ΗΛΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
ΜΕΡΟΣ Β΄--ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
1η Ιουλιου 1189: "Περάσαμε με ολη τη δυναμή μας τον ποταμο Σαυό, στο ύψος μιας ημιερειπωμένης Ελληνικής πολης, που στα Γερμανικά λέγεται Wizzenburch, και στα ελληνικά Βελιγράδι, η οποία βρίσκεται απέναντι στην πόλη του Κουμπίν, και μπήκαμε στη χώρα των Ελλήνων" (Το βόρειο σύνορο της Αυτοκρατορίας ακόμα βρισκόταν στο ύψος του Βελιγραδίου, παρ'οτι οι Σέρβοι υπο τον Στέφανο Νεμάνια είχαν επαναστατήσει και αποσχιστεί το 1181, ενω οι Βουλγαρόβλαχοι αδερφοί Ασαν, ειχαν αποσχιστεί με την Βόρεια Βουλγαρία το 1185-παρ'ολα αυτά η Αυτοκρατορία ήλεγχε ακόμα τον άξονα Φιλιππούπολης-Ναισσού- Βελιγραδίου-Δυρραχίου μέχρι και τουλάχιστον το 1198).
2η Ιουλίου 1189: " Αφού περάσαμε ενα σκοτεινό δάσος, φτάσαμε στο Βρανίτζεβο, οπου μας δέχτηκε ο Έλληνας φρούραρχος, (Μανουήλ Καμύτζης) ο οποίος απο την πρώτη στιγμή έδειξε οτι ήταν πονηρός και πανούργος, όπως είναι ο Αυτοκράτορας του και το δόλιο έθνος του"
Και ο Γερμανός χρονικογράφος συνεχίζει:
"Μας συνέστησε να ακολουθήσουμε την δημόσια οδο της Βουλγαρίας, η οποία αποδείχθηκε ενα πατημένο μονοπάτι, βραχώδες, και ήταν σίγουρο οτι δεν ήταν ο κύριος δρόμος".
"Σαν να μην έφθανε αυτο, οι Ούγγροι που ήταν μαζί μας (υπήρχε Ουγγρικό τμήμα ενσωματωμένο στη Γερμανική στρατιά) ήξεραν τους δρόμους, και προχωρούσαν δύο με τρεις μερες μπροστά απο εμάς, βρήκαν άλλους δρόμους, ετσι ώστε οι προδοτικοί Έλληνες να μην μπορούν να μας ενοχλήσουν".
11 Ιουλίου 1189:
"Ακολουθήσαμε τον δρόμο που μας υπέδειξαν οι Ούγγροι, ηταν δασώδης και περνούσε μέσα απο την Βουλγαρία. Ξαφνικά, το μεσημέρι, αρχίσαμε να δεχόμαστε επιθέσεις απο Έλληνες, Σέρβους, Βουλγάρους και ημιβάρβαρους Βλάχους, που σκότωναν άνδρες μας που ξεφεύγαν απο τη φάλαγγα για εύρεση τροφής, η υπηρέτες και νεαρά αγόρια που πλανιόντουσαν μέσα στο δάσος για εύρεση χορτονομής για τα ζώα του στρατού"
"Αυτοί οι παλιάνθρωποι, ξεμύτιζαν απο τις σκοτεινές φωλιές τους και σκότωναν τους δικούς μας με δηλητηριώδη βέλη. Κάποιους απο αυτούς τους συλλάβαμε, και ομολόγησαν οτι ενεργούσαν με εντολή του πανούργου και αλητήριου Έλληνα διοικητή του Βρανίτζεβο, και πάνω απο ολα με διαταγή του Αυτοκράτορα των Ελλήνων" (Ισαάκιος Β' Άγγελος).
"Τους κρεμάσαμε όλους, αλλά το κακό δεν σταμάτησε: Πονηροί Έλληνες και Βλάχοι ξέκοψαν και κατέσφαξαν ορισμένες ομάδες ανδρών μας, έκλεψαν άλογα και κατέκλεψαν άμαξες φορτωμένες με προμήθειες και αποσκευές, που δεν φρουρούταν επαρκώς"
25 Ιουλίου 1189:
"Φθάσαμε στην πόλη του Νίς (Ναισσός) που ήταν ημικατεστραμμένη, γιατί ο Ούγγρος βασιλιάς Μπέλα την είχε καταλάβει προσωρινά οταν βασίλευε στην Ελλάδα ο τύραννος Ανδρόνικος (Ανδρόνικος Α' Κομνηνός, 1183-1185). Εκεί μείναμε τρείς μέρες, γιατί είχε καλή αγορά για εμάς"
27 Ιουλίου 1189: " Έφθασαν ξαφνικά στην πόλη, ο Σέρβος "Μεγάλος Κόμης" Νεαμάν (Στέφανος Νεμάνια) με τον αδερφό του Καζιμίρ, και μέσα σε λαμπρή τελετή, έγιναν θερμά δεκτοί απο τον Γερμανό Αυτοκράτορα. Του έδωσαν μεγάλες ποσότητες απο κρασί, κριθάρι, αλεύρι, πρόβατα και βόδια, τέσσερις φώκιες(!) ενα εξημερωμένο αγριογούρουνο και τρια εξημερωμένα ελάφια." Πρόσφεραν στον Γερμανό Αυτοκράτορα όλες τις δυνάμεις τους, μαζί με τον τρίτο αδερφό τους Μίροσλαβ, για να κτυπήσουν τους Έλληνες, και να κυριαρχήσουν σε όλη την περιοχή μέχρι το Stralitz, που το είχαν πάρει απο τους Έλληνες".
Την ίδια μέρα, "έφθασαν και Βούλγαροι πρέσβεις, εκ μέρους των Βλάχων αδερφών Ασαν, και πρόσφεραν την συμμαχία τους στον Αυτοκράτορα εναντίον των Ελλήνων".
Όλες αυτές τις ημέρες που τα Γερμανικά στρατεύματα καταυλιζόταν στην Ναισσό (Νις) κάποιοι υπηρέτες και νεαροί βοηθητικοί με την δικαιολογία οτι έψαχναν για χορτονομή, εξετράπησαν σε λεηλασίες σε σπίτια χωρικών και έκλεψαν σιτάρι, μέλι και λαχανικά. Το γεγονός καταγγέλθηκε, και ο ίδιος ο Φρειδερίκος διέταξε τον επίσκοπο του Wurzburg, εναν μετριοπαθή ιερωμένο να συνετίσει τους νεαρούς Γερμανούς. Πράγματι, οι κλοπές σταμάτησαν αμέσως.
Ο Γερμανός αυτοκράτορας, για λόγους ασφάλειας, τροφοδοσίας αλλα και ταχύτητας, χώρισε την πολυπληθή στρατιά του (35.000 άνδρες ανάμεσα τους 3.000 ιππότες, και 5.000 περίπου βοηθητικοί, ιπποκόμοι, οπλουργοί, σιτιστές και οδηγοί αμαξών) σε τέσσερις φάλαγγες: Η εμπροσθοφυλακή υπο τον πρωτότοκο του γιο Φρειδερίκο, δούκα της Σουαβίας, που μαζί του ειχε τα στρατεύματα του επισκόπου Κονράδου του Ρέγκενσμπουγκ (οι Γερμανοί και γενικά οι Καθολικοί επίσκοποι πολλές φορές πολεμούσαν οι ίδιοι), του Μαρκησίου Μπέρντχολτ απο το Βόμπουργκ, του Μαρκησίου Χέρμαν απο το Μπάντεν, και επίσης στρατεύματα απο πέντε κόμητες απο το Σβάμπεν και τέσσερις απο τη Βαυαρία.
Η δεύτερη φάλαγγα, αποτελείτο απο Βοημούς και Ούγγρους, με δικούς τους αρχηγούς.
Η τρίτη φάλαγγα αποτελείτο απο τα στρατεύματα εξη(!) επισκόπων, του Γκόττφριντ, επισκόπου του Βούρτζμπουργκ, που ήταν επίσης και Δούκας της ανατολικής Φρανκονίας, του Ρούντολφ της Λιέγης, τον Διεπόλδο του Πασσάου, τον Χέρμαν του Μύνστερ, τον Ερρίκο της Βασιλείας και τον Άρνολντ του Όσναμπουργκ, με σημαιοφόρο τον Κόμη Πόππο του Ένεμπεργκ.
Ο ίδιος ο Γερμανός Αυτοκράτορας, ηγήθηκε της τέταρτης φάλαγγας, που αποτελείτο απο την προσωπική του φρουρά, τα στρατεύματα επίσης του αρχιεπισκόπου του Ταρεντέζ και του επισκόπου του Μέισσεν, του Κόμη της Ολλανδίας και του αδερφού του, καθώς και "στρατεύματα απο δεκαέξη άλλους Κόμητες". Σημαιοφόρος της φάλαγγας ορίστηκε ο κόμης Ρούπερτ του Νασσάου, έμπειρος πολεμιστης και έμπιστος του Αυτοκράτορα.
Όταν ο στρατός έφθασε στη Θράκη, σχηματίστηκε και μια πέμπτη φάλαγγα "που αποτελείτο απο το πεζικό και τους πιο δυνατούς υπηρέτες".
Οι τέσσερις Γερμανικές φάλαγγες αναχώρησαν απο την Ναισσό στις 29 Ιουλίου 1189, προχωρόντας σταθερά πρός τα νοτιοανατολικά, μέσα απο δύσβατα και πυκνά δάση μόνο και μόνο για να δεχτει μαζικές επιθεσεις απο Έλληνες και Βλάχους ατάκτους:
31 Ιουλίου 1189:
"Γύρω στο μεσημέρι, κάποιοι άνδρες μας της εμπροσθοφυλακής που προχωρούσαν κάπως νωχελικά, έπεσαν σε ενέδρα των μυσαρών Ελλήνων, που τους λήστεψαν, σκότωσαν δυο ιππότες, και τραυμάτισαν βαριά πολλούς οδηγούς που οδηγούσαν άμαξες"
31 Ιουλίου 1189, απογεύμα:
"Καθώς προχωρούσε η φάλαγγα του Κόμητα Μπέρντχολτ, του φημισμένου Δούκα της Μεράνια, μέσα απο το πυκνό δάσος, δέχτηκε ξαφνική επίθεση και απο τις δυο πλευρές, απο Έλληνες και Βλάχους που έκαναν το δάσος να ζωντανέψει, με τα βούκινα τους και τα ουρλιαχτά τους'"
"Θα σφαζόμασταν όλοι, αλλα ο Δούκας ίππευε πάνω-κάτω, άρπαξε ενα λάβαρο και μας εμψύχωσε. Επιτεθήκαμε και κατακομματιάσαμε τους Έλληνες και τους Βλάχους, και τους ρίξαμε απο τα δέντρα που είχαν σκαρφαλώσει για να σωθούν. Σκοτώσαμε σαρανταδύο, πιάσαμε εικοσιτέσσερις που τους δέσαμε στις ουρές των αλόγων και τους κρεμάσαμε όλους".
"Άλλος ένας άθλιος Έλληνας είχε ανέβει σε ενα ψηλό δέντρο για να μας τοξεύσει με ενα δηλητηριασμένο βέλος, ο κόμητας ομως του Μπέργκ τον είδε και τον τόξευσε πρώτος. Ο ιδίος ο Αυτοκράτορας διέταξε να κρεμαστεί το πτώμα του απο το ίδιο δέντρο".
2 Αυγούστου 1189:
" Οι επιθέσεις συνεχίζονται. Η εμπροσθοφυλακή απο Βοημούς και Βαυαρούς, υπο τον διάδοχο του θρόνου, Δούκα της Σουαβίας, δέχτηκε επίθεση απο Βούλγαρους ληστές αλλα την απέκρουσε. Κρέμασε πολλούς απο αυτούς".
"Κατά την ίδια σύγκρουση, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, παλι Βούλγαροι επιτέθηκαν στο απόσπασμα που ηγείτο ο Κόμητας του Σαύν, αλλα αποκρούστηκαν αφήνοντας δώδεκα νεκρούς. Ενας άρρωστος ιππότης που μεταφερόταν με φορείο, σηκώθηκε, οπλίστηκε στα γρήγορα και κτύπησε εναν Βούλγαρο στο στόμα με το ξίφος του. Με το που έφυγαν οι Βούλγαροι, κατέρρευσε απο την εξάντληση πάνω στο φορείο του".
5-10 Αυγούστου 1189:
"Οι Έλληνες εχθροί μας επιτίθονται ακατάπαυστα οσο πλησιάζουμε την Σόφια. Έχουν φοβερές απώλειες απο τα σπαθιά μας και τις βαλλίστρες μας, αλλά μας επιτίθονται συνέχεια, ειδικά το βράδυ".
13 Αυγούστου 1189:
"Φτάσαμε στην Σόφια, αλλά ήταν έρημη. Δεν υπήρχε καμία αγορά να προμηθευτούμε τρόφιμα.
Ολα τα σταυροδρόμια γύρω απο την πόλη έχουν αποκλειστεί απο κομμένα δέντρα και σωρούς απο πέτρες, με διαταγή -είμαστε σίγουροι- του Έλληνα Αυτοκράτορα (Ισαάκιος Β' Άγγελος).
Με τη βοήθεια του Θεού, τα κάψαμε ολα για να περάσει ο στρατός".
14 Αυγούστου 1189:
" Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι! Μια μεγάλη ομάδα πεζικού και προσκυνητών με επικεφαλής πολλούς ευγενείς ιππότες και τον επίσκοπο Ερρίκο του Τούλ, και τον αρχοντα Γκώμπερντ του Ασπρεμόντ, ήρθαν ταχύτατα μέσω Ουγγαρίας και Βουλγαρίας και μας πρόλαβαν έξω απο τη Σόφια! ( Προφανώς το Γερμανικό στρατεύμα εφθασε και πάλι την οροφή των 35.000 ανδρών, αγγίζοντας ίσως και τις 40.000, καλύπτοντας τις απώλειες απο τις ακαταπαύστες επιθέσεις Έλληνων, Βλάχων και Βουλγάρων, που θα αριθμούσαν αρκετές εκατοντάδες άνδρες).
16 Αυγούστου 1189:
"Φθάσαμε στα σύνορα της Θράκης, όπου μάθαμε οτι τα ορεινά στενά (Ροδόπη) είχαν φραχθεί απο τους μισητούς Έλληνες με φράγματα δέντρων. Ακόμα χειρότερα μάθαμε οτι ενας μεγάλος Ελληνικός στρατός μας παρακολουθούσε απο μέρες απο τα βουνά" (Επρόκειτο προφανώς για τους 20.000 άνδρες του Δομέστιχου των Σχολών της Δυσεως Αλέξιου Γίδου και του Πρωτοστράτορα Μανουήλ Καμύτζη, που ακολουθώντας εντολές του ιδίου του Αυτοκράτορα, παρακολουθούσαν την Γερμανική στρατιά ήδη απο τις 10 Αυγούστου).
16/17 Αυγούστου 1189:
"Μετά τα μεσάνυχτα, επιτεθήκαμε αφνιδιαστικά στα οδοφράγματα που είχαν στήσει οι Έλληνες και και μετά απο έντονη αλλά σύντομη μάχη, τα ανοίξαμε, οι Έλληνες αποχώρησαν μέσα στο σκοτάδι".
26 Αυγούστου 1189:
"Φτάσαμε επιτέλους στη Φιλιππούπολη. Βρήκαμε πολύ σιτάρι σε λάκκους, και πολλά αμπέλια. Μείναμε έντεκα εβδομάδες στην πόλη να ξεκουραστούμε, γιατί ο Έλληνας Αυτοκράτορας είχε αρνηθεί να μας δώσει πλοία για να περάσουμε στην Ασία" ( Ο Ισαάκιος ηδη απο το 1188 είχε υπογράψει μυστικό σύμφωνο με τον Αγγιουβίδη Σουλτάνο, Σαλαντίν, ώστε να παρεμποδίσει τους Σταυροφόρους να περάσουν απο τα Βαλκάνια. Εκτός αυτού, είχε ασφαλείς πληροφορίες οτι οι Γερμανοί θα επιχειρούσαν και επίθεση εναντίον της Κων/πολης, σε συνεργασία με Σέρβους και Βουλγάρους, κάτι που μάλλον αληθεύει, απλά ο Γερμανός Αυτοκράτορας είχε άλλες προτεραιότητες εκεινή την στιγμή, αφού κατεπειγόταν να φθάσει στην Ιερουσαλήμ). Οι Αρμένιοι της πόλης μας καλοδέχτηκαν, και μας έδωσαν τρόφιμα. Κάποιοι νέοι απο τον στρατό μας λήστεψαν μερικούς Αρμένιους, και ο Αυτοκρατορας διέταξε αμέσως να αποκεφαλιστούν για τιμωρία. Βλέποντας αυτό, οι Αρμένιοι έφεραν περισσότερα τρόφιμα". ( Ο Χωνιάτης τονίζει την συνεργασία Αρμένιων και Γερμανών, λέγοντας ότι: "Σαν αιρετικοί που είναι και οι δυο, δεν έχουν και τίποτα να χωρίσουν".
28 Αυγούστου 1189, ξημερώματα:
"Μάθαμε οτι μια μεγάλη μονάδα του Ελληνικού στρατού ήταν στρατοπεδευμένη τρια μίλια μακριά απο εμάς, δεν επιτιθόταν όμως, και ήταν κρυμμένη. Αμέσως ο διάδοχος, ο λαμπρος Φρειδερικος, κόμης της Σουαβίας (εικόνα) όπλισε μια μεγάλη ομάδα απο ιππότες ενώ ήταν ακόμα νύχτα, και επιτέθηκαν στους κοιμισμένους Έλληνες. Αυτοί (στήν ουσία Αλανοί μισθοφόροι με Έλληνες αξιωματικούς) μας πήραν είδηση και το έσκασαν καθώς ξημέρωνε. Παρ'ολα αυτα, σκοτώσαμε πενήντα απο αυτούς και τον σημαιοφόρο τους".
30 Αυγούστου 1189:
"Ο Αυτοκράτορας έστειλε τον γιο του, συνονόματο Φρειδερίκο, κόμη της Σουαβίας με τον συγγενή του, Δούκα Μπέρντχολτ της Μεράνια, με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού να κτυπήσουν την πολύ πλούσια πολη της Βερόης (Στάρα Ζαγόρα, το σημείο που ο Ιωςννης Β' Κομνηνός συνέτριψε τους Πετσενέγγους το 1122) που την φρουρά της την αποτελούσαν Κουμάνοι και Τούρκοι* που ήταν μισθοφόροι του Έλληνα Αυτοκράτορα. Αυτοί, μολις μας είδαν, βγήκαν απο την κεντρική πύλη, παρατάχθηκαν για μάχη και μας έβλεπαν. Μόλις όμως κατάλαβαν οτι οι είμασταν έτοιμοι για επίθεση, μπήκαν ξανά μέσα στήν πόλη, βγήκαν απο την πίσω πύλη της πόλεως και εξαφανίστηκαν στα βουνά. Τότε μπήκαμε στην αφύλακτη πόλη, και βρήκαμε μεγάλες ποσότητες απο σιτάρι, βρώμη, αλεύρι, κρασί, βόδια, πρόβατα, και μια τεράστια ποσότητα απο ενδύματα κάθε είδους, τόσο μεγάλη που κουράστηκαμε να τα μαζεύουμε Μείναμε τέσσερις μέρες στην πόλη, και γυρίσαμε στο Αυτοκρατορικό στρατόπεδο με τα άλογα και τα αμάξια κατάφορτα με προμήθειες και λάφυρα".
4 Σεπτεμβρίου 1189:
"Ο Στρατάρχης του Αυτοκράτορα, Ερρίκος του Κάλντεν, υποχρέωσε τους κατοίκους του κάστρου Σκριβέντιον να παραδοθούν, και εγκατέστησε μια φρουρά εκεί, καθώς και συνέλαβε εναν ηγούμενο εκεί απο μια σκήτη μοναχών, που ειχε γεννηθεί στην Ιρλανδία".
16 Σεπτεμβρίου 1189:
"Ο ιδιος Στρατάρχης, μαζί με την φρουρά του Αυτοκράτορα, και τα στρατεύματα του επισκόπου του Πασσάου και του Δούκα της Μεράνια επιτέθηκε σε μια οχυρότατη πόλη, που την έλεγαν Brandovei (Βοδενά/Έδεσσα). Οι κάτοικοι όμως αντιστάθηκαν λυσσασμένα, πραγματοποίησαν θυελλώδη έξοδο και πολέμησαν γενναία, αλλά ως συνήθως, υποχώρησαν, κλείστηκαν στην πόλη τους και άρχισαν να μας πετούν πέτρες και βέλη απο τα τείχη. Αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε ενισχύσεις , αλλά πριν ακόμα αυτές έρθουν, αυτοί παραδόθηκαν. Τα ίδια έγιναν και με την οχυρή πόλη της Πέρνας"( Πετρίτσι- φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν, οτι και για λόγους εύρεσης προμηθειών αλλά και κυρίως, για να πιέσουν τον Αυτοκράτορα Ισαάκιο να τους επιτρέψει την διάβαση απο τον Ελλήσποντο, οι Γερμανοί άρχισαν να εισβάλλουν και να λεηλατούν οχι μόνο περιοχές της Βουλγαρίας και της Θράκης, αλλά και της Μακεδονίας, αφού η Έδεσσα ειναι πολύ μακριά απο την Φιλιππούπολη, όπου είχε καταυλιστεί ο Γερμανικός στρατός για εβδομάδες).
18 Σεπτεμβρίου 1189:
"Ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος έστειλε δυο πρέσβεις στην Κωνσταντινούπολη, τον Βέρνερ, ηγούμενο του Aγίου Βίκτωρα στο Μαίντζ, και τον ιππότη Γκόττφριντ του Βίζενμπαχ, ώστε να διαβεβαιώσουν τον Έλληνα Αυτοκράτορα οτι ο Γερμανός ηγέτης δεν ειχε συνομωτήσει με τους Σέρβους και Βουλγάρους εναντίον του, ούτε είχε κανένα σχέδιο κατά του Βασιλείου της Ελλάδας".
"Επίσης, τον καλούσαν να τηρήσει τις υποσχέσεις του, για ασφαλή διέλευση των Γερμανών στην Ασία, όπως είχε συμφωνηθεί στην Νυρεμβέργη τον Δεκέμβρη του 1188".
28 Οκτωβρίου 1189:
"Οι πρέσβεις γύρισαν, και τόνισαν στον Αυτοκράτορα οτι οι Έλληνες θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, αν και με αυτά που έκαναν, θα υποχρέωναν τους Γερμανούς να περάσουν τον Ελλήσποντο μέσα στο χειμώνα, ενώ κανείς δεν ξέρει τι συμφωνία θα είχαν κάνει με τους Τούρκους" (Οι Γερμανοί βέβαια, είχαν προβεί σε συμφωνία με τους Σελτζούκους του Κιλίτζ Αρσλαν Β' στη Νυρεμβέργη τον Δεκέμβριο του 1188 για την ασφαλή διέλευση τους απο τις Τουρκοκρατούμενες περιοχές).
5 Νοεμβρίου 1189:
"Φύγαμε απο τη Φιλιππούπολη με το μεγαλύτερο μέρος του στρατεύματος, αφήνοντας σαν φρουρά πίσω πέντε επισκόπους, τον Λιέγης, Πασσάου, Μύνστερ, Τούλ, και Ταραντέζ, μαζί με κάποιους επιφανείς ιππότες και επίλεκτα στρατεύματα, τις περισσότερες αποσκευές και το ταμείο της στρατιάς".
19 Νοεμβρίου 1189:
"Οι Ούγγροι της στρατιάς διεμύνησαν οτι ήθελαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Μόνο τρεις βαρώνοι έμειναν μαζί μας, οι υπόλοιποι έξη και ο επίσκοπος του Ράαμπ γύρισαν πίσω".
22 Νοεμβρίου 1189:
"Φτάσαμε στην Αδριανούπολη, η πόλη ήταν σχεδόν άδεια. Η πόλη περιβαλλόταν απο δυο ποτάμια, και στις άλλες πλευρές απο υψηλά τείχη, και μέσα απο αυτά υψώνονται θεόρατα τα παλάτια της. Μείναμε εκεί, για να περάσουμε τον χειμώνα".
23 Νοεμβρίου 1189:
"Ενα ισχυρό απόσπασμα μας, με επικεφαλής τον επίσκοπο Κονράδο του Ρέγκενσμπουργκ και εναν προσκυνητή απο τον Ρέγκενσμπουργκ, που ήξερε ελληνικά και γνώριζε την περιοχή, κατέλαβε την πόλη Πρόβατον, και βρήκε πολλες προμήθειες εκεί"
24 Νοεμβρίου 1189:
"Ο γιος του Αυτοκράτορα, ο ονομαστός Δούκας της Σουαβίας, με ισχυρή δύναμη πολιόρκησε το Ντιμότικα (Διδυμότειχο) που το υπεράσπιζε ισχυρή φρουρά απο Κουμάνους και Έλληνες, που αποδείχθηκαν πολύ ικανότεροι και γενναιότεροι απο το συνηθισμένο. Μετά απο πολύ σκληρή μάχη στην οποία σκοτώθηκαν τρείς ιππότες μας (προφανώς δεν αναφέρει τους νεκρούς πεζούς, που θα ήταν πολύ περισσότεροι) ανεβήκαμε στα τείχη, με πρώτο εναν συγκεκριμένο ιππότη απο το Γουόρμς, που στάθηκε πάνω στο τείχος κραδαίνοντας το λάβαρο του. Τον ακολουθήσαμε. Είχαμε και πολλούς τραυματίες απο πέτρες και βέλη. Όλους τους άνδρες κατοίκους τους σφάξαμε, ήταν πάνω απο χίλιοι πεντακόσιοι. Αφήσαμε ζωντανούς μόνο τις γυναίκες και τα παιδιά. Ανάμεσα στα λάφυρα, ενας ιππότης μας αναγνώρισε τρία δικά του άλογα που του τα είχαν κλέψει στη Βουλγαρία".
7 Δεκεμβρίου 1189:
"Ανησυχώντας για τους άνδρες μας που είχαν μείνει πίσω στη Φιλιππούπολη, ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος έστειλε τον Δούκα Μπέρντχολντ της Δαλματίας, τον Κόμη της Ολλανδίας και τον Φρειδερίκο, διοικητή του Μπέργκ, με χίλιους διακόσιους άνδρες και αμάξια και μουλάρια, να τους φέρει όλους πίσω ασφαλείς στήν Αδριανούπολη".
"Πρίν ακόμα φθάσουν όμως στην Φιλιππούπολη, τα στρατεύματα του επισκόπου του Πασσάου είχαν συναντήσει Ελληνικό στρατό στην περιοχή του Μπατκούν. Μετά απο σκληρή μάχη, σκότωσαν πολλούς Έλληνες. Καθώς γύριζαν οι Έλληνες είχαν αφηνιάσει, και ήθελαν να εκδικηθούν τους νεκρούς τους. Τότε έφθασαν τα στρατεύματα του Δούκα της Δαλματίας, πέσαμε πάνω στούς Έλληνες και σκοτώσαμε τριακόσιους απο αυτούς"
11 Δεκεμβρίου 1189:
"Κοντεύαμε να φθάσουμε στην Φιλιππούπολη, όταν συναντήσαμε στον δρόμο εναν Σέρβο "Ζουπάν" ** που συνόδευε εναν δικό μας ιππότη που είχε πιαστεί αιχμάλωτος απο ληστές στη Βουλγαρία. Την ίδια στιγμή, ο Άρνολντ του Χόμπεργκ, με δεκαέξη συντρόφους του, έπεσε σε ενέδρα τριακοσίων Ελλήνων. Δεν έχασε το θάρρος του, αυτός και οι συντροφοί του πολέμησαν γενναία, σκότωσαν τρείς απο τους αρχηγούς τους, έριξαν άλλους τρείς στο έδαφος, τραυμάτισαν πολλούς και αιχμαλώτισαν έξη άλογα. Οι Έλληνες διασκορπίστηκαν".
12 Δεκεμβριου 1189:
"Εμφανίστηκε ενας Βούλγαρος πρέσβης στην Αδριανούπολη, σταλμένος απο τον Καλόπετρο*** συνάντησε τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο στη σκηνή του, και του πρότεινε να τον βοηθήσουν με 40.000 άνδρες, Βλάχους και Κουμάνους με τόξα ***να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη υπο τον όρο ο Καλόπετρος να γίνει Αυτοκράτορας. Ο Φρειδερίκος τον ευχαρίστησε για την ώρα, του υποδέχθηκε φιλικά και τον έστειλε πίσω, μάλλον με άδεια χέρια".
13 Δεκεμβρίου 1189:
"Ο διάδοχος, ο νεαρός και γενναίος Φρειδερίκος, Δούκας της Σουαβίας, με τα αγόρια*****της στρατιάς και τριακόσιους ιππότες, εισέβαλλε στη Μακεδονία, και έφθασε στη θάλασσα, όπου πολιόρκησε την πόλη Minas (Αίνος, στο δέλτα του Έβρου) που περιβάλλεται παντού απο θάλασσα εκτός απο μια πλευρά. Οι κάτοικοι το έσκασαν με πλοία, και οι Γερμανοί πήραν πλούσια λάφυρα. Την εγκατέλειψαν όμως γρήγορα, γιατι δεν είχαμε δουλειά στην Ελλάδα, αλλά θέλαμε να πάμε στην Ιερουσαλήμ".
17 Δεκεμβρίου 1189:
"Κατέφθασε πρεσβεία απο την Κωνσταντινούπολη, με προτάσεις απο τον Έλληνα Αυτοκράτορα, που είχε ταραχτεί πολύ απο τις καταστροφές των εδάφων του. Ο Φρειδερίκος τους καλοδέχθηκε, αλλά άφησε τους Έλληνες πρέσβεις, τον "Πανσέβαστο" Ευμάθιο Φιλοκάλη και τον Ιωάννη τον Πιζανό,, υπο την εποπτεία του Μπέρτχολντ του Κόνιξμπεργκ, τον Μάρκγουορντ του Ανβέλερ, και τον καγκελάριο Μάρκγουορντ του Νόυμπεργκ, να δούν αν έλεγαν αλήθεια οι Έλληνες πρέσβεις.
17 Δεκεμβρίου 1189:
"Έφθασε στήν Αδριανούπολη ο κληρικός και Αυτοκρατορικός πρέσβης Έμπερναρντ, με γράμματα του Ούγγρου Βασιλέα Μπέλα, για τον Ισαάκιο. Ο Ούγγρος βασιλιάς είχε ταραχτεί πολύ απο την πρόοδο των Γερμανών, και μόλις έμαθε την τύχη του Διδυμοτείχου είχε γίνει "χλωμός".
15 Ιανουαρίου 1190:
"Φύγαμε απο τη Φιλιππούπολη αφού της βάλαμε φωτιά, αφού το μίσος μας για τους Έλληνες είχε φουντώσει. Φτάσαμε στην πόλη της Βερόης, που την κάψαμε και αυτή"
17 Ιανουαρίου 1190:
"Ο νεαρός διάδοχος, ο Δούκας της Σουαβίας, έκανε τέταρτη(!) εξόδο απο την Αδριανούπολη και κυρίευσε εξ εφόδου την Αρκαδιούπολη (Σαράντα Εκκλησίες/Lule Burgaz). Βρήκε πολύ κρασί και τρόφιμα".
18 Ιανουαρίου 1190:
" Οι άνδρες μας συνάντησαν ξαφνικά αποσπάσματα του στρατού του Αυτοκράτορα αποτελούμενα απο Βλάχους και Κουμάνους. Έγινε σκληρή μάχη, τους τρέψαμε σε φυγή, μερικοί δικοί μας αλλά πολλοί περισσότεροι εχθροί πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Χάσαμε όμως δεκαπέντε σερζέντους****** και έναν ιππότη, τον Χιού του Τέισμπαχ.
19 Ιανουαρίου 1190:
"Μετά απο αυτά, ο νεαρός Δούκας της Σουαβίας επέστρεψε στη βάση μας, την Αδριανούπολη.
Η φάλαγγα των Βοημών (Τσέχων) όμως, που ήταν μαζί μας, που ήταν πολύ εμπειροπόλεμη και ειδικευόταν και στη λαφυραγωγία, μαζί με κάποιους άλλους, κατευθύνθηκαν πρός την ακτή (Θρακικό πέλαγος) για να κτυπήσουν μια παραλιακή πόλη, όπου πήραν άλογα και μουλάρια, κρασί και σιτάρι, καθώς και οτι άλλο χρειαζόταν. Επιτέθηκαν κιόλας στην επιστροφή, σε ενα τμήμα του ελληνικού στρατού που μαζί με αμάχους είχε καταφύγει σε ενα τελείως απροσπέλαστο βάλτο (Προφανώς το Δέλτα του Έβρου) και πήραν και απο εκεί λάφυρα".
20 Ιανουαρίου- 5 Φεβρουαρίου 1190:
Δυο φάλαγγες μας, εισέβαλλαν σε διάφορα μερη της Ελλάδας: Η πρώτη, με επικεφαλής τον επίσκοπο του Βούρτζμπουργκ και τους κόμητες του Σάλμ, Γουίντ, και Σπάνχαιμ, κινήθηκε κατευθείαν προς την χώρα των Βλάχων (Θεσσαλία) καταλαμβάνοντας δυο πόλεις που είχαν εγκαταλειφθεί απο τους Έλληνες και κατέλαβε μια τρίτη, μετά απο αιματηρή επίθεση (Λάρισα;) πάνω απο 5.000 Έλληνες σκοτώθηκαν. Μια απο αυτές τις πόλεις παραδόθηκε στη πυρά.
Η δεύτερη φάλαγγα, οδηγούμενη απο τον κόμη του Άμπενμπεργκ και τον Φρειδερίκο, εκφωνητή του Μπέργκ, κινήθηκε προς νότια ( Στερεά Ελλάδα;) πραγματοποιώντας τρομερή σφαγή και επιστρέφοντας με πολλά λάφυρα" (Φαίνεται, για να πιέσουν ακόμα περισσότερο τον Ισαάκιο να τους διακπεραιώσει στήν Ασία, που κωλυσιεργούσε, τα Γερμανικά στρατεύματα άρχισαν να εισβάλλουν και να λεηλατούν και νοτιότερες Ελληνικές περιοχές).
14 Φεβρουαρίου 1190:
"Χαρούμενα νεα. Έφθασε στην Αδριανούπολη ο κόμης Μπέρντχολντ απο το Κόνιξμπεργκ, με την είδηση οτι ο Έλληνας Αυτοκράτορας συμφώνησε να μεταφερθούμε στην Ασία, να παρέχει εκατόν πενήντα πλοία για τη μεταφορά του στρατού, εβδομήντα ιππαγωγές γαλέρες (ενδεικτικό του πόσα πολλά άλογα διέθεταν οι Γερμανοί, αφού η κάθε μια μπορούσε να μεταφέρει περίπου εκατό), μεταξύ Σηστού και Αβύδου, να σταθμεύσει τον στρατό του σε απόσταση τεσσάρων ημερών μακριά απο εμάς, να παρέχει αγορές ανοικτές για να προμηθευτούμε τρόφιμα και να μας παραδώσει εικοσιδύο ομήρους για εγγύηση. Θα παρέμεναν μαζί μας μέχρι να φτάσουμε στήν περιοχή της Φιλαδέλφειας, και μετά θα τους απελευθερώναμε, αφού θα μπαίναμε σε Τουρκικό έδαφος".
28 Φεβρουαρίου 1190:
"Μάθαμε οτι ενα πολύ μεγάλο στράτευμα του Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, συγκεντρωνόταν στα ανατολικά μας (Ανατολική Θράκη) για να κινηθεί κατα των Βλάχων" (προφανώς εννοεί την μαζική εκστρατεία του Ισαακίου Β' Αγγέλου εναντίον των Βουλγαρόβλαχων των αδερφών Ασάν).
1η Μαρτίου 1190:
"Ο διάδοχος του θρόνου, Δούκας της Σουαβίας, ξεκίνησε απο την Αδριανούπολη με τις φάλαγγες των Σουηβών και των Βαυαρών, κατευθυνόμενος προς τα θαλάσσια στενά (Δαρδανέλλια).
2 Μαρτίου 1190:
"Ο υπόλοιπος στρατός, με επικεφαλής τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, αναχώρησε και αυτός απο την Αδριανούπολη με κατεύθυνση στα στενά, αφού έμεινε δεκατέσσερις εβδομάδες σε αυτή την πόλη. Δυστυχώς σε αυτό το διάστημα, πέθαναν μετά απο σύντομη αρρώστεια τρεις διακεκριμένοι ιππότες μας: Ο Γκώμπερντ του Ασπρεμοντ, ο κόμης Σίμον του Σπάνχαιμ και ο Ρευμόνδος του Ρέιφενμπεργκ".
16 Μαρτίου 1190:
"Βρέχει συνεχώς, κατευθυνόμαστε νότια. Τα ζώα υποφέρουν, πέθανε ξαφνικά ο ευγενής Πότο του Μάσσινγκ".
18 Μαρτίου 1190:
"Φτάσαμε στην πόλη της Ρούσσας (Ρούσσιο, στον Έβρο). Βρέχει καταρρακτωδώς. Ο δρόμος ειχε μετατραπεί σε λάσπη, ξεφορτώσαμε πολλές άμαξες που είχαν κολλήσει και τα φορτώσαμε όλα σε άλογα και μουλάρια. Ηταν Κυριακή των Βαιων".
21 Μαρτίου 1190:
"Είναι Τετάρτη. Αφού περάσαμε μια πόλη, το Brachol (Bolayir) φτάσαμε επιτέλους στη Καλλίπολη"
22 Μαρτίου 1190:
"Πέμπτη. Ο Δούκας της Σουαβίας, είναι ο πρώτος που περνάει στην Ασία, με μεγάλη τελετή, ακολουθούμενος απο τους Σουηβούς και τους Βαυαρούς".
22- 28 Μαρτίου 1190:
"Ο στρατός ήταν τόσο μεγάλος, που έκανε έξη μέρες να περάσει στην Ασία. Γιορτάσαμε το Πάσχα στις 25 Μαρτίου. Τα σύννεφα μαύρα και πυκνά. Βρέχει συνεχώς".
28 Μαρτίου 1190:
" Αφού πέρασε όλος ο στρατός, ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος πέρασε τελευταίος στην Ασία, με πέντε πλοία γεμάτα απο πολεμιστές, ενώ οι Έλληνες φύσαγαν τρομπέτες σε μια λαμπρή τελετή".
29 Μαρτίου 1190:
"Τριάντα εννέα εβδομάδες πέρασαν απο τότε που μπήκαμε στη χώρα που κυβερνούν οι Έλληνες μέχρι που φτάσαμε στην Καλλίπολη. Αφού ολόκληρος ο στρατός πέρασε στήν Ασία, αφήσαμε όλα τα κάρα και τις άμαξες στήν ακτή. Φορτώσαμε τα πάντα σε άλογα, μουλάρια και γαιδούρια και προχωρήσαμε προς το εσωτερικό, αφήνοντας την Τροία στα δυτικά μας". (Γενικώς υποστηρίζεται οτι οι Γερμανοί το έκαναν αυτό γιατί οι αρχαίοι Ρωμαικοί δρόμοι, είχαν μικρύνει σε πλάτος κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και κακοσυντηρούνταν. Αυτό όμως στη Μικρά Ασία δεν φαινόταν να ισχύει, γιατί επανειλλημένα μεγάλοι στρατοί επι Ηρακλείου, Κωνσταντίνου Ε', Θεοφίλου, Νικηφόρου Φωκά, Τσιμισκή και Βουλγαροκτόνου είχαν διασχίσει τη Μικρά Ασία όπως και η κολοσσιαία στρατιά (120.000 άνδρες) του Ρωμανού Διογένη και ειδικά του Μανουήλ Κομνηνού (60.000 άνδρες) με 3.000 άμαξες, μόλις δεκατέσσερα χρόνια πρίν (1176), οπότε μάλλον δεν ετίθετο θέμα καλής κατάστασης των δρόμων, όσοι τουλάχιστον συνέχιζαν να είναι υπο Ελληνική κατοχή ( Βιθυνία, Φρυγία, Παφλαγονία, Λυδία, Καρία, Λυκία και τμήματα της Πισιδίας). Αυτό είναι γνώμη φυσικά του γράφοντος, όπως και η γνώμη οτι οι Γερμανοί έκαναν αυτή την επιλογή, για να κινούνται ταχύτερα, αφού είχαν δαπανήσει πολύ χρόνο στα Βαλκάνια).
(Στην εικόνα ο διάδοχος του Γερμανικού θρόνου, ο νεαρός Δούκας της Σουαβίας, επελάυνει κατά των Τούρκων, σε μια απο τις αμέτρητες συμπλοκές μαζί τους στο Μικρασιατικό οροπέδιο, τον Μαιο του 1190)
2 Απριλίου 1190:
"Μετά απο τρείς μέρες πορεία μέσα στη χώρα των Ελλήνων, που λέγεται Βιθυνία και Φρυγία, μέσα απο ορεινούς και δύσκολους δρόμους, φτάσαμε σε μια πόλη που λέγονται Πηγές, και που κατοικείται απο Λατίνους" (Προφανώς υπήρχε Βενετική η Αμαλφιτανή παροικία εμπόρων εκεί, λόγω της γενικώς φιλολατινικής διακυβέρνησης του Μανουήλ Α' Κομνηνού ειδικά μετά το 1160- εντύπωση όμως προκαλεί το γεγονός πως υπήρχε ολόκληρη παροικία Λατίνων τόσο κοντά στην Κωνσταντινούπολη, ειδικά μετα τη σφαγή χιλιάδων Λατίνων στην Κωνσταντινούπολη το 1182, οκτώ μόλις χρόνια πριν, το πιθανότερο είναι αυτοί να έμειναν ανέγγιχτοι, εξάλλου υπήρχε ισχυρή Λατινική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη το 1203/4). Κατασκηνώσαμε στο ποτάμι Ντίγκα, και καθήσαμε εκεί όλη την Κυριακή, γιατί υπήρχε ανοιχτή αγορά για τα αναγκαία".
3 Απριλίου 1190:
"Άρχισαν πάλι οι επιθέσεις απο τους Έλληνες, που έσπασαν την συμφωνία που είχαμε κάνει, και σκότωσαν μερικούς δικούς μας που περπατούσαν εκτός της φάλαγγας αμέριμνοι. Τους τα πήραν όλα. Ένας δικός μας απο το Ούλμ της Σουαβίας, βρήκε τον αδερφό του σφαγμένο. Οδήγησε μερικούς δικούς μας να βρούν τους Έλληνες κλέφτες, και βρήκε δέκα απο αυτούς, να κρύβονται σε ενα βάλτο. Οι υπόλοιποι φοβήθηκαν και του συνέστησαν να επιστρέψουν στο στρατόπεδο. Αυτός ομως επιτέθηκε μόνος του στούς Έλληνες, σκότωσε εννέα απο αυτούς ενω ο δέκατος το έσκασε κολυμπώντας"
4 Απριλίου 1190:
"Διασχίσαμε τον μεγάλο ποταμό Αβελόικα, χάσαμε όμως κατα τη διάβαση εναν ιππότη και ενα αγόρι, όπως και μερικά άλογα και γαιδούρια μέσα στα αφρισμένα νερά του ποταμού"
"Την ίδια μέρα, ο Φρειδερίκος, εκφωνητής του Μπέργκ, επιτέθηκε σε άλλα Ελληνικά σώματα που μας παρακολουθούσαν και σκότωσε πάνω απο εξήντα απο αυτούς. Ειδικά, ο κόμης Ούρλιχ του Κύμπουργκ ειχε προωθηθεί για να εντοπίσει που ήταν οι κλέφτες. Σε μια είσοδο μιας συγκεκριμένης κοιλάδας, είδε τις σκηνές των Ελλήνων ληστών που είχαν σκοτώσει και ληστέψει τους δικούς μας. Ξεκουραζόταν στις σκηνές τους και έτρωγαν το μεσημεριανό τους φαγητό. Τους επιτεθήκαμε με κραυγές και πάνω στα άλογα. Αυτοί πανικοβλήθηκαν και το έσκασαν τρέχοντας, αφήνοντας πίσω άλογα, ασημένια αντικείμενα και άλλα λάφυρα. Γενικώς όμως οι άνδρες μας κοίταζαν να εφαρμόζουν την συνθήκη και δεν πείραζαν τους Έλληνες κατοίκους, αν και δεν το άξιζαν"
6 Απριλίου 1190:
"Μετά απο πορεία, φτάσαμε σε ενα κάστρο, ανάμεσα στην πόλη του Υπομενόν (Ποιμανηνόν) και την πόλη του Αρχάγγελου (στην ουσία το οχυρωμένο μοναστηριακό συγκρότημα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ- ερείπια του βρίσκονται σήμερα δέκα χιλιόμετρα νοτίως του σημερινού Εσκί-Μανυάς ( Απολλωνιάδα), και εκεί διανυκτερεύσαμε". (Οι Γερμανοί, που μέχρι τότε ακολουθούσαν πορεία ανατολική-νοτιο ανατολική, ακολούθησαν την μεγάλη στρατιωτική οδό, σταθερά προς νότο).
9 Απριλίου 1190:
"Φθάσαμε στο Συχερόν (Αχυράους), στην κοιλάδα της Ασκαρατάνα, όπου διανυκτερεθσαμε. Ο στρατός όμως άρχιζε να μουρμουρίζει, γιατί δεν υπήρχε πουθενά αγορά. Ο Έλληνας κυβερνήτης της πόλεως όμως, ούτε που εμφανίστηκε".
13 Απριλίου 1190:
"Φθάσαμε στήν πόλη που λέγεται Κάλαμος, χάνοντας όμως δυο ιππότες στα βουνά που ηταν ανάμεσα".
15 Aπριλιου 1190:
"Περάσαμε απο την ερειπωμένη πόλη της Μελεού. Εκεί, ήταν που ο Αυτοκράτορας της Ελλάδας έστειλε μια σκηνή και ενα χρυσό κύπελλο στον Κύριο μας τον Αυτοκράτορα, όπως του είχε υποσχεθεί".
18 Απριλιου 1190:
" Περάσαμε την πόλη που λέγεται Αλός (Σάρδεις)
και φθάσαμε στη Φιλαδέλφεια. (Η Φιλαδέλφεια μαζί με τη Σμύρνη, ήταν οι πιο σημαντικές πόλεις της Δυτικής Μικράς Ασίας που παρέμεναν σε Ελληνικα χερια, ενω στήν ίδια πόλη ειχε καταπνιγεί απο τον Ισαάκιο Β' το κίνημα του στασιαστή Θεοδώρου Μαγκαφά μόλις ενα χρόνο πρίν, και που είχε ταλαιπωρήσει ολη την περιοχή της Λυδίας). Πιστεύαμε ότι θα βρίσκαμε μια καλή αγορά απο τον κυβερνήτη και τους κατοίκους της Φιλαδέλφειας, βάση της συμφωνίας που είχαμε κάνει με τον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, αλλά οι Έλληνες κάτοικοι οχι μόνο αρνήθηκαν με περισσή υπερηφάνεια να μας παράσχουν τα αναγκαία, αλλά άρχιζαν να μας βρίζουν χυδαία. Η αλήθεια είναι βέβαια οτι και οι δικοί μας έβριζαν, αλλά ξαφνικς ενα τσούρμο απο αφηνιασμένους Έλληνες μας επιτέθηκε, μας άρπαξε πολλά πράγματα και μερικοί άνδρες μας που βρισκόταν μέσα στην πόλη συνελήφθησαν και πέρασαν την νύχτα στα κάγκελα. Αποφυλακίστηκαν όμως νωρίς το πρωί, γιατί μάλλον οι Έλληνες φοβούνταν"
19 Απριλίου 1190:
"Νωρίς το πρωί, ο Αυτοκράτορας έστειλε ενα πρέσβη στην πόλη, για να τους ρωτήσει τι τρέλα τους είχε πιάσει, αφού γνώριζαν πολύ καλά και τη δύναμη των Γερμανών απο πολύ παλιά αλλά και το πόσες νίκες ειχε πετύχει ο Γερμανικός στρατός στην Ελλάδα τον προηγούμενο χειμώνα".
"Ο Έλληνας κυβερνήτης και οι τοπικοί άρχοντες του απάντησαν οτι δεν φταίνε αυτοί, απλά κάποιοι θερμόαιμοι νεαροί έριξαν βέλη και έβρισαν τους Γερμανούς. Θα έπρεπε να λυπηθούμε τη Φιλαδέλφεια, και να μην της κάνουμε οτι κάναμε στην Φιλιππούπολη, στην Αδριανούπολη και το Διδυμότειχο, αλλά να σεβαστούμε το γεγονός οτι εδώ και τόσα χρόνια ( απο το 1078 περίπου) αποτελούσε τον πιο νότιο προμαχώνα της Χριστιανοσύνης στήν Μικρά Ασία, και πολεμούσε συνεχώς τους Τούρκους".
"Την ίδια στιγμή βέβαια, μια μεγάλη ομάδα Βοημών (Τσέχων) και κάποιοι ιππότες του επισκόπου του Ρέγκενσμπουργκ επιτέθηκαν στην κεντρική πύλη της πόλης, και τραυμάτισαν πολλούς πολίτες. Οι βαλλιστροφόροι και οι τοξότες της στρατιάς πήραν θέσεις και σάρωσαν με τα βέλη τους πολλούς Έλληνες που βρισκόταν πάνω στα τείχη και τους έριξαν στο έδαφος"
"Ο Αυτοκράτορας μας όμως τους διέταξε να σταματήσουν σχεδόν αμέσως, και τους ανακάλεσε στις θέσεις τους. Τους δε Έλληνες ομήρους βάση της συνθήκης που είχε ακόμα, τρείς στον αριθμό, τους άφησε ελεύθερους να γυρίσουν στην Κωνσταντινούπολη (τους άλλους δεκαπέντε τους είχε απελευθερώσει με το που πέρασε τα Δαρδανέλλια σαν ένδειξη καλής θελήσεως). Σε εναν προμαχώνα έξω απο την πόλη, βρήκαμε μια μεγάλη ομάδα Λατίνων τοξοτών, που ήταν θωρακισμένοι με φολιδωτή θωράκιση και μακρά τόξα, και που για διαφόρους λόγους, έκαναν καριέρα στήν Ελλάδα" (Επρόκειτο προφανώς για Ιταλο-Λομβαρδούς, ίσως και Γάλλους μισθοφόρους του Αυτοκρατορικού στρατού, που ήταν αποσπασμένοι σε φρουρές των συνόρων, αλλά η μισθοδοσία τους ήταν προβληματική μετά το 1180). Ενώθηκαν με τη στρατιά μας, και μας αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμοι, γιατι πολέμησαν λυσσαλέα τους Τούρκους"
22 Απριλίου 1190:
"Αναχωρήσαμε απο τη Φιλαδέλφεια, οι κάτοικοι της όμως συνέχιζαν ηλίθιες επιθέσεις εναντίον της οπισθοφυλακής μας. Πεντακόσιοι Έλληνες ιππείς απο την πόλη της Φιλαδέλφειας (κάτι που σημαίνει οτι η φρουρά της ήταν σημαντική) μας ακολούθησαν, αλλά ο Αυτοκράτορας και άλλοι που βρισκόταν στην οπισθοφυλακή τους αντιμετώπισαν θαρραλέα. Πολλοί Έλληνες σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι επέστρεψαν ντροπιασμένα στη Φιλαδέλφεια".
23 Απριλίου 1190:
"Για πρώτη φορά μας επιτέθηκαν Τούρκοι, χτύπησαν την εμπροσθοφυλακή που βρισκόταν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας. Σκοτώσαμε πάνω απο πενήντα" (Είναι φανερό λοιπόν, ότι τα Ελληνοτουρκικά σύνορα άρχιζαν μιάς μέρας απόσταση απο τη Φιλαδέλφεια, δηλαδή περίπου είκοσι χλμ στα νοτιοανατολικά, όπου κάπου εκεί τελείωνε ο Αυτοκρατορικός έλεγχος)." Μετά διασχίσαμε κάποια δύσκολα βουνά, με πολύ δυσκολία γιατί τα περισσότερα άλογα ήταν πλέον αδύναμα, ενώ όλες οι προμήθειες του στρατού, εκτός απο το ψωμί, είχαν φαγωθεί".
24 Απριλίου 1190:
"Περάσαμε απο τα ερείπια μια πόλης η οποία λέγεται Τρίπολη η μικρά ( προφανώς είχε καταστραφεί απο τις Τουρκικές επιδρομές εκατό χρόνια πρίν) και κάποιοι νομίζουν ότι είναι τα Θυάτειρα. Περάσαμε μια εύφορη κοιλάδα, γεμάτη με γλυκόριζες, κάρδαμο, μυρτιές και σύκα, και τώρα μπήκαμε για τα καλά στην Τουρκική περιοχή, στην κοιλάδα της Λαοδίκειας, όπου βρήκαμε ενα καλό μέρος να στρατοπεδεύσουμε και να περάσουμε την νύχτα. Αυτή η πόλη, η Λαοδίκεια είναι στους πρόποδες ενός πολύ ψηλού βουνού, και πίσω απο αυτό, πολύ μακριά πρός τη θάλασσα είναι η Έφεσος. Λέγεται ότι ο Γάλλος Βασιλιάς Λουδοβίκος και ο Γερμανός επίσκοπος του Φρέισινγκ είχαν ηττηθεί απο τους Τούρκους παλιά. Το σύνορο της Ελλάδας τελειώνει εδώ" (Αναφέρεται στο πανύψηλο ορος Κάδμος, που εχει υψόμετρο 2.600 μέτρα, και που έκει είχε πέσει σε ενέδρα ο πολυάριθμος Γαλλικός στρατός (25.000 άνδρες) του Λουδοβίκου ΣΤ' μαζί με ενα Γερμανικό σώμα του επισκόπου Όττο του Φρέισινγκ, απο 40.000 Σελτζούκους και Τουρκομάνους σε μια απίστευτα αιματηρή μαχη στις 6 Ιανουαρίου 1148, στήν οποία οι σταυροφόροι λίγο έλειψε να εξολοθρευθούν. Παρ'ολα αυτά, οι Γαλλο-γερμανοί πέρασαν, αλλά με βαρύτατες απώλειες).
27 Απριλίου 1190:
"Κατεβήκαμε σε μια ερημωμένη Τουρκική περιοχή κοντά σε μια αλμυρή λίμνη (Σαναός/ Aci Gol) όπου δεν μπορούσαν να ζήσουν ούτε σπαρτά, ούτε άνθρωποι. Βρήκαμε εκεί μεγάλα κοπάδια απο πρόβατα, κατσίκες, και πολλά βόδια, άλογα, καμήλες και μουλάρια, κάπου πέντε χιλιάδες, που άνηκαν σε νομάδες Τούρκους που ζούσαν σε σκηνές εκεί κοντά, και που όταν μας είδαν το έσκασαν στα βουνά".
"Βέβαια, αυτοί είναι άγριοι Τούρκοι (Τουρκομάνοι) οι οποίοι δεν έχουν σπίτια, ζούν όλο τον χρόνο σε σκηνές και μετακινούν τα κοπάδια τους για βοσκή. Είναι πάντα έτοιμοι και προετοιμασμένοι να πάρουν τα όπλα τους και να πάνε για πόλεμο. Ένας αμέτρητος αριθμός απο αυτούς εμφανίστηκε απο όλες τις πλευρές για να μας πολεμήσει και οι άνδρες μας πλέον έχουν μάθει να μάχονται μέχρι εσχάτων με αυτούς τους τύπους"
"Η αλήθεια είναι οτι υποθέσαμε αρχικά οτι θα ήταν φιλικοί απέναντι μας, δεν πειράξαμε κανένα απο τα ζώα τους, παρ'οτι είχαμε την επιθυμία λόγω πείνας".
"Αυτή τη νύχτα (27 πρός 28 Απριλίου 1190) στρατοπεδεύσαμε στήν άκρη της αλμυρής αυτής λίμνης, και δεν υπήρχε καθόλου χορτάρι, ούτε καν φυτά, και τα άλογα υπέφεραν".
"Απο την ημέρα που ξημέρωσε (28 Απριλίου 1190) και τις ημέρες που ακολούθησαν απο 28 Απριλίου μέχρι τις 18 Μαιου, χτυπηθήκαμε απο τέτοια κακά, που ήταν ανήκουστα απο τις προηγούμενες γενιές. Ελπίζαμε οτι θα είμασταν ελεύθεροι απο παρενοχλήσεις και προβλήματα στη χώρα των Τούρκων αρχόντων, του Σουλτάνου και του γιού του, Μαλίκ (Εννοεί τον Σουλτάνο Κιλίτζ Αρσλάν Β' και τον πρωτότοκο γιο του, Koύμπντ αλ -ντιν Μαλίκσαχ) γιατί τους είχαμε στείλει πρέσβεις τρείς φορές τα τελευταία τρια χρόνια και είχαν αναφέρει ότι οι Τούρκοι είχαν δεχθεί πολύ ευγενικά την απαίτηση μας για ασφαλή διέλευση, ανοικτές αγορές όπως και οι πρέσβεις τους σε εμάς (Μία Τουρκική πρεσβεία είχε αφιχθεί στην Νυρεμβέργη τα Χριστούγεννα του 1188) αλλά σε αντίθεση με ότι συμφωνήθηκε, αποδείχθηκαν οχι απλά μη φίλοι, αλλά οι χειρότεροι εχθροί" ( Η αλήθεια είναι, και κάτι που οι Γερμανοί δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν, ότι ο Κούμπντ αλ -ντιν Μαλικσάχ τον χειμώνα του 1189/90 είχε επαναστατήσει κατά του γέροντα πατέρα του, τον ειχε περιορίσει στο Ικόνιο, και δεν σκόπευε να τηρήσει καμία συμφωνία του πατέρα του με τους Γερμανούς, αν και όπως αποδείχθηκε αργότερα, ούτε ο παμπόνηρος γέρος Κιλίτζ-Αρσλάν σκόπευε να τηρήσει την υπογραφή του, πιστοποιώντας το διαχρονικά αυτονόητο, ότι οι Τούρκοι δεν τηρούν ποτέ καμιά συμφωνία, ακόμα και με έναν ισχυρότερο, πόσο δε μάλλον με κάποιον πιο αδύναμο) το ιππικό και πεζικό τους, ακόμα και αν είναι στην υπηρεσία του Σουλτάνου και του γιού του, μας παρενοχλεί συνεχώς με βλήματα και εμποδίζει τους άνδρες μας να μαζέψουν χορτονομή για τα ζώα" (Πόσο δε μάλλον οι Τουρκομάνοι, που πολλές φορές δρούσαν ανεξάρτητα, κάτι βέβαια που δεν ενόχλησε ποτέ, κανέναν Σελτζούκο Σουλτάνο), όλοι οι δικοί μας, πορεύονται πλέον πλήρως οπλισμένοι, όλη την ημέρα".
30 Απριλίου 1190:
"Την αυγή, αφού αναχωρήσαμε απο το στρατόπεδο μας πρίν ακόμα χαράξει, οι Τούρκοι μπήκαν στο εγκατελειμμένο στρατόπεδο ελπίζοντας να βρούν δικούς μας που είχαν μείνει πίσω, είτε επειδή ήταν άρρωστοι είτε λόγω κούρασης. Ο Αυτοκράτορας μας όμως, είχε βάλει φωτιά σε κάτι σκηνές για να τους παρασύρει μέσα στο στρατόπεδο, και αφού τους στήσαμε ενέδρα, οι τυφλωμένοι απο τον καπνό Τούρκοι δεν ήξεραν που να πάνε. Ορμήξαμε πάνω τους και σκοτώσαμε πεντακόσιους. Κατά τύχη, εκείνη την στιγμή είχαν φθάσει απεσταλμένοι του Σουλτάνου, που είδαν απο κοντά την σφαγή των ομοφυλών τους Τουρκομάνων. Έδειξαν προσποιητά οτι χαίρονται, λέγοντας στόν Αυτοκράτορα οτι: "Τι χαρούμενη θα είναι η καρδιά του Σουλτάνου με τέτοια ήττα αυτών των αθλίων, που τολμούν και επιτίθονται ακόμα και εναντίον του" και επισήμαναν το γεγονός ότι οι Τουρκομάνοι είναι εκτός του ελέγχου του. Ακόμα όμως και ο πιο ηλίθιος απο έμας, είχε καταλάβει οτι με πολύ κόπο έκρυβαν την οργή τους για το οτι σφάξαμε σαν αρνιά πεντακόσιους ομόφυλους τους. Όσοι Τούρκοι διεσώθησαν, μας ακολουθούσαν απο μακριά, στον δύσκολο δρόμο μέχρι να φθάσουμε τη Σωζόπολη" (Το Γερμανικό στρατόπεδο την νύχτα της 29/30 Απριλίου βρισκόταν στις πηγές του Μαιάνδρου ποταμού, ενω η Σωζόπολη, βρισκόταν σε Ελληνικά χέρια μέχρι το 1180, ενδεικτικό του πόσο δυτικά είχαν προχωρήσει οι Τούρκοι μετά την συντριβή του Μανουήλ Κομνηνού στο Μυριοκέφαλο το 1176).
2 Μαιου 1190:
"Δεχτήκαμε ξανά σφοδρή επίθεση απο Τούρκους, οι άνδρες μας παρ'οτι πεινασμένοι και πολύ κουρασμένοι, σκοτώσανε τριακόσιους απο αυτούς. Έγιναν πολλά εκείνη την ημέρα: Ο Δούκας της Σουαβίας, ο Δούκας της Μεράνια και ο Κόμης του Κύμπουργκ, σκότωσαν μόνοι τους δεκαεφτά Τούρκους, ενώ ο κόμης του Οέττιγκεν και ο εκφωνητής του Μπέργκ απέδωσαν εκπληκτικά. Οι Βοημοί επιδεικνύοντας το καθιερωμένο θάρρος τους, έκαναν το εξής: Έξη απο αυτούς έβαλαν ρούχα υπηρετών πάνω απο τις θωρακίσεις τους, και βγήκαν στήν ύπαιθρο προσποιούμενοι οτι θα μαζέψουν χορτονομή για τα άλογα. Εξη Τούρκοι τους εντόπισαν και τους όρμηξαν σαν λυσσασμένοι σκύλοι. Οι Βοημοί, ενώ στην αρχή έδειξαν οτι φοβούνται, ξαφνικά έβγαλαν τα ρούχα των υπηρετών, τράβηξαν τα σπαθιά τους και τους έσφαξαν όλους. Πήραν μετά τα άλογα τους και τα έφεραν στο στρατόπεδο γελώντας. Ένας άνδρας μας, που πέθαινε της πείνας και του είχε μείνει μόνο μια φραντζόλα ψωμί που την κουβαλούσε πάνω του, δέχθηκε την επίθεση ενος Τούρκου, που τον τόξευσε. Το βέλος διαπέρασε τη φρατζόλα, και τον τραυμάτισε, αλλά αυτός γονάτισε, και με το δικό του τόξο έριξε στον Τούρκο, και τον διαπέρασε πέρα ως πέρα".
3 Μαιου 1190:
"Φτάσαμε σε ενα πολύ ορεινό και στενό πέρασμα. Πάνω απο τριάντα χιλιάδες Τούρκοι μας περίμεναν εκεί μέσα, και σκόπευαν να μας εξοντώσουν όπως εξόντωσαν τον τεράστιο στρατό του Μανουήλ, Αυτοκράτορα των Ελλήνων" (Πρόκειται προφανώς για τα στενά του Τζυβρίτζη, όπου 50.000 Σελτζούκοι και Τουρκομάνοι πετσόκοψαν την στρατιά του Μανουήλ Α' Κομνηνού στις 17 Σεπτεμβρίου 1176, στη φόβερη μάχη του Μυριοκεφάλου, κάτι που είχε μαθευτεί σε όλη την Ευρώπη).
"Ο Αυτοκράτορας μας είχε όμως άλλα σχέδια. Είχαμε πιάσει αιχμαλώτους δυο Τούρκους, ο ένας απο τους οποίους ήταν εμίρης. Το έναν τον εκτελέσαμε επιτόπου, ο άλλος όμως, προσφέρθηκε να μας οδηγήσει απο άλλο δρόμο στο Ικόνιο, μακριά απο αυτό το στενό του θανάτου. Ο Αυτοκράτορας του απάντησε οτι αν αποτύγχανε, θα τον αποκεφαλίζαμε επιτόπου"
"Πράγματι, αυτός ο Τούρκος μας οδήγησε απο ενα άλλο πέρασμα, πολυ ορεινό, που ήταν τρία μίλια ψηλό. Μπήκαμε σε κοιλάδες όπου βρήκαμε κοπάδια απο πρόβατα, και κορέσαμε την πείνα μας. Σε ορισμένα σημεία το πέρασμα ήταν τόσο στενό, που μόνο αγριοκάτσικα μπορούσαν να ανέβουν, και χάσαμε μερικά άλογα και πολλά μουλάρια, που γλύστρισαν στο βάραθρο"
"Σε μία απο αυτές τις κορυφρς των βουνών, μας επιτέθηκαν Τούρκοι απο ψηλά, ρίχνοντας μας βέλη και πέτρες, μια απο τις οποίες πέτυχε τον διάδοχο του θρόνου, Δούκα της Σουαβίας, και του έσπασε ενα απο τα πάνω δοντια, και το μισό απο ένα απο τα κάτω. Δέκα αλλοι ιππότες πληγώθηκαν, ενώ ενας άλλος, ο Βέρνερ, σκοτώθηκε"
"Οί άνδρες μας δεν μπορούσαν να ανεχθούν αυτή την κατάσταση, δεχόντουσαν βέλη, πέτρες απο σφενδόνες και ακόντια με τέτοια ένταση, που έκαναν έφοδο πεζοί στο βουνό, και σκότωσαν πάνω απο εξήντα Τούρκους. Κάποιοι απο τους δικούς μας άρπαξαν καμήλες, πρόβατα και βόδια σε αυτά τα βουνά. Την ίδια μέρα, φτάσαμε σε μια ορεινή και πολύ γόνιμη πεδιάδα, όπου επιτεθήκαμε σε ένα καταυλισμό Τούρκων νομάδων την ώρα που κοιμόταν στις σκηνές τους. Σφάξαμε πολλούς, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους".
5 Mαιου 1190:
"Περάσαμε μακριά απο το στενό. Βγήκαμε απο την άλλη μεριά. Είμαστε σίγουροι πλέον, ότι η φιλία και ο χρυσός του Σουλτάνου έχει μετατραπεί σε σκουριά. Η εξαπάτηση μας απο τους Τούρκους δεν έχει όριο".
6 Μαιου 1190:
"Μας επιτέθηκαν ξανά Τούρκοι στήν οπισθοφυλακή. Σκοτώσαμε είκοσι απο αυτους. Δυστυχώς κατά την καταδίωξη τους, ενας διακεκριμένος ιππότης, ο Φρειδερίκος του Χάουσεν, έπεσε ξαφνικά απο το άλογο του, έσπασε τον λαιμό του και πέθανε. Τον θάψαμε κάτω απο μια μηλιά. Όλος ο στρατός τον θρήνησε, ήταν πολύ αγαπητός"
"Την ίδια μέρα, οι Τουρκομάνοι μας πλησίασαν, και βλέποντας πόσο σκληρά πολεμούσαμε μας πρότειναν μέσω ενος διερμηνέα να σταματήσουν τις επιθέσεις τους αν τους εξαγοράζαμε με ενα μέρος του ταμείου της στρατιάς που μεταφέραμε, λέγοντας οτι θα ήταν προτιμότερο να χάσουμε ενα μέρος απο τα χρήματα, παρά να τα χάσουμε όλα. Ο Αυτοκράτορας τους ειρωνεύτηκε, απαντώντας οτι είχε για αυτούς ενα ασημένιο νομισμα, για το μοιραστούν όλοι τους".
7 Μαιου 1190:
"Φτάσαμε και στρατοπεδεύσαμε κοντά στη πόλη που λέγεται Φιλομήλιο. Δεν αποτελούσαμε απειλή για την πόλη και ελπίζαμε οτι θα ήταν φιλική. Αργά το απογεύμα, οι Τούρκοι νομίζοντας οτι θα είμασταν τελείως εξαντλημένοι απο την πείνα, εξαπέλυσαν μια θυελλώδη επίθεση, ρίχνοντας μας βροχή απο πέτρες, βλήματα και λόγχες. Παρ'ολα αυτά, αντιμετωπίσαμε και αυτή την επίθεση, βγαίνοντας πρώτα με το πεζικό και μετά με το ιππικό απο το στρατόπεδο, και αν δεν έπεφτε νύχτα, κανείς τους δεν θα γλύτωνε απο τα ξίφη μας. Σκοτώσαμε τέσσερις χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τέσσερις απο αυτούς, πεζούς και ιππείς, και άλλους εξακόσιους που ήταν σίγουρα νεκροί, απλά δεν μπορέσαμε να βρούμε τα πτώματα τους, γιατί είχαν πέσει μέσα σε χαράδρες. Ο Δούκας της Σουαβίας και ο Δούκας της Μεράνια ήταν επικεφαλείς μας"
"Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι όσο πιο πολλούς Τούρκους σκότωναμε, τόσο περισσότεροι ερχόταν, όπως η Ύδρα που γίνεται πιο δυνατή όσο τα κεφάλια της κόβονται".
8 Μαιου 1190:
"Αφήσαμε το Φιλομήλιο και τώρα η πείνα που αντιμετωπίζαμε είχε γίνει πιο βάναυση και απο τον εχθρό που αντιμετωπίζαμε, τόσο πολύ που ενα βόδι και μια αγελάδα πωλείτο για πέντε μάρκα, και μερικάς φορες για εννιά, ενώ μια μικρή φραντζόλα ψωμί πωλείτο για ενα μάρκο, και η σάρκα των αλόγων και των μουλαριών θεωρείτο φοβερή λιχουδιά"
"Κάποιοι δικοί μας απελπισμένοι απο την πείνα, πολύ λίγοι πάντως, εγκατέλειψαν τη φάλαγγα μας και λιποτάκτησαν στούς Τούρκους, και αναμφίβολα αλλαξοπίστησαν"
"Κάποιοι άλλοι πεζοί, ήταν τόσο εξαντλημένοι απο την πείνα, που ήταν αδύνατο να συνεχίσουν μαζί μας. Έπεσαν στα γόνατα, έκαναν το σημείο του Σταυρού, και ξάπλωσαν με το πρόσωπο στο έδαφος. Λίγο αργότερα, ακούσαμε τις κραυγές τους καθώς οι Τούρκοι τους αποκεφάλιζαν. Μπορούσαμε να τους δουμε απο αποσταση"
9 Μαιου 1190:
"Εκείνη την ημέρα μια μεγάλη δύναμη Τούρκων μας επιτέθηκε, τόσο μεγάλη που γέμιζε βουνά και κοιλάδες. Η φάλαγγα μας κλονίστηκε.
11 Μαιου 1190:
"Βλέποντας αυτό, οι Τούρκοι μας επιτέθηκαν με ακόμα μεγαλύτερη ορμή με ουρλιαχτά. Οι δικοί μας όμως αντεπιτέθηκαν και σκότωσαν διακόσιους απο αυτούς, και κοντά στην πόλη του Φιρμίν (Ilgin) άλλους εκατό, που πρέπει να προστεθούν σε άλλους εξηντατέσσερις που σκοτώσαμε τις δυο προηγούμενες μέρες. Άλλοι Τουρκοι πνίγηκαν σε μια κοντινή λίμνη προσπαθώντας να διαφύγουν. Ως συνήθως, ο νεαρος διάδοχος, Δούκας της Σουαβίας οδήγησε την επίθεση".
13 Μαιου 1190:
"Γιορτάσαμε την Αγία μέρα της Πεντηκοστής, ενώ προχωρούσαμε με τους Τούρκους να μας βλέπουν απο απόσταση. Αυτή την ημέρα ο Θεός μας προστάτεψε και οι Τούρκοι δεν επιτέθηκαν. Οι λιχουδιές μας σε αυτή τη γιορτή ηταν δέρμα απο βόδια και αίμα απο άλογα, και για τους πλούσιους ήταν κρέας αλόγου με το ζύγι"
"Η αίσθηση της εξαπάτησης απο τους Τούρκους ήταν τέτοια, που μας είχε φέρει σε τέτοια άθλια κατάσταση. Το αλεύρι που μας είχε απομείνει φυλαγόταν σαν χρυσός, ενώ ενα μικρό κύπελλο αλεύρι πωλήθηκε για δεκατέσσερα σελλίνια Κολωνίας".
14 Μαιου 1190:
"Λίγο μετά την αυγή, δεχθήκαμε επίθεση απο σαράντα χιλιάδες Τούρκους ιππείς, υπο τον Μαλίκ (Κουμπντ αλ -ντιν) γιο του Σουλτάνου, τον Βασιλιά της Γαλατίας (Εμίρη της Άγκυρας), τον άρχοντα της Γκάντρας ( Εμίρης της Γάγγρας, Παφλαγονία) με πολλή δύναμη: (Φαίνεται οτι ο γιός του Σουλτάνου, συγκέντρωσε τεράστια δύναμη ιππέων, καλώντας για ενίσχυση τα αδέρφια του, εμίρηδες γειτονικών περιόχων που είχαν διασπαστεί απο το Σουλτανάτο του Ικονίου, ώστε να εξολοθρεύσει τη Γερμανική στρατιά, χωρίς να υπολογίζονται οι πανταχού παρόντες Τουρκομάνοι) σχηματίσαμε ενα τεράστιο τρίγωνο, με τα στρατεύματα των επισκόπων του Μύνστερ και του Βούρτζμπουργκ στα αριστερά, τον ίδιο τον Αυτοκράτορα στα δεξιά και τον διάδοχο, Φρειδερίκο της Σουαβίας, πίσω: Όλους τους αμάχους και βοηθητικούς, τους βάλαμε ανάμεσα:
"Στήν πρώτη επίθεση του Αυτοκράτορα μας, εκατό εκλεκτοί Τούρκοι έπεσαν νεκροί. Ό Αυτοκράτορας διέταξε προέλαση σε εναν λόφο, που βρισκόταν δυο γιοι του Σουλτάνου με πλήθος Τούρκων, μαζί με τον βασιλικό σαλπιγκτή του, και τους υπέβαλε σε ντροπιαστική φυγή. Ο γιος του, Δούκας της Σουαβίας διέταξε γενική προέλαση και το πεζικό προωθήθηκε πολύ. Ο Μαλίκ, γιος του Σουλτάνου, δέχτηκε ενα βαρύ χτύπημα απο έναν ιππότη μας και έπεσε απο το αλογό του, ενώ ενας βαρώνος του (αξιωματικός του) δέχτηκε ενα χτύπημα στο χέρι του που κόπηκε πέρα ως πέρα, παρ'οτι φορούσε αλυσιδωτό γάντι".
"Ο Βασιλιάς της Γαλατίας, (Εμίρης της Άγκυρας, αδελφός του Μαλίκ) που είχε φέρει δέκα χιλιάδες άνδρες μαζί του, άρχισε να ειρωνεύεται τον αδερφό του, λέγοντας του οτι τελικά οι Γερμανοί δεν ήταν τόσο...ψόφιοι όσο του έλεγε πρίν".
"Τελικά, αφού είχαμε πετύχει άλλη μία νίκη, προσπαθήσαμε να στρατοπεδεύουμε για το βράδυ, αλλά πολλές μονάδες ήταν σκορπισμένες, υπήρχε μια ισχυρή αμμοθύελλα που μας τύφλωνε, και πηγαίναμε σαν χαμένα πρόβατα. Τελικά, πρός το βράδυ, βρήκαμε τα λάβαρα μας και στήσαμε στρατόπεδο σε μια έρημη κοιλάδα. Δεν υπήρχε όμως ούτε νερό ούτε βοσκή για τα ζώα, και πολλά άλογα ψόφησαν εκείνη την νύχτα"
15 Μαιου 1190:
"Το πρωί, συνεχίσαμε την πορεία μας, αλλά μισοπεθαμένοι πλέον: Μερικοί απο εμάς έπιναν τα ούρα τους, άλλοι έπιναν το αίμα αλόγων, ενω άλλοι μασούσαν τα κόπρανα των αλόγων για να έχουν μια αίσθηση υγρασίας στο στόμα τους, άλλοι έτρωγαν φυτά, μέχρι που βρήκαμε λίγο βαλτώδες έδαφος οπου υπήρχε νερό και αποφασισαμε να στρατοπεδευσουμε. Αλλά απο την στιγμη που δεν μπορουσαμε να βρουμε ξυλα για φωτια για να μαγειρεψουμε αλογισιο κρεας, που ήταν μόνο για τους ευγενείς, αφού όλοι οι άλλοι τρώγαμε ρίζες, καίγαμε οτι βρίσκαμε: σχοινιά, σέλες, χιτώνια, πουκάμισα. Τα άλογα μας, όσα μας είχαν απομείνει, ανακουφίστηκαν και δροσίστηκαν κάπως"
16 Μαιου 1190:
"Δεχτήκαμε ξαφνική επίθεση στο στρατόπεδο απο Τουρκομάνους, όταν μερικά αγόρια μας που είχαν βγεί για να βρούν ξύλα και να μαζέψουν νερό σφαγιάστηκαν: χάσαμε εξήντα"
"Το μεσημέρι, ήρθε πρεσβεία απο τον γιο του Σουλτάνου, Μαλίκ, λέγοντας οτι αν του δίναμε τριακόσια κεντηνάρια χρυσού και την γη των Αρμενίων (εννοεί την Αρμενική Κιλικία) μας εγγυόταν ασφαλή διέλευση και αγορά για τρόφιμα σε τρεις μέρες"
"Ο Αυτοκράτορας τους έστειλε πίσω, λέγοντας τους οτι δεν ήρθε απο τη Γερμανία για να πληρώνει για το πέρασμα του, αλλά για να το ανοίγει με το ξίφος"
(Συνεχίζεται)
https://www.facebook.com/profile.php?id=100069715671969
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου