Μνήμη Στηλίχωνος

α. Ειδήσεις, «να κάνεις κεφάλι»

Έχω (υπήρχε απ’ το εργοστάσιο) ένα προγραμματάκι στο κινητό μου, που μου φέρνει «στο πιάτο» άρθρα από ειδησεογραφικούς ιστοτόπους, που θεωρεί αυτό πως μ’ ενδιαφέρουν. (Εντάξει, μας παρακολουθούν, γνωστό· κι άμα πας πχ να παραγγείλεις σώβρακα, καί δεί αυτή την ενέργεια το κινητό, θα σου φέρει στη μούρη σου καί διαφήμιση γιά φανέλλες! Αλλά οκέϋ, δεν είναι αυτό το θέμα μας.)

Στο μεταξύ, σιγά-σιγά το προγραμματάκι κατέληξε (ορθώς) στο συμπέρασμα ότι δεν μ’ ενδιαφέρει ποιά βίζιτα της «σώου μπίζνεςς» («ζώου μπίζνεςς», σύμφωνα με τον μέγιστο Αρκά! 🙂 ) χώρισε με ποιόν, ή αν φοράει βρακί όταν πάει στο σουπερμάρκετ, ή ποιά ομάδα ψάχνει αμυντικό Ευρωπαϊκού επιπέδου· καί πλέον μου βγάζει ιστορικά, πολιτικά, κι επιστημονικά θέματα.

Σήμερα, λοιπόν, μου έβγαλε αυτό: την επιδρομή των (Βησι)Γότθων εναντίον της Ελλάδας, καί μου έκανε τα κέφια γιά τα σκουπίδια.

. . . . . . . . . . .

β. Εισαγωγή

Όχι πως δεν ήξερα το θέμα (διότι σκαμπάζω από Ιστορία), όχι πως δεν ήξερα -έστω καί στο περίπου- τον βίο καί την πολιτεία των τριών βασικών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης:

αλλά αγνοούσα κάτι σημαντικές λεπτομέρειες. Τις οποίες μου τις έδωσε έτοιμες το άρθρο· καί, περί ών ο λόγος, παρακάτω.

Το συγκεκριμένο άρθρο μάλλον έχει μεταφραστεί βιαστικά (καί απρόσεκτα) από κάπου, διότι σ’ ένα μέρος του γράφει πως όταν ο στρατός του Στηλίχωνα έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, δολοφόνησε …τον Στηλίχωνα (τελείως άνευ νοήματος πρόταση)· αλλά, μετά από μερικές παραγράφους, ο Στηλίχων προφανώς …αναστήθηκε, κι άρχισε να δίνει διαταγές στον στρατό να κυνηγήσει τον Αλάριχο.

Τέλος πάντων, η ιστορία έχει ως εξής:

Η πάλαι ποτέ ένδοξη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στον 4ο αιώνα μΧ είχε μέν φτάσει σε έκταση από την αγγλίτσα / σημερινά «Midlands» (περίπου μέχρι το Γιορκσάϊρ) μέχρι τα σύνορα της Περσίας, η δέ Μεσόγειος ήταν Ρωμαϊκή λίμνη. Αλλά ουσιαστικά η αυτοκρατορία είχε μεταβληθεί σε σκορποχώρι.

Δυσκολοκυβέρνητη γάρ η τόσο μεγάλη έκταση, επομένως οι αυτοκράτορες σε μιά παρατεταμένη περίοδο (αιώνα καί πλέον) τη χώρισαν σε κομμάτια καί συγκυβερνούσαν με άλλους. Ωστόσο, οι «συναυτοκράτορες» αλληλοϋποβλεπόντουσαν, καί πολλές φορές πολεμούσαν μεταξύ τους, με σκοπό να μείνει ένας τους, ως μονοκράτωρ. Με, εννοείται, καταστροφικά αποτελέσματα τόσο γιά τον στρατό, όσο καί γιά τον κοσμάκη. Καί γιά το σύνολο κράτος, βέβαια.

Βάλτε στην εικόνα καί τις (σαφώς καταστροφικές) επιδρομές των Γερμανικών φύλων εναντίον ειδικά της Ρώμης! Βλέπετε, οι (όποιοι) Γερμανοί από τότε ορεγόντουσαν την διοίκηση της αυτοκρατορίας, εκτοπίζοντας τους «αυθεντικούς» Ρωμαίους.

Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα ήταν η αδυναμία της αυτοκρατορίας να επιβάλει τη θέλησή της. Κι έτσι, άρχισε τις μαλαγανιές καί τις κωλοτούμπες.

. . . . . . . . . . .

[Πολύ σκληρό μάθημα γιά όσους ονειρεύονται δημιουργία μιάς Ελληνικής αυτοκρατορίας, ή έστω αναβίωση της υστερο-Ρωμαϊκής / Βυζαντινής με ελληνικό χρώμα -αλλά καί με ψαλμωδίες- κι έδρα τημΜπόλιν.

Καλά, ρέ μ@λάκες, δεν το βλέπετε πού θα καταλήξει το πράγμα; ΔΕΝ θα ελέγχεται η κατάσταση!!! Η Ιστορία σας ανοίγει τα μάτια, σας ξυπνάει με μπουγέλο κρύο νερού… αλλά είστε τόσο ηλίθιοι καί τόσο πορωμένοι, που δεν θέλετε ούτε να ξυπνήσετε, ούτε να δήτε.

Το ότι ο Ελληνισμός -οφείλει να- έχει τα δικά του σχέδια γιά το μέλλον, τα οποία περιλαμβάνουν καί εδαφική επέκταση πέραν των σημερινών Ελλαδικών ορίων, είναι κάτι άλλο· που, όμως, δεν πρέπει να μπερδεύεται με χαζούς ρομαντισμούς, ούτε να έχει ως άνω όριο αυτούς… ή το …άπειρον. (Πχ ξανά στην Υόρκη της αγγλίτσας.)

Ήτοι:

Ωραία η Κωνσταντινούπολη, ναί, να την επανακτήσουμε, ναί, να ψάλλουμε καί το «Τήι Υπερμάχωι» μέσα στην Αγία Σοφία, ναί, αλλά δεν είναι το άπαν. Δεν θα σταματήσουμε εκεί, ούτε θα επικεντρωθούμε εκεί.

Καπίσι;]

. . . . . . . . . . .

γ1. Τούμπες η μαϊμού!

Στον έναν, η κουρελιασμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πλήρωνε φόρο, γιά να μην την ενοχλεί. Με τον άλλον, υπέγραφε συνθήκη φιλίας. Με τον τρίτον, εμπορικές συμφωνίες, κτλ. Με τους (ισχυρούς της εποχής) Βησιγότθους, όμως, έκανε κάτι άλλο: τους πήρε μπουλουκηδόν ως μισθοφόρους. Κι αυτοί εντάξει, ήρθαν ως μισθοφόροι, αλλά:

  • Έφεραν μαζί τους καί τις φαμίλιες τους. Δηλαδή, κατσικώθηκαν εκεί, όπου θεωρητικώς ήσαν προσωρινοί.
  • Απέκτησαν κι επέδειξαν υπεροπτικό θράσος απέναντι στον ντόπιο κοσμάκη. Παναπεί: εμάς μας αγαπάει ο αυτοκράτωρ καί καθόμαστε καί πληρωνόμαστε γιά να τα ξύνουμε (διότι δεν γίνονται πόλεμοι κάθε μέρα), κι εσύ μαλάκα ραγιά σκάβε τα χωράφια καί πλήρωνε φόρους, να τρωγοπίνουμε σαν πασάδες καί να κλάνουμε εμείς!

Ως αποτέλεσμα, ο λαός εξεγέρθηκε εναντίον τους. Καί, όταν βρήκε την ευκαιρία (στη Θεσσαλονίκη), έπιασε τους Γότθους καί τους εξευτέλισε.

Ως αποτέλεσμα του αποτελέσματος, τά ‘μαθε αυτά ο σκατόψυχος Θεοδόσιος, καί όρμησε με στρατό καί κατέσφαξε τους Θεσσαλονικείς στον ιππόδρομο της πόλης.

[Καί μετά τον επέπληξε ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, κι ο Θεοδόσιος …μετενόησεν.

Ωραία εφεύρεση αυτή! Να σφάζεις μερικές χιλιάδες νοματαίους, καί μετά να …μετανοείς, κι όλα καλά! Άειντ’ από ‘δώ πέρα, ρέ!!!]

. . . . . . . . . . .

γ2. Αλλά καί λιοντάρι, όμως; Ίσως

Τέλος πάντων, μετά απ’ αυτά, καί με κάποιες άλλες αφορμές, οι Γότθοι εξεγέρθηκαν κι άρχισαν τις καταστροφές καί τις σφαγές όσων αντιστεκόντουσαν. Επέδραμαν εναντίον της ηπειρωτικής Ελλάδας, κατεβαίνοντας νότια καί μην αφήνοντας τίποτε όρθιο, φτάνοντας μέχρι τέρμα κάτω στην Πελοπόννησο. Φυσικά, τους ντόπιους Έλληνες τους έκαναν …γυμνιστές, διότι τους πήραν ό,τι είχαν καί δεν είχαν.

[Γερμανοί… σάμπως επί Κατοχής καί σήμερα, τί έκαναν καί τί κάνουν; Το 1941, πλιάτσικο τις σιδηροτροχιές της γραμμής Καλαμπάκα-Κοζάνη, πλιάτσικο τα -από καλό ατσάλι- φανάρια της παραλίας του Βόλου, καί δέ συμμαζεύεται. Σήμερα, πλιάτσικο αεροδρόμια καί δημόσιους οργανισμούς της Ελλάδας. Καί πάλι δέ συμμαζεύεται.

Λες καί χρωστάγαμε σ’ αυτούς τους χιμπατζήδες να τους κάνουμε πλούσιους, μένοντας εμείς φτωχάντζες.]

Επειδή, όμως, στα εγκλήματα πάντα υπάρχει καί ηθικός αυτουργός, ο κρυφός ενορχηστρωτής αυτών των επιδρομών των Βησιγότθων ήταν ο επίτροπος του Αρκαδίου (ανηλίκου γυιού του Θεοδοσίου), ο Ρουφίνος. Διότι ο σκατόψυχος είχε ψοφήσει στο μεταξύ, αλλά άφησε κληρονομιά στους γυιούς του την αυτοκρατορία – καί δή, σε δύο κομμάτια: την ανατολική στον (ανήλικο) Αρκάδιο, καί τη δυτική στον (επίσης ανήλικο) Ονώριο. Επίτροπος του πρώτου, όπως είπαμε, ο -επίσης σκατόψυχος- Ρουφίνος. Επίτροπος του δεύτερου, ο Στηλίχων.

Ευτυχώς (ευτυχώς, σε μεγάλο βαθμό) γιά την αυτοκρατορία -καί, κατ’ επέκταση, γιά την Ελλάδα-, αυτοί οι δύο αλληλομισόντουσαν. Έτσι, ο Στηλίχων προσπάθησε ν’ αναχαιτίσει στρατιωτικώς τους Βησιγότθους, τους έριξε μερικές γερές σφαλιάρες, αλλά δυστυχώς δεν προχώρησε σε τελική επίθεση κι εξόντωσή τους. Γιατί; Το άρθρο της Γουΐκι λέει πως είχε ν’ αντιμετωπίσει καί την απειθαρχία του στρατού του. Ιδού μιά λεπτομέρεια που δεν την ήξερα, καί μ’ έκαψε όταν τη διάβασα.

Κι ένας δεύτερος λόγος, ότι έκρινε πως δεν έπρεπε εκείνη τη στιγμή να έρθει σε σύγκρουση με τον Ρουφίνο. Γι’ αυτό καί άφησε τους (όσους απέμειναν) Βησιγότθους να φύγουν ανενόχλητοι από την Ελλάδα, ουσιαστικώς δείχνοντάς τους την έξοδο από τη χώρα. (Πώς βλέπουμε πολεμικά αεροπλάνα να συνοδεύουν έξω της χώρας τους εχθρικό, που παραβίασε τα εναέρια σύνορα; αυτό.)

Στο τέλος, οι Βησιγότθοι έφυγαν δυτικά· συνεχίζοντας, βέβαια, τις λεηλασίες καί τις καταστροφές. Το Βησιγοτθικό ληστρικό σκυλολόϊ πέρασε από Ήπειρο, Ιταλία… Ισπανία στο τέλος, ένθα έφτιαξαν δικό τους κράτος καί κατσικώθηκαν γιά κοντά δύο αιώνες εκεί· έως ότου τους πάτησαν από κάτω οι Άραβες.

. . . . . . . . . . .

δ. Η «αιδήμων σιγή» των βιβλίων

Πιστεύω, είδατε καθαρά την μέχρι τώρα εικόνα. Έχουμε έναν αληταρά, που πατάει από κάτω τους Έλληνες· κι αφήνει τη διαδοχή της ισχύος σ’ έτερον αληταρά, που κάνει τα ίδια.

  • Καί ο μέν, καί ο δέ, στηρίχτηκαν σε ξένους (ουσιαστικώς) εισβολείς.
  • Οι δέ Έλληνες της εποχής, απεδείχθησαν ανίκανοι ν’ αντιδράσουν όπως έπρεπε, δηλαδή πολεμικώς.
  • Αλλά, ακόμη κι όταν έφτασαν στο σημείο να σχηματίσουν στρατό υπό άξιο αρχηγό, κάτι δεν πήγε καθόλου καλά (απειθαρχία).
  • Ο δέ όντως άξιος αρχηγός του τότε στρατού της Ελλάδας, επί της ουσίας υπάκουσε διαταγές ατόμου, που όφειλε να το σφάξει στο γόνατο. (Η δεύτερη τσουχτερή λεπτομέρεια, που αγνοούσα. Την πλήρωσε αυτή τη διστακτικότητα του χαρακτήρα του ο Στηλίχων, κάποια χρόνια αργότερα.)

Προσέτι, δέ, η Γουΐκι κάνει την πάπια σε κάτι «θεματάκια». Πχ δεν μας μιλάει καθόλου γιά την πραγματική καταγωγή του Θεοδοσίου!

Ο Θεοδόσιος είναι πασίγνωστος γιά τις τρομερές καταστροφές, που προξένησε στα αρχαία Ελληνικά ιερά μέρη, καθώς καί τα διατάγματα εναντίον των Ελλήνων, που εξέδωσε.

[Μπερδεγουέη, τις κατεδαφίσεις καί καταστροφές των αρχαιο-Ελληνικών ιερών, αγαλμάτων, κτλ, τις έφεραν εις πέρας οι Γότθοι του Θεοδοσίου. Έλληνας να καταστρέψει ναό Έλληνα άλλης θρησκείας… δεν το θεωρώ πιθανό. Δέ λέω, ανέκαθεν είχαμε κι εμείς λαμόγια καί προδότες, αλλά σε τέτοιο βαθμό, μάλλον όχι.]

Είναι, επίσης, σχετικά γνωστός γιά το ότι έχωσε με το στανιό την «ΠΔ» μέσα στα ιερά βιβλία του χριστιανισμού.

Ωστόσο, είναι μάλλον άγνωστο το ότι -κι αν δεν σφάλλω- επί της βασιλείας του οι ιουδαίοι απελευθερώθηκαν από τα ορυχεία της Ισπανίας, όπου τους είχε χώσει ο Τίτος τρείς αιώνες πρίν. Οπότε, εδώ προκύπτουν κάποια ερωτηματάκια, που δεν μπορώ να τ’ απαντήσω. Όπως πχ πώς επιβίωσε αυτή η φυλή επί τρείς αιώνες υπό τέτοιες κακουχίες, καί πώς αμέσως μετά εμφανίζεται πανίσχυρη καί να έχει καταλάβει τις κορυφές της αυτοκρατορίας! Από πλευράς λογικής, κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Διότι, όπως καλώς καταλάβατε, καί ο Θεοδόσιος, αλλά καί ο Ρουφίνος, ήσαν «κρύπτο». Δεν εξηγούνται αλλοιώς ούτε οι ενέργειές τους, ούτε το τόσο μίσος τους εναντίον μας. Η Γουΐκι, βέβαια, τον τελευταίο τον εμφανίζει ως Γαλατικής καταγωγής, αλλά καμμία σχέση. Γαλάτης σε τόσο υψηλή θέση της αυτοκρατορίας, δεν -νομίζω πως- θα (μας) φερόταν έτσι. (Καί ναί, γνωρίζω άριστα γιά την επιδρομή των Γαλατών εναντίον της Ελλάδας. Στα της Ιστορίας, δεν είμαι χθεσινός.)

. . . . . . . . . . .

Το θέμα, όμως, είναι πως η μέν Γουΐκι αποτελεί την πρόχειρη λύση στην αναζήτηση πληροφοριών, αλλά -εξ όσων γνωρίζω- ούτε τα βιβλία της Ιστορίας (οι πηγές αναφοράς, δηλαδή) αποκαλύπτουν σε βάθος τα κρυμμένα της ιστορικής εκείνης περιόδου. Βέβαια, οι γνώσεις μου της Ιστορίας είναι αρκετά καλές, αλλά εδώ χρειάζεται έρευνα μεταδιδακτορικού επιπέδου.

Ίσως να μας διαφωτίσει κάποιο άλλο άτομο, όπως πχ ο -καλύτερος από την αφεντιά μου- ψάχτης της Ιστορίας Μάρκο ντεΣάντ. Ίσως κι αν πετύχει κανείς πουθενά (καί διαβάσει, εννοείται) την αυθεντική, τρίτομη έκδοση της «Παρακμής καί πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», του Γίββωνος.

[Εδώ, Η ξεφτίλα: 84 σελίδες σε μικρό σχήμα – σχεδόν τσέπης!!! Έτσι ήταν η αρχική έκδοση; Πού πήγαν οι υπόλοιπες σελίδες, καί γιατί, ρέ παιδιά; γιά να μην υπάρχει σοβαρό καί αδιαμφισβήτο γραπτό κράξιμο των «κρύπτο»;

Καί γι’ αυτόν τον ίδιο λόγο, το σύνολο λίπους, που αποκαλείται «Βενιζέλος», έφερε νόμο να παραδίδουμε στο κράτος όσα παλιά βιβλία έχουμε; γιά να μήν υπάρχουν σοβαρά αντιτζιού βιβλία σε ιδιωτικές βιβλιοθήκες, καί να εξαφανιστεί διά παντός η αλήθεια; Προφανώς. Άλλη εξήγηση δεν υφίσταται.]

Μέχρι τότε, όμως, αναμένουμε…

…καί προχωράμε προς την καυτή λάβα.

. . . . . . . . . . .

ε. Το ζεματιστό σήμερα

Δεν νομίζω πως χρειάζεστε επανάληψη της πάγιας αρχής μου: ότι, αν είναι να μάθετε Ιστορία, πλακωθήτε στο διάβασμα. Ή, έστω, πάτε να σπουδάσετε στη Φιλοσοφική (τμήμα Ιστορικό-Αρχαιολογικό). Ακόμη καί το μηχανικό διάβασμα απλά γιά να περάσετε το μάθημα, κάτι θα σας αφήσει. Συνεπώς, δεν κάθησα να γράψω όλα τα παραπάνω, γιά να σας κάνω τον δάσκαλο, ή ιδιαίτερα μαθήματα παύλα τζάμπα φροντιστήριο στην Ιστορία.

Ο λόγος είναι, πως οι αναλογίες του τότε με το σήμερα είναι τρο-μα-κτι-κές.

– Έχουμε σήμερα εισβολή ξένων;

Έχουμε.

– Μας γουστάρουν αυτοί οι ξένοι;

Καθόλου.

– Ζούν με λεφτά δικά μας ξύνοντας τ’ @@ τους;

Απολύτως.

– Τους έφεραν καί τους φέρνουν τα γκουβέρνα;

Ναί, ναί, καί ναί.

– Είναι «κρύπτο» αυτοί, που τους κουβαλάνε εδώ;

ΝΑΙ!!! Γιά παράδειγμα (δεν έχουν τελειωμό αυτοί…), ποιός είναι, μωρέ, ο υπουργός «μεταναστευτικής πολιτικής»; Μέχρις εδώ έχει φτάσει η μυτόγκα αυτουνού! Καί ποιός είναι ο υπεύθυνος «μεταναστευτικής πολιτικής»; Διαβάζετε καθόλου τίποτε ειδήσεις; ψάχνετε τίποτε σοβαρό στο Διαδίκτυο; ή μονάχα ποιά «στάρ» ξεβρακώθηκε;

– Θα φέρουν οι εισβολείς (ευκαιρίας δοθείσης) καί τις φαμίλιες τους;

Ναί.

– Θα ορμήσουν αυτοί οι εισβολείς, ευκαιρίας δοθείσης, να μας σφάξουν χωρίς έλεος;

Ναί.

– Καί πού το ξέρεις;

Είναι η Ιστορία, ηλίθιε! Να σου το πω κι αλλοιώς: ίδια δεδομένα οδηγούν σε ίδια αποτελέσματα. Εσύ, δηλαδή, περιμένεις να δείς διαφορετικό τέλος σ’ ένα φίλμ, κάθε φορά που το ξαναβλέπεις;

– Κι αν ορμήσουν εναντίον μας, θα έχουν από πίσω καθοδήγηση;

Εσύ, τί λές; Δεν θα έχουν; Από σκέτη έμπνευση της στιγμής θα το κάνουν;

– Μπορούμε, όμως, να τους πιάσουμε εμείς πρώτοι καί να τους στείλουμε να δούν τα ραδίκια ανάποδα;

Δύσκολο.

– Γιατί δύσκολο; Τί θα πάθουμε, αν το κάνουμε;

Επειδή πρώτον, τους προστατεύει το γκουβέρνο, καί δεύτερον, είμαστε ανοργάνωτοι. Κι αν εξεγερθούμε, θα στείλει στρατεύματα να μας πατήσει από κάτω.

– Δηλαδή, δεν μπορούμε να έχουμε μιά σοβαρή, οργανωμένη, πανεθνική πολεμική αντίδραση σ’ αυτή την κατάσταση;

Δυστυχώς, όχι. (Κατά τη γνωμάρα μου, εννοείται.)

– Μά, δεν θα βοηθήσει ο στρατός μας;

…Τί να σας απαντήσω, εδώ; Βλέπετε, σε συζήτηση που είχα με πολύ αγαπητό πρόσωπο, μου τόνισε ξανά καί ξανά ότι οι στρατιωτικοί (ακόμη κι αν δεν είναι λαμόγια) δυστυχώς είναι πιστοί στον όρκο που έδωσαν, να υπακούουν στην πολιτική ηγεσία – καί να μη μιλάνε γιά μυστικά σε κανέναν παραπέρα, έστω καί πατριώτη με κεφαλαία γράμματα καί άτομο απολύτως σοβαρό.

Καί… ποιός στρατός; με ποδίτσες τέρμα απάνω καί χαλβανά τέρμα κάτω; αυτόν τον στρατό εννοείτε;

– Ωραία!… καί πες ότι βρίσκουμε άξιον αρχηγό καί συγκροτούμε άξιον στρατό. Δέν γίνεται να διώξουμε τους …Γότθους;

Δεν ξέρω. Πολύ φοβάμαι ότι θα μας ξαναφάει η μ@λακία του εγωϊσμού. Θυμηθήτε τί γράφει γιά τον Στηλίχωνα: «απειθαρχία του στρατού». Ρίξτε καί μιά ματιά στο τί γίνεται σήμερα με τα «πατριωτικά» κόμματα, καί θα καταλάβετε.

. . . . . . . . . . .

Επίλογος

Δεν λέω πως δεν υπάρχει ελπίδα γι’ ανατροπή της κατάστασης καί εξουδετέρωση των …Γότθων. (Αλλά καί των «κρύπτο» αφεντικών τους.) Όμως, η ελπίδα αυτή έρχεται υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Πώς δεν γίνεται να μπείς στο πανεπιστήμιο, αν δεν διάβασες καλά γιά τις εξετάσεις; αυτό ακριβώς.

Ξεχάστε τον εγωϊσμό σας, ψάξτε γιά τους άξιους γιά αρχηγούς (θυμηθήτε το αυτό καί στις επερχόμενες εκλογές· όχι πως θ’ αλλάξει τίποτε μ’ αυτές, αλλά σαν άσκηση), κι αν δεν τους βρίσκετε, ζητήστε από το Σύμπαν να σας τους υποδείξει.

Τώρα, βέβαια, αν νομίζετε πως κάνετε γιά αρχηγοί, αναρωτηθήτε τί θα κάνατε σε δύσκολες περιπτώσεις· πχ, πώς μαζεύεις σε συντεταγμένο σύνολο εγωϊστές κι απείθαρχους. (Δεν είμαστε όλοι Κολοκοτρώνηδες καί Καραϊσκάκηδες, γιά να «τό ‘χουμε» αυτό «εκ κατασκευής».) Ή τί θα κάνεις, αν σε οποιαδήποτε εθνική εξέγερση επέμβουν με άγριο τρόπο οι ηπαπαραίοι. Αν δεν έχεις τις απαντήσεις σε τέτοια θέματα, τότε αρχηγός είναι άλλος, καί μην παιδεύεσαι. Απλά χάνεις τον χρόνο σου, προβάροντας την πανοπλία του Αχιλλέα.

Στο μεταξύ… πόσες ώρες χαζεύετε ημερησίως στο Διαδίκτυο; περιορίστε τις στις μισές· καί, κατά ισόποση διάρκεια των καταργημένων μισών, διαβάστε μανιωδώς Μυθολογία καί Ιστορία.

Τέλος, αν αναφέρουμε καί τα υπόλοιπα απαραίτητα (πχ φυσική κατάσταση, αποθήκευση τροφίμων μακράς διαρκείας, κτλ), τότε θα γίνουμε κουραστικοί. Δεν έχει νόημα. Θα γίνω, όμως, κουραστικός μέχρις αφορήτου σημείου, υπενθυμίζοντάς σας το ότι δεν υπάρχει χρόνος.

Καί, σύμφωνα με τους επιλοχίες στον στρατό πρωϊνιάτικα:

«- Τρέχουμε, τώρα!»

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Πολλή η γραπτή ανάλυση γιά τα σύγχρονα τεκταινόμενα στη Ουκρανία, αλλά ελάχιστη η αναφορά σε Χαζάρους, κι ανύπαρκτη στα αδερφάκια των Βησιγότθων, τους Οστρογότθους – που άφησαν σπόρο εκεί πέρα. Αποτελούν αυτοί, δηλαδή, την μία από τις εθνότητες που συνιστούν τη σημερινή Ουκρανία. (Γιάαα ρίξτε μιά ματιά στον χάρτη του λήμματος της Γουΐκι!…)

Λογικό, όμως· αν περιμένω σοβαρές αναλύσεις, καί δή ιστορικών θεμάτων, από τους διαφόρους -διαδικτυακούς καί μή- ερασιτέχνες χαζογραφιάδες, περισσότερες πιθανότητες έχω να πετύχω αποτέλεσμα, αν βάλω υποψηφιότητα γιά βουλευτής.

Οπότε, βλέπουμε πλέον με άλλα μάτια τον αφοπλισμό της Ελλάδας καί το χάρισμα των όπλων μας στην Ουκρανία: οι εγχώριοι «κρύπτο» γι’ ακόμη μία φορά δεν βοηθάνε μονάχα τους ομοθρήσκους τους Χαζάρους, αλλά καί τους αγαπημένους τους (αυθεντικούς) Γότθους! Κι όλ’ αυτά, εναντίον ημών των γηγενών.

Δεν υπεισέρχομαι σε ανάλυση του γιατί υφίστανται τέτοια διαχρονικά κολλητηλίκια. (Αν καθήσουμε ν’ αναλύσουμε τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του Μάτριξ, θα φάμε μιά ζωή στο διάβασμα!) Απλώς, τα επισημαίνω· ώστε να καθίστανται γνωστά καί να εξουδετερώνονται.