Γιατί ο Πόλεμος έρχεται στα Βαλκάνια.........

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Τα γεγονότα και εξελίξεις είναι τόσο πυκνές και η συνεχώς διαμορφούμενη κατάσταση τόσο ρευστή, που είναι αδύνατον κάποιος να παρακολουθεί και να συμπεραίνει με σχετική ασφάλεια. Ωστόσο, όλα αυτά που συμβαίνουν, η συνισταμένη τους, οδηγεί στην ολοένα και πιο επικίνδυνη κλιμάκωση της διεθνούς αντιπαράθεσης. Μιας αντιπαράθεσης που ήδη μετά το τέλος του Β’ΠΠ περνά από διάδοχες φάσεις ηρεμίας και επιδείνωσης. Ψυχρότερων και θερμότερων περιόδων σε αυτόν τον αέναο αγώνα του Ιμπεριαλισμού για τη διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Κατά τη γνώμη μου ο «Ψυχρός Πόλεμος» δεν ήταν μια κατάσταση που διήρκεσε κάποιες δεκαετίες και τελείωσε, αλλά ένας κρίκος σε μια αλυσίδα καταστάσεων εναλλαγής μεταξύ παρόξυνσης και ύφεσης στην παγκόσμια διελκυστίνδα.

Κάποιοι, με την εσωτερική αποσάθρωση και τελική κατάρρευση του «αντίπαλου δέους», δηλαδή του κομμουνισμού και της Σοβιετικής Ένωσης, θεώρησαν ότι η «Νίκη» ήταν οριστική και η «Ιστορία» τελείωσε. Η «αυτοκρατορία» κατίσχυσε οριστικά εξασφαλίζοντας διαμέσου της «παγκοσμιοποίησης» την «αιώνια» επικυριαρχία στον πλανήτη.

Τα πράγματα δεν ήσαν τόσο απλά και τα επιτελεία στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της «συλλογικής δύσης» το γνώριζαν, παρά τις θριαμβολογίες, και ελάμβαναν τα μέτρα τους. Διότι, όσο η καταρρέουσα, ταπεινωμένη στα γόνατα, παλιά ρώσσικη αυτοκρατορία, παρά την πτώση του κομμουνισμού, παρέμενε ενωμένη στις αχανείς της εκτάσεις και με σχετική αυτονομία και ανεξαρτησία, τίποτε δεν είχε τελειώσει. Είχε κερδηθεί μια κρίσιμη μάχη, αλλά ο πόλεμος ήταν και είναι σε εξέλιξη.

Στόχος (και) η Κίνα

Η Ρωσσία με τις αχανείς της εκτάσεις και με τις ατέλειωτες πλουτοπαραγωγικές της πηγές, θα έπρεπε να τεθεί οριστικά και αμετάκλητα, με όρους υποταγής, υπό τον απόλυτο έλεγχο της «Αυτοκρατορίας». Μόνον έτσι θα μπορούσε να περιοριστεί και ο ρόλος άλλων αναδυόμενων δυνάμεων, όπως η Κίνα, αλλά και η Ινδία, σε ελεγχόμενα επίπεδα, συνέχισης έστω μερικής, της εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων τους υπέρ της «Αυτοκρατορίας». Σε ένα ρόλο απλά ενός πλανητικού «εργοστασίου» υπό την κηδεμονία των «δυτικών», αφού ενεργειακοί και άλλοι πόροι αναγκαίοι για τη λειτουργία τους, θα ευρίσκοντο υπό τον απόλυτο έλεγχο της δυτικής αποικιοκρατίας.

Με μαθηματικούς όρους η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν αναγκαία μεν συνθήκη, αλλά όχι ικανή για να εμπεδωθεί οριστικά η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ και των δορυφόρων τους στην Ευρώπη και αλλού. Κατά μια έννοια, η Ρωσσία, με τους απέραντους πόρους της, απετέλεσε και αποτελεί την «πολύφερνη νύφη» τόσο για την Κίνα, όσο και για τον δυτικό Ιμπεριαλισμό. Με τη διαφορά, ότι η Κίνα επιδιώκει (τουλάχιστον προς το παρόν) τη συνεργασία για την απρόσκοπτη τροφοδοσία των αναγκών της για ανάπτυξη και κατίσχυση στον παγκόσμιο καταμερισμό, ενώ η δύση την υποταγή και τον απόλυτο έλεγχο, με όρους κατάκτησης, ακριβώς για να εμποδίσει την περαιτέρω ανάπτυξη της Κίνας και του περιορισμού του ρόλου της. Για τον λόγο αυτό, η προσώρας «αδράνεια» της Κίνας σε σχέση με την εξέλιξη της αναμέτρησης, είναι απολύτως βέβαιον, ότι θα μετατραπεί σε άμεση εμπλοκή υπέρ της Ρωσσίας στο πεδίο, οψέποτε αυτό καταστεί αναγκαίο. Οι δυτικοί, αλαζόνες και ανέκαθεν μυωπικοί στρατηγικά, παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά και τον συνεπαγόμενο όλεθρο…

Επειδή, για τους δυτικούς, με βάση τη δική τους στρατηγική αντίληψη, η διάλυση της (πολυεθνικής) Ρωσσικής Ομοσπονδίας και ο πλήρης έλεγχος των πόρων και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών είναι Ανάγκη εκ των ουκ άνευ για την εμπέδωση στο διηνεκές της παγκόσμιας κυριαρχίας τους. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, τόσο δίνεται η δυνατότητα σε άλλες δυνάμεις, που αναδύονται, αντλώντας πόρους που τους προσφέρει απρόσκοπτα η Ρωσσία, να αμφισβητούν αυτήν την κυριαρχία και να επιβάλλουν σταδιακά τη δική τους, έχοντας καταστήσει την «παγκοσμιοποίηση» μπούμερανγκ για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές.

Οι τρεις άξονες αποσταθεροποίησης της Ρώσσικης Ομοσπονδίας

Τούτων δοθέντων, ήδη από τη στιγμή που ο Γκορμπατσόφ και ο Γιέλτσιν παρέδιδαν γη και ύδωρ στους δυτικούς, διαλύοντας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και αποδεχόμενοι την ενοποίηση της Γερμανίας, τα δυτικά επιτελεία έπιασαν δουλειά. Η Ρωσσία για να διαλυθεί στα εξ ως συνετίθετο, θα έπρεπε να περικυκλωθεί και να στραγγαλιστεί σταδιακά με τις πολυεθνικές τους να κάνουν πάρτι στο εσωτερικό της.

Παρατηρώντας τον χάρτη, διακρίνουμε ότι ο σχεδιασμός ήταν εξαιρετικά απλός και επρόκειτο να εξελιχθεί, όπως εξελίχθηκε ταυτόχρονα σε τρεις άξονες.

Ο πρώτος άξονας ήταν η παραβίαση των υποσχέσεων και των συμφωνιών με σταδιακή επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, εκμεταλλευόμενοι τη βουλιμία των ντόπιων νεο-δημιουργηθέντων ελίτ στις χώρες του πρώην «υπαρκτού», για γρήγορο και εύκολο πλουτισμό, μέσα από την άνευ όρων ένταξή τους στη δυτική αρχιτεκτονική (ΝΑΤΟ και ΕΕ). Στον άξονα αυτό εντάσσεται και η πρόσφατη προσχώρηση στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και κυρίως της Φινλανδίας, που στο παρασκήνιο προετοιμάζονταν για χρόνια.

Η πίεση ήταν και είναι συνεχής και στην Ουκρανία μετετράπη αναπόφευκτα σε ανοικτή πολεμική σύγκρουση. Η Ρωσσία προκλήθηκε να απαντήσει. Εάν δεν απαντούσε, το παιγνίδι θα ήταν χαμένο για την ίδια με το πουλόβερ να ξηλώνεται γρήγορα. Το ίδιο όμως μπορεί να συμβεί και με τον πόλεμο φθοράς που την ενέπλεξαν. Κι εφόσον προσώρας τα καταφέρνει στον πόλεμο φθοράς και στις κυρώσεις, η κλιμάκωση αποτελεί μονόδρομο για τη «συλλογική δύση». Το εάν ο πόλεμος προσλάβει κατακλυσμιαίες διαστάσεις μένει να το δούμε, αλλά προς τα εκεί βαδίζουμε ολοταχώς.

Ο «μουσουλμανικός» άξονας

Ο δεύτερος άξονας ήταν και παραμένει το νότιο μαλακό «υπογάστριο» της Ρωσσίας, ο λεγόμενος «μουσουλμανικός» άξονας, αφού αποτελείται από πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, με τουρκογενείς σε γενικές γραμμές μουσουλμανικούς πληθυσμούς, αλλά όχι μόνον. Ο «πόλεμος» φθοράς κυρίως στην περιοχή του Καυκάσου, ήταν και παραμένει διαρκής, με εξάρσεις και υφέσεις κι εκεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δύο πόλεμοι στην Τσετσενία, που μόλις το 2009 η Ρωσσία κατάφερε να τους τελειώσει. Το ίδιο και με την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία και την αναγκαστική επέμβαση της Ρωσσίας, που έκοψε τη φόρα στις ελίτ της Γεωργίας να παραδοθούν ολοκληρωτικά στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Η ηρεμία που επικρατεί κατά μήκος αυτού του άξονα είναι φαινομενική και οι εξελίξεις απρόβλεπτες, με τους δυτικούς να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα με κάθε ευκαιρία, από την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν, μολονότι η επιρροή της Μόσχας παραμένει υψηλή συντηρούμενη με μεγάλες προσπάθειες από την πλευρά της.

Στον δεύτερο αυτόν άξονα είναι καθοριστικός ο ρόλος της Τουρκίας και ο ρόλος της πολύτιμος, τόσο για τη Ρωσσία, όσο και για τη Δύση και το ΝΑΤΟ, αφού αναφέρεται σε ομόδοξους (μουσουλμανικούς κατά κύριο λόγο) πληθυσμούς κι εν μέρει «ομόφυλους» αφού πολλοί εξ αυτών είναι τουρκογενείς, ή αισθάνονται έτσι, και μπορεί να τους επηρεάζει άμεσα. Κατά πολλούς αναλυτές, ο άξονας αυτός αποτελεί ένα «στιλέτο» στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσσίας που ξεκινάει από τη Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο για να φτάσει στους πληθυσμούς των Ουιγούρων στην Κίνα. Έτσι, η Τουρκία μπορεί εύκολα να εναλλάσσει τους ρόλους της, είτε ως παράγοντας σταθεροποίησης εξυπηρετώντας τη Μόσχα, είτε ως παράγοντας αποσταθεροποίησης εξυπηρετώντας τα δυτικά συμφέροντα. Η Τουρκία έχοντας πλήρη κατανόηση τους γεωπολιτικού της αυτού πλεονεκτήματος, «παίζει» και με τους δύο, αντλώντας οφέλη και από τους δύο, μολονότι κανείς από τους δύο δεν θα ήθελε να δει την Τουρκία να αναβαθμίζεται σε περιφερειακή «υπερδύναμη».

Σαν την καλαμιά στον κάμπο

Όμως η κρίση βαθαίνει και ο παγκόσμιος πόλεμος επεκτείνεται και αποκτά σε ολοένα περισσότερες περιοχές «θερμά» χαρακτηριστικά. Έτσι, ο ρόλος και της Τουρκίας αναφορικά με τον «μουσουλμανικό» άξονα γίνεται ολοένα και πιο πολύτιμος, με συνέπεια η απαίτηση ανταλλαγμάτων από την πλευρά της να μεγαλώνει επίσης.

Και γιατί, παρακαλώ, να ενδιαφέρει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ το ποιος θα ελέγχει τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο; Εάν θα είναι η Ελλάδα, ή η Τουρκία; Και ποιον έχει περισσότερο ανάγκη η Δύση, πέραν των οικονομικών μεγεθών και της κεφαλαιακής επέκτασης, κάτω από τις συνθήκες παγκόσμιου πολέμου, που παροξύνεται, και κάτω από ποιες προτεραιότητες; Τη δεδομένη και εντελώς ανίσχυρη (με υπαιτιότητά της) Ελλάδα, ή την Τουρκία και ως οικονομικό μέγεθος, αλλά κυρίως ως μοχλό πίεσης απέναντι στη Ρωσσία στο μαλακό της υπογάστριο από τα Στενά μέχρι την Κίνα; -Και στα Βαλκάνια βεβαίως!

Έχοντας διαρρήξει κάθε σχέση με τη Ρωσσία, τον Αραβικό κόσμο κτλ, ταγμένοι αμετάκλητα και άνευ όρων στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας, εξαθλιούμενοι συστηματικά, βρισκόμαστε πραγματικά σε δεινή θέση. Μόνοι κι έρημοι εκτεθειμένοι, στη θύελλα που πλησιάζει, σαν τη καλαμιά στον κάμπο!

Ο «ορθόδοξος» άξονας

Τέλος, ο τρίτος άξονας περικύκλωσης και αποστέρησης της Ρωσσίας στοιχειώδους ερείσματος, ξεκινά φυσικά από την Ουκρανία και διαμέσου των Βαλκανίων ολοκληρώνεται στην Ελλάδα. Αποτελείται κατά κύριο λόγο από ομόδοξους χριστιανικούς ορθόδοξους λαούς, άρα εν δυνάμει φίλα προσκείμενους στη Ρωσσία, τόσο ένεκα εθνοτικής συγγένειας πολλών εξ αυτών (Σλαύοι), όσο και λόγω του Ορθόδοξου δόγματος, αλλά και του ρόλου που έπαιξε διαχρονικά η Ρωσσία στην υποστήριξη της απελευθέρωσης των βαλκάνιων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ραχοκοκαλιά αυτού του άξονα αποτελούσε η Γιουγκοσλαβία, η οποία έπρεπε να διαλυθεί και διαλύθηκε. Η ψυχή της όμως ήταν και παραμένει η Σερβία. Και αυτή δεν έχει παραδοθεί ακόμη!

Με το σύνολο σχεδόν των Βαλκανίων υπό νατοϊκό έλεγχο, το «σπυρί» της Σερβίας, που δεν ελέγχεται, πρέπει να σπάσει. Γι’ αυτό και ο πόλεμος από την Ουκρανία εξαπλώνεται ολοταχώς στα Βαλκάνια ως φυσική του συνέπεια. Είτε αυτό γίνεται αντιληπτό από τους διάφορους διαμορφωτές πολιτικής, ή και τους αναλυτές, είτε όχι. Και ποια η θέση της Ελλάδας σε αυτήν τη ραγδαία πλην αναπότρεπτη κλιμάκωση;

Η θέση της Ελλάδας

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις, που αιτιολογούν, τουλάχιστον εν μέρει, την κατάσταση απαξίας και πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και γεωπολιτικής καταστροφής που βιώνει η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Η Ελλάδα κατατάχθηκε εξ αρχής στη σφαίρα επιρροής της Δύσης και μετά τον Β’ ΠΠ των Αμερικανών. Η σχέση εξάρτησης ομολογήθηκε κατά καιρούς από τα πιο επίσημα χείλη και συνοψίζεται στη γνωστή καραμανλική ρήση ότι η «Ελλάδα ανήκει στη Δύση», δηλαδή στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» κατά Μητσοτάκη.

Βέβαια στη διάρκεια των ετών, η Ελλάδα και κυρίως ο ελληνικός λαός, δεν έδειξε να πείθεται, ότι ωφελείται από αυτήν την εξαρτησιακή σχέση και δεν ήσαν λίγες οι φορές που δυσκόλεψε τα πράγματα, εξαναγκάζοντας και τους πολιτικούς της σε έστω δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις.

Ήταν ο ίδιος Κωνσταντίνος Καραμανλής της μεταπολίτευσης που μας έβγαλε, έστω προσωρινά, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Μετέπειτα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου που με σειρά επιλογών και διεθνών πρωτοβουλιών, διαφοροποιήθηκε ενεργά και ανέτρεψε σχέδια και καταστάσεις, με τον ελληνικό λαό να έχει έντονα αντιαμερικάνικα αισθήματα.

Η Ελλάδα, λοιπόν, μολονότι «ανήκουσα» στη Δύση ήταν σεσημασμένη σε διαφοροποιήσεις και ως ένα βαθμό απρόβλεπτη σε αντιδράσεις απέναντι σε εξελίξεις μη συμφέρουσες τη χώρα και απέναντι στα λαϊκά αισθήματα. Κάτι που ο ελληνικός λαός το έδειξε με έντονο τρόπο κατά τη διάρκεια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, τον νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας, αλλά και με την αντίθεσή του στο σκοπιανό κρατίδιο, ως προϊόντος ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ενώ αντίθετα με τους πολιτικούς ταγούς του δεν φαίνεται, παρά τη συστηματική πλύση εγκεφάλου, να ξεχνά ούτε την Κύπρο, μηδέ την Παλαιστίνη.

Κατόπιν ο Κων/νος Καραμανλής (ο νεώτερος) προσπάθησε να εξισορροπήσει τα πράγματα, βελτιώνοντας κατά πολύ τις σχέσεις με τη Ρωσσία (με τον Πούτιν να έχει ήδη αναλάβει το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης της χώρας του), φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να υπογράψει την οριστική συμφωνία κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης στην Αθήνα στις 17 Μαρτίου του 2007.

Η νέα κατοχή

Κοντολογίς, ήταν φανερό, ότι η Ελλάδα, στον επερχόμενο πόλεμο, δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα ακολουθούσε τη «σωστή» πλευρά της ιστορίας ολοκληρωτικά και μέχρι τέλους, παρά την πλήρη ένταξή της στους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Οι σχετικά καλές σχέσεις της με τη Ρωσσία, με τους ιστορικούς της δεσμούς μαζί της, από την εποχή ακόμη πριν την Επανάσταση του 1821, το ομόδοξον, τα φιλορωσσικά αισθήματα του λαού, αλλά και οι ιστορικοί δεσμοί με άλλους βαλκανικούς λαούς, όπως οι Σέρβοι, έπειθαν τους σχεδιαστές του πολέμου, ότι θα έπρεπε να διασφαλιστεί απολύτως το νότιο άκρο του «ορθόδοξου» άξονα, με την αποδυνάμωση της Ελλάδας, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, στρατιωτικά, γεωστρατηγικά. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό ήταν η πλήρης καθυπόταξη και η μετατροπή της εξάρτησης σε πλήρη έλεγχο τουτέστιν Κατοχή. Και αυτό συνέβη. Μέσα στον «ορυμαγδό» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2007-8, δόθηκε η ευκαιρία. Με πρόσχημα το χρέος και εργαλείο το ευρώ, η χώρα χρεοκόπησε. Και τέθηκε σε καθεστώς εκκαθάρισης από «φίλους», εταίρους και συμμάχους, που η ελίτ της χώρας (πολιτική και οικονομική) ούτε διανοήθηκε ποτέ ότι δεν τους ανήκει, παραιτούμενη άνευ όρων και αμετάκλητα από κάθε άσκηση εθνικής κυριαρχίας (1ο μνημόνιο άρθρο 14, παρ. 5). Με τρόπο, δηλαδή, που ποτέ ξανά να μην μπορέσει να σηκώσει κεφάλι. Πράγματι, με μια απώλεια εισοδήματος αθροιστικά από το 2009 έως σήμερα που ξεπερνά τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ σε σταθερές τιμές 2023 (λεπτομέρειες εδώ), η οποιαδήποτε ανάκαμψη φαντάζει αδύνατη, δίχως ριζικές ανατροπές και ρήξεις. Είμαστε λίγοι, απειροελάχιστοι, «γραφικοί», «αποσυνάγωγοι» καταδικασμένοι εσαεί στο φάσμα του «αόρατου», που προειδοποιούσαμε από τότε για τον γεωπολιτικό χαρακτήρα των μνημονίων.

Απότοκος αυτής της διαδικασίας μετατροπής της χώρας σε χώρο, τύποις ελληνικής κυριότητας, αλλά επί της ουσίας υπό ξένη νομή και κατοχή, ήταν φυσικό, να φτάσει στο σημείο να αποτελεί στρατηγικό βάθος του Ισραήλ για την ολοκλήρωση των επιδιώξεων του Ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή και ταυτόχρονα μια τεράστια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ορμητήριο στις επιδιώξεις τους στα Βαλκάνια, την Ουκρανία, με τελικό στόχο τη διάλυση της Ρωσσίας. Με φυσική, επίσης, συνέπεια τη διαπραγμάτευση της κυριότητας του «χώρου», ή έστω μέρους του, με την Τουρκία, ως αντάλλαγμα για τις εκδουλεύσεις της στον Ιμπεριαλισμό, τόσο στα Βαλκάνια που έχει δημιουργήσει σοβαρά ερείσματα, όσο και στον «μουσουλμανικό» άξονα στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσσίας.

Ο πόλεμος επεκτείνεται ακάθεκτα και μας πλησιάζει ολοταχώς

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο με τη συλλογική δύση να τα έχει βρει μπαστούνια, τόσο στο μεσανατολικό μέτωπο, όσο και στην Ουκρανία, δεν υπάρχει άλλη επιλογή για την ίδια, από την κλιμάκωση, με το επικρατούν δόγμα να είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Με δεδομένη την επικινδυνότητα ανοίγματος νέων μετώπων στη Βαλτική και σε αναμονή με τις αντίστοιχες δυσκολίες, λόγω και της επαμφοτερίζουσας στάσης της Τουρκίας, στον «μουσουλμανικό» άξονα, η ολοκλήρωση της διάλυσης του «ορθόδοξου» άξονα στα Βαλκάνια τίθεται πλέον σε πρώτη προτεραιότητα.

Οι εξελίξεις με τη μόχλευση του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, αλλά κυρίως στο μέτωπο του Κοσσυφοπεδίου και τώρα στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη οδηγούν ολοταχώς, ίσως και μέσα στο καλοκαίρι, στην ανάφλεξη και τον πόλεμο για τη διάλυση και την ολοσχερή νατοϊκή κατοχή του σερβικού εδάφους. Δηλαδή, ολοκλήρωση της κατοχής σε ολόκληρη τη βαλκανική χερσόνησο, που μετατρέπεται έτσι από, έστω κουτσό προσώρας, άξονα στήριξης, σε βασικό ορμητήριο εναντίον της Ρωσσίας, με το Ολοκαύτωμα ως μόνη λογική κατάληξη.

Είμαστε στην ώρα Μηδέν!

Ας χαίρονται οι πολιτικοί τα παραφουσκωμένα πορτοφόλια τους.
Ας χαίρονται οι αναλυτές τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους και οι διανοούμενοι τον ελιτισμό τους.
Ας χαίρονται οι χειροκροτητές τις ευστοχίες των αναλυτών κι ας ξεχνούν ότι η ανάλυση είναι η μισή δουλειά, η άλλη μισή και πλέον χρήσιμη, διότι είναι η μόνη που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, είναι η Σύνθεση και είναι αυτή που λείπει στον δημόσιο λόγο.
Ας χαίρονται οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης για την ικανότητά τους να επηρεάζουν τη συνείδηση των πολιτών.
Ας μαλώνουν οι δεξιοί με τους αριστερούς για το ποιος μπορεί να διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα την ανασφάλεια της κοινωνίας, που οι ίδιοι προκαλούν.

Οσονούπω, μπορεί όλα αυτά να μην έχουν κανένα νόημα. Ο κοσμάκης θα κληθεί για μια ακόμη φορά να πληρώσει πανάκριβα το μάρμαρο!

Είμαστε στην ώρα μηδέν! Κι όμως υπάρχει ελάχιστος χρόνος ακόμη. Υπάρχει -για όσους την ψάχνουν- και η λαϊκή διαθεσιμότητα, με τα υπόγεια ρεύματα μέσα στην κοινωνία να φουσκώνουν. Λείπει ο καταλύτης που θα μετατρέψει αυτήν τη διαθεσιμότητα σε δύναμη ανατροπής και αποτροπής τουλάχιστον των χειροτέρων.

Αυτόν τον καταλύτη προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ελάχιστοι «αποσυνάγωγοι», καλώντας εδώ και 14 χρόνια τουλάχιστον, από το «φάσμα του αόρατου», που το πολιτικό, το μηντιακό σύστημα και… άσπονδοι φίλοι, μας έχουν καταδικάσει, σε πανστρατιά αγώνα για την Ειρήνη, συνεπάγωγη της Εθνικής Ανεξαρτησίας, όλους όσους είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των καιρών.

Κι ας μην ξεχνούμε, ότι ήσαν οι «αποσυνάγωγοι» που έκαναν πάντα τη διαφορά! Διότι είναι αυτοί που έχοντας συνείδηση ότι έχουν χάσει τα πάντα, δεν έχουν πια να χάσουν τίποτε!

* Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι Αρχιτέκτονας -Μηχανικός, συγγραφέας και μέλος του ΕΠΑΜ

www.hereticalideas.gr