Το παρακράτος είναι ο άλλος δρόμος του κράτους με άλλη αφετηρία που τελικά συναντιούνται σε μια κοινή κατεύθυνση. Στην ιστορία βλέπουμε το παρακράτος ήδη από τους ρωμαϊκούς χρόνους, αρκεί να θυμηθούμε τις κατιλινικές συνωμοσίες, τον Σεπτίμιο Οδαίναθο και το πελατειακό παρακράτος, τους βυζαντινούς ιπποδρόμους, ή ακόμη τη γαλλική περίοδο από το 1894 έως το 1906, για να σταματήσουμε εδώ.
Το παρακράτος λοιπόν αποτελούσε και αποτελεί την παθολογία του πολιτικού κράτους. Όταν το αγαθό πολιτικοποιείται που σημαίνει ότι χάνει την κοινωνική του διάσταση και εκτροχιάζεται από την πλειοψηφία της κοινωνίας, τότε εκείνο ταυτίζεται όπως εννοείται από μια πολιτική ομάδα που το διεκδικεί με τις παρακρατικές λειτουργίες και μεθόδους.
Στην πολιτική εύκολα χάνεται ο σκοπός και ακόμη πιο εύκολα τα μέσα γίνονται σκοποί. Εξάλλου το κράτος αποτελεί ένα σύστημα το οποίο ανήκει σε ένα κεντρικό υπερσύστημα το οποίο συντίθεται από υποσυστήματα. Λειτουργώντας πάντα αυτά τα υποσυστήματα παράλληλα, επάλληλα και υπάλληλα και τα οποία είναι ικανά να τροφοδοτούν αντιδημοκρατικές διαδικασίες αν δεν ελεγχθούν.
Στα παραπάνω υποσυστήματα υπάρχουν επίσης προτρεπτικοί μηχανισμοί που κινούνται εγκαρσίως στο πολυδαιδαλώδες υπερσύστημα (δηλαδή το κράτος) έξω από νομικούς, ηθικούς και ιδεολογικούς προσδιορισμούς όπου καταστρατηγούν τη νομιμότητα, τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Υπάρχει ένα σύμπλοκο που κινεί όλες τις δομές και τις ομάδες συμφερόντων, με μια συνδυαστική που οργανώνονται τα μήκη και τα πλάτη των αντιθέσεων σε μια σύνθεση που εξακτινώνεται στο κοινωνικό σώμα.
Έτσι μεταξύ κράτους και παρασιτικού παρακράτους δημιουργείται μια κρυφή υποταγή του ενός προς το άλλο όπου κυριαρχεί πλήρως η παρανομία με μια διαφανή επίφαση νομιμότητας.
Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση αναφέρθηκε σε παράκεντρους εκβιαστικούς μηχανισμούς και πιο συγκεκριμένα σε εφοπλιστή (και σημαντικό σύμμαχο της κυβέρνησης) ο οποίος κατήγγειλε το δίκτυο παρακολουθήσεων στην Ελλάδα παρακολουθούμενος και ο ίδιος από την κυβέρνηση σύμφωνα με τα δημοσιεύματα.
Ο εφοπλιστής ο οποίος είναι παράλληλα εκδότης, καναλάρχης και ιδιοκτήτης μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας και ο οποίος υποστήριξε την κυβέρνηση (και μάλιστα με την έναρξη της συζήτησης περί παρακολουθήσεων πολιτικών και όχι μόνο, η εφημερίδα του «ΤΑ ΝΕΑ» έγραψε ότι δεν υπάρχει ζήτημα παρακολουθήσεων) τώρα έρχεται να αναθεωρήσει και να μιλήσει για παρακράτος.
Τι άλλαξε; Το γεγονός ότι έμαθε ο συγκεκριμένος εφοπλιστής εκ των υστέρων ότι παρακολουθείτο και ο ίδιος; Ή ότι όπως γράφουν κάποια δημοσιεύματα είχε ενδιαφερθεί για τα απορρίμματα στην Αττική (μεγάλη μπίζνα) και η κυβέρνηση τα παραχώρησε αλλού; Ή μήπως δυσαρεστήθηκε από νομικές του υποθέσεις;
Όπως και να έχει η κυβέρνηση αναφέρθηκε σε παράκεντρους εκβιαστικούς μηχανισμούς χωρίς να δώσει περαιτέρω αναφορές. Η ασάφεια για μια ακόμη φορά βγαίνει νικήτρια και ο πολίτης της παραπληροφόρησης θα κάνει προβολές που θα αθωώνει τη κυβέρνηση γιατί κάποια συμφέροντα προσπαθούν να τσαλακώσουν την εικόνα της ή κάποιοι άλλοι θα βλέπουν πως οι παλαιοί σύμμαχοι (κυβέρνηση και οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες) έχουν αρχίσει να σχίζουν τα συμβόλαια που υπέγραψαν μεταξύ τους.
Το κρίσιμο όμως δεν εμφανίζεται. Και το κρίσιμο είναι το γεγονός ότι είμαστε μια χώρα που λειτουργεί πάντα με εκείνο το «παρά».
Στο παραπέντε προσπαθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις να διορθώσουν τα αδιόρθωτα. Στην οικονομία βρίθουν οι παραεισαγωγές (δηλαδή οι εισαγωγές που αλλάζουν το δίκτυο διαδρομής τους, για παράδειγμα από Τουρκία περνούν μέσω Ιταλίας σε εμάς) οι οποίες αποτελούν και μια μεγάλη κερδοσκοπία κονιορτοποιώντας παράλληλα τα έννομα δικαιώματα παραγωγού και διανομέα. Στο πολίτευμα ο τρόπος οργάνωσης και άσκησης της εξουσίας ασκείται παρασυνταγματικά από την εποχή των μνημονίων έως και σήμερα και αθωώνει τις κακοδιαχειρίσεις (για παράδειγμα κόβιντ), τις κακοδιακυβερνήσεις (τα ΟΧΙ των δημοψηφισμάτων που έγιναν ΝΑΙ), τους κακοπρογραμματισμούς της εθνικής μας ασφάλειας (συμμετοχή μας σε παγκόσμιες κρίσεις, πόλεμος Ρωσίας- Ουκρανίας, που θυμίζουν άλλες εποχές όπως τα λάθη του 1919). Ζούμε με άλλα λόγια στην παρανόηση του «παρά» μέσω της οποίας συναινούμε.
Αυτό λοιπόν το «παρά» φαίνεται ότι έχει γίνει ο νόμος της παραξίας μας. Έτσι λοιπόν το παρακράτος έρχεται να μας βεβαιώσει ότι δεν υπάρχει γεωμετρικός τόπος ισορροπίας δυνάμεων.
Απόστολος Αποστόλου: Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας, Εκπρόσωπος Τύπου, Μέλος της Ανωτάτης Ελληνικής Διοίκησης Εθνικής Σωτηρίας
4 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου