Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΝΔΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!

 

Η εμφάνιση του ιερού άνδρα στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα μαζί με τους Φιλοσόφους εμφανίστηκε και ένας νέος τύπος ιερού άνδρα που δρούσαν ως προφήτες, θεραπευτές και σαμάνοι. Ηταν μοναχικοί μάντεις που ενώ ακολουθούσαν την παραδοσιακή Ελληνική θρησκεία δεν συνδέονταν με την έδρα της και πάντα βοηθούσαν με τις υπερφυσικές δυνάμεις που κατείχαν όσους χρειάζονταν βοήθεια και συμβουλές. Παράλληλα έφεραν το Θεό μέσα τους, έβλεπαν οράματα σε κατάσταση έκστασης και κήρυσσαν μυστηριακά δόγματα πέρα από την επίσημη θρησκεία . Οι μάντεις αυτοί συνδέονταν πάντα με τον Απόλλωνα καθώς ήταν καθαρτές και θεραπευτές.

Με βάση τα παραπάνω χαρακτηριστικά εμφανίστηκε ένα νέο πρότυπο «σοφού», ο οποίος με τις δικές του δυνάμεις κατακτούσε τη θεία γνώση και την εξουσία του πνεύματος . Αυτό το πρότυπο ενσάρκωναν μοναδικές, μεγάλες μορφές, οι οποίες προφανώς συμβόλιζαν τη γνώση και επιρροή του εκστατικού μάντη και του ιερέα που επιτελούσε τη κάθαρση στη τελειότητα της. Ηταν προφήτες, μάντεις, δάσκαλοι μυστηριώδους σοφίας, στους οποίους αποδιδόταν περισσότερο μια μαγική ιδιότητα παρά μια διανοητική γνώση, αλλά που έθεσαν τα θεμέλια μιας υπερφυσικής αιτιολόγησης των πραγμάτων. Δεν ήταν φιλόσοφοι ή πρόδρομοι της Ελληνικής φιλοσοφίας αλλά επιχείρησαν τη φιλοσοφική απελευθέρωση του πνεύματος. Ανήκαν στους ιερούς άνδρες και εξορκιστές οι οποίοι προηγήθηκαν των φιλοσόφων και όλοι ανήκαν στο κύκλο των εκστατικών μάντεων και ιερέων που επιτελούσαν τη κάθαρση.

Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι αυτοί , ως Ιερομάντεις, Βασιλείς και Νομοθέτες, ήταν έμπειροι στη μαντεία, στη θρησκευτική ποίηση, και στη μαγική ιατρική, και γίνονταν σημαντικοί παράγοντες της δημόσιας ζωής. Τηρούσαν αυστηρή νηστεία και ζούσαν κυρίως με λαχανικά. Δίδασκαν τη λατρεία του Θεού τους, εξαφάνιζαν λοιμούς, προέβλεπαν σεισμούς, είχαν εκστατικά οράματα και μπορούσαν να παραβρίσκονται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα. Η ψυχή τους διαχωριζόταν από το σώμα και ταξίδευε κατά βούληση. Ηταν κάτοχοι μιας σπάνιας σοφίας και υπερφυσικής δύναμης έξω από τα πλαίσια της θρησκείας , πραγματοποιούσαν «θαύματα» και είχαν άμεση σύνδεση με το θείο.

Αυτοί οι ιερείς εξιλεωτές πρόσφεραν τη κάθαρση στη δημόσια ζωή και διαπότιζαν την παραδοσιακή λατρεία με εξαγνιστικές τελετές σε τέτοιο βαθμό ώστε θα έλεγε κανείς ότι εξωθούσαν την παραδοσιακή ελληνική θρησκεία προς μια εξαγνιστική θρησκεία , έναν δυτικό βραχμανισμό ή ζωροαστρισμό και αυτό καθίσταται φανερό στην ορφική θρησκεία.

«Ενδεδυμένος στα καθαρά λευκά έχω εξαγνιστεί

Από την άθλια γέννηση του ανθρώπου και τον πηλό του τάφου ,

Στο στόμα μου ποτέ δεν θα πλησιάσει

Σάρκα ζώου που κάποτε διέθετε ζωή» -Ευριπίδης , Κρήτες

Η ιδέα της αντίθεσης σώματος-ψυχής , σε συνδυασμό με τις ιδέες της κάθαρσης και της εγκράτειας , οδήγησε στη πεποίθηση ότι η ψυχή επρεπε να εξαγνιστεί από τη μολυσματική επίδραση του σώματος .Αυτή η πνευματική τάση κάθαρσης της ψυχής με την αποδοκιμασία και την άρνηση του σώματος και των ορμών του οδήγησε σε έναν ασκητισμό χορτοφαγίας , αποχής από τη σεξουαλική επαφή και γενικότερης εγκράτειας.Ο Αριστέας, γιος του Καϋστρόβιου ή του Δημοχάρη, γεννήθηκε στην Προκόννησο, μια από τις πρώτες αποικίες της Μιλήτου στην Προποντίδα (της Θάλασσας του Μαρμαρά, της οποίας το σύγχρονο όνομα προέρχεται από τη αφθονία μαρμάρου στην περιοχή). Έδρασε ως ιεροφάντης του Απόλλωνα αλλά κυρίως έμεινε γνωστός για την εκστατική του ικανότητα να στέλνει την ψυχή του σε άλλους τόπους. "Την ψυχή όταν εβούλετο εξείεναι"... Χωρίς να είναι Υπερβόρειος παρουσίαζε πολλά κοινά σημεία με τον υπερβόρειο θεάνθρωπο Αβαρι ιερέα του υπερβορειου Απόλλωνα. Όταν η ψυχή του εξερχόταν του σώματος , το σώμα του παρέμενε σε νεκροφάνεια μέχρι που η ψυχή του επανερχόταν σε αυτό και το ξαναζωντάνευε.

Έτσι, ο Ηρόδοτος (4. 14) μας διηγείται γι’ αυτόν μια καταπληκτική ιστορία.

Λένε ότι ο Αριστέας, που δεν ήταν κατώτερος σε ευγενική καταγωγή από τους συμπολίτες του, όταν μπήκε σε ένα υφαντήριο πέθανε, και ο υφαντής έκλεισε το εργαστήριο και πήγε να ειδοποιήσει τους συγγενείς του νεκρού. Όταν διαδόθηκε πια η φήμη σε όλη την πόλη, ότι ο Αριστέας είχε πεθάνει, ένας άνδρας από την Κύζικο που είχε έρθει από την πόλη της Αρτάκης, άρχισε να αμφισβητεί αυτούς που το διέδιδαν, λέγοντας ότι τον είχε δει να πηγαίνει προς την Κύζικο και ότι είχε ανοίξει συζήτηση μαζί του, ενώ πολλοί άλλοι τον είδαν να διδάσκει σε διάφορα μέρη της Σικελίας ταυτόχρονα. Ενώ, ο άνδρας συνέχιζε να αμφισβητεί επιμόνως, οι συγγενείς του νεκρού πήγαν στο υφαντήριο με τα αναγκαία για να παραλάβουν τον νεκρό, όμως όταν άνοιξαν το οίκημα δεν εμφανίστηκε ο Αριστέας ούτε νεκρός ούτε ζωντανός. Εμφανιζόμενος μετά από 7 χρόνια στην Προκόννησο, έγραψε το ποίημα που τώρα οι Έλληνες ονομάζουν «Αριμάσπεια» και μόλις το έγραψε, εξαφανίστηκε για δεύτερη φορά. (Ηρόδοτος, 4.14) . Στη συνέχεια πολλές φορές συνέβη να παρουσιάζεται ταυτόχρονα στη Προκόννησο και στο Μεταπόντιο όπου οι Μεταποντίνοι του αφιέρωσαν ιερό και θυσίαζαν σε αυτόν ως Θεό .

Αυτή η ιστορία έχει δώσει αφορμή σε κάποιους σύγχρονους ερμηνευτές να θεωρήσουν την Αριμάσπεια ως ένα σαμανικό ποίημα και τον δημιουργό του, έναν σαμάνο του οποίου η ψυχή εγκατέλειπε κατά βούληση το σώμα και ταξίδευε σε άλλα μέρη. Με αυτό τον τρόπο, το ταξίδι του Αριστέα, θα μπορούσε να συγκριθεί με τα μυθικά ταξίδια του Απόλλωνα από και προς τους Υπερβορείους, με την έλευση του Αβάριδος του Υπερβορείου και των Υπερβορείων Παρθένων στις μεσογειακές περιοχές κομίζοντας προσφορές στον Έλληνα θεό, όπως αναφέρεται από τον Ηρόδοτο, και, τέλος, με την κάθοδο στο νότο του Πυθαγόρα ως Απόλλωνα Υπερβόρειου.

Ο Εμπεδοκλής γεννήθηκε στον Ακράγαντα, μια από τις ωραιότερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας, το 490 π.Χ. και θα πρέπει να ήρθε σε επαφή τόσο με τους Πυθαγόρειους όσο και με τον ηρακλειτισμό .

Παράλληλα όμως με αυτά τα φιλοσοφικά ρεύματα που γνώρισε ο Εμπεδοκλής, οφείλουμε ιδιαίτερη μνεία στα μυστικιστικά ρεύματα και ιδιαίτερα στη λατρεία του Διόνυσου. Τη λατρεία αυτή καλλιεργούσαν κυρίως ορισμένοι ιερείς μυστικιστές, που εξόρκιζαν αρρώστους, μιλούσαν με χρησμούς και συνέτασσαν Καθαρμούς. Οι παραδόσεις αυτές παρείχαν ενδεχομένως στον Εμπεδοκλή τα στοιχεία για τη διάπλαση του προσώπου με το οποίο μας εμφανίζεται μέσα στα έργα του: προφήτης και θαυματουργός. Μάγος, αυτός, μεταξύ θνητών, απευθύνεται στους συμπολίτες του, στην αρχή των δικών του Καθαρμών, με τον εξής τρόπο:

...Αθάνατος εγώ κι όμοιος θεός πλανιέμαι,

κι όχι θνητός, ανάμεσα σε σας και τιμημένος

περιζωσμένος με ταινίες κι ολάνθιστα στεφάνια

Ο μάγος αυτός, διακατεχόμενος από το θείο, μεταδίδει στους ανθρώπους το μήνυμα που ο εσώτερος Θεός του έχει εμφυσήσει και έχει τη δύναμη να θεραπεύει όσους υποφέρουν και να διδάσκει το δρόμο της θέωσης . Τα πιο εκπληκτικά όμως επιτεύγματα του Εμπεδοκλή σημειώθηκαν στην ιατρική. Αναφέρεται πως είχε καταφέρει να αναστήσει μια γυναίκα, που είχε ήδη τριάντα μέρες πάψει ν’ αναπνέει. Λέγεται ακόμα πως χάρη στην παντοδυναμία της μουσικής ήταν σε θέση να κατευνάζει τα πάθη και να εκβάλλει κακόβουλους δαίμονες

Και φάρμακα , όσα υπάρχουν για τις αρρώστιες και τα γηρατειά θα μάθεις

Γιατί μόνο σε εσένα όλα αυτά εγώ θα αποκαλύψω

Το μένος των ακούραστων ανέμων που ορμούν θα παύσεις

Κι όταν πάλι το θες , ενάντιους ανέμους θα σηκώσεις

Από τη σκοτεινή βροχή , κλίμα ξηρό και ευνοϊκό θα φέρεις

Κι από τη ξηρασία του θέρους , υγρούς νοτιάδες που τρέφουνε τα δέντρα

και στον αιθέρα κατοικούν

Κι ακόμα , νεκρούς θα φέρεις πίσω από τον Αδη

Ο Ασκληπιός , ο Υιός του Απόλλωνα , διδάχθηκε την ιατρική τέχνη από τον Χείρωνα και συμπλήρωσε τις γνώσεις που είχε λάβει από τον πατέρα του, την διάγνωση, την ενορατική ενδοσκόπηση και την ερμηνεία των ονείρων. Σ’ αυτά ο θεός - πατέρας πρόσθεσε ως επιστέγασμα την δύναμη των λέξεων, την εκπληκτική και μοναδική αυτή διάσταση του ανθρώπου που του επιτρέπει να επικοινωνεί, να δημιουργεί και να θεραπεύει. Ο Ασκληπιός καλλιέργησε τις γνώσεις και τα χαρίσματα που του δόθηκαν και τα τελειοποίησε στον υπερθετικό βαθμό κι έτσι εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο θεραπευτή που υπήρξε ποτέ στην λεκάνη της Μεσογείου. Η τέχνη του έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε ήταν ικανός να ανασταίνει νεκρούς . Αυτό όμως θεωρήθηκε από τους θεούς ότι διασαλεύει την κοσμική τάξη και ο Δίας τον κατακεραύνωσε . Ως αρχέτυπος θεραπευτής πρέπει να βαδίζει στην μέση οδό μεταξύ του θείου και του ανθρώπινου. Έχει συλληφθεί από θείο σπέρμα μέσα σε θνητό θηλυκό σώμα και άρα ενσαρκώνει και το αρχέτυπο του Θεανθρώπου.

Ο Μελάμπους, μάντης, ιατρομάντης και καθαρτής των πρωίμων ιστορικών χρόνων, είναι άμεσα συνδεδεμένος με το Άργος. Μορφή εξέχουσα της ελληνικής μυθολογίας, υμνήθηκε ιδιαίτερα κατά την αρχαιότητα. Ένα μεγάλο έπος που θεωρείται, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ότι περιελάμβανε τουλάχιστον τρία βιβλία, ίσως και περισσότερα, έφερε την ονομασία Μελαμπόδεια ή Μελαμποδία. Δυστυχώς δεν έχει διασωθεί. Οι προσπάθειες των ερευνητών κατόρθωσαν μόνον να ταυτίσουν ορισμένα αποσπάσματα και να οδηγήσουν σε κάποια συμπεράσματα. Αρχικά ο Marckscheffel ανεγνώρισε ότι η Μελαμποδία ξεκινώντας από τον Μελάμποδα διηγείτο την ιστορία των περιφημότερων Ελλήνων μάντεων και εξυμνούσε με λαμπρά παραδείγματα την μαντική τους τέχνη. Διάσημος εξαγνιστής ψυχών, επινοητής της θεραπείας με συνδυασμό φαρμάκων και τελετουργικών καθαρμών, μάντης, μάγος και αστρολόγος. Παρέλαβε και αυτός τις γνώσεις του, όπως όλοι οι Ελληνες σαμάνοι μάγοι θεραπευτές, από τον Απόλλωνα αλλά υπήρξε και ιερέας της Διονυσιακής θέωσης .Ηταν ο αρχαιότερος μάντης και μάγος στην Ελλάδα, ένας ιατρός της ψυχής, με άμεση επαφή με υπερφυσικές δυνάμεις και οντότητες.

Ο Ορφέας ήταν Υιός του Θεού Απόλλωνα και της μούσας Καλλιόπης . Άλλος ένας Θείος Υιός ενσαρκωμένος στο υλικό πεδίο . Οι Πελασγοί τον τιμούσαν ως Θεάνθρωπο και Υψιστο πνευματικό Δάσκαλο . Ηταν ένας από τους αρχαιότερους θεραπευτές-μάγους-σαμάνες της Ελληνικής αρχαιότητας. Συγκέντρωνε τα χαρακτηριστικά του φορέα του πολιτισμού , του ιδρυτού της γραφής και της μαγείας , του θεραπευτή ψυχών και σωμάτων , του προφήτη και ταυτόχρονα του ιδρυτού μια μυστικιστικής θρησκείας

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα ήταν τελεστικότατος, μαντικότατος, ποιητικότατος και ερωτικότατος , εμπνεόμενος από τον θείο Πατέρα Απόλλωνα . Ο Ορφέας θεσμοθέτησε τον ασκητικό και εξαγνηστικό Διονυσιασμό , ο οποίος επέφερε τη λύτρωση της ψυχής με τον Βακχικό αγιασμό . Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να λυτρωθεί στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις παρά μόνο στην εκθεωτική δράση του Ορφέα που λειτουργούσε ως Μεσσίας και Λυτρωτής . Ο Ορφέας ήταν αυτός που λύτρωσε τους ανθρώπους από το αρχαίο μίασμα του Τιτανικού στοιχείου που έφεραν μέσα τους ( η ελληνική όψη του λεγόμενου προπατορικού αμαρτήματος) , και ανύψωνε τις ψυχές προς τον Θεό Πατέρα.

Η ορφική ζωή στόχευε στον εξαγνισμό της ψυχής και την επίτευξη της Θέωσης. Οι Ορφικοί ήταν αρχαίοι ασκητές και πίστευαν ότι η πηγή του κακού βρίσκεται στις ορέξεις και τις ορμές του σώματος , όπως άλλωστε και μεταγενέστερα ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας . Η παρούσα ζωή και η φυλάκιση της ψυχής στο υλικό σώμα ήταν η τιμωρία της για προηγούμενα αμαρτήματα και περίοδος δοκιμής .Ο Ορφέας όπως και ο μαθητής του Μουσαίος πραγματοποιούσαν «λύσεις και καθαρμούς» δηλαδή τελετές εξαγνισμού και απολύτρωσης από κατάρες και αμαρτίες .Κατά τον Θεόφραστο ο Μουσαίος και ο Ησίοδος ήταν αυθεντίες στη γνώση των μαγικών ιδιοτήτων των βοτάνων.

Με αφορμή την Ιερατική-Σαμανική ιδιότητα του Ορφέα άρχισε σταδιακά να προβάλλεται η εικόνα του ως Ιερού άνδρα με θεϊκή καταγωγή, που θεράπευσε αρρώστιες με καθάρσεις και εξαγνιστικές τελετές και κυρίως με τη σύνθεση μαγικών «επωδών» και μουσικής που λειτουργούσαν ως φάρμακα. Η επτάχορδή λύρα ( όπως και η επτάφωτη λυχνία των Εβραίων) ήταν σύμβολο της επταπλής φύσης του ανθρώπου αλλά ταυτόχρονα και των επτά ιερών πλανητικών πνευματών. Τόση ήταν η δύναμη των μαγικών μεθόδων του Ορφέα , ώστε με αυτές πετύχαινε ακόμα και μεταβολές των θεικών αποφάσεων προς όφελος των ανθρώπων.

Ο μαθητης του Πυθαγόρα Επιμενίδης ήταν ακόμα μια μορφή Σαμάνου Θεραπευτή που επιτελούσε καθαρμούς. Επεσε σε βαθύ ύπνο που διήρκεσε πενήντα πέντε χρόνια. Στη συνέχεια επανήλθε στη ζωή και έζησε εκατόν πενήντα χρόνια. Με μυθικό τρόπο περιγράφεται η μακρόχρονη παραμονή του στο μυστηριώδες σπήλαιο του Δια στην Ιδη. Εκεί υπέβαλλε τον εαυτό του σε αυστηρές νηστείες , ερχόταν σε επαφή με πνεύματα του Κάτω Κόσμου και περιερχόταν σε μακροχρονιες εκστάσεις , κατά τις οποίες η ψυχή εγκατέλειπε το σώμα και συνομιλούσε με τους Θεούς. Τέλος όταν ήταν έμπειρος πλέον στην «ενθουσιώδη σοφία» βγηκε από την απομόνωση του κατέχοντας το χάρισμα της υπερφυσικής πρόγνωσης. Η ψυχή του απέκτησε τη δύναμη να εγκαταλείπει το σώμα για μακρές χρονικές περιόδους και να περιπλανιέται στο υπερπέραν γνωρίζοντας τι επρόκειτο να συμβεί . Συνέγραψε κάποια ποιήματα αλλά κυρίως ήταν προφήτης και εξάγνιζε έμψυχα και άψυχα απομακρύνοντας τις επιδράσεις των κακόβουλων πνευμάτων . Ο Πλάτων τον χαρακτηρίζει «θείο άνδρα» και οι Ελληνες τον θεωρούσαν ως τον αγαπημένο των Θεών. ΟΙ Κρήτες ίδρυσαν ιερά στο όνομα του και του πρόσφεραν θυσίες ως Θεό. Με τη λυτρωτική του τέχνη προέβλεπε τα μελλούμενα σε οράματα έκστασης ή έριχνε φως σε γεγονότα του παρελθόντος που ήταν αιτία για επιθέσεις κακόβουλων πνευμάτων. Ως Ιερέας με τις καθαρτικές τελετές του ( στις οποίες χρησιμοποιούσε το αποτροπαϊκό φυτό «σκύλλη») εξόρκιζε τη δαιμονική συμφορά που προέκυπτε ως τιμωρία σε ιδιαίτερα σκοτεινές εγκληματικές πράξεις.

Ο Ζάλμοξις ως ιερέας και προφήτης ο ίδιος, καθιέρωσε μια τάξη ιερέων που ήταν οργανωμένη σε μοναχικό τάγμα. Οι «απόστολοι» αυτοί του Ζάλμοξη ακολουθώντας την ορφική ηθική διήγαγαν έναν βίο εγκρατή και ενάρετο. Στην λιτή αυτή ζωή τους απαγορευόταν η κρεοφαγία, η οινοποσία καθώς και είδους κατάχρηση. Περιφρονούσαν την επίγεια ζωή και το σώμα, αφού για αυτούς όπως και για τους Ορφικούς ήταν «σήμα» (τάφος) της ψυχής και από το οποίο έπρεπε να απαλλαγούν και εκθείαζαν την καθαρότητα της ψυχής. Ο ιστορικός Ιορδάνης λέει μάλιστα για τον Κομόσικο, τον διάδοχο του Δεκένεου, ότι «έκρινε τον λαό με μεγάλη δικαιοσύνη.» Με αυτόν τον τρόπο ο Ζάλμοξις και οι ιερείς του κατέστησαν οι εγγυητές της τάξεως και του πολιτισμού του Γετικού λαού. Οι Γέτες που κατά τον Στράβωνα «δεν ήταν μόνο γενναίοι και δίκαιοι αλλά είχαν και ύψιστο ζήλο για την θρησκεία», υιοθέτησαν εύκολα τις νουθεσίες του Ζάλμοξη και άρχισαν να ζουν και αυτοί σύμφωνα με το παράδειγμά του έναν πολύ λιτό βίο αποφεύγοντας την οινοποσία. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ξεριζώσουν όλα τα αμπέλια της περιοχής και να τρέφονται με μέλι, γάλα και τυρί, αποφεύγοντας κάθε είδους κρεοφαγία

Ο χαρακτήρας της θρησκευτικής διδασκαλίας του Ζάλμοξη ήταν, όπως εξάλλου όλων των ορφικών, καθαρά ελιτίστικος και απευθυνόταν κυρίως προς τους ηγέτες των πόλεων που ήταν συγχρόνως και ιερείς. Επίσης η ιερατική τάξη που καθιέρωσε ήταν απολύτως ανδροκρατούμενη, αφού τις γυναίκες τις είχε αποκλείσει από την θρησκευτική του μεταρρύθμιση. Είχε αποκλείσει ακόμα και όσους συμμετείχαν σε παρηκμασμένα διονυσιακά όργια . Η επίδρασή του στην κοινωνικό-θρησκευτική διαμόρφωση των Γετών ήταν τέτοια ώστε να θεωρείται ότι «το γετικό έθνος είναι δημιούργημα της ζαλμοξικής θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως, όπως ο Ισραήλ είναι δημιούργημα της θρησκείας του Γιαχβέ». Εάν ο Ορφεύς έθεσε, μέσω της ορφικής διδασκαλίας, τις βάσεις του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο Ζάλμοξις, που υπήρξε ένας από τους «μαθητές» του, με την ευρύτερη έννοια του όρου, κατά κάποιο τρόπο συνέχισε το έργο του στις βόρειες φυλές των Θρακών.

Όταν γύρισε στην πατρίδα του, έλκυσε την προσοχή του λαού και των ηγετών με τις μαντείες τις οποίες έκανε από τα σημάδια και τα ουράνια φαινόμενα και έφτασε μέχρι να πείσει τον βασιλιά να μοιραστεί την εξουσία με έναν άνθρωπο όπως αυτός, που μπορούσε να διερμηνεύσει την θέληση των θεών. Έγινε έτσι ο μεγάλος ιερέας του θεού τον οποίον οι Γέτες σέβονταν ιδιαιτέρως, και μετά έφτασε να υπολογίζεται αυτός ο ίδιος ως θεός. Και βρίσκοντας σε ένα μέρος όπου ήταν δυσπρόσιτο μια βαθιά σπηλιά, μπήκε σε αυτήν, μη βγαίνοντας πια από εκεί παρά μόνο πολύ σπανίως και μη έχοντας επικοινωνία με κανέναν άλλον εκτός από τον βασιλιά και τους συμβούλους του». Αργότερα θεωρήθηκε ιερό ακόμα και το σπήλαιο στο οποίο αποτραβήχτηκε ο Ζάλμοξις και ονομάστηκε, μας λέει ο Στράβων, ιερό βουνό, ενώ το αληθινό του όνομα, το οποίο έδωσε και σε ένα ποτάμι που κυλούσε στους πρόποδες του ήταν Κογκαϊόνον. Από τον Στράβωνα επίσης γνωρίζουμε ότι ο μεγάλος ιερέας του Ζάλμοξη την εποχή του βασιλιά Βοϊρεβίστα, εναντίον του οποίου ο Καίσαρ ήταν έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο, ήταν ο Δεκένεος ο οποίος συνέχισε το ιερατικό του έργο ......

Από το βιβλίο "Η γένεση του θεϊκού ανθρώπου στις αρχαίες θρησκείες"καί το προφίλ του φίλου μου

Ιέριος Τελεσιγέρων