ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, στα 1911, αποδημεί εις ουρανούς ο Αλ. Παπαδιαμάντης...
..........."Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης" καλεί η φωνή..."..απών.." βουρκώνει ο αντιφωνητής...
............διότι ο Μέγας της νεοελληνικής καθολικής συνείδησης είναι κάπου αλλού και όχι εδώ..
...........είναι πια ένας "γραφικός φολκλορικός θεούσης" που κακοποιείται βάναυσα και στους κυνόδοντες μιας "σύγχρονης κουλτούρας" η οποία τον "προσαρμόζει" γλωσσικά και τον κατακερματίζει με μοντερνίστικο φιλολογισμό..
...............η πολύ μεγάλη πλειονότης, τον αγνοεί ακόμα και τυπικά, δηλαδή σε σπουδή των έργων του, και τον fbκίζει ασύστολα, τον θεαματοποιεί αναίσχυντα...
.............σε μια απεχθή εποχή αλαλάζουσας αντιπνευματικότητας, με τα εθνικά μας σε επικίνδυνη τροχιά και την πολιτισμική μας ιδιοπροσωπία ολοένα και συρρικνούμενη, ο θλιβερός ενταφιασμός του λυτρωτικού Σκιαθίτη, εντείνει την εθνική μας μοναξιά, δυναμώνει την φωταγωγημένη παρακμή...
..............γιατί ο κυρ Αλέξανδρος είναι μέγας ανατόμος του τραγικού μας είναι, με εποικοδομητική θητεία στις διαλεκτικές της ιστορικής μας ταυτότητας, και καθόλου δεν είναι ένας "παλιακός ευλαβιστής" με θρησκευτικούς τύπους και εθνικιστικές προκαταλήψεις...
..............σε βιωματική ανταπόκριση με τον φτωχό πλησίον, ανιχνεύει τους όρους και τα όρια της εκκλησιαστικής κοινότητας ενός καθαρού αγαπητικού χριστιανισμού..
.............δηλαδή, με μια γνήσια ελληνική γλώσσα, ανεκτίμητο θησαυροφυλάκιο πολιτισμού και εμβάθυνσης των δεσμών, μοχθεί να φωτίσει τις αποτυχίες του εθνικού εκκλησιαστικού φρονήματος, ώστε από το άσφαιρο "κεράκι" στα χέρια ολέθριων "λαδικών" να μεταβούμε αναγεννητικά στην κουλτούρα της σχέσης με θεμέλιο την ηθική του δώρου...
.............βαθιά ερωτικός και με έναν ανατρεπτικό κοσμικό ασκητισμό, βλέπει τον τόπο στην εσωτερική φθορά του και "διδάσκει" μια ρεαλιστική συνείδηση αγάπης...
...........γλυκός, ανθρώπινος, άμεσος, κάνει λογοτεχνικές αναπαραστάσεις στο σχήμα της παραβολής, ώστε ο αναγνώστης να ζήσει όψεις της εμπειρίας του και να αναστοχαστεί επί του οικείου του πραγματικού.
...............την ώρα που τα παρόντα κακορίζικα πλήθη εντρυφούν στις μετριάτζες του δυτικού κατακερματισμού με τα μπερδεμένα λεξιτεχνάσματα περί των δεινοπαθούντων σώψυχων του ξεσαλωμένου υποκειμένου : αυτός ο απίθανα ελεύθερος "δούλος Κυρίου", προτάσσει τους καημούς και τις ήττες της ψυχής μέσα στα ερείπια της κοινότητας...
...............δεν τον αγαπούν οι σημερινοί, ακριβώς γιατί είναι αποτυχημένα "υποκείμενα" μιας ατομικιστικής παρακμής στο όριο του μηδενός...
..............το μόνο που μπορούν αυτοί, είναι να κάνουν χαρωπό παβλοφισμό απέναντι στη "λάμψη" των σύγχρονων Εμπόρων των Εθνών...
..........."Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης" καλεί η φωνή..."..απών.." βουρκώνει ο αντιφωνητής...
............διότι ο Μέγας της νεοελληνικής καθολικής συνείδησης είναι κάπου αλλού και όχι εδώ..
...........είναι πια ένας "γραφικός φολκλορικός θεούσης" που κακοποιείται βάναυσα και στους κυνόδοντες μιας "σύγχρονης κουλτούρας" η οποία τον "προσαρμόζει" γλωσσικά και τον κατακερματίζει με μοντερνίστικο φιλολογισμό..
...............η πολύ μεγάλη πλειονότης, τον αγνοεί ακόμα και τυπικά, δηλαδή σε σπουδή των έργων του, και τον fbκίζει ασύστολα, τον θεαματοποιεί αναίσχυντα...
.............σε μια απεχθή εποχή αλαλάζουσας αντιπνευματικότητας, με τα εθνικά μας σε επικίνδυνη τροχιά και την πολιτισμική μας ιδιοπροσωπία ολοένα και συρρικνούμενη, ο θλιβερός ενταφιασμός του λυτρωτικού Σκιαθίτη, εντείνει την εθνική μας μοναξιά, δυναμώνει την φωταγωγημένη παρακμή...
..............γιατί ο κυρ Αλέξανδρος είναι μέγας ανατόμος του τραγικού μας είναι, με εποικοδομητική θητεία στις διαλεκτικές της ιστορικής μας ταυτότητας, και καθόλου δεν είναι ένας "παλιακός ευλαβιστής" με θρησκευτικούς τύπους και εθνικιστικές προκαταλήψεις...
..............σε βιωματική ανταπόκριση με τον φτωχό πλησίον, ανιχνεύει τους όρους και τα όρια της εκκλησιαστικής κοινότητας ενός καθαρού αγαπητικού χριστιανισμού..
.............δηλαδή, με μια γνήσια ελληνική γλώσσα, ανεκτίμητο θησαυροφυλάκιο πολιτισμού και εμβάθυνσης των δεσμών, μοχθεί να φωτίσει τις αποτυχίες του εθνικού εκκλησιαστικού φρονήματος, ώστε από το άσφαιρο "κεράκι" στα χέρια ολέθριων "λαδικών" να μεταβούμε αναγεννητικά στην κουλτούρα της σχέσης με θεμέλιο την ηθική του δώρου...
.............βαθιά ερωτικός και με έναν ανατρεπτικό κοσμικό ασκητισμό, βλέπει τον τόπο στην εσωτερική φθορά του και "διδάσκει" μια ρεαλιστική συνείδηση αγάπης...
...........γλυκός, ανθρώπινος, άμεσος, κάνει λογοτεχνικές αναπαραστάσεις στο σχήμα της παραβολής, ώστε ο αναγνώστης να ζήσει όψεις της εμπειρίας του και να αναστοχαστεί επί του οικείου του πραγματικού.
...............την ώρα που τα παρόντα κακορίζικα πλήθη εντρυφούν στις μετριάτζες του δυτικού κατακερματισμού με τα μπερδεμένα λεξιτεχνάσματα περί των δεινοπαθούντων σώψυχων του ξεσαλωμένου υποκειμένου : αυτός ο απίθανα ελεύθερος "δούλος Κυρίου", προτάσσει τους καημούς και τις ήττες της ψυχής μέσα στα ερείπια της κοινότητας...
...............δεν τον αγαπούν οι σημερινοί, ακριβώς γιατί είναι αποτυχημένα "υποκείμενα" μιας ατομικιστικής παρακμής στο όριο του μηδενός...
..............το μόνο που μπορούν αυτοί, είναι να κάνουν χαρωπό παβλοφισμό απέναντι στη "λάμψη" των σύγχρονων Εμπόρων των Εθνών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου