Pagan America: Ο εκπληκτικός εναγκαλισμός του παγανισμού από την Αμερική σηματοδοτεί το τέλος αυτής της χώρας όπως την ξέρουμε

 

Το μέλλον της μεταχριστιανικής Δύσης δεν είναι κάποια κοσμική φιλελεύθερη ουτοπία, είναι μια παγανιστική αυτοκρατορία στην οποία η ισχύς κάνει το σωστό.

Το ακόλουθο δοκίμιο είναι προσαρμοσμένο από το νέο βιβλίο του συγγραφέα, Pagan America: The Decline of Christianity and the Dark Age to Come.

 ΤΖΟΝ ΝΤΆΝΙΕΛ ΝΤΈΙΒΙΝΤΣΟΝ

Είναι δύσκολο να ερευνήσουμε την κατάσταση της χώρας μας και να μην καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάτι δεν πάει καλά στην Αμερική. Δεν εννοώ μόνο με την οικονομία μας ή τα σύνορα ή την αχαλίνωτη εγκληματικότητα στις πόλεις μας, αλλά με τη βασική μας αντίληψη για την ίδια την πραγματικότητα.

Η πολιτιστική και πολιτική ελίτ μας επιμένει τώρα ότι οι άνδρες μπορούν να γίνουν γυναίκες, και το αντίστροφο, και ότι ακόμη και τα παιδιά μπορούν να συναινέσουν σε αυτό που κατ' ευφημισμό αποκαλούν «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο». Σε μια τέλεια αντιστροφή της λογικής και της κοινής λογικής, ορισμένοι Δημοκρατικοί νομοθέτες θέλουν τώρα νόμους στα βιβλία που θα αναγκάζουν τους γονείς να επιβεβαιώνουν την «ταυτότητα φύλου» του παιδιού τους με τον πόνο της αφαίρεσης του παιδιού από το κράτος για κακοποίηση.

Η άμβλωση, η οποία κάποτε υπερασπιζόταν απρόθυμα μόνο στη βάση ότι θα έπρεπε να είναι «ασφαλής, νόμιμη και σπάνια», τώρα υποστηρίζεται ως θετικό αγαθό, ακόμη και σε μεταγενέστερα στάδια της εγκυμοσύνης. Οι υποστηρικτές της άμβλωσης επιμένουν τώρα ότι η μόνη διαφορά μεταξύ ενός αγέννητου παιδιού με δικαιώματα και ενός χωρίς αυτά είναι η επιθυμία της μητέρας, ή όχι, να ολοκληρώσει την εγκυμοσύνη.

Αλλά ακόμη λιγότερο αμφιλεγόμενα ζητήματα είναι τώρα προς αρπαγή, όπως οι μαζικοί βιασμοί. Αφού οι τρομοκράτες της Χαμάς βιντεοσκόπησαν τους εαυτούς τους να βιάζουν και να δολοφονούν ισραηλινές γυναίκες στις 7 Οκτωβρίου, καυχώμενοι για την αγριότητά τους σε έναν κόσμο που παρακολουθεί, τεράστια τμήματα της αμερικανικής αριστεράς εξακολουθούν να μην μπορούν να καταδικάσουν τη Χαμάς. Οι ίδιοι προοδευτικοί φοιτητές που επιμένουν ότι η απλή παρουσία ενός συντηρητικού ομιλητή στην πανεπιστημιούπολη τους καθιστά «ανασφαλείς» δεν είναι σε θέση να καταδικάσουν μια από τις χειρότερες περιπτώσεις μαζικού βιασμού στη σύγχρονη ιστορία. Κάποιοι μάλιστα δηλώνουν ανοιχτά ότι στέκονται αλληλέγγυοι με τους βιαστές της Χαμάς.

Παγανιστική Αμερική

Τι συμβαίνει? Για να το θέσουμε ωμά, η Αμερική γίνεται ειδωλολάτρη. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα μια ξαφνική αύξηση των ανθρώπων που λατρεύουν τον Δία ή τον Απόλλωνα (αν και οι σύγχρονες μορφές μαγείας βρίσκονται σε άνοδο). Αντίθετα, σημαίνει έναν εναγκαλισμό μιας θεμελιωδώς παγανιστικής κοσμοθεωρίας που απορρίπτει τόσο την υπερβατική ηθική αλήθεια όσο και την αντικειμενική πραγματικότητα, και επιμένει αντ' αυτού ότι η αλήθεια είναι σχετική και η πραγματικότητα είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε.

Θυμηθείτε ότι οι αρχαίοι ειδωλολάτρες απέδιδαν ιερή ή θεϊκή υπόσταση στο εδώ και τώρα, σε πράγματα ή δραστηριότητες, ακόμη και σε ανθρώπινα όντα αν ήταν αρκετά ισχυρά (όπως ένας φαραώ ή ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας). Απέρριπταν την ιδέα ενός παντοδύναμου, υπερβατικού Θεού – και όλα όσα θα συνεπαγόταν η ύπαρξη του Θεού. Ο Χασάν ι-Σαμπάχ, ο Άραβας πολέμαρχος του ένατου αιώνα, του οποίου η ομάδα μας έδωσε τη λέξη «δολοφόνοι», συνόψισε το παγανιστικό ήθος στα περίφημα τελευταία του λόγια: Τίποτα δεν είναι αλήθεια, όλα επιτρέπονται.

Με άλλα λόγια, ο ριζοσπαστικός ηθικός σχετικισμός που βλέπουμε παντού σήμερα αντιπροσωπεύει μια εντελώς μεταχριστιανική κοσμοθεωρία που γίνεται καλύτερα κατανοητή ως η επιστροφή του παγανισμού, ο οποίος, όπως κατανόησαν καλά οι Ρωμαίοι, είναι θεμελιωδώς ασυμβίβαστος με τη χριστιανική πίστη. Ο Χριστιανισμός, εξάλλου, δεν επιτρέπει έναν τέτοιο σχετικισμό, αλλά επιμένει σε σκληρούς ορισμούς της αλήθειας και του τι είναι – και δεν είναι – ιερό και θεϊκό.

Έτσι, αν έχουμε εισέλθει σε μια μεταχριστιανική εποχή στη Δύση και αντιμετωπίζουμε μια επιστροφή, με σύγχρονες μορφές, του παγανισμού, τι σημαίνει αυτό για την Αμερική; Σημαίνει το τέλος της Αμερικής όπως την ξέρουμε και την εμφάνιση κάτι νέου και τρομακτικού στη θέση της.

Η Αμερική ιδρύθηκε όχι μόνο σε ορισμένα ιδανικά, αλλά σε ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπων, έναν κυρίως χριστιανικό λαό, και εξαρτάται για την επιβίωσή της από την ηθική αρετή τους, χωρίς την οποία ολόκληρο το πείραμα της αυτοδιοίκησης θα καταρρεύσει. Καθώς ο Χριστιανισμός ξεθωριάζει στην Αμερική, το ίδιο θα συμβεί και με το σύστημα διακυβέρνησής μας, την κοινωνία των πολιτών μας και όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Χωρίς μια εθνική κουλτούρα διαμορφωμένη από τη χριστιανική πίστη, χωρίς πλειοψηφική συναίνεση υπέρ της παραδοσιακής χριστιανικής ηθικής, η Αμερική όπως την ξέρουμε θα φτάσει στο τέλος της. Αντί για ελεύθερους πολίτες σε μια δημοκρατία, θα είμαστε σκλάβοι σε μια παγανιστική αυτοκρατορία.

Ίσως αυτό ακούγεται δραματικό, αλλά είναι αλήθεια παρ 'όλα αυτά. Δεν υπάρχει κοσμική ουτοπία που να μας περιμένει στον μεταχριστιανικό, νεοπαγανιστικό κόσμο που τώρα δημιουργείται – κανένα μέλλον στο οποίο θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τα πλεονεκτήματα και τα οφέλη του Χριστιανικού κόσμου χωρίς την πίστη από την οποία ξεπήδησαν. Ο δυτικός πολιτισμός και τα εξαρτήματά του εξαρτώνται από τον Χριστιανισμό, όχι μόνο αφηρημένα αλλά και στην πράξη. Ο φιλελευθερισμός βασίζεται σε μια πηγή ζωτικότητας που δεν προέρχεται από αυτόν και που δεν μπορεί να αναπληρώσει. Αυτή η πηγή είναι η χριστιανική πίστη, ελλείψει της οποίας θα επιστρέψουμε σε μια παλαιότερη μορφή πολιτισμού, στην οποία μόνο η εξουσία έχει σημασία και οι αδύναμοι και οι ευάλωτοι δεν μετράνε τίποτα.

Αυτό που μας περιμένει στην άλλη πλευρά του Χριστιανικού κόσμου, με άλλα λόγια, είναι ένας ειδωλολατρικός μεσαίωνας. Εδώ, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, μπορούμε να πούμε με κάποια σιγουριά ότι αυτή η σκοτεινή εποχή έχει αρχίσει.

Ο Τ. Σ. Έλιοτ έκανε αυτό το σημείο σε μια σειρά διαλέξεων που έδωσε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1939, οι οποίες αργότερα θα δημοσιεύονταν ως Η Ιδέα μιας Χριστιανικής Κοινωνίας. Ο Έλιοτ έγραψε: «Η επιλογή που έχουμε μπροστά μας είναι η δημιουργία μιας νέας χριστιανικής κουλτούρας και η αποδοχή μιας ειδωλολατρικής». Γράφοντας στις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Έλιοτ είπε: «Το να μιλάμε για τους εαυτούς μας ως χριστιανική κοινωνία, σε αντίθεση με εκείνη της [εθνικοσοσιαλιστικής] Γερμανίας ή της [κομμουνιστικής] Ρωσίας, είναι κατάχρηση όρων. Εννοούμε μόνο ότι έχουμε μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν τιμωρείται για την επίσημη ομολογία του Χριστιανισμού. Αλλά αποκρύπτουμε από τον εαυτό μας τη δυσάρεστη γνώση των πραγματικών αξιών με τις οποίες ζούμε».

Αυτές οι αξίες, υποστήριξε ο Eliot, δεν ανήκαν στον Χριστιανισμό αλλά στον «σύγχρονο παγανισμό», ο οποίος πίστευε ότι ήταν ανερχόμενος τόσο στις δυτικές δημοκρατίες όσο και στα ολοκληρωτικά κράτη. Οι δυτικές δημοκρατίες δεν είχαν θετικές αρχές εκτός από τον φιλελευθερισμό και την ανοχή, υποστήριξε. Το αποτέλεσμα ήταν μια αρνητική κουλτούρα, χωρίς ουσία, που τελικά θα διαλυόταν και θα αντικαθίστατο από μια παγανιστική κουλτούρα που ενστερνιζόταν τον υλισμό, την εκκοσμίκευση και τον ηθικό σχετικισμό ως θετικές αρχές. Αυτές οι αρχές θα επιβάλλονταν ως δημόσια ή κρατική ηθική και όσοι διαφωνούσαν με αυτές θα τιμωρούνταν.

Ο παγανισμός, όπως τον είδε ο Eliot και όπως υποστηρίζω στο νέο μου βιβλίο, Pagan America, επιβάλλει έναν ηθικό σχετικισμό στον οποίο μόνο η εξουσία καθορίζει το δίκαιο. Οι αρχές που οι Αμερικανοί πάντα υποστήριζαν ενάντια σε αυτό το είδος ηθικής και πολιτικής τυραννίας - ελευθερία του λόγου, ίση προστασία από το νόμο, κυβέρνηση με τη συγκατάθεση των κυβερνωμένων - εξαρτώνται για τη συντήρησή τους στη χριστιανική πίστη, ζωντανή και ενεργή μεταξύ των ανθρώπων, διαμορφώνοντας την ιδιωτική και οικογενειακή τους ζωή όσο και την κοινωνική και πολιτική ζωή του έθνους.

Ο αποχριστιανισμός στην Αμερική, λοιπόν, προαναγγέλλει το τέλος όλων όσων κάποτε την κρατούσαν ενωμένη και την έκαναν να συνυπάρχει. Και η διαδικασία της αποχριστιανοποίησης είναι πιο προχωρημένη από ό, τι οι περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν, εν μέρει επειδή βρίσκεται σε εξέλιξη στη Δύση εδώ και αιώνες και στην Αμερική τουλάχιστον από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Μόνο τώρα, στην εποχή μας, έρχονται ξεκάθαρα στο φως τα περιγράμματα μιας μεταχριστιανικής κοινωνίας.

Τι σημαίνει για την Αμερική να είναι μεταχριστιανική; Να είσαι ειδωλολάτρης; Πώς θα είναι μια τέτοια χώρα; Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να μάθουμε γιατί η παγανιστική εποχή έχει φτάσει. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά και εξετάσουμε τα στοιχεία με ειλικρίνεια, μπορούμε ήδη να δούμε τι είδους μέρος θα είναι. Για να το θέσουμε ωμά, η Αμερική χωρίς τον Χριστιανισμό δεν θα είναι το είδος του τόπου όπου οι περισσότεροι Αμερικανοί θα θέλουν να ζήσουν, χριστιανοί ή όχι. Η κλασική φιλελεύθερη τάξη, που τόσο καιρό προστατευόταν και διατηρούνταν από τον χριστιανικό πολιτισμό από τον οποίο ξεπήδησε, ήδη καταστρέφεται συστηματικά και αντικαθίσταται από κάτι νέο.

Αυτή η νέα κοινωνία – πείτε την παγανιστική Αμερική – θα σημαδευτεί πάνω απ' όλα από καταπίεση και βία, κυρίως εναντίον των αδύναμων και ανίσχυρων, που θα διαπράττονται από τους πλούσιους και ισχυρούς. Στην ειδωλολατρική Αμερική, μια τέτοια βία θα επικυρωθεί επίσημα και θα έχει ισχύ νόμου. Θα έχουμε μια δημόσια ή κρατική ηθική, ακριβώς όπως είχε η Ρώμη, η οποία θα είναι εντελώς ξεχωριστή από οποιαδήποτε θρησκεία τυχαίνει να πρεσβεύει κανείς. Ήταν, εξάλλου, ο Χριστιανισμός που ένωσε την ηθική και τη θρησκεία, και χωρίς αυτόν, θα χωριστούν για άλλη μια φορά. Αυτό που πιστεύετε δεν θα έχει σημασία για το κράτος. Αυτό που θα έχει σημασία είναι αν τηρείτε τη δημόσια ηθική – αν προσφέρετε την υποχρεωτική θυσία στον Καίσαρα, για να το πω έτσι. Και αν δεν το κάνετε, θα υπάρξουν συνέπειες.

Δεν μιλάμε για την επικείμενη επιστροφή του προχριστιανικού πολυθεϊσμού ως κρατικής θρησκείας. Ο νέος παγανισμός δεν θα έρθει απαραίτητα με τις εξωτερικές παγίδες του παλιού, αλλά δεν θα είναι λιγότερο παγανιστικός για όλα αυτά. Θα οριστεί, όπως ήταν πάντα, από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι αλήθεια, όλα επιτρέπονται. Και αυτή η πεποίθηση θα παράγει, όπως πάντα, έναν κόσμο που θα ορίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την εξουσία: οι ισχυροί θα υποτάσσουν ή θα απορρίπτουν τους αδύναμους και οι αδύναμοι θα κάνουν ό,τι πρέπει για να επιβιώσουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σχεδόν όλοι οι ειδωλολατρικοί πολιτισμοί, ειδικά οι πιο «προηγμένοι», ήταν αυτοκρατορίες σκλάβων. Όσο πιο προηγμένοι ήταν, τόσο πιο βάναυσοι και βίαιοι γίνονταν.

Το ίδιο πράγμα θα συμβεί τελικά στην εποχή μας. Η λεηλασία των αμβλώσεων, η άνοδος του τρανσέξουαλ, η κανονικοποίηση της ευθανασίας, η καταστροφή της οικογένειας, η σεξουαλικοποίηση των παιδιών και η ενσωμάτωση της παιδεραστίας και η εμφάνιση ενός υλιστικού υπερφυσικού ως υποκατάστατου της παραδοσιακής θρησκείας συμβαίνουν τώρα ως αποτέλεσμα της παρακμής του Χριστιανισμού.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε όλα αυτά τα πράγματα ως σημάδια της επιστροφής του παγανισμού, ενθυμούμενοι ότι ο παγανισμός δεν ήταν απλώς η τελετουργική ενσάρκωση της ειλικρινούς θρησκευτικής πίστης, αλλά μια ολόκληρη κοινωνικοπολιτική τάξη. Οι μυστηριακές λατρείες της ειδωλολατρικής Ρώμης και της Βαβυλώνας δεν ήταν απλώς θεατρικές ή ευφάνταστες εκφράσεις πολυθεϊστικών παρορμήσεων στον πληθυσμό, ήταν μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου.

Υπήρχε φυσικά πνευματική – δαιμονική – δύναμη πίσω από τους ειδωλολατρικούς θεούς, αλλά και πραγματική πολιτική δύναμη πίσω από την ειδωλολατρική τάξη. Αυτή η τάξη πέτυχε την πληρέστερη έκφρασή της στη Ρώμη, η οποία τελικά ανύψωσε τους αυτοκράτορες στο καθεστώς των θεοτήτων, υιοθετώντας τη διαβολική ιδέα ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί τους θεούς και επομένως μπορεί να γίνει ένας. Δεν είναι τυχαίο ότι η λατρεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα ως θεού εμφανίστηκε λίγο πολύ την ίδια ακριβώς ιστορική στιγμή με την Ενσάρκωση. Ο Χριστιανισμός, ο οποίος διακήρυττε ότι ο Θεός είχε γίνει άνθρωπος, ξέσπασε σε έναν κοινωνικό κόσμο που υιοθετούσε παντού τη λατρεία ενός ανθρώπου-θεού, και ο ερχομός του προανήγγειλε το τέλος αυτού του κόσμου.

Ο νέος παγανισμός θα φέρει επίσης μια ολόκληρη κοινωνικοπολιτική τάξη με τους δικούς της μηχανισμούς συγκέντρωσης δύναμης και άσκησης κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. Μπορούμε να δούμε αυτούς τους μηχανισμούς να λειτουργούν παντού σήμερα, από τον θεραπευτικό ναρκισσισμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μέχρι την εξάπλωση των τρανσέξουαλ και ακόμη και των μετανθρωπιστικών ιδεολογιών που προωθούνται από ισχυρές εταιρείες που εργάζονται σε συνεννόηση με το κράτος.

Το βλέπουμε στην εμφάνιση νέων τεχνολογιών, πάνω απ 'όλα τεχνητής νοημοσύνης, των οποίων οι αρχιτέκτονες μιλούν ανοιχτά με παγανιστικούς όρους για τη «δημιουργία των θεών» και την εμφύσησή τους με τεράστιες νέες δυνάμεις σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Οι παλιοί θεοί πράγματι επιστρέφουν, μόνο που δεν τους αποκαλούμε έτσι επειδή ο Χριστιανισμός το έχει καταστήσει αδύνατο. Ίσως καθώς η χριστιανική πίστη υποχωρεί να ονομαστούν και πάλι θεοί.

Αλλά όπως και να τους ονομάσουμε, η κοινωνικοπολιτική τάξη που φέρνουν δεν θα είναι φιλελεύθερη ή ανεκτική. Δεν θα είναι ο κοσμικός ανθρωπισμός διαχωρισμένος από τη χριστιανική ηθική που κατέστησε δυνατό τον ανθρωπισμό. Όλα αυτά θα σαρωθούν, θα αντικατασταθούν από μια καταπιεστική και βίαιη κοινωνικοπολιτική τάξη βασισμένη στην ωμή εξουσία, όχι στις αρχές. Η βία θα είναι επίσημη - θα πραγματοποιηθεί από κυβερνητικούς γραφειοκράτες, αστυνομία, εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, ΜΚΟ, δημόσια σχολεία και Big Tech.

Αυτό είναι προβλέψιμο, και πράγματι είχε προβλεφθεί εδώ και πολύ καιρό. Ο Έντμουντ Μπερκ είπε ότι αν η χριστιανική θρησκεία, «η οποία μέχρι τώρα ήταν το καύχημα και η παρηγοριά μας, και μια μεγάλη πηγή πολιτισμού», ανατρεπόταν με κάποιο τρόπο, το κενό θα γέμιζε από «κάποια άξεστη, ολέθρια και εξευτελιστική δεισιδαιμονία». Είχε δίκιο. Η επικράτηση της εξευτελιστικής δεισιδαιμονίας και η παραμόρφωση της λογικής είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νέας παγανιστικής τάξης και σήμερα είναι παντού ορατά στην αμερικανική κοινωνία.

Μας προειδοποίησαν για όλα αυτά, μας προειδοποίησαν ότι η επιβίωσή μας ως ελεύθερος λαός εξαρτιόταν από τη διατήρηση της πίστης των πατέρων μας. Ο Πρόεδρος Calvin Coolidge, μιλώντας για την 150ή επέτειο από την υπογραφή της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, την αποκάλεσε «προϊόν της πνευματικής διορατικότητας του λαού». Η Αμερική το 1926 ανθούσε με κάθε τρόπο, με μεγάλα άλματα προς τα εμπρός όχι μόνο στην οικονομική ευημερία, αλλά και στην επιστήμη και την τεχνολογία. Αλλά όλα αυτά τα υλικά πράγματα, είπε ο Κούλιτζ, προήλθαν από τη Διακήρυξη. «Τα πράγματα του πνεύματος έρχονται πρώτα», είπε, και στη συνέχεια απηύθυνε μια αυστηρή προειδοποίηση στους συμπατριώτες του:

Αν δεν προσκολληθούμε σε αυτό, όλη η υλική μας ευημερία, όσο συντριπτική κι αν φαίνεται, θα μετατραπεί σε ένα άγονο σκήπτρο στα χέρια μας. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη μεγάλη κληρονομιά που μας κληροδοτήθηκε, πρέπει να είμαστε ομοϊδεάτες με τους πατέρες που τη δημιούργησαν. Δεν πρέπει να βυθιστούμε σε έναν ειδωλολατρικό υλισμό. Πρέπει να καλλιεργούμε τον σεβασμό που είχαν για τα πράγματα που είναι άγια. Πρέπει να ακολουθήσουμε την πνευματική και ηθική ηγεσία που έδειξαν. Πρέπει να συνεχίσουμε να αναπληρώνουμε, ώστε να μπορούν να λάμπουν με μια πιο ακαταμάχητη φλόγα, τις φωτιές του βωμού μπροστά στις οποίες λάτρευαν.

Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, είναι σαφές ότι έχουμε αποτύχει να καλλιεργήσουμε τον σεβασμό που είχαν οι πατέρες μας για τα πράγματα που είναι άγια, και έχουμε πράγματι βυθιστεί σε έναν ειδωλολατρικό υλισμό. Αυτό που ακολουθεί είναι η παγανιστική σκλαβιά, η οποία τώρα δεσπόζει πάνω από τη δημοκρατία σαν ένα μεγάλο σύννεφο καταιγίδας, έτοιμο να σπάσει.

Μη φοβάσαι

Όταν όμως σπάσει και έρθει ο κατακλυσμός, οι Χριστιανοί τουλάχιστον δεν χρειάζεται να φοβούνται. Ο ίδιος ο Χριστός ήρθε σε έναν ειδωλολατρικό κόσμο που αντιμετώπιζε το μήνυμά Του με περιφρόνηση και έλλειψη κατανόησης. Οι οπαδοί του υπέμειναν αιώνες διωγμών και μαρτυρίων, και σε αυτές τις πυρκαγιές, σφυρηλατήθηκε μια πίστη που θα ανέτρεπε τη μεγαλύτερη ειδωλολατρική αυτοκρατορία που γνώρισε ποτέ και μέσα στα ερείπια της θα έχτιζε κάτι ακόμα μεγαλύτερο.

Σε μια τηλεοπτική ομιλία το 1974, ο Σεβάσμιος Φούλτον Σιν, τότε σχεδόν 80 ετών, δήλωσε: «Βρισκόμαστε στο τέλος του Χριστιανικού κόσμου». Όρισε τον Χριστιανικό κόσμο ως «οικονομική, πολιτική, κοινωνική ζωή, εμπνευσμένη από Χριστιανικές αρχές. Αυτό τελειώνει – το έχουμε δει να πεθαίνει. Κοιτάξτε τα συμπτώματα: τη διάλυση της οικογένειας, το διαζύγιο, την έκτρωση, την ανηθικότητα, τη γενική ανεντιμότητα. Ζούμε σε αυτό από μέρα σε μέρα και δεν βλέπουμε την παρακμή».

Μισός αιώνας έχει περάσει από τότε που ο Sheen το είπε αυτό, το οποίο μπορεί να μην είναι μεγάλο στη διάρκεια ζωής μιας θρησκείας που ιδρύθηκε πριν από 2.000 χρόνια, αλλά στη συνέχεια χρειάζεται μόνο η διάρκεια ζωής μιας μόνο γενιάς για να χαθούν πολλά. Και πολλά έχουν χαθεί τον τελευταίο μισό αιώνα. Τα συμπτώματα είναι πολύ χειρότερα σήμερα από ό, τι ήταν το 1974, με τρόπους που ο ίδιος ο Sheen μπορεί να μην είχε προβλέψει. Αλλά είχε δίκιο ότι είναι δύσκολο να δεις την παρακμή όταν ζεις σε αυτήν καθημερινά και δύσκολο να δεις πού κατευθύνεται.

Το καθήκον για τους Αμερικανούς σήμερα, χριστιανούς και μη χριστιανούς, είναι να δουν την παρακμή, να κατανοήσουν τι προμηνύει και να προετοιμαστούν ανάλογα. Αυτό δεν είναι συμβουλή απελπισίας. Για τους χριστιανούς που είναι εξοικειωμένοι με τη δική τους ιστορία, τίποτα δεν είναι ποτέ πραγματικά αιτία απελπισίας - ούτε καν η απώλεια, αν πρόκειται για αυτό, της αμερικανικής δημοκρατίας. Η ιστορία, όπως είπε ο J.R.R. Tolkien σε μια από τις επιστολές του, είναι για τους Χριστιανούς μια «μακρά ήττα – αν και περιέχει (και σε ένα μύθο μπορεί να περιέχει πιο καθαρά και συγκινητικά) μερικά δείγματα ή αναλαμπές της τελικής νίκης».

Αυτό που εννοούσε με αυτό, εν μέρει, είναι ότι δεν μπορούμε τελικά να νικήσουμε ή να εξαλείψουμε το κακό. Ο κόσμος μας, όπως η Μέση Γη του Τόλκιν, είναι ένας κόσμος σε παρακμή, αμαυρωμένος από την αμαρτία και τη διαφθορά, μπλεγμένος σε μια εξέγερση εναντίον του Θεού. Αλλά ως Χριστιανοί, εναποθέτουμε την ελπίδα μας σε έναν Θεό που μπορεί, και πράγματι έχει ήδη, νικήσει την αμαρτία και το θάνατο. Περιμένουμε λοιπόν την αυγή και, εν τω μεταξύ, πολεμάμε τη μακρά ήττα.

-----

Ο John Daniel Davidson είναι αρχισυντάκτης στο The Federalist. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στις εφημερίδες Wall Street Journal, Claremont Review of Books, The New York Post και αλλού. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Pagan America: the Decline of Christianity and the Dark Age to Come. Ο Φεντεραλιστής: Θρησκεία, Πολιτική και Πολιτισμός (thefederalist.com)