[Μὴ δότε χεῖρα ἀλλοφύλοις, σημεῖον ὑποταγῆς καὶ δουλώσεως
ΓΕΡΜΑΝΟΣ Α' ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ]
Ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ τὰ λάθη τῆς λεγόμενης ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς,
ὁποτεδήποτε καὶ ὀψέποτε αὐτὰ ἔγιναν, ὀφείλεται σὲ ἄγνοια, ἀπαξίωση
ἀκόμα καὶ σὲ λήθη τῆς Ἱστορίας.
Ὁ τουρκικὸς ἐθνικισμός, εἶναι πολὺ πιὸ ἐπιθετικὸς καὶ πολὺ πιὸ ἔντονος ἀπὸ
ὁποιονδήποτε ἄλλον ἐθνικισμό. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Τουρκία εἶναι μία χώρα πιλότος
τόσο γιὰ τὴν ΕΕ ὅσο καὶ γιὰ τὶς ΗΠΑ.
Τὸ 1922-1923, μετὰ τὴν βίαιη ἀποχώρηση τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν
διεκόπη γιὰ πρώτη φορὰ ἡ πολιτιστικὴ συνέχεια χιλιετιῶν ὁλόκληρων.
Διασπάσθηκε ἡ πολιτιστικὴ συνοχή. Μὲ τὸν κεμαλισμὸ δημιουργήθηκε μία
ἔντεχνη ἐθνικὴ συνείδηση ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω. Τὸ κράτος ἐπικάθεται τῆς
κοινωνίας, δὲν εἶναι προϊὸν τῆς κοινωνίας. Γιὰ νὰ συνεχιστεῖ ὅμως αὐτό τὸ σχῆμα
κράτους - κοινωνίας προϋποθέτει μία δικτατορία, προϋποθέτει ἕνα αὐταρχικό,
δεσποτικὸ καθεστώς.
Ἐὰν θέλουμε νὰ θεωρήσουμε τὶς ἐξελίξεις ἀπὸ μίαν ὑψηλότερη σκοπιά, θὰ
πρέπει κατανοήσουμε τὴν ὀπτικὴ τῆς γείτονος. Ἡ ἐπανασύσταση τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας θεωρεῖται καθῆκον, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἐπιτελεῖται ἔργο
ἐκπολιτιστικό, μὲ τὴν δημιουργία ἑνὸς παραδείσου διαβίωσης καὶ συμβίωσης
τῶν διαφόρων ἐθνοτήτων. Μαζὶ μὲ τὸ θέμα τῶν μουσουλμανικῶν μειονοτήτων
ἀνασύρεται καὶ τὸ ὀθωμανικὸ παρελθὸν τῶν βαλκανικῶν λαῶν. Διότι ἔτσι
μόνον θὰ μπορέσει ἡ Τουρκία νὰ κινητοποιήσει τὶς μουσουλμανικὲς νησῖδες
στοὺς πληθυσμοὺς τοὺς βαλκάνιους καὶ μέσῳ αὐτῶν νὰ ἐπαναφέρει τὴν
ἐξουσία της σὲ ὅλα τὰ Βαλκάνια.
Ἡ Τουρκία χειρίζεται τὶς μειονότητες γιὰ νὰ ἐπιτύχει τοὺς σκοποὺς της. Καὶ
τὸ ἑλλαδικό κράτος διὰ τῶν διαδοχικῶν κυβερνήσεών του ἔχει ἀποδεχθεῖ
αὐτὲς τὶς αἰτιάσεις. Ἔχει μετατραπεῖ σὲ ξέφραγο ἀμπέλι.
Τὸ ὅτι δὲν ἐξετάζουμε τὴν ἀρχὴ τῆς ἀμοιβαιότητος εἶναι ἐγκληματικὴ ἐνέργεια.
Διότι δὲν πρόκειται γιὰ μία ὁποιαδήποτε μειονότητα στὴν Θράκη. Πρόκειται γιὰ
ἕναν πληθυσμὸ ὁ ὁποῖος παρέμεινε σὲ ἀντιστάθμισμα μιᾶς συγκεκριμένης μειονότητας
στὴν Τουρκία. Ἐὰν κανεὶς μελετήσει νομοτεχνικὰ τὰ ἄρθρα τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης,
τὰ ὁποία ἀναφέρονται στὴν προστασία τῶν μειονοτήτων θὰ διαπιστώσει ὅτι
οἱ δεσμεύσεις βαρύνουν τὴν Τουρκία ἐνῶ τὸ τελευταῖο ἄρθρο -κατ' ἀναλογίαν-
ἐφαρμόζεται στὴν Ἑλλάδα. Δηλαδὴ ἐδῶ ἔμεινε ἡ μουσουλμανικὴ μειονότητα
ὡς ἐγγύηση γιὰ τὴν τήρηση τῶν προστατευτικῶν διατάξεων στὴν Τουρκία.
Συνεπῶς, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ συρρικνώνεται ἡ μειονότητα στὴν Κωνσταντινούπολη,
ὁ λόγος ὕπαρξης τῆς ἐδῶ μειονότητος, ἐπειδὴ ἔχει προηγηθεῖ ἡ -κατακριτέα ἀπὸ ὅλους- ὑποχρεωτικὴ ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν, εἶναι μετέωρη.
Ἡ συνθήκη τῆς Λωζάννης μὲ βάση τὴν ὁποία ἐξηρέθησαν τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν καθιερώνει τὸ ἑξῆς ἀμίμητον: δὲν ὑπάρχουν ἐθνικὲς μειονότητες. Ὑπάρχουν θρησκευτικὲς μειονότητες. Διότι ἂν ὑπῆρχαν ἐθνικὲς μειονότητες, ταυτόχρονα θὰ ἀναφυόταν πρόβλημα Κούρδων στὴν Τουρκία. Ἐὰν τυχὸν ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τους Τοῦρκο,
μὲ βάση τὴν συνθήκη τῆς Λωζάννης, μὲ βάση τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν, θὰ πρέπει νὰ μετακινηθοῦν ἐντὸς τοῦ τουρκικοῦ ἐδάφους.
Ἕνα ἄλλο σημεῖο ποὺ χρήζει προσοχῆς εἶναι ὅτι ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης θέτει
δύο ὄρους: τὴν ἀμοιβαιότητα καὶ τὴν condicio. Δηλαδὴ γίνεται ἰσχυροτάτη ἡ δέσμευση τῆς Τουρκίας ἀπὸ ἀπόψεως διεθνοῦς δικαίου. Ἡ Ἑλλὰς ἔχει καθυστερήσει 97 ὁλόκληρα
χρόνια νὰ προβεῖ σὲ ὁποιαδήποτε σχετική ἐνέργεια ἐφαρμογῆς της. Καὶ βεβαίως,
ἡ Τουρκία δὲν χάνει χρόνο. Προχωρεῖ, διότι διαπιστώνει ἀδυναμία στὴν
Ἑλληνικὴ πλευρά. Ἐκτιμᾶ δηλαδὴ ὅτι οἱ χειρονομίες αὐτές, ἀποτελοῦν ἔνδειξη
ἀδυναμίας καὶ προχωρεῖ στὸ ἑπόμενο βῆμα. Στὴν ἑπόμενη πρόκληση.
Φίλτατε Ἀναγνώστη.
Ἡ Ἑλλάς ἦταν ἐκείνη ποὺ ἐπικράτησε ἔναντι τῆς ἀσιατικῆς δεσποτείας. Αὐτὸ
ἦταν τὸ νόημα (καὶ) τοῦ Μαραθῶνα. Καὶ σήμερα κινδυνεύει ξανὰ ἀπὸ τὴν
ἀσιατικὴ κατάρα. Ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ ἀπὸ δική της ἀβελτηρία. Σύσσωμος ὁ πολιτικὸς κόσμος ἐθελοτυφλεῖ καὶ τὸ γνωρίζει ὅτι ἐθελοτυφλεῖ, καὶ αὐτὸ τὸν καθιστὰ
διπλὰ ὑπεύθυνο.
Ἡ διαστρέβλωση τοῦ νοήματος τῆς Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς εἴτε γίνεται σκόπιμα,
εἴτε ἀπὸ ἔλλειψη στοιχειώδους πολιτικῆς σκέψης. Βεβαίως ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι
ποὺ μὲ τὸ αἷμα τῆς Ἑλλάδος χτίζουν μνημεῖα φιλαργυρίας. Ἐκεῖνοι ποὺ
διαπραγματεύονται τὸ μέλλον τοῦ Ἔθνους γιὰ νὰ πολλαπλασιάσουν
τὰ κέρδη τους.
Ποῦ ἀπέληξαν οἱ κόποι τοῦ Ἀγῶνα; Οἱ Ἕλληνες; Ποῦ χάθηκαν; Σὲ ἕνα σῶμα
καμωμένο λὲς ἀπὸ ἀλλότρια διπλωματικὴ ἐπιχειρηματολογία γιὰ νὰ
μυκτηρίζει τὶς ἐλπίδες τῶν Ἑλλήνων;
Ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε προσανατολισμὸ πάραυτα, ἡ ἀδιαφορία μας θὰ τραφεῖ
μὲ τὸ ἄδοξο
τέλος τοῦ δράματος ποὺ ἐμεῖς θὰ ἔχουμε ἐπιλέξει.
Ἐὰν εἴμαστε ἄξιοι τοῦ Ὀνόματός μας θὰ φανεῖ ἀπὸ τὰ Ἔργα μας.
Κριτὴν γνῶθι.
.
Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,
Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου
11 Δεκεμβρίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου