ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ...ΔΕΝ ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΙ..

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ... ΔΕΝ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ.......

“Εξουσιάζω” σημαίνει “βγαίνω έξω από την ουσία”. Την ουσία την δική μου και την ουσία των άλλων. Η Αρετή είναι μία οδός ασκήσεως, δεν είναι οδός επιβολής. Είναι οδός, όπου, πρώτα και κύρια, πρέπει να ελέγξουμε τον εαυτό μας, να επιβληθούμε σε εμάς, να βελτιώσουμε εμάς. Διότι εάν δεν βελτιώσουμε εμάς τους ίδιους, αποτελεί μια μεγάλη αυταπάτη η αντίληψη ότι θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε τον κόσμο, παραμένοντας εμείς ως έχουμε.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, χωρίς να έχουν αναπτύξει την Αρετή για να μπορέσουν να λειτουργήσουν με βάση την επίφυση, δηλαδή την πραγματική Γνώση, διαμόρφωσαν και κάποιο συγκεκριμένο γνωσιολογικό πλαίσιο, το οποίο και παρουσίασαν, θα έλεγα “πλασάρανε”, με τους δικούς τους “διδασκάλους” οι οποίοι έκαναν τις αντίστοιχες γνωσιολογικές διακηρύξεις. Πάντοτε βέβαια, κάνοντας χρήση εκείνων των συμβόλων τα οποία είναι χαρακτηριστικά.

Προς αυτή την κατεύθυνση, και διεξοδικά καθοριστικοί νομίζω, πλέον επιφανείς ήταν ο Καρτέσιος (Ντεκάρτ) και ο Βάκων (Φράνσις Μπέικον). Το 1625 ο Μπέικον εξέδωσε το έργο “Νέα Ατλαντίδα” (εδώ επισημαίνεται από τον τίτλο, πως κάποιοι ενδιαφέρονται να επαναφέρουν την Ατλαντίδα ως Νέα Ατλαντίδα). Με το έργο αυτό, διαμορφώνει ένα συγκεκριμένο γνωσιολογικό μοντέλο, το οποίο είναι αυστηρά διαρχικό, υλιστικό και στην ουσία αυστηρά εξουσιαστικό. Πρίν από αυτόν, ο Ντεκάρτ, αναιρώντας την μέχρι τότε αντίληψη περί φύσεως, η οποία έβλεπε την φύση με έναν τρόπο λειτουργικό, οργανικό και στην ουσία με έναν τρόπο ζωντανό, πέρασε την μηχανιστική αντίληψη περί φύσεως, όπου όλα, σε τελευταία ανάλυση, λειτουργούν με κάποιες αυστηρά μηχανικές διαδικασίες και οι οποίες μπορούν να αποδοθούν με μαθηματικό τρόπο. Αυτή δηλαδή η μηχανική θεώρηση της φύσης, οδήγησε τον Μπέικον, ο οποίος ήταν και ο ανώτατος νομικός της εποχής του στην Αγγλία ( lord chancellor στο κρατικό δίκαιο, από το οποίο ξεπήδησε στη συνέχεια και η Βασιλική Εταιρεία, η οποία ξεκίνησε να στοιχειοθετεί τα της εξελίξεως της επιστήμης), έθεσε σαν στόχο, και κατά συνέπεια με το έργο του Ντεκάρτ, την επιβολή και την κυριαρχία πάνω στη φύση.

Αντίστοιχη ήταν, κατά συνέπεια, και η μεθοδολογία με την οποία θα εκερδίζετο η γνώση. Η φύση δηλαδή έπρεπε να κοπεί, να τεμαχιστεί, να εφαρμοστεί η απόλυτη επιβολή πάνω της. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η επιβολή οδηγεί σε κάποια οράματα, τα οποία τελικά δεν είναι οράματα, αλλά προγράμματα. Προβολές στο μέλλον, κάποιων “τεχνολογικών επιτευγμάτων”, τα οποία τα ζούμε σήμερα στην πλήρη τους επικινδυνότητα.

Μέσα στην “Νέα Ατλαντίδα”, για να αναφέρουμε και ένα παράδειγμα, ο Βάκων κάνει λόγο για συστήματα επηρεασμού του καιρού και τεχνητών σεισμών. Αυτό που σήμερα αποδίδουμε στο σύστημα HAARP στην Αλάσκα (σύστημα χαμηλών συχνοτήτων), του οποίου υπάρχουν αντίστοιχά του και σε άλλες χώρες.

Επίσης, γίνεται λόγος και για την χειραγώγηση του γενετικού κώδικα.

Είδαμε όμως πως υπάρχουν και προσπάθειες νουθεσίας σε κάποια βιβλία (π.χ. του Άλντους Χάξλεϊ ο “Θαυμαστός Νέος Κόσμος” και του Τζωρτζ Όργουελ το “1984” , όπου γίνεται λόγος για κοινωνίες που ελέγχονται ολοκληρωτικά από την τεχνολογία) για να σταματήσει αυτή η επιβλαβής πορεία που άρχισε να σχεδιάζεται και να στοιχειοθετείται από τα μέσα του 15ου αι., τότε που ξεκίνησε να έχει συλλογική, αλλά κακής ποιότητας συνείδηση, η “ελίτ”. Κι όλα αυτά γιατί αυτή η ελίτ δεν έχει ενεργό επίφυση. Δεν μπορεί να μπει σε αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμασε “μη μόχλευση”, τον τρόπο δηλαδή που δρα η φύση, η δημιουργία, και μας καλεί να συνδράμουμε, να συνδημιουργήσουμε κι εμείς. Αυτοί λοιπόν εφαρμόζουν την μόχλευση.

Όμως γνωρίζουν τα όριά τους. Γνωρίζουν ότι με τους μοχλούς μπορούν να επιτύχουν πολύ λίγα, γιατί η ζωή δεν προχωράει με τα λοστάρια και με τα κατσαβίδια. Η ζωή έχει ανώτερους εσωτερικούς συμπαντικούς νόμους, οι οποίοι καθορίζουν την εξέλιξή της. Έτσι, προσπαθούν, ως μη έχοντες επίφυση, να υφαρπάξουν την δική μας και να την χρησιμοποιήσουν, ούτως ώστε να πραγματοποιήσουν τα προγράμματα και τα σχέδιά τους. Με ένα είδος ευνουχισμού, ακρωτηριασμού του νου σε βάρος μας, μάς οδηγούν σε μία ψευδή νοητική κατάσταση, όπου μέσω της μαζικής ύπνωσης, χρησιμοποιούν την δική μας επίφυση για να μεταφέρουν πληροφορία, μέσα στη μεγάλη θάλασσα της πληροφορίας, η οποία με βάση τον νόμο της έλξεως, του συντονισμού και της επαγωγής, διαμορφώνει πραγματικότητες οι οποίες στρέφονται εναντίον μας.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να ανακτήσουμε τον νου μας μέσω αυτού που ο Πλωτίνος ονόμασε Θεωρία. Αυτό μπορεί να γίνει ως εξής: Ανέτρεξα για πολλοστή φορά στο πλατωνικό έργο “Φαίδρος”, όπου γίνεται λόγος περί Ηνιόχου, για να κάνω μια ενδοσκόπηση πάνω σε αυτά που λέει και να σκεφτώ κάποια συμπεράσματα στα οποία κατέληξα και τα οποία θα ήθελα να τα θέσω στην δική σας δικαιοδοσία, ούτως ώστε μέσα από τον διάλογο και μέσα από την δική σας δημιουργική συμμετοχή, ίσως να καταλήξουμε σε εκείνη την δυνατότητα του νου να διαμορφώνει πραγματικότητες, να μπορέσουμε δηλαδή να κάνουμε μια “χακεριά” , όχι μόνο στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές αλλά στο ίδιο το μάτριξ.

Ο “Φαίδρος” πολλές φορές, από τους κατά εποχές εκδότες, έχει πάρει και κάποιον υπότιτλο. Άλλοτε αναφέρεται ως “διάλογος περί ψυχής” ή ως “διάλογος ηθικός”, στην ουσία όμως, για τον υποφαινόμενο, ο “Φαίδρος” αποτελεί έναν “διάλογο για τον έρωτα”, γιατί αυτό που αποτελεί την πρόσβαση στον νου είναι η αγαπητική δύναμη του ανθρώπου. Κι όταν γίνεται αναφορά στον έρωτα, δεν πρέπει να τον περιορίσουμε στην έλξη των δύο φύλων, ώστε να πληρωθεί το μυστήριο της δημιουργίας, της ζωής, της γέννησης, της απόκτησης απογόνων. Η αγάπη είναι μία συμπαντική δύναμη η οποία μπορεί να αναφέρεται στο κάθε τί: Στους συνανθρώπους μας, σε όλη την κοινωνία, στην ίδια την Δημιουργία, στην πιο απλή έκφανση της φύσης, που μπορεί να είναι ένα ποντίκι, ένα μυρμήγκι ή εκείνα τα ταλαιπωρημένα ζώα τα οποία τα έχουν πάρει οι αποκρυφιστές και τους έχουν δώσει μια αποτρόπαιη συμβολική, όπως ο λύκος και το φίδι και τα οποία, εάν δεν τα πειράξει, τα προκαλέσει ή τα φοβίσει κανείς, σπανίως θα επιτεθούν.

Στην συνέχεια θα ήθελα να δούμε λίγο, πόσοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι τράβηξαν την παράδοση του Ηνιόχου, και όχι μόνο ως φιλόσοφοι και διδάσκαλοι, αλλά και ως άνθρωποι οι οποίοι παρενέβησαν μέσα στο γίγνεσθαι. Διότι η Ιστορία του Ελληνισμού αποτελεί και μία Ιστορία παρεμβάσεων από ογκόλιθους της σκέψης, της επίγνωσης και της νοητικής διεργασίας, που αποτελούσαν και οι Νεοπλατωνικοί.

Κάποιοι από αυτούς ήταν και οι Μυστικοί της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Και θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι κάνοντας αναφορά και σε αυτούς, δεν επιχειρώ να κάνω προσηλυτισμό. Πιστεύω ότι η Εκκλησία είναι μία βάρκα μέσα στην οποία μπορεί να μπει ο καθένας και να οδηγηθεί εκεί που επιθυμεί. Οι θρησκείες, κατά κανόνα, αποτελούνται από μία λαϊκή πλατφόρμα, η οποία προσφέρεται στον πολύ κόσμο με μία σειρά δεοντολογιών που αναπτύσσονται , και αποτελούν έναν τρόπο διαμόρφωσης της μέσης ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Πέραν αυτού όμως, υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα και μία βαθύτερη διδασκαλία στις θρησκείες, η οποία δεν είναι ενιαία. Βλέπουμε πολλές φορές μέσα στην ίδια θρησκεία να υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες αντιμάχονται φοβερά. Τέτοιο φαινόμενο υπήρξε και στα πλαίσια της Εκκλησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στην περίπτωση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, ο Πατριάρχης ήταν αυτός που του έκοψε τα χέρια και την γλώσσα, σε συνεργασία με τον τότε αυτοκράτορα, για να ανακόψουν μία διαφορετική άποψη, και βασικά την αντίδρασή του στις τότε προσπάθειες για Οικουμενισμό. Ο Μάξιμος Ομολογητής, κατά τον πολιτικό του βίο, διετέλεσε στέλεχος υψηλά ιστάμενων κρατικών διοικητικών θέσεων, κάτι σαν υπουργός εξωτερικών, και αργότερα έγινε μοναχός, συντάσσοντας πολύ  εμπεριστατωμένες θεολογικές απόψεις. Φτάνοντας στο σημείο αυτό λοιπόν, αναφέροντας και αυτά, τούτο δηλώνει ότι προσπαθώ να είμαι μελετητής του Πλατωνισμού, γιατί αυτή είναι για μένα η μεγάλη οδός της εισαγωγής στο Ελληνικό Πνεύμα. Και βεβαίως ο Πλάτων δεν έχει πέσει από τον ουρανό, όπως ο ίδιος ο Αριστοτέλης το γράφει στα Μεταφυσικά. Και ακόμα και ο Πυθαγόρας αποτελεί έναν σημαντικό κρίκο στην άλυσο των μεγάλων σοφών της αρχαιότητος. Και κατά συνέπεια, σε αυτήν την άλυσο σοφίας νομίζω ότι αξίζει να επισυναπτώμεθα και εμείς, και από αυτήν αξίζει να γαλουχηθούμε, στην προσπάθειά μας και στον αγώνα μας για ένα καλύτερο αύριο ».......Απομαγνητοφώνηση, από το ιστολόγιό Διόδοτος, βιντεοσκοπημένου σχολιασμού/ανάλυσης του αγαπημένου φίλου, διανοητή και ερευνητή “Μποτίλια στο Πέλαγος”,κατά κόσμον Διονύση Κλαδά.

περισσότερα...εδώ και  http://diodotos-k-t.blogspot.gr/