Αν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής στις τρεις κυρίαρχες πολιτικές θεωρίες στον κόσμο, ειδικά στον δυτικό κόσμο, αυτός είναι ο υλισμός. Σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Ρώσου φιλοσόφου Aleksandr Duguin, οι τρεις επικρατούσες πολιτικές θεωρίες της Δυτικής Νεωτερικότητας ήταν, με αυτή τη σειρά, 1) ο φιλελευθερισμός [1TP], 2) ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός [2TP] και 3) ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός [3TP]. Και οι τρεις διαπνέονται από μια ληθαργική και βάναυση μεταφυσική, η οποία είναι η υλιστική φιλοσοφική αντίληψη. Αυτό φαίνεται ακόμη και στις ίδιες τις δηλώσεις που προσφέρει η πολιτική θεωρία για τον εαυτό της, οι οποίες συχνά εξυπηρετούν πολύ διαφορετικούς σκοπούς από εκείνους μιας αληθινής φιλοσοφίας: τον σκοπό της επίδειξης της αλήθειας. Η προπαγάνδα και η πολεμική ενάντια σε αντίπαλες πολιτικές θεωρίες είναι παράγοντες που βρίσκονται στη ρίζα των πολιτικών θεωριών που δεν παρουσιάζονται όπως πραγματικά είναι, και είναι απαραίτητο, διαλεκτικά, να κατανοήσουμε τις προηγούμενες από μια νέα πολιτική θεωρία που κατανοεί και ξεπερνά τις προηγούμενες. Κάθε πολιτική θεωρία που αναδύεται στο απόγειο της εποχής της συνεπάγεται τη δέσμευση να κατανοήσουμε την ίδια εποχή και, ταυτόχρονα, εγγενώς, να ξεπεράσουμε τις προηγούμενες που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ισχυρίζονται ότι διατηρούν την εγκυρότητα και την επιρροή τους.
Α. Ντούγκιν Η τέταρτη πολιτική θεωρία [4TP] δεν είναι απλώς χρονολογικά μεταγενέστερη, όπως με τον ισχυρισμό ότι το βράδυ ακολουθεί το πρωί ή το φθινόπωρο ακολουθεί την άνοιξη. Το 4TP πρέπει να είναι -και πράγματι είναι- ένα ξεπέρασμα του υλισμού ως κοινού παρονομαστή του φιλελευθερισμού, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και του ναζισμού-φασισμού.
Το 1TP, αξίζει να θυμηθούμε, δεν κολλάει αποκλειστικά στον φιλελευθερισμό του Locke, αλλά και στον ωμό υλισμό του Thomas Hobbes, ενός άλλου Άγγλου που, όπως και ο μακρινός αλλά θεμελιώδης προκάτοχός του, ο νομιναλιστής William of Ockham, ριζοσπαστικοποίησε τη θέση του Αριστοτέλη: το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι το άτομο και δεν υπάρχει χώρος για «δεύτερες» ουσίες. Οι γλωσσικοί όροι που αντιστοιχούν σε υποτιθέμενες συλλογικές, αφηρημένες, γενικές οντότητες υπάρχουν μόνο ως όροι της γλώσσας (οντολογικά, περιορίζονται στο να είναι φωνητικές πινελιές, λεκέδες μελανιού στο χαρτί, ηλεκτρομαγνητικά ερεθίσματα σε έναν υπολογιστή...). Οι ονομαστικοί όροι αναφέρονται μονοσήμαντα σε άτομα - ανθρώπινα ή μη - ξεχωριστά και απόλυτα (δηλαδή «χαλαρά», αποκομμένα από το υπόβαθρο από το οποίο ξεχωρίζουν). Είναι προφανές, όπως έχει ήδη επισημάνει ο Costanzo Preve, ότι το κλειδί για την οντολογία του 1TP βρίσκεται στο υποκείμενο κοινωνικοπολιτικό δόγμα, μια οντολογία της κοινωνικής ύπαρξης: η ατομική οντότητα, μονοσήμαντα καθορισμένη με τον νομιναλιστικό τρόπο, δεν είναι άλλη από το ανθρώπινο άτομο που απολυτοποιείται από τον φιλελευθερισμό: ένα κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό άτομο. Αυτή η εωσφορική φιλόσοφος, επίσης Αγγλίδα, η κ. Θάτσερ, το εξέφρασε με τη σαφήνεια των φλογών της ίδιας της κόλασης: "η κοινωνία δεν υπάρχει". Αυτός είναι καθαρός υλισμός: δεν είναι απλώς ένας αφηρημένος υλισμός που βρίσκεται πίσω από μια θεωρία της κυβέρνησης και μια οικονομική αντίληψη. Είναι ένας επιβεβλημένος υλισμός: η κοινωνία πρέπει να μετατραπεί, manu militari αν χρειαστεί, και μέσω «σοκ» (Πινοσέτ, Βιντέλα, Γέλτσιν...), σε μια μάζα ατόμων μπροστά σε ένα κράτος στην υπηρεσία ορισμένων παντοδύναμων κεφαλαίων, δηλαδή η κοινωνία πρέπει να εξαφανιστεί.
Το 2TP έχει το πλεονέκτημα ότι δεν κρύβει τον υλισμό του. Είναι αλήθεια ότι ούτε οι Hobbes του 1TP το έκρυψαν, αλλά η ρητορική της «ελεύθερης ατομικής πρωτοβουλίας», της ελευθερίας και της ανοιχτής κοινωνίας είναι μια ρητορική που συνεχίζει να καλοπιάνει πολλούς ανθρώπους. Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, ειδικά στη μαρξιστική-ενγκελική εκδοχή του, είναι μια ομολογουμένως υλιστική και αθεϊστική θεωρία. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Οφείλουμε σε αρκετούς συγγραφείς (Γκράμσι, Πρεβ, Φουσάρο, Σ. Μπράβο...) την επανερμηνεία της μαρξιστικής φιλοσοφίας σε ένα ιδεαλιστικό κλειδί: ο φιλόσοφος από την Τρίερ ήταν πιστός μαθητής του Φίχτε και του Χέγκελ, ενός φιλοσόφου της πράξης («στην αρχή ήταν η δράση»), στην πιο γνήσια γερμανική παράδοση, που συνεχίστηκε χάρη στον Γκράμσι, από τους Ιταλούς. Ωστόσο, η δογματική και υποχρεωτική εμφύτευση του λεγόμενου «διαλεκτικού υλισμού» και του «ιστορικού υλισμού», όχι μόνο στα κομμουνιστικά κράτη (ΕΣΣΔ, Ανατολική Ευρώπη, Κίνα κ.λπ.), αλλά και στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης και σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, δικαιολόγησε αυτή την ταύτιση μεταξύ 2TP και υλισμού. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο μεγάλος δάσκαλος Preve έχει δείξει στον κόσμο ότι αυτό που είναι αιώνιο και αληθινό στο έργο του Μαρξ είναι ότι τα όντα είναι κοινοτικά όντα, που συνεχώς υφαίνουν και ανοικοδομούν την κοινότητά τους μέσω της δράσης, και είναι η κοινοτική δράση - γεμάτη ρίζες παρά την επίθεση του κεφαλαίου - που μεταμορφώνει τον κόσμο και τον κάνει να εξελίσσεται. όχι στη σκέψη του ύστερου Διαφωτισμού, αλλά στον αριστοτελισμό του. Τα ανθρώπινα όντα είναι κοινοτικά όντα, που συνεχώς υφαίνουν και ανοικοδομούν την κοινότητά τους μέσω της δράσης, και είναι η κοινοτική δράση - γεμάτη ρίζες παρά την επίθεση του κεφαλαίου - που μεταμορφώνει τον κόσμο και τον κάνει να εξελίσσεται.
Το 3TP είναι επίσης ένας ακατέργαστος υλισμός. Στην εθνικοσοσιαλιστική εκδοχή της, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πίσω από τις εθνικιστικές ή «πατριωτικές» εκκλήσεις, ο προορισμός αυτής της πολιτικής θεωρίας ήταν η Φυλή, όχι το έθνος, μια δήθεν ανώτερη φυλή, που εφευρέθηκε με βάση ψευδο-επιστημονικές υποθέσεις που αντλήθηκαν από τη βρετανική και γαλλική επιστήμη του 19ου αιώνα. Η καθαρά γλωσσική έννοια του «Άριου» προεκτάθηκε και αναμίχθηκε με την κοινωνική δαρβινιστική ψευδοεπιστήμη της εποχής του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα της δυτικής αποικιοκρατίας. Η ανθρωπότητα περιγράφηκε με όρους πολύ παρόμοιους με τα βοοειδή, μιλώντας έτσι για ανώτερες και κατώτερες φυλές. Το 3TP στην πραγματικότητα αγνόησε και χειραγώγησε τις παραδοσιακές και πνευματιστικές συνεισφορές των στοχαστών της Συντηρητικής Επανάστασης και κατανόησε το γερμανικό εθνικό κράτος, στην περίπτωση του Εθνικοσοσιαλισμού, ως ένα απλό όργανο στην υπηρεσία μιας μυστικιστικής και εξωπραγματικής «φυλής». Στην περίπτωση του ιταλικού φασισμού, ακριβώς η διακηρυγμένη «κρατοδολατρία» συνδέει την 3TP σαφέστερα με τον υλισμό, ο οποίος τείνει να μειώσει όλες τις εκφράσεις της κοινωνικής και κοινοτικής ζωής σε μία. Η Οργανωμένη Κοινότητα του Περόν και άλλες μορφές (ανεπαρκώς ανεπτυγμένες στην πράξη λόγω των επιθέσεων και των παρεμβάσεων του νεοφιλελευθερισμού) θα ήταν ίσως λιγότερο υλιστικές μορφές της 3TP, προικισμένες με περισσότερα πνευματικά εντόσθια. Βλέπε, για παράδειγμα, τον βαθύ μη-βατικανιστικό καθολικισμό του στρατηγού Perón. Η λατρεία του κράτους, πάνω από τους λαούς και τις κοινότητες που το γεννούν, είναι ο θρίαμβος μιας «ρωμαϊκής» νοοτροπίας, πεζής και υλιστικής, την οποία ο μεγάλος Oswald Spengler βρήκε σε άλλους «αντίστοιχους» οργανισμούς (τους Αζτέκους, για παράδειγμα).
Είναι το 4TP που καλείται να αποκαταστήσει το πνεύμα. Το υποκείμενο - Dasein - της Ιστορίας αποτελείται από το Λαό (Έθνος, Volk). Αυτοί οι λαοί «υπάρχουν», είναι πρωταρχικές πραγματικότητες και δεν πρέπει ή δεν μπορούν όλοι να έχουν τις δικές τους κρατικές οντότητες. Μερικές φορές, η τύχη και η ζωτική επέκταση ενός λαού έγκειται στην καλή ενσωμάτωσή του σε ανώτερες μονάδες -αυτοκρατορίες, πολιτισμούς- που τον «μεταφέρουν» στο χρόνο, που χρησιμεύουν ως οχήματα των δυνατοτήτων του, οι οποίες είναι πάντοτε, σε τελική ανάλυση, πνευματικές. Οι μικρολαοί (Βάσκοι, Βρετόνοι, Καταλανοί, Κορσικανοί), καθώς και εκείνοι της Ανατολής και των Βαλκανίων, δεν υπήρξαν μόνο θύματα καταπίεσης και εκπολιτισμού από την ανώτερη κρατική μονάδα στην οποία στεγάστηκαν, γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αλλά και «σώθηκαν» για την ιστορία από αυτές τις ανώτερες μονάδες. Για παράδειγμα, στην περίπτωση που είναι γεωγραφικά πλησιέστερη σε μένα, κανείς σήμερα δεν θα θυμόταν την ύπαρξη ενός βασκικού λαού και γλώσσας χωρίς τη διάσωσή του για την Ιστορία από το ισπανικό στέμμα.
Ο αποφασιστικός αγώνας σήμερα θα είναι ένας αγώνας μεταξύ της Πρώτης Πολιτικής Θεωρίας και της Τέταρτης. Ο ηγεμόνας της Βόρειας Αμερικής και η αγγλόσφαιρά του αντιπροσωπεύουν τον πιο ωμό υλισμό, ο οποίος καθιστά το άτομο όχι πλέον ένα «υποκείμενο ικανό να επιλέξει σε μια ανοιχτή κοινωνία», αλλά ένα εγωιστικό άτομο, έναν ψυχαναγκαστικό καταναλωτή (ακόμη και αν δεν είναι πλέον παραγωγός), άπληστος για το σεξ και άλλες απολαύσεις αποσυνδεδεμένες από την αγάπη των ανθρώπων, της χώρας και της φύσης. Μπροστά στον σκληρό υλισμό του 1TP, ένας νέος «ιδεαλισμός» αναδύεται. Ακριβώς όπως ο Ρομαντισμός συγκλόνισε την Ευρώπη στα τέλη του 17ου αιώνα και τίναξε όλα αυτά τα κουνημένα κεφάλια και τα ζαρωμένα πουδραρισμένα πρόσωπα, ένα νεανικό Sturm und Drang του 21ου αιώνα πρέπει και μπορεί να ξεκινήσει. Ίσως να ξεκινήσει μικρό: μια ομάδα εφήβων θα κάψει τα φούτερ τους με το τεράστιο Union Jack και θα γίνει ξανά πιστός στην κουλτούρα τους. Η εμπορική μουσική που προωθείται από τις αγγλοσαξονικές μεγάλες εταιρείες θα αποτύχει και η νεολαία θα αναζητήσει ρίζες και βάθος συναισθήματος. Η αναβλητικότητα στο φόρεμα θα δώσει τη θέση της στην ευπρέπεια και τη σεμνότητα. Η γεύση για το ευγενές, το σοφό και το όμορφο, καθώς γενικεύεται, θα αμφισβητήσει την «κουλτούρα του σούπερ μάρκετ»... Μπορεί να συμβεί αν υπάρξει επανάσταση στο Πνεύμα.
Δεν είναι μόνο ένας ανοιχτός αγώνας στο στρατιωτικό, εμπορικό, κυβερνητικό πεδίο... Είναι ένας αγώνας για συνειδήσεις. Είναι ένας αγώνας ιδεών. Συνεπάγεται αυτοαναγνώριση. Εάν κάθε νέος αρχίσει να λέει, από αύριο, "Δεν είμαι σαν τις φρικτές αλυσίδες χάμπουργκερ και οι παραγωγοί σας "reggaeton" θέλουν να είμαι", "Δεν είμαι ζώο, είμαι άνθρωπος", ο νεοφιλελευθερισμός θα δει τον εαυτό του ως μια παλίρροια που δεν θα σταματήσει να υποχωρεί. Θα υπάρξουν, λοιπόν, πολλές μάχες να δώσουμε, αλλά κάτι θα κινηθεί σε αυτό το είδος μαγματικού θαλάμου, το Ασυνείδητο. Μια βαθιά και ασταμάτητη ενέργεια που πηγάζει από το συλλογικό ασυνείδητο κάθε λαού θα κινητοποιηθεί. Μεγάλες καμινάδες και κρατήρες θα ανοίξουν τότε και η έκρηξη δεν θα αργήσει να έρθει. Είναι μια μάχη ενάντια στον υλισμό σε όλα τα μέτωπα, και μέσα σε αυτά, στα μέτωπα του Πνεύματος: αισθητική, αναψυχή, ευπρέπεια, ηθική, αγάπη και πίστη, όλα όσα είναι κληρονομιά του ανθρώπου και όχι του γυμνού πιθήκου, και τα οποία είναι κληρονομιά του ανθρώπου και όχι του πιθήκου. σχεδιάζει τον νεοφιλελευθερισμό· Είναι το μάγμα που μπορεί μια μέρα να σκάσει και να εκτοξευθεί για να βλάψει τα σύννεφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου