ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΕΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ

 

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΕΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ

Γράφει ο Διονύσης Κλαδάς!!

 

 

«Η σοφία δεν έχει καμία αντιστοιχία με τις γνώσεις ενός ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, σοφία είναι όλα εκείνα που μένουν από τις γνώσεις κάποιου, όταν ο ίδιος αποποιείται όλα αυτά που έχει μάθει. Ξεκινάμε από ένα σταθμό που ονομάζεται άγνοια. Είναι ο σταθμός, στον οποίο μένουν όλοι εκείνοι που ούτε καν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν και, επομένως, δεν έχουν καμία ανάγκη να μάθουν. Αν κάποιος αποφασίσει να ανέβει στο τρένο, είναι επειδή κάποιος τού έχει απλώσει το χέρι. Αν ανέβει στο τρένο και ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, θα φτάσει στον τόπο των ερευνητών. Αν το κάνει καλά και δεν χάσει τον δρόμο του, θα φτάσει και στον επόμενο σταθμό. Τον σταθμό των δασκάλων. Κάποιοι από τους δασκάλους αποφασίζουν να διδάξουν, ενώ ορισμένοι θέλουν να μείνουν μόνοι με τις γνώσεις τους. Αν ένας δάσκαλος ζήσει πολλά πράγματα για πολλά χρόνια, ίσως καταφέρει να ανέβει ξανά στο τρένο για να φτάσει στον σταθμό της σοφίας, που είναι ο τελευταίος. Είναι ο τόπος όπου ζουν όλοι αυτοί που ούτε καν γνωρίζουν ότι γνωρίζουν. Είναι αστείο, αλλά, αν ρωτήσεις έναν πραγματικά σοφό, θα σου απαντήσει «δεν γνωρίζω αν γνωρίζω», όπως ακριβώς θα σου απαντούσε ένας αδαής. Ίσως γι΄ αυτό σε αυτή την κοινωνία που ζούμε θεωρούμε αδαείς κάποιους σοφούς και κάποιους αδαείς τούς θεωρούμε σοφούς.»

Jorge Bucay

από use your illusion 

 

1. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

     Σήμερα, που ξεκινάει πλέον χωρίς προκάλυμμα η πάταξη των εωσφορικών κυκλωμάτων στις ΗΠΑ, επεκτεινόμενη βαθμηδόν σε όλη την υφήλιο, είναι ημέρα χαράς και θριάμβου. Θυμάμαι ένα εντοπισμό του Χρήστου Γιανναρά σε μια παράδοση κατά το έτος 1972, που ευτύχησα να παραβρίσκομαι ως μαθητής γυμνασίου: Η επανάσταση είναι ένα είδος γιορτής. Ο Γιανναράς έκανε αναφορά στα γεγονότα του Μαΐου του '68, τα οποία έζησε εκ του σύνεγγους. Οι φοιτητές είχαν βγάλει το πιάνο στο προαύλιο του πανεπιστήμιου, τραγουδούσαν και χόρευαν. Για την εκκλησία ο χρόνος, ως σωτηριολογική αποτύπωση της εμπειρίας είναι μια διαρκής εορτή. Γι' αυτό κάθε ημέρα του έτους έχει αφιερώσει στον εορτασμό ενός Αγίου. Μέσα όμως από παράλληλη οπτική είναι η ζωή στο σύνολό της για την Μυστική Θεολογία “μελέτη θανάτου”. Επί του προκειμένου δεν πρόκειται στο ελάχιστο για δυο διαφορετικές, αντίρροπες θεάσεις του κόσμου, που ενώ η πρώτη είναι αισιόδοξη, η δεύτερη προσπαθεί να συνετίσει, υποδεικνύοντας την ματαιότητα παράκαμψης ενός αναπόφευκτου, που σφραγίζει το τέλος της ανθρώπινης ζωής. Διότι το τέλος δεν αποτελεί όριο, αλλά σημείο καμπής, που εκδηλώνεται μια νέα απαρχή. Εάν δεν απεκδυθούμε το παλαιό, δεν μπορούμε να δώσουμε θέση στο καινούριο. Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για την ίδια αισιόδοξη εμπειρία μετατροπής του σώματος σε γεγονός αναστάσιμο. Η πρώτη εκδοχή είναι εξωστρεφής, φέρνοντας στην επιφάνεια πλήρως αναγκαία συναισθήματα. Η δεύτερη είναι εσωστρεφής, αναζητώντας σε βάθος την ρίζα της μετουσίωσης. Το τόξο, που γεφυρώνει τον πυλώνα της μέθης με τον πυλώνα της μέθεξης επενεργεί το αμάλγαμα μεταξύ συναισθηματικής έξαρσης και σιωπηράς ενεργούς επίγνωσης ως νοητό πολτό της μετανοίας. Το συναίσθημα είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικό στοιχείο. Ο Περσέας δεν τέμνει το κεφάλι της Μέδουσας με σπαθί. Χρησιμοποιεί το δρεπάνι, που τού δώρησε η Θεά Αθηνά. Πρόκειται για μια απεικόνιση μεγίστου κάλλους, για μια αποκάλυψη υψηλής αληθείας. Το δρεπάνι συμβολίζει την Σελήνη, δηλαδή το συναίσθημα. Δωρίζεται όμως από την Θεά της Σοφίας. Διότι Συναίσθημα και Σοφία αποτελούν μια και την ίδια αρχή. Υπέρτατο συναίσθημα είναι η αγάπη σε κάθε της έκφανση. Και αυτή είναι ταυτοχρόνως η άκρα Σοφία.

      Κατανοώ πλήρως την αυτονόητη ανάγκη μας να χαρούμε και να θριαμβολογίσουμε, όταν εξουδετερώνεται αυτό που μάς τυραννάει, μάς καταδυναστεύει, μάς κατατρώει, και ακατάπαυστα επιχειρεί να μάς αλλοτριώνει και να μάς εκμαυλίζει εδώ και χιλιετίες. Μας φυλάκισαν στα σπίτια μας, μάς στέρησαν την δυνατότητα της αναπνοής με την επιβολή μασκολαγνείας, μας απειλούν με μαζική θανάτωση μέσω του εμβολιασμού με χημικά, βιολογικά και ηλεκτρονικά δηλητήρια, κάνοντας χρήση των πλέον χοντροκομμένα ψευδών αιτιάσεων, καταδικάζουν τα παιδιά μας στην πείνα, μετατρέπουν την κοινωνία σε ένα τεράστιο τρελοκομείο ψυχών σε συνθήκες απογνώσεως. Η εξουδετέρωσή τους και η καταδίκη τους αποτελούν την πιο αυτονόητη πηγή χαράς και θριάμβου. Εγώ όμως σήμερα θα ακολουθήσω άλλη οδό. Αυτήν, που προτείνει στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης ο φίλος Use your illusion. Τώρα, που πραγματώνεται στην πράξη το αίτημα, ότι ναι, υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο, εμείς θα επιμείνουμε, ότι με όσα παρατίθενται στην συνέχεια, δεν αποσκοπούμε να αμφισβητήσουμε κάποιον ή κάτι. Απλά, επιθυμούμε να προχωρήσουμε την οπτική μας ένα βήμα πάρα πέρα. Όχι σε κάτι που αφορά το σήμερα ή το αύριο, αλλά σε κάτι, που ίσως διαπιστώσουμε την ζωτική του σημασία μεθαύριο. Επιδοκιμάζοντας μεν αναμφίβολα τις αλλαγές, που επέρχονται με ταχύτητα χιονοστιβάδας ολόγυρά μας, στις οποίες ίσως και μεις κάπου να συμβάλουμε, θέλουμε να εμμείνουμε λίγο στην ζωτική διαφορά μεταξύ τής εκάστοτε περιρρέουσας ατμόσφαιρας και της ουσίας.

 

2. Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 

      Αναμφίβολα οι Μεγάλες Αλλαγές απαιτούν Μεγάλους Ηγέτες. Όμως αυτοί δεν αποτελούν εν τέλει κάποια γενεσιουργό αιτία, κάποια πηγή, που αυτόνομα προάγει το αύριο. Αυτοί ενσωματώνουν στο πρόσωπό τους, ως οι προωθημένοι σε εκθετικό βαθμό αστέρες του στερεώματος μιας πορείας, την πολυετή προσπάθεια, η οποία περιλαμβάνει τον μόχθο χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Αυτός ο μόχθος συμπυκνώνεται οργανωτικά σε κάποια φάση στην δράση μιας ομάδας αποφασισμένων στελεχών, οι οποίοι επωμίζονται συγκεκριμένα και υπεύθυνα να προωθήσουν σε πραγμάτωση μια ιδέα, που στηρίζεται σε ένα σχέδιο. Το σχέδιο αυτό αποτελεί ένα χείμαρρο, μέσα στον οποίον απολήγουν οι αυλακώσεις ζυμώσεων, αγώνων και προσπαθειών, που προηγήθηκαν στην διάρκεια ολόκληρων ιστορικών περιόδων, που χαρακτηρίστηκαν από την μοίρα του ημιτελούς και του ανολοκλήρωτου. Όμως δεν ήσαν μάταιες. Φθάνοντας με την επιτυχή πραγμάτωση του σχεδίου στο μέλλον, δεν δικαιώνονται μόνον, αλλά πιστοποιούν, ότι αυτές είναι οι μη άμεσα ορατές διαδικασίες, που κυοφόρησαν το σχέδιο. Και ότι χωρίς την δική τους συμβολή που προηγήθηκε, το σχέδιο θα κινείτο ακόμη μετέωρο για κάποιο μεγάλο διάστημα στην σφαίρα της ουτοπίας. Όπως έγραψα σε σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση:

 "Ο Μεσσίας είναι εντάξει παιδί. Κάποιος μικρός σαμουράι πρέπει αναπόφευκτα να πουλάει φιστίκια και σόδες στο μπαρ της κολάσεως. Όχι για να ξεδιψάνε, αυτοί που επιλέξανε πρώτο καζάνι πίστα. Όπως και να το κάνουμε, μονάχα στην βράση κολλάει το σίδερο".

      Για να δράσει επιτυχώς ο Μεσσίας και το επιτελείο του υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση. Οφείλουν να διδάξουν τους ανθρώπους στην αναγκαία και απαράβατη ανάγκη ΤΗΣ ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΥ. Ο ενεργούμενος και ο ενεργών είναι δυο τελείως διαφορετικά είδη δρώντων ανθρώπων και η δράση τους οδηγεί σε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα από ποιοτικής σκοπιάς. Στο παρελθόν πλείστοι όσοι "Μεσσίες" ξεφούσκωσαν άδοξα, επειδή αντιμετώπισαν το ανθρώπινο δυναμικό, που κάλεσαν να πλαισιώσει την προσπάθειά τους, σαν οπαδούς. Νόμιζαν, ότι η πορεία προς την κοινωνική απελευθέρωση, τίθεται σε κίνηση, όταν αυτοί βαράνε το ταμπούρλο και οι υπόλοιποι χορεύουν. 

     Αυτό, που μπορεί να επιτελέσει ο Μεσσίας, το επιτελείο του και το γενικότερο κίνημα που οργανώνουν, είναι η κατάργηση εξωτερικών δεσμών και η αντικατάσταση των καταπιεστικών θεσμών από άλλους, που παρέχουν στην κοινωνία την δυνατότητα να αναπτύξουν απρόσκοπτα, αυτό που ποθούν. Όμως το παλαιό θεσμικό καθεστώς είναι εξίσου αγκυρωμένο στην φαντασιακή μας θέσμιση και παραμένη εκεί σε σημαντικό βαθμό ακόμη και μετά την μετατροπή των παλαιών θεσμών . Η Μεσσιανική κίνηση είναι υποχρεωμένη να επιχειρήσει μεγάλες αφυπνίσεις. Αυτές όμως αφορούν τον ρόλο των εξωτερικών θεσμών, περί τον βαθύτερο χαρακτήρα των οποίων η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας βρίσκεται σε άγνοια. Η επεξεργασία της εσωτερικής θέσμισης όμως είναι καθήκον του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, μετά την πρώιμη φάση της κατάργησης του παλαιού καθεστώτος. Αυτή την πραγματικότητα αναλύει γλαφυρά ο Πλάτων στον διάλογο "Φαίδρο", με την προσομοίωση της ψυχής με τον Ηνίοχο. Το άρμα της ψυχής σύρεται από δυο άλογα, εκ των οποίων το ένα είναι ήμερο και πειθαρχημένο, ενώ το δεύτερο είναι άγριο και απειθάρχητο. Με τά την κατάργηση τού παλαιού καταπιεστικού καθεστώτος και την εγκαθίδρυση του νέου, ελλοχεύει ένας σημαντικός κίνδυνος. Εάν αρκεστούμε στις εξωτερικές μεταβολές και δεν φροντίσουμε αυτές να προχωρήσουν στην εσωτερική σφαίρα, σύντομα θα αποδειχθούν οι εξωτερικές επιτυχίες επισφαλείς και φρούδες. Ειναι οπωσδήποτε δυνατόν να συμβάλουμε, ώστε κάποιο ταλαντούχοι νέοι να δεχθούν μια μουσική παιδεία και να αποκτήσουν ένα μουσικό όργανο. Όμως είναι αδύνατον να πείσουμε δια της βίας κάποιον να συνθέσει ένα αξιόλογο μουσικό έργο. Και είναι ακόμη πιο εξωπραγματικό, να υποχρεώσουμε δια της βίας κάποιον, να προβεί σε κάτι τέτοιο, όχι για λόγους αυτοπροβολής, με κύριο γνώμονα το δικό του όφελος, αλλά την τέρψη του κοινωνικού σώματος. Οι άνθρωποι κατά κανόνα διακατεχόμαστε από την τάση να δημιουργούμε "ατμόσφαιρες" από τα γύρω μας δεδομένα, αποδίδοντάς τους ιδιότητες, που στηρίζονται σε επιφάσεις κοινής αποδοχής. Πρόκειται γι αυτά, που είναι έξω κούκλα και μέσα πανούκλα. Το "αυτονόητο" έρχεται να επικαλύψει επισφαλώς τα ελλείματά μας στην σφαίρα του αποδεκτού. Η "ατμόσφαιρες" κάθε είδους είναι ξένες προς την ουσία, όταν δεν είμαστε ο εαυτός μας. Όμως "ο εαυτός" μας δεν αφορά το εγώ μας. Το ζην είναι ανάπηρο χωρίς το ευ ζην. Παλιά υπήρχε το δεδομένο να συνοδοιπορούμε με τους δυνάστες μας, ώστε να βαυκαλιζόμαστε, ότι οι συνθήκες της ζωής μας, μάς καταπιέζουν και μας αλλοτριώνουν λιγότερο. Στις συνθήκες όμως που ζούμε πλέον, μπορούμε μόνον να συνέρπουμε.

      Οπωσδήποτε, στην επόμενο διάστημα θα επέλθουν σημαντικές αλλαγές και θα αλλάξει η ισχύουσα νοοτροπία σχετικά με πολλά βασικά πράγματα. Όσοι δεν μπορέσουν και δεν θέλουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και στα επερχόμενα κοσμικά ερεθίσματα της Γαίας, θα αιστανθούν, ότι σε σημαντικό βαθμό βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.  Για κάποιους από εμάς η προσαρμογή δεν αναμένεται να είναι μόνον εύκολη, αλλά θα αποτελέσει συνάντηση με τις ευχές μας. Για κάποιους άλλους αυτή θα είναι κάπως πιο δύσκολη. Όλοι όμως θα υποχρεωθούμε να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση. Διότι σε καμία περίπτωση δεν είμαστε αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον και οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται για αυξημένη συνείδηση, πάντοτε βιώνουν το κοινωνικό δράμα σαν προσωπική τους υπόθεση. Σε αυτήν την διαδικασία μπορεί να συμβάλει πολύ δημιουργικά η συγκρότηση μιας πνευματικής ηγεσίας. Η καθιέρωση του αναμενόμενου εγγυημένου βάσικού εισοδήματος χωρίς όρους, θα αποτελέσει ένα πολύτιμο δώρο παροχής χρόνου, για όσους ποθούν να επενδύουν τον χρόνο δημιουργικά. Σημαντικότερη της τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης κατά τα επερχόμενα έτη θα είναι η πνευματική παραγωγή. Αυτή ήταν πάντοτε ο οδοδείκτης για να βρούμε τον εαυτό μας. Τυχερότερες θα είναι οι επερχόμενες γενεές, που θα ευτυχίσουν μιας πιο φρόνιμης διάπλασης, από ότι οι δικές μας. Αυτό θα σπάσει τον κανόνα των τεράτων της ιησουίτικης χειραγώγησης, στην βάση του "δώστε μας ένα άνθρωπο μέχρι το έβδομο έτος τής ηλικίας τους και μετά μπορείτε να τον κάνετε ότι θέλετε".

     Θέλω να βρεθώ ξανά κοντά σου. Όχι για να τραγουδήσω. Μόνον για να ακουμπήσω το καραβάκι που ζωγράφισα στην ακρογυαλιά.

 

Αναρτήθηκε από botilastopelagos