ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι Ρωμαίοι, ήδη από το 130 π.Χ., όταν μέσω της διαθήκης του βασιλιά Αττάλου του Γ’, του μονάρχη του βασιλείου της Περγάμου (έχοντας έκταση σχεδόν όσο η σημερινή Τουρκιά), προσάρτησαν το κράτος αυτό στην Ρωμαϊκή επικράτεια, επέβαλλε εξαρχής φορολογία σε αυτό.

Το δε 129 π.Χ., ανέλαβαν δράση στην περιοχή αυτή Ρωμαίοι τελώνες (αλλιώς δημοσιώνες), οι οποίοι συνέλλεγαν τους φόρους, τους οποίους πιο πριν, οι κάτοικοι της (Ρωμαϊκής πια) επαρχίας της Περγάμου, απέδιδαν στην δυναστεία των Ατταλίδων.

Αρχικά, ψηφίστηκαν στην Ρωμαϊκή Σύγκλητο, νομοί, καθώς και φορολογικοί δασμοί (π.χ. λιμενικοί δασμοί, δεκάτη), καθώς και μέθοδοι φορολόγησης αυτών, ενώ κατασκευάστηκαν στην περιοχή της Μικράς Ασίας και εκτενή οδικά δίκτυα, προκειμένου να διευκολύνουν την μετακίνηση των ρωμαϊκών στρατευμάτων σε αυτή (καθώς και των Ρωμαίων φοροεισπρακτόρων-τελώνων).

Ταυτόχρονα, ορίστηκε το σύνολο του ποσού που θα έπρεπε να πληρώνει ως φόρο η επαρχία αυτή, ανάλογα με την παραγωγή και τα έσοδα της περιοχής.

Όμως, πάρα αυτή την καταρχάς φαινομενικά δίκαιη αυτή ρύθμιση, ορίστηκε παράλληλα, πως για την είσπραξη των φορών αυτών (η οποία γινόταν ανά πέντε έτη), υπεύθυνοι δεν θα ήταν κρατικοί αξιωματούχοι, αλλά Ρωμαίοι ιδιώτες (οι κήνσορες), οι οποίοι ήταν ιδιοκτήτες μισθωτριών εταιριών.

Η εταιρίες αυτές, πλήρωναν προκαταβολικά το συνολικό ποσό των προβλεπόμενων φορών των περιοχών αυτών, και ένεκα του γεγονότος αυτού, είχαν το δικαίωμα να αποστέλλουν τελώνες της εταιρίας τους στην επαρχία αυτή, προκειμένου να συλλέγουν το αντίστοιχο ποσό το οποίο είχαν πληρώσει στο ρωμαϊκό δημόσιο, προκειμένου να καλύπτουν τα έξοδα τους.

Και παρόλο που οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, υποστήριζαν ότι το φορολογικό αυτό σύστημα ήταν δίκαιο, η αλήθεια είναι, ότι στην πραγματικότητα, ήταν ένας τρόπος στυγνής οικονομικής εκμετάλλευσης έναντι των υποταγμένων σε αυτούς λαών.

Καταρχάς, δεν υπήρχε σταθερή χρηματική απόδοση των φορών ανά πενταετία από τις επαρχίες, αλλά αυτοί αναπροσαρμοζόταν μετρά το πέρας αυτού του χρονικού διαστήματος, σχεδόν πάντα προς τα πάνω.

Οι διακυμάνσεις της παραγωγής και των εσόδων των περιοχών αυτών, σπάνια λαμβανόταν υπόψη για την σωστή διακύμανση της φορολογίας.

Όσο για τις εταιρίες οι οποίες είχαν εξαγοράσει την είσπραξη των φορών των Ρωμαϊκών επαρχιών, αυτές είχαν ιδρυθεί κυρίως με χρήματα των πλουσίων τάξεων των συγκλητικών και των ιππέων, και ήθελαν να αποκομίσουν κέρδη (εκτός του να πληρώνουν το προσωπικό τους).

 Οπότε, προκειμένου να το επιτύχουν αυτό, προσπαθούσαν με παράνομους τρόπους, να υφαρπάξουν ακόμα περισσότερα ποσά από τις επαρχίες, από όσα είχαν πληρώσει στο Ρωμαϊκό δημόσιο.

[Το ότι οι περισσότεροι ιδιοκτήτες των περιοχών αυτών, ήταν μέλη της Συγκλήτου, κάτι το οποίο σήμαινε, ότι είχαν όλες τις διασυνδέσεις και τον έλεγχο όλων των κρατικών μηχανισμών, προκειμένου να αποφεύγουν την τιμωρία για τις έκνομες αυτές πράξεις τους].

Τα αποτελέσματα των μεθόδων αυτών για τους κάτοικους των ρωμαϊκών περιοχών αυτών, ήταν εντελώς καταστροφικά για αυτούς, αφού οι τελώνες και οι φορολογικές εταιρίες τους ανάγκαζαν να τους αποδίδουν πολύ περισσότερα χρήματα από όσα έπρεπε.

Πολλές δε φορές, τα χρήματα που ζητούταν, ήταν τόσο πολλά, ώστε πολλές πόλεις επαρχιών, αναγκαζόταν να δανείζονται πολλά χρήματα, προκειμένου να αποδώσουν τους φόρους τους στους τελώνες.

Δυστυχώς όμως για αυτούς, οι μονοί που μπορούσαν να τους δανείσουν χρήματα, ήταν οι εταιρίες Ρωμαίων τελώνων, καθώς και οι Ρωμαίοι εμπόριο και Συγκλητικοί, τα ιδιά δηλαδή άτομα, τα οποία τους καταπίεζαν και τους εκμεταλλευόταν.

Όταν όμως αυτές οι πόλεις, δεν είχαν αλλά χρήματα να δώσουν, τότε αναγκαζόταν να υποθηκεύσουν σε αυτούς και την δημοσιά περιουσία τους, καθώς και τα δημοσιά αγαθά ή τα υπάρχοντα τους (θυμίζει άραγε καθόλου την σημερινή κατάσταση;).

Η εξαθλίωση και η οργή του κόσμου στις ρωμαϊκές επαρχίες, ιδίως αυτές της Μικράς Ασίας, ήταν τόσο μεγάλη, και η καταπίεση τω τελωνών τόσο ανήλεης, έτσι ώστε όταν ο Μιθριδάτης ο Μέγας, ο βασιλιάς του Πόντου, εισέβαλε στην Μικρά Ασία κατά τον πόλεμο με τους Ρωμαίους και εξόντωσε τους Ρωμαίους τελώνες, όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, τον υποδέχτηκαν ως ελευθερωτή.

Ο τρεις πόλεμοι των Ρωμαίων κατά του Μιθριδάτη του Πόντου (οι λεγόμενοι Μιθριδατικοί πόλεμοι), πραγματοποιήθηκαν και υστέρα από τις πιέσεις των ιδιωτικών Ρωμαϊκών εταιριών είσπραξης φορών (καθώς και όσων συνδέονταν με αυτές, π.χ. του Ρωμαίου κυβερνήτη της Μικράς Ασίας, Manius Aquilius), προκειμένου αυτές να αποκτήσουν την δυνατότητα για κέρδη και στις νέες επαρχίες, τις οποίες θα κατακτούσε η Ρώμη.

Ο Μιθριδάτης ο ΣΤ’ ο Ευπάτωρ ο Μέγας, ο οποίος είχε Ελληνική καταγωγή από την πλευρά της μητέρας  και Περσική από τον πατερά του, όταν κατέλαβε την Μικρά Ασία στην διάρκεια του Α’ Μιθριδατικού πολέμου (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CE%BA/), παρίστησε αρχικά τον ελευθερωτή και φιλέλληνα των κάτοικων των περιοχών αυτών.

Ανέστειλε την πληρωμή φορών σε αυτές για πέντε χρονιά, ενώ έσφαξε ή ευνούχισε όλους τους Ρωμαίους τελώνες (μαζί με εκατό χιλιάδες Ρωμαίους κάτοικους των περιοχών αυτών), ενώ προχώρησε και στην απόδοση τεράστιων χρηματικών ποσών στις πόλεις της Μικράς Ασίας, προκειμένου να τις πάρει με το μέρος του.

Όμως, πολύ σύντομα και ο Μιθριδάτης, έριξε την μάσκα του «ελευθερωτή» και αφού πρώτα εγκαθίδρυσε σε κάθε πόλη σκληρές τυραννίες ελεγχόμενες από τον ίδιο, άρχισε τις εξορίες και τις κατασχέσεις τεράστιων χρηματικών ποσών από τους πολίτες, και φέρθηκε τόσο σκληρά, ώστε οι Ελληνικές πόλεις της περιοχής, ξεσηκωθήκαν εναντίον του, ζητώντας τώρα την βοήθεια των Ρωμαίων.

Η αντεπίθεση του Σύλλα κατά του Μιθριδάτη, και η ανακατάληψη των πόλεων της Μικράς Ασίας από αυτόν, είχε ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες σε αυτές, καθώς τους απαίτησε να πληρώσουν προκαταβολικά όσα χρήματα δεν είχαν πληρωθεί λόγω της εισβολής του Μιθριδάτη (είκοσι χιλιάδες τάλαντα), καθώς και τα ισόποσα χρήματα της επομένης πενταετίας για πληρωμή, μαζί με χρηματική αποζημίωση για τα έξοδα του πολέμου και την πληρωμή του στρατού του (αλλά σαράντα χιλιάδες τάλαντα, χωριά την τροφή και την στέγαση για σαράντα χιλιάδες Ρωμαίους στρατιώτες και αξιωματικούς).

Επίσης, χάρις στις «φορολογικές μεταρρυθμίσεις», τις οποίες έκανε ο Σύλλας στην περιοχή της Μικράς Ασίας, σύντομα το δημόσιο χρέος αυτής έφτασε στα εκατό είκοσι χιλιάδες τάλαντα, ενώ οι κάτοικοι της, αναγκάστηκαν για άλλη μια φορά να χρεωθούν σε Ρωμαίους ιδιώτες και τελώνες.

Παράλληλα, για να καλυφθούν τα δημοσιά ελλείματα των πόλεων, αυτές αρχίζαν να βγάζουν ενέχυρα θέατρα, γυμνάσια, τείχη, γη, ναούς και λιμάνια, τα οποία κατέληξαν με τον τρόπο αυτό, στην κατοχή των Ρωμαίων αριστοκρατών, που ήταν ιδιοκτήτες των εταιριών τελωνών.

[Η ίδια τραγική κατάσταση, επικρατούσε και σε άλλες επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως στην Ιουδαία, οπού την εποχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί και πολλοί κάτοικοι είχαν φτωχύνει λόγω των τακτικών αυτών των ντόπιων ή Ρωμαίων τελωνών της περιοχής, που ήταν και ο λόγος που αυτοί, ήταν ιδιαίτερα μισητοί, όπως φαίνεται καθαρά στα τέσσερα Ευαγγέλια].

Ο ικανός Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλλος, υπεύθυνος για τις ήττες του Μιθριδάτη, προσπάθησε να σταματήσει τους Ρωμαίους ιδιώτες και τελώνες (παύοντας την συλλέξει των φορών από αυτούς και κερδίζοντας την ευγνωμοσύνη των κάτοικων) και να εγκαθιδρύσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα στην περιοχή (μείωσε δε και τα επιτόκια των φορών στο 7%, από 48% που τα είχαν φτάσει οι τελώνες).

Όμως, αυτοί, βλέποντας πως κινδυνεύουν τα κέρδη τους, συνωμότησαν εναντίον του και από την μια έπεισαν την Σύγκλητο να το να ανακαλέσει και από την άλλη, δωροδοκήσαν τον στρατό του, περικείμενου να επαναστατήσει εναντίον του, και να γυρίσει στις βάσεις του.

Το κόλπο τους έπιασε και ο Λούκουλλος ανεκλήθη, χάνοντας την εξουσία στην περιοχή της Μικράς Ασίας, Την θέση του πηρέ ο Πομπήιος ο Μέγας, συνδεόμενες με τις Ρωμαϊκές φορολογικές εταιρίες, ο οποίος και ολοκλήρωσε τον πόλεμο κατά του Μιθριδάτη.

Ο Πομπήιος, ήταν μαζί με τον Βρούτο, υπεύθυνοι δανειστές-πιστωτές του βασιλιά Αριοβαζάρνη της Καππαδοκίας και των πόλεων αυτής (πριν, κατά και μετά τους Ρωμαϊκούς πολέμους στην περιοχή), με τεράστια επιτόκια (50% για τρεις χιλιάδες τάλαντα έκαστος), δείχνοντας το μέγεθος της ηθικής που κουβαλούσαν (ειδικά ο εξιδανικευμένος στην ιστοριογραφία «ηθικός Βρούτος»).

Φυσικά, ο «Μέγας» Πομπήιος, δεν συνεταιρίστηκε μόνο με τον Βρούτο στον τομέα αυτό, αλλά συνεταιρίστηκε και με τον Καίσαρα και τον Κράσσο (διακεκριμένα μέλη της εταιρίας Τοκογλύφιες-συνομωσίες-δικτατορίες Α.Ε.), προκειμένου να επαναφέρουν με στρατό τον εκδιωγμένο (και μισητό) από τον λαό του τον ανίκανο βασιλιά Πτολεμαίο ΙΒ’ τον Αυλητή στην Αίγυπτο.

Όλα αυτά, με αίτηση πάντα του ιδίου του Αυλητή, που υποσχέθηκε τρελά πλούτη στην τριανδρία (Πομπήιο, Καίσαρα και Κράσσο) για την βοήθεια τους, ενώ πριν την εκδίωξη του, είχε φροντίσει να παραδώσει προδοτικά την Κύπρο στους Ρωμαίους.

«Η Κύπρος στέκει μακριά», όπως έλεγαν και στις μέρες μας, άλλοι Έλληνες προδότες πολιτικοί.

(Ο Αυλητής, είχε υποτιμήσει το νόμισμα, τόσο λόγω των πολλών δωροδοκιών του στους Ρωμαίους, προκειμένου να τον αναγνωρίσουν ως βασιλιά, αλλά και λόγω των αλογίστων προσωπικών εξόδων του.

Όλα αυτά πάντα, έναντι φυσικά μιας τεράστιας χρηματικής αμοιβής (δέκα χιλιάδες τάλαντα) για τους Ρωμαίους «σωτήρες του» και πολλούς μακροχρόνιους και επαχθέστατους (για τον λαό πάντα) τόκους (όλα αυτά μας δείχνουν, ότι ο μπεκρής Αυλητής, που έπαιζε όλη την ώρα το όργανο αυτό, θα μπορούσε άνετα να διαπρέψει και στις μέρες μας ως ένας Έλληνας προδότης πολιτικός). 

Αυτό το κακό, δεν σταμάτησε στην περιοχή της μικράς Ασίας, ούτε και στην συνέχεια, αφού λίγο μετά ακολουθήσαν οι Ρωμαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι.

Αν και την περίοδο της εξουσίας του Καίσαρα, αυτός φρόντισε να μειωθούν οι φόροι στην περιοχή, με την δολοφονία του, οι δολοφόνοι του (Βρούτος και Κάσσιος), οι αυτοαποκαλούμενοι «ελευθερωτές και δημοκράτες», κατέλαβαν την περιοχή της Μικράς Ασίας και απαίτησαν προκαταβολικά την φορολογία δέκα ετών, ενώ κατέστρεψαν πολλές πόλεις της περιοχής, ή του επέβαλαν τεράστια χρηματικά πρόστιμα (των δέκα χιλιάδων τάλαντων και άνω).

Επίσης, οι «πατριώτες ελευθερωτές», με πολύ «πατριωτικό ζήλο», έστειλαν τον Ρωμαίο εξωμότη Λαβιηνό στους Πάρθους, προκειμένου να ζητήσει την βοήθεια τους έναντι της δεύτερης Τριανδρίας (Ωκταβιανού, Αντώνιου, Λέπιδου), εμπλέκοντας με τον τρόπο αυτό προδοτικά μια ξένη δύναμη κατά της χωράς του στον αγώνα τους για εξουσία (κάτι που αποδίνει, πως ο Βρούτος, εκτός από προδότης του Καίσαρα, ήταν και προδότης της χωράς του).

(Στην πραγματικότητα, ο Βρούτος και ο Κάσσιος, ούτε ελευθερωτές ήταν, ούτε και δημοκράτες,  αφού εκπροσωπούσαν μια μικρή καταπιεστική ολιγαρχία, την Σύγκλητο, η οποία καταπίεζε τον Ρωμαϊκό λαό και φρόντιζε να του κλέβει την γη και να τον καταπιέζει, προκειμένου να περνά η ιδιά καλά.

Για τον λόγο αυτό, όταν οι «ελευθερωτές», δολοφονήσαν τον Καίσαρα, ο λαός επαναστάτησε, μιας και ο πονηρός Καίσαρας, έξυπνα σκεπτόμενος, είχε φροντίσει να αποκτήσει την συμπάθεια του λαού, δίνοντας του γη και βοηθώντας τον σημαντικά οικονομικά με παράγραφες χρεών.

Οι «ελευθερωτές, ήθελαν να τα αναιρέσουν αυτά, προκειμένου να ανακτήσουν την εξουσία και να περνά καλά η τάξη τους. Επομένως, ο λαός, ούτε ελευθερωμένος ένιωθε, ούτε και είχε κανένα λόγο να υποστηρίξει τους δολοφόνους του Καίσαρα).

Τα ιδιά ακριβώς έπραξε στην συνέχεια στην Μικρά Ασία και ο Αντώνιος, ζητώντας και αυτός προκαταβολή τα χρήματα της φορολογίας για δέκα έτη, ενώ ανάγκασε τις πόλεις να πληρώσουν περαιτέρω χρήματα, προκειμένου να βρει χρηματοδότηση για την πανάκριβη (και αποτυχημένη) εκστρατεία του κατά των Παρθών και της Αρμένιας.

Μόνο με την «ειρήνη του Αυγούστου» και τις φορολογικές μεταρρυθμίσεις του στην Μικρά Ασία, επήλθε ειρήνη στην περιοχή και οι πόλεις της, κατάφεραν να ανασάνουν και να αρχίσει μια νέα περίοδος ακμής για την περιοχή.

Στις μέρες μας, βλέπουμε ότι ισχύει η ίδια ακριβώς κατάσταση με τότε:

Χρηματικές εταιρείες πλουσίων κεφαλαιούχων (τράπεζες, ΗΠΑ, ΕΕ, Γερμάνια, ΔΝΤ), δανείζουν ολόκληρα κράτη ή λαούς μεγάλα χρηματικά ποσά (δάνεια ή μνημόνια), έναντι υποθήκευσης της προσωπικής ή κρατικής του περιουσίας με τοκογλυφικούς ορούς και επαχθείς τόκους.

Και όταν το χρέος (τεχνητό τις περισσότερες φορές) αυτών των κρατών, φτάσει σε ένα τεράστιο σημείο (και ταυτόχρονα έχει καταστεί μη εφικτή η πληρωμή των τόκων), τότε οι χρηματικοί οργανισμοί ή τα κράτη που έχουν δανείσει χρήματα, απαιτούν όχι μόνο την κατάσχεση των υποθηκευμένων κρατικών ή ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων, αλλά και υποταγή της κρατικής πολιτικής των κρατών αυτών, σε πολίτικες προδοτικές προς αυτά (όπως το πρόσφατο παράδειγμα πίεσης της Ελλάδας για υποχώρηση στο εθνικά κρίσιμο Σκοπιανό ζήτημα, έναντι μιας (δήθεν) «γενναίας μείωσης του Ελληνικού δημοσίου χρέους».

[Όπως ακριβώς δηλαδή έκαναν οι Ρωμαίοι με τον Πτολεμαίο τον Αυλητή, πιέζοντας τον συνεχώς να κάνει προδοτικές προς τον λαό του πράξεις για να επιτύχει την παραμονή του στην εξουσία (π.χ. παράδοση Κύπρου στους Ρωμαίους ή επιβολή περαιτέρω φορών σε αυτόν για πληρωμή των Ρωμαίων), το ίδιο κάνει και το σημερινό πολιτικό σύστημα (προσπαθώντας να παραδώσει το όνομα της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς, υστέρα από την πίεση ΗΠΑ-Γερμανίας ή μέσω υπογραφής των προδοτικών μνημονιων-https://www.pentapostagma.gr/2018/02/%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CF%85%CF%86%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%BF-%CE%AC.html)].

Βλέπουμε λοιπόν, πως στις μέρες μας, ελάχιστα φαίνεται στην ουσία να έχουν αλλάξει με την Ρωμαϊκή εποχή και εάν ο λαός μας δεν αντισταθεί σε όσους προσπαθούν να παρατήσουν τους «νέους Ρωμαίους» στην περιοχή μας, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν πολύ άσχημα.

Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ότι ως λαός πάντα υπερασπιζόμασταν ηρωικά το δίκιο και την πατρίδα μας, κάτι που προκάλεσε σε όλες τις εποχές τον θαυμασμό των ξένων, κάτι που έκανε να λένε: «όχι ότι οι Έλληνες πολεμούν σας ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» (Τσώρτσιλ).

 ALOPHX.BLOGSPOT.COM