by Αλεξάντερ Ντούγκιν
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν διερευνά την προέλευση της έννοιας του «παγανισμού», αντιπαραβάλλοντάς την με τον Χριστιανισμό, και υποστηρίζει ότι ο σύγχρονος υλισμός και η επιστημονική κοσμοθεωρία, πολύ πιο καταστροφικά από τον παγανισμό, έχουν ανοίξει το δρόμο για την αναβίωση σκοτεινών πνευματικών δυνάμεων με τη μορφή του νεοπαγανισμού και άλλων ιδεολογιών.
Η έννοια του «ειδωλολάτρη» προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Στα ρωσικά, τα "έθνη" αναφέρονται ως "γλώσσες" (языки). Μεταξύ των αρχαίων Εβραίων, ο όρος "am" (עם) χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τον εαυτό τους, ενώ το "goy" (גוי) αναφερόταν σε άλλα έθνη. Οι Εβραίοι θεωρούνταν ένας λαός (ο εκλεκτός), ενώ υπήρχαν πολλές «γλώσσες» άλλων εθνών. Οι Εβραίοι λάτρευαν έναν Θεό και πίστευαν ότι όλα τα άλλα έθνη («γλώσσες») λάτρευαν πολλούς θεούς. Έτσι, ο όρος "γλώσσα" (goy) συνδέθηκε με τους πολυθεϊστές και τους ειδωλολάτρες (στα ελληνικά, η λέξη γι 'αυτό ήταν ειδικά ειδολολάτρης). Ο αντίστοιχος λατινικός όρος ήταν gentilis, από το gēns, που σημαίνει «λαός», «φυλές» ή «έθνη».
Αυτή η έννοια υιοθετήθηκε από τους χριστιανούς, με την αντίθεση τώρα να μην είναι μεταξύ των Εβραίων και όλων των άλλων, αλλά μεταξύ των χριστιανικών εθνών, τα οποία αντιπροσώπευαν την Εκκλησία του Χριστού και το ενοποιημένο «άγιο έθνος» (ὁ ἱερὸς λαός), και τα έθνη και τους πολιτισμούς που λάτρευαν πολλούς θεούς. Αυτοί οι τελευταίοι αναφέρονταν ως «ειδωλολάτρες». Ουσιαστικά, τα ίδια τα χριστιανικά έθνη ήταν κάποτε «ειδωλολάτρες» πριν δεχτούν τον Χριστό. Εκείνα τα έθνη που δεν δέχτηκαν τον Χριστό και συνέχισαν να λατρεύουν πολλούς θεούς (ειδολολάτρης) εξακολουθούσαν να ονομάζονται ειδωλολάτρες.
Ο αρχαίος κόσμος σχεδόν ποτέ δεν γνώρισε τον αθεϊσμό με τη σύγχρονη έννοια και δύσκολα μπορούσε να φανταστεί πώς ήταν δυνατόν να μην λατρεύει τίποτα. Μόνο λίγοι εκκεντρικοί φιλόσοφοι, όπως ο Δημόκριτος και ο Επίκουρος στην Ελλάδα ή οι Charvaka-Lokayata στην Ινδία (καθώς και άλλα κινήματα Nastika, όπως ο πρώιμος βουδισμός Hinayana), πρότειναν την περίεργη και παράξενη υπόθεση (για τον κοινό νου) ότι «ο Θεός δεν υπάρχει». Αυτή ήταν μια εξαιρετικά περιθωριακή θέση. Είναι ενδιαφέρον ότι στο Ταλμούδ, ο όρος «Επικούρειοι» χρησιμοποιείται τόσο για τους «άθεους» όσο και για τους «ειδωλολάτρες».
Αλλά υπάρχει μια απόχρωση εδώ. Αναμφίβολα, οι μη εβραϊκοί, μη χριστιανικοί (και μη ισλαμικοί) πολιτισμοί είχαν τη δική τους κατανόηση και ερμηνεία των παραδόσεών τους. Πολλοί από αυτούς ήταν πεπεισμένοι ότι λάτρευαν επίσης τον Ένα Θεό, και άλλες ιερές μορφές ήταν απλώς προσωποποιημένες πτυχές Του. Ο Πλάτωνας, και ιδιαίτερα οι Νεοπλατωνικοί, τοποθέτησαν το Ένα πάνω απ' όλα. Οι Καππαδόκες Πατέρες επικαλέστηκαν στοιχεία για τους «Υψισταριανούς» (από τον θεὸς ὕψιστος), μη Ιουδαίους που λάτρευαν τον Ένα Θεό με έμφαση. Μερικές φορές, οι θρησκευτικοί ιστορικοί εισάγουν την ενδιάμεση έννοια του «ενοθεϊσμού» (κυριολεκτικά «λατρεία ενός θεού») - μεταξύ μονοθεϊσμού (λατρεία ενός αποκλειστικού Θεού) και πολυθεϊσμού (λατρεία πολλών θεών). Η ινδική Advaita Vedanta υπογραμμίζει ακριβώς αυτό το είδος μη δυαδικής προσέγγισης. Ακόμη και ο ρητός δυϊσμός του Ζωροαστρισμού εξακολουθεί τελικά να οδηγεί στον θρίαμβο ενός Θεού – του Θεού του Φωτός, αν και αυτός ο «μονοθεϊσμός» εδώ είναι δυναμικός και εσχατολογικός. Δύο αρχές λειτουργούν στην ιστορία, και στις μεταγενέστερες εποχές, επικρατεί η σκοτεινή. Αλλά μόνο προσωρινά, μέχρι τον απόλυτο θρίαμβο του Φωτός.
Οι προχριστιανικές και μη χριστιανικές παραδόσεις, με εξαίρεση τις Αβρααμικές θρησκείες που αναγνωρίζονται ως μονοθεϊστικές (Ισλάμ και Ιουδαϊσμός), ονομάζονται συνήθως «παγανιστικές» και «πολυθεϊστικές». Αυτή είναι μια ορισμένη προσέγγιση και μια εξωτερική άποψη αυτών. Είτε μονοθεϊστικές είτε όχι, αυτές οι παραδόσεις παραμένουν ιερές και βασίζονται στην πίστη σε κάτι «πνευματικό», ξεπερνώντας σαφώς την υλική σφαίρα. Μέσα από τις φιγούρες τους («είδωλα»), προσεγγίζουν ασώματες και άυλες αρχές, δυνάμεις και πνεύματα. Η ιδέα ότι λατρεύουν «άψυχα κούτσουρα» είναι μια έντονα πολεμική και αφελής ιδέα. Το θέμα είναι ότι ο Χριστιανισμός περιγράφει αυστηρά και με σαφήνεια τις δομές του πνευματικού κόσμου και επιβεβαιώνει μια διάκριση μεταξύ πνευμάτων - αγγελικών και δαιμονικών. Οι αγγελικές δυνάμεις είναι πιστές στον Χριστό και έτσι προστατεύουν τους χριστιανούς και την Εκκλησία. Αυτό περιλαμβάνει επίσης το πλήθος των αγίων, των οποίων οι εικόνες οι αληθινοί Χριστιανοί τιμούν με ευλάβεια.
Ωστόσο, είναι παράλογο για τους χριστιανούς να καταγγέλλουν τον «παγανισμό» που βασίζεται στην υλιστική επιστήμη, η οποία δεν αναγνωρίζει τίποτα πέρα από την ύλη. Ο υλισμός, που ανθεί στην κοινωνία μας σήμερα και ενσταλάσσεται στα παιδιά από νεαρή ηλικία, είναι πολύ χαμηλότερος και πιο χυδαίος από τον παγανισμό. Δεν αναγνωρίζει καθόλου πνευματικούς κόσμους, χλευάζει το ιερό και απογοητεύει τον κόσμο. Αυτό είναι χονδροειδής κυνισμός, μαχητικός αθεϊσμός και άγνοια. Και εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος: ενώ δίκαια επικρίνουν τον παγανισμό, οι σύγχρονοι Χριστιανοί είναι παράξενα ανεκτικοί στον υλισμό, τον ατομισμό και την επιστημονική κοσμοθεωρία που βασίζεται στον δηλωτικό αθεϊσμό ή σε κάποια τερατώδη αίρεση (όπως ο Ουνιταριανισμός του Νεύτωνα). Ο ειδωλολατρικός ναός δικαίως μας τρομάζει, αλλά ένα εγχειρίδιο φυσικής 5ης τάξης ή η θεωρία του Δαρβίνου για την προέλευση των ειδών μας αφήνει αδιάφορους.
Αυτό είναι κάπως περίεργο. Αν κάποιος πρόκειται να υποστηρίξει τη χριστιανική κοσμοθεωρία, πρέπει να γίνει με συνέπεια. Ο συνεχιζόμενος πόλεμος με τη Δύση (ο οποίος είναι αντιχριστιανικός, αθεϊστικός, υλιστικός και σατανικός) είναι πολύ πιο εύκολο να εξηγηθεί από τους χριστιανούς παρά για τους «ειδωλολάτρες». Είναι ένας πόλεμος των έσχατων καιρών, όπου η κατεχών μάχεται εναντίον του Αντικειμένου, του «υιού της απώλειας», προσπαθώντας να καθυστερήσει τον ερχομό του Αντίχριστου.
Επιπλέον, οι σύγχρονοι «νεοπαγανιστές» δεν είναι εκπρόσωποι της προχριστιανικής παράδοσης ή των μη χριστιανικών ιερών πολιτισμών. Σήμερα, είναι ένα ανόητο ομοίωμα, βασισμένο σε αιώνες παρεξήγησης και ανακατασκευής μιας γκροτέσκα καρικατούρας. Είναι σαν να προσπαθείς να γίνεις «φασίστας» αφού έχεις παρακολουθήσει τις Δεκαεπτά Στιγμές της Άνοιξης1. Η περίπτωση της Ουκρανίας έρχεται στο μυαλό. Η αλήθεια του «νεοπαγανισμού» είναι ότι μετά την εποχή του υλισμού, η ανθρωπότητα εισέρχεται σε μια μετα-υλιστική εποχή, όταν οι στρατιές των σκοτεινών πνευμάτων, που ονομάζονται στη Βίβλο ως «ορδές του Γωγ και του Μαγώγ», εισβάλλουν στον κόσμο για να αποκτήσουν μια ανθρωπότητα αποδυναμωμένη στο μυαλό και αποκομμένη από σωτήρια χριστιανικά θεμέλια. Αυτή η εισβολή μπορεί να συμβεί μέσω επινοημένων λατρειών και παραληρηματικών τελετουργιών, θεσμοθετημένων διαστροφών, μεταμοντέρνας κουλτούρας και τέχνης. Αλλά προηγείται το κολοσσιαίο έργο του σύγχρονου πολιτισμού για το ξερίζωμα της χριστιανικής κοσμοθεωρίας από τις κοινωνίες και την αντικατάστασή της με αθεϊστικό υλισμό. Ο «νεοπαγανισμός» είναι μια μορφή κατοχής, αλλά η επιστημονική κοσμοθεωρία είναι πολύ πιο τοξική. Επιπλέον, ο σύγχρονος σατανισμός, συμπεριλαμβανομένου του «νεοπαγανισμού» αλλά όχι μόνο σε αυτόν, κατέστη δυνατός ακριβώς λόγω των μαζικών προσπαθειών του φιλοσοφικού, επιστημονικού και καθημερινού υλισμού. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμάστε.
(Μετάφραση από τα ρωσικά από τον Constantin von Hoffmeister)
Τα βιβλία του Alexander Dugin μπορούν να αγοραστούν εδώ.
Σημείωση του μεταφραστή: Δεκαεπτά στιγμές της άνοιξης είναι μια κλασική σοβιετική τηλεοπτική σειρά του 1973 για έναν σοβιετικό κατάσκοπο που δραστηριοποιείται στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία κατά τους τελευταίους μήνες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου