Κωδικός «Ησίοδος»
Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΤΡΙΤΗΣ, Περιοδικό Λαβύρινθος Ιούλιος 2003, τεύχος 1 σελ. 10-18
Η ελληνική ιστορία του εικοστού αιώνα είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο πλέγμα δυσδιάκριτων και δυσεξήγητων εξελίξεων, πίσω από τις οποίες κρύβονται μύθοι και καλώς φυλαγμένα μυστικά. Περίεργες φυσιογνωμίες ελίσσονται και πρωταγωνιστούν, χωρίς ποτέ να μάθουμε από πού έρχονται και τι στόχους έχουν. Αυτά καθεαυτά τα γεγονότα είναι πολλές φορές αντιφατικά μεταξύ τους και δεν μπορούν εύκολα να κατανοηθούν, αφού άλλοι είναι οι τελικοί στόχοι και άλλα φαίνονται. Πρέπει με απύθμενη υπομονή και τεράστια προσοχή να ακτινογραφούμε το τι συνέβη και τι συμβαίνει, ώστε να συνθέσουμε το παζλ που αφορά άμεσα την εθνική μας υπόσταση.
Προσεκτική μελέτη της αλυσίδας των διαδοχικών γεγονότων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πίσω ή δίπλα από τους θεσμούς λειτουργούν κάποια παράκεντρα εξουσίας που δίνουν κατευθυντήριες γραμμές. Κάποια άτυπα επιτελικά γραφεία ενσκήπτουν και σχεδιάζουν προσεκτικά τι μέλλει γενέσθαι. Κάθε μέρα σερβίρεται ένας πρωινός καφές και το επιτελείο καθορίζει τη γραμμή και αναθέτει στον καθένα εξαρτώμενο τι θα κάνει, τι θα πει, πώς θα ενεργήσει. Ο πρωινός καφές ουσιαστικά είναι μια κονσόλα όπου με επιδεξιότητα σκηνοθετείται το καθημερινό έργο που παίζεται στην Ελλάδα. Αυτό δεν γίνεται μόνο στα τελευταία χρόνια. Ακόμη και όταν δεν είχε μπει στη ζωή μας η τηλεόραση, ούτε καν ο κινηματογράφος, πάλι κάποιο σκοτεινό κέντρο μοίραζε τους ρόλους. Εκατό και περισσότερα χρόνια πριν, πάλι κάποιος πρωινός καφές (ή έστω ένα απογευματινό τσάι, κατά το βρετανικότερο) καθόριζε τις εξελίξεις. Και αν αυτός ο καφές σερβιριζόταν στο πρωθυπουργικό γραφείο, τίποτε δεν θα ήταν περίεργο, αφού εκεί βρίσκεται θεσμικά το αρχηγείο της εκτελεστικής εξουσίας. Δυστυχώς, ο πρωινός καφές πινόταν σε άλλα γραφεία και σε άλλα αρχηγεία. Λίγοι οι εωχούμενοι, πληθώρα οι ανύποπτοι.
Τόσα και τόσα ακατανόητα που έχουν συμβεί και που έχουν δεσμεύσει την πατρίδα μας ή ακόμη και τους εαυτούς μας, τα συμφέροντα μας τα εθνικά αλλά και τα ατομικά, ξεκινούν από κάποια κέντρα και παράκεντρα. Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς με την επταμελή κοινοβουλευτική δύναμη (και απ’ αυτήν ακόμη είχε διαρροές) κατόρθωσε το 1936 να γίνει ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας και στη συνέχεια χωρίς καμιά αντίδραση να ανατρέψει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, κανείς δεν ενοχλήθηκε. Διότι και τότε κάποιος πρωινός καφές είχε προηγηθεί. Πολύ αργότερα μάθαμε και τις λεπτομέρειες, όταν έγινε η γνωστή η αντίδραση του Σοφοκλή Βενιζέλου, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε που ο Μεταξάς τον ξεγέλασε στις 4 Αυγούστου και δεν τον έκανε αντιπρόεδρο.Ωστόσο, ο Μεταξάς δεν έκανε του κεφαλιού του. Πριν από την κήρυξη της δικτατορίας ήθελε απαραιτήτως τη συνεργασία και των βενιζελικών, για να κερδίσει χρόνο και ανοχή. Στη συνέχεια, την ήθελε πάλι για να διατηρήσει το καθεστώς του. Όσες συνεργασίες και συμμαχίες χρειάστηκε για να πάρει την εξουσία και να την κρατήσει, δεν ήταν απολύτως δική του επιλογή. Υπήρχαν κάποιοι που του καθόριζαν άξονες συνεργασίας και πρόσωπα επιλογής.
Αλλά ποιοι ήταν αυτοί;
Υπάρχει ένα κωδικό όνομα που έχει στην περίπτωση μια μοναδική αξία: Ησίοδος. Είναι η ονομασία της τεκτονικής στοάς στην οποία ανήκε ο Ιωάννης Μεταξάς. Το πώς βρέθηκε μασόνος ο Μεταξάς είναι μια άλλη ιστορία, που αποτελεί ένα ιδιαίτερο θέμα, μια και έγινε σε ηλικία 47 ετών και κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες. Πάντως, η ένταξη του Μεταξά στη μασονία, όταν αποφάσισε να γίνει πολιτικός και να πάψει να είναι στρατιωτικός, του επέτρεψε να κινείται ελεύθερα και να στοχεύει πρακτικότερα.
Η μασονική ιδιότητα δεν είναι το άπαν, είναι όμως ένα εισιτήριο για να εξασφαλίσει κάποιος την εμπλοκή του με τα παράκεντρα της εξουσίας. Και εν πάση περιπτώσει, κάποιοι μυστήριοι δεσμοί εξηγούνται μόνον αν γνωρίζουμε ότι από πίσω υπάρχει κάποια μασονική στοά.
Κατά τη διάρκεια της 4ης Αυγούστου, ήταν κοινό μυστικό ότι μόνον ένας άνθρωπος υπήρχε που μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε στην Ελλάδα. Αυτός δεν ήταν ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ (που κατά σύμπτωση ήταν και εκείνος μασόνος), ούτε και ο ίδιος ο Iωάννης Μεταξάς. Τα πάντα ήταν υπό τον έλεγχο κάποιου ασήμαντου και/ άγνωστου Ιωάννη Διάκου, ο οποίος δεν είχε φωτογραφηθεί ποτέ, ούτε είχε εμφανισθεί σε καμιά εκδήλωση και γενικά απέφευγε το φως του ηλίου.
Και όμως. Αυτός ο άγνωστος Διάκος έλυνε και έδενε για τουλάχιστον πέντε πλήρη χρόνια, δηλαδή από τον Απρίλιο 1936, οπότε ο Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός, μέχρι τον Απρίλιο 1941, οπότε η κυβέρνηση μεταφέρθηκε στην Κρήτη και στη συνέχεια στη Μέση Ανατολή. Οποιαδήποτε απόφαση και ενέργεια είχε ισχύ, μόνον αν είχε προηγουμένως συμφωνήσει ο Διάκος. Οποιοσδήποτε νόμος, διάταγμα ή κυβερνητική απόφαση (και μάλιστα σε μια εποχή που δεν υπήρχε κοινοβούλιο και νομοθετικές λειτουργίες) δεν δημοσιευόταν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως χωρίς την έγκριση του. Υπουργός, νομάρχης, διοικητής οργανισμού ή και ένας απλός δημόσιος υπάλληλος δεν διοριζόταν, αν ο Διάκος δεν είχε εκ των προτέρων συμφωνήσει.
Επί 4ης Αυγούστου ένας άνθρωπος ήλεγχε τότε τις τύχες όλης της χώρας, κατευθύνοντας την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία. Και αυτός δεν ήταν ο Μεταξάς, όπως όλοι νομίζουμε, αλλά κάποιος εξωθεσμικός, ο άγνωστος για τους πολλούς Διάκος. Μα τι ήταν τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος, από πού αντλούσε τη δύναμη του;
Στα παρασκήνια ήταν βέβαια γνωστή η παντοδυναμία του. Παράγοντες τον έψαχναν για να τους διορίσει ή εν πάση περιπτώσει για να κερδίσουν την εύνοια του. Την εποχή εκείνη είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι η δύναμη του προερχόταν από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, των οποίων ήταν πράκτορας. Αυτό όμως ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε, ενώ ο Διάκος ήταν μασόνος και μάλιστα υψηλόβαθμος. Φυσικά, το γεγονός ότι ο Ι. Διάκος ήταν μασόνος δεν θα τον εμπόδιζε να ενεργούσε και για λογαριασμό της Ιντέλιτζενς Σέρβις, αφού η ελληνική μασονία ως εξαρτώμενη από το σκωτικό τεκτονικό δόγμα είχε πάντα άρρηκτους δεσμούς με την αγγλική πολιτική.
Ο Διάκος ήταν λοιπόν ο σκοτεινός εξουσιαστής στα πέντε εκείνα χρόνια και δεν ήταν ο απλός στυλοβάτης του καθεστώτος, όπως π.χ. ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης ή ο Αλέξανδρος Παπάγος. Η άλλοτε ανεξήγητη σχέση του με τον Μεταξά σήμερα μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί, αν γνωρίζουμε ότι ο Διάκος είχε μεγαλύτερο βαθμό στη μασονία από τον δικτάτορα και τον Γεώργιο Β’.
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν πεισματικά και με τυφλά μάτια στήριζε τον ύπατο αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη που είχε κατηγορηθεί για ανθελληνική συμπεριφορά στη Σμύρνη. Κανείς τότε δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ένας ασήμαντος δικηγόρος του Ηρακλείου και με τέτοιο εριστικό και προκλητικό χαρακτήρα μάλιστα είχε καταφέρει να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού στη Μικρά Ασία και να μην ενοχλείται από τη φυσική ιεραρχία του, δηλ. την κυβέρνηση των Αθηνών. Η παντοδυναμία του Στεργιάδη δεν άντεξε μόνον όσο πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά και όταν την εξουσία πήραν τον Νοέμβριο του 1920 οι αντιβενιζελικοί, μέχρι και την τελευταία ημέρα της μικρασιατικής καταστροφής, οπότε βρετανικό πλοίο έφθασε στην προκυμαία της καιόμενης Σμύρνης και τον παρέλαβε για να τον φυγαδεύσει και να αποφύγει έτσι το λυντσάρισμα. Ο Στεργιάδης ως υψηλόβαθμος μασόνος ήταν ο ανάδοχος του Βενιζέλου στον μασονισμό, γεγονός στο οποίο όφειλε την τόση επιρροή του στον Έλληνα πρωθυπουργό.
Στην Ελλάδα της 4ης Αυγούστου, ο κωδικός «Ησίοδος» αρκούσε για να συμμετέχει κανείς στα ανώτατα κλιμάκια. Μπορεί οι τρεις τελείες στην υπογραφή, οι συνθηματικοί χαιρετισμοί και τα δηλωτικά για τη μασονική ιδιότητα να διευκόλυναν κάποιον να παίζει ρόλο στην εξουσία, όλα όμως ξεκινούσαν από τον πρωινό καφέ στο νεοκλασικό της οδού Αχαρνών, όπου έδρευε η Μεγάλη Στοά. Εκεί αποφασίζονταν όλα. Μεθοδικά και όχι τυχαία η εξουσία είχε μοιρασθεί.
Οι ιστορικοί αναρωτιούνται πώς ο δικτάτορας είχε εμπιστευθεί έναν σχετικώς άγνωστο απόστρατο αξιωματικό, τον Νικόλαο Παπαδήμα, για να τον χει ως υφυπουργό Στρατιωτικών σε όλη την περίοδο της δικτατορίας, κακός και τον Ιπποκράτη Παπαβασιλείου ως υφυπουργό Ναυτικών. Και οι δύο ήταν μασόνοι. Όχι βέβαια πως δεν ήταν και άλλοι υπουργοί της εποχής εκείνης μασόνοι.
Όταν ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος, προβεβλημένο στέλεχος του Κόμματος Φιλελευθέρων και άλλοτε πρόεδρος της Βουλής, έγινε με την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά αντιπρόεδρος του, όλοι εξεπλάγησαν. Βέβαια τότε δεν ήταν γνωστές οι συζητήσεις που έκανε ο Σοφ. Βενιζέλος με τον Μεταξά, αλλά ωστόσο ο τελευταίος ήταν δημοσίως πάντα το κόκκινο πανί για τους βενιζελικούς. Η άμεση ορκωμοσία του Ζαβιτσιάνου στις 5 Αυγούστου 1936 ως αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και υπουργού Οικονομικών υπήρξε καθοριστική για να μην υπάρξουν πολιτικές αντιδράσεις. Ήταν άραγε τυχαίο ότι ο Ζαβιτσιάνος ήταν επιφανής μασόνος και μάλιστα στη στοά Ησίοδος»;
Άλλωστε δεν ήταν ο μόνος βενιζελικός που υπηρέτησε σε τέτοια καίρια θέση στη δικτατορία Μεταξά. Ένας πολύ πιστός της υπουργός ήταν και ο Παναγιώτης Σφακιανάκης που παρέμεινε μέχρι τη Μάχη της Κρήτης ως γενικός διοικητής Κρήτης. Μασόνος και αυτός.
Στις 4 Αυγούστου 1936, δήμαρχος Αθηναίων ήταν ο Κώστας Κοτζιάς. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα έγινε υπερδήμαρχος της πρωτεύουσας και όλων των πέριξ προαστείων και υπουργοποιήθηκε. Ήταν άραγε τυχαίο ότι ο Κοτζιάς ήταν επιφανής μασόνος και μάλιστα στη στοά «Ησίοδος»;
Ο κωδικός «Ησίοδος» πρόσφερε και άλλους υπουργούς στη δικτατορία Μεταξά, έτσι που οι μασόνοι τότε μεταξύ τους να μακαρίζουν εκείνους που ήταν μέλη αυτής της στοάς. Όχι βέβαια ότι η γνωστή μασονική αλληλεγγύη θα τους εμπόδιζε να απολαύουν των ωφελημάτων της εξουσίας, αλλά άλλο είναι να βρίσκεσαι σε τέτοιο στενό σύνδεσμο με τα βαρύγδουπα ονόματα της δικτατορίας και άλλο να πηγαίνεις συστημένος.
Ο άγρυπνος Διάκος, που μέχρι το 1936 εργαζόταν ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες, ήταν ο κεντρικός στυλοβάτης του καθεστώτος. Χωρίς την παρουσία του, η δικτατορία κινδύνευε να γκρεμιστεί. Πέριξ του Διάκου όμως υπήρχαν και άλλοι στυλοβάτες. Ένας εξ αυτών, ο γνωστός Μανιαδάκης, κάλυπτε την ασφάλεια του καθεστώτος – και αποτελεσματικά 5πως αποδείχθηκε. Ο Αλέξ. Παπάγος από την άλλη μεριά ήλεγχε απόλυτα τον στρατό. Στα θέματα του Τύπου και της προπαγάνδας, τον ίδιο ρόλο έπαιζε ο Θ. Νικολούδης. Άμεσος βοηθός του τελευταίου αυτού στυλοβάτη της δικτατορίας, άγνωστος για τους πολλούς, αλλά πολύ γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, ήταν ο Γεώργιος Σεφεριάδης, δηλαδή ο Γιώργος Σεφέρης! Αν και διπλωμάτης καριέρας, ο Σεφέρης είχε δεχθεί την απόσπαση του στο υπουργείο προπαγάνδας πρόθυμα, θα έλεγε κανείς μέχρι σημείου παρεξηγήσεως.
Αλλά, ο κωδικός «Ησίοδος» δεν τελειώνει έτσι απλά, αφού είναι συνδεδεμένος με ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας, θέλουμε δεν θέλουμε. Την ώρα που η δικτατορία της 4ης Αυγούστου είναι στο φόρτε της, σε κάποιες άλλες αθηναϊκές στοές της μασονίας γίνονται διαβουλεύσεις και απλώνονται άλλα κυκλώματα. Η πρωτοκαθεδρία του Μεταξά φαίνεται πως έχει ενοχλήσει κάποιους άλλους μασόνους με ανάλογες προσωπικές φιλοδοξίες, οι οποίοι βέβαια δεν ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση των κοινοβουλευτικών θεσμών, αλλά μόνο για την κατάληψη της εξουσίας. Τουλάχιστον δύο κινήματα πλησίασαν στην επιτυχία να ανατρέψουν τον Μεταξά, αλλά στο παρά πέντε αποκαλύφθηκαν από τις υπηρεσίες του Μεταξά.
Ο ίδιος δεν είναι απαραβίαστος, αφού ουσιαστικά εντολές εκτελεί και ο ίδιος. Ο μόνος απαραβίαστος πάντα είναι ο Διάκος, ο ασήμαντος δημοσιογραφίσκος για τους αθηναϊκούς κύκλους, αλλά το μεγάλο αφεντικό στην πραγματικότητα. Και ενώ ο Μεταξάς χάνει τη ζωή του κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, όταν αρνήθηκε να δεχθεί τη γερμανική μεσολάβηση για να σταματήσει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, ο διάδοχος του είναι έτοιμος από τα παρασκήνια, αλλά κανείς δεν τον είχε φαντασθεί πριν. Την ίδια μέρα που ο Μεταξάς πεθαίνει με το αίμα του δηλητηριασμένο κατά την επίσημη εκδοχή, στις 29 Ιανουαρίου 1941, την ίδια μέρα καλείται ο άχρωμος και άοσμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλέξανδρος Κοριζής και γίνεται ο νέος δικτάτορας. Κατάπληκτη η κοινή γνώμη στην Ελλάδα πληροφορείται τον νέο αρχηγό, που αν υπήρχε σειρά διαδοχής στο καθεστώς θα είχε μετά βίας την 4.537η θέση…
Ποιος τον διόρισε; Αυτό είναι μια λεπτομέρεια χωρίς ιδιαίτερη αξία. Το βέβαιο είναι ότι ο Κοριζής δείχνεται συνεπέστερος αγγλόφιλος από τον προκάτοχο του και δέχεται αμέσως μετά τον διορισμό του την καλυμμένη άφιξη βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, κάτι που ο Μεταξάς είχε αρνηθεί, αφού είχε την προειδοποίηση των Γερμανών ότι σε τέτοια περίπτωση θα λάμβαναν μέτρα. Ο «εθνικός κυβερνήτης», όπως αρεσκόταν ο δικτάτορας να αυτοαποκαλείται, άλλαξε λόγω υπερβολικά αιφνίδιου θανάτου. Ο άτυπος σύμβουλος του παραμένει και μετά την αλλαγή. Ο Διάκος είναι και πάλι ο κρυφός υπερπρωθυπουργός της χώρας, που εκτελεί με επιμέλεια την αποστολή του. Και ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται και η Ελλάδα αντιμετωπίζει με την ίδια πάντα επιτυχία τους Ιταλούς, η μοιραία πλέον επέμβαση των Γερμανών εκδηλώνεται στις 6 Απριλίου 1941. Τα γεγονότα τρέχουν πλέον και όλοι γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι. Δύο μόλις μέρες αργότερα οι Γερμανοί πλησιάζουν στη Θεσσαλονίκη και ο εκεί στρατιωτικός διοικητής Κων. Μπακόπουλος αναγκάζεται να συνθηκολογήσει.
Για την ενέργεια του εκείνη ο Μπακόπουλος ποτέ δεν χρειάστηκε να απολογηθεί (σε αντίθεση με τον στρατηγό Τσολάκογλου, που υπέγραψε δυο εβδομάδες αργότερα την άλλη συνθηκολόγηση και για την οποία το 1945 καταδικάστηκε σε θανατική ποινή). Πολλοί, κυρίως ανώτατοι αξιωματικοί, αναρωτήθηκαν μετά το τέλος του πολέμου το γιατί. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο Μπακόπουλος ήταν μασόνος, όχι όμως ο Τσολάκογλου. Λέει κάτι αυτό;
Η ραγδαία κατάρρευση του Μετώπου τις δραματικές εκείνες μέρες της γερμανικής εισβολής οδηγεί σε ένα αδιέξοδο τον ελληνικό στρατό και την πολιτική ηγεσία στην Αθήνα. Βρετανικές και συμμαχικές δυνάμεις βρίσκονται στη Βόρειο Ελλάδα και κατέρχονται γρήγορα προς τα κάτω για να αποφύγουν την αιχμαλωσία τους από τους Γερμανούς. Οι διαταγές από το γενικό επιτελείο προς τις ελληνικές μονάδες που διατηρούν θερμή επαφή με τους Γερμανούς και πιέζονται με σφοδρότητα είναι να μην εγκαταλείπουν τη θέση τους και να τους παρακωλύουν, ώστε να δώσουν χρόνο στις συμμαχικές δυνάμεις να οπισθοχωρήσουν χωρίς να κυκλωθούν. Είναι προφανές ότι τώρα κάπου είναι μάταιη η ανθρωποθυσία των ταλαιπωρημένων Ελλήνων στρατιωτών, οι οποίοι δεν προασπίζουν έναν αγώνα με προοπτική, αλλά μόνο και μόνο για να μην θιγούν οι σύμμαχοι που άλλωστε δεν μπορούσαν να προσφέρουν κάτι.
Στο ελληνικό στρατηγείο, που είχε την έδρα του ως γνωστόν στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας (πόσο σημαδιακός αυτός ο τίτλος του αθηναϊκού ξενοδοχείου τότε!), οι Έλληνες αξιωματικοί είναι αγανακτισμένοι και συζητούν μεταξύ τους τα δραματικά γεγονότα. Ακόμη και ο ίδιος ο Κοριζής, ο άνθρωπος που είχε επιλεγεί ακριβώς για να λειτουργήσει περισσότερο ως Άγγλος και λιγότερο ως Έλληνας, βρίσκεται σε δίλημμα.
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, επισκέπτεται τον Γεώργιο Β’ στο γραφείο του στη Μ. Βρετανία και συζητεί τη σκέψη του. Ο βασιλιάς είναι αυστηρός και δεν δέχεται κουβέντα. Πρώτα οι Άγγλοι, πάνω απ’ όλα οι Άγγλοι. Η μοίρα του Έλληνα στρατιώτη είναι ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη και εν πάση περιπτώσει αδιάφορη για τον βασιλιά. Οι Αγγλοι πρέπει να διευκολυνθούν στην οπισθοχώρηση τους, ανεξαρτήτως θυσιών.
Ο Γεώργιος Β΄ κατακεραυνώνει τον πρωθυπουργό της εμπιστοσύνης του, μέσα σε βαριά ατμόσφαιρα. Και ο τελευταίος φεύγει βαριά προβληματισμένος. Μπαίνει στην πρωθυπουργική λιμουζίνα και λέει στον οδηγό να τον πάει σπίτι του. ενώ στα ελάχιστα λεπτά που διαρκεί η διαδρομή είναι αμίλητος. Μόλις φθάνει στο σπίτι του, κατά τις αφηγήσεις των οικείων του, κλείνεται στο δωμάτιο που χρησιμοποιεί ως γραφείο.
Αμέσως μετά που ο Κοριζής έφυγε από το γραφείο του βασιλιά, ο τελευταίος καλεί τον Ι. Διάκο, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς τι του είπε. Ο Διάκος κατευθύνεται πεζός και «ασθμαίνων» φθάνει στο σπίτι του Κοριζή. Μετά λίγο ο αστυφύλακας φρουρός της πρωθυπουργικής κατοικίας ακούει έναν πυροβολισμό. Όταν οι οικείοι άνοιξαν το δωμάτιο του Κοριζή, τον Βρήκαν να έχει στο χέρι του ένα περίστροφο και τα μυαλά του να έχουν ανατιναχτεί στον αέρα, στην κλασική στάση αυτοκτονίας.
Τα σχόλια είναι περιττά. Σε καμιά ιατροδικαστική έκθεση δεν αναφέρθηκε αν ο δεξιόχειρ Κοριζής βρέθηκε να κρατάει το περίστροφο στο αριστερό του χέρι ή το αντίστροφο. Ο Διάκος πάντως επιστρέφει στον βασιλιά και αναφέρει. Οι εφημερίδες την άλλη μέρα γράφουν ότι «ο Έλλην πρωθυπουργός έπεσε αγωνιζόμενος».
Ποιος θα είναι ο νέος «εθνικός κυβερνήτης», μια που εξακολουθεί πάντα να μην υπάρχει κοινοβούλιο ή οποιοδήποτε συμβουλευτικό σώμα, π.χ. ένα συμβούλιο στέμματος ή κάτι ανάλογο; Εδώ εφαρμόζεται και πάλι ο κωδικός Ησίοδος». Καλείται και πάλι το πιο απροσδόκητο πρόσωπο για να αναλάβει την εξουσία: ο Κώστας Κοτζιάς με την περίεργη γραβάτα. Μασόνος, μέλος της στοάς «Ησίοδος». Ο βασιλιάς, τις τόσο κρίσιμες αυτές ώρες, του αναθέτει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Ο Κ. Κοτζιάς δήλωνε ως επάγγελμα διαφημιστής, είχε υπάρξει όμως ασφαλιστής και στο απώτερο παρελθόν για ένα βραχύ διάστημα εκδότης της μικρής εφημερίδας «Πολιτεία», με πολιτικό συντάκτη τον Ι. Διάκο. Από χρόνια κυκλοφορούν πολλές φήμες στην αθηναϊκή κοινωνία για τον Κοτζιά, που τον έχουν καταστήσει ένα ξεχωριστό πρόσωπο. Άλλωστε είναι ο μόνος Αθηναίος που κυκλοφορεί με γραβάτα χωρίς κόμπο, κάτι που φυσικά δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από τη διάθεση αυτοπροβολής της ιδιορρυθμίας του.
Για τους Άγγλους είναι αγγλόφιλος, για τους Γάλλους γαλλόφιλος. Για τους Ιταλούς ιταλόφιλος, αφού άλλωστε αποκαλύφθηκε ότι ο Μουσολίνι και ο Τσιάνο τον προόριζαν για κατοχικό πρωθυπουργό τις παραμονές της ιταλικής επίθεσης της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν στη Ρώμη πίστευαν ότι μέσα σε λίγα 24ωρα θα είχαν καταλάβει ολόκληρη την Ελλάδα. Για τους Γερμανούς όμως, σύμφωνα με επίσημα έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μετά την κατάρρευση του Γ’ Ράιχ, ήταν γερμανόφιλος.
Με τους Γερμανούς ο Κοτζιάς ίσως είχε τις πιο ιδιαίτερες σχέσεις. Είναι εκείνος που είχε υποδεχθεί θερμά στο αεροδρόμιο τον Γκαίμπελς, τον περίφημο υπουργό Προπαγάνδας, στο ταξίδι που είχε κάνει στην Αθήνα επί 4ης Αυγούστου. Ο ίδιος ο Κοτζιάς είχε επισκεφθεί επανειλημμένα το Βερολίνο επί Χίτλερ, είχε δημιουργήσει φιλία με τον Γκαίριγκ, τον Νο 2 μετά τον Χίτλερ, ενώ ο τελευταίος του είχε δωρήσει σε αναγνώριση της ιδιαίτερης εκτίμησης που του έτρεφε ένα υπερμέγεθες χάλκινο ανάγλυφο, έργο του γλύπτη Αρνο Μπρέκερ.
Έφταναν τόσο μακριά λοιπόν οι διασυνδέσεις του κωδικού «Ησίοδος»;
Για περισσότερο από δύο 24ωρα ο Κοτζιάς ήταν υπό ορκωμοσία πρωθυπουργός, μέχρι που για κάποιους αξεδιάλυτους ακόμη λόγους, η βρετανική πρεσβεία ήρε την εμπιστοσύνη της προς το πρόσωπο του. Η νέα κυβέρνηση είχε πρόεδρο τον Γεώργιο Β’ και αντιπρόεδρο τον ναύαρχο Αλ. Σακελλαρίου. Στις επόμενες τέσσερις ημέρες ο βασιλιάς, η ελληνική κυβέρνηση (με πρόεδρο τώρα τον Εμμανουήλ Τσουδερό), ο Διάκος και ο χρυσός της Τράπεζας της Ελλάδος έφευγαν από την Αθήνα για την Κρήτη και από εκεί άλλοι μεν επήγαν στην Αλεξάνδρεια και άλλοι στο Λονδίνο. Στη βρετανική πρωτεύουσα θα βρουν καταφύγιο ο Γεώργιος Β’ και ο αιχμαλωτισμένος χρυσός της Τράπεζας της Ελλάδος. Στην Αίγυπτο θα εγκατασταθεί η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, που πέρασε από τα τελωνεία της Αλεξάνδρειας χωρίς δυσκολία. Αντίθετα, ο Ι. Διάκος, πρόσωπο άγνωστο στην ημιανεξάρτητη Αίγυπτο, δυσκολεύθηκε να περάσει από το τελωνείο της Αλεξάνδρειας λόγω ενός αμύθητης αξίας θησαυρού που είχε στις αποσκευές του. Μαζί του έφερε για προσωπική χρήση ράβδους χρυσού, χρυσά κοσμήματα σε ποικίλα μεγέθη, διάφορα τιμαλφή, καθώς και χρυσές λίρες. Ο άγνωστος μας Αιγύπτιος τελωνειακός επέμενε να τον ελέγξει και να καταγράψει λεπτομερώς τον αμύθητο θησαυρό του, όπως και έγινε. Βιαστικά διαβήματα της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης προς τις αιγυπτιακές αρχές επέτρεψαν τελικά την είσοδο του Διάκου χωρίς περαιτέρω προβλήματα.
Τι γινόταν όμως στην Αθήνα, που πλέον κατεχόταν από τους Γερμανούς;
Στις 27 Απριλίου 1941 η πρωτεύουσα κατελήφθη και δύο μέρες αργότερα σχηματίστηκε κατοχική κυβέρνηση υπό τον στρατηγό Γ. Τσολάκογλου, που είχε συνάψει και τη συνθηκολόγηση. Πολλές είναι οι γνωστές λεπτομέρειες, αλλά άγνωστη παραμένει μέχρι σήμερα μία. Μια λεπτομέρεια αρκετά διαφωτιστική.
Ο Νο 2 στη νέα κυβέρνηση Τσολάκογλου είναι ο αντιπρόεδρος της και υπουργός Παιδείας και Προνοίας, ο Κων. Αογοθετόπουλος, γνωστό πρόσωπο της αθηναϊκής κοινωνίας και καθηγητής της γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λεγόταν τότε πως είχε ξεγεννήσει τους μισούς Αθηναίους και ταυτόχρονα ότι ως μεγαλοϊδιοκτήτης ήταν κάτοχος των μισών δημοσίων κτιρίων της πρωτεύουσας. Πασίγνωστος για τη γερμανοφιλία του, όχι μόνο λόγω των σπουδών του στη Γερμανία και των πολλαπλών εκεί δεσμών του, αλλά και επειδή ήταν ο πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου. Σύμφωνα με μαρτυρία Έλληνα αξιωματικού της αστυνομίας, που ήταν αρμοδίως εντεταλμένος να φρουρεί την κατοικία του Γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα, όταν ο τελευταίος βρισκόταν εν είδει κατ’ οίκον περιορισμού κατά τη διάρκεια του ελληνο-γερμανικού πολέμου τον Απρίλιο 194], ο Κ. Λογοθετόπουλος ήταν η πρώτη γνωστή ελληνική προσωπικότητα που επισκέφθηκε τον πρεσβευτή για να τον συγχαρεί επί τη καταλήψει της πρωτεύουσας!
Ο Λογοθετόπουλος είναι η ζωντανή συνέχεια του ίδιου κέντρου εξουσίας, που από το 1935 ελέγχει την κατάσταση στην Ελλάδα. Όσο και να φανεί παράδοξο, το γεγονός ότι οι Γερμανοί έχουν κατακτήσει τη χώρα μας δεν φαίνεται να πτοεί αυτό το κέντρο, το οποίο παραμένει πανίσχυρο και υπό τη σβάστικα. Η μασονική στοά «Ησίοδος» έχει και πάλι όλα τα πόστα στα χέρια της, αφού ο Λογοθετόπουλος, ο αντιπρόεδρος της κατοχικής κυβέρνησης, είναι (και αυτός!) μέλος της. Πρέπει κανείς να έχει ενδιατρίψει σε απόρρητα αρχεία και να έχει μελετήσει σε βάθος τα γεγονότα, ώστε να καταλήξει στους ανατριχιαστικούς συσχετισμούς που ανατρέπουν την ιστορία.
Από τον Μεταξά και τον Κοτζιά, περνάμε τώρα στον κατοχικό Λογοθετόπουλο και τρίβουμε τα μάτια μας. Ένα συγκεκριμένο κλειστό κύκλωμα διαχειρίζεται την εξουσία, και όχι μόνο, αφήνοντας απέξω όσους δεν δηλώνουν υποταγμένοι. Τώρα η Ελλάδα τελεί υπό ξένη και ασφυκτική κατοχή. Η χήρα Μεταξά και η Γερμανίδα γυναίκα του Λογοθετόπουλου, αδελφή του περίφημου στρατάρχη Λιστ (διοικητή της στρατιάς που κατέλαβε την Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941), αναλαμβάνουν σε αγαστή σύμπνοια τη διοίκηση του ΠΙΚΠΑ και άλλων φιλανθρωπικοί οργανώσεων, μαζί με άλλα πρόσωπα που χωρίς δυσκολία προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από το ένα καθεστώς στο άλλο. Αν θα μπορούσαμε λεπτομερώς να αναφέρουμε τα ονόματα που συναντά κανείς στην υπηρεσία των Γερμανών και των Ιταλών, πέριξ ή υπό τους κατοχικούς κυβερνήτες, θα καταλαβαίναμε αφενός μεν τη δύναμη των κέντρων εξουσίας, αφετέρου δε την ηθική ένδεια της κοινωνίας μας. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε ότι εκλεκτός βοηθός του Κ. Λογοθετόπουλου επί Κατοχής ήταν Ο Γρηγόρης Λαμπράκης! Σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του τελευταίου, υπάρχουν ακόμη πολλοί που με αυταρέσκεια καυχώνται ότι στα νιάτα τους ήταν Λαμπράκηδες.
Ο κωδικός «Ησίοδος» δεν τελειώνει με τον Λογοθετόπουλο. Άλλωστε τα σκοτεινά κέντρα που διαχειρίζονται κατά βούληση τις τύχες του ελληνικού λαού δεν είναι προσωποποιημένα. Οι διακλαδώσεις είναι πολλαπλές και συχνά αμφίδρομες, ώστε να ελέγχονται όλοι οι χώροι και να καλύπτονται όλα τα ενδεχόμενα. Ο Διάκος τον Μάιο του 1941 είχε ολοκληρώσει την αποστολή του, όταν τον έπιανε ο ανώνυμος Αιγύπτιος τελωνειακός να είναι κατάφορτος με χρυσαφικά. Ήδη είχε παραδώσει την εξουσία και είχε γίνει η εναλλαγή. Ακριβώς την ίδια εποχή και για άλλους λόγους, ο Γεώργιος Β’ επανερχόταν στο αγαπημένο του Λονδίνο για να συμβιώσει ανετότερα με την Αγγλίδα ερωμένη του, ενώ το μέλλον του επαφίετο στα χέρια της υπερδύναμης που έδρευε εκεί.
Αυτό δεν εμπόδιζε τον ίδιον ακριβώς μήνα του ίδιου ακριβώς εκείνου χρόνου την εξ αίματος αμφιθαλή αδελφή του, την πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδος, να γίνει βασίλισσα στη φασιστική Κροατία του Άντε Πάβελιτς! Ποιο είναι το πρόβλημα;
Στην Ελλάδα ο λαός πεινούσε, δυστυχούσε και πέθαινε σωρηδόν. Η αξία της ζωής είχε υποτιμηθεί σε απίθανο βαθμό. Αλλά τα ίδια «εκλεκτά» πρόσωπα ήταν στο παρασκήνιο, πάντα άφθαρτα και καλοζωισμένα. Είναι ιστορικό ψεύδος ότι εκείνη την εποχή, την τόσο σκληρή, ήρθαν τα πάνω κάτω. Τα ίδια κέντρα συνέχισαν απρόσκοπτα να απλώνουν την επιρροή τους, αντλώντας δύναμη ακόμη και από τον ξένο κατακτητή.
Λόγω της Κατοχής και της εχθρικότητας του ναζισμού προς τη μασονία, που την θεωρούσαν (σύμφωνα με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών) ως εξάρτημα του εβραϊσμού, οι στοές στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις κατεχόμενες χώρες, μπορεί να έκλεισαν επίσημα και να «διηρπάγησαν τα έπιπλα και τα αρχεία» τους. Οι μασόνοι όμως έμειναν ακλόνητοι στη θέση τους, εξίσου ισχυροί και αποτελεσματικοί, ανανεώνοντας συμμαχίες και συνεργασίες, επιτυγχάνοντας διεισδύσεις και επιρροές, αποκαθιστώντας έντεχνα τις ισορροπίες.
Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα. Η διαπλοκή σε όλο το μεγαλείο της. Οι μασόνοι σε πρωταρχικές θέσεις έχουν την πίτα και την μοιράζουν ανάμεσα σε ημέτερους και σε πράκτορες. Θέματα αρχών ή πεποιθήσεων δεν υπάρχουν, αφού άλλωστε δεσμεύονται με σκοτεινούς και απαραβίαστους όρους. Όλα ρυθμίζονται με βάση την υπακοή και την υποταγή τους, ανεξάρτητα από την κοινωνική προβολή του καθενός. Αδιαμαρτύρητα στοιχισμένοι όλοι προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, που την ακολουθούν με συνέπεια και πειθαρχία είτε συμφωνούν είτε όχι. Έχετε ακούσει ποτέ κανέναν μασόνο να θύμωσε και να έκανε αποκαλύψεις, αν π.χ. τον αδίκησαν ή δεν του συμπεριφέρθηκαν καλά οι αδελφοί του; Και στη σπάνια περίπτωση που κάποιος διαφωνεί ή πέφτει σε δυσμένεια, η διαπλοκή δεν παύει να τον ελέγχει και να τον καθοδηγεί.
Να λοιπόν πώς γράφεται η ιστορία στη χώρα μας. Τα αόρατα κέντρα και παράκεντρα καθορίζουν την πορεία μας και όποιος αποτολμήσει να αντιλέξει, βγαίνει έξω από το παιχνίδι και γίνεται στόχος. Αν όμως διατηρεί τη μασονική ιδιότητα, η τροχιά του είναι λαμπρή και πάντα θα υπάρχει ένα προστατευτικό δίκτυο για να καθιστά τη ζωή του ευκολότερη και να υπηρετεί το σύστημα αποτελεσματικότερα.
Η ελληνική μασονία σεμνύνεται για τον ρόλο της και σε ειδική ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, ευχερούς παρουσιάζει τα ονόματα επιφανών μασόνων μέχρι το 1950, σημειώνοντας ότι «η δημοσίευση αυτή γίνεται με την άδεια της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος». Σήμερα, στην εποχή των μίντια, η μασονία έχει φυσικά και τις δημόσιες σχέσεις της σε ό,τι αφορά την προβολή της.....http://pluton22.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου