνευματικά εμπόδια που επιβράδυναν τον αγώνα χωρίς φρένα με ένα μόνο χτύπημα.

 Η φυγή του φιλελεύθερου Ίκαρου έσβησε όλες τις κληρονομιές, αλλά οι μαρξιστές χωρίς λαό και χωρίς προλεταριάτο ήταν οι βοηθοί, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του πραγματικού φιλελευθερισμού. Η αποδομημένη, μετουσιωμένη, απογυμνωμένη, προοδευτική ανθρωπότητα είναι ένα στείρο συνονθύλευμα καταναλωτών. Των αγαθών, των εμπειριών, των δικαιωμάτων, του εαυτού του. Η φιλελεύθερη ελευθερία κατέκλυσε τη μαρξιστική «απελευθέρωση» και τώρα συνίσταται στην ετεροάμεση επιλογή στο ράφι του ενιαίου σούπερ μάρκετ ανάμεσα σε αγαθά διαφορετικών χρωμάτων και πανομοιότυπου περιεχομένου.

 Ανάθεμα στους γιους και τους αδελφούς μας, φανταστικούς μαρξιστές, πράκτορες του φιλελεύθερου εχθρού. Και φτωχοί επιζώντες και περήφανοι μαρξιστές που εξακολουθούν να πιστεύουν στην ιδεολογία του Μαρξ και του Λένιν. Είμαστε κι εμείς φτωχοί, οι πρώην συντηρητικοί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να διατηρηθεί, χαρακτήρες που αναζητούν έναν συγγραφέα του οποίου η σημαία έχει πέσει. Διχασμένοι, εχθροί για λογαριασμό τρίτων. Καημένε untorelli, δεν θα είμαστε εμείς που θα νικήσουμε τη Μίλαν..

 

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλ