Μηδέν εις το πηλίκον μετά την τριμερή της Ν. Υόρκης

 

Χριστοδουλίδης και Τατάρ συμφώνησαν ότι διαφωνούν για το Κυπριακό! Πενταμερής, το επόμενο κρίσιμο βήμα. «Δώρο» στην Τουρκία και η θέση περί «κυριαρχικής ισότητας»

Του Νικ. Σταυρουλάκι

«Τζίφος!» Όπως αναμενόταν… Η τριμερής της Ν. Υόρκης για το Κυπριακό, με τη συμμετοχή του Προέδρου Χριστοδουλίδη, του ψευδοηγέτη στον Βορρά, Τατάρ, υπό τον γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, δεν απέφερε τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα -νέο- αδιέξοδο. Το μέγα θέμα, όμως, είναι οι όροι αυτής της συνάντησης, καθώς η ελλαδική και η κυπριακή πλευρά διολισθαίνουν επικίνδυνα σε μία νέα στρατηγική υποχώρηση στο Κυπριακό. Ο Ν. Χριστοδουλίδης δέχτηκε να καθίσει στο τραπέζι -έστω «άτυπο»- με τον Τατάρ, αποδεχόμενος την τουρκική θέση περί «κυριαρχικής ισότητας», χωρίς να την αποκηρύξει. Πλήθος ερωτημάτων προκύπτουν από αυτή τη συνάντηση, σε τέτοιο βαθμό ώστε να κυοφορείται (…ποιος δεν βλέπει;) ακόμα και κυβερνητική κρίση στην Αθήνα…

Το δείπνο πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της 15ης Οκτωβρίου στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Στις μετέπειτα δηλώσεις του ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης δεν αισθανόταν και πολύ άνετα. Δύσκολα έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα του. Ο Τατάρ έθεσε τις βάσεις για να τινάξει κάθε νέα προσπάθεια στον αέρα, όποτε το κρίνει. Άλλη μία φορά η Λευκωσία με τη φαεινή καθοδήγηση της Αθήνας καθίσταται όμηρος της Άγκυρας. Αυτό θα συνεχιστεί…

Συνάντηση

Η ιστορία γράφεται ως εξής: Ο κατοχικός ηγέτης στην Κύπρο Ερσίν Τατάρ ήταν σαφής πριν από τη συνάντηση. Δήλωσε ότι για να προσέλθει στην «άτυπη» τριμερή της Ν. Υόρκης θέλει πρώτα αναγνώριση του ψευδοκράτους και, παράλληλα, αναγνώριση της κυριαρχικής ισότητας των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο. Ουδείς από τη Λευκωσία τού απάντησε, ουδείς τον διέψευσε και η συνάντηση έγινε! Όποιος καταλαβαίνει τι θα πει αυτό έχει το δίκιο με το μέρος του.

Άλλα σημειολογικά στοιχεία αυτής της συνάντησης δεν εμπνέουν περισσότερη αισιοδοξία. Αναλυτικά το ρεπορτάζ δίνει ότι η επίσημη Λευκωσία παραμένει προσηλωμένη στο πλαίσιο λύσης που έχει διαμορφωθεί, με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το Κυπριακό, στο πλαίσιο της επιδιωκόμενης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ). «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με ειλικρινή πολιτική βούληση προσήλθε σε αυτή τη συνάντηση με στόχο να διεξαχθεί μια εποικοδομητική, γόνιμη συζήτηση, ευθυγραμμισμένη με το Διεθνές Δίκαιο και το πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών, που θα αποτελέσει το εφαλτήριο για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Κ. Λετυμπιώτης. Τι λείπει από αυτή τη δήλωση ξέρει κάποιος να πει;

– Ποιο είναι το Διεθνές Δίκαιο, που επικαλείται αορίστως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος;

– Ποιο είναι το «πλαίσιο» των Ην. Εθνών, που δεν το κατονομάζει;

– Πού βρίσκονται σε όλο αυτό το αφήγημα η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινοτικό κεκτημένο;

– Πού «κρύβεται» στα λόγια του η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά τη λύση;

– Από ποιο «εφαλτήριο» ξεκινά η Λευκωσία όταν παρακάθεται σε συνάντηση χωρίς να αναφέρει σαφώς τα στοιχεία του, την ώρα που ο Ερσίν Τατάρ, φερέφωνο της Άγκυρας, λέει ρητά: «Θέλω αναγνώριση του ψευδοκράτους και κυριαρχική ισότητα»; Ο φοβισμένος και ισχνός κρύβεται. Ο ισχυρός λέει τα πράγματα όπως τα θέλει.

Και γεννάται συνέχεια ερωτημάτων: Ο Τατάρ με τις δηλώσεις αυτές δεν έχει περισσότερες από δύο επιλογές.

– Να επιμείνει σε αυτές τις απαιτήσεις της Τουρκίας, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του.

– Να τις εγκαταλείψει χάριν της επίλυσης, οπότε θα γίνει πρώτα περίγελος στο κοινό που τον ακούει και στη συνέχεια αποδιοπομπαίος τράγος στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.

Η τριμερής μορφή της συνάντησης έγινε χωρίς καμία ατζέντα. «Χωρίς ατζέντα» σημαίνει ότι και οι δύο πλευρές προσήλθαν με τις θέσεις τους. Και με αυτές αποχώρησαν. Τουτέστιν: Μηδέν εις το πηλίκο. Μόνοι τους τα λένε… Ο Ερσίν Τατάρ δήλωσε ότι «η επίσημη διαδικασία διαπραγματεύσεων δεν θα ξεκινήσει ποτέ, μέχρι να γίνουν αποδεκτά τα κεκτημένα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων και να εκπληρωθούν οι ξεκάθαρες και σαφείς προϋποθέσεις: Δύο κράτη – κυριαρχική ισότητα». Κάτι σε «Βοσνία-Ερζεγοβίνη».

Νέος όρος της Άγκυρας είναι ότι «δεν είναι δυνατή μια συμφωνία στην οποία οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι απόλυτο μέρος του κράτους». «Απόλυτο μέρος του κράτους» είναι ο μόνος τρόπος για να επαναληφθούν τα γεγονότα του 1964. Αυτό θέλει η Άγκυρα. Μία νέα κρίση στο μέλλον, για να «τελειώσει το παραμύθι» οριστικά.

Ο Τατάρ είπε καθαρά: «Οι όροι μας σχετικά με τις διαπραγματεύσεις με τους Ελληνοκυπρίους είναι ξεκάθαροι και σαφείς. Η διαδικασία διαπραγματεύσεων μπορεί να ξεκινήσει όταν ικανοποιηθεί το αίτημα για την κυριαρχία μας. Πρέπει να γίνει αποδεχτή η κυριαρχία μας, πρέπει να ξεκινήσουν απευθείας πτήσεις και απευθείας εμπόριο προς την ΤΔΒΚ, πρέπει να αρθεί το απαρχαιωμένο εμπάργκο, οι απομονώσεις, τα εμπόδια στον αθλητισμό, στη μουσική και στις διακρατικές διαπραγματεύσεις». Τι άλλο να πει.

Διαρροές ανέφεραν ότι ο Ν. Χριστοδουλίδης επιχείρησε να «περάσει» στον Τατάρ τη θέση ότι «η ελληνοκυπριακή πλευρά επιθυμεί οι διαπραγματεύσεις να συνεχιστούν από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντάνα το 2017». Δεν υπάρχουν πληροφορίες πως τοποθετήθηκε ο γ.γ. Γκουτέρες επ’ αυτού. Η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή πλευρά το απορρίπτουν.

Η Κύπρος κάθισε στο τραπέζι ως «κοινότητα» και όχι ως «κράτος»

Στη συνάντηση της Ν. Υόρκης δεν θα μπορούσε η κυπριακή αντιπροσωπία να είναι πιο… θεσμική. Τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη συνόδευσαν ο υπουργός Εξωτερικών δρ Κωνσταντίνος Κόμπος, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, ο Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής Μενέλαος Μενελάου και ο διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου Δώρος Βενέζης. Ολόκληρος ο «θεσμικός πυρήνας» του Κυπριακού που θα λάβει μέρος στην προετοιμαζόμενη πενταμερή διάσκεψη (σ.σ.: δεν αναφέρθηκε πουθενά ο ΟΗΕ), άτυπη ή τυπική, με τη συμμετοχή, εκτός των δύο κοινοτήτων και των τριών εγγυητριών δυνάμεων, Ελλάδας, Βρετανίας και Τουρκίας.

Από εκεί που το παρωχημένο καθεστώς των εγγυήσεων και οι εγγυήτριες δυνάμεις είναι για την Αθήνα και τη Λευκωσία «démodé» και ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορεί να βασίζεται σε «εγγυήσεις», πώς γίνεται αποδεκτή η πενταμερής. Εννοείται ότι η Τουρκία υποστηρίζει σθεναρά τις «εγγυήσεις», όπως θα έκανε οποιαδήποτε κανονική χώρα που γνωρίζει τα συμφέροντά της και επιθυμεί κυριαρχία σε τμήμα γης. Τελικά, θέλουμε ή δεν θέλουμε τις εγγυήσεις; Απλώς παραπαίουμε!

Το γεγονός ότι παράλληλα με τις λοιπές μειοδοσίες η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχτηκε να προσέλθει στην τριμερή ως «κοινότητα» και όχι ως «κράτος» το προσπερνάμε, ως να πρόκειται για κάποια ανθυπολεπτομέρεια, περιθωριακής σημασίας. Είναι, άλλωστε, «κεκτημένο» πλέον της Τουρκίας. Σε όλες τις μέχρι τώρα διασκέψεις για το Κυπριακό η ελληνοκυπριακή πλευρά ως «κοινότητα» προσήρχετο. Εδώ θα κολλήσουμε;

Δημοσιεύεται στην «κυριακάτικη δημοκρατία»