Ο κακός και ο καλός εθνικισμός που αναδύθηκαν από την υγειονομική δικτατορία των διεθνιστών
Οι πολίτες θα χρησιμοποιήσουν τα υπολείμματα της δημοκρατίας που απέμειναν, για να επιφέρουν αλλαγές. Εάν κάποιες ελίτ ανησυχούν γι' αυτό, θα έπρεπε να το είχαν σκεφτεί καλύτερα, πριν κλείσουν τους ανθρώπους στα σπίτια τους και καταστρέψουν τα μέσα βιοπορισμού τους, στο όνομα της συμμόρφωσης με την επιστήμη
Η επιδημιολόγος Sunetra Gupta έγινε η συμβουλός μου νωρίς στην πανδημία (sic) χάρη στην ολοκληρωμένη κατανόησή της για τη σχέση μεταξύ κοινωνίας και μολυσματικών ασθενειών. Όταν τη συνάντησα τον Οκτώβριο του 2020 - και σε πολλές συνεντεύξεις έκτοτε - τόνισε ένα παραγνωρισμένο χαρακτηριστικό της αντίδρασης στην πανδημία: τον εθνικισμό της.
Οι αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις των κρατών ανά τον κόσμο
Κάθε κυβέρνηση προσποιήθηκε ότι η απάντησή της στην πανδημία θα ήταν νομικά αποτελεσματική με βάση τα σύνορα. Από πότε οι ιοί δίνουν προσοχή στις γραμμές πάνω σ' έναν χάρτη; Το όλο θέμα ήταν γελοίο, αλλά ήταν αναπόφευκτο να γίνει έτσι, από τη στιγμή που τα κράτη αποφάσισαν ότι επρόκειτο να επιχειρήσουν να ελέγξουν τον παθογόνο οργανισμό μέσω πολιτικής βίας. Οι κυβερνήσεις έχουν τον νομικό έλεγχο μόνο εντός των συνόρων τους, ενώ οι ιοί δεν νοιάζονται για τέτοια πράγματα.
Ολόκληρη η επιχείρηση έγινε ένα παιχνίδι από νωρίς, με το OurWorldInData να δημοσιεύει γραφήματα, ώστε να μπορείτε να μάθετε ποια έθνη «ισοπέδωσαν την (επιδημιολογική) καμπύλη». Τα πήγαινε η Ισπανία καλύτερα από τη Γερμανία, και πώς συγκρίνεται αυτό το ζεύγος με τη Γαλλία και την Πορτογαλία; Τα πήγαινε καλύτερα ή χειρότερα η Σουηδία από τους γείτονές της; Ήταν ένας μεγάλος ανταγωνισμός για να δούμε ποιο κράτος ήταν το καλύτερο στο να συντρίβει τα δικαιώματα των πολιτών του.
Για να περιπλέξει τα πράγματα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας πίεζε τα κράτη να εντείνουν την (σ.σ. παγκοσμιοποιημένη) αντίδρασή του, ακόμη και όταν τροφοδοτούσε έτσι ένα είδος φόβου για τον ιό έναντι των άλλων κρατών που δεν τον καταπολεμούσαν αρκετά. Επιπλέον, παρατηρήσαμε τον τρόπο με τον οποίο πολυεθνικές εταιρείες και μη κερδοσκοπικά ιδρύματα συμμετείχαν πλήρως στη μαζική προσπάθεια αναχαίτισης του ιού μέσω του καταναγκασμού.
'Ολη η αναταραχή στα σύνορα οδήγησε σε έναν αρχέγονο φόβο του άλλου, σε σημείο που ακόμη και σε μεγάλες νομικές επικράτειες, άρχισαν να στρέφονται η μία εναντίον της άλλης. Στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, οι πολίτες ενθαρρύνθηκαν να πιστέψουν ότι παρέμεναν ασφαλείς, ενώ οι αγροίκοι στη Τζώρτζια και τη Φλόριντα μόλυναν τα πάντα στο πέρασμά τους. Και ακόμη και στα βορειοανατολικά, οι μεμονωμένες Πολιτείες έθεσαν κανόνες καραντίνας μεταξύ τους, λες και οι Νεοϋορκέζοι ήταν μιαροί, ενώ οι κάτοικοι του Κονέκτικατ ήταν πιο συμμορφωμένοι και επομένως πιο υγιείς.
Κάποια στιγμή στη Μασαχουσέτη, ο φόβος για τους μιαρούς ανθρώπους έφτασε σε παράλογα ύψη, έτσι ώστε οι κάτοικοι στην Δυτική Μασαχουσέτη πίστευαν ότι ήταν καθαροί, ενώ ο ιός κυκλοφορούσε ανεξέλεγκτα στη βρώμικη Βοστώνη. Το ίδιο συνέβη στο Τέξας, όταν οι άνθρωποι στο Όστιν φοβήθηκαν τους κατοίκους που έρχονταν από το Ντάλας. Εγώ ο ίδιος το βίωσα από τις αρχές, όταν ταξίδεψα από τη Νέα Υόρκη: όλοι υπέθεταν ότι ήμουν μολυσμένος.
Ο εθνικισμός παίρνει πολλές μορφές και η γεωγραφία είναι μόνο μία από αυτές. Η τάση να διαιρούνται οι άνθρωποι με οποιοδήποτε αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό λειτουργεί κατάλληλα για να υποδαυλίσει τη διαίρεση. Όταν η κυβέρνηση Μπάιντεν προώθησε την άποψη ότι οι μη εμβολιασμένοι μεταδίδουν την ασθένεια, η κοινή γνώμη παρατήρησε ότι οι μαύροι Αμερικανοί εμβολιάζονταν με πολύ χαμηλότερα ποσοστά από τους λευκούς Αμερικανούς. Το αποτέλεσμα ήταν προφανές όσο και απεχθές.
Η σύνδεση μεταξύ της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία καθώς και των αυξανόμενων προστατευτικών εμπορικών φραγμών μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, και της διαίρεσης του κόσμου σε αντιμαχόμενα μπλοκ συμφερόντων, ενθάρρυνε τις εθνικιστικές τάσεις της αντιμετώπισης του ιού. Εάν κάθε έθνος βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τα υπόλοιπα, και τα κράτη έχουν απεριόριστη εξουσία στους πολίτες τους, προκύπτει γενικά σαν αποτέλεσμα η τάση προς εντατικοποίηση των εθνικιστικών συγκρούσεων. Ακριβώς όπως η μειωμένη εμπορική συνεργασία μεταξύ των εθνών μπορεί να οδηγήσει σε πολεμικές εντάσεις, έτσι και οι υπερβολικά ακραίες εθνικιστικές απαντήσεις σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα με ένα παθογόνο τροφοδότησαν τον τοπικισμό και τα εσωστρεφή πολιτικά κινήματα.
Εν τω μεταξύ, μια πολιτική αναταραχή σε όλο τον κόσμο φαίνεται να ευνοεί πολιτικά κόμματα και υποψηφίους που απέρριψαν ρητά τα lockdown ως μέσο ελέγχου του ιού και την επακόλουθη οικονομική καταστροφή που συνεπάγεται. Αυτό ισχύει στην Αγγλία και την Ιταλία και φαίνεται να συμβαίνει στις ΗΠΑ. Τα δύο είδη εθνικισμού
Οι νίκες αυτών των μη αριστερών υποψηφίων και κομμάτων περιγράφονται συνήθως σαν δεξιές εθνικιστικές, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τέτοιους ισχυρισμούς. Ο 20ός αιώνας μας έδωσε δύο είδη εθνικισμού, έναν συμβατό με τον φιλελευθερισμό, με την κλασική του σημασία, και έναν άλλον που είναι εχθρικός προς αυτόν. Ο πρώτος επιλέγεται, ως αντανάκλαση των επιθυμιών της κοινότητας, ενώ ο δεύτερος επιβάλλεται. Είναι αδύνατο να κάνεις νηφάλιες κρίσεις για τις παγκόσμιες υποθέσεις σήμερα χωρίς να κατανοείς τη διαφορά.
Η μορφή του εθνικισμού που έχει τις ρίζες του στις αβίαστες ανθρώπινες επιλογές φαίνεται καλύτερα από την κατάσταση στην Ευρώπη μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πολυεθνικές, πολύγλωσσες μοναρχίες είχαν καταρρεύσει και οι νικητές του πολέμου ήταν σε θέση να χαράξουν νέα σύνορα με βάση ορισμένα κριτήρια που περιλάμβαναν την ιστορία αλλά και τη γλώσσα και τον πολιτισμό. Καταλήξαμε στην περίεργη κατάσταση στην οποία ολόκληροι λαοί έπρεπε να πιέζουν ξένους ηγέτες, με σκοπό την νέα χάραξη του χάρτη.
Αυτή ήταν η περίοδος κατά την οποία ο εθνικισμός από επιλογή έγινε συμβατός με τις φιλοδοξίες της ανθρώπινης ελευθερίας. Το σύνθημα ήταν η αυτοδιάθεση. Ο Λούντβιχ φον Μίζες, μια σπουδαία φιλελεύθερη φωνή της περιόδου, διατύπωσε τη σωστή αρχή του εθνικισμού το 1919: «Κανένας λαός και κανένα μέρος ενός λαού δεν θα κρατείται παρά τη θέλησή του σε μια πολιτική ένωση που δεν θέλει». Οι συνοριακές διαιρέσεις που προέκυψαν ήταν κάθε άλλο παρά τέλειες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η Γιουγκοσλαβία, ήταν εξωφρενικές. Οι γλωσσικές διαιρέσεις θα ήταν καλύτερες, αλλά ακόμη και αυτές είναι ατελείς, επειδή οι διάλεκτοι μπορεί να διαφέρουν δραματικά ακόμη και μέσα στην ίδια γλωσσική ομάδα: η Ισπανία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Μπορούμε να προχωρήσουμε γρήγορα στην περίοδο του Μεσοπολέμου κατά την οποία ο εθνικισμός μεταμορφώθηκε σε ένα θηρίο. Έγινε ιμπεριαλιστικός και βασίστηκε στη φυλή, τη γλώσσα, τη γεωγραφία, τη θρησκεία και τα κληρονομικά δικαιώματα – τα πέντε κριτήρια της εθνικιστικής προσκόλλησης που διατυπώθηκαν στο δοκίμιο του Ερνστ Ρενάν το 1882 «Τι είναι το έθνος;» . Ο χάρτης της Ευρώπης έγινε μαύρος, λόγω της αιματηρής επιθυμίας να εξαγνιστεί το έθνος και να διευρυνθεί με βάση αξιώσεις ιστορικής δικαιοσύνης.
Ο Ρενάν αποδέχεται υπόρρητα τη διάκριση μεταξύ εθνών κατ’ επιλογή και εθνών δια της βίας. Ένα κατ’ επιλογή έθνος είναι:
«Η κοινή κατοχή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων… η επιθυμία να ζήσουν οι άνθρωποι μαζί, η θέληση να διαιωνιστεί η αξία της κληρονομιάς που έχει λάβει κανείς σε αδιαίρετη μορφή… Το έθνος, όπως και το άτομο, είναι το αποκορύφωμα ενός μακρού παρελθόντος προσπαθειών, θυσιών και αφοσίωσης. Από όλες τις λατρείες, η λατρεία των προγόνων είναι η πιο δικαιολογημένη, γιατί οι πρόγονοί μας μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε. Ένα ηρωικό παρελθόν, μεγάλοι άνδρες, δόξα (εννοώ την γνήσια δόξα), αυτό είναι το κοινωνικό κεφάλαιο πάνω στο οποίο στηρίζει κανείς μια εθνική ιδέα».
Από την άλλη πλευρά, γράφει ο Ρενάν, ένα έθνος δια της βίας είναι ένα ηθικό ανοσιούργημα.
«Ένα έθνος δεν έχει περισσότερο δικαίωμα από ό,τι ένας βασιλιάς να λέει σε μια γεωγραφική επαρχία: «Μου ανήκεις, σε αρπάζω». Μια επαρχία, σε ό,τι με αφορά, είναι οι κάτοικοί της. Αν κάποιος έχει το δικαίωμα να ζητηθεί η γνώμη του σε μια τέτοια υπόθεση, αυτός είναι ο κάτοικος. Ένα έθνος δεν έχει ποτέ πραγματικό συμφέρον να προσαρτήσει ή να κρατήσει μια χώρα παρά τη θέλησή της. Η επιθυμία των εθνών είναι, συνολικά, το μόνο νόμιμο κριτήριο, αυτό στο οποίο πρέπει πάντα να επιστρέφει κανείς.»
Όσον αφορά τη φυλή, ο Ρενάν ήταν ιδιαίτερα οξύς για το ότι η φυλή δεν μπορεί - και δεν πρέπει ποτέ - να είναι η βάση του εθνικισμού:
«Η ανθρώπινη ιστορία είναι θεμελιωδώς διαφορετική από τη ζωολογία, και η φυλή δεν είναι το παν, όπως είναι ανάμεσα στα τρωκτικά ή στα αιλουροειδή, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πηγαίνει στον κόσμο δακτυλοσκοπώντας τα κρανία των ανθρώπων και να τους πιάνει από το λαιμό λέγοντας: «Εσύ είναι από το αίμα μας, μας ανήκεις!' Εκτός από τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, υπάρχουν πράγματα όπως η λογική, η δικαιοσύνη, το αληθινό και το ωραίο, που είναι ίδια για όλους. Να είστε επιφυλακτικοί, γιατί αυτή η εθνογραφική πολιτική δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα σταθερό πράγμα και, αν σήμερα την χρησιμοποιείτε εναντίον των άλλων, αύριο μπορεί να τη δείτε να στρέφεται εναντίον σας. Μπορείτε άραγε να είστε σίγουροι ότι οι Γερμανοί, που έχουν υψώσει το λάβαρο της εθνογραφίας τόσο ψηλά, δεν θα δουν τους Σλάβους με τη σειρά τους να αναλύουν τα ονόματα των χωριών στη Σαξονία και τη Λουζατία, να αναζητούν ίχνη των Wiltzes ή των Obotrites; και απαιτούν ανταπόδοση για τις σφαγές και τις μαζική υποδούλωση που διέπραξαν οι Οθωμανοί ενάντια στους προγόνους τους; Καλό είναι όλοι να ξέρουν να λησμονούν.»
Έτσι είναι το πνεύμα του Ρενάν: η αγάπη για τη χώρα, τη γλώσσα ή τη θρησκεία μας είναι αξιέπαινη και ειρηνική. Η χρήση του καταναγκασμού στην υπηρεσία της εθνικής ταυτότητας δεν είναι. Αυτές τις μέρες, αυτές οι δύο μορφές εθνικισμού – μια από επιλογή και μια με τη βία – στις μέρες μας συγχέονται συνεχώς στις ειδήσεις και τα σχόλια για τις παγκόσμιες υποθέσεις. Καλοήθης εθνικισμός εναντίον αυταρχικού διεθνισμού
Η νέα πρωθυπουργός της Ιταλίας, Giorgia Meloni, για παράδειγμα, απαξιώνεται σαν ένας σύγχρονος Μουσολίνι, αλλά μια προσεκτική ματιά στην κατάσταση επί του πεδίου αποκαλύπτει κάποιαν που μιλά για έναν λαό ο οποίος έχει μια κοινή γλώσσα και ιστορία και αγανακτεί με τις προσπάθειες παγκόσμιων οργανώσεων, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, να τους τα αφαιρέσουν. Ο εθνικισμός της ενδέχεται να είναι καλοήθης, και μάλλον τέτοιος είναι. Σε κάθε περίπτωση, η λαϊκή υποστήριξή της φαίνεται σαν μια δικαιολογημένη αντίδραση ενάντια σε ανήκουστες επιθέσεις.
Ενώ τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης προειδοποιούν για τους κινδύνους της εκλογής της, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ένα διαφορετικού είδους θηρίο αποτελεί πιο άμεση απειλή για τις ελευθερίες όλων των λαών στον κόσμο σήμερα. Η αντίδραση στην (σ.σ. φερόμενη ως) πανδημία ήταν η πιο εμφανής αποκάλυψή του.
Για σχεδόν τρία χρόνια, οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο αντιμετωπίζονται σαν ποντίκια εργαστηρίου σε ένα πείραμα βιο-τεχνοκρατικής κεντρικής διαχείρισης από την κρατική εξουσία, μετά από την παρότρυνση των πάλαι ποτέ σεβαστών παγκόσμιων θεσμών, και αυτό έχει οδηγήσει σε οικονομική κρίση, δημογραφική αναταραχή, και απόλυτο πολιτικό πανικό. Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να διευθετηθούν αυτά τα θέματα.
Η μετάβαση θα περιλαμβάνει σίγουρα την άνοδο του εθνικισμού, απλώς και μόνο επειδή η συσπείρωση των ανθρώπων γύρω από τα κοινά τους ιδανικά μπορεί να είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την ανατροπή ενός μηχανισμού, που κατά τα άλλα μοιάζει να βρίσκεται πέρα από την δυνατότητά τους να τον ελέγξουν. Και εδώ, η φιλοδοξία είναι η αυτοδιάθεση. Δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό.
Οι πολίτες θα χρησιμοποιήσουν τα υπολείμματα της δημοκρατίας που εξακολουθούν να υπάρχουν, για να επιφέρουν αλλαγές. Εάν κάποιες ελίτ ανησυχούν γι' αυτό, θα έπρεπε να το είχαν σκεφτεί καλύτερα, πριν κλείσουν τους ανθρώπους στα σπίτια τους και καταστρέψουν τα μέσα βιοπορισμού τους, στο όνομα της συμμόρφωσης με την επιστήμη και κατ' εντολή κάποιων βιομηχανικών συμφερόντων μεγάλης κλίμακας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κίνδυνοι που συνδέονται με όλους τους τύπους εθνικισμού, γι' αυτό ακριβώς η απάντηση στην πανδημία δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε πάρει τέτοιες μορφές, εξαρχής. Η χρήση βίας στο πώς ζουν οι άνθρωποι θα προκαλεί πάντα μια ανατροπή, απλώς και μόνο επειδή τα λογικά όντα δεν έχουν την τάση να ζουν μόνιμα σε κλουβιά. Εάν μπορέσουμε να βρούμε τη διέξοδό μας, οι άνθρωποι θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούμε για να το κάνουμε, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε εργαλείο έχουμε στη διάθεσή μας.
Ο Jeffrey A. Tucker, ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Brownstone, είναι οικονομολόγος και συγγραφέας. Έχει γράψει 10 βιβλία, μεταξύ των οποίων το Liberty or Lockdown και χιλιάδες άρθρα στον επιστημονικό και καθημερινό Τύπο. Διατηρει μια καθημερινή στήλη για τα οικονομικά στους The Epoch Times και μιλάει δημοσίως για θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, κοινωνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού.
8 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου