Η στρατηγική του Ελληνορωμαϊκού Κόσμου (Μέρος Γ') : Η ρωμαϊκή κληρονομιά και οι 100 σπουδαιότεροι στρατηγοί του Ελληνορωμαϊκού - Βυζαντινού Κόσμου
Το τείχος του Αδριανού στη Μεγάλη Βρετανία είναι η απόδειξη ότι οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν ποτέ να αντιμετωπίσουν τα βαρβαρικά φύλα του βορά, σύμφωνα με τους ιστορικούς. Γι αυτό έφτιαξαν το τείχος για να προστατευτούν. Η επεκτατική πολιτική που ακολουθούσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πραγματοποιούταν χάρη τον ισχυρό και άρτια εκπαιδευμένο στρατό της. Ο Βυζαντινός στρατός αποτέλεσε την εξέλιξη αυτού της ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Δυτικοί, συχνά περιέγραφαν τους Βυζαντινούς στρατιώτες σαν θηλυπρεπείς και απρόθυμους για μάχη, μα αυτή είναι μια εσφαλμένη εντύπωση. Οι Βυζαντινοί εκτιμούσαν την στρατιωτική ευφυΐα και πειθαρχία περισσότερο από τη γενναιότητα και τη ρώμη. Οι «Ρωμαίοι» στρατιώτες ήταν μια ευπειθής δύναμη αποτελούμενη από πολίτες πρόθυμους να πολεμήσουν μέχρι τέλους για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους και την πατρίδα τους, ενισχυμένοι από μισθοφόρους. Η στρατολογία πεζικού συνέχιζε να εφαρμόζεται όπως και στο Ρωμαϊκό στρατό, για όλους τους ικανούς να υπηρετήσουν πολίτες. Ακολουθεί κατάλογος που ολοκληρώνει το προηγούμενο άρθρο για τους 100 σπουδαιότερους στρατηγούς του Ελληνο-Ρωμαικου και Βυζαντινού Κόσμου.
51) Ο Τίτος Κόιντος Φλαμινίνος ήταν ένας Ρωμαίος πολιτικός και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδας κατά τον Δεύτερο Μακεδονικό Πόλεμο. Υπηρέτησε ως χιλίαρχος στον Β' Καρχηδονιακό Πόλεμο και το 205 π.Χ διορίστηκε πραίτωρας στον Τάραντα. Ήταν ένας curule aedile (ρωμαϊκό αξίωμα για τα δημόσια κτήρια και την εύρυθμη λειτουργία των δημόσιων εορτών) στη Ρώμη το 203 π.Χ και ένας quaestor (αξίωμα επιτήρησης χρηματικοοικονομικών υποθέσεων του κράτους) το 199 π.Χ.
52) Ο Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων ο Αφρικανός, ήταν στρατηγός κατά το Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο και πολιτικός της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Όταν έγινε ανθύπατος της Ισπανίας, κυρίευσε την Νεα Καρχηδόνα κι νίκησε τον Ασδρούβα, τον αδελφό του Αννίβα. Στα 207 π.Χ. έγινε ύπατος μετέφερε τον πόλεμο στην Αφρική, εκστρατεύοντας εναντίον των Καρχηδονίων. Πέτυχε να επισπεύσει την ανάκληση του Αννίβα στην Καρχηδόνα. Εγκαταλείποντας τις κατακτήσεις του, ο Αννίβας αποχώρησε εσπευσμένα από την Ιταλια και το επίκεντρο του πολέμου μεταφέρθηκε στη Αφρική. Η καθοριστική νίκη του Σκιπίωνα στη Ζάμα οδήγησε στη λήξη του Δεύτερου Καρχηδονιακού πολέμου. Μετά από την ειρήνη, ο Σκιπίων γύρισε στη Ρώμη θριαμβευτής και επονομάστηκε Αφρικανός. Ανέλαβε μεγάλα αξιώματα κι εγένετο ακόμα και πρόεδρος της συγκλήτου.
53) Ο Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος ήταν Ρωμαίος στρατηγός και ύπατος, νικητής του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα στην Πύδνα, και επονομάστηκε Μακεδονικός. Ο Αιμίλιος Παύλος μετέβη στη Μακεδονία και κατόρθωσε να νικήσει και να αιχμαλωτίσει τον αντίπαλό του, βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα, στη Μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ. και να κατακτήσει την Μακεδονία.
54) Ο Λεύκιος Μόμμιος ήταν Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός, που έζησε κατά τον 2ο αιώνα π.Χ. Έλαβε το προσωνύμιο «ο Αχαϊκός» , επειδή ήταν εκείνος που προσάρτησε το 146 π.Χ. στη ρωμαϊκή επικράτεια μεγάλο μέρος των ελληνικών εδαφών, σχηματίζοντας έτσι την Επαρχία της Αχαΐας. Ο Μόμμιος ήταν ο πρώτος «novus homo» καταγόμενος από την τάξη των πληβείων που κέρδισε επώνυμο για τις στρατιωτικές του υπηρεσίες.
55) Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας ήταν Ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός συντηρητικών πεποιθήσεων, ο οποίος εκλέχθηκε ύπατος δύο φορές. Όντας χαρισματικός και αποτελεσματικός σε στρατιωτικά ζητήματα, ο Σύλλας προέλασε με τα στρατεύματά του κατά της ίδιας της Ρώμης δύο φορές, απολαμβάνοντας την απόλυτη εξουσία που του χάρισε το αξίωμα του Δικτάτορα. Ακολούθησε το Μάριο στη Νουμιδια, όταν ο τελευταίος ανέλαβε να ολοκληρώσει τον πόλεμο κατά του Ιουγούρθα. Ο Σύλλας συνέβαλε καταλυτικά στη νίκη των Ρωμαίων το 106 π.Χ. Αργότερα εκστράτευσε στην Ελλάδα και την Μικρά Ασία και νίκησε τον βασιλιά Μιθριδατη ΣΤ' τον Ευπατορα, βασιλιά του Πόντου.
56) Ο Γάιος Μάριος ήταν Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία των Ρωμαίων στην Ιβηρία, όπου ανεδείχθη για τις στρατιωτικές ικανότητές του. Το 119 π.Χ. έλαβε το αξίωμα του δημάρχου. Το 115 π.Χ. εκλέχτηκε στρατηγός και έγινε διοικητής της Ιβηρίας. Ακολούθησε τον Μέτελλο στον πόλεμο κατά του Ιουγούρθα ως αντιστράτηγος. Οι Ρωμαίοι τον εξέλεξαν ύπατο, στρατηγό στον πόλεμο κατά του Ιουγούρθα. Κατά τα χρόνια που διετέλεσε ύπατος πολέμησε με επιτυχία ενάντια στους Τεύτονες και τους Κίμβρους, γερμανικές φυλές που εισέβαλαν στην Γαλατία και την Ιταλια. Για τις επιτυχίες του έλαβε την τιμητική διάκριση του «Τρίτου Ιδρυτή της Ρώμης».
57) O Γναίος Πομπήιος ο Μέγας ήταν στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Οι πολύ μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες του Πομπήιου σε πολύ νεαρή ηλικία, του έδωσαν την δυνατότητα να γίνει για πρώτη φορά ύπατος χωρίς να πληροί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις. Ο Σύλλας τον επονόμασε Magnus (Μεγάλο). Διετέλεσε τρεις φορές ύπατος και τέλεσε τρεις θριάμβους. Τα μεγαλύτερα κατορθώματα του Πομπήιου ήταν οι νίκες του κατά των οπαδών του Μαρίου το 82-81, η επικράτησή του στην αναστατωμένη από τον στρατηγό Σερτώριο Ισπανία, η εξάλειψη της πειρατείας από τη Μεσόγειο σε εφαρμογή του Γαβινείου Νόμου και η νίκη στο Γ' Μιθριδατικό Πόλεμο. Στα μέσα της δεκαετίας του 60 π.Χ. ο Πομπήιος σχημάτισε με τον Μάρκο Λικίνιο Κράσσο και τον Ιούλιο Καίσαρα την Πρώτη Τριανδρία, μιαν ανεπίσημη πολιτικοστρατιωτική συμμαχία.
58) Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος ήταν Ρωμαίος πολιτικός από αριστοκρατική οικογένεια και ο πλουσιότερος άνθρωπος στη Ρωμαϊκή ιστορία. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική της Ρωμαϊκής δημοκρατίας σχηματίζοντας την πρώτη τριανδρία. Υποστήριξε τον Ιούλιο Καίσαρα στη σταδιοδρομία του, έγινε διοικητής και διακρίθηκε κυρίως μετά την δικτατορία του Σύλλα και στην κατάπνιξη της εξέγερσης των δούλων με επικεφαλής τον Σπάρτακο. Αργότερα, έγινε μέλος της τριανδρίας που αποτελούνταν από τον ίδιο, τον Καίσαρα και τον Πομπήιο και ενώ είχε καλές σχέσεις με τον πρώτο, δεν είχε τις ίδιες με τον δεύτερο. Το 55 π.Χ έγινε στρατηγός στην ανατολή όπου είχαν της κτήσεις τους οι Πάρθοι πού απείλησαν τις κτήσεις των Ρωμαίων οργανώνοντας εκστρατεία εναντίον τους που κατέληξε σε αποτυχία. Ο ίδιος ο Κράσσος σκοτώθηκε στη Μάχη των Καρρών.
59) Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ ήταν Ρωμαίος πολιτικός, στρατηγός και αξιόλογος συγγραφέας της λατινικής ιστοριογραφίας. Έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στον μετασχηματισμό της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μέγας στρατηγός και χαρισματικός πολιτικός, ο Ιούλιος Καίσαρ άλλαξε τη μορφή του πολιτεύματος της Ρώμης ενώ με τις κατακτήσεις του έβαλε τις βάσεις της εξέλιξης του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
60) Ο Μάρκος Αντώνιος ήταν Ρωμαίος πολιτικός και στρατηγός, ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά την μετατροπή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Μάρκος Αντώνιος ήταν υποστηρικτής του Ιούλιου Καίσαρα και υπηρέτησε ως ένας από τους στρατηγούς του κατά την κατάκτηση της Γαλατίας και κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Το 42 π.Χ. ο Αντώνιος, μαζί με τον Οκταβιανό, νίκησε στους Φιλίππους της Μακεδονίας τους δολοφόνους του Καίσαρα, τον Βρούτο και τον Κάσσιο. Ο Οκταβιανός κήρυξε εναντίον του πόλεμο, ο οποίος κρίθηκε στο ακρωτήριο
Άκτιο, στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου. Ο Αντώνιος, νικημένος, επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου τον ακολούθησε ο νικητής Οκταβιανός και πέθανε.
61) Ο Αύγουστος ήταν ο ιδρυτής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο πρώτος της αυτοκράτορας, κυβερνώντας από το 27 π.Χ. έως το θάνατό του το 14 μ.Χ. Η ηγεμονία του Αυγούστου αποτέλεσε την αφετηρία μιας σχετικά ειρηνικής περιόδου, που είναι γνωστή ως Pax Romana, δηλαδή Ρωμαϊκή Ειρήνη. Παρά τους συνεχείς πολέμους στα σύνορα και έναν εμφύλιο πόλεμο για τη διαδοχή της αυτοκρατορίας, η Μεσόγειος γνώρισε την ειρήνη για πάνω από δύο αιώνες. Ο Αύγουστος επέκτεινε τα εδάφη της αυτοκρατορίας, διασφάλισε τα σύνορά της με τα υποτελή γειτονικά έθνη και συνήψε ειρήνη με την Παρθία χρησιμοποιώντας διπλωματικά μέσα.
62) Ο Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός, γνωστός απλά ως Βεσπασιανός, ήταν ο 9ος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καθώς και ο ιδρυτής της δυναστείας των Φλαβίων. Ήταν γνωστός για πολλά δημόσια έργα τα οποία δημιούργησε. Εξελέγη ύπατος στη Γερμανία. Το 69, ο Βεσπασιανός έγινε αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενώ πολεμουσε τους Εβραίους κατα την Ιουδαϊκή επανάσταση. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του δημιούργησε πολλά κτήρια, όπως το Κολοσσαίο και το Φόρουμ.
63) Ο Μάρκος Ουλπιός Νέρβας Τραϊανός ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 98 έως το θάνατό του το 117. Επίσημα χαρακτηρισμένος από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο ως
optimus princeps ("ο καλύτερος ηγεμόνας"), ο Τραϊανός έμεινε στην ιστορία ως ένας επιτυχημένος στρατιωτικός-αυτοκράτορας που ηγήθηκε της μεγαλύτερης στρατιωτικής επέκτασης στη ρωμαϊκή ιστορία, οδηγώντας την αυτοκρατορία στην επίτευξη της μέγιστης εδαφικής έκτασης. Γνωστός για τη φιλανθρωπική του διακυβέρνηση, επιβλέποντας εκτεταμένα προγράμματα ανοικοδόμησης δημοσίων κτιρίων και εφαρμόζοντας πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας, η οποία του χάρισε διαρκή φήμη ως τον δεύτερο από τους πέντε καλούς αυτοκράτορες που κυβέρνησαν σε μία εποχή ειρήνης και ευημερίας στην περιοχή της Μεσογείου.
64) Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 161 έως το 180. Κυβέρνησε ως συναυτοκράτορας με τον Λεύκιο Βέρο από το 161 έως το θάνατο του Βέρου το 169. Ήταν ο τελευταίος από τους "Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες" και θεωρείται επίσης ως ένας από τους σημαντικότερους στωικούς φιλοσόφους. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία νίκησε την αναγεννημένη Παρθική Αυτοκρατορία στην Ανατολή. Επίσης πολέμησε εναντίον των γερμανικών φυλών στη Γαλατία και τον Δούναβη, ενώ σημειώθηκε και μία στάση εναντίον του, στην Ανατολή, από τον Αβίδιο Κάσσιο, η οποία απέτυχε.
65) Ο Διοκλητιανός ή Διοκλής ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 284 έως το 305. Ο Διοκλητιανός αναρριχήθηκε στη στρατιωτική ιεραρχία και έγινε διοικητής του ιππικού του αυτοκράτορα Κάρου. Μετά το θάνατο του Κάρου και του γιου του, Νουμεριανού, σε εκστρατεία στην Περσία, ο Διοκλητιανός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Ο τίτλος διεκδικήθηκε επίσης από τον άλλον επιζώντα γιο του Κάρου, τον Καρίνο, αλλά ο Διοκλητιανός τον νίκησε στη μάχη του Μάργου. Η βασιλεία του Διοκλητιανού σταθεροποίησε την αυτοκρατορία και σηματοδότησε το τέλος της κρίσης του 3ου αιώνα.
66) Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνστάντιος ή Κωνστάντιος Α΄ ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 293 έως το 306, κυρίως γνωστός ως Κωνστάντιος Χλωρός. Ήταν ο πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ιδρυτής της Κωνσταντίνειας Δυναστείας. Ως καίσαρας εκστράτευσε εκτενώς κατά μήκος των συνόρων του Ρήνου, νικώντας τους Αλαμαννούς και τους Φράγκους. Κατά την περίοδο που ήταν Καίσαρας επί Διοκλητιανού δεν πήρε θέση στους διωγμούς εναντίον των Χριστιανών. Η σύζυγός του, η Αγία Ελένη αναφέρεται ότι είναι αυτή η οποία βρήκε τον Τίμιο Σταυρό του Ιησού Χριστού.
67) Ο Μέγας Κωνσταντίνος Α΄ ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 306 έως το 337. Ήταν γιος του Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου, αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού, και της συζύγου του, Ελένης. Ο πατέρας του έγινε καίσαρας, αναπληρωτής αυτοκράτορας στη δύση, το 293. Ο Κωνσταντίνος στάλθηκε ανατολικά, όπου ανέβηκε στις τάξεις για να γίνει στρατιωτικός αξιωματούχος των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Γαλέριου. Το 305 αναρριχήθηκε στο βαθμό του Αυγούστου και ανακλήθηκε δυτικά για να εκστρατεύσει υπό τον πατέρα του στη Βρετανία. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 306, αναγνωρίστηκε ως αυτοκράτορας από τον στρατό στο Εβοράκο της Βρετανίας και αναδείχθηκε νικητής σε μία σειρά εμφυλίων πολέμων εναντίον των αυτοκρατόρων Μαξέντιου και Λικίνιου για να γίνει ο μοναδικός ηγέτης Δύσης και Ανατολής από το 324.
68) Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Αποστάτης, αλλά και Ιουλιανός ο Μέγας, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας και αξιοσημείωτος φιλόσοφος και συγγραφέας στην ελληνική γλώσσα. Συμβασίλευσε, ως Καίσαρας, με τον Κωνστάντιο Β´ από το 355 ως το 360 και μόνος του, ως Αύγουστος, από το 361 ως το 363. Ο Ιουλιανός διεξήγαγε αποτελεσματικές επιχειρήσεις απόκρουσης και εκκαθάρισης των βαρβαρικών εισβολών στον ποταμό Ρηνο και απέκτησε την εμπιστοσύνη των στρατιωτών του. Πέτυχε μεγάλη νίκη εναντίον των Αλαμανών στη Μάχη του Στρασβούργου (357). Αυτή η νίκη έπεισε τον Κωνστάντιο για τις ικανότητες του Ιουλιανού. Τα επόμενα δύο χρόνια, η θέση του Ιουλιανού ισχυροποιήθηκε με νίκες εναντίον των Φράγκων και των Αλαμανών. Το 363, ο Ιουλιανός εισέβαλε στο περσικό κράτος, επικεφαλής ισχυρότατου εκστρατευτικού σώματος. το επιχείρημα αποδείχθηκε καταστροφικό για τον ρωμαϊκό στρατό και ο αυτοκράτορας πέθανε κατά την διάρκεια της υποχώρησης.
69) Ο Ουάλης ή Βάλης ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 364 έως το 378. Του δόθηκε το ανατολικό μισό της αυτοκρατορίας από τον αδελφό του, Ουαλεντινιανό Α' , μετά την άνοδο του τελευταίου στο θρόνο. Ο Ουάλης, μερικές φορές γνωστός ως ο "τελευταίος αληθινός Ρωμαίος", ηττήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη της Αδριανούπολης από τους Γοτθους, η οποία σημάδεψε την αρχή της κατάρρευσης της φθίνουσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
70) Ο Θεοδόσιος Α ΄ ο Μέγας, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 379 έως το 395. Ο Θεοδόσιος ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας που κυβέρνησε τόσο στο ανατολικό όσο και στο δυτικό μισό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Βασίλευσε ως συναυτοκράτορας αρχικά με το Γρατιανό και Ουαλεντινιανό Β΄ μέχρι το 383, στη συνέχεια μόνο με τον Ουαλεντινιανό Β ΄ και από το 392 και μετά με συναυτοκράτορα τον γιο του Αρκάδιο. Υπήρξε ικανότατος στρατιωτικός αλλά ευνόησε τους Γοτθους μισθοφόρους.
71) Ο Φλάβιος Βελισάριος ή Βελισάριος ήταν στρατηγός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους στρατιωτικούς της βυζαντινής και μεσαιωνικής περιόδου και ένας από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες όλων των εποχών. Διακρίθηκε σε όλα τα μέτωπα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους εκείνης της εποχής με την εξαίρεση της Ισπανίας. Επίσης εισήγαγε πολλές καινοτομίες στην εκπαίδευση και οργάνωση του ρωμαϊκού στρατού της εποχής, καθώς και στην τακτική των επιχειρήσεων. Υπήρξε ένας από τους στενούς συνεργάτες του Ιουστινιανού, στην προσπάθεια του τελευταίου να ανασυστήσει την αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η ζωή και η σταδιοδρομία του παρουσιάζουν εντονότατες εναλλαγές της τύχης, από τον θρίαμβο και τη δόξα στον παραμερισμό και την απώλεια κάθε εύνοιας, αξιωμάτων και περιουσίας και αντιστρόφως.
72) Ο Ναρσής ήταν Αρμένιος στρατηγός στην υπηρεσία των Βυζαντινών κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού Α΄. O Ναρσής πέρασε το περισσότερο κομμάτι της ζωής του ως ευνούχος στο παλάτι των αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης. Το 538 πολέμησε εναντίον των Οστρογότθων στη Ιταλία υπό τις διαταγές του Βελισάριου, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα εμφανίζεται ως δούκας της Θηβαΐδας της Αιγύπτου, όταν με εντολή του Ιουστινιανού κατέλυσε την παγανιστική θρησκεία στα νότια σύνορα της Αιγύπτου. Το 543 υπό τις διαταγές του βυζαντινού στρατηγού Βαλεριανού πολέμησε εναντίον των Περσών στη Μέση Ανατολή.
73) Ο Μούνδος ήταν γερμανικής καταγωγής στρατηγός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού Α' . Τον διόρισε στρατηγό της Ιλλυρίας και της στρατιάς του Δούναβη. Στα επόμενα δύο χρόνια ο Μούνδος απέτρεψε πολλαπλές επιχειρήσεις των Σλάβων και των Βουλγάρων στέλνοντας στην Κωνσταντινούπολη πολλά λάφυρα. Τον Ιανουάριο του 532 επέστρεψε στη θέση του στην Ιλλυρία, αλλά τον ίδιο μήνα βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη με σώμα Έρουλων μισθοφόρων, όταν ξέσπασε η Στάση του Νίκα. Ο Μούνδος που ήταν πάντα πιστός στον Ιουστινιανό και ο Βελισάριος ήταν υπεύθυνοι για τη σφαγή των υποστηρικτών του Υπάτιου στον Ιππόδρομο της Πόλης. Ο Μούνδος παρέμεινε στην Ιλλυρία και, όταν ο Ιουστινιανός προσπάθησε να ανακαταλάβει την Ιταλία από τους Γότθους το 535, έστειλε το στρατό του στη Δαλματία, ενώσω ο Βελισάριος επιτίθεντο στη Σικελία από θάλασσας. Ο Μούνδος νίκησε τους Γότθους και πήρε τη Σαλώνα, αλλά οι Γότθοι επανήλθαν στις αρχές του επόμενου έτους. Σε μια μάχη κοντά στη Σαλώνα, ο γιος του Μούνδου ο Μαυρίκιος περικυκλώθηκε από μεγαλύτερη δύναμη των Γότθων και σκοτώθηκε. Εξαγριωμένος για το θάνατο του γιου του, ο Μούνδος οδήγησε το στρατό του σε νέα νίκη έναντι των εχθρών, αν και τραυματίστηκε θανάσιμα κυνηγώντας τους.
74) Ο Φλάβιος Τιβέριος Κωνσταντίνος ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας, ως Τιβέριος Β´, από το 574 μέχρι το 582. Οι συνεχιζόμενες επιτυχίες κατά των Περσών στην Ανατολή επέτρεψαν για μια ακόμη φορά στον Τιβέριο να στρέψει το βλέμμα του προς τη Δύση. To 579 επεξέτεινε πάλι τη στρατιωτική του δράση στα κατάλοιπα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έστειλε χρήματα και στρατεύματα για να ενισχύσει τη Ραβέννα και για να ανακαταλάβει το λιμάνι της. Σχημάτισε συμμαχία με έναν από τους Βισηγότθους πρίγκιπες στην Ισπανία που ετοίμαζε εξέγερση και οι στρατηγοί του νίκησαν τους Βέρβερους στη Βόρεια Αφρική. Επενέβη επίσης στις υποθέσεις των Φράγκων στην πρώην επαρχία της Γαλατίας.
75) Ο Φλάβιος Μαυρίκιος Τιβέριος Αύγουστος ήταν αυτοκράτορας του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους και ηγεμόνευσε στον Βυζαντινό θρόνο από το 582 έως το 602. Θεωρείται ο πρώτος Βυζαντινός Αυτοκράτορας με εξολοκλήρου Ελληνική καταγωγή. Ο Μαυρίκιος ήταν διακεκριμένος στρατηγός και χρίστηκε διάδοχος του Τιβέριου μια εβδομάδα πριν τον θάνατο του τελευταίου. Ο Μαυρίκιος διεξήγαγε επιτυχείς αγώνες κατά των Αβάρων και Σλάβων στα δυτικά, αποκαθιστώντας τη βυζαντινή κυριαρχία στη Βαλκανική. Ο Μαυρίκιος είναι επίσης γνωστός για τη συγγραφή ενός εξαιρετικού εγχειριδίου στρατιωτικής τακτικής, του Στρατηγικού, που αποτέλεσε τη βάση της βυζαντινής στρατιωτικής μηχανής μέχρι και τον 11ο αιώνα.
76) Ο Φλάβιος Ηράκλειος ήταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το 610 έως το 641. Ο Ηράκλειος κατατάσσεται αναμφισβήτητα ανάμεσα στους μεγαλύτερους των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Είναι παροιμιώδης η παρουσία του στα πεδία των μαχών. Εμπνευσμένος από μια βαθιά πίστη ότι έχει τη θεία εύνοια, πάντα ετίθετο προσωπικά επικεφαλής του στρατού του, κατά τρόπο που ενέπνεε και τον πλέον ολιγόψυχο στρατιώτη, και προκαλούσε τον τρόμο και το δέος στις τάξεις του αντιπάλου. Αναλογιζόμενος κανείς τη δεινή θέση της Αυτοκρατορίας στις αρχές του 7ου αιώνα, αντιλαμβάνεται πώς η καταλυτική παρουσία του, τόσο στο στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και χάρη στη διοικητική καινοτομία των Θεμάτων, ανέκοψε την πορεία εξαφάνισης του Βυζαντίου και εξασφάλισε την επιβίωσή του για τους επόμενους δύσκολους αιώνες.
77) Ο Ανδρόνικος Ασάν ήταν πρωτοστράτωρ (επίτροπος) του Μορέως από το 1316 ως το 1322. Ο Ανδρόνικος, μετά το θάνατο του Μιχαήλ Καντακουζηνού το 1316, διορίστηκε πρωτοστράτωρ (επίτροπος) του Μορέως. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του συγκρούστηκε με τους Φράγκους του Πριγκιπάτου της Αχαΐας καταλαμβάνοντας αρκετά κάστρα, όπως το κάστρο της Καρύταινας το 1320. Κατάφερε να επαναφέρει όλη σχεδόν την Αρκαδία υπό την βυζαντινή εξουσία και να συνεχίσει την ανάκτηση της Πελοποννήσου, που είχε διακοπεί απότομα το 1265.
78) Ο Αλέξιος Στρατηγόπουλος γεννήθηκε τα τέλη του 12ου με αρχές του 13ου αιώνα. Ήταν στρατηγός της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας και είχε λάβει το αξίωμα του Μεγάλου Δομέστικου επί βασιλείας του Μιχαήλ Η´ του Παλαιολόγου. Έμεινε γνωστός κυρίως λόγω της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, η οποία αποτέλεσε την πιο λαμπρή αλλά ταυτόχρονα και η τελευταία νικηφόρα στρατιωτική επιχείρισή του, καθώς στην συνέχεια ηττάται σε όλες τις επόμενες μάχες, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί και να παραμείνει ταπεινωμένος μέχρι τον θάνατό του.
79) Ο Μιχαήλ Βούρτζης ήταν ο κορυφαίος Βυζαντινός στρατηγός στα τέλη του 10ου αιώνα. Έγινε ονομαστός για την κατάληψη της Αντιόχειας το 969, αλλά έπεσε σε δυσμένεια από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Β΄ Φωκά . Αγανακτισμένοι η Οικογένεια Βούρτζη ένωσε τις δυνάμεις της με τους συνωμότες που δολοφόνησαν τον Φωκά λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο Βούρτζης επανεμφανίζεται σε εξέχοντα ρόλο στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ αυτοκράτορας Βασιλείου Β΄ και του επαναστάτη Βάρδα Σκληρού , όπου άλλαξε στρατόπεδα, από υποταγή στον αυτοκράτορα κι έπειτα στους αντάρτες και πάλι στον Βασίλειο Β΄. Παρ' όλα αυτά, είχε διοριστεί εκ νέου ως δούξ της Αντιόχειας από τον Βασίλειο, μια θέση που κατείχε μέχρι το 995, όταν κι αντικαταστάθηκε εξαιτίας τής αποτυχίες του στον πόλεμο εναντίον των Φατιμιδών.
80) Ο Ιωάννης Λόγγος Ιουστινιάνης ήταν Γενουάτης στρατιωτικός, μέλος μίας από τις σημαντικότερες οικογένειες της Γένοβας, και πρωτοστράτωρ της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ήταν ένας από τους υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης κατά την Άλωση από τους Οθωμανούς το 1453, ως επικεφαλής ενόπλου τμήματος 700 Γενουατών. Στις 29 Μαΐου 1453, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε σοβαρά από βλήμα οθωμανικού πυροβολικού. Μετά τον τραυματισμό του αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τις συγκρούσεις, έριξε κατακόρυφα την ψυχολογία και αποφασιστικότητα των πολιορκημένων. Ο Μωάμεθ Β΄ διέταξε πλήρη έφοδο, βλέποντας την αποχώρηση του Ιουστινιάνη ως μεγάλη ευκαιρία. Ο ίδιος ο Ιουστινιάνης, μαζί με τους άντρες του, κατάφεραν να διαφύγουν με πλοία, όμως βαριά τραυματισμένος πέθανε την 1η Ιουνίου 1453.
81) Ο Κατακαλών Κεκαυμένος ήταν Βυζαντινός στρατιωτικός και συγγραφέας στα μέσα του 11ου αιώνα. Διακρίθηκε για πρώτη φορά στην σικελική εκστρατεία του Γεωργίου Μανιάκη. Εκεί, με το βαθμό του πρωτοσπαθάριου, διέταξε ένα στρατιωτικό απόσπασμα και οδήγησε την επιτυχή υπεράσπιση της Μεσσήνης από την αραβική επίθεση το 1040. Το 1043 νίκησε τους Ρως στην επιδρομή τους κατά την αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, και ονομάστηκε βέστης και άρχοντας των παραδουνάβιων πόλεων. Επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου είχε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα. Ο Κατακαλών Κεκαυμένος πιστεύεται ότι είναι ο συγγραφέας του λεγόμενου "Στρατηγικόν του Κεκαυμένου".
82) Ο Ιωάννης Κουρκούας ήταν Βυζαντινός στρατηγός του 10 ου αιώνα που διακρίθηκε κυρίως στους αγώνες της αυτοκρατορίας εναντίον των Αράβων. Ως
δομέστικος των σχολών της Ανατολής διεξήγαγε πολλές εκστρατείες σε περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τους Άραβες τρεις αιώνες προ της εποχής του και θεωρούντο πλέον αραβικά εδάφη. Αρκετοί σύγχρονοί του τον χαρακτήρισαν «άλλον Τραϊανόν ή Βελισάριον». Από πολλούς ιστορικούς θεωρείται πρόδρομος της λεγόμενης «Βυζαντινής εποποιίας» των αυτοκρατόρων Νικηφόρου Β΄ Φωκά, Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή και Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου, εκ των οποίων οι δύο πρώτοι συνέχισαν και ολοκλήρωσαν το έργο του.
83) Ο Μιχαήλ Λαχανοδράκων ήταν στρατηγός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας , ο οποίος ορίσθηκε από το 778 μ.Χ. αρχιστράτηγος των στρατευμάτων της Μικράς Ασίας. Το ίδιο εκείνο έτος κινήθηκε εναντίον των Αράβων και εισέβαλε στην
Κομμαγηνή, από όπου επέστρεψε θριαμβευτής. Τον επόμενο χρόνο αραβικά στρατεύματα στάλθηκαν εναντίον των βυζαντινών εδαφών με διαταγή του χαλίφη Μαχαδή και έφθασαν μέχρι το Δορύλαιο, το οποίο πολιόρκησαν. Ο Λαχανοδράκων με επιτυχημένες ενέργειες κατόρθωσε να αναγκάσει τους Άραβες να εγκαταλείψουν την πολιορκία μέσα σε 17 ημέρες. Το 780 για μία ακόμα φορά αραβικά στρατεύματα με αρχηγούς τους Αρούν και Οσμάν, γιους του χαλίφη, ηττήθηκαν από τον Μιχαήλ Λαχανοδράκοντα, ο οποίος ύστερα από νέα νίκη του το 782 εξανάγκασε την αραβική πλευρά να συνάψει ειρήνη με τους Βυζαντινούς.
84) Ο Γεώργιος Μανιάκης ήταν Βυζαντινός στρατηγός που έδρασε κατά το β’ τέταρτο του 11ου αιώνα. Θεωρείται συνεχιστής της «Μακεδονικής εποποιίας», δηλαδή των στρατιωτικών επιτευγμάτων των αυτοκρατόρων - στρατηλατών Νικηφόρου Β' Φωκά, Ιωάννη Α' Τσιμισκή και Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου. Υπό την ηγεσία του Μανιάκη τα βυζαντινά όπλα θριάμβευσαν στο ανατολικό και δυτικό μέτωπο κατά την περίοδο παρακμής που ακολούθησε τον θάνατο του Βουλγαροκτόνου. Όμως, η συνεχής υπονόμευσή του από την αυτοκρατορική αυλή, τον εξώθησε σε ανταρσία με άδοξο. τέλος.
85) Ο Νικόλαος Μαυροκατακαλών ήταν Βυζαντινός στρατηγός στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κομνηνού (1081-1118). Την άνοιξη του 1087 από κοινού με έναν άλλο στρατηγό, τον Βεμπητζιώτη κοντά στη μικρή πόλη Κούλη, πάνω στον δρόμο που οδηγούσε από τον Αίμο στην Κωνσταντινούπολη, νίκησαν στρατιά 80.000 ανδρών αποτελούμενη από Πετσενέγους, Κομάνους και Ούγγρους, που είχαν επικεφαλής τον χαγάνο Τζελγού και τον έκπτωτο βασιλιά των Ούγγρων Σολομώντα. Ως αποτέλεσμα οι Πετσενέγοι υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν τη Μακεδονία και τη Θράκη και να καταφύγουν πέραν του Αίμου.
86) Ο Νικηφόρος Ουρανός υπήρξε ένας από τους ικανότατους στρατηγούς του
Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου (10ος-11ος αιώνας). Ήταν διοικητής της Αντιόχειας. Μαζί με τον Νικηφόρο Ξιφία και τον Ευστάθιο Δαφνομήλη, αποτελούσαν τρεις από τους σημαντικότερους στρατηγούς του Βασιλείου που χάρισαν αποφασιστικές νίκες στον αυτοκρατορικό στρατό. Η πιο σημαντική νίκη του ήταν αυτή κατά τη μάχη του Σπερχειού ποταμού, το 996 ή 997, κατά την οποία τα βουλγαρικά στρατεύματα τράπηκαν σε φυγή και τραυματίστηκε ο τσάρος Σαμουήλ.
87) Ο Γρηγόριος Πακουριανός ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους στρατιωτικούς του Βυζαντίου κατά τον 11ο αιώνα. Τέθηκε στην υπηρεσία των Βυζαντινών και διακρίθηκε ως διοικητής στρατευμάτων για τις πολεμικές του αρετές. Ανέλαβε κατά καιρούς το αξίωμα του δούκα στην Τραπεζούντα, στην Θεοδοσιούπολη, στο Κάρς, στα Σμολενά και τέλος, το 1081, έγινε Μέγας Δομέστικος της Δύσης. Συνδέθηκε φιλικά με τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό, ώστε μετά την ανάρρησή του τελευταίου στον αυτοκρατορικό θρόνο έλαβε νέους τίτλους και αξιώματα. Αγωνίστηκε μαζί με τον Αλέξιο για την αντιμετώπιση των επιδρομών των Νορμανδών, των Κο υμάνων και των Πετσενέγκων. Σκοτώθηκε σε αρκετά μεγάλη ηλικία, το 1086, πολεμώντας κατά των Πετσενέγων υπέρ της ακεραιότητας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που την είχε υπηρετήσει σε όλη του τη ζωή.
88) Ο Βάρδας Σκληρός ήταν Βυζαντινός στρατηγός που ηγήθηκε μιας ευρείας Ασιατικής επανάστασης κατά του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β ΄ το 976–979. Ως μεγαλύτερο κατόρθωμα του λογίζεται η εξαιρετική άμυνα της Κωνσταντινούπολης κατά του στρατού του Σβιάτοσλαβ Α΄ του Κιέβου το 970. Κατά τη Μάχη της Αρκαδιούπολης της Θρακης, κατάφερε να επιφέρει 20.000 απώλειες στους Ρως, ενώ η εκστρατεία κόστισε τις ζωές μόλις 25 Ελλήνων στρατιωτών. Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό, ο Βάρδας ήταν «άνθρωπος που δεν ήταν μόνο ικανός στο σχεδιασμό, αλλά εξαιρετικά έξυπνος κατά την εκτέλεση των σχεδίων του, κατείχε τεράστιο πλούτο, με το κύρος του βασιλικού αίματος και της επιτυχίας σε μεγάλους πολέμους, με όλη τη στρατιωτική κάστα στο πλευρό για να βοηθήσει το σκοπό του.»
89) Ο Ρωμανός Σκληρός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, μέλος της επιφανούς αριστοκρατικής οικογένειας των Σκληρών. Είχε διοριστεί Δούξ (διοικητής) της Αντιόχειας το 990-991. Ήταν γιος, και το μοναδικό παιδί, του στρατηγού και σφετεριστή του θρόνου Βάρδα Σκληρού. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του πατέρα του Βάρδα το 979 τον ακολούθησε στην φυγή του στο χαλιφάτο των Αββασιδών για να επιστρέψουν το 987 και να συμμετάσχουν σε μια άλλη εξέγερση με τον Βάρδα Φωκά. Ο Ρωμανός την ίδια χρονιά αυτομόλησε στο στρατόπεδο του αυτοκράτορα, αναφέρεται ότι η φυγή του ήταν στρατήγημα του πατέρα του ή έφυγε επειδή διαφωνούσε με την συνεργασία στην στάση με τους Φωκάδες. Μετά την αποτυχία και αυτής της εξέγερσης ο Ρωμανός Σκληρός φαίνεται ότι παρέμεινε σε σημαντικές θέσεις, και υπηρέτησε ως δούξ της Αντιόχειας.
90) Ο Νικηφόρος Φωκας στέφθηκε αυτοκράτορας, αφού παντρεύτηκε την χήρα σύζυγο του Ρωμανού, Θεοφανώ. Ήταν χαρακτήρας που συνδύαζε αρμονικά τη στρατιωτική ικανότητα αφενός, με την χριστιανική απλότητα και μετριοφροσύνη αφετέρου. Είχε αποκτήσει μεγάλη πείρα στα στρατιωτικά, λόγω των συνεχών πολέμων εναντίον των Αράβων, από τους οποίους επανέκτησε και την Κρήτη το 961 μ.Χ., και επέκτεινε τα σύνορα του Βυζαντίου πέρα από τον Ευφράτη, μετά από σημαντικές νίκες στην Συρία. Στις επιχειρήσεις για την πολιορκία και την τελική πτώση της Αντιόχειας συνέβαλε ο Πέτρος Φωκάς.
91) Ο Βάρδας Φωκάς ήταν διαπρεπής Βυζαντινός στρατηγός που πήρε μέρος σε τρεις εξεγέρσεις υπέρ και κατά της κυβερνούσας μακεδονικής δυναστείας. Για τις ζωτικής σημασίας υπηρεσίες του διορίσθηκε δομέστικος των σχολών. Οδήγησε τα βυζαντινά στρατεύματα στην ανακατάληψη του Χαλέπίου από τους Σαρακηνούς και, όπως αναφέρει ο Μιχαήλ Ψελλός, «του δόθηκε το προνόμιο του θριάμβου και πήρε τη θέση του ανάμεσα στους προσωπικούς φίλους του κυριάρχου του». Την ίδια περίοδο και το 986-987 αναφέρεται ως Δούξ Αντιοχείας Αν και η στρατιωτική του καριέρα ήταν γρήγορη σε άνοδο σε ανώτατα αξιώματα, ακόμα πιο γρήγορα κατέρρευσε.
92) Ο Ιωσήφ Ταρχανειώτης ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, πρόεδρος, και Δούξ Αντιόχειας το 1072-1073 ή 74, κυρίως γνωστός για την μη συμμετοχή του στην αποφασιστική Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071. Ήταν ένας έμπειρος στρατηγός και δεύτερος στην ιεραρχία του βυζαντινού στρατού στη μάχη του Μαντζικέρτ, με 20.000 στρατιώτες υπό τις διαταγές του. Το τμήμα του Ταρχανειώτη αποσπάστηκε από το κυρίως σώμα με εντολή του αυτοκράτορα πριν από την κύρια μάχη, αλλά ο Ταρχανειώτης παρέκλινε της πορείας του και κατευθύνθηκε ακόμα μακρύτερα, προς την πόλη Μελιτηνή. Ακόμα κι αν ο Ταρχανειώτης ηττήθηκε σε μάχη (σύμφωνα με τις Σελτζούκικες πηγές), ο Ταρχανειώτης επέζησε. Ο Ιωσήφ πέθανε το 1074, ενώ είχε διορισθεί ως δούξ της Αντιόχειας.
93) Ο Κατακαλών Ταρχανειώτης ήταν στρατηγός, μάγιστρος, κουροπαλάτης και δούξ. Καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Ιωσήφ Ταρχανειώτης, που πέθανε το 1034 κι ενώ ήταν Διοικητής (δούξ) της Αντιόχειας τότε τον αντικατέστησε, ο Κατακαλών. Η θητεία του ήταν ολιγοήμερη, ο Κατακαλών δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τις ταραχές που γίνονταν στην πόλη της Αντιόχειας και αντικαταστάθηκε από τον Ισαάκιο Κομνηνό. Αργότερα ο Κατακαλών αντιμετώπισε επιτυχημένα τους Κουμάνους στην Αδριανούπολη.
94) Ο Τατζάτης ή Τατζάτιος ήταν στρατηγός στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Υπό τον Κωνσταντίνο Ε΄, φέρεται να πολέμησε εναντίον των Βουλγάρων, και έφτασε στο αξίωμα του στρατηγού περίπου το 760. Δεν είναι γνωστό ποια θέματα κυβέρνησε, αλλά το 776 ηγούνταν του Θέματος Βουκελλαρίων. Κατά το ίδιο έτος, οδήγησε το στρατό του σε μια επιτυχημένη εκστρατεία εναντίον των Αράβων, μέχρι τα Σαμόσατα. Το 778 πήρε μέρος σε μια επιτυχημένη, μεγάλης κλίμακας εκστρατεία εναντίον της Γερμανίκεια ; υπό τη γενική διοίκηση του Μιχαήλ Λαχανοδράκοντος.
95) Ο Αλέξιος Φιλανθρωπινός ή Φιλανθρωπηνός ήταν βυζαντινός στρατιωτικός που σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες κατά των Τουρκομάνων στα τέλη του
13ου αιώνα. Με τον Φιλανθρωπινό επιχειρήθηκε η πιο πολλά υποσχόμενη προσπάθεια ανακατάληψης της Μικράς Ασίας από τους Βυζαντινούς κατά την Παλαιολόγεια περίοδο. Η προσπάθεια, όμως, δεν τελεσφόρησε λόγω της στάσης στην οποία εξωθήθηκε και η οποία είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη και τύφλωσή του.
96) Ο Κωνσταντίνος Φωκάς ήταν βυζαντινός αριστοκράτης και στρατηγός. Ήταν ο νεότερος γιος του Βάρδα Φωκά. Όταν ο πατέρας του διορίστηκε ως δομέστικος των σχολών το 945, ο Κωνσταντίνος διορίστηκε στρατηγός του θέματος της Σελευκείας, στην Μικρά Ασία. Συμμετείχε στις εκστρατείες του πατέρα του εναντίον των μουσουλμάνων, και συνελήφθη από τον Χαμδανίδη εμίρη του Χαλεπίου, Σαΐφ αλ Ντάουλα, στην μάχη της Μαράς το 953. Ο Κωνσταντίνος σύντομα αρρώστησε και πέθανε. Σε αντίποινα πολλοί Άραβες αιχμάλωτοι, μαζί και συγγενείς του εμίρη των Χαμδανιδών, εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του θανάτου του.
97) Ο πατρίκιος Νικήτας Χαλκούτζης ήταν Βυζαντινός στρατηγός, το πρώτο καταγεγραμμένο μέλος της οικογένειας Χαλκούτζη, ο οποίος έγινε ιδιαιτέρως γνωστός για την ανακατάληψη της Κύπρου από τους Άραβες το 965.
98) Ο Χατατούριος, ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, και κατεπάνω ή Δούξ Αντιόχειας διορισμένος από τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ΄ Διογένη. Ο Χατατούριος αντιμετώπισε εξέγερση στην Αντιόχεια και συμμετείχε με το πλευρό του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄. Αργότερα όταν ο Ρωμανός απελευθερώθηκε μετά την αιχμαλωσία του στη Μάχη του Ματζικέρτ, ο Χατατούριος τον υποστήριξε. Αναφέρεται ότι μάζεψε στρατό και πήγε και ενώθηκε μαζί του στο Κάστρο Τυροποιός στην Καππαδοκία, κι έπειτα πήγε στην Κιλικία. Εκεί ο Χατατούριος οχυρώθηκε στο όρος Ταύρος αλλά νικήθηκε σε μάχη από τον Ανδρόνικο Δούκα, στη μάχη αυτή έχασε και την ζωή του.
99) Ο Νικήτας Ωορυφάς ή Ορύφας ήταν Βυζαντινός ναύαρχος ο οποίος έδρασε κατά τα μέσα του 9ου αιώνα. Συγκρούστηκε επανειλημμένα με αραβικές ναυτικές δυνάμεις. Χάρη στις επιτυχίες του τιμήθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα
http://greekhistoryandprehistory.blogspot.gr
Το τείχος του Αδριανού στη Μεγάλη Βρετανία είναι η απόδειξη ότι οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν ποτέ να αντιμετωπίσουν τα βαρβαρικά φύλα του βορά, σύμφωνα με τους ιστορικούς. Γι αυτό έφτιαξαν το τείχος για να προστατευτούν. Η επεκτατική πολιτική που ακολουθούσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πραγματοποιούταν χάρη τον ισχυρό και άρτια εκπαιδευμένο στρατό της. Ο Βυζαντινός στρατός αποτέλεσε την εξέλιξη αυτού της ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Δυτικοί, συχνά περιέγραφαν τους Βυζαντινούς στρατιώτες σαν θηλυπρεπείς και απρόθυμους για μάχη, μα αυτή είναι μια εσφαλμένη εντύπωση. Οι Βυζαντινοί εκτιμούσαν την στρατιωτική ευφυΐα και πειθαρχία περισσότερο από τη γενναιότητα και τη ρώμη. Οι «Ρωμαίοι» στρατιώτες ήταν μια ευπειθής δύναμη αποτελούμενη από πολίτες πρόθυμους να πολεμήσουν μέχρι τέλους για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους και την πατρίδα τους, ενισχυμένοι από μισθοφόρους. Η στρατολογία πεζικού συνέχιζε να εφαρμόζεται όπως και στο Ρωμαϊκό στρατό, για όλους τους ικανούς να υπηρετήσουν πολίτες. Ακολουθεί κατάλογος που ολοκληρώνει το προηγούμενο άρθρο για τους 100 σπουδαιότερους στρατηγούς του Ελληνο-Ρωμαικου και Βυζαντινού Κόσμου.51) Ο Τίτος Κόιντος Φλαμινίνος ήταν ένας Ρωμαίος πολιτικός και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδας κατά τον Δεύτερο Μακεδονικό Πόλεμο. Υπηρέτησε ως χιλίαρχος στον Β' Καρχηδονιακό Πόλεμο και το 205 π.Χ διορίστηκε πραίτωρας στον Τάραντα. Ήταν ένας curule aedile (ρωμαϊκό αξίωμα για τα δημόσια κτήρια και την εύρυθμη λειτουργία των δημόσιων εορτών) στη Ρώμη το 203 π.Χ και ένας quaestor (αξίωμα επιτήρησης χρηματικοοικονομικών υποθέσεων του κράτους) το 199 π.Χ.
52) Ο Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων ο Αφρικανός, ήταν στρατηγός κατά το Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο και πολιτικός της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Όταν έγινε ανθύπατος της Ισπανίας, κυρίευσε την Νεα Καρχηδόνα κι νίκησε τον Ασδρούβα, τον αδελφό του Αννίβα. Στα 207 π.Χ. έγινε ύπατος μετέφερε τον πόλεμο στην Αφρική, εκστρατεύοντας εναντίον των Καρχηδονίων. Πέτυχε να επισπεύσει την ανάκληση του Αννίβα στην Καρχηδόνα. Εγκαταλείποντας τις κατακτήσεις του, ο Αννίβας αποχώρησε εσπευσμένα από την Ιταλια και το επίκεντρο του πολέμου μεταφέρθηκε στη Αφρική. Η καθοριστική νίκη του Σκιπίωνα στη Ζάμα οδήγησε στη λήξη του Δεύτερου Καρχηδονιακού πολέμου. Μετά από την ειρήνη, ο Σκιπίων γύρισε στη Ρώμη θριαμβευτής και επονομάστηκε Αφρικανός. Ανέλαβε μεγάλα αξιώματα κι εγένετο ακόμα και πρόεδρος της συγκλήτου.
53) Ο Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος ήταν Ρωμαίος στρατηγός και ύπατος, νικητής του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα στην Πύδνα, και επονομάστηκε Μακεδονικός. Ο Αιμίλιος Παύλος μετέβη στη Μακεδονία και κατόρθωσε να νικήσει και να αιχμαλωτίσει τον αντίπαλό του, βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα, στη Μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ. και να κατακτήσει την Μακεδονία.
54) Ο Λεύκιος Μόμμιος ήταν Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός, που έζησε κατά τον 2ο αιώνα π.Χ. Έλαβε το προσωνύμιο «ο Αχαϊκός» , επειδή ήταν εκείνος που προσάρτησε το 146 π.Χ. στη ρωμαϊκή επικράτεια μεγάλο μέρος των ελληνικών εδαφών, σχηματίζοντας έτσι την Επαρχία της Αχαΐας. Ο Μόμμιος ήταν ο πρώτος «novus homo» καταγόμενος από την τάξη των πληβείων που κέρδισε επώνυμο για τις στρατιωτικές του υπηρεσίες.
55) Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας ήταν Ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός συντηρητικών πεποιθήσεων, ο οποίος εκλέχθηκε ύπατος δύο φορές. Όντας χαρισματικός και αποτελεσματικός σε στρατιωτικά ζητήματα, ο Σύλλας προέλασε με τα στρατεύματά του κατά της ίδιας της Ρώμης δύο φορές, απολαμβάνοντας την απόλυτη εξουσία που του χάρισε το αξίωμα του Δικτάτορα. Ακολούθησε το Μάριο στη Νουμιδια, όταν ο τελευταίος ανέλαβε να ολοκληρώσει τον πόλεμο κατά του Ιουγούρθα. Ο Σύλλας συνέβαλε καταλυτικά στη νίκη των Ρωμαίων το 106 π.Χ. Αργότερα εκστράτευσε στην Ελλάδα και την Μικρά Ασία και νίκησε τον βασιλιά Μιθριδατη ΣΤ' τον Ευπατορα, βασιλιά του Πόντου.
56) Ο Γάιος Μάριος ήταν Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία των Ρωμαίων στην Ιβηρία, όπου ανεδείχθη για τις στρατιωτικές ικανότητές του. Το 119 π.Χ. έλαβε το αξίωμα του δημάρχου. Το 115 π.Χ. εκλέχτηκε στρατηγός και έγινε διοικητής της Ιβηρίας. Ακολούθησε τον Μέτελλο στον πόλεμο κατά του Ιουγούρθα ως αντιστράτηγος. Οι Ρωμαίοι τον εξέλεξαν ύπατο, στρατηγό στον πόλεμο κατά του Ιουγούρθα. Κατά τα χρόνια που διετέλεσε ύπατος πολέμησε με επιτυχία ενάντια στους Τεύτονες και τους Κίμβρους, γερμανικές φυλές που εισέβαλαν στην Γαλατία και την Ιταλια. Για τις επιτυχίες του έλαβε την τιμητική διάκριση του «Τρίτου Ιδρυτή της Ρώμης».
57) O Γναίος Πομπήιος ο Μέγας ήταν στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Οι πολύ μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες του Πομπήιου σε πολύ νεαρή ηλικία, του έδωσαν την δυνατότητα να γίνει για πρώτη φορά ύπατος χωρίς να πληροί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις. Ο Σύλλας τον επονόμασε Magnus (Μεγάλο). Διετέλεσε τρεις φορές ύπατος και τέλεσε τρεις θριάμβους. Τα μεγαλύτερα κατορθώματα του Πομπήιου ήταν οι νίκες του κατά των οπαδών του Μαρίου το 82-81, η επικράτησή του στην αναστατωμένη από τον στρατηγό Σερτώριο Ισπανία, η εξάλειψη της πειρατείας από τη Μεσόγειο σε εφαρμογή του Γαβινείου Νόμου και η νίκη στο Γ' Μιθριδατικό Πόλεμο. Στα μέσα της δεκαετίας του 60 π.Χ. ο Πομπήιος σχημάτισε με τον Μάρκο Λικίνιο Κράσσο και τον Ιούλιο Καίσαρα την Πρώτη Τριανδρία, μιαν ανεπίσημη πολιτικοστρατιωτική συμμαχία.
58) Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος ήταν Ρωμαίος πολιτικός από αριστοκρατική οικογένεια και ο πλουσιότερος άνθρωπος στη Ρωμαϊκή ιστορία. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική της Ρωμαϊκής δημοκρατίας σχηματίζοντας την πρώτη τριανδρία. Υποστήριξε τον Ιούλιο Καίσαρα στη σταδιοδρομία του, έγινε διοικητής και διακρίθηκε κυρίως μετά την δικτατορία του Σύλλα και στην κατάπνιξη της εξέγερσης των δούλων με επικεφαλής τον Σπάρτακο. Αργότερα, έγινε μέλος της τριανδρίας που αποτελούνταν από τον ίδιο, τον Καίσαρα και τον Πομπήιο και ενώ είχε καλές σχέσεις με τον πρώτο, δεν είχε τις ίδιες με τον δεύτερο. Το 55 π.Χ έγινε στρατηγός στην ανατολή όπου είχαν της κτήσεις τους οι Πάρθοι πού απείλησαν τις κτήσεις των Ρωμαίων οργανώνοντας εκστρατεία εναντίον τους που κατέληξε σε αποτυχία. Ο ίδιος ο Κράσσος σκοτώθηκε στη Μάχη των Καρρών.
59) Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ ήταν Ρωμαίος πολιτικός, στρατηγός και αξιόλογος συγγραφέας της λατινικής ιστοριογραφίας. Έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στον μετασχηματισμό της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μέγας στρατηγός και χαρισματικός πολιτικός, ο Ιούλιος Καίσαρ άλλαξε τη μορφή του πολιτεύματος της Ρώμης ενώ με τις κατακτήσεις του έβαλε τις βάσεις της εξέλιξης του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
60) Ο Μάρκος Αντώνιος ήταν Ρωμαίος πολιτικός και στρατηγός, ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά την μετατροπή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Μάρκος Αντώνιος ήταν υποστηρικτής του Ιούλιου Καίσαρα και υπηρέτησε ως ένας από τους στρατηγούς του κατά την κατάκτηση της Γαλατίας και κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Το 42 π.Χ. ο Αντώνιος, μαζί με τον Οκταβιανό, νίκησε στους Φιλίππους της Μακεδονίας τους δολοφόνους του Καίσαρα, τον Βρούτο και τον Κάσσιο. Ο Οκταβιανός κήρυξε εναντίον του πόλεμο, ο οποίος κρίθηκε στο ακρωτήριο
Άκτιο, στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου. Ο Αντώνιος, νικημένος, επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου τον ακολούθησε ο νικητής Οκταβιανός και πέθανε.
61) Ο Αύγουστος ήταν ο ιδρυτής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο πρώτος της αυτοκράτορας, κυβερνώντας από το 27 π.Χ. έως το θάνατό του το 14 μ.Χ. Η ηγεμονία του Αυγούστου αποτέλεσε την αφετηρία μιας σχετικά ειρηνικής περιόδου, που είναι γνωστή ως Pax Romana, δηλαδή Ρωμαϊκή Ειρήνη. Παρά τους συνεχείς πολέμους στα σύνορα και έναν εμφύλιο πόλεμο για τη διαδοχή της αυτοκρατορίας, η Μεσόγειος γνώρισε την ειρήνη για πάνω από δύο αιώνες. Ο Αύγουστος επέκτεινε τα εδάφη της αυτοκρατορίας, διασφάλισε τα σύνορά της με τα υποτελή γειτονικά έθνη και συνήψε ειρήνη με την Παρθία χρησιμοποιώντας διπλωματικά μέσα.
62) Ο Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός, γνωστός απλά ως Βεσπασιανός, ήταν ο 9ος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καθώς και ο ιδρυτής της δυναστείας των Φλαβίων. Ήταν γνωστός για πολλά δημόσια έργα τα οποία δημιούργησε. Εξελέγη ύπατος στη Γερμανία. Το 69, ο Βεσπασιανός έγινε αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενώ πολεμουσε τους Εβραίους κατα την Ιουδαϊκή επανάσταση. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του δημιούργησε πολλά κτήρια, όπως το Κολοσσαίο και το Φόρουμ.
63) Ο Μάρκος Ουλπιός Νέρβας Τραϊανός ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 98 έως το θάνατό του το 117. Επίσημα χαρακτηρισμένος από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο ως
optimus princeps ("ο καλύτερος ηγεμόνας"), ο Τραϊανός έμεινε στην ιστορία ως ένας επιτυχημένος στρατιωτικός-αυτοκράτορας που ηγήθηκε της μεγαλύτερης στρατιωτικής επέκτασης στη ρωμαϊκή ιστορία, οδηγώντας την αυτοκρατορία στην επίτευξη της μέγιστης εδαφικής έκτασης. Γνωστός για τη φιλανθρωπική του διακυβέρνηση, επιβλέποντας εκτεταμένα προγράμματα ανοικοδόμησης δημοσίων κτιρίων και εφαρμόζοντας πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας, η οποία του χάρισε διαρκή φήμη ως τον δεύτερο από τους πέντε καλούς αυτοκράτορες που κυβέρνησαν σε μία εποχή ειρήνης και ευημερίας στην περιοχή της Μεσογείου.
64) Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 161 έως το 180. Κυβέρνησε ως συναυτοκράτορας με τον Λεύκιο Βέρο από το 161 έως το θάνατο του Βέρου το 169. Ήταν ο τελευταίος από τους "Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες" και θεωρείται επίσης ως ένας από τους σημαντικότερους στωικούς φιλοσόφους. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία νίκησε την αναγεννημένη Παρθική Αυτοκρατορία στην Ανατολή. Επίσης πολέμησε εναντίον των γερμανικών φυλών στη Γαλατία και τον Δούναβη, ενώ σημειώθηκε και μία στάση εναντίον του, στην Ανατολή, από τον Αβίδιο Κάσσιο, η οποία απέτυχε.
65) Ο Διοκλητιανός ή Διοκλής ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 284 έως το 305. Ο Διοκλητιανός αναρριχήθηκε στη στρατιωτική ιεραρχία και έγινε διοικητής του ιππικού του αυτοκράτορα Κάρου. Μετά το θάνατο του Κάρου και του γιου του, Νουμεριανού, σε εκστρατεία στην Περσία, ο Διοκλητιανός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Ο τίτλος διεκδικήθηκε επίσης από τον άλλον επιζώντα γιο του Κάρου, τον Καρίνο, αλλά ο Διοκλητιανός τον νίκησε στη μάχη του Μάργου. Η βασιλεία του Διοκλητιανού σταθεροποίησε την αυτοκρατορία και σηματοδότησε το τέλος της κρίσης του 3ου αιώνα.
66) Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνστάντιος ή Κωνστάντιος Α΄ ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 293 έως το 306, κυρίως γνωστός ως Κωνστάντιος Χλωρός. Ήταν ο πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ιδρυτής της Κωνσταντίνειας Δυναστείας. Ως καίσαρας εκστράτευσε εκτενώς κατά μήκος των συνόρων του Ρήνου, νικώντας τους Αλαμαννούς και τους Φράγκους. Κατά την περίοδο που ήταν Καίσαρας επί Διοκλητιανού δεν πήρε θέση στους διωγμούς εναντίον των Χριστιανών. Η σύζυγός του, η Αγία Ελένη αναφέρεται ότι είναι αυτή η οποία βρήκε τον Τίμιο Σταυρό του Ιησού Χριστού.
67) Ο Μέγας Κωνσταντίνος Α΄ ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 306 έως το 337. Ήταν γιος του Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου, αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού, και της συζύγου του, Ελένης. Ο πατέρας του έγινε καίσαρας, αναπληρωτής αυτοκράτορας στη δύση, το 293. Ο Κωνσταντίνος στάλθηκε ανατολικά, όπου ανέβηκε στις τάξεις για να γίνει στρατιωτικός αξιωματούχος των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Γαλέριου. Το 305 αναρριχήθηκε στο βαθμό του Αυγούστου και ανακλήθηκε δυτικά για να εκστρατεύσει υπό τον πατέρα του στη Βρετανία. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 306, αναγνωρίστηκε ως αυτοκράτορας από τον στρατό στο Εβοράκο της Βρετανίας και αναδείχθηκε νικητής σε μία σειρά εμφυλίων πολέμων εναντίον των αυτοκρατόρων Μαξέντιου και Λικίνιου για να γίνει ο μοναδικός ηγέτης Δύσης και Ανατολής από το 324.
68) Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Αποστάτης, αλλά και Ιουλιανός ο Μέγας, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας και αξιοσημείωτος φιλόσοφος και συγγραφέας στην ελληνική γλώσσα. Συμβασίλευσε, ως Καίσαρας, με τον Κωνστάντιο Β´ από το 355 ως το 360 και μόνος του, ως Αύγουστος, από το 361 ως το 363. Ο Ιουλιανός διεξήγαγε αποτελεσματικές επιχειρήσεις απόκρουσης και εκκαθάρισης των βαρβαρικών εισβολών στον ποταμό Ρηνο και απέκτησε την εμπιστοσύνη των στρατιωτών του. Πέτυχε μεγάλη νίκη εναντίον των Αλαμανών στη Μάχη του Στρασβούργου (357). Αυτή η νίκη έπεισε τον Κωνστάντιο για τις ικανότητες του Ιουλιανού. Τα επόμενα δύο χρόνια, η θέση του Ιουλιανού ισχυροποιήθηκε με νίκες εναντίον των Φράγκων και των Αλαμανών. Το 363, ο Ιουλιανός εισέβαλε στο περσικό κράτος, επικεφαλής ισχυρότατου εκστρατευτικού σώματος. το επιχείρημα αποδείχθηκε καταστροφικό για τον ρωμαϊκό στρατό και ο αυτοκράτορας πέθανε κατά την διάρκεια της υποχώρησης.
69) Ο Ουάλης ή Βάλης ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 364 έως το 378. Του δόθηκε το ανατολικό μισό της αυτοκρατορίας από τον αδελφό του, Ουαλεντινιανό Α' , μετά την άνοδο του τελευταίου στο θρόνο. Ο Ουάλης, μερικές φορές γνωστός ως ο "τελευταίος αληθινός Ρωμαίος", ηττήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη της Αδριανούπολης από τους Γοτθους, η οποία σημάδεψε την αρχή της κατάρρευσης της φθίνουσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
70) Ο Θεοδόσιος Α ΄ ο Μέγας, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 379 έως το 395. Ο Θεοδόσιος ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας που κυβέρνησε τόσο στο ανατολικό όσο και στο δυτικό μισό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Βασίλευσε ως συναυτοκράτορας αρχικά με το Γρατιανό και Ουαλεντινιανό Β΄ μέχρι το 383, στη συνέχεια μόνο με τον Ουαλεντινιανό Β ΄ και από το 392 και μετά με συναυτοκράτορα τον γιο του Αρκάδιο. Υπήρξε ικανότατος στρατιωτικός αλλά ευνόησε τους Γοτθους μισθοφόρους.
71) Ο Φλάβιος Βελισάριος ή Βελισάριος ήταν στρατηγός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους στρατιωτικούς της βυζαντινής και μεσαιωνικής περιόδου και ένας από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες όλων των εποχών. Διακρίθηκε σε όλα τα μέτωπα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους εκείνης της εποχής με την εξαίρεση της Ισπανίας. Επίσης εισήγαγε πολλές καινοτομίες στην εκπαίδευση και οργάνωση του ρωμαϊκού στρατού της εποχής, καθώς και στην τακτική των επιχειρήσεων. Υπήρξε ένας από τους στενούς συνεργάτες του Ιουστινιανού, στην προσπάθεια του τελευταίου να ανασυστήσει την αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η ζωή και η σταδιοδρομία του παρουσιάζουν εντονότατες εναλλαγές της τύχης, από τον θρίαμβο και τη δόξα στον παραμερισμό και την απώλεια κάθε εύνοιας, αξιωμάτων και περιουσίας και αντιστρόφως.
72) Ο Ναρσής ήταν Αρμένιος στρατηγός στην υπηρεσία των Βυζαντινών κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού Α΄. O Ναρσής πέρασε το περισσότερο κομμάτι της ζωής του ως ευνούχος στο παλάτι των αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης. Το 538 πολέμησε εναντίον των Οστρογότθων στη Ιταλία υπό τις διαταγές του Βελισάριου, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα εμφανίζεται ως δούκας της Θηβαΐδας της Αιγύπτου, όταν με εντολή του Ιουστινιανού κατέλυσε την παγανιστική θρησκεία στα νότια σύνορα της Αιγύπτου. Το 543 υπό τις διαταγές του βυζαντινού στρατηγού Βαλεριανού πολέμησε εναντίον των Περσών στη Μέση Ανατολή.
73) Ο Μούνδος ήταν γερμανικής καταγωγής στρατηγός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού Α' . Τον διόρισε στρατηγό της Ιλλυρίας και της στρατιάς του Δούναβη. Στα επόμενα δύο χρόνια ο Μούνδος απέτρεψε πολλαπλές επιχειρήσεις των Σλάβων και των Βουλγάρων στέλνοντας στην Κωνσταντινούπολη πολλά λάφυρα. Τον Ιανουάριο του 532 επέστρεψε στη θέση του στην Ιλλυρία, αλλά τον ίδιο μήνα βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη με σώμα Έρουλων μισθοφόρων, όταν ξέσπασε η Στάση του Νίκα. Ο Μούνδος που ήταν πάντα πιστός στον Ιουστινιανό και ο Βελισάριος ήταν υπεύθυνοι για τη σφαγή των υποστηρικτών του Υπάτιου στον Ιππόδρομο της Πόλης. Ο Μούνδος παρέμεινε στην Ιλλυρία και, όταν ο Ιουστινιανός προσπάθησε να ανακαταλάβει την Ιταλία από τους Γότθους το 535, έστειλε το στρατό του στη Δαλματία, ενώσω ο Βελισάριος επιτίθεντο στη Σικελία από θάλασσας. Ο Μούνδος νίκησε τους Γότθους και πήρε τη Σαλώνα, αλλά οι Γότθοι επανήλθαν στις αρχές του επόμενου έτους. Σε μια μάχη κοντά στη Σαλώνα, ο γιος του Μούνδου ο Μαυρίκιος περικυκλώθηκε από μεγαλύτερη δύναμη των Γότθων και σκοτώθηκε. Εξαγριωμένος για το θάνατο του γιου του, ο Μούνδος οδήγησε το στρατό του σε νέα νίκη έναντι των εχθρών, αν και τραυματίστηκε θανάσιμα κυνηγώντας τους.
74) Ο Φλάβιος Τιβέριος Κωνσταντίνος ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας, ως Τιβέριος Β´, από το 574 μέχρι το 582. Οι συνεχιζόμενες επιτυχίες κατά των Περσών στην Ανατολή επέτρεψαν για μια ακόμη φορά στον Τιβέριο να στρέψει το βλέμμα του προς τη Δύση. To 579 επεξέτεινε πάλι τη στρατιωτική του δράση στα κατάλοιπα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έστειλε χρήματα και στρατεύματα για να ενισχύσει τη Ραβέννα και για να ανακαταλάβει το λιμάνι της. Σχημάτισε συμμαχία με έναν από τους Βισηγότθους πρίγκιπες στην Ισπανία που ετοίμαζε εξέγερση και οι στρατηγοί του νίκησαν τους Βέρβερους στη Βόρεια Αφρική. Επενέβη επίσης στις υποθέσεις των Φράγκων στην πρώην επαρχία της Γαλατίας.
75) Ο Φλάβιος Μαυρίκιος Τιβέριος Αύγουστος ήταν αυτοκράτορας του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους και ηγεμόνευσε στον Βυζαντινό θρόνο από το 582 έως το 602. Θεωρείται ο πρώτος Βυζαντινός Αυτοκράτορας με εξολοκλήρου Ελληνική καταγωγή. Ο Μαυρίκιος ήταν διακεκριμένος στρατηγός και χρίστηκε διάδοχος του Τιβέριου μια εβδομάδα πριν τον θάνατο του τελευταίου. Ο Μαυρίκιος διεξήγαγε επιτυχείς αγώνες κατά των Αβάρων και Σλάβων στα δυτικά, αποκαθιστώντας τη βυζαντινή κυριαρχία στη Βαλκανική. Ο Μαυρίκιος είναι επίσης γνωστός για τη συγγραφή ενός εξαιρετικού εγχειριδίου στρατιωτικής τακτικής, του Στρατηγικού, που αποτέλεσε τη βάση της βυζαντινής στρατιωτικής μηχανής μέχρι και τον 11ο αιώνα.
76) Ο Φλάβιος Ηράκλειος ήταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το 610 έως το 641. Ο Ηράκλειος κατατάσσεται αναμφισβήτητα ανάμεσα στους μεγαλύτερους των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Είναι παροιμιώδης η παρουσία του στα πεδία των μαχών. Εμπνευσμένος από μια βαθιά πίστη ότι έχει τη θεία εύνοια, πάντα ετίθετο προσωπικά επικεφαλής του στρατού του, κατά τρόπο που ενέπνεε και τον πλέον ολιγόψυχο στρατιώτη, και προκαλούσε τον τρόμο και το δέος στις τάξεις του αντιπάλου. Αναλογιζόμενος κανείς τη δεινή θέση της Αυτοκρατορίας στις αρχές του 7ου αιώνα, αντιλαμβάνεται πώς η καταλυτική παρουσία του, τόσο στο στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και χάρη στη διοικητική καινοτομία των Θεμάτων, ανέκοψε την πορεία εξαφάνισης του Βυζαντίου και εξασφάλισε την επιβίωσή του για τους επόμενους δύσκολους αιώνες.
77) Ο Ανδρόνικος Ασάν ήταν πρωτοστράτωρ (επίτροπος) του Μορέως από το 1316 ως το 1322. Ο Ανδρόνικος, μετά το θάνατο του Μιχαήλ Καντακουζηνού το 1316, διορίστηκε πρωτοστράτωρ (επίτροπος) του Μορέως. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του συγκρούστηκε με τους Φράγκους του Πριγκιπάτου της Αχαΐας καταλαμβάνοντας αρκετά κάστρα, όπως το κάστρο της Καρύταινας το 1320. Κατάφερε να επαναφέρει όλη σχεδόν την Αρκαδία υπό την βυζαντινή εξουσία και να συνεχίσει την ανάκτηση της Πελοποννήσου, που είχε διακοπεί απότομα το 1265.
78) Ο Αλέξιος Στρατηγόπουλος γεννήθηκε τα τέλη του 12ου με αρχές του 13ου αιώνα. Ήταν στρατηγός της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας και είχε λάβει το αξίωμα του Μεγάλου Δομέστικου επί βασιλείας του Μιχαήλ Η´ του Παλαιολόγου. Έμεινε γνωστός κυρίως λόγω της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, η οποία αποτέλεσε την πιο λαμπρή αλλά ταυτόχρονα και η τελευταία νικηφόρα στρατιωτική επιχείρισή του, καθώς στην συνέχεια ηττάται σε όλες τις επόμενες μάχες, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί και να παραμείνει ταπεινωμένος μέχρι τον θάνατό του.
79) Ο Μιχαήλ Βούρτζης ήταν ο κορυφαίος Βυζαντινός στρατηγός στα τέλη του 10ου αιώνα. Έγινε ονομαστός για την κατάληψη της Αντιόχειας το 969, αλλά έπεσε σε δυσμένεια από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Β΄ Φωκά . Αγανακτισμένοι η Οικογένεια Βούρτζη ένωσε τις δυνάμεις της με τους συνωμότες που δολοφόνησαν τον Φωκά λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο Βούρτζης επανεμφανίζεται σε εξέχοντα ρόλο στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ αυτοκράτορας Βασιλείου Β΄ και του επαναστάτη Βάρδα Σκληρού , όπου άλλαξε στρατόπεδα, από υποταγή στον αυτοκράτορα κι έπειτα στους αντάρτες και πάλι στον Βασίλειο Β΄. Παρ' όλα αυτά, είχε διοριστεί εκ νέου ως δούξ της Αντιόχειας από τον Βασίλειο, μια θέση που κατείχε μέχρι το 995, όταν κι αντικαταστάθηκε εξαιτίας τής αποτυχίες του στον πόλεμο εναντίον των Φατιμιδών.
80) Ο Ιωάννης Λόγγος Ιουστινιάνης ήταν Γενουάτης στρατιωτικός, μέλος μίας από τις σημαντικότερες οικογένειες της Γένοβας, και πρωτοστράτωρ της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ήταν ένας από τους υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης κατά την Άλωση από τους Οθωμανούς το 1453, ως επικεφαλής ενόπλου τμήματος 700 Γενουατών. Στις 29 Μαΐου 1453, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε σοβαρά από βλήμα οθωμανικού πυροβολικού. Μετά τον τραυματισμό του αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τις συγκρούσεις, έριξε κατακόρυφα την ψυχολογία και αποφασιστικότητα των πολιορκημένων. Ο Μωάμεθ Β΄ διέταξε πλήρη έφοδο, βλέποντας την αποχώρηση του Ιουστινιάνη ως μεγάλη ευκαιρία. Ο ίδιος ο Ιουστινιάνης, μαζί με τους άντρες του, κατάφεραν να διαφύγουν με πλοία, όμως βαριά τραυματισμένος πέθανε την 1η Ιουνίου 1453.
81) Ο Κατακαλών Κεκαυμένος ήταν Βυζαντινός στρατιωτικός και συγγραφέας στα μέσα του 11ου αιώνα. Διακρίθηκε για πρώτη φορά στην σικελική εκστρατεία του Γεωργίου Μανιάκη. Εκεί, με το βαθμό του πρωτοσπαθάριου, διέταξε ένα στρατιωτικό απόσπασμα και οδήγησε την επιτυχή υπεράσπιση της Μεσσήνης από την αραβική επίθεση το 1040. Το 1043 νίκησε τους Ρως στην επιδρομή τους κατά την αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, και ονομάστηκε βέστης και άρχοντας των παραδουνάβιων πόλεων. Επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου είχε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα. Ο Κατακαλών Κεκαυμένος πιστεύεται ότι είναι ο συγγραφέας του λεγόμενου "Στρατηγικόν του Κεκαυμένου".
82) Ο Ιωάννης Κουρκούας ήταν Βυζαντινός στρατηγός του 10 ου αιώνα που διακρίθηκε κυρίως στους αγώνες της αυτοκρατορίας εναντίον των Αράβων. Ως
δομέστικος των σχολών της Ανατολής διεξήγαγε πολλές εκστρατείες σε περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τους Άραβες τρεις αιώνες προ της εποχής του και θεωρούντο πλέον αραβικά εδάφη. Αρκετοί σύγχρονοί του τον χαρακτήρισαν «άλλον Τραϊανόν ή Βελισάριον». Από πολλούς ιστορικούς θεωρείται πρόδρομος της λεγόμενης «Βυζαντινής εποποιίας» των αυτοκρατόρων Νικηφόρου Β΄ Φωκά, Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή και Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου, εκ των οποίων οι δύο πρώτοι συνέχισαν και ολοκλήρωσαν το έργο του.
83) Ο Μιχαήλ Λαχανοδράκων ήταν στρατηγός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας , ο οποίος ορίσθηκε από το 778 μ.Χ. αρχιστράτηγος των στρατευμάτων της Μικράς Ασίας. Το ίδιο εκείνο έτος κινήθηκε εναντίον των Αράβων και εισέβαλε στην
Κομμαγηνή, από όπου επέστρεψε θριαμβευτής. Τον επόμενο χρόνο αραβικά στρατεύματα στάλθηκαν εναντίον των βυζαντινών εδαφών με διαταγή του χαλίφη Μαχαδή και έφθασαν μέχρι το Δορύλαιο, το οποίο πολιόρκησαν. Ο Λαχανοδράκων με επιτυχημένες ενέργειες κατόρθωσε να αναγκάσει τους Άραβες να εγκαταλείψουν την πολιορκία μέσα σε 17 ημέρες. Το 780 για μία ακόμα φορά αραβικά στρατεύματα με αρχηγούς τους Αρούν και Οσμάν, γιους του χαλίφη, ηττήθηκαν από τον Μιχαήλ Λαχανοδράκοντα, ο οποίος ύστερα από νέα νίκη του το 782 εξανάγκασε την αραβική πλευρά να συνάψει ειρήνη με τους Βυζαντινούς.
84) Ο Γεώργιος Μανιάκης ήταν Βυζαντινός στρατηγός που έδρασε κατά το β’ τέταρτο του 11ου αιώνα. Θεωρείται συνεχιστής της «Μακεδονικής εποποιίας», δηλαδή των στρατιωτικών επιτευγμάτων των αυτοκρατόρων - στρατηλατών Νικηφόρου Β' Φωκά, Ιωάννη Α' Τσιμισκή και Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου. Υπό την ηγεσία του Μανιάκη τα βυζαντινά όπλα θριάμβευσαν στο ανατολικό και δυτικό μέτωπο κατά την περίοδο παρακμής που ακολούθησε τον θάνατο του Βουλγαροκτόνου. Όμως, η συνεχής υπονόμευσή του από την αυτοκρατορική αυλή, τον εξώθησε σε ανταρσία με άδοξο. τέλος.
85) Ο Νικόλαος Μαυροκατακαλών ήταν Βυζαντινός στρατηγός στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κομνηνού (1081-1118). Την άνοιξη του 1087 από κοινού με έναν άλλο στρατηγό, τον Βεμπητζιώτη κοντά στη μικρή πόλη Κούλη, πάνω στον δρόμο που οδηγούσε από τον Αίμο στην Κωνσταντινούπολη, νίκησαν στρατιά 80.000 ανδρών αποτελούμενη από Πετσενέγους, Κομάνους και Ούγγρους, που είχαν επικεφαλής τον χαγάνο Τζελγού και τον έκπτωτο βασιλιά των Ούγγρων Σολομώντα. Ως αποτέλεσμα οι Πετσενέγοι υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν τη Μακεδονία και τη Θράκη και να καταφύγουν πέραν του Αίμου.
86) Ο Νικηφόρος Ουρανός υπήρξε ένας από τους ικανότατους στρατηγούς του
Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου (10ος-11ος αιώνας). Ήταν διοικητής της Αντιόχειας. Μαζί με τον Νικηφόρο Ξιφία και τον Ευστάθιο Δαφνομήλη, αποτελούσαν τρεις από τους σημαντικότερους στρατηγούς του Βασιλείου που χάρισαν αποφασιστικές νίκες στον αυτοκρατορικό στρατό. Η πιο σημαντική νίκη του ήταν αυτή κατά τη μάχη του Σπερχειού ποταμού, το 996 ή 997, κατά την οποία τα βουλγαρικά στρατεύματα τράπηκαν σε φυγή και τραυματίστηκε ο τσάρος Σαμουήλ.
87) Ο Γρηγόριος Πακουριανός ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους στρατιωτικούς του Βυζαντίου κατά τον 11ο αιώνα. Τέθηκε στην υπηρεσία των Βυζαντινών και διακρίθηκε ως διοικητής στρατευμάτων για τις πολεμικές του αρετές. Ανέλαβε κατά καιρούς το αξίωμα του δούκα στην Τραπεζούντα, στην Θεοδοσιούπολη, στο Κάρς, στα Σμολενά και τέλος, το 1081, έγινε Μέγας Δομέστικος της Δύσης. Συνδέθηκε φιλικά με τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό, ώστε μετά την ανάρρησή του τελευταίου στον αυτοκρατορικό θρόνο έλαβε νέους τίτλους και αξιώματα. Αγωνίστηκε μαζί με τον Αλέξιο για την αντιμετώπιση των επιδρομών των Νορμανδών, των Κο υμάνων και των Πετσενέγκων. Σκοτώθηκε σε αρκετά μεγάλη ηλικία, το 1086, πολεμώντας κατά των Πετσενέγων υπέρ της ακεραιότητας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που την είχε υπηρετήσει σε όλη του τη ζωή.
88) Ο Βάρδας Σκληρός ήταν Βυζαντινός στρατηγός που ηγήθηκε μιας ευρείας Ασιατικής επανάστασης κατά του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β ΄ το 976–979. Ως μεγαλύτερο κατόρθωμα του λογίζεται η εξαιρετική άμυνα της Κωνσταντινούπολης κατά του στρατού του Σβιάτοσλαβ Α΄ του Κιέβου το 970. Κατά τη Μάχη της Αρκαδιούπολης της Θρακης, κατάφερε να επιφέρει 20.000 απώλειες στους Ρως, ενώ η εκστρατεία κόστισε τις ζωές μόλις 25 Ελλήνων στρατιωτών. Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό, ο Βάρδας ήταν «άνθρωπος που δεν ήταν μόνο ικανός στο σχεδιασμό, αλλά εξαιρετικά έξυπνος κατά την εκτέλεση των σχεδίων του, κατείχε τεράστιο πλούτο, με το κύρος του βασιλικού αίματος και της επιτυχίας σε μεγάλους πολέμους, με όλη τη στρατιωτική κάστα στο πλευρό για να βοηθήσει το σκοπό του.»
89) Ο Ρωμανός Σκληρός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, μέλος της επιφανούς αριστοκρατικής οικογένειας των Σκληρών. Είχε διοριστεί Δούξ (διοικητής) της Αντιόχειας το 990-991. Ήταν γιος, και το μοναδικό παιδί, του στρατηγού και σφετεριστή του θρόνου Βάρδα Σκληρού. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του πατέρα του Βάρδα το 979 τον ακολούθησε στην φυγή του στο χαλιφάτο των Αββασιδών για να επιστρέψουν το 987 και να συμμετάσχουν σε μια άλλη εξέγερση με τον Βάρδα Φωκά. Ο Ρωμανός την ίδια χρονιά αυτομόλησε στο στρατόπεδο του αυτοκράτορα, αναφέρεται ότι η φυγή του ήταν στρατήγημα του πατέρα του ή έφυγε επειδή διαφωνούσε με την συνεργασία στην στάση με τους Φωκάδες. Μετά την αποτυχία και αυτής της εξέγερσης ο Ρωμανός Σκληρός φαίνεται ότι παρέμεινε σε σημαντικές θέσεις, και υπηρέτησε ως δούξ της Αντιόχειας.
90) Ο Νικηφόρος Φωκας στέφθηκε αυτοκράτορας, αφού παντρεύτηκε την χήρα σύζυγο του Ρωμανού, Θεοφανώ. Ήταν χαρακτήρας που συνδύαζε αρμονικά τη στρατιωτική ικανότητα αφενός, με την χριστιανική απλότητα και μετριοφροσύνη αφετέρου. Είχε αποκτήσει μεγάλη πείρα στα στρατιωτικά, λόγω των συνεχών πολέμων εναντίον των Αράβων, από τους οποίους επανέκτησε και την Κρήτη το 961 μ.Χ., και επέκτεινε τα σύνορα του Βυζαντίου πέρα από τον Ευφράτη, μετά από σημαντικές νίκες στην Συρία. Στις επιχειρήσεις για την πολιορκία και την τελική πτώση της Αντιόχειας συνέβαλε ο Πέτρος Φωκάς.
91) Ο Βάρδας Φωκάς ήταν διαπρεπής Βυζαντινός στρατηγός που πήρε μέρος σε τρεις εξεγέρσεις υπέρ και κατά της κυβερνούσας μακεδονικής δυναστείας. Για τις ζωτικής σημασίας υπηρεσίες του διορίσθηκε δομέστικος των σχολών. Οδήγησε τα βυζαντινά στρατεύματα στην ανακατάληψη του Χαλέπίου από τους Σαρακηνούς και, όπως αναφέρει ο Μιχαήλ Ψελλός, «του δόθηκε το προνόμιο του θριάμβου και πήρε τη θέση του ανάμεσα στους προσωπικούς φίλους του κυριάρχου του». Την ίδια περίοδο και το 986-987 αναφέρεται ως Δούξ Αντιοχείας Αν και η στρατιωτική του καριέρα ήταν γρήγορη σε άνοδο σε ανώτατα αξιώματα, ακόμα πιο γρήγορα κατέρρευσε.
92) Ο Ιωσήφ Ταρχανειώτης ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, πρόεδρος, και Δούξ Αντιόχειας το 1072-1073 ή 74, κυρίως γνωστός για την μη συμμετοχή του στην αποφασιστική Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071. Ήταν ένας έμπειρος στρατηγός και δεύτερος στην ιεραρχία του βυζαντινού στρατού στη μάχη του Μαντζικέρτ, με 20.000 στρατιώτες υπό τις διαταγές του. Το τμήμα του Ταρχανειώτη αποσπάστηκε από το κυρίως σώμα με εντολή του αυτοκράτορα πριν από την κύρια μάχη, αλλά ο Ταρχανειώτης παρέκλινε της πορείας του και κατευθύνθηκε ακόμα μακρύτερα, προς την πόλη Μελιτηνή. Ακόμα κι αν ο Ταρχανειώτης ηττήθηκε σε μάχη (σύμφωνα με τις Σελτζούκικες πηγές), ο Ταρχανειώτης επέζησε. Ο Ιωσήφ πέθανε το 1074, ενώ είχε διορισθεί ως δούξ της Αντιόχειας.
93) Ο Κατακαλών Ταρχανειώτης ήταν στρατηγός, μάγιστρος, κουροπαλάτης και δούξ. Καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Ιωσήφ Ταρχανειώτης, που πέθανε το 1034 κι ενώ ήταν Διοικητής (δούξ) της Αντιόχειας τότε τον αντικατέστησε, ο Κατακαλών. Η θητεία του ήταν ολιγοήμερη, ο Κατακαλών δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τις ταραχές που γίνονταν στην πόλη της Αντιόχειας και αντικαταστάθηκε από τον Ισαάκιο Κομνηνό. Αργότερα ο Κατακαλών αντιμετώπισε επιτυχημένα τους Κουμάνους στην Αδριανούπολη.
94) Ο Τατζάτης ή Τατζάτιος ήταν στρατηγός στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Υπό τον Κωνσταντίνο Ε΄, φέρεται να πολέμησε εναντίον των Βουλγάρων, και έφτασε στο αξίωμα του στρατηγού περίπου το 760. Δεν είναι γνωστό ποια θέματα κυβέρνησε, αλλά το 776 ηγούνταν του Θέματος Βουκελλαρίων. Κατά το ίδιο έτος, οδήγησε το στρατό του σε μια επιτυχημένη εκστρατεία εναντίον των Αράβων, μέχρι τα Σαμόσατα. Το 778 πήρε μέρος σε μια επιτυχημένη, μεγάλης κλίμακας εκστρατεία εναντίον της Γερμανίκεια ; υπό τη γενική διοίκηση του Μιχαήλ Λαχανοδράκοντος.
95) Ο Αλέξιος Φιλανθρωπινός ή Φιλανθρωπηνός ήταν βυζαντινός στρατιωτικός που σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες κατά των Τουρκομάνων στα τέλη του
13ου αιώνα. Με τον Φιλανθρωπινό επιχειρήθηκε η πιο πολλά υποσχόμενη προσπάθεια ανακατάληψης της Μικράς Ασίας από τους Βυζαντινούς κατά την Παλαιολόγεια περίοδο. Η προσπάθεια, όμως, δεν τελεσφόρησε λόγω της στάσης στην οποία εξωθήθηκε και η οποία είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη και τύφλωσή του.
96) Ο Κωνσταντίνος Φωκάς ήταν βυζαντινός αριστοκράτης και στρατηγός. Ήταν ο νεότερος γιος του Βάρδα Φωκά. Όταν ο πατέρας του διορίστηκε ως δομέστικος των σχολών το 945, ο Κωνσταντίνος διορίστηκε στρατηγός του θέματος της Σελευκείας, στην Μικρά Ασία. Συμμετείχε στις εκστρατείες του πατέρα του εναντίον των μουσουλμάνων, και συνελήφθη από τον Χαμδανίδη εμίρη του Χαλεπίου, Σαΐφ αλ Ντάουλα, στην μάχη της Μαράς το 953. Ο Κωνσταντίνος σύντομα αρρώστησε και πέθανε. Σε αντίποινα πολλοί Άραβες αιχμάλωτοι, μαζί και συγγενείς του εμίρη των Χαμδανιδών, εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του θανάτου του.
97) Ο πατρίκιος Νικήτας Χαλκούτζης ήταν Βυζαντινός στρατηγός, το πρώτο καταγεγραμμένο μέλος της οικογένειας Χαλκούτζη, ο οποίος έγινε ιδιαιτέρως γνωστός για την ανακατάληψη της Κύπρου από τους Άραβες το 965.
98) Ο Χατατούριος, ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, και κατεπάνω ή Δούξ Αντιόχειας διορισμένος από τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ΄ Διογένη. Ο Χατατούριος αντιμετώπισε εξέγερση στην Αντιόχεια και συμμετείχε με το πλευρό του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄. Αργότερα όταν ο Ρωμανός απελευθερώθηκε μετά την αιχμαλωσία του στη Μάχη του Ματζικέρτ, ο Χατατούριος τον υποστήριξε. Αναφέρεται ότι μάζεψε στρατό και πήγε και ενώθηκε μαζί του στο Κάστρο Τυροποιός στην Καππαδοκία, κι έπειτα πήγε στην Κιλικία. Εκεί ο Χατατούριος οχυρώθηκε στο όρος Ταύρος αλλά νικήθηκε σε μάχη από τον Ανδρόνικο Δούκα, στη μάχη αυτή έχασε και την ζωή του.
99) Ο Νικήτας Ωορυφάς ή Ορύφας ήταν Βυζαντινός ναύαρχος ο οποίος έδρασε κατά τα μέσα του 9ου αιώνα. Συγκρούστηκε επανειλημμένα με αραβικές ναυτικές δυνάμεις. Χάρη στις επιτυχίες του τιμήθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα
Μιχαήλ Γ΄ με τον τίτλο του Επάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Επί Βασιλείου Α΄ ανήλθε στο αξίωμα του δρουγγαρίου του πλωίμου και ανακηρύχθηκε πατρίκιος. Την περίοδο αυτή του ανατέθηκαν μια σειρά από επιθέσεις εναντίον των θέσεων των Αράβων στη Δύση. Σε συνεργασία με τον Λουδοβίκο Ε΄ της Γαλλίας ανέλαβε να εκκαθαρίσει την Αδριατική από τη δράση των Αράβων πειρατών και να αποκαταστήσει τη Βυζαντινή παρουσία στην Ιταλία. Κορυφαία στιγμή στη σταδιοδρομία του ήταν η συντριπτική νίκη του επί των ενωμένων στόλων των εμιράτων της Ταρσού και της Κρήτης.
100) Ο Νάσαρ ήταν Βυζαντινός ναύαρχος επί αυτοκράτορος Βασιλείου Ά του Μακεδόνα. Ηγήθηκε μεγάλης αντεπίθεσης του βυζαντινού στόλου εναντίον των Αράβων, που διενεργούσαν πειρατικές επιδρομές στον ελλαδικό χώρο λεηλατώντας τα παράλια της Πελοποννήσου, όπως επίσης και τα νησιά του Ιονίου Ζάκυνθο και Κεφαλλονιά. Ο Νάσαρ, παρά τα μεγάλα προβλήματα πειθαρχίας που αντιμετώπιζε ο στόλος του κατάφερε να αιφνιδιάσει τους Άραβες στο Ιόνιο, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του στόλου τους. Ακολούθως καταδίωξε τους Άραβες μέχρι τη Σικελία. Εκεί καταναυμάχησε ξανά τον αραβικό στόλο στις Λιπάρες νήσους, βορείως της Σικελίας και κατέλαβε τον Τάραντα.http://greekhistoryandprehistory.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου