Mέσα στον κακό χαμό της πανδημίας, της κρίσης και της παραπληροφόρησης, εν μέσω επεισοδίων κατάλυσης σημαντικών πλευρών του δημόσιου χώρου και της δημοκρατίας, αποφασίστηκε (από ποιους ακριβώς;) να ξαναρχίσουν οι «διερευνητικές επαφές» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Συγκεκριμένα, το υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι ο 61ος γύρος των διερευνητικών επαφών θα λάβει χώρα στις 25 Ιανουαρίου στην Κωνσταντινούπολη.
Η ελληνική πλευρά δηλώνει ότι θα συζητηθεί ένα μόνο ζήτημα (καθορισμός θαλασσίων ζωνών), η δε Άγκυρα ότι θα τεθούν τα πάντα, δηλαδή ανοιχτή ατζέντα με όλες τις τουρκικές διεκδικήσεις μέσα.Ο Κ. Μητσοτάκης, ερωτηθείς σχετικά, είπε την κωδική φράση: «Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε τις κουμπάρες»… Ξέρει τι λέει, όπως γνωρίζει και τα ζόρια που υπάρχουν. Η τουρκική πλευρά ξεδιπλώνει την βεντάλια της εξωτερικής της πολιτικής «σκοράροντας» διαρκώς. Δημιουργεί τετελεσμένα και τώρα όλοι –μα όλοι– έχουν καταστήσει σαφές στην Αθήνα ότι τέλειωσε ο χρόνος και πρέπει να υπάρξει επιτάχυνση. Προς ποια κατεύθυνση; Εδώ είναι τα σημαδεμένα χαρτιά.
Το νέο «Ανατολικό ζήτημα» δεν περιλαμβάνει, όπως πριν 150 χρόνια, την αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σήμερα της Τουρκίας. Έχει αντίστροφη πορεία: Επανασχεδιάζεται η περιοχή με δεδομένο ότι η Άγκυρα θα έχει αναβαθμισμένο και σημαντικό ρόλο. Η ίδια η Τουρκία θέλει και εκτιμά πως μπορεί να επεκταθεί και να δυναμώσει, γιορτάζοντας τα 100 χρόνια από την ίδρυση του τουρκικού κράτους μέσα σε δόξες που θα θυμίζουν την οθωμανική κατάκτηση. Μια ματιά στον χάρτη πείθει: Συρία, Αζερμπαϊτζάν, Λιβύη, Αλβανία, Νοτιοανατολική Μεσόγειος, μισή Κύπρος, μισό Αιγαίο.
Παράλληλα, έχει την αμέριστη στήριξη της Γερμανίας, αφού ο γερμανοτουρκικός άξονας κρατά γερά έχοντας παράδοση πάνω από έναν αιώνα. Ιταλία και Ισπανία έχουν μεγάλες στρατιωτικές παραγγελίες και εκτεθειμένο το τραπεζικό τους σύστημα. Οι ΗΠΑ θέλουν οπωσδήποτε την Τουρκία εντός δυτικού στρατοπέδου και το ΝΑΤΟ τους κάνει συνεχώς χάρες. Η Ρωσία, τέλος, δεν είναι σε πόλεμο με την Τουρκία όπως επί Ανατολικού ζητήματος, αλλά σε σχέση συνεργασίας και πίεσης ώστε να απαγκιστρωθεί από τη δυτική περικύκλωση στήνοντας στέρεα ερείσματα στην περιοχή.
Ποιοι πληρώνουν και θα πληρώσουν ακόμα περισσότερο το μάρμαρο; Όλως τυχαίως, κατά χρονολογική σειρά: Κύπρος 1974. Γιουγκοσλαβία (Σερβία κυρίως) 1990. Ελλάδα 2010-2015. Κύπρος (ξανά) 2014. Αρμενία 2020. Τώρα πρέπει να συρρικνωθεί κι άλλο ο ελληνισμός και στις δύο κρατικές οντότητες (Ελλάδα, Κύπρος). Για την επεκτατική Τουρκία δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ οι βλέψεις της για την Ελλάδα είναι σαφείς: Απόσπαση μέρους της κυριαρχίας της με το καλό (δορυφοροποίηση) ή με το άγριο (πόλεμος και επαναδιευθέτηση συνόρων).
Οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν ανάψει το πράσινο φως και απλώς προσπαθούν να βρουν φόρμουλα ώστε να προχωρήσουν χωρίς πολλούς κλυδωνισμούς και εν μέσω ανταγωνιστικών πιέσεων. Αλλά η ρότα είναι αυτή. Δεν είναι φυσικά ο περιορισμός της επεκτατικής Τουρκίας, η υπεράσπιση της Ελλάδας, της Κύπρου ή της Αρμενίας… Ούτε άλλες δυνάμεις (Αίγυπτος, Ισραήλ κ.λπ.) θα αναλάβουν να υπερασπιστούν κάποια άλλη χώρα, ερχόμενοι σε άμεση σύγκρουση με την Τουρκία. Ο καθείς φυλάει τα νώτα του.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας είναι πληροφορημένος. Πρέπει να διαχειριστεί μια υπόθεση που μπορεί να πάρει άμεσα διαστάσεις εθνικής κρίσης. Η πανδημία βοηθάει, οι νουθεσίες των πρεσβειών ΗΠΑ και Γερμανίας είναι σαφείς. Στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται και οι αναζητήσεις κυβερνητικών σχημάτων συνεργασίας που θα πάρουν στην πλάτη τους το βάρος υπογραφών και συμφωνιών τύπου Πρεσπών παντού.
Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα θα προχωρήσουν όπως σχεδιάζεται. Ιδιαίτερα σε ένα χαοτικό, κρισιακό, ρευστό περιβάλλον με πολλούς παίκτες.
Το σίγουρο είναι ότι κάπως έτσι «γιορτάζουν» τα 200 χρόνια από το 1821 οι ελίτ της χώρας. Δεν παίζουν τις κουμπάρες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου