Η εκλογή του νέου δημάρχου της Νέας Υόρκης, ενός μουσουλμάνου της οικονομικής και ακαδημαϊκής ελίτ που αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερός», αποτέλεσε παγκόσμιο γεγονός με βαθύ συμβολισμό και δεν πρόκειται απλώς για την ανάδειξη ενός νέου προσώπου στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά για την επιβεβαίωση ενός ιστορικού ρήγματος: της μετάβασης της παγκόσμιας εξουσίας από την οικονομική επιβολή στη χειραγώγηση της συνείδησης μέσω μιας συμμαχίας που, πίσω από τα «αντιφατικά» πρόσημα, ενώνει την Αριστερά με το Ισλάμ.
Η υποστήριξη του Alexander Soros, διαδόχου μιας από τις πιο ισχυρές πολιτικοοικονομικές δυναστείες της εποχής μας, δεν ήταν τυχαία. Η εκλογή στη δεύτερη Μέκκα του καπιταλισμού, τη Νέα Υόρκη, χρηματοδοτήθηκε και οργανώθηκε μεθοδικά από δίκτυα επιρροής που συνδυάζουν χρηματοπιστωτική ισχύ, επικοινωνιακή κυριαρχία και ιδεολογική κάλυψη. Η «πρόοδος» που πανηγύρισαν οι δυτικές πρωτεύουσες και τα ελληνικά δελτία ειδήσεων δεν είναι τίποτε άλλο παρά το νέο πρόσωπο του ίδιου μηχανισμού: οικουμενισμός χωρίς ελευθερία, πολυπολιτισμικότητα χωρίς συνοχή, δημοκρατία χωρίς λαό.
Στην Ελλάδα, η είδηση έγινε δεκτή με τον γνωστό ενθουσιασμό της εσωτερικής αποικίας. Αριστεροί διανοούμενοι, νεοφιλελεύθεροι σχολιαστές και «προοδευτικά» μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την εκλογή «ιστορικό βήμα προς τα εμπρός». Κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί οι παγκόσμιοι τραπεζίτες, οι ΜΚΟ και τα κέντρα χειραγώγησης των μαζών χαιρέτισαν την ίδια στιγμή το ίδιο αποτέλεσμα. Γιατί η χαρά των ισχυρών συμπίπτει πάντοτε με την αυταπάτη των λαών;
Η απάντηση είναι απλή και παλιά: η πολιτική πολυχρωμία είναι διακοσμητική. Οι σημαίες και τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά ο σκοπός παραμένει ο ίδιος — η ληστεία της μεσαίας τάξης και η υποταγή της κοινωνίας μέσα από την ψευδαίσθηση της επιλογής.
Η προφητεία του Bertrand Russell και η εποχή της υποταγής
Περισσότερο από εβδομήντα χρόνια πριν, ο Bertrand Russell στο έργο The Impact of Science on Society περιέγραφε με ανατριχιαστική ακρίβεια το πείραμα που σήμερα βιώνουμε:
«Σταδιακά, μέσω επιλεκτικής αναπαραγωγής, οι έμφυτες διαφορές ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνωμένους θα αυξάνονται ώσπου να γίνουν δύο διαφορετικά είδη. Η διατροφή, τα εμβόλια και οι εντολές θα συνδυαστούν από νωρίς ώστε να παράγουν τον τύπο χαρακτήρα και των πιστεύω που οι αρχές θεωρούν επιθυμητά».
Ο Russell, χωρίς να γνωρίζει τον όρο «βιοπολιτική», προέβλεψε την κατασκευή ενός κόσμου όπου η τεχνολογία, η δημόσια υγεία και η εκπαίδευση μετατρέπονται σε όργανα ελέγχου της ανθρώπινης βούλησης. Προανήγγειλε έναν πολιτισμό όπου οι μάζες δεν θα χρειάζεται να καταπιεστούν με τη βία — θα υποτάσσονται οικειοθελώς, πιστεύοντας ότι υπηρετούν το «κοινό καλό».
Τα κόμματα, είτε φορούν δεξιά είτε αριστερή μάσκα, λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης και μηχανισμοί εξαπάτησης. Δεν δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν τον λαό, αλλά για να διαιωνίζουν την εξουσία των ίδιων κύκλων που ελέγχουν το χρήμα, τα ΜΜΕ και τη γνώση. Η ελίτ κυβερνά μέσω της εναλλαγής των υπαλλήλων της στα πολιτικά κόμματα, ενώ η ψήφος παραμένει η νομιμοποιητική τελετουργία ενός συστήματος που έχει προαποφασίσει τα πάντα πριν από κάθε εκλογική διαδικασία.
Η μετάλλαξη της Αριστεράς και η απορρόφησή της από την ολιγαρχία
Τη δεκαετία του ’60, η ιστορική συμμαχία που διαμόρφωσε τον μεταπολεμικό κόσμο δεν ήταν αυτή των λαών, αλλά εκείνη της Αριστεράς με την οικονομική ελίτ. Η παλιά εργατική Αριστερά εγκατέλειψε τα εργοστάσια, τις φτωχογειτονιές και τα χωράφια, για να εγκατασταθεί στα πανεπιστήμια, στα think tanks, στα ιδρύματα και στις ΜΚΟ. Από υπερασπιστής της εργατικής τάξης μετατράπηκε σε «ηθικό» όργανο νομιμοποίησης της παγκοσμιοποίησης.
Η Αριστερά δεν έπαψε να μιλά για δικαιώματα, απλώς άλλαξε τους δικαιούχους: αντικατέστησε τον εργάτη με τον «ευάλωτο», την κοινωνική δικαιοσύνη με την πολιτισμική ανοχή, τον αγώνα για αυτοδιάθεση με την αποδοχή κάθε μορφής εξάρτησης. Η ρητορική της ισότητας έγινε εργαλείο ελέγχου. Όποιος διαφωνεί, βαφτίζεται «αντιδραστικός». Όποιος αντιστέκεται, στιγματίζεται ως «ακροδεξιός».
Στην Ελλάδα, η Αριστερά της εξουσίας υπήρξε πρόθυμος εκτελεστής των εντολών των δανειστών. Ο Αλέξης Τσίπρας παρέδωσε τη δημόσια περιουσία στο Υπερταμείο, διέλυσε τη μικροϊδιοκτησία με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, και διέψευσε οριστικά την αυταπάτη του «λαϊκού κινήματος». Οι ελίτ ανακάλυψαν, μέσω αυτής της μεταλλαγμένης Αριστεράς, το τέλειο άλλοθι της ληστείας χωρίς αντίσταση: μια εξουσία με «ανθρώπινο πρόσωπο» και αποδοχή από τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους.
Δύο κέντρα εξουσίας, ένα κοινό σχέδιο
Σήμερα ο κόσμος διχάζεται όχι μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά ανάμεσα σε δύο μορφές ηγεμονίας:
α) το χρηματοπιστωτικό δίκτυο του City και της Νέας Υόρκης, που ελέγχει τη ροή του χρήματος, των ΜΜΕ και της πληροφορίας, και
β) τα ενεργειακά-θεοκρατικά δίκτυα του Κατάρ και των Εμιράτων, που αγοράζουν φυσικούς πόρους, πολιτική επιρροή και δυτικές συνειδήσεις.
Οι πρώτοι επενδύουν στη χειραγώγηση της αντίληψης — στη «woke» ηθική, στην οικολογική εμπορευματοποίηση, στην αέναη ενοχή του πολίτη. Οι δεύτεροι, στην αγορά των ίδιων των κρατών, των ομάδων, των συλλόγων, των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων, των πανεπιστημίων. Ο κοινός τους τόπος είναι η αντικατάσταση της εθνικής κυριαρχίας από υπερεθνικά δίκτυα που χρησιμοποιούν το Ισλάμ και την Αριστερά ως πολιτισμικά εργαλεία ελέγχου.
Η εκλογή του δημάρχου της Νέας Υόρκης ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων: του συγκερασμού της «ηθικής Αριστεράς» με τη χρηματοπιστωτική θεοκρατία, όπου ο κοινωνικός προοδευτισμός γίνεται βιτρίνα για τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια ελάχιστων.
Η ψήφος, όπως έχει διαμορφωθεί, δεν είναι πράξη ελευθερίας, αλλά συμβόλαιο υποταγής. Κάθε εκλογική διαδικασία επιτελεί μια ψυχολογική λειτουργία: πείθει τις μάζες ότι συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων, ενώ στην πραγματικότητα επιλέγουν ανάμεσα σε εναλλακτικές που έχουν ήδη εγκριθεί από τα χρηματοπιστωτικά και γεωπολιτικά κέντρα.
Η δημοκρατία έχει μετατραπεί σε θέαμα. Οι εκλογές, σε τηλεοπτικό show. Οι ηγέτες, σε influencers. Οι πολίτες καλούνται να διαλέξουν το ύφος της ίδιας εξουσίας, όχι την ουσία της. Και όσο πιο θορυβώδης είναι η συζήτηση για την «αντιπροσώπευση», τόσο πιο βαθιά η υποταγή.
Η πραγματική πράξη αντίστασης, λοιπόν, δεν είναι η συμμετοχή, αλλά η απονομιμοποίηση ενός συστήματος που δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση. Η αποχή, η συνειδητή άρνηση να συμμετάσχεις στη φάρσα της ψευδοδημοκρατίας, δεν είναι αδιαφορία· είναι δήλωση αξιοπρέπειας. Όταν η ψήφος χρησιμοποιείται για να επικυρώσει την απάτη, τότε η μη ψήφος γίνεται πολιτική πράξη.
Η ελληνική παθολογία ως καθρέφτης της Δύσης
Η Ελλάδα αποτελεί μικρογραφία της Δύσης. Εδώ, το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα λειτουργεί ως εργαστήριο της παγκόσμιας εξαπάτησης: ένας κλεπτοκρατικός μηχανισμός που αναπαράγει τη διαφθορά, την εξάρτηση και τη δουλοπρέπεια. Ο δημόσιος λόγος έχει αντικατασταθεί από τηλεοπτικά σκηνικά, η διανόηση από think tanks επιδοτήσεων, η εθνική κυριαρχία από «σχέδια δράσης» που υπαγορεύονται από πρεσβείες και Βρυξέλλες.
Η πολιτική ελίτ, είτε δηλώνει δεξιά είτε αριστερή, λειτουργεί ως τοποτηρητής ξένων συμφερόντων. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες οικογένειες, οι ίδιες διαδρομές ανακυκλώνονται μέσα σε ένα κλειστό σύστημα. Οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτε — απλώς προσφέρουν μια νέα βιτρίνα στην ίδια λεηλασία.
Η ληστεία της μεσαίας τάξης μέσω φόρων, πληθωρισμού, ενεργειακής εξάρτησης και ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι αστοχία· είναι πολιτικός σχεδιασμός. Στόχος είναι η μετατροπή του πολίτη σε εξαρτημένο πελάτη του κράτους και του τραπεζικού συστήματος. Η μεσαία τάξη που διαλύεται είναι το τελευταίο ανάχωμα της δημοκρατίας — γι’ αυτό πρέπει να εξαφανιστεί.
Η εποχή της πολιτικής απάτης πλησιάζει στο τέλος της όχι γιατί οι λαοί ξύπνησαν, αλλά γιατί το ίδιο το σύστημα εξουσίας έχει φτάσει σε σημείο υπερκορεσμού. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός, μεταμφιεσμένος σε φιλελεύθερη δημοκρατία, δεν μπορεί πλέον να κρύψει την αποτυχία του. Οι κοινωνίες φτωχοποιούνται, τα κράτη απονομιμοποιούνται, και οι πολίτες εγκλωβίζονται ανάμεσα στον φόβο της ασφάλειας και στην ψευδαίσθηση της προόδου.
Η μόνη διέξοδος είναι η επιστροφή στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» — στην έννοια του πολίτη ως αυτόνομου όντος, στην κοινότητα ως βάση της κοινωνικής συνοχής, στην εργασία ως πράξη δημιουργίας και όχι υποδούλωσης. Η αντίσταση δεν αρχίζει με την ψήφο· αρχίζει με την απόρριψη της προπαγάνδας.
Όσο η Ελλάδα —και ο κόσμος ολόκληρος— παραμένει φυλακισμένη στη συμμαχία Αριστεράς, Ισλάμ και χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία. Η «πρόοδος» που μας υπόσχονται είναι απλώς η τελική φάση της υποταγής. Η αληθινή αναγέννηση θα έρθει μόνο όταν οι πολίτες σταματήσουν να χειροκροτούν τους δημίους τους και αρχίσουν να σκέφτονται ξανά ως ελεύθερα όντα. https://primenews.press/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου