ι εκεί που καθόμουν καί σκεφτόμουν καί φιλοσοφούσα (κλεισούρα, γάρ), σπάω χαμόγελο!… Διότι θυμήθηκα τον Παλιούρα! «- Φαντάσου τί έχει να ξανασούρει στα Ζά!…», μονολόγησα, «…άμα διαβάσει καί τούτα ‘δώ!»

 

…Λοιπόν, όταν λέω ότι η ανωτέρα φυλή του Έλληνος (με το ιχώρ καί τα ρέστα) δεν ξέρει την τύφλα της από πολιτική, κάτι ξέρω καί το λέω.

Μήπως θυμάται κανείς, ωρέ παίδες, πώς έγινε αρχηγός της Νουδού ο κουκλοχαιρετάκιας…

…καί κάθονται τώρα καί κοπανιούνται οι περισσότεροι γιά «την κακή μας τη μοίρα»; Έ;

Να σας το θυμίσω εγώ – αφού σας κάνω λιανά το απλούστατο παπατζηλίκι, που μεταχειρίστηκε γιά να βγεί πρόεδρας της εν λόγωι συμμορίας. (Έ, ‘ντάξ’, ίσως καί να μην το σκέφτηκε όλο από μόνος του. Ίσως καί να του τό ‘δωσαν έτοιμο.  🙂  Καρα-lol!!! Ακούστε, όμως.)

 

α. Όταν το μισό γίνεται ολόκληρο

Υποθέστε πως σε κάποιον νομό έχουμε έναν (επιστημονικό) σύλλογο, απ’ αυτούς που ορίζει το κράτος πόσα μέλη θα έχουν στο ΔΣ τους. Πχ δικηγορικό, ιατρικό, μηχανικών, εκπαιδευτικών, κτλ κτλ.

[Μας κάνει καί απλός σύλλογος, πχ «Οι φίλοι της τράπουλας» (lol!!!), αλλά στους επιστημονικούς συλλόγους είναι που παίζεται κάργα πολιτικό παιχνίδι καί φανατισμός… καί μή με ρωτήσετε το γιατί. Κάντε μιά προσπάθεια να το καταλάβετε.

Άντε, να σας βοηθήσω: είναι μιά ασθένεια, που ξεκινάει μέν απ’ τους πωλητικούς (ως διαρκείς εστίες μολύνσεως), αλλά διαδίδεται στους πάντες. Καί καλό είναι να μην πιάνει ειδικά τους «μορφωμένους», διότι την κάτσαμε τη βάρκα πανεθνικώς. «- Ντράϊ προφεσσόρεν, Φάτερλαντ φερλόρεν!», είχε αναφωνήσει σε ανάλογη περίπτωση ο μέγας -καί μέγας φιλέλλην!- Μπίσμαρκ! Ήτοι, «(Με) Τρείς καθηγητάδες, η Πατρίς ερήμωται!».

Το όνομα αυτής της ασθένειας αρχίζει από «απο-« καί τελειώνει σε «-βλάκωση». Έχει καί συνώνυμο: τη λένε καί «διαφθορά». Δέ μπορεί, κάπου θα την έχει πάρει τ’ αυτί σας.]

Υποθέστε ότι επιτρέπονται πχ έξι μέλη, συν πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γραμματέας· εννέα συνολικώς. (Ο αριθμός είναι -με νόμο- ανάλογος των εγγεγραμμένων.) Υποθέστε, ακόμη, ότι έχουν εκλογές στον σύλλογο αυτόν, καί βγαίνουν:

  • παράταξη Α’ 37.0%,
  • παράταξη Β’ 44.5%,
  • παράταξη Γ’ 18.5% .

Λογικά, η παράταξη Β’ κέρδισε τις εκλογές, αλλά δεν μπορεί να βγάλει αυτοδυναμία (50+1%), οπότε πάμε σε δεύτερο γύρο. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τί θα γίνει, αν η παράταξη Α’ καί η παράταξη Γ’ συνενωθούν, καί ψηφίσουν μονοκούκκι εναντίον της παράταξης Β’! Απλούστατα, παίρνουν τις εκλογές… καί βγαίνει ένας τραγέλαφος, πχ να βγεί -κατόπιν κρυφής συμφωνίας- πρόεδρος ο αρχηγός της Γ’, ένας αχώνευτος καραμαλάκας (που ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει λαϊκό ρεύμα υπέρ του), με (επίσης κρυφό καί στο μιλητό) αντάλλαγμα μιά θέση παραπάνω στο ΔΣ υπέρ της Α’. Διότι, αν ανάγεις καί τα εκλογικά ποσοστά σε «κβάντα», δηλαδή ακεραίους (δεν υπάρχει μισή θέση, ή 0.7 της θέσης), βγαίνει -με σταθερά τα ποσοστά του α’ γύρου- 6 στις 10 θέσεις (το 55.5% στρογγυλεύεται σε 60%) υπέρ της πλειοψηφίας, καί 4 στις 10 θέσεις υπέρ της παράταξης Β’.

Με αναγωγή στις 9 θέσεις του παραδείγματός μας, το 6 γίνεται 5.4, δηλαδή 5 θέσεις, καί οι υπόλοιπες 4 ανήκουν στην παράταξη Β’.

 

Τί παρατηρούμε;

  • Ότι η μία θέση γιά τους κερδισμένους χάνεται μέν (το 55.5% βγάζει 5 θέσεις, αν καί στρογγυλεύεται στο 60%), αλλά γενικώς υπάρχει μιά κατανομή θέσεων περίπου αντιπροσωπευτική των ποσοστών, οπότε δεν διαμαρτύρεται κανένας. Τελικώς, όμως, βγαίνει πρόεδρος ο καραμαλάκας, με την πλειοψηφία του ΔΣ δική του!!! 5-4, καί σε σκίζει! Κι άντε μετά να ψηφιστούν σε επίπεδο ΔΣ οι όποιες σωστές προτάσεις της παράταξης Β’… αν υποθέσουμε, βέβαια, ότι έχει σωστές προτάσεις, καί γι’ αυτό την προτιμήσανε οι ψηφίσαντες.
  • Ότι ένα ποσοστό μικρότερο της μονάδας (πχ ένα 0.4%) στην τελική καταμέτρηση -λόγωι στρογγυλεύσεως- αλλάζει το «κβάντο» ενδεχομένως σε βαθμό αλλοιώσεως αποτελέσματος.
  • Ότι το περίπου 6%, που δεν πήρε η παράταξη Β’ γιά να κερδίσει, προφανέστατα οφείλεται σε εμπαθείς καί βλάκες. (Ή καί χαρτζηλικωμένους.) Αλλοιώς, θα έγερνε η παλάντζα προς τη σωστή κατεύθυνση, καί δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Άρα, η ενοχή «χτυπάει ταβάνι» γιά όσους δεν ψήφισαν τον σωστό, ενώι θα μπορούσαν. Ενοχή μεγαλύτερη της των υπολοίπων, λαμβανομένων σε σύνολο!!

Καταλαβαίνουμε, ακόμη, ότι στο «ημίχρονο» (ανάμεσα πρώτο καί δεύτερο εκλογικό γύρο) είναι που γίνονται τα χοντρά τα παζάρια κάτω απ’ το τραπέζι…

Τέλος, καταλαβαίνουμε πολύ καλά το γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ως χώρα.

 

β. Κουκλοχαιρετάκιας

Όλα τα παραπάνω, βεβαίως-βεβαίως, είναι επιπέδου δημοτικού σχολείου (σιγά τα Μαθηματικά!), καί πασίγνωστα στα διαφόρων ειδών κομματόσκυλα. Όπως καί σε όσους μελετούν τη ζωή καί τη συμπεριφορά των κομματοσκύλων. (Ναί, υπάρχει κι αυτό το βίτσιο σε μερικούς από μας, σαν τον γράφοντα: παρατηρούμε -με σχεδόν νοσηρή περιέργεια- τα κομματόσκυλα καί τους μασώνους. Πώς έχουμε τους παρατηρητές πουλιών, πχ; ή όσους μελετάνε τη σεξουαλική ζωή των μαϊμούδων στη ζούγκλα; έ, κάπως έτσι!  🙂  )

Μόνο που είναι πασιάγνωστα στον σημερινό Ελλαδέζο….

…που επαίρεται ότι του κόβει κιόλας, μή χέσω!

Συντόμως, όμως, να μή μακρηγορούμε:

Το πρώτο…

Κατά την εκλογή εκείνη (του κουκλοχαιρετάκια), συνέβη το χοντρό φάουλ να έρχεται να ψηφίζει όποιος γούσταρε (όποιος έβλεπε φώς κι έμπαινε), με εγγραφή του ως μέλος επί τόπου, έναντι τριών ευρώ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι μπορούσε να ψηφίσει: κάποιος (α) προβοκάτορας από άλλο κόμμα, (β) χαρτζηλικωμένος (στα κρυφά, κι όχι με τρία ευρώ μονάχα), (γ) ένα τσούρμο ασχέτων (πχ «Ελληνοποιημένων» λάθρο), αλλά «στρατολογημένων» επί τούτου,…

…με όλα τα σταβά που συνεπαγόταν μιά τέτοια ελευθεριότητα.

Καί, φυσικά, σοβαρότης μηδέν από άτομα, που μου θέλανε καί να κυβερνήσουν την Ελλάδα (τρομάρα τους!) : σε σοβαρούς συλλόγους, πρώτα γίνεσαι δόκιμο μέλος γιά μιά διετία, καί μετά τακτικό μέλος (να μπορείς να ψηφίζεις).

Καί το τελικό…

(Γιά τα λεπτομερή αποτελέσματα, εδώ, εκεί που γράφει: «2015-2019 αντιπολίτευση».)

Βγήκε, λοιπόν, στον πρώτο γύρο ο κουκλοχαιρετάκιας δεύτερος! Αλλά, έλα που στον βήτα γύρο τού ‘βαλε στον πισινό σούπερ αμόλυβδη ο (τελευταίος εκλεγείς ως υποψήφιος αρχηγός) Αδώνιδας (ναί, εκείνος ο δήθεν αρχαιόφιλος κρυπτοτζιού), ενώι ο τρίτος του α’ γύρου κοίταζε το ταβάνι σφυρώντας αδιάφορα. Κι έτσι, ο κουκλοχαιρετάκιας γκάζωσε καί προσπέρασε τους πάντες, καί κατσικώθηκε στο σβέρκο καί του κόμματός του, καί συνεπακόλουθα όλης της Ελλάδας.

Τί είπατε; «συναλλαγή»; «λέσχες»; «στοές»; Τ’ είν’ όλ’ αυτά, ρέ παιδιά;  🙂

 

γ. Καί τί μας τα λες όλ’ αυτά;

Ναί, όντως… το ομολογώ: δεν έχουν καί πολλή αξία, ειδικά τώρα στις μέρες μας. Απλώς, μου σπάει τ’ αρχίδια που τό ‘χουν ρίξει άπαντες στο μοιρολόϊ, καί βγάζω το άχτι μου. Δεν την αντέχω τόση κλάψα!

Πώς σ’ ενοχλεί το ραδιόφωνο του γείτονα, που τό ‘χει στη διαπασών με σκυλάδικα; έ, αυτό.

Κι ακούς, λοιπόν, ν’ αναστενάζουν κι οι πέτρες απ’ τα καμώματα του κουλοχαιρετάκια: «- Ρέ, τί μας βρήκε!…», κτλ κτλ.

Τί να σας «βρήκε» κι εσάς, ρέ κακομοίρηδες Ελλαδέζοι!… Τόσο σας έκοβε καί τόσο σας κόβει στα πολιτικά, αυτές τις βλακείες κάνατε καί κάνετε (πάτε καί προσκυνάτε «αρχηγούς», παναπεί, με αντάλλαγμα διορισμό), στο φινάλε είναι συζητήσιμο αν αξίζατε κάτι καλύτερο.

Εμάς, όμως, τους υπόλοιπους, μας ρωτάς;