ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

 

 Vincent Bridges

Ι. Σημειώσεις για τον Μεγάλο Μύθο

Βλέπουμε τη θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου μέσα από τα φίλτρα της βασιλικής λατρείας και της θεολογίας της αθανασίας. Κατά συνέπεια, μεγάλο μέρος του οριακά σχετικού, αλλά παρόλα αυτά σημαντικό, υλικό έχει χαθεί ή αγνοηθεί. Ο Μεγάλος Μύθος, το μυθολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Αιγυπτιακή Θεολογία λειτουργεί και αποκτά έκφραση, δεν δηλώθηκε. ίσως επειδή ήταν μυστικό, που το κρατούσαν ζηλότυπα οι μυημένοι του ναού, ή πιθανώς επειδή ήταν τόσο γνωστό ότι ήταν παγκόσμιο. Η ανάκτηση αυτού του χαμένου Μεγάλου Μύθου παρέχει ένα μοτίβο στο οποίο τα χαοτικά κομμάτια της αιγυπτιακής μυθολογίας μπορούν να φιλοξενηθούν άνετα.

Για να διακρίνουμε τον Μεγάλο Μύθο, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τα διαφορετικά θεολογικά συστήματα που συνυπάρχουν στην αιγυπτιακή θρησκευτική σκέψη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ποτέ δεν κωδικοποίησαν τους μύθους τους σε μία ορθοδοξία. Η μυθολογία γι' αυτούς ήταν ένα υποσύνολο της φιλοσοφίας ή της φυσικής επιστήμης, όχι μια αποκαλυμμένη αλήθεια. Επομένως, οι μύθοι της δημιουργίας των Αιγυπτίων διαβάζονται σαν ανθρωπομορφοποιημένες εκδοχές κειμένων κοσμολογίας. Στην πραγματικότητα, το μεγάλο διανοητικό επίτευγμα της Ανάβασης του Μεμφίτη ήταν η επιμονή ότι αυτές οι έννοιες είναι αφηρημένες εικόνες, όχι συγκεκριμένα, τοποθετημένα στον χρόνο γεγονότα. Η ανθρωπότητα σπάνια έχει διατυπώσει μια πιο περιεκτική και λεπτή δήλωση οντολογικών και εσχατολογικών ανησυχιών από τη θεολογία του Μεμφίτη. Η περιεκτικότητά του υποδεικνύει την έλλειψη ορθοδοξίας ενσωματώνοντας αρκετές άλλες παραδόσεις μέσα στη μεταφορά. Οι Atum-Ra, Tehuti και Osiris θεωρούνται ως μορφές του Μεγάλου Σχεδίου, Ptah. Ως εκ τούτου, είναι συμπληρωματικά, όχι αντιθετικά.

Σε αυτό το πνεύμα, μπορούμε να αρχίσουμε να αναζητούμε τα νήματα της αλληλοσυσχέτισης που καθορίζουν τα όρια του Μεγάλου Μύθου. Θα εξετάσουμε αυτό το ερώτημα από τρεις οπτικές γωνίες: 1) τις πέντε μεγάλες παραδόσεις και τις σχέσεις τους, 2) τη μυθική δομή που προκύπτει από αυτές τις σχέσεις και 3) τη φύση του μύθου ως γλώσσας.

1) Οι Πέντε Μεγάλες Παραδόσεις - Αυτές οι παραδόσεις μπορούν να υποδιαιρεθούν στις τρεις παραδόσεις που βασίζονται σε ναούς και τοποθεσίες: τη Μέμφιδα/Ερμόπολη/Ηλιούπολη, τη Θηβαία και την Έντφου/Ντεντάρα της Άνω Αιγύπτου. και δύο μη τοπικές παραδόσεις, αυτή της Μεγάλης Θεάς και του Όσιρι.

α) Μέμφις/Ερμόπολη/Ηλιούπολη - Λόγω της πολιτικής της επιρροής από την IVη έως την 6η Δυναστεία, η παράδοση της Ηλιούπολης είναι η πιο γνωστή από όλες τις αιγυπτιακές θεολογίες. Ήταν επίσης εξαιρετικά επιδραστικό στην ανάπτυξη όλων των άλλων παραδόσεων. Οι μύθοι της Ηλιούπολης αποτελούν ένα μέρος του βράχου πάνω στο οποίο στηρίζεται ο Μεγάλος Μύθος. Μόνο ελαφρώς λιγότερη επιρροή έχουν οι παραδόσεις της Ερμόπολης. Αυτοί οι πολύ εσωτερικοί μύθοι είναι το πνευματικό υπόβαθρο της μεταγενέστερης Θεολογίας των Μεμφίτων. Ο Τεχούτι, ο Θωθ των Ελλήνων, δεν αφομοιώθηκε ποτέ όπως οι Atum-Ra και Ptah. Παρέμεινε ως ο Θείος Πρέσβης ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο Υψηλός Θεός. Η περίεργη σχέση του Tehuti με όλες τις παραδόσεις είναι μια σημαντική ένδειξη για τη δομή του υποκείμενου μύθου. Θα επανέλθουμε σε αυτό το σημείο αργότερα. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ύστερης V ή στις αρχές της 6ης Δυναστείας, ο ιερέας του Ptah στη Μέμφις παρήγαγε μια ενιαία εκδοχή των μύθων της δημιουργίας που προσπάθησε να συγκεντρώσει τόσο την Ερμόπολη όσο και την Ηλιούπολη στην ίδια μυθική μορφή.

β) Θήβα/Λούξορ - Η αιγυπτιακή πόλη Waset απέκτησε πολιτική εξέχουσα θέση στις αρχές του Μεσαίου Βασιλείου. Η θεότητα του δημιουργού του, ένα θραύσμα του Ερμοπολίτη Ογδοάδ, γνωστό ως Αμούν με την ιδιότητα της αορατότητας, δεν έγινε η κρατική θεότητα μέχρι το Νέο Βασίλειο. Ο Αμούν, που λέγεται ότι δημιουργήθηκε ταυτόχρονα από τα πνεύματα της Ερμόπολης και του Ρα του Θεού Ήλιου, ήταν μια σύνθετη και εν τέλει πολιτική παράδοση. Η αρχαία τοπική θεότητα του νομού ήταν ο Montu, ο θεός πολεμιστής με κεφάλι γερακιού που σχετίζεται με την παράδοση Edfu/Dendara. Καθώς ο Αμούν, ο Κρυμμένος, ο οποίος θεωρείται αρχαίος θεός φιδιού που σχημάτισε τον κόσμο και στη συνέχεια υποχώρησε, εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια του Μέσου Βασιλείου, ο Μόντου έγινε ο Κονσού, ο Θεός της Σελήνης. ενώ ο Σεχμέτ, ως Μουτ, έγινε η Θεά του Ήλιου. Αυτή η Θηβαϊκή Τριάδα έγινε ένα συγκριτικό επίκεντρο για την επίσημη θρησκευτική έκφραση του Νέου Βασιλείου.

γ) Edfu/Dendara - Αυτή η παράδοση εκτείνεται σε όλο το φάσμα της αιγυπτιακής ιστορίας, από την προδυναστική μουρμούρα μέχρι την τελευταία λάμψη της πτολεμαϊκής λαμπρότητας. Εστιασμένη στους μύθους του Ώρου του Πρεσβύτερου και του Χάθορ/Σέχμετ, αυτή η παράδοση παρουσιάζει μια κάπως ανανεωμένη κοσμολογία, αν και συμφωνεί σε περίγραμμα με τη βασική ηλιοπολίτικη θέση. Αυτή η παράδοση κατέχει το θείο δικαίωμα με το οποίο ο Βασιλιάς κατείχε το αξίωμα. Η ένωση του δίσκου, μια τελετή του νέου έτους, ήταν μια παράδοση του Έντφου που γιορταζόταν σε κάθε ναό και επιβεβαίωνε την εξουσία του Ώρου ως Θεϊκού Βασιλιά. Ο ιερός γάμος του Ώρου και του Χάθορ, που γιορτάστηκε τόσο στο Ντεντάρα όσο και στον Έντφου, μνημόνευσε μια σημαντική αλλά σχεδόν παραμελημένη στιγμή στην αιγυπτιακή μυθολογική ιστορία. Οι παραδόσεις του Edfu επισκιάστηκαν από τη λατρεία του Amun, αλλά κατάφεραν να διατηρήσουν έναν βαθμό πολιτικής δύναμης μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους. Οι μύθοι της Θεάς της Δενδάρας επέζησαν ως συστατικό της Παράδοσης της Μεγάλης Θεάς.

δ) Η παράδοση της Μεγάλης Θεάς - Η λατρεία της Ίσιδας αποτελούσε τον πυρήνα για μια μεγάλη συλλογή θεών. Ήταν η Isis στο Philae, ο Hathor στο Dendara, ο Neith στο Sais, ο Mut στη Θήβα, ο Sekhmet στο Memphis και ο Ejo στο Buto και ο Nekhabit στο El Kab. Αυτές οι δύο τελευταίες, οι θεές της Κάτω και της Άνω Αιγύπτου, η ένωση των οποίων συμβολιζόταν από το στέμμα του βασιλιά με φίδι και γύπα. Η παράδοση της Θεάς υποστήριξε τις διάφορες πολιτικές και παραδοσιακές διευθετήσεις, αλλά ταυτίστηκε περισσότερο με τον Όσιρι και τον Νεότερο Ώρο.

ε) Η παράδοση του Όσιρι - Ο Όσιρις είναι η θεολογική κόλλα που συγκρατεί το αιγυπτιακό σύστημα. Ίχνη της λατρείας του Όσιρι βρίσκονται σε προδυναστικούς πολιτισμούς, που επιβίωσαν μέχρι την αραβική κατάκτηση. Η παράδοση του Όσιρι εμφανίστηκε στα τέλη της 4ης Δυναστείας ως συστατικό της ηλιοπολίτικης «ορθοδοξίας». Αυτό ήταν ένα λαμπρό χτύπημα της θεολογικής πολιτικής, και ίσως αποτέλεσε τη βάση της ηλιοπολίτικης επιρροής. Η ύλη του Όσιρι γεφύρωσε το μυθολογικό χάσμα μεταξύ της κοσμολογίας και της ανθρώπινης ιστορίας. Ο Όσιρις λατρευόταν σε πολλά μέρη, ακόμη και το Καρνάκ, το αιγυπτιακό Βατικανό, έχει το παρεκκλήσι του Όσιρι. Ο Μπούσιρις στο Δέλτα και η Άβυδος στην Άνω Αίγυπτο ήταν και τα δύο σημαντικά λατρευτικά κέντρα.

2) Μυθική δομή - Μπορούμε να σκεφτούμε τους αιγυπτιακούς μύθους ως επεισόδια σε ένα τεράστιο κοσμικό δράμα που εκτείνεται από τη δημιουργία του σύμπαντος έως την ίδρυση της Βασιλείας από τους οπαδούς του Ώρου. Αυτό το δράμα παίζεται σε πέντε μεγάλες πράξεις: 1) Η Δημιουργία και η Ανάδυση του Υψηλού Θεού, 2) Η Αναχώρηση του Υψηλού Θεού και ο Χωρισμός Γης και Ουρανού, 3) Η Βασιλεία του Όσιρι και η πτώση του Σετ, 4 ) Η Μεγάλη Σύγκρουση μεταξύ Ώρου και Σετ, 5) Η Σωτηρία του Όσιρι και η Βασιλεία του Ώρου.

α) Δημιουργία και Ανάδυση του Υψηλού Θεού - Στην αρχή όλων των αιγυπτιακών μύθων δημιουργίας υπάρχει μόνο το Nu, το αρχέγονο νερό του σύμπαντος. Αυτό μπορεί να απεικονιστεί ως ενεργό κενό ή πεδίο δυνητικής τάξης. Σε αυτό το νερό, αυτό το πεδίο, κινήθηκε το αρχικό Πνεύμα. Ο Ηλιούπολη θεωρούσε αυτό το πνεύμα ως τον Άτουμ, ο οποίος δημιούργησε μόνος του το πρώτο δίδυμο, ή ζεύγος δυαδοτήτων, Σου, υγρασία και Τέφνουτ, θερμότητα και έστειλε το μάτι του, τη συναίσθησή του, για να ερευνήσει το κενό. Στην Ερμόπολη αυτό απεικονίστηκε ως η ένωση των Αρνητικών Ιδιοτήτων για να σχηματιστεί το Κοσμικό Αυγό της ύπαρξης. Οι σοφοί του Μέμφις το φαντάστηκαν ως το Πρωτότυπο Πνεύμα, που εδώ ονομάζεται Ptah, σχεδιάζοντας και συνδυάζοντας το σχέδιο του μέλλοντος.

Το Πρωτότυπο Πνεύμα αναδύθηκε από τα αρχέγονα νερά ως ανάχωμα ή σημείο σταθερότητας σε ένα σύμπαν αδιαφοροποίητης κίνησης. Αυτή η ανάδυση φανταζόταν ποικιλοτρόπως ως ένα άνοιγμα λουλουδιών, ένα φίδι που εκτρέφεται, μια κολόνα που ανεβαίνει ή ακόμα και ένα παιδί που αναδύεται από το λουλούδι. Το Πνεύμα τότε ξανακάλεσε το Μάτι του, και πετώντας ψηλά σαν το Πρωτογενές Πουλί, δάμασε την αίσθησή του, το Μάτι του, ως κόρη του και την αγκάλιασε. Τα δάκρυα χαράς της έγιναν τα μικρά θραύσματα αίσθησης που απλώθηκαν στο σύμπαν ως ανθρώπινη συνείδηση. Το Αρχικό Πνεύμα έγινε ο Υψηλός Θεός και ξεκίνησε η πρώτη Χρυσή Εποχή.

2) Αναχώρηση του Υψηλού Θεού και ο Χωρισμός Γης και Ουρανού - Ο Υψηλός Θεός, μετά από λίγο, υποχώρησε από τη δημιουργία του. Αυτό είναι ένα βασικό θεολογικό σημείο στην αιγυπτιακή μυθολογία. Η απουσία του Υψηλού Θεού παρέχει ένα υπερβατικό κενό μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η εξέλιξη της αίσθησης. Καθώς ο Υψηλός Θεός φεύγει, ο Σου και ο Τέφνουτ γεννούν τον Γκεμπ και τον Νούιτ, τη Γη και τον Ουρανό. Τα αστέρια, το τοπικό μας σύμπαν, δημιουργήθηκαν από μια άλλη πράξη διαχωρισμού. Ο Σου χωρίζει τα παιδιά του, ανοίγει κυριολεκτικά τον χώρο/χρόνο και γεννά τα αστέρια. Το σώμα του Nuit γίνεται το ποτάμι των αστεριών και ο Geb καταπίνει τις επτά κόμπρες που σχηματίζουν το δαχτυλίδι του κόσμου. Το Geb, η ύλη, γίνεται το μοτίβο μέσα από το οποίο κυλάει ο Nuit, ο χρόνος.

3) Η Βασιλεία του Όσιρι και η πτώση του Σετ - Ο Νούιτ γέννησε επίσης τους Πέντε: Όσιρις, Ίσις, Σετ, Νέφθης και Ώρος ο Πρεσβύτερος. Ο Όσιρις έγινε ο επόπτης του Υψηλού Θεού και δίδαξε στην ανθρωπότητα τις δεξιότητες του πολιτισμού. Ακολούθησε άλλη μια Χρυσή Εποχή. Αλλά ο Σετ ζήλεψε την εξουσία του αδερφού του και συνωμοτούσε εναντίον του. Το Fall of Set εισήγαγε το κακό στον κόσμο: η θέληση για εξουσία υπερνίκησε τη θέληση για συμπόνια. Ο Σετ δολοφόνησε τον Όσιρι και τεμάχισε το σώμα του. Η Ίσις, με τη βοήθεια του Τεχούτι, (Θοθ) μάζεψε τα κομμάτια και εμποτίστηκε μαγικά. Η Ίσις και ο Νέφθις κάθονταν άγρυπνοι πάνω από το σώμα του Όσιρι ενώ ο Σετ κυβερνούσε τον κόσμο με σύγχυση και φόβο. Ο Σετ πολέμησε τα φίδια του Γκεμπ, επιδιώκοντας να αποκτήσει εξουσία πάνω στην ίδια τη γη. Η Ίσις πήγε να κρυφτεί στο Δέλτα και γέννησε τον Ώρο, την επανενσάρκωση του Όσιρι.

4) Η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Set και Horus - Ο Horus επέζησε από μια σειρά από παιδικές περιπέτειες στο Δέλτα και στην έρημο. Ως νεαρός άνδρας, ο Horus ξεκίνησε να εκδικηθεί τον «πατέρα» του. Προκάλεσε τον Σετ σε μια σειρά από μεγάλες μάχες που κόντεψαν να καταστρέψουν τον κόσμο. Ο Τεχούτι κάλεσε το Συμβούλιο των Θεών να διευθετήσει τη διαφορά. Ο Ώρος κρίνεται τελικά ο νικητής και του δίνεται η Βασιλεία. Το Σετ υποβιβάζεται σε ένα ον των καταιγίδων και είναι φτιαγμένο για να εξυπηρετεί το Θεϊκό Σκάφος.

5) Η σωτηρία του Όσιρι και η βασιλεία του Ώρου - Ο Ώρος ο Πρεσβύτερος έφερε την είδηση ​​στον Όσιρι στον Ντουάτ, τον κάτω κόσμο, ότι ο Ώρος τον εκδικήθηκε και έγινε Βασιλιάς. Ο Όσιρις ελευθερώθηκε για να γίνει ο κριτής της μετά θάνατον ζωής και ο Ώρος ο νεότερος έγινε ο ζωντανός Θεός στη γη.

Σύντομα όμως, ο Ώρος ο Νεότερος έγινε ασταθής. Η σύγκρουσή του με τον Σετ τον είχε δηλητηριάσει με βία. Σύντομα ενώθηκε με τον Όσιρι στο Duat. Ο Ώρος ο Πρεσβύτερος έγινε Βασιλιάς, αλλά το Συμβούλιο του Ρα αποφάσισε ότι η μετάδοση του Σετ ήταν πολύ καταστροφική για να επιβιώσει η ανθρωπότητα. Ο Ρα έστειλε το Μάτι του για να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Ο Τεχούτι και ο Ώρος ο Πρεσβύτερος ξεπέρασαν το Μάτι: το φλογερό λιοντάρι-θεά έγινε η τροφή αγελάδα. Ο Ώρος και ο Χάθορ έζησαν στην Άνω Αίγυπτο μέχρι να εμφανιστούν ξανά οι δυνάμεις του Σετ. Στον πόλεμο ενάντια στα τέρατα του Set, ο Horus και ο Hathor πέρασαν το θεϊκό τους DNA σε μια ομάδα ανθρώπων σοφών, τους Shemsu Hru, ή τους Followers of Horus. Από αυτή την ομάδα προήλθε η οργάνωση που δημιούργησε τον πρώτο Βασιλιά μιας ενοποιημένης Αιγύπτου.

3) Η φύση του μύθου ως γλώσσας - Για τους Αιγύπτιους, ο μύθος ήταν μια γλώσσα, μια γλώσσα που εξέφραζε μεγάλη σοφία για τη φύση και το μυαλό του ανθρώπου. Οι κοσμολογικοί μύθοι περιγράφουν μαθηματικές διαδικασίες. Για παράδειγμα, το Ptah μπορεί να γίνει κατανοητό ως Phi, το οποίο μπορεί να προέλθει από τα ιερογλυφικά που χρησιμοποιούνται για την ορθογραφία pth. Ο Ptah μπορεί να θεωρηθεί ως ο κύριος υφαντής, που πλέκει τη μελλοντική πορεία της εξέλιξης στο DNA μας. Τα Children of Nuit είναι διαφορετικά. Είναι περισσότερο μεταφορικά παρά μαθηματικά. Ο Όσιρις μπορεί να θεωρηθεί ως η δύναμη της συμπονετικής τάξης. Ορίστε ως την ατομικιστική ώθηση για δύναμη. Το Fall of Set δημιουργεί μια μυθική πολιτική που εξηγεί τη φύση του κακού. Το συνεχιζόμενο μυθοποιητικό δράμα συνεχίζεται στην ιστορία. Ο βασιλιάς Aha/Menes, ιδρυτής της Δυναστείας Ist που ένωσε τις Δύο Χώρες, ήταν γιος του Horus και επομένως δεν ήταν ξεχωριστός από το μυθολογικό παρελθόν, αλλά ένα συνεχές μέρος του.

Η μυθική γλώσσα της αρχαίας Αιγύπτου παρείχε ένα απίστευτα υψηλό επίπεδο πολιτισμού. Η κοινωνία είχε νόημα που ήταν βαθιά ενσωματωμένο στη δομή του ίδιου του πολιτισμού. Ο Μεγάλος Μύθος ήταν το νήμα πάνω στο οποίο στηριζόταν η αλληλεπίδραση των πνευματικών συνιστωσών.

II. Σημειώσεις για την Ιεροσύνη

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η ιεροσύνη ήταν μια πολιτική λειτουργία στην αρχαία Αίγυπτο. Επιστρατευμένοι από τον τοπικό πληθυσμό, οι ιερείς υπηρέτησαν τρεις μήνες κάθε φορά και μετά επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους. Ένας μικρός πυρήνας ανώτερων ιερέων, ή ειδικών, υπηρετούσε το ναό με πλήρη απασχόληση. Κατά τη διάρκεια του Νέου Βασιλείου, κάθε ναός, όσο μικρός κι αν ήταν, είχε τουλάχιστον έναν μόνιμο ιερέα. Η λειτουργία ενός ιερέα ήταν να διατηρεί την παγκόσμια τάξη που υπαγόρευαν οι Θεοί στο Ζεπ Τέπι, ή την Πρώτη Φορά, την αρχική Χρυσή Εποχή του Υψηλού Θεού. Για το σκοπό αυτό, η πρωταρχική τους λειτουργία ήταν να εκτελούν τις τελετουργίες του Θείου Δράματος, του Μεγάλου Μύθου, την κατάλληλη στιγμή και με τον σωστό τρόπο. Με τη συμμετοχή μεγάλης μερίδας του τοπικού πληθυσμού στις υπηρεσίες του, ο ναός έγινε το κέντρο του τοπικού πολιτισμού.

Η μύηση, ή η εγκατάσταση, ενός ιερέα ήταν ουσιαστικά η ίδια σε όλους τους ναούς. Μια βάπτιση σε μια ιερή πισίνα, που συμβολίζει τα νερά του Νου, του Κοσμικού Ωκεανού, έπλυνε κάθε κακό. Στη συνέχεια ο υποψήφιος ραντιζόταν με λάδι και νερό ως εξαγνισμό, οδηγήθηκε στο άγαλμα της Θεάς και διδάχτηκε τους μυστικούς τρόπους επαφής και εργασίας με το άγαλμα. Στη συνέχεια, ο υποψήφιος αναλαμβάνει μια δεκαήμερη νηστεία, στο τέλος της οποίας τα μυστήρια αποκαλύπτονται από κάποιου είδους ψυχική/σαμανική εμπειρία.

Μέσα στη δομή του ναού, υπήρχαν τάξεις ιερέων. Οι διοικητικοί υπάλληλοι στους μεγάλους ναούς, όπως ο Καρνάκ, λειτουργούσαν ως ξεχωριστή ομάδα, που δεν ασχολούνταν πολύ με τις θρησκευτικές προοπτικές. Φρόντισαν για το επαγγελματικό τέλος του ναού και της περιουσίας του. Το θρησκευτικό κατεστημένο είχε και τις τάξεις του. Ο ναός του Αμούν είχε πέντε διαφορετικά ιερατικά τμήματα, το καθένα με τις δικές του υποδιαιρέσεις. Ο Αρχιερέας του Ptah στη Μέμφις ονομαζόταν «ο μεγάλος αρχηγός όλων των τεχνιτών», καθώς όλες οι βιοτεχνίες ήταν υπό την προστασία του Ptah. Αυτοί οι πρώτοι και δεύτεροι «προφήτες», που μεταφράστηκαν λάθος από τους Έλληνες από τους Αιγύπτιους «υπηρέτες του Θεού», ήταν κυρίως βασιλικοί διορισμοί και μπορούσαν να επιλεγούν από οποιοδήποτε επίπεδο της κοινωνίας. Οδηγούσαν τις ανώτερες τάξεις του ιερατείου στις τελετουργικές λειτουργίες του ναού.

Οι ανώτερες τάξεις της ιεροσύνης αντλήθηκαν από την τάξη του ιερατικού ειδικού. Αυτό περιελάμβανε: Οι Στολίτες, που ντύνονταν και φρόντιζαν τη θεία εικόνα. μελετητές και γραμματείς· χρονομετρητές και αστρολόγοι· και οι μουσικοί, χορευτές και τραγουδιστές. Από αυτούς, οι γραμματείς και οι λόγιοι ήταν οι πιο διαφορετικοί.

Κάτω από τους ειδικούς ήταν οι «καθαρισμένοι», οι χαμηλοί κληρικοί που ενεργούσαν ως συμμετέχοντες στις τελετουργίες. Κουβαλούσαν τα μικρότερα λατρευτικά αντικείμενα, τα πρότυπα και τα λάβαρα του Θεού ή της Θεάς. Μεταξύ αυτής της ομάδας θα μπορούσαν επίσης να βρεθούν οι δημόσιοι χρησμοί και ερμηνευτές ονείρων.

III. Σημειώσεις για το Ιερατείο της Μέμφις στην Πρώιμη XVIII Δυναστεία

Στο πρώιμο Νέο Βασίλειο, η Μέμφις ήταν ακόμα μια σπουδαία πόλη, παρόλο που δεν ήταν πλέον η πολιτική πρωτεύουσα της χώρας. Το Hewet-ka-Ptah, το Παλάτι του Πνεύματος του Ptah, κυριαρχούσε στην πόλη, η οποία απλώθηκε από τις όχθες του Νείλου μέχρι τους λόφους της Sakkarah. Η κύρια λειτουργία του Ναού ήταν η ρύθμιση όλης της βιομηχανίας. Οι ειδικοί του Ptah περιλαμβάνουν έναν μάστορα κάθε γνωστής τέχνης. Γνωρίζουμε ελάχιστα για την τελετουργική δομή του ναού, αλλά τμήματα της κοσμολογίας του έχουν διασωθεί στην πέτρα Shabaka. Από αυτό βλέπουμε μια σπάνια ατμόσφαιρα φιλοσοφικής εικασίας, από την οποία αναπτύχθηκαν οι πρακτικές τέχνες του Μέμφις.

Μέσα στο συγκρότημα του ναού ήταν ο μικρότερος Οίκος του Σεχμέτ. Αυτό το φρόντιζαν και άνδρες και γυναίκες, αλλά ο Αρχιερέας και οι περισσότεροι από τους ειδικούς θα ήταν γυναίκες. Προερχόμενη από τους τοπικούς ευγενείς, η είσοδος στο σπίτι της ιεροσύνης του Σεχμέτ θα ήταν διαθέσιμη σε έναν ξένο μόνο μέσω των ειδικών. Οι περισσότερες από τις σημαντικότερες σπεσιαλιτέ, η τήρηση του χρόνου και ούτω καθεξής, θα τις μοιραζόταν ολόκληρος ο ναός, αλλά η Σεχμέτ θα είχε κάποιες ειδικότητες όλες τις δικές της. Από τους λοξούς υπαινιγμούς που έχουμε αφήσει, φαίνεται ότι ήταν: 1) δεξιότητες με ζώα, συμπεριλαμβανομένου πιθανώς αλλαγής σχήματος ή τοτεμικού σαμανισμού, 2) χορού και 3) δεξιότητες έκστασης.

Όπως ο Ptah ήταν ο προστάτης των χειροτεχνιών και ο τεχνίτης, έτσι και ο Sekhmet ήταν ο κυρίαρχος όλης της ζωικής ζωής, η κυνηγός και ο δημιουργός με έναν τρόπο εξημέρωσης. Ο Όσιρις πιστώνεται ότι εξημέρωσε τα ζώα του αγρού, αλλά ο Σεχμέτ λέγεται ότι έκανε μια συμφωνία με τα άγρια ​​ζώα, τις γάτες και τις κόμπρες, για να προστατεύσει τα σιτηρά της Αιγύπτου. Η αλλαγή σχήματος θα ήταν μέρος του φεστιβάλ Sekhmet που αναπαρήγαγε το Eye of Destruction. Υπάρχει κάποια πρόταση ότι η ιέρεια του Σεχμέτ είχε την ικανότητα να γίνει λέαινα και να κρίνει, ιδιαίτερα τους υπηρέτες του Σετ.

Ο χορός ήταν ένα σημαντικό συστατικό των μυστηρίων του Σεχμέτ στο Μέμφις. Ελάχιστα έχουν επιζήσει από αυτούς τους χορούς, αν και μπορούμε να υποθέσουμε ότι απέδειξαν τις γεωμετρικές αρχές της κοσμολογίας των Μεμφίτη και βασίστηκαν στο Phi και την τετραγωνική ρίζα του 5. Οι δεξιότητες της έκστασης σχετίζονταν με τις ειδικότητες του μαντείου, μερικές από τις οποίες περιελάμβαναν την άδεια της θεάς να πάρει στην κατοχή του ένα σώμα και να μιλήσει μέσω αυτού, όπως κάνει το κρατικό μαντείο του Θιβέτ μέχρι σήμερα.

Πολιτικά, αυτή η περίοδος ήταν ταραχώδης για την ιερατική κάστα. Η περιφέρεια του Αμούν στη Θήβα εμφανίστηκε ως η κρατική θρησκεία και ο αρχιερέας της έγινε ο «αρχηγός όλων των προφητών του Νότου και του Βορρά». Αυτό το «ποντίφικα» κυβέρνησε το θρησκευτικό περιβάλλον και τελικά έγινε αντίπαλος της βασιλικής εξουσίας. Οι μικρότερες περιφέρειες, όπως η Μέμφις, διατήρησαν κάποια πολιτική δύναμη, αλλά ουσιαστικά βρέθηκαν ανάμεσα στα παιχνίδια εξουσίας της Θήβας και της Ηλιούπολης. Οι Υπηρέτες του Ptah και του Sekhmet θα είχαν καταλάβει ένα ανήσυχο ουδέτερο έδαφος και θα ήταν προσεκτικοί να υποστηρίξουν όποιον βρισκόταν ποτέ στην εξουσία. Γνωρίζουμε ότι υποστήριξαν τον Χατσεψούτ, απλώς η παράδοση των Ηλιοπολίτων υποστήριξε τον Τουτμόζ Γ'.

© 1996 Vincent Bridges