Από την συνθήκη της Λωζάννης και μετά, κι ενώ η Ελλάς έθαψε το τσεκούρι του πολέμου οριστικά, παρά τους 30-40.000 αιχμαλώτους νέους άνδρες, εκ των οποίων πολλοί δεν γύρισαν ποτέ πίσω, ενώ πολλοί κρατήθηκαν με τη βία κρυφά κι εξαναγκαζονταν σε εργασία ως σκλάβοι, η Τουρκία προέβη σε πάμπολλες επιθετικές ενέργειες καθ' ημών.
Το περίφημο "βαρλικ βεργκισι" του '42, μια συγκεκαλυμμένη συνέχεια της Γενοκτονίας και υφαρπαγή περιουσιών, τα Σεπτεμβριανά του '55, οι σφαγές της Τυλληρίας του '64, μας οδήγησαν στον Αττίλα του 1974 με τα 10.000 θύματα, αγνοούμενους, τραυματίες και φονευθέντες Έλληνες.
Η δε Ελλάς, φαίνεται πως εκτός από το "τσεκούρι του πολεμου" έθαψε και την αξιοπρέπειά της, αφού δεν κατάφερε να αξιώσει αποζημιώσεις ούτε απο τις βορείως γειτονικές χώρες, που άπασες έδρασαν κατά του Έθνους ημών στον Β'ΠΠ και ύστερα.
Η μεν Αλβανία και Βουλγαρία μπήκαν υπό την προστασία του Σιδηρού Παραπετάσματος, ενώ η Γιουγκοσλαβία ανήκουσα εις το παραπάνω γεωπολιτικό πήγμα, έτι δε μάλιστα εξήλθε του πολέμου με υπεροπλία, και πληθυσμιακή υπεροχή έναντι ημών, ήταν αδύνατον να αξιώσουμε προς αυτήν, την παραμικρή αποζημίωση, για τα δεινά τα οποία μας είχε προκαλέσει με την συνεργασία και υποστήριξή της προς τους προδότες.
Εν τούτοις, θα σημειώσω συντόμως παρακάτω πλείστες περιπτώσεις εις τις οποίες είχαμε την δυνατότητα να εκδικηθούμε, να αποζημιωθούμε, να ευνοηθούμε, να επιδιορθώσουμε τέλος πάντων την ζημία την οποία μας προεκάλεσαν οι άσπονδοι γείτονές μας, καίτοι άπασες αυτές τις απερρίψαμε με τις πολιτικές επιλογές μας και την ηγεσία που ανεχθήκαμε να έχουμε επί 40ετίας.
Εν πρώτοις, θα επαναλάβω για πολλοστή φορά, πως το επιχείρημα της καραμανλικής συμμορίας περί των F4 Phantom "που δεν ήταν ετοιμα" το '74, απορρίπτεται, από την εξέλιξη της συνέχειας, αφού διαθέταμε μέσω αυτών των μέσων, την υπεροπλία στον αέρα, από το 1974 έως και το 1981 όταν και προμηθεύτηκαν τα ίδια και οι Τούρκοι. Με την διαφορά πως οι Έλληνες πιλότοι ακόμα υπερείχαν ποιοτικώς, λόγω εμπειρίας αλλά και λόγω ειδικών σχολείων (topgun) με εξειδικευμένη εκπαίδευση στις νυχτερινές επιδρομές. Αυτό που Τούρκοι ιθύνοντες έχουν αναιδώς πει πολλάκις τελευταία, πως "θα έρθουμε ξαφνικά μια νύχτα", εμείς, επί μία επταετία μπορούσαμε πραγματικά να το πραγματοποιήσουμε και να τους πετάξουμε στη θάλασσα έξω από την Κύπρο.
Ο λογαριασμός των ευκαιριών μόλις ξεκίνησε όμως. Τι να πρωτοθυμηθούμε... όταν το 1990 η Βουλγαρία εξήλθε της παραπαίουσας Σοβιετικής Ενώσεως, οι Έλληνες διπλωμάτες έπρεπε να περιμένουν έξω από τις θύρες των αρμοδίων διεθνών οργανισμών, με βέτο ανά χείρας και οποιοδήποτε άλλο διαπραγματευτικό μέσο, αξιώνοντας επί τέλους τις πολεμικές επανορθώσεις για τα εγκλήματα πολέμου που προκάλεσε η Βουλγαρική κατοχή στην Μακεδονία.
Το 1991 ήταν χρονιά διαδοχικών ευκαιριών. Η Αλβανία, διαλυμένη, μέσα σε κυβερνητικό χάος, με μια αναγνωρισμένη έναντι των Η.Ε. ελληνική μειονότητα, έπρεπε να περιέλθει υπο τον μερικό έλεγχο της Ελλάδος, η οποία είχε έννομο δικαίωμα να προστατεύσει και, γιατί όχι, να προσαρτήσει επιτέλους (ή έστω να αυτονομήσει) την Β.Ηπειρο. Αυτό θα μας έδινε την δυνατότητα μιας πρώτης διείσδυσης στον Βαλκανικό κορμό, αλλά και έλεγχο των στενών του Οτράντο.
Η συνέχεια ήρθε από την γειτονική Γιουγκοσλαβία και την διάλυσή της. Όσο ο Θεός έβρεχε... ευκαιρίες, εμείς κρατούσαμε ομπρέλα! Μπορούσαμε εν μία νυκτί να "θυμηθούμε" την χαμένη ελληνική μειονότητα της κατεχόμενης Μακεδονίας, που εκτείνεται από την Γευγελη, στο Μοναστήρι και στην Αχρίδα, και να μοιράσουμε την Βαρντάρσκα με τον Μιλόσεβιτς ο οποίος αργότερα ας πήγαινε να βγάλει άκρη με τις 5 διαφορετικές εθνότητες που είχε ενσωματώσει το "κομμουνιστικό όραμα" του προκατόχου του.
Άραγε τελειώνουμε εδω; όχι. Αν το 1991 ήταν φορτωμένο από ευκαιρίες, το 1996 ήταν πλήρες αφορμών και κομιστής μίας μεγάλης ευκαιρίας. Η κρίση στα Ίμια ήταν αυτή που σήμερα, σύμφωνα με όλους τους γνωστούς Έλληνες, (αλλά και κάποιους Τουρκους) αναλυτές, θεωρείται πως αν άνοιγαν οι πύλες του πολέμου θα γυρνούσε την Τουρκία στρατιωτικά και πολιτικά τουλάχιστον 30 έτη στο παρελθόν. Η υπεροπλία σε Ναυτικό και Αεροπορία ήταν προκλητική. Αντ' αυτής, υποκύψαμε σε έναν ταπεινωτικό συμβιβασμό, ο οποίος στην συνέχεια έφερε δύο θανάτους, αυτόν του Τάσου Ισαάκ και του Σολομώντος Σολωμού.
Δεν ξεχνάμε νωρίτερα, τον αγώνα που επί δεκαετίας και παραπάνω έδινε ο Θεόφιλος Γεωργιάδης για να ενισχύσει τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας, με το κουρδικό ζήτημα, γεγονός που οδήγησε στην οργάνωση και εκτέλεση επιχείρησης δολοφονίας του το 1994. Η revanche θα μπορούσε να έρθει τα επόμενα έτη '95-'98, με μια εντατική ενίσχυση από μέρους μας του κουρδικού παράγοντα με σκοπό να "σκάσει" σε συγκεκριμένη καο προκαθορισμένη στιγμή. Αντ' αυτής, συνεχίσαμε να δεχόμαστε ταπεινωτικές πολιτικές αποφάσεις, όπως η παράδοση του Οτσαλάν το 1999.
Αν νομίζετε πως οι ευκαιρίες τελείωσαν εδώ, είστε γελασμένοι. Ο "καλός Θεός της Ελλαδος" μας έστειλε στο παρά πέντε, άλλη μία τεράστια ευκαιρία του 2016. Σε αυτήν την περίπτωση, κατά την διάρκεια εκδήλωσης του πραξικοπήματος στην Τουρκία, είχαμε την δυνατότητα επί τριημέρου, να λύσουμε μονομερώς, έστω και μικρά ζητήματα που είχαν προκαλέσει οι προηγούμενες ηγεσίες.
Τα Ίμια μπορούσαν να ξεκαθαριστούν αυτοστιγμεί. Στην Κύπρο μπορούσαν να δρομολογηθούν εξελίξεις. Στην Κομοτηνή επίσης. Στον Έβρο και στο μεταναστευτικό επίσης. Επίλυση άπαξ και δια παντός. Όμως ο "κυρίαρχος λαός" από το '15 είχε διαλέξει αδιέξοδες επιλογές. Η εκτέλεση τέτοιων μικρών αλλά καίριων επιχειρήσεων θα επέφερε ισχυρά ηθικά πλήγματα στην μετέπειτα κυβέρνηση Ερντογάν, ενώ θα έδειχνε αποφασιστικότητα, ένα χαρακτηριστικό που αποδεδειγμένα τρομάζει τους Τούρκους.
Εν τέλει, βρισκόμαστε σήμερα εδώ, να κυβερνώμαστε από μια ακόμα πολιτική συμμορία, που παραμονές της υψίστης επετείου του Έθνους, ασχολείται με το αν πλένουμε τα χεράκια μας, ασχολείται με αμφιλεγόμενα πάθη δημοσίων προσωπικοτήτων, ενώ σύρεται αναξιοπρεπώς σε συζητήσεις με τον άρπαγα γείτονα για θέματα που στο παρελθόν λύθηκαν μόνο με εκατομβες νεκρών και τόνους ζεστού αίματος.
*μετά το '22 υπήρξε πράγματι ευνουχισμός. Οι Τούρκοι ήξεραν καλά τι έκαναν, τελείωσαν μια και καλή μαζί μας, τα υγιή μέλη του Έθνους πέθαναν κατά πλειοψηφία εκεί στα εδάφη της Μικρασιατικής Ελλάδος, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα έλλειμμα ζωτικότητας το οποίο το αποκορύφωσε η δεκαετία 1940-'49.
Αν χρειαζόμουν ιστορικό παράδειγμα να αντιπαραβαλω, πάθαμε ο,τι οι Βούλγαροι από τον Βουλγαροκτόνο.
Με την ηθική δε καταδίκη της Μεγαλης Ιδέας πέθανε και το εθνικό όραμα που μας τραβούσε εμπρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου