α. Σ’ ένα χαρτοβασίλειο, μιά μέρα σαν τις άλλες

Η ιστορία, απλή καί συνηθισμένη – τίποτε το ιδιαίτερο, θα μπορούσε να είναι μιά ιστορία του καθενός:

Προ ετών, είχα μεταβιβάσει συμβολαιογραφικώς (με γονική δωρεά) το πατρικό μου σπίτι στον γυιό μου. Επειδή μετά τον γάμο μου έμενα στο διαμέρισμα της (τότε) συζύγου μου, το σπίτι αυτό φυσικά έπαψε να είναι κατοικήσιμο· κι έμεινε έτσι, έως ότου ανακαινιζόταν στο μέλλον γιά κάποια οικιστική χρήση ξανά (ιδιοκατοίκηση, ή ενοικίαση). Εννοείται, βέβαια, πως, όταν το σπίτι είχε αδειάσει καί δεν κατοικείτο, έκοψα όλες τις παροχές (νερό, ρεύμα, κτλ) – αφού πρώτα εξόφλησα ό,τι χρηματικό υπόλοιπο είχε μείνει. (Αλλοιώς, αν δεν εξοφλούσα, δεν θα μπορούσα να κάνω κλείσιμο λογαριασμών καί παροχών. Πουθενά δεν γίνεται κλείσιμο χωρίς εξόφληση.) Εννοείται, δίς, ότι πήρα αποδείξεις εξοφλήσεως καί διακοπής των παροχών.

Μετά από τόσα χρόνια, τό σπίτι ανακαινίστηκε προσφάτως· η δέ μητέρα των παιδιών μου αποφάσισε να μείνει εκεί με τα παιδιά. (Το σπίτι αυτό όντως έχει καλύτερη αύρα από το δικό της, αν μή τί άλλο.) Οπότε, άρχισε να αποκαθιστά τις παροχές εκ νέου, στο όνομά της πλέον.

Έλα, όμως, που σε μία απ’ όλες τις εταιρείες αυτών των παροχών, ένας μαλακάκος υπάλληλος της είπε (αφού είδε, υποτίθεται «το κομπιούτερ») : «- Χμ!… εδώ λέει ότι κόπηκε λόγωι χρέους!» !!!

Ακολούθησε καυγάς τρικούβερτος της τέως συζύγου με την αφεντιά μου, διότι δυστυχώς αυτή πίστεψε αβλεπί τον παλιομαλάκα αυτόν, καί ήρθε να μου ζητήσει τα ρέστα – ότι, δηλαδή, είμαι ανεύθυνος, δεν σκέφτομαι τα παιδιά μας, κτλ.

Όντως ο παλιανθρωπάκος αυτός πουλούσε παραμύθι. (Θα δήτε παρακάτω το γιατί, αν δεν το καταλάβατε ήδη.) Ωστόσο, σκέφτομαι να πάω στο γραφείο του με το μπουλονόκλειδο στα χέρια, καί να του πω ν’ ανακαλέσει καί να μου ζητήσει συγνώμη, διότι σκοπεύω να του κάνω το πονηρό κρανίο του θρύψαλα καί να του χώσω το μπουλονόκλειδο στον κώλο… καί όχι αναγκαστικά μ’ αυτή τη σειρά.

. . . . . . . . . . .

β. Γραφειοκρατικά παπατζηλίκια προς άγραν αφελών

Γιατί, όμως, ισχυρίζομαι πως έλεγε ΨΕΜΜΑΤΑ το καθήκι αυτό (καί δή συνειδητά, εν γνώσει του), ότι δήθεν χρώσταγα; Πού εντοπίζεται το ψέμμα;

Παρεκτός του ότι τα σημαντικά έγγραφα, που αφορούν την περιουσία μου, τα έχω λίαν επιμελώς φυλαγμένα σε ντοσιέ (άρα, έχω κρατημένες καί τις εξοφλητικές αποδείξεις), το -καταφανές- ψέμμα εντοπίζεται στο ότι ΚΑΜΜΙΑ εταιρεία (κι όχι μόνο παροχών -ηλεκτρικού, κτλ-, αλλά οποιουδήποτε είδους) δεν σ’ αφήνει στην ησυχία σου, αν χρωστάς. Ειδικά αν πρόκειται γιά μεγάλη εταιρεία πανελλαδικής εμβέλειας, κι όχι συνοικιακό μπακάλικο.

Εάν, ειδικώτερα, είναι εταιρεία παροχών, θα συνεχίσει να σου στέλνει λογαριασμούς (κάθε φορά προσαυξημένους με όσα δεν πλήρωσες, σύν πρόστιμα γιά καθυστερήσεις). Αλλά, στο δίμηνο-τρίμηνο, μή σου πω κι απάνω στον μήνα, θα αναθέσει σε εισπρακτική εταιρεία να σου ζαλίσει τον έρωτα, ώστε να εξοφλήσεις. Κι αν συνεχίσεις να κάνεις το κορόϊδο, κάπου στο εξάμηνο το πολύ θα σου στείλει κι ένα περιποιημένο εξώδικο στην πόρτα σου.

Οπότε, πρώτα θα το ρωτήσω το καθήκι πώς γίνεται να μην μ’ έχουν ενοχλήσει τόσα χρόνια, αν πράγματι τους χρωστάω! Κι αν αρχίσει τα μά καί τα μού, θα το ρωτήσω με ποιόν αριθμό εξερχομένου πρωτοκόλλου έδωσαν εντολή σε δικαστικό επιμελητή να μου στείλει εξώδικο, πώς τον λένε, πότε το έστειλε, καί γιατί εγώ δεν το είδα ποτέ. Φυσικά, όλη αυτή την ώρα θα παίζω εμφανώς με το μπουλονόκλειδο.

Αν συνεχίσει να μου τα μασάει, θα του εξηγήσω καί τις λοιπές χρήσεις του συγκεκριμένου σιδερικού. Πρώτα λεκτικώς· αλλά καί πρακτικώς – αν χρειαστεί. Όχι αλεπουδιές στην αλεπού!… καί μάλιστα από αρουραίο! Δεν σηκώνει!

. . . . . . . . . . .

Γιατί, όμως, πέταξε ένα τόσο χοντρό ψέμμα; Καί πες ότι την τέως σύζυγό μου την πέρασε γιά κορόϊδο. Δέεεν σκέφτηκε ότι μπορεί να πάω εγώ στο ρημαδογραφείο του καί να ζητήσω εξηγήσεις; κι αν το σκέφτηκε, υπέθεσε ότι θα έρθει καί δεύτερο κορόϊδο, να το παραμυθιάσει; Μάλλον.

Αλλά, θα σας εξηγήσω γιατί πραγματικά το έκανε.

Αυτού του είδους τα ερπετά, εάν δεν πιάσει το παραμύθι τους, σκοπεύουν να τη βγάλουν καθαρή με μιά μασημένη συγνώμη… καί την -έτοιμη- τρισηλίθια δικαιολογία ( ; ) ότι «έκανε λάθος το κομπιούτερ»! (Νά ‘ξερες καί σε ποιόν μιλάς, λεβέντη μου!… καλύτερα να πας γιά πιάτσα στη Συγγρού, παρά να λες τέτοιου μεγέθους μαλακίες σ’ εμένα! Λιγώτερο ρεζίλι θα γίνεις!) Εάν, όμως, πιάσει, τότε το κάθε ερπετό θα βγάλει λεφτά ανέλπιστα – που θα τα τσεπώσει. (Αυτό, κι όχι γενικώς η εταιρεία του.) Κι αυτός είναι ο πραγματικός λόγος, που το συγκεκριμένο σκουλήκι έριξε άδεια γιά να πιάσει γεμάτα.

Επίσης, κάτι τέτοια άτομα υπολογίζουν καί στο ότι ο πελάτης, ακόμη κι αν δεν είναι κορόϊδο, φοβάται τις εισπρακτικές καί τις δίκες – οπότε, σου λέει, θα το καταπιεί αμάσητο. Πού να μπλέκεις, τώρα!… θα σε πάει γαμιώντας ο δικηγόρος της κωλοεταιρείας με διαρκείς αναβολές, θα σε εξαντλήσει, κι άντε εσύ να βρείς το δίκιο σου μετά από δέκα χρόνια εξαντλημένος οικονομικώς καί με ηθικό καταρρακωμένο. Οπότε, καλύτερα να πληρώσεις τώρα το ανύπαρκτο χρέος, γιά νά ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο.

. . . . . . . . . . .

γ. Παρακμή καί πτώση

Γιατί, όμως, μιλάω στον πληθυντικό; Είναι πολλά τα ερπετά του είδους; Δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση αυτό, που έτυχε σε μένα;

Όχι, δεν είναι.

Σε περιόδους κρίσεων καί οικονομικής ένδειας, είναι γνωστό πως αυξάνουν οι αλητείες, οι απάτες, καί κάθε είδους κλοπές καί ληστείες. Ειδικά, δέ, με διαφόρους πονηρούς υπαλλήλους μεγάλων εταιρειών γίνεται Ο χαμός εις βάρος όποιου βρούν μπόσικον! (Πελάτη, προμηθευτή… ακόμη καί των αφεντικών της εταιρείας! Ώ, ναί! Ξέρω τί σας λέω! Το συνηθέστερο κόλπο είναι το στήσιμο «παραμάγαζου», εις βάρος της εργοδότριας εταιρείας.)

Αυτές οι βρωμοδουλειές γινόντουσαν καί πρό κρίσεως στη χώρα μας (καί αλλού), αλλά μετά το 2010 (μνημόνια, κτλ) παράγιναν. Φαίνεται, δέ, ότι τον τελευταίο καιρό έγιναν κοινός τόπος σε πονηρούς υπαλλήλους, που τό ‘ριξαν στο …ευγενές αυτό γκανγκστεριλίκι. (Μην απορείτε, «τα παιδιά της πιάτσας» γνωρίζονται μεταξύ τους καί ανταλλάσσουν ιδέες. Όπως πχ οι γιατροί σε μιά πόλη γνωρίζονται μεταξύ τους, ή οι εκπαιδευτικοί, ή οι ψαράδες, κτλ κτλ.) Το λέω αυτό μετά λόγου γνώσεως, διότι τον τελευταίο χρόνο μου κάνει πουστίτσες καί το λογιστήριο μιάς άλλης παρόμοιας εταιρείας, άρα το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο.

[Πχ μου ζητάνε να τους στείλω τις μονάδες που γράφει ο μετρητής, αλλά -αφού τις έχω στείλει επακριβώς- αντί γιά λογαριασμό κατανάλωσης, μου στέλνουν «έναντι»… τέσσερεις φορές μεγαλύτερον από το ποσό που αναμένω από την κατανάλωση! Πράγμα που με δυσκολεύει αφάνταστα, διότι με πετάει τελείως εκτός προϋπολογισμού…

…καί, όταν τους δίνω κι εγώ «έναντι» (διότι αδυνατώ να δώσω όσα ζητάνε – δεν τα βρίσκω πεταμένα στον δρόμο, ξέρετε), μου ζαλίζουν τ’ αρχίδια οι εισπρακτικές τους.

Καί να πείς ότι είμαι κανένας άσωτος, να τρώω τα λεφτά μου στα μπουζούκια καί στις πουτάνες!… Ή να πείς ότι δεν ξέρω να κάνω υπολογισμούς!…

Αιματηρές οικονομίες κάνω καί πολύ μετρημένη ζωή· πλέον, δεν βγαίνω ούτε γιά καφέ με τους φίλους μου. Αλλά τρέχω καί δεν φτάνω, γιά χάρη αληταράδων.

Πώς είπατε; Σ’ όλους μας συμβαίνει αυτό, τώρα τελευταία; Να με συμπαθάτε, αλλά δεν με παρηγορεί. Θα …παρηγορηθώ, όταν πάψει να συμβαίνει. Σ’ όλους μας.]

. . . . . . . . . . .

Λοιπόν, πόσες φορές μάθαμε από τις ειδήσεις ότι γίνεται χαμός πχ με λογαριασμούς τραπεζών, που δεν παρουσιάζουν κίνηση (διότι τέτοιοι λογαριασμοί συνήθως ανήκουν σε παππούδια κατάκοιτα), αλλά ξαφνικά βρίσκονται με κάτι εκατομμύρια μέσα «από λάθος»… αλλά «ανακαλύπτει» το «λάθος» η τράπεζα καί τα τραβάει πίσω τα εκατομμύρια… αλλά κατηγορεί το παππούδι ότι στο μεταξύ έφαγε ένα ποσόν, που πρέπει να το επιστρέψει… καί τρέχουν μετά οι συγγενείς να βρούν άκρη, απειλούμενοι διαρκώς από τους δικηγόρους της τράπεζας;

Ή, πόσες φορές δεν μάθαμε από τις ειδήσεις ότι πιάσανε στα πράσσα υπάλληλο καί τον απέλυσαν, επειδή -με διάφορες ψευδείς δικαιολογίες- έπαιρνε παραπανίσια λεφτά από πελάτες καί τα τσέπωνε ο ίδιος, επειδή ήταν εθισμένος στον τζόγο καί στην πολυτελή διαβίωση;

Αυτά τα φαινόμενα υπήρχαν ανέκαθεν, αλλά τα τελευταία χρόνια παράγιναν. Καί, δυστυχώς… μην περιμένετε συγνώμες από τις εταιρείες, ή επιστροφή των αδίκως εισπραχθέντων. (Τους ρηγάδες, τους βαλέδες, καί τα γαμησιάτικα τέτοιων υπαλλήλων, τελικώς τα πληρώνουμε εμείς…) Γιατί; Διότι οι εταιρείες είναι άλλο τόσο πονηρές (όσο οι προαναφερθέντες υπάλληλοί τους), καί σου λέει κανείς δεν θα βάλει δικηγόρο, να τον πληρώσει 500 ευρώ, γιά να πάρει πίσω 500 ευρώ αδίκως εισπραχθέντα από μας.

Κατά 99.9%, τους βγαίνει αυτή η …ζαριά, των εταιριώνε.

. . . . . . . . . . .

δ. Το μέλλον που έρχεται

Το καλό, όμως, σας το φύλαξα γιά το τέλος.

Αν νομίζετε ότι το ζουμί του παρόντος άρθρου βρίσκεται στις αλητείες των υπαλληλικών ερπετών των μεγαλο-εταιριών, καί στο πώς θα προφυλαχθούμε απ’ αυτές…

…σκεφθήτε τα εξής – κι εννοώ, ΣΚΕΦΘΗΤΕ!

  • Πόση δύναμη έχει στα χέρια του καί τί ζημιά μπορεί να σου κάνει κάποιος κακόβουλος, τον οποίο δεν ελέγχεις!

Αρκεί να συναλλάσσεσαι με έναν καί μόνον απ’ αυτούς τους λεβέντες, με ένα καί μόνον κομπιούτερ στη διάθεσή του, το οποίο όμως εσύ ΔΕΝ ελέγχεις! Καί στο οποίο αυτός γράφει ό,τι γουστάρει καί σβήνει ό,τι γουστάρει! Αλλά, σε αφορά!… Μ’ άλλα λόγια, στην πράξη απέναντί του έχεις μόνον υποχρεώσεις, κι όχι δικαιώματα.

Αν είχες κι εσύ πρόσβαση σε πραγματικό χρόνο στην καταγραφή ενεργειών στον ξένον υπολογιστή (δηλαδή, real-time αντίγραφο του log file των συναλλαγών σου, γιά να συνεννοούμαστε), τότε οι απάτες του είδους θα περιοριζόντουσαν κατά πολύ! Έως μηδενισμού. Τώρα, όμως, αναγκάζεσαι να επαφίεσαι στην καλή θέληση (στην ποιά;;; ) παλιανθρωπάκων.

  • Εάν, λοιπόν, μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να σου κάνουν τόσο μεγάλα χουνέρια διάφορα τσογλάνια ιδιωτικών εταιρειών, που σε θεωρούν κορόϊδο, τί μπορούν να σου κάνουν ολόκληρες κυβερνήσεις κρατών υπό ενιαία παγκόσμια Κρόνια διοίκηση με κακοήθεις βλέψεις εναντίον σου καί πανάρχαια κατακτητικά σχέδια;

Ο Τρυντώ, ας πούμε, πώς νομίζετε ότι διέλυσε την απεργία των φορτηγατζήδων; Απλούστατα, τους φωτογράφησε τις πινακίδες των φορτηγών, βρήκε τα ονόματά τους, καί δέσμευσε τις καταθέσεις τους. Μ’ ένα σκατοκομπιούτερ διέλυσε μιά ολόκληρη στρατιά μπρατσαράδων καί νταγκλαράδων!

Σκεφθήτε, λοιπόν, τί έρχεται! ΣΚΕΦΘΗΤΕ, γαμώτο!!! Μή σκέφτεστε ότι η Κίνα είναι απλώς μιά χώρα πολύ μακριά από μας, κι ό,τι γίνεται εκεί «δεν μας απασχολεί – έλα, μωρέ!» Το αγγούρι έρχεται ταχέως καί κατά ‘δώ, οπότε παρακαλώ σας κάντε μου τη χάρη καί ξυπνήστε. ΞΥΠΝΗΣΤΕ!!!

Καί δράστε.

Καί μην ονειρεύεστε προφητείες καί Βατάτζηδες. Διότι, ακόμη καί οι άγιοι δεν πρόκειται να λυπηθούν καί να βοηθήσουν βλάκες, τεμπέληδες, καί ραγιαδόμυαλους.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Μη νομίζετε ότι περιορίζομαι σε μεμονωμένους πονηρούς υπαλλήλους των εταιρειών, καί ότι τις κυράδες αυτές εν συνόλωι τις αφήνω απέξω! Ή, μήπως, τις πονηριές των διαφόρων υπαλλήλων με τα λογιστικά παπατζηλίκια στα κομπιούτερς δεν τις παίρνουν πρέφα οι παραπάνω – προϊστάμενοι κι αφεντικά; Δεν είμαι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύω κάτι τέτοιο!

Απλώς, εστιάζω στην τελευταία ενότητα, ένθα καί το κυρίως νόημα.

Εάν έπιανα ν’ αναλύσω καί τα πώς καί τα γιατί της υπάρξεως καί της δράσεως των ίδιων των εταιρειών, πχ των «εναλλακτικών» παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας, τη στιγμή που η ίδια η κλασική θεωρία της καπιταλιστικής οικονομίας λέει πως το μέγεθος της αγοράς της Ελλάδας χωράει μονάχα μία εταιρεία του είδους (άρα, στο μέλλον αυτές οι «εναλλακτικές» αναγκαστικά θα προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις, ή θα κλείσουν), δεν θα τελειώναμε ούτε του χρόνου!