ΒΡΕΤΑΝΟΙ "ΙΑΚΩΒΙΝΟΙ",ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΟΙΣΜΟ!!!

 

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Executive Intelligence Review της 17ης Νοεμβρίου 1995 .

Ο βρετανικός ρόλος στη δημιουργία του μαοϊσμού

από τον Michael Billington

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Κίνα έγινε το εκπαιδευτικό κέντρο για πολλές από τις αναδυόμενες τρομοκρατικές επιχειρήσεις υπό βρετανική χορηγία σε όλο τον κόσμο. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι Βρετανοί έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη δημιουργία και την καλλιέργεια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και αυτού που έγινε γνωστό ως Μαοϊσμός, ως ένα από τα μυριάδες μέρη της δομής της «ισορροπίας δυνάμεων» που δημιουργήθηκε. κατά τη διαδικασία της Συνθήκης των Βερσαλλιών μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Βρετανοί, σε εκείνη την ιστορική καμπή, ανησυχούσαν ιδιαίτερα ότι ο Δρ. Σουν Γιατ-σεν, ο κορυφαίος δημοκρατικός ηγέτης της Κίνας, θα μπορούσε να πετύχει τη φιλοδοξία του να εκσυγχρονίσει και να ενώσει την Κίνα μέσω του μοναδικού συνδυασμού του την κομφουκιανή ηθική παράδοση, τη χριστιανική ουμανιστική παράδοση από την Αναγέννηση και το Αμερικανικό Σύστημα Πολιτικής Οικονομίας. Μια τέτοια πολιτική θα έβαζε την Κίνα σε μια πορεία να γίνει μια μεγάλη δύναμη στον κόσμο, γεγονός που θα είχε σοβαρά διαταράξει την προτιμώμενη «ισορροπία» του Τόντονα. Στην πράξη, αυτή η «ισορροπία δυνάμεων» κράτησε τους Βρετανούς υπό τον έλεγχο, όχι μέσω μιας ανώτερης κουλτούρας, αλλά καταστρέφοντας κάθε αναδυόμενη δύναμη, ενώ εξαντλούσε πόρους από υποταγμένες αποικίες ή ημι-αποικίες.

Το πρόγραμμα του Sun Yat-sen για την Κίνα οραματίστηκε την ανάπτυξη ολόκληρης της Ασίας σε συνεργασία με τις δημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θεωρήθηκε ως ο μεγαλύτερος πιθανός κίνδυνος για τη συνεχιζόμενη παγκόσμια κυριαρχία της βρετανικής οικονομικής δύναμης. Όπως ήταν η συνήθης βρετανική πολιτική, ενώ έλαβαν ορισμένα άμεσα μέτρα κατά της οργάνωσης της Sun, έθεσαν σε κίνηση τη δημιουργία μιας ριζοσπαστικής αντεπαναστατικής δύναμης ενάντια στο Εθνικιστικό Κόμμα του Sun, για να αποτρέψουν την εμφάνιση μιας ισχυρής δημοκρατικής Κίνας.

Το αποτέλεσμα ήταν ο Μαοϊσμός, ο οποίος, όπως οι Βρετανοί εκπαιδευμένοι Ιακωβίνοι που δημιούργησαν τον Τρόμο κατά τη Γαλλική Επανάσταση, λειτούργησε τον επόμενο μισό αιώνα για να μετατρέψει την Κίνα πίσω σε μια πρωταρχική κόλαση, με αποκορύφωμα τον εφιάλτη της Πολιτιστικής Επανάστασης του 1966-1976. Ήταν κατά τη διάρκεια της κορύφωσης αυτού του εφιάλτη που οι Βρετανοί ανέπτυξαν τους ηγέτες σχεδόν δεκάδων τρομοκρατικών κινημάτων από όλο τον κόσμο στην Κίνα για εκπαίδευση.

Η Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, η οποία έλεγχε όλο και περισσότερο την Κίνα τον 19ο αιώνα μετά τον πόλεμο του οπίου του 1842, ξεκίνησε στην πραγματικότητα τη διαδικασία που οδήγησε στον Μαοϊσμό το 1877, όταν έστειλε έναν νεαρό Κινέζο οπιομανή, τον Yen Fu, στην Αγγλία για εκπαίδευση. Η δουλειά του Γιεν Φου ήταν να μεταφράζει τα κριτικά έργα του βρετανικού εμπειρισμού, όπως ο Χέρμπερτ Σπένσερ και ο Άνταμ Σμιθ, και τα δύο για να πλημμυρίσει τη νεαρή διανόηση της Κίνας με ηδονιστικό, ανορθολογιστικό δόγμα, ενώ επίσης απεικόνιζε στους Κινέζους την εσφαλμένη εντύπωση ότι αυτή η βρετανική, αριστοτελική φιλοσοφία ήταν ένα και το αυτό με τη «δυτική σκέψη», και συγκεκριμένα, ότι αυτή η πραγματικά αντιεπιστημονική ιδεολογία ήταν η βάση της ανάπτυξης της σύγχρονης επιστήμης και των σύγχρονων βιομηχανικών οικονομιών.

Αν και ο Sun Yat-sen, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παγκόσμιο ηγέτη του 20ού αιώνα, κατανοούσε το κακό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και της υποκείμενης βρετανικής εμπειριστικής ιδεολογίας, η πλειοψηφία των νεαρών Κινέζων διανοουμένων στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα επηρεάστηκε βαθιά από Βρετανικός ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός. Ωστόσο, όταν η Συνθήκη των Βερσαλλιών επιβεβαίωσε τις πιο τρομερές προειδοποιήσεις του Sun Yat-sen σχετικά με τις προθέσεις των Βρετανών να διατηρήσουν και να επεκτείνουν την αποικιακή εξουσία στην Κίνα, οι Κινέζοι εξερράγησαν από οργή. Μια φοιτητική εξέγερση, παρόμοια με την Άνοιξη του Πεκίνου του 1989 που έληξε στη σφαγή της 4ης Ιουνίου στην πλατεία Τιενανμέν, εξαπλώθηκε από το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου σε ολόκληρη την Κίνα. Αυτή η εξέγερση, που ξεκίνησε στις 4 Μαΐου 1919, και τα πολιτικά κινήματα των επόμενων λίγων ετών είναι γνωστά στην ιστορία ως Κίνημα της 4ης Μαΐου.

Russell και Dewey στην Κίνα

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η «απειλή» απαιτούσε, πρωτίστως, πολιτιστικό πόλεμο. Για το σκοπό αυτό, η Βρετανία ανέπτυξε στην Κίνα τον άνθρωπο που είναι γνωστός ως η πιο κακιά φιγούρα του εικοστού αιώνα, ο Μπέρτραντ Ράσελ. Μαζί του ήταν ο ιδρυτής της αμερικανικής σχολής του «Πραγματισμού», Τζον Ντιούι, έργο της ζωής του οποίου ήταν η καταστροφή της κλασικής εκπαίδευσης. Ο Ντιούι διπλασιάστηκε ως δημοσιογράφος και υποστηρικτής των πολιτικών των αγγλοαμερικανικών τραπεζικών οίκων που διαχειρίζονταν τον βιασμό της Κίνας —ιδίως για τους φίλους του στο House of Morgan.

Ο Ράσελ και ο Ντιούι, στην Κίνα κατά την κρίσιμη περίοδο 1919-21, οδήγησαν μαζί την προσπάθεια να απομακρυνθεί το Κίνημα της 4ης Μαΐου από τις δημοκρατικές αρχές του Δρ Σουν Γιατ-σεν. Τα γραπτά και των δύο είχαν ήδη μεταφραστεί και κυκλοφορήσει ευρέως στην Κίνα κατά τη δεκαετία του 1910. Από τις τάξεις τους στο Πεκίνο και τη Σαγκάη αναδύθηκε η βασική ηγεσία ενός κομμουνιστικού κινήματος.

Ο Sun Yat-sen είχε αντλήσει από τις καλύτερες από τις ουμανιστικές παραδόσεις τόσο στον κινεζικό κομφουκιανικό πολιτισμό όσο και στον δυτικό χριστιανικό πολιτισμό, ενώ απέρριπτε τις αντίθετες ολιγαρχικές παραδόσεις του δυτικού αριστοτελισμού και του κινεζικού του ισοδύναμου, του νομικισμού και του ταοϊσμού. Ο Ράσελ και ο Ντιούι έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Ο Κομφουκιανισμός και ο Χριστιανισμός κατηγορήθηκαν ως η αιτία της οπισθοδρόμησης στην Κίνα, ενώ ο Ράσελ και ο Ντιούι επέμειναν ότι οποιαδήποτε πρόοδος θα εξαρτηθεί από την υιοθέτηση του ελευθεριακού δόγματος του ελεύθερου εμπορίου των Βρετανών ριζοσπαστών φιλοσόφων και την επιστροφή στην «ρεαλιστική» μορφή διακυβέρνησης. των Νομικών και του «αντιεξουσιαστικού» μυστικισμού του Ταοϊσμού.

Ο Russell χρηματοδοτήθηκε στο ταξίδι του από την «Anti-Religion Society», που έφτασε αμέσως μετά από μια περιοδεία στη Ρωσία. Ενώ επικρίνει επισήμως ορισμένες πτυχές της ηγεσίας των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, επαίνεσε την οργάνωσή τους και τον σκοπό τους, ενώ εισήγαγε μαρξιστικές και λενινιστικές ιδέες στην Κίνα μέσω των μαθημάτων του. Υποστήριξε ότι αν και ο μπολσεβικισμός δεν μπορούσε να επικρατήσει στη δυτική Ευρώπη, θα μπορούσε να εφαρμοστεί χρήσιμα στην Κίνα στο τρέχον στάδιο ανάπτυξής της. (Η μεταγενέστερη διαφωνία του Μάο με τον Ράσελ περιορίστηκε στο ποιες τακτικές ήταν καταλληλότερες για την εφαρμογή του κομμουνισμού στην Κίνα.)

Ο Ράσελ υποστήριξε ανοιχτά τη ρατσιστική, αποικιοκρατική αντίληψη του «ευγενούς άγριου» - ότι οι καθυστερημένοι ιθαγενείς των αποικιακών εθνών είναι στην πραγματικότητα πολύ καλύτερα στην υστεροφημία τους, χωρίς να υποβάλλονται στα κακά της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης. Η βρετανική κυριαρχία σε αυτά τα οπισθοδρομικά έθνη θεωρήθηκε ανεπιθύμητο αλλά απαραίτητο έργο—το «βάρος του λευκού».

Ο Ράσελ, όπως και ο Μάο μετά από αυτόν, επαίνεσε τον Νομικό Αυτοκράτορα Τσιν Σι-χουάνγκ που είχε κάψει τους Κομφουκιανούς Κλασικούς και έθαψε ζωντανούς τους Κομφουκιανούς μελετητές. Περιφρονούσε την κομφουκιανική επιρροή και την ηθική του παράδοση, παραπονούμενος ότι «οι Κινέζοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι τα ήθη του ανθρώπου στη μάζα είναι παντού ίδια: κάνουν όσο κακό τολμούν και όσο καλό πρέπει».

Ο Ράσελ πρότεινε ότι «η Κίνα χρειάζεται μια περίοδο αναρχίας για να βρει τη σωτηρία της».

Η Πολιτιστική Επανάσταση

Το έργο του Russell έφτασε στην ολοκλήρωσή του στην Πολιτιστική Επανάσταση, όταν το καθαρό κακό της άποψής του για τον άνθρωπο μεταφέρθηκε στην πραγματικά σατανική πραγματοποίησή του υπό τον Μάο: η καταστροφή της οικογένειας όπως απαιτούσε ο Russell, με τα παιδιά να εξαναγκάζονται να καταδικάσουν τους γονείς τους για εγκλήματα όπως π. η επιδίωξη της κλασικής μάθησης (είτε δυτική είτεΚινέζικα); την καταστροφή της προηγμένης μάθησης, καθώς τα σχολεία έκλεισαν και οι μαθητές στάλθηκαν στη χώρα για να «μάθουν από την αγροτιά», σύμφωνα με την υπαγόρευση του Dewey να «μάθουν κάνοντας»· Μαλθουσιανές πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων, με την έναρξη της πολιτικής περιορισμού του αριθμού των παιδιών που επιτρέπεται σε κάθε οικογένεια. κυριολεκτικά εκατομμύρια νέοι, κατατρεγμένοι σε μια ψυχωτική φρενίτιδα, «αντιεξουσιαστικής» οργής, περιπλανήθηκαν στη χώρα σε όχλους, καταστρέφοντας βιβλία και αντικείμενα τέχνης και βασανίζοντας ή σκοτώνοντας όποιον διάλεγαν. Οι κοόρτες του Μάο πραγματοποίησαν ακόμη και μια «Εκστρατεία κατά του Κομφούκιου» κατά των διανοουμένων και των Κλασικών, επαινώντας τον διαβόητο τύραννο Ch'in Shi-huang που έθαψε ζωντανούς τους Κομφούκιους μελετητές. Είπε ο Μάο: «Ο αυτοκράτορας Τσιν έθαψε ζωντανούς μόνο 460 μελετητές. έχουμε θάψει 46.000 μελετητές. Αλλά δεν έχουμε σκοτώσει αντεπαναστάτες διανοούμενους;».

Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής που ο Pol Pot των Ερυθρών Χμερ, ο Abimal Guzmán του Shining Path και δεκάδες άλλοι φανατικοί τρομοκράτες ήρθαν στην Κίνα για εκπαίδευση, συνήθως υπό τη χορηγία του Λονδίνου. Ταυτόχρονα, το αναδυόμενο κίνημα της «θεολογίας της απελευθέρωσης» ξεκίνησε σε μια διεθνή εκστρατεία για να δοξάσει τον Μαοϊσμό, περιγράφοντας την κτηνωδία και τη μαζική δολοφονία της Πολιτιστικής Επανάστασης ως ουτοπικό παράδεισο.