γράφει ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ....
Το έθιμο του "σπάσιμου του ροδιού" βαστάει από πολύ παλιά κι είναι μία από τες πιο "γλυκές" και χαριτωμένες παραδόσεις του γένους μας.
Κρίμα που σήμερα οι ελληνόφωνες μάζες έχουν χάσει την αισθητική επάρκεια, ώστε να διατηρούν ζωντανά τα εύ-μορφα έθιμα και παραδόσεις του λαού μας.
Χάνουν αυτό που κάμει την ανθρώπινη ζωή να μοιάζει με γιορτή της Ύπαρξης - τη μορφοποίηση ή αν θέλετε τον εξανθρωπισμό, της αφηρημένης και απρόσιτης Μοίρας των όντων.
Πόση παρηγορία και πόσο νόημα ζωής μεταφέρουν οι ψυχρές επιστημονικές "ερμηνείες" του τι είμεθα και ποιοι οι λόγοι, για τους οποίους βρεθήκαμε εδώ που βρεθήκαμε;
Πόσο "ανθρώπινη" είναι πάσα κοσμοαντίληψις, που δεν προσφέρεται στον άνθρωπο περιτυλιγμένη με τις χεροπιαστές μορφές, που ανα-γνωρίζει [ή ανα-μιμνήσκεται] η γήινη φύση μας;
Τι κόσμος παγωμένος, μακρινός, ακατανόητος, είναι ο κόσμος των λογικών συσχετισμών, που όμως του λείπει ο μύθος, του λείπουν οι κλάδοι ελαίας, του λείπουν οι καλικαντζάροι, του λείπουν οι αλαφροίσκιωτοι, του λείπει ένα ρόδι - για το καλό του νέου χρόνου;
Γι αυτό λοιπόν αναζητάμε παρηγορία στη υπερκατανάλωση και στα ψυχοφάρμακα.
Γιατί μας άδειασαν τον κόσμο μας, από τες παραδόσεις μας, από τους μυθους μας κι από τις οικείες μορφές, μέσα από τις οποίες μυούμεθα στα μεγάλα Μυστήρια της Ύπαρξης...
Και ξεμείναμε αδειανοί σε μιαν ήπειρο του χάους, σαν ένα κέλυφος ροδιού, που του αφαίρεσαν ύπουλα, έναν-έναν τους σπόρους του...
Το εύ-μορφο έθιμο του ροδιού - όπως σχεδόν όλες οι εθιμικές τελετές που στοχεύουν στο να επηρεάσουν προς όφελος μας την πραγματικότητα - στηρίζεται στην αρχέγονη αρχή της αναλογίας.
Συλ-λογιζόμαστε δηλαδή ότι, όπως έχει πολλούς σπόρους ένα ρόδι, τόσο πολλές να είναι αναλογικά και οι ευτυχισμένες ημέρες, όπου θα διατηρηθεί το σπίτι μας ή η δουλειά μας ή ότι, τέλος πάντων, αγαπάει ο καθένας μας.
Η αρχή της αναλογίας ανιχνεύεται σε πάμπολλες τελετές, από τα πρώτα κόλας βήματα του ανθρώπου στον ευαίσθητο και περίπλοκο δρόμο του πολιτισμού.
Οι πρώτοι εκείνοι "μάγοι/ζωγράφοι" που σχεδίαζαν σκηνές κυνηγίου στα σπήλαια της παλαιολιθικής εποχής, εκτελούσαν ακριβώς μια αναλογική τελετή, που θα απέβαινε προς όφελος όλης της κοινότητας.
Βάζοντας δηλαδή τους κυνηγούς να σκοτώνουν το θήραμα στη ζωγραφιά, πίστευαν ότι [αναλογικά] και οι αληθινοί κυνηγοί της ορδής, θα κατάφερναν να σκοτώσουν τους αληθινούς βίσωνες, όταν θα ξεκινουσαν για το κυνηγι.
Ολόκληρη η τέχνη της μαγείας ή της μαγγανείας, που αποτέλεσε και το πρώτο στάδιο της εισόδου του ανθρώπου στον πολιτισμό, στηρίζονταν [και στηρίζεται] στην αρχή της αναλογίας.
Καρφώνω μια καρφίτσα στο κέρινο ομοίωμα του εχθρού μου, σημαίνει ότι του καρφώνω ένα μαχαίρι στο αληθινό του σώμα [αναλογική αρχή της μαγείας βουντού]
Πίσω από τα περισσότερα έθιμα του Ελληνισμού μπορούμε να ανιχνεύσουμε την αρχή της αναλογίας.
Στην αρχαιότητα παραδείγματος χάριν, το αυγό είχε την ίδια αναλογική λειτουργία, που διαθέτει και σήμερα. Συμβόλιζε την ανάσταση των όντων, κατ' αναλογίαν με την ανα-γέννηση ενός ζωντανού οργανισμού από το κέλυφος του. Γι αυτό και χρησιμοποιούνταν στις τελετές της ανάστασης του Αδώνιδος [ή του Διονύσου] ακριβώς όπως χρησιμοποιείται σήμερα για την τελετή της αναστάσεως του Ιησου [άλλωστε το χριστιανικό έθιμο, δεν είναι παρά η διατήρηση του αρχαίου εθίμου, που πέρασε υπόγεια στο ζων σώμα του Ελληνισμού]
Το περίφημο "βάπτισμα" δεν είναι διόλου χριστιανική εφεύρεση.
Οι Έλληνες συνήθιζαν να "βαπτίζουν" τα αγάλματα των θηλυκών θεοτήτων, για να επικυρώσουν τη σχέση της γονιμότητας με το νερό, γνωρίζοντας αιώνες πριν από τον Δαρβίνο ότι η ζωή ξεκινάει από το νερό!
Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η αναλογική συσχέτιση του φαλλόμορφου όφεως με τον φαλλό και την αρχέγονη σεξουαλική επιθυμία.
Ως γνωστόν η Εύα παρασύρθηκε από τον όφι, για να δώκει στον Αδάμ τον απαγορευμένο καρπό, ενώ ο τρόμος για τη θηλυκή σεξουαλικότητα, αποτυπώθηκε στις φιδόμορφες κεφαλές της Λάμιας και της Μεδουσας.
Αξίζει να προσθέσω ότι η αρχή της αναλογίας λειτουργεί και με συσχετίσεις μεταξύ λεκτικών [άρα
συμβολοποιημένων] εννοιών και πραγματικών διαδικασιών.
Τάζουμε παραδείγματος χάριν στον Άγιο Φανούριο για να μας "φανερώσει" κάτι τις από το μέλλον μας ή τάζουμε στον Άγιο Ελευθέριο, για να "ελευθερώσει" επιτυχώς μία έγκυο.
Η πίστη μας ότι η αναλογία των χεροπιαστών μορφών με τις άγνωστες και συχνά τρομακτικές όψεις της πραγματικότητας, μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να επηρεάσουμε τη δεύτερη μέσω διαδικασιών που εκτελούμε στις πρώτες, είναι τόσον αρχαία όσον και ο πολιτισμός.
Μπορούμε λοιπον χωρίς δυσβάστακτο κόστος, να την απορρίψουμε και να απογυμνωθούμε από όλες αυτές τις "μορφοποιήσεις", αφήνοντας όλο το ψυχικό έδαφος στον "ορθό λόγο" και στις μετρήσιμες ποσοτικοποιήσεις της λεγόμενης επιστημονικής γνώσης;
Ολόκληρη η Ελληνική μυθολογία είναι στο μεγαλύτερο κομμάτι της, μια αναλογική προσέγγιση της κοσμογονίας και της σχέσης του γήινου ανθρώπου, με το επέκεινα.
Οι αναλογικές μορφοποιήσεις όμως των μύθων ή των εθιμικών παραστάσεων, δεν είναι τυχαίες!
Πηγάζουν από το συλλογικό ασύνειδο της ορδής, της φυλής ή του έθνους και συνδέουν το μετέωρο άτομο με μια συλλογικότητα.
Σε αντίθεση με τα πορίσματα της επιστήμης που στοχεύουν κατευθείαν στον ατομικό νου, οι μυητικές "αφηγησεις" του μύθου και του εθιμου στοχεύουν στην αρμονική ενσωμάτωση του ατόμου σε ένα συλλογικό Γίγνεσθαι.
Το αθώο σπάσιμο του ροδιού δεν είναι απλά μια καλαίσθητη "συνήθεια" που μας προσφέρει ελπίδα και παρηγορια απεναντι στις αντιξοότητες της ζωής. Είναι η αισθητοποιημένη επιβεβαίωση της συνέχειας μας, μέσα στο σώμα μιας συλλογικότητας, που μας προσφέρει εναν κώδικα αξιών και μία παραστατική ερμηνεία του Ζειν.
Το ρόδι είμαστε εμείς, τα αμέτρητα σπόρια του Ελληνισμού, που συνεχίζουν να σπάζουν και να γλυκαίνουν τον κόσμο μας, προσφέροντας μακροημέρευση στη συλλογική μας ταυτότητα.
Φανταστείτε μοναχά πόσο αδειανός θα ήταν ο εαυτός μας, μακριά από αυτόν τον ιστό των συλλογικων εθιμικών παραδόσεων, σε έναν κόσμο γιομάτον αριθμούς και ψυχρές εξισώσεις.
Θα είμαστε σαν ορφανά, που ξέκοψαν από τον ομφάλιο λώρο της συλλογικής τους συνείδησης και περιφέρονται αν-έστιοι και αν-αίτιοι, στις λεωφόρους της Υπαρξης.
Ε λοιπον, ναι... Θα το σπασω το ροδι!
Και θα ευχηθω βαθια μεσα μου, να ζησει τοσους χρόνους το μαγαζακι μου, όσοι και τα ζουμερά, κατακόκκινα σπόρια του.
Κι ας ξέρω καλά, ότι όλο αυτό είναι μια ωραία ευχή, πολύ αδύναμη όμως για να τα βάνει με τους φορομπήχτες και με τα κρατικοδίαιτα λυγκόρνια, που ποτίζουν με το δικό μας αίμα, τους κομματικούς τους στρατούς.
Άλλωστε οι κόκκινοι σπόροι του ροδιού, τι άλλο δείχνουν αναλογικά, από τον φόρο του αίματος που πρέπει να πληρώσει μια πατρίδα για να ελευθερωθεί;
Χάνουν αυτό που κάμει την ανθρώπινη ζωή να μοιάζει με γιορτή της Ύπαρξης - τη μορφοποίηση ή αν θέλετε τον εξανθρωπισμό, της αφηρημένης και απρόσιτης Μοίρας των όντων.
Πόση παρηγορία και πόσο νόημα ζωής μεταφέρουν οι ψυχρές επιστημονικές "ερμηνείες" του τι είμεθα και ποιοι οι λόγοι, για τους οποίους βρεθήκαμε εδώ που βρεθήκαμε;
Πόσο "ανθρώπινη" είναι πάσα κοσμοαντίληψις, που δεν προσφέρεται στον άνθρωπο περιτυλιγμένη με τις χεροπιαστές μορφές, που ανα-γνωρίζει [ή ανα-μιμνήσκεται] η γήινη φύση μας;
Τι κόσμος παγωμένος, μακρινός, ακατανόητος, είναι ο κόσμος των λογικών συσχετισμών, που όμως του λείπει ο μύθος, του λείπουν οι κλάδοι ελαίας, του λείπουν οι καλικαντζάροι, του λείπουν οι αλαφροίσκιωτοι, του λείπει ένα ρόδι - για το καλό του νέου χρόνου;
Γι αυτό λοιπόν αναζητάμε παρηγορία στη υπερκατανάλωση και στα ψυχοφάρμακα.
Γιατί μας άδειασαν τον κόσμο μας, από τες παραδόσεις μας, από τους μυθους μας κι από τις οικείες μορφές, μέσα από τις οποίες μυούμεθα στα μεγάλα Μυστήρια της Ύπαρξης...
Και ξεμείναμε αδειανοί σε μιαν ήπειρο του χάους, σαν ένα κέλυφος ροδιού, που του αφαίρεσαν ύπουλα, έναν-έναν τους σπόρους του...
Στιγμιότυπο από τις εορτές του Αδώνιδος [το Αδώνεια]
στην αρχαία Αθήνα
Συλ-λογιζόμαστε δηλαδή ότι, όπως έχει πολλούς σπόρους ένα ρόδι, τόσο πολλές να είναι αναλογικά και οι ευτυχισμένες ημέρες, όπου θα διατηρηθεί το σπίτι μας ή η δουλειά μας ή ότι, τέλος πάντων, αγαπάει ο καθένας μας.
Η αρχή της αναλογίας ανιχνεύεται σε πάμπολλες τελετές, από τα πρώτα κόλας βήματα του ανθρώπου στον ευαίσθητο και περίπλοκο δρόμο του πολιτισμού.
Οι πρώτοι εκείνοι "μάγοι/ζωγράφοι" που σχεδίαζαν σκηνές κυνηγίου στα σπήλαια της παλαιολιθικής εποχής, εκτελούσαν ακριβώς μια αναλογική τελετή, που θα απέβαινε προς όφελος όλης της κοινότητας.
Βάζοντας δηλαδή τους κυνηγούς να σκοτώνουν το θήραμα στη ζωγραφιά, πίστευαν ότι [αναλογικά] και οι αληθινοί κυνηγοί της ορδής, θα κατάφερναν να σκοτώσουν τους αληθινούς βίσωνες, όταν θα ξεκινουσαν για το κυνηγι.
Ολόκληρη η τέχνη της μαγείας ή της μαγγανείας, που αποτέλεσε και το πρώτο στάδιο της εισόδου του ανθρώπου στον πολιτισμό, στηρίζονταν [και στηρίζεται] στην αρχή της αναλογίας.
Καρφώνω μια καρφίτσα στο κέρινο ομοίωμα του εχθρού μου, σημαίνει ότι του καρφώνω ένα μαχαίρι στο αληθινό του σώμα [αναλογική αρχή της μαγείας βουντού]
Πίσω από τα περισσότερα έθιμα του Ελληνισμού μπορούμε να ανιχνεύσουμε την αρχή της αναλογίας.
Στην αρχαιότητα παραδείγματος χάριν, το αυγό είχε την ίδια αναλογική λειτουργία, που διαθέτει και σήμερα. Συμβόλιζε την ανάσταση των όντων, κατ' αναλογίαν με την ανα-γέννηση ενός ζωντανού οργανισμού από το κέλυφος του. Γι αυτό και χρησιμοποιούνταν στις τελετές της ανάστασης του Αδώνιδος [ή του Διονύσου] ακριβώς όπως χρησιμοποιείται σήμερα για την τελετή της αναστάσεως του Ιησου [άλλωστε το χριστιανικό έθιμο, δεν είναι παρά η διατήρηση του αρχαίου εθίμου, που πέρασε υπόγεια στο ζων σώμα του Ελληνισμού]
Το περίφημο "βάπτισμα" δεν είναι διόλου χριστιανική εφεύρεση.
Οι Έλληνες συνήθιζαν να "βαπτίζουν" τα αγάλματα των θηλυκών θεοτήτων, για να επικυρώσουν τη σχέση της γονιμότητας με το νερό, γνωρίζοντας αιώνες πριν από τον Δαρβίνο ότι η ζωή ξεκινάει από το νερό!
Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η αναλογική συσχέτιση του φαλλόμορφου όφεως με τον φαλλό και την αρχέγονη σεξουαλική επιθυμία.
Ως γνωστόν η Εύα παρασύρθηκε από τον όφι, για να δώκει στον Αδάμ τον απαγορευμένο καρπό, ενώ ο τρόμος για τη θηλυκή σεξουαλικότητα, αποτυπώθηκε στις φιδόμορφες κεφαλές της Λάμιας και της Μεδουσας.
Αξίζει να προσθέσω ότι η αρχή της αναλογίας λειτουργεί και με συσχετίσεις μεταξύ λεκτικών [άρα
συμβολοποιημένων] εννοιών και πραγματικών διαδικασιών.
Τάζουμε παραδείγματος χάριν στον Άγιο Φανούριο για να μας "φανερώσει" κάτι τις από το μέλλον μας ή τάζουμε στον Άγιο Ελευθέριο, για να "ελευθερώσει" επιτυχώς μία έγκυο.
Η πίστη μας ότι η αναλογία των χεροπιαστών μορφών με τις άγνωστες και συχνά τρομακτικές όψεις της πραγματικότητας, μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να επηρεάσουμε τη δεύτερη μέσω διαδικασιών που εκτελούμε στις πρώτες, είναι τόσον αρχαία όσον και ο πολιτισμός.
Μπορούμε λοιπον χωρίς δυσβάστακτο κόστος, να την απορρίψουμε και να απογυμνωθούμε από όλες αυτές τις "μορφοποιήσεις", αφήνοντας όλο το ψυχικό έδαφος στον "ορθό λόγο" και στις μετρήσιμες ποσοτικοποιήσεις της λεγόμενης επιστημονικής γνώσης;
Οι καλικάντζαροι σε παρασταση του Καραγκιοζη
Οι αναλογικές μορφοποιήσεις όμως των μύθων ή των εθιμικών παραστάσεων, δεν είναι τυχαίες!
Πηγάζουν από το συλλογικό ασύνειδο της ορδής, της φυλής ή του έθνους και συνδέουν το μετέωρο άτομο με μια συλλογικότητα.
Σε αντίθεση με τα πορίσματα της επιστήμης που στοχεύουν κατευθείαν στον ατομικό νου, οι μυητικές "αφηγησεις" του μύθου και του εθιμου στοχεύουν στην αρμονική ενσωμάτωση του ατόμου σε ένα συλλογικό Γίγνεσθαι.
Το αθώο σπάσιμο του ροδιού δεν είναι απλά μια καλαίσθητη "συνήθεια" που μας προσφέρει ελπίδα και παρηγορια απεναντι στις αντιξοότητες της ζωής. Είναι η αισθητοποιημένη επιβεβαίωση της συνέχειας μας, μέσα στο σώμα μιας συλλογικότητας, που μας προσφέρει εναν κώδικα αξιών και μία παραστατική ερμηνεία του Ζειν.
Το ρόδι είμαστε εμείς, τα αμέτρητα σπόρια του Ελληνισμού, που συνεχίζουν να σπάζουν και να γλυκαίνουν τον κόσμο μας, προσφέροντας μακροημέρευση στη συλλογική μας ταυτότητα.
Φανταστείτε μοναχά πόσο αδειανός θα ήταν ο εαυτός μας, μακριά από αυτόν τον ιστό των συλλογικων εθιμικών παραδόσεων, σε έναν κόσμο γιομάτον αριθμούς και ψυχρές εξισώσεις.
Θα είμαστε σαν ορφανά, που ξέκοψαν από τον ομφάλιο λώρο της συλλογικής τους συνείδησης και περιφέρονται αν-έστιοι και αν-αίτιοι, στις λεωφόρους της Υπαρξης.
Ε λοιπον, ναι... Θα το σπασω το ροδι!
Και θα ευχηθω βαθια μεσα μου, να ζησει τοσους χρόνους το μαγαζακι μου, όσοι και τα ζουμερά, κατακόκκινα σπόρια του.
Κι ας ξέρω καλά, ότι όλο αυτό είναι μια ωραία ευχή, πολύ αδύναμη όμως για να τα βάνει με τους φορομπήχτες και με τα κρατικοδίαιτα λυγκόρνια, που ποτίζουν με το δικό μας αίμα, τους κομματικούς τους στρατούς.
Άλλωστε οι κόκκινοι σπόροι του ροδιού, τι άλλο δείχνουν αναλογικά, από τον φόρο του αίματος που πρέπει να πληρώσει μια πατρίδα για να ελευθερωθεί;
Η φιδομορφη [φαλλομορφη] κεφαλη της μεδουσας του μεταμοντερνισμου
Ειμεθα ολοι θυματα της;....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου