Abu Musab al-Zarqawi: διαβόητος τρομοκράτης ή Αμερικανός πράκτορας;

 

Γουίλιαμ Βαν Βάγκενεν

Ο Ζαρκάουι, κάποτε ένας μικροεγκληματίας που έγινε ηγέτης της Αλ Κάιντα στο Ιράκ και το παιδί των ΗΠΑ για την τρομοκρατία τακφίρι, υπηρέτησε ως περιουσιακό στοιχείο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών επιφορτισμένο με την καταστολή της αντίστασης του Ιράκ στην κατοχή και την αναζωπύρωση του θρησκευτικού μίσους προς όφελος τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον.

Στη δεύτερη θέση μετά τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο πιο διαβόητος δηλωμένος εχθρός των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του λεγόμενου πολέμου κατά της τρομοκρατίας ήταν ο Ιορδανός τζιχαντιστής Abu Musab al-Zarqawi, ιδρυτής της Αλ Κάιντα στο Ιράκ (AQI).

Αλλά μια πιο προσεκτική εξέταση της ζωής του Ζαρκάουι και της επίδρασής του στα γεγονότα στο Ιράκ δείχνει ότι ήταν πιθανώς προϊόν και εργαλείο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.

Οι νεοσυντηρητικοί στρατηγοί εντός της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους χρησιμοποίησαν τον Ζαρκάουι ως πιόνι για να δικαιολογήσουν την παράνομη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 στο αμερικανικό κοινό.

Επιπλέον, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υποδαύλιση της εσωτερικής διχόνοιας εντός των ιρακινών ομάδων αντίστασης που αντιτίθενται στην κατοχή των ΗΠΑ, υποκινώντας τελικά έναν θρησκευτικό εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των σουνιτικών και σιιτικών κοινοτήτων του Ιράκ.

Το σχέδιο του Ισραήλ ξεδιπλώνεται στο Ιράκ

Αυτή η σκόπιμη στρατηγική έντασης στο Ιράκ προώθησε τον στόχο του Τελ Αβίβ να διαιωνίσει τα τρωτά σημεία της χώρας, διαιρώντας τους πληθυσμούς κατά μήκος θρησκευτικών γραμμών και αποδυναμώνοντας την ικανότητα του στρατού του να αμφισβητήσει το Ισραήλ στην περιοχή.

Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι η CIA δημιούργησε την Αλ Κάιντα ως μέρος του συγκεκαλυμμένου πολέμου της εναντίον του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980 και υποστήριξε στοιχεία της Αλ Κάιντα σε διάφορους πολέμους, συμπεριλαμβανομένης της Βοσνίας, του Κοσσυφοπεδίου και της Τσετσενίας τη δεκαετία του 1990.

Επιπλέον, τα στοιχεία δείχνουν την υποστήριξη της CIA σε ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα κατά τη διάρκεια του παράνομου πολέμου στη Συρία που ξεκίνησε το 2011 εν μέσω της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης.

Παρά την ιστορία αυτή, δυτικοί δημοσιογράφοι, αναλυτές και ιστορικοί εξακολουθούν να θεωρούν ότι ο Ζαρκάουι και η AQI ήταν ορκισμένοι εχθροί των ΗΠΑ.

Χωρίς την κατανόηση του ρόλου του Ζαρκάουι ως περιουσιακού στοιχείου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τον καταστροφικό ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ (και το Ισραήλ) στην αιματοχυσία που προκλήθηκε στο Ιράκ, όχι μόνο κατά την αρχική εισβολή του 2003, αλλά και στην έναρξη της επακόλουθης θρησκευτικής διαμάχης.

Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε τη σημασία των τρεχουσών ιρακινών προσπαθειών για την εκδίωξη των αμερικανικών δυνάμεων και την απαλλαγή της χώρας από την επιρροή των ΗΠΑ που προχωρούν.

Ποιος ήταν ο Ζαρκάουι;

Ο Abu Musab al-Zarqawi γεννήθηκε ως Ahmed Fadhil Nazar al-Khalaylah, αλλά αργότερα άλλαξε το όνομά του για να αντικατοπτρίζει τη γενέτειρά του, Zarqa, μια βιομηχανική περιοχή κοντά στο Αμμάν της Ιορδανίας. Μέσα έξω της φυλακής στα νιάτα του, θα ριζοσπαστικοποιηθεί κατά τη διάρκεια της παραμονής του πίσω από τα κάγκελα.

Ο Ζαρκάουι ταξίδεψε στο Αφγανιστάν για να πολεμήσει με τους υποστηριζόμενους από τη CIA μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Μετά την επιστροφή του στην Ιορδανία, βοήθησε να ξεκινήσει μια τοπική ισλαμική μαχητική ομάδα που ονομάζεται Jund al-Sham και φυλακίστηκε το 1992.

Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή μετά από γενική αμνηστία, ο Ζαρκάουι επέστρεψε στο Αφγανιστάν το 1999. Το Atlantic σημειώνει ότι συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν εκείνη την εποχή, ο οποίος υποψιάστηκε ότι στην ομάδα του Ζαρκάουι είχαν διεισδύσει ιορδανικές μυστικές υπηρεσίες ενώ ήταν στη φυλακή, γεγονός που εξηγούσε την πρόωρη απελευθέρωσή του.

Στη συνέχεια, ο Ζαρκάουι εγκατέλειψε το Αφγανιστάν στη φιλοαμερικανική περιοχή του Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ και ίδρυσε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης για τους μαχητές του το μοιραίο έτος 2001.

Ο χαμένος κρίκος

Πρόθυμοι να εμπλέξουν το Ιράκ στις επιθέσεις της 9/11, δεν άργησαν οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους να χρησιμοποιήσουν σύντομα την παρουσία του Ζαρκάουι για να καλύψουν τις γεωπολιτικές ατζέντες της Ουάσιγκτον εκεί.

Τον Φεβρουάριο του 2003, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ ισχυρίστηκε ότι η παρουσία του Ζαρκάουι στο Ιράκ απέδειξε ότι ο Σαντάμ φιλοξενούσε ένα τρομοκρατικό δίκτυο, απαιτώντας μια εισβολή των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, «αυτός ο ισχυρισμός αργότερα διαψεύστηκε, αλλά ώθησε αμετάκλητα το όνομα του Ζαρκάουι στο διεθνές προσκήνιο».

Ο Πάουελ έκανε τον ισχυρισμό παρόλο που η κουρδική περιοχή του Ιράκ, όπου ο Ζαρκάουι εγκατέστησε τη βάση του, ήταν ουσιαστικά υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ. Η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ επέβαλε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην περιοχή μετά τον πόλεμο του Κόλπου το 1991. Η ξένη υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ, η Μοσάντ, ήταν επίσης γνωστό ότι είχε παρουσία εκεί, μια πραγματικότητα που το Ιράν αναγνωρίζει ενεργά και παραμένει σε εγρήγορση.

Περιέργως, παρά το γεγονός ότι η βάση του Ζαρκάουι βρίσκεται μέσα στα όρια του ιρακινού Κουρδιστάν, η κυβέρνηση Μπους επέλεξε την αδράνεια όταν της παρουσιάστηκε μια χρυσή ευκαιρία να τον εξουδετερώσει.

Η Wall Street Journal ανέφερε ότι το Πεντάγωνο κατάρτισε λεπτομερή σχέδια τον Ιούνιο του 2002 για να χτυπήσει το στρατόπεδο εκπαίδευσης του Ζαρκάουι, αλλά ότι «η επιδρομή στον κ. Ζαρκάουι δεν πραγματοποιήθηκε. Πέρασαν μήνες χωρίς έγκριση του σχεδίου από τον Λευκό Οίκο».

Ο Λόρενς Ντι Ρίτα, επικεφαλής εκπρόσωπος του Πενταγώνου, δικαιολόγησε την αδράνεια ισχυριζόμενος ότι «το στρατόπεδο είχε ενδιαφέρον μόνο επειδή πιστεύεται ότι παράγει χημικά όπλα», παρόλο που η απειλή των χημικών και βιολογικών όπλων που θα πέσουν στα χέρια τρομοκρατών υποτίθεται ότι ήταν ο πιο σημαντικός λόγος για την ανατροπή της κυβέρνησης του Σαντάμ Χουσεΐν.

Αντίθετα, ο στρατηγός John M. Keane, υπαρχηγός του επιτελείου του αμερικανικού στρατού εκείνη την εποχή, εξήγησε ότι οι πληροφορίες σχετικά με την παρουσία του Ζαρκάουι στο στρατόπεδο ήταν «σωστές», ο κίνδυνος παράπλευρων απωλειών ήταν χαμηλός και ότι το στρατόπεδο ήταν «ένας από τους καλύτερους στόχους που είχαμε ποτέ».

Η κυβέρνηση Μπους αρνήθηκε σθεναρά να εγκρίνει τις επιθέσεις, παρά το γεγονός ότι ο Αμερικανός στρατηγός Τόμι Φρανκς επεσήμανε το στρατόπεδο του Ζαρκάουι ως ένα από τα «παραδείγματα των τρομοκρατικών "λιμανιών" που ο πρόεδρος Μπους είχε ορκιστεί να συντρίψει».

Μόλις η παρουσία του Ζαρκάουι στο Ιράκ πέτυχε τον αρχικό σκοπό της να πουλήσει τον πόλεμο στο Ιράκ στο αμερικανικό κοινό και αφού η εισβολή του Μαρτίου του 2003 ήταν ήδη σε εξέλιξη, ο Λευκός Οίκος ενέκρινε τελικά τη στόχευση του στρατοπέδου του με αεροπορικές επιδρομές. Αλλά μέχρι τότε, προσθέτει η Wall Street Journal, ο Ζαρκάουι είχε ήδη εγκαταλείψει την περιοχή.

Ξεχωρίζοντας τους σιίτες

Στη συνέχεια, τον Ιανουάριο του 2004, ο βασικός πυλώνας της δικαιολογίας της κυβέρνησης Μπους για τον πόλεμο κατέρρευσε. Ο Ντέιβιντ Κέι, ο επιθεωρητής όπλων που ήταν επιφορτισμένος με την εύρεση των όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ, δήλωσε δημοσίως: «Δεν νομίζω ότι υπάρχουν», μετά από εννέα μήνες αναζήτησης.

Ο Guardian ανέφερε ότι η αποτυχία εντοπισμού οποιωνδήποτε όπλων μαζικής καταστροφής ήταν ένα τόσο καταστροφικό πλήγμα στη λογική της εισβολής στο Ιράκ που τώρα «ακόμη και ο Μπους ξαναέγραφε τους λόγους για να πάει σε πόλεμο».

Στις 9 Φεβρουαρίου, καθώς η αμηχανία για τα όπλα μαζικής καταστροφής αυξανόταν, ο υπουργός Εξωτερικών Πάουελ ισχυρίστηκε και πάλι ότι πριν από την εισβολή, ο Ζαρκάουι «ήταν ενεργός στο Ιράκ και έκανε πράγματα που θα έπρεπε να είναι γνωστά στους Ιρακινούς. Και εξακολουθούμε να ψάχνουμε για αυτές τις συνδέσεις και να αποδείξουμε αυτές τις συνδέσεις».

Δύο εβδομάδες πριν, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν δημοσιοποιήσει μια επιστολή 17 σελίδων που ισχυρίζονταν ότι είχε γράψει ο Ζαρκάουι. Ο συντάκτης του ανέλαβε την ευθύνη για πολλαπλές τρομοκρατικές επιθέσεις, υποστήριξε ότι η καταπολέμηση των σιιτών του Ιράκ ήταν πιο σημαντική από την καταπολέμηση του αμερικανικού στρατού κατοχής και δεσμεύτηκε να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των σουνιτικών και σιιτικών κοινοτήτων της χώρας.

Τους επόμενους μήνες, Αμερικανοί αξιωματούχοι απέδωσαν μια σειρά βίαιων βομβαρδισμών με στόχο τους σιίτες του Ιράκ στον Ζαρκάουι, χωρίς να παρέχουν αποδείξεις για τη συμμετοχή του.

Τον Μάρτιο του 2004, επιθέσεις αυτοκτονίας σε σιιτικά ιερά στην Καρμπάλα και στην περιοχή Kadhimiya της Βαγδάτης σκότωσαν 200 πιστούς στη μνήμη της Ασούρα. Τον Απρίλιο, βομβιστικές επιθέσεις με παγιδευμένα αυτοκίνητα στη σιιτική πόλη Βασόρα στο νότιο Ιράκ σκότωσαν τουλάχιστον 50 άτομα.

Όσον αφορά τις επιθέσεις στην Καρμπάλα και την Καντίμιγια, η Αλ Κάιντα εξέδωσε δήλωση μέσω του Αλ Τζαζίρα αρνούμενη κατηγορηματικά οποιαδήποτε εμπλοκή, αλλά ο επικεφαλής της Προσωρινής Αρχής του Συνασπισμού (CPA) Πολ Μπρέμερ επέμεινε ότι ο Ζαρκάουι είχε εμπλακεί.

Οι υποτιθέμενες επιθέσεις του Ζαρκάουι στους σιίτες του Ιράκ βοήθησαν να μπει μια σφήνα μεταξύ της σουνιτικής και σιιτικής αντίστασης στην αμερικανική κατοχή και έσπειραν τους σπόρους ενός μελλοντικού θρησκευτικού πολέμου.

Αυτό αποδείχθηκε χρήσιμο για τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος προσπαθούσε να εμποδίσει τις σουνιτικές και σιιτικές φατρίες να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντισταθούν στην κατοχή.

«Διχάζοντας τους εχθρούς μας»

Τον Απρίλιο του 2004, ο πρόεδρος Μπους διέταξε μια πλήρους κλίμακας εισβολή για να πάρει τον έλεγχο της Φαλούτζα, μιας πόλης στην επαρχία Ανμπάρ που είχε γίνει το επίκεντρο της σουνιτικής αντίστασης.

Υποσχόμενος να «ειρηνεύσει» την πόλη, ο ταξίαρχος Μαρκ Κίμιτ ξεκίνησε την επίθεση χρησιμοποιώντας ελικόπτερα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη επιτήρησης και πολεμικά αεροσκάφη F-15.

Η επίθεση έγινε αμφιλεγόμενη καθώς οι πεζοναύτες σκότωσαν πολλούς πολίτες, κατέστρεψαν μεγάλο αριθμό σπιτιών και κτιρίων και εκτόπισαν την πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης.

Τελικά, λόγω της ευρείας δημόσιας πίεσης, ο πρόεδρος Μπους αναγκάστηκε να ακυρώσει την επίθεση και η Φαλούτζα έγινε μια «απαγορευμένη» ζώνη για τις δυνάμεις των ΗΠΑ.

Η αποτυχία διατήρησης στρατευμάτων στο έδαφος της Φαλούτζα έκανε τους σχεδιαστές των ΗΠΑ να επιστρέψουν στην κάρτα Ζαρκάουι για να αποδυναμώσουν τη σουνιτική αντίσταση εκ των έσω. Τον Ιούνιο, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Πενταγώνου ισχυρίστηκε ότι «νέες πληροφορίες» είχαν έρθει στο φως που έδειχναν ότι ο Ζαρκάουι «μπορεί να κρύβεται στη σουνιτική πόλη-προπύργιο της Φαλούτζα».

Ο αξιωματούχος του Πενταγώνου «προειδοποίησε, ωστόσο, ότι οι πληροφορίες δεν είναι αρκετά συγκεκριμένες για να επιτρέψουν την έναρξη στρατιωτικής επιχείρησης για να προσπαθήσουν να βρουν τον αλ-Ζαρκάουι».

Η ξαφνική εμφάνιση του Ζαρκάουι και άλλων τζιχαντιστών στη Φαλούτζα αυτή τη στιγμή δεν ήταν τυχαία.

Σε μια έκθεση που γράφτηκε για τη Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ (USSOCOM) με τίτλο «Διαιρώντας τους εχθρούς μας», ο Thomas Henriksen εξήγησε ότι ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποίησε το Zarqawi για να εκμεταλλευτεί τις διαφορές μεταξύ των εχθρών του στη Φαλούτζα και αλλού.

Γράφει ότι ο στρατός των ΗΠΑ διατήρησε τον στόχο της «υποκίνησης θανατηφόρων συναντήσεων μεταξύ εχθρών» έτσι ώστε οι «εχθροί της Αμερικής να εξαλείψουν ο ένας τον άλλον», προσθέτοντας ότι «Όταν οι διαιρέσεις απουσίαζαν, οι Αμερικανοί χειριστές τις υποκίνησαν».

Η μελέτη περίπτωσης της Φαλούτζα

Στη συνέχεια, ο Henriksen αναφέρει τα γεγονότα στη Φαλούτζα το φθινόπωρο του 2004 ως «μελέτη περίπτωσης» που «παρουσίασε τις έξυπνες μηχανορραφίες που απαιτούνται για να τεθούν οι αντάρτες σε αντιπαράθεση με τους αντάρτες».

Εξήγησε ότι οι απόψεις τακφίρι-σαλαφιστών για τον Ζαρκάουι και τους συναδέλφους του τζιχαντιστές προκάλεσαν ένταση με τους τοπικούς αντάρτες που ήταν εθνικιστές και αγκάλιασαν μια θρησκευτική άποψη των Σούφι. Οι τοπικοί αντάρτες αντιτάχθηκαν επίσης στις τακτικές του Ζαρκάουι, οι οποίες περιελάμβαναν την απαγωγή ξένων δημοσιογράφων, τη δολοφονία αμάχων μέσω αδιάκριτων βομβαρδισμών και το σαμποτάζ της υποδομής πετρελαίου και ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.

Ο Henriksen εξήγησε περαιτέρω ότι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ, οι οποίες «εκμεταλλεύτηκαν και εμβάθυναν τις ενδο-αντάρτικες δυνάμεις» στη Φαλούτζα, οδήγησαν σε «νυχτερινές μάχες με όπλα που δεν περιλαμβάνουν συμμαχικές δυνάμεις».

Αυτές οι διαιρέσεις σύντομα επεκτάθηκαν και στα άλλα προπύργια της σουνιτικής αντίστασης, το Ραμάντι στην επαρχία Ανμπάρ και την περιοχή Ανταμίγια της Βαγδάτης.

Οι διαιρέσεις που υποκινήθηκαν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες μέσω του Ζαρκάουι στη Φαλούτζα άνοιξαν το δρόμο για μια άλλη εισβολή των ΗΠΑ στην ανήσυχη πόλη τον Νοέμβριο του 2004, λίγες ημέρες αφότου ο Μπους εξασφάλισε την επανεκλογή του.

Ο δημοσιογράφος του BBC Μαρκ Ούρμπαν ανέφερε ότι 2.000 πτώματα ανασύρθηκαν μετά τη μάχη, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων αμάχων.

Βολικά, «ο Abu Musab al-Zarqawi δεν ήταν μεταξύ των νεκρών», έχοντας γλιστρήσει μέσα από τον αμερικανικό κλοιό γύρω από την πόλη πριν ξεκινήσει η επίθεση, πρόσθεσε ο Urban.

Εγχώρια κατανάλωση

Η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών των ΗΠΑ αναγνώρισε αργότερα τη χρήση ψυχολογικών επιχειρήσεων για την προώθηση του ρόλου του Ζαρκάουι στη σουνιτική εξέγερση που αγωνίζεται ενάντια στην αμερικανική κατοχή.

Η Washington Post ανέφερε τον Απρίλιο του 2006 ότι «ο στρατός των ΗΠΑ διεξάγει μια εκστρατεία προπαγάνδας για να μεγεθύνει το ρόλο του ηγέτη της Αλ Κάιντα στο Ιράκ», η οποία βοήθησε «την κυβέρνηση Μπους να συνδέσει τον πόλεμο με την οργάνωση που ήταν υπεύθυνη για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001».

Η Post αναφέρει ότι ο Αμερικανός συνταγματάρχης Ντέρεκ Χάρβεϊ εξήγησε: «Η δική μας εστίαση στον Ζαρκάουι έχει διευρύνει την καρικατούρα του, αν θέλετε – τον έκανε πιο σημαντικό από ό, τι πραγματικά είναι».

Όπως αναφέρει περαιτέρω η Post, τα εσωτερικά έγγραφα που περιγράφουν λεπτομερώς την εκστρατεία ψυχολογικής λειτουργίας «αναφέρουν ρητά το "US Home Audience" ως έναν από τους στόχους μιας ευρύτερης εκστρατείας προπαγάνδας».

Η εκστρατεία για την προώθηση του Ζαρκάουι αποδείχθηκε επίσης χρήσιμη για τον πρόεδρο Μπους κατά τη διάρκεια της εκστρατείας επανεκλογής του τον Οκτώβριο του 2004. Όταν ο Δημοκρατικός αντίπαλος Τζον Κέρι αποκάλεσε τον πόλεμο στο Ιράκ αντιπερισπασμό από τον λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, ο πρόεδρος Μπους απάντησε ισχυριζόμενος:

«Η περίπτωση ενός τρομοκράτη δείχνει πόσο λάθος είναι η σκέψη [του Κέρι]. Ο τρομοκράτης ηγέτης που αντιμετωπίζουμε σήμερα στο Ιράκ, αυτός που είναι υπεύθυνος για την τοποθέτηση παγιδευμένων αυτοκινήτων και τον αποκεφαλισμό Αμερικανών, είναι ένας άνθρωπος που ονομάζεται Ζαρκάουι».

Ποιος σκότωσε τον Νικ Μπεργκ;

Ο Νικ Μπεργκ, εργολάβος των ΗΠΑ στο Ιράκ, φέρεται να αποκεφαλίστηκε από τον Ζαρκάουι. Τον Μάιο του 2004, δυτικά ειδησεογραφικά πρακτορεία δημοσίευσαν ένα βίντεο που έδειχνε τον Μπεργκ, ντυμένο με μια πορτοκαλί φόρμα τύπου Γκουαντάναμο, να αποκεφαλίζεται από μια ομάδα μασκοφόρων.

Ένας μασκοφόρος άνδρας που ισχυρίζεται ότι είναι ο Ζαρκάουι δήλωσε στο βίντεο ότι η δολοφονία του Μπεργκ ήταν απάντηση στα βασανιστήρια των κρατουμένων στις ΗΠΑ στη διαβόητη φυλακή του Αμπού Γκράιμπ.

Ο Μπεργκ βρισκόταν στο Ιράκ προσπαθώντας να κερδίσει συμβόλαια ανοικοδόμησης και εξαφανίστηκε λίγες μέρες αφότου πέρασε ένα μήνα υπό αμερικανική κράτηση στη Μοσούλη, όπου ανακρίθηκε πολλές φορές από το FBI.

Στις 8 Μαΐου, ένα μήνα μετά την εξαφάνισή του, ο αμερικανικός στρατός ισχυρίστηκε ότι βρήκε το αποκεφαλισμένο σώμα του στην άκρη ενός δρόμου κοντά στη Βαγδάτη.

Αλλά οι ισχυρισμοί των ΗΠΑ ότι ο Ζαρκάουι σκότωσε τον Μπεργκ δεν είναι αξιόπιστοι. Όπως ανέφερε η Sydney Morning Herald εκείνη την εποχή, υπάρχουν αποδείξεις ότι το βίντεο αποκεφαλισμού ήταν σκηνοθετημένο και περιελάμβανε πλάνα από την ανάκριση του FBI του Berg. Ανέβηκε στο διαδίκτυο όχι από το Ιράκ αλλά από το Λονδίνο και παρέμεινε στο διαδίκτυο αρκετό καιρό ώστε το CNN και το Fox News να το κατεβάσουν.

Ο ταξίαρχος Μαρκ Κίμιτ είπε επίσης ψέματα ότι ο Μπεργκ ήταν υπό αμερικανική στρατιωτική κράτηση, ισχυριζόμενος ότι είχε κρατηθεί μόνο από την ιρακινή αστυνομία στη Μοσούλη.

Αλλά το βίντεο εδραίωσε στο μυαλό του αμερικανικού κοινού ότι ο Ζαρκάουι και η Αλ Κάιντα ήταν μεγάλες τρομοκρατικές απειλές.

Ήταν τέτοιος ο αντίκτυπος στις ΗΠΑ, που μετά την κυκλοφορία του βίντεο, οι όροι «Nick Berg» και «πόλεμος στο Ιράκ» αντικατέστησαν προσωρινά την πορνογραφία και τις διασημότητες Paris Hilton και Britney Spears ως κύριες αναζητήσεις στο διαδίκτυο.

Σεχταρισμός, βασικός αμερικανο-ισραηλινός στόχος

Μεγάλης κλίμακας θρησκευτικός πόλεμος ξέσπασε μετά τον βομβαρδισμό του σιιτικού ιερού Al-Askari τον Φεβρουάριο του 2006 στη σουνιτική πόλη Samarra στο κεντρικό Ιράκ, αν και η πλήρης έκταση μετριάστηκε χάρη στη θρησκευτική καθοδήγηση που εκδόθηκε από την υψηλότερη και πιο ισχυρή σιιτική αρχή στη χώρα, τον Μεγάλο Αγιατολάχ Αλί αλ-Σιστανί.

Η Αλ Κάιντα δεν ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση, αλλά ο πρόεδρος Μπους ισχυρίστηκε αργότερα ότι «ο βομβαρδισμός του ιερού ήταν μια συνωμοσία της Αλ Κάιντα, που σκόπευε να δημιουργήσει θρησκευτική βία».

Ο Ζαρκάουι σκοτώθηκε τελικά σε αεροπορική επιδρομή των ΗΠΑ λίγους μήνες αργότερα, στις 7 Ιουνίου 2006. Ένας ιρακινός νομοθέτης, ο Wael Abdul-Latif, δήλωσε ότι ο Ζαρκάουι είχε τους αριθμούς τηλεφώνου ανώτερων ιρακινών αξιωματούχων αποθηκευμένους στο κινητό του τηλέφωνο τη στιγμή του θανάτου του, δείχνοντας περαιτέρω ότι ο Ζαρκάουι χρησιμοποιούνταν από στοιχεία εντός της ιρακινής κυβέρνησης που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του Ζαρκάουι, η νεοσυντηρητική ατζέντα για τη διαίρεση και την αποδυνάμωση του Ιράκ μέσω της υποκίνησης χάους και θρησκευτικών συγκρούσεων είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Αυτός ο στόχος επιδεινώθηκε περαιτέρω από την εμφάνιση μιας διάδοχης ομάδας της AQI - ISIS - η οποία έπαιξε τεράστιο ρόλο λίγα χρόνια αργότερα στην αποσταθεροποίηση της γειτονικής Συρίας, πυροδοτώντας θρησκευτικές εντάσεις εκεί και παρέχοντας τη δικαιολογία για την ανανέωση της στρατιωτικής εντολής των ΗΠΑ στο Ιράκ.

The Cradle.