Ο,τι υπήρξε το ηρωικό Αλκάθαρ για την Ισπανία το 1936, υπήρξε η χωροφυλακή Μακρυγιάννη για την Ελλαδα την 6η Δεκεμβρίου 1944.
Πάνω στους ώμους μερικών ανδρών έπεσε το δυσανάλογο βάρος του καθήκοντος και εκ της αφοσίωσης τους σε αυτό, κρίθηκε η πορεία και η μοίρα ολόκληρης της Αθήνας, ίσως και της Ελλάδος.
Είναι λυπηρό που την ίδια ημερομηνία το 2008 η Ελλάς και η ασφάλεια της Αθήνας βρέθηκε στα χέρια ενός Πάκη κι ενός μπούλη και αντί να έχουμε ένα σύγχρονο Μακρυγιάννη, έχουμε ένα Γρηγορόπουλο.
Για τους πλέον οξυδερκείς, η κανονικότητα στην χώρα μας ανετράπη πραγματικά στις 6/12/2008 και έκτοτε άρχισε η εξόφθαλμη παράδοση της Πατρίδας μας στην ανομία της Αριστερά. Μια κατάσταση η οποία βεβαίως συνεχίζεται εως σήμερα και θα συνεχίζεται όσο ο λαός περιορίζει τις επιλογές του σε ψευτοδιλημματα.
Ο ιστορικός οφείλει να αντιμετωπίζει την ιστορική θεώρηση ως μια διαρκή, ταυτόχρονη εκγύμναση της κρίσεως και των γνώσεών του.
Η απλή αναφορά και περιγραφή γεγονότων είναι μεν χρήσιμη στην εκμάθηση, αλλά χρειάζεται και η αντιπαραβολή, η παλινδρόμηση μεταξύ γεγονότων και περιόδων.
Τα Δεκεμβριανά μπορεί να ξεκίνησαν με τα επεισόδια στις 3 Δεκεμβρίου, όμως δεν ήταν η πρώτη περίπτωση. Ανακαλώ για άλλη μια φορά τα δημοσιεύματα της Πρωτομαγιάς του '36 και συγκεκριμένα της Καθημερινής, της οποίας διαθέτω το άρθρο (1ο σχόλιο) για την ενορχηστρωμένη απόπειρα των "κόκκινων" να εισβάλουν σε κυβερνητικά κτήρια και να αδράξουν επαναστατικῴ δικαίῳ την εξουσία. Μιλάμε για μια συγχρονισμένη σχεδόν ενέργεια με αυτήν που έλαβε χώρα στην Ισπανία και είχε απότοκο την επί ετών σφαγή χιλιάδων ιερέων, κρατικών υπαλλήλων, δασκάλων, κλπ...
Κάποιος αμφέβαλε για τον ισχυρισμό, πως η Ελλάς κυριολεκτικά στην τρίχα γλίτωσε την εμφυλια διαμάχη το '36 χαρη και στους χειρισμούς του Μεταξά, και ευτυχώς για την τύχη της Πατρίδας μας δεν ζήσαμε 3-4 χρονια εμφυλίου ΠΡΟ του παγκοσμίου πολέμου. Θα μας σάρωνε η άμμος του χρόνου και η φωτιά.
Εν τελει, οι ιδεολογικοί ζηλωτές κρατήθηκαν απο το '36 κι έφτασαν στο '44, αυτή τη φορά με υπεροπλία και πρωτοβουλία κινήσεων να εκβιάσουν την βίαιη αρπαγή της εξουσίας. Αν κάνετε τα μαθηματικά, θα δείτε πως μιλάμε για 8 χρονια διαφορά μόνο. Λιγότερα από όσα μας χωρίζουν απο το Γρηγοροπούλειο δράμα.Μοναδικό εμπόδιο στα σχέδιά τους, μισή χιλιάδα "τρελοί", αφοσιωμένοι στο καθήκον, που οχυρώθηκαν στου Μακρυγιάννη και τους χάλασαν την "επανασταση".Αυτό το "δεν θα περάσουν" (no pasaran) πρέπει να είναι το πιο αποτυχημένο σύνθημα της Αριστεράς.Και στην Ισπανία και στην Ελλάδα "πέρασαν" και έφτιαξαν και μπόλικο λίπασμα."Hemos pasado" λοιπόν.Αν κάποιος έπρεπε να πει αυτό το σύνθημα είναι οι άνδρες που κράτησαν για 2 μήνες το φρούριο Αλκάθαρ και οι άνδρες που κράτησαν το κτήριο έδρα της Χωροφυλακής Μακρυγιάννη απέναντι στους κινηματίες Αριστερούς.Καλά όμως όλα αυτά, αλλά ανήκουν στο παρελθόν. Στο παρόν τι γίνεται; υπάρχουν τέτοιοι ανθρωποι;Στο παρόν, τα επαναστατικά μέλη της κοινωνίας, αυτοί που είναι πρόθυμοι να συγκρουστούν με την άρχουσα τάξη απορροφήθηκαν κυρίως από την Αριστερά, η οποία διαθέτει τους μηχανισμούς να τους κρατά υπνωμένους σε δήθεν αγώνες αλλά και ταυτόχρονα ασφαλείς από την τσιμπίδα του συστήματος με έναν στρατό δικηγόρων και ανθρώπων σε κατάλληλες θέσεις.
Οι υπόλοιποι που δεν υπακούουν στα Αριστερά κελεύσματα και είναι πιστοί στον Εθνικισμό και στην Πατρίδα, βρίσκονται σε σκληρότερη μοίρα. Οι περισσότεροι με δικαστικές αποφάσεις να εκκρεμούν και με δικογραφίες εναντίον τους, έχουν δεμένα τα χέρια τους. Ακόμα χειρότερα, δεν απολαμβάνουν έστω την αποδοχή και εκτίμηση του αγώνα τους απο την ευρεία κοινή γνώμη.
Διότι η κοινή γνώμη, η μάζα, είναι α-πολιτική, περιοδικώς κομματική, δίνει σημασία μόνο στα εφήμερα και στη βόλεψή της. Η ευρεία λαϊκή μάζα είναι σαν τα πρόβατα. Το μόνο που τη νοιάζει είναι η ζωοτροφή της και το μόνο που κάνει είναι να βελάζει και να υπακούει στα σφυρίγματα του τσοπάνη.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, ωστόσο η ελπίδα (αν υπαρχει) είναι όταν θα αρχίσει ο κόσμος να μορφώνεται, να σκέφτεται και να δρα ΠΟΛΙΤΙΚΑ (όχι κομματικά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου