//////////
Όλοι στο Σύνταγμα!
Όλοι στο Σύνταγμα! Δεν πρόκειται μόνο για το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό, αλλά, επίσης, για το ότι, οι Έλληνες αποφάσισαν να αντιδράσουν στα μαρτύρια που τους έχουν επιβληθεί τα τελευταία οκτώ χρόνια – συνειδητοποιώντας πως διαφορετικά κινδυνεύουν να πάψουν να υπάρχουν ως Έθνος.
«Πάντοτε και νομοτελειακά όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν στην κοινωνία. (β) H πιθανότητα να είναι ηλίθιο ένα συγκεκριμένο άτομο, είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ατόμου. (γ) Ηλίθιος χαρακτηρίζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημίες σε ένα άλλο άτομο ή σε ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανό και να βλάπτεται σημαντικά. (δ) Οι μη ηλίθιοι άνθρωποι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλίθιων ατόμων. Συγκεκριμένα, οι μη ηλίθιοι άνθρωποι συνεχώς παραβλέπουν πως η συναναστροφή-συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται απαρέγκλιτα μοιραίο λάθος, ανεξάρτητα από χρόνο, τόπο και συνθήκες. (ε) O ηλίθιος άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό» (Cipolla).
Επικαιρότητα
Δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική του ισχυρισμού ότι, όποιος υποστηρίζει την πατρίδα του σε εθνικά θέματα είναι ακροδεξιός ή εθνικιστής – ειδικά στις σημερινές συνθήκες, όπου οι πάντες έχουν αποθρασυνθεί από την οικονομική της αδυναμία. Από τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς και τους Τούρκους, έως τους Γερμανούς πίσω από τη σκηνή, θέλοντας να υφαρπάξουν ότι έχουμε και δεν έχουμε – ακρωτηριάζοντας επί πλέον την εδαφική μας ακεραιότητα, καθώς επίσης την ιστορία μας. Ακριβώς για το λόγο αυτό παρέθεσα στην εισαγωγή του κειμένου τα βασικά χαρακτηριστικά της ηλιθιότητας – κυρίως το τελευταίο, σύμφωνα με το οποίο ο ηλίθιος άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό, με κριτήριο τους χειρισμούς της κυβέρνησης που δυστυχώς δεν φαίνεται να έχει κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα.Δεν μπορώ επίσης να καταλάβω γιατί χαρακτηρίζεται ως ρατσιστής αυτός που βλέπει πως η παράνομη είσοδος των ξένων σε μία χώρα που η οικονομία της είναι σε θλιβερή κατάσταση, καθώς επίσης η δημιουργία μίας μη συνεκτικής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, θα εξυπηρετήσει την «επάνδρωση» των επιχειρήσεων που θα αφελληνισθούν στα πλαίσια των μνημονίων με φθηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό– το οποίο δεν θα έχει κανένα λόγο να επαναστατεί, αφού οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν είναι ασφαλώς όπως στη Συρία, στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ. Ότι η χώρα μας λειτουργεί ως γέφυρα της επιβολής μίας νέας τάξης πραγμάτων χωρίς καμία διάθεση διασποράς θεωριών συνωμοσίας – ενώ την ίδια στιγμή η Ευρώπη των αγορών κάνει ότι μπορεί, για να μην είναι σε θέση να αντιδράσει, καθώς επίσης για να μετατραπεί σταδιακά σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών.Όσον αφορά την ερώτηση, σχετικά με τη συμμετοχή μου στη διαδήλωση της Κυριακής, η απάντηση είναι αυτονόητα θετική – ενώ έχω την άποψη πως δεν πρόκειται μόνο για το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό, αλλά επίσης για το ότι, οι Έλληνες αποφάσισαν επί τέλους να αντιδράσουν στα μαρτύρια που τους έχουν επιβληθεί τα τελευταία οκτώ χρόνια. Πως θα πάψουν δηλαδή να παρακολουθούν την ίδια τους την καταστροφή αμέτοχοι, σαν να πρόκειται για κάποιον άλλο λαό και για μία άλλη χώρα – μακριά από τη συλλογική αποχαύνωση, στην οποία είχαν βυθιστεί, σιωπώντας όπως τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή (πιστεύοντας επί πλέον πως είναι σωστή η τιμωρία τους!).Ολοκληρώνοντας, η διαδήλωση δεν έχει βέβαια σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης, όπως φαίνεται να φοβάται ο πρωθυπουργός – ούτε φυσικά τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έχει ταχθεί προκαταβολικά υπέρ των μνημονίων και της υποταγής της χώρας στους πιστωτές της (ενώ είχε τοποθετηθεί υπέρ της σύνθετης ονομασίας των Σκοπίων, χωρίς να έχει εκφράσει ακόμη με σαφήνεια τη θέση της!).Πόσο μάλλον εκείνων των κομμάτων που πρωτοστάτησαν στην υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ ή/και υπέγραψαν τις συμβάσεις, έχοντας το θράσος να πολιτεύονται ακόμη. Απλούστατα, οι Έλληνες θέλουν να στείλουν ένα ουσιώδες μήνυμα τόσο στη σκιώδη διακυβέρνηση της χώρας, στην Τρόικα, όσο και στα γειτονικά κακοπροαίρετα κράτη ότι, στο εξής θα αμυνθούν για την πατρίδα τους – όπως ο κάθε άνθρωπος για το σπίτι του, αφού όλοι θεωρούν ως σπίτι τους την Ελλάδα, επιθυμώντας να μεγαλώσουν στα δικά της εδάφη ελεύθερα, αξιοπρεπή και υπερήφανα τα παιδιά τους. analyst
Για την Μακεδονία ρε γαμώτο !!
Για την Μακεδονία ρε γαμώτο !!
Του Ηλία Φιλιππίδη
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!
Η Βούλα Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο χρυσό μετάλλιο στον στίβο από το 1912.
Είναι αυτή, η οποία προσπαθώντας και η ίδια να βρει μία εξήγηση για τον απίστευτο θρίαμβο της, είπε το περίφημο: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!»
Η Πατουλίδου αναζήτησε στην συλλογική ψυχή το ελατήριο, που την εκτόξευσε προς το κατόρθωμά της.
Είναι το ίδιο ελατήριο που ανακάλυψε ένας ξένος, ο Αμερικανός αθλητής Τζόνυ Κέλυ, που εθεωρείτο φαβορί στον Μαραθώνιο της Βοστώνης του 1946 και προηγείτο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Μετά την νίκη τού ελληνοκυπρίου Στέλιου Κυριακίδη ο Κέλυ δήλωσε: «Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης έτρεχε για έναν ολόκληρο λαό»!
Η περίπτωση του Κυριακίδη είναι ένα βιολογικό θαύμα. Ήταν λιπόσαρκος λόγω της κατοχικής πείνας στην Ελλάδα, είχε 5 χρόνια να προπονηθεί. Οι γιατροί δεν του επέτρεπαν να συμμετάσχει λόγω της γενικής σωματικές του αδυναμίας. Τον προειδοποιούσαν, ότι αν τρέξει, θα πεθάνει. Λόγω της επιμονής του υποχρεώθηκε τελικά, να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση, ότι φέρει ο ίδιος την ευθύνη για ότι ήθελε συμβεί.
Ο ηρωικός Κυριακίδης δήλωσε μετά την ανέλπιστη νίκη του: «Το έκανα για την Ελλάδα!»
Και αντί για προσωπικά δώρα, τόσο από τους Ελληνο-αμερικανούς όσο και από τον ίδιο τον Πρόεδρο Τρούμαν, ζήτησε να σταλούν τρόφιμα στην λιμοκτονούσα Ελλάδα.
Ο Κυριακίδης αισθανόταν το βάρος ενός άλλου, συλλογικού, θαύματος που είχε προηγηθεί, του Έπους του 1940-41 και ήθελε να το συνεχίσει. Δεν ήθελε να κατεβάσει τον πήχυ σε «ρεαλιστικό» επίπεδο.
Η αντίδραση της Πατουλίδου ήταν μία κραυγή, ένα μίγμα πείσματος, πόνου, διαμαρτυρίας διεκδικήσεως, αντιστάσεως.
Η Πατουλίδου αισθανόταν την πρόκληση της «Νέας Εποχής» και ήθελε να αντιδράσει. Ήθελε, η Ελλάδα μας να παραμείνει μέσα στον χρόνο ως ιστορικό υποκείμενο, να παραμείνει σημείο υπέρτατης αναφοράς όλων των Ελλήνων και να μην καταντήσει ένα αντικείμενο «κανονικότητας» και «εκσυγχρονισμού».
Η Πατουλίδου μας έδωσε ένα μάθημα ιστορίας, πολιτικής, κοινωνιολογίας, και ψυχολογίας: ότι αντικειμενικά η Ελλάδα είναι σαν τον γίγαντα Ανταίο, ο οποίος έχανε την δύναμή του, όταν έχανε την επαφή με την μητέρα του, την Γη και έτσι τον νίκησε ο Ηρακλής.
Το δίδαγμα είναι, ότι η πατρίδα είναι ένα ζωντανό υποκείμενο. Η δύναμη του Ελληνισμού είναι η υποκειμενικότητα, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.Τα άτομα να γίνουν υποκείμενα, δηλ. φορείς αυτοεκτιμήσεως, συλλογικής αντιπροσωπευτικότητας και αξιακής αναφοράς.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι ο γενάρχης των Ελλήνων είναι ο Σίσυφος.
Τιμωρείται, τις περισσότερες φορές εξ αιτίας των λαθών του. Όμως επιμένει, έχει πείσμα, είναι απρόβλεπτος. Οι αντιδράσεις του απέναντι στην ιστορία έχουν τον χαρακτήρα της κραυγής. Άλλοτε κραυγή θριάμβου και άλλοτε θρήνου, ποτέ όμως απελπισίας.
Ο Σίσυφος είναι ο εκφραστής του ελληνικού «γαμώτο». Όταν ο Θεός έπλασε τον Έλληνα, φύσηξε στους πνεύμονες του το πνεύμα του «γαμώτο». Ο Έλληνες είναι ο κατ΄ εξοχήν αντιστεκόμενος άνθρωπος. Το σύνθημα του είναι «Αντίσταση και πάλη!». Συμπληρώνουμε: «και πάλι και πάλι!...»
Τα συλλαλητήρια είναι ακριβώς τέτοιες συλλογικής κραυγές αντιστάσεως στην αυθαιρεσία του γνωστού «Διεθνούς παράγοντα».
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι το Σκοπιανό πρόβλημα έχει μία ιδιαίτερη βαρύτητα, όχι μόνο συναισθηματική λόγω του Μακεδονικού αγώνα αλλά κυρίως γεωπολιτική.
Η ιστορία του Ελλαδικού κράτους και του σύγχρονου Ελληνισμού αρχίζει πάλι από την αρχή. Οι νέες αφετηρίες είναι:
Για το Κυπριακό δικαιολογηθήκαμε στον εαυτό μας, ότι η Κύπρος είναι μακρυά, ότι είναι ένα άλλο κράτος, ότι δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ.
Για τις προκλήσεις των Τούρκων δικαιολογούμαστε, ότι είναι μία ιστορική ατυχία να τους έχουμε γείτονες και ότι εν πάση περιπτώση πρόκειται για ένα πρόβλημα, που μπορεί να ελεγχεί με διολισθαίνουσες υποχωρήσεις και με καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Όμως το Σκοπιανό πρόβλημα μας ανησυχεί ακόμη περισσότερο, όχι γιατί φοβόμαστε στρατιωτικά τα Σκόπια, όπως ειρωνεύονται μερικοί ανόητοι, αλλά διότι αυτή την φορά η πίεση για υποχωρήσεις προέρχεται κατευθείαν από τον Δυτικό παράγοντα.
Η πολιτική συρρικνώσεως του Ελληνισμού κλιμακώνεται. Μήπως η Δύση θέλει να ακυρώσει την επιτυχία του Ελ. Βενιζέλου, να φθάσουν τα σύνορά μας στον Έβρο;
Γιαυτό χρειάζεται εθνική ομοψυχία και πολύ καλά κάνει ο λαός που ανησυχεί. Τα Συλλαλητήρια ενισχύουν τις αντιστάσεις της εξωτ. πολιτικής μας και πιέζουν την άλλη πλευρά για περισσότερες υποχωρήσεις.
Βλέποντας και κάνοντας.
Πηγή: hellenologia.com
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!
Η Βούλα Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο χρυσό μετάλλιο στον στίβο από το 1912.
Είναι αυτή, η οποία προσπαθώντας και η ίδια να βρει μία εξήγηση για τον απίστευτο θρίαμβο της, είπε το περίφημο: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!»
Η Πατουλίδου αναζήτησε στην συλλογική ψυχή το ελατήριο, που την εκτόξευσε προς το κατόρθωμά της.
Είναι το ίδιο ελατήριο που ανακάλυψε ένας ξένος, ο Αμερικανός αθλητής Τζόνυ Κέλυ, που εθεωρείτο φαβορί στον Μαραθώνιο της Βοστώνης του 1946 και προηγείτο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Μετά την νίκη τού ελληνοκυπρίου Στέλιου Κυριακίδη ο Κέλυ δήλωσε: «Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης έτρεχε για έναν ολόκληρο λαό»!
Η περίπτωση του Κυριακίδη είναι ένα βιολογικό θαύμα. Ήταν λιπόσαρκος λόγω της κατοχικής πείνας στην Ελλάδα, είχε 5 χρόνια να προπονηθεί. Οι γιατροί δεν του επέτρεπαν να συμμετάσχει λόγω της γενικής σωματικές του αδυναμίας. Τον προειδοποιούσαν, ότι αν τρέξει, θα πεθάνει. Λόγω της επιμονής του υποχρεώθηκε τελικά, να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση, ότι φέρει ο ίδιος την ευθύνη για ότι ήθελε συμβεί.
Ο ηρωικός Κυριακίδης δήλωσε μετά την ανέλπιστη νίκη του: «Το έκανα για την Ελλάδα!»
Και αντί για προσωπικά δώρα, τόσο από τους Ελληνο-αμερικανούς όσο και από τον ίδιο τον Πρόεδρο Τρούμαν, ζήτησε να σταλούν τρόφιμα στην λιμοκτονούσα Ελλάδα.
Ο Κυριακίδης αισθανόταν το βάρος ενός άλλου, συλλογικού, θαύματος που είχε προηγηθεί, του Έπους του 1940-41 και ήθελε να το συνεχίσει. Δεν ήθελε να κατεβάσει τον πήχυ σε «ρεαλιστικό» επίπεδο.
Η αντίδραση της Πατουλίδου ήταν μία κραυγή, ένα μίγμα πείσματος, πόνου, διαμαρτυρίας διεκδικήσεως, αντιστάσεως.
Η Πατουλίδου αισθανόταν την πρόκληση της «Νέας Εποχής» και ήθελε να αντιδράσει. Ήθελε, η Ελλάδα μας να παραμείνει μέσα στον χρόνο ως ιστορικό υποκείμενο, να παραμείνει σημείο υπέρτατης αναφοράς όλων των Ελλήνων και να μην καταντήσει ένα αντικείμενο «κανονικότητας» και «εκσυγχρονισμού».
Η Πατουλίδου μας έδωσε ένα μάθημα ιστορίας, πολιτικής, κοινωνιολογίας, και ψυχολογίας: ότι αντικειμενικά η Ελλάδα είναι σαν τον γίγαντα Ανταίο, ο οποίος έχανε την δύναμή του, όταν έχανε την επαφή με την μητέρα του, την Γη και έτσι τον νίκησε ο Ηρακλής.
Το δίδαγμα είναι, ότι η πατρίδα είναι ένα ζωντανό υποκείμενο. Η δύναμη του Ελληνισμού είναι η υποκειμενικότητα, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.Τα άτομα να γίνουν υποκείμενα, δηλ. φορείς αυτοεκτιμήσεως, συλλογικής αντιπροσωπευτικότητας και αξιακής αναφοράς.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι ο γενάρχης των Ελλήνων είναι ο Σίσυφος.
Τιμωρείται, τις περισσότερες φορές εξ αιτίας των λαθών του. Όμως επιμένει, έχει πείσμα, είναι απρόβλεπτος. Οι αντιδράσεις του απέναντι στην ιστορία έχουν τον χαρακτήρα της κραυγής. Άλλοτε κραυγή θριάμβου και άλλοτε θρήνου, ποτέ όμως απελπισίας.
Ο Σίσυφος είναι ο εκφραστής του ελληνικού «γαμώτο». Όταν ο Θεός έπλασε τον Έλληνα, φύσηξε στους πνεύμονες του το πνεύμα του «γαμώτο». Ο Έλληνες είναι ο κατ΄ εξοχήν αντιστεκόμενος άνθρωπος. Το σύνθημα του είναι «Αντίσταση και πάλη!». Συμπληρώνουμε: «και πάλι και πάλι!...»
Τα συλλαλητήρια είναι ακριβώς τέτοιες συλλογικής κραυγές αντιστάσεως στην αυθαιρεσία του γνωστού «Διεθνούς παράγοντα».
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι το Σκοπιανό πρόβλημα έχει μία ιδιαίτερη βαρύτητα, όχι μόνο συναισθηματική λόγω του Μακεδονικού αγώνα αλλά κυρίως γεωπολιτική.
Η ιστορία του Ελλαδικού κράτους και του σύγχρονου Ελληνισμού αρχίζει πάλι από την αρχή. Οι νέες αφετηρίες είναι:
- α. Η επιθετικότητα των Τούρκων ( Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, ΑΟΖ ).
- β. Σφετερισμός όχι μόνο του ονόματος αλλά και της ιστορίας και της πολιτισμικής κληρονομιάς της Μακεδονίας από τα Σκόπια.
Για το Κυπριακό δικαιολογηθήκαμε στον εαυτό μας, ότι η Κύπρος είναι μακρυά, ότι είναι ένα άλλο κράτος, ότι δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ.
Για τις προκλήσεις των Τούρκων δικαιολογούμαστε, ότι είναι μία ιστορική ατυχία να τους έχουμε γείτονες και ότι εν πάση περιπτώση πρόκειται για ένα πρόβλημα, που μπορεί να ελεγχεί με διολισθαίνουσες υποχωρήσεις και με καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Όμως το Σκοπιανό πρόβλημα μας ανησυχεί ακόμη περισσότερο, όχι γιατί φοβόμαστε στρατιωτικά τα Σκόπια, όπως ειρωνεύονται μερικοί ανόητοι, αλλά διότι αυτή την φορά η πίεση για υποχωρήσεις προέρχεται κατευθείαν από τον Δυτικό παράγοντα.
Η πολιτική συρρικνώσεως του Ελληνισμού κλιμακώνεται. Μήπως η Δύση θέλει να ακυρώσει την επιτυχία του Ελ. Βενιζέλου, να φθάσουν τα σύνορά μας στον Έβρο;
Γιαυτό χρειάζεται εθνική ομοψυχία και πολύ καλά κάνει ο λαός που ανησυχεί. Τα Συλλαλητήρια ενισχύουν τις αντιστάσεις της εξωτ. πολιτικής μας και πιέζουν την άλλη πλευρά για περισσότερες υποχωρήσεις.
Βλέποντας και κάνοντας.
Πηγή: hellenologia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου