Matt Ehret
ΜΕΡΟΣ 9ον
Όπως περιγράφεται στη νέα ταινία του H.G. Wells' War of the Worlds and the Dawn of a New Age, η φωλιά επιρροής της Βασιλικής Εταιρείας του Thomas Huxley έτεινε να κινείται μεταξύ πνευματιστικών / αποκρυφιστικών δραστηριοτήτων προσπαθώντας να διοχετεύσει πνεύματα, να εκτελέσει αλχημεία και αστρική προβολή στον «φωτεινό αιθέρα», ενώ ταυτόχρονα διεξήγαγε «αξιοσέβαστη επιστημονική εργασία» την ημέρα.
Τα ηγετικά μέλη που συνδέονταν με το ελίτ επιστημονικό δίκτυο του Χάξλεϋ στη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου συχνά αλληλεπικαλύπτονταν με την απόκρυφη αναβίωση του Sir Edward Bulwer-Lytton και ο ίδιος ο Huxley ήταν μέλος της ελίτ Atheneum Club του Λονδίνου μαζί με τον Bulwer-Lytton.
Ο Thomas Huxley ήταν επίσης ένας κορυφαίος καινοτόμος μιας νέας προσέγγισης στην αυτοκρατορία που ονομάστηκε «σοσιαλιμπεριαλισμός» από έναν άλλο ισχυρό αποκρυφιστή ονόματι John Ruskin, ο οποίος ήταν ιδρυτικό μέλος του South London Working Men's College. Αυτό το δίκτυο ιμπεριαλιστών σοσιαλιστών με κέντρο το Κολέγιο των Εργατών σχημάτισε το πλέγμα ενός νέου κινήματος που δημιουργήθηκε για να κατευθύνει τη δικαιολογημένη οργή του όχλου των φτωχών και καταπιεσμένων προς σκοπούς που:
1) Τείνουν να οδηγούν στην ανατροπή εθνών, είτε εμψυχώνονται από δίκαιη είτε από άδικη ηγεσία υπό την έννοια της αιώνιας ταξικής πάλης και
2) Θα υπονόμευε την εξάπλωση του αμερικανικού συστήματος εθνικής οικονομίας τόσο στις ίδιες τις ΗΠΑ όσο και παγκοσμίως κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και μετά.
Σε αντίθεση με τη βρετανική αυτοκρατορική σχολή του «καπιταλισμού» που βασιζόταν σε ανεξάρτητες ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες, στο συνολικό ελεύθερο εμπόριο, την κερδοσκοπία και τη λεηλασία, το αμερικανικό σύστημα εθνικής οικονομίας που περιοδικά ερχόταν στο προσκήνιο στις ΗΠΑ βασιζόταν στον προστατευτισμό, στις εθνικές τράπεζες σύμφωνα με το δίκαιο του κυρίαρχου εθνικού κράτους αντί των ιδιωτικών χρηματοδοτών, στα δημόσια έργα και στη συνεχή αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας μέσω της βιομηχανικής προόδου και της νέας επιστημονικής Ανακαλύψεις.
Αυτή η μεταγενέστερη συνιστώσα του αμερικανικού συστήματος βασίστηκε στην ιδέα ότι όχι οι αγορές, η χρησιμότητα ή οι επιθυμίες «προκάλεσαν» οικονομική αξία, αλλά μάλλον ότι η οικονομική αξία προκλήθηκε από την αυξημένη δύναμη των πολιτών να κάνουν ανακαλύψεις και να εφαρμόσουν αυτές τις ανακαλύψεις για να κάνουν τη ζωή καλύτερη για τους ίδιους και τον κόσμο. Στο βαθμό που έγινε αυτό, τα μαλθουσιανά πληθυσμιακά όρια θα μπορούσαν να σπάσουν για πάντα, κάτι που οι Βρετανοί δαρβινιστές απαίτησαν να μην επιτραπεί ποτέ να συμβεί, από φόβο ότι το ίδιο το σύστημα της αυτοκρατορίας θα ανατραπεί.
Ως εκ τούτου, ακριβώς όπως ο Ισαάκ Νεύτων δημιουργήθηκε σε μεγάλο βαθμό για να μιμηθεί τις ανακαλύψεις πραγματικών επιστημόνων όπως ο Γιοχάνες Κέπλερ ή ο Γκότφριντ Λάιμπνιτς νωρίτερα (που περιγράφηκε στο μέρος 1 αυτής της σειράς), έτσι και η νεοεμφανιζόμενη επιστήμη της πολιτικής οικονομίας αφομοιώθηκε και κούφια από την ουσία της από μια ομάδα γύρω από τον Τζον Ράσκιν, τον Λόρδο Πάλμερστον, τον Ντέιβιντ Ούρκχαρντ και τον Τζουζέπε Ματσίνι που έγινε γνωστή ως «κομμουνισμός».
[Σημείωση: Οι λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας αναπτύχθηκαν σαφέστερα στο δοκίμιο του Richard Poe How the British Invented Communism and Blaed it on the Jews, και στο The British Empire Returns To A 168 Year Crime-a Scene του Andrew Laverdiere. ]
Αυτή η νέα ιδεολογία, που διαμορφώθηκε με την πάροδο των ετών στους διαδρόμους του Βρετανικού Μουσείου, θα υιοθετούσε ορισμένα στοιχεία του αμερικανικού συστήματος, όπως περιγράφονται από προσωπικότητες όπως ο Alexander Hamilton, ο Friedrich List και ο Henry C. Carey, θα εξαλείψει την ουσία του συστήματος και στη συνέχεια θα εμφυσήσει μυριάδες υποθέσεις Δούρειου Ίππου στον βρετανικής κατασκευής σωσία. Μεταξύ αυτών των δούρειων ίππων συμπεριλήφθηκαν 1) η πίστη σε αιώνιους ταξικούς αγώνες, 2) η εμμονή με την εξάλειψη της επιχειρηματικότητας (γνωστή και ως: η πραγματική αιτία της μεσαίας τάξης και η υποτιθέμενη αιτία της ανισότητας), 3) η θρησκεία (που ονομάστηκε «το όπιο των μαζών» και η αιτία της αλλοτρίωσης) και 4) η απόρριψη της δυνατότητας οποιασδήποτε αρμονίας συμφερόντων μεταξύ των βιομηχάνων, αγρότης, εργάτης και επιχειρηματίας.
Αυτή η τελευταία έννοια της «αρμονίας συμφερόντων» ήταν στην πραγματικότητα ο τίτλος του βιβλίου του συμβούλου του Λίνκολν Henry C. Carey το 1852, το οποίο στόχευε άμεσα στη νέα θέση που προωθούσαν οι σοσιαλιμπεριαλιστές του Λονδίνου.
Ένας βιομήχανος του Μάντσεστερ ονόματι Φρίντριχ Ένγκελς σύντομα έγινε τακτικός παρευρισκόμενος στα σαλόνια του Ράσκιν, τα οποία καθοδήγησαν την ανάπτυξη αυτού του νέου ουτοπικού δόγματος διεθνώς. Μέχρι το 1844, ο Ένγκελς άρχισε να συνεργάζεται με έναν νεαρό επαναστάτη ονόματι Καρλ Μαρξ και το 1847 (ακριβώς πάνω στην ώρα για τις προλεταριακές αναταραχές της Νεαρής Ευρώπης σε όλη την Ευρώπη), το δίδυμο συνέγραψε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο δημιουργώντας ένα συνεκτικό, εσωτερικά συνεπές μοντέλο που περιγράφει την επιστημονική διαχείριση της κοινωνίας.
Αυτό το νέο μοντέλο βρισκόταν σε βολική αντίθεση με το βρετανικό σύστημα πολιτικής οικονομίας που περιγράφηκε από τον Adam Smith το 1776, το οποίο προώθησε ένα σύνολο πλάνων τυλιγμένων σε «επιστημονική» γλώσσα, δηλαδή:
1) ότι ο πλούτος δημιουργήθηκε από τις επιθυμίες των ζώων που εκφράστηκαν από τις ελεύθερες αγορές
2) ότι οι αποφάσεις όλων των ανθρώπων περιορίζονται μόνο από το ορθολογικό προσωπικό συμφέρον που εμψυχώνεται από την αρχή της ευχαρίστησης/πόνου της αγοράς χαμηλών και ακριβών πωλήσεων, και
3) Ότι τα κυρίαρχα εθνικά κράτη δεν πρέπει ΠΟΤΕ να παίζουν ρόλο στην οικονομία συμμετέχοντας σε ρυθμίσεις, προστατευτισμό, εθνικές τράπεζες κ.λπ.
Η προφανής ελεγχόμενη αντίθεση μεταξύ της «επιστήμης» του ελεύθερου εμπορίου του Σμιθ και του νέου συστήματος «κεντρικής» επιστημονικής διαχείρισης θα οδηγούσε σε έναν βολικό δυϊσμό τον οποίο η αυτοκρατορία θα χρησιμοποιούσε πολλές φορές για να παρακινήσει τα θύματά της να εμπλακούν σε έναν ιστό αράχνης.
Ο Μαρξ εξέφρασε την κατανόησή του για αυτή τη φόρμουλα στην υπεράσπιση του ελεύθερου εμπορίου στο έργο του «Το ζήτημα του ελεύθερου εμπορίου»:
Αλλά, σε γενικές γραμμές, το προστατευτικό σύστημα στις μέρες μας είναι συντηρητικό, ενώ το σύστημα ελεύθερου εμπορίου λειτουργεί καταστροφικά. Διαλύει τις παλιές εθνότητες και φέρνει τον ανταγωνισμό του προλεταριάτου και της αστικής τάξης στο έσχατο σημείο. Με μια λέξη, το σύστημα ελεύθερου εμπορίου επιταχύνει την Κοινωνική Επανάσταση. Με αυτή την επαναστατική έννοια και μόνο, κύριοι, είμαι υπέρ του ελεύθερου εμπορίου».
Ο ιδιόμορφος σοσιαλισμός του John Ruskin και του Thomas Huxley
Παρά το γεγονός ότι προωθούσαν ένα πράγμα που ονομάζεται «σοσιαλισμός» στις πολλές διαλέξεις και τα γραπτά τους, ο Τζον Ράσκιν και ο Τόμας Χάξλεϋ ήταν απροκάλυπτοι μισάνθρωποι που περιφρονούσαν την τεχνολογική πρόοδο όσο περιφρονούσαν τους υπερπληθυσμένους φτωχούς.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, ήταν καλά κατανοητό ότι η μόνη βιώσιμη μορφή σοσιαλισμού (δηλαδή: μια κοινωνία θεμελιωμένη σε κοινωνικές αξίες που διέπουν τη συμπεριφορά της οικονομίας) βασίστηκε στην έννοια ότι «όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι», προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με τα αναφαίρετα δικαιώματα κάθε κυρίαρχου πολίτη και την εντολή της Γενικής Ευημερίας, όπως περιγράφεται στα ιδρυτικά έγγραφα της Αμερικής.
Σε αντίθεση με αυτές τις κοινωνικές αρχές, ο John Ruskin είχε να πει τα εξής: «Οι Αμερικανοί, ως έθνος, έθεσαν την εμπιστοσύνη τους στην ελευθερία και την ισότητα, των οποίων απεχθάνομαι τη μία και αρνούμαι τη δυνατότητα της άλλης».
Ο Ruskin, του οποίου οι διδασκαλίες ενέπνευσαν άμεσα τον Cecil Rhodes, τον Λόρδο Milner, τον Arnold Toynbee και τον Thomas Huxley, περιέγραψε την ιδιόμορφη μορφή του σοσιαλισμού λέγοντας:
«Στην περίπτωση των παλιών οικογενειών, οι οποίες... Όσο παρακμιακή, ακόμα αληθινά κι αν είναι, η ευγενέστερη μνημειακή αρχιτεκτονική του βασιλείου, ζωντανοί ναοί της ιερής παράδοσης και της θρησκείας των ηρώων, τόση γη πρέπει να τους παραχωρείται στο διηνεκές, ώστε να τους επιτρέπει να ζουν εκεί με όλες τις συνθήκες κρατικής και εξωτερικής ευγένειας. Το εισόδημά τους πρέπει να καθορίζεται και να πληρώνεται από το κράτος, όπως είναι του βασιλιά... Η γη τους πρέπει να διατηρείται σε συνθήκες φυσικής χάρης [υπό] από τη γεωργία που αναπτύσσει την πιο ευτυχισμένη αγροτική ζωή... γεωργία που... πρέπει να απορρίπτουν τη βοήθεια κάθε μηχανισμού εκτός από εκείνον των μέσων που καθοδηγούνται αποκλειστικά από το ανθρώπινο χέρι ή από το ζώο".
Μαζί με τον Ράσκιν (και τον Βρετανό πρωθυπουργό Γουίλιαμ Γκλάντστοουν), ο Τόμας Χάξλεϋέγινε πρώτος διευθυντής του Κολλεγίου Εργατών του Νότιου Λονδίνου, το οποίο αποτέλεσε τη βάση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (γνωστή και ως Πρώτη Διεθνής) που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1864......
Φ*Το αρθρο δεν είναι ολοκληρωμένο,το υπόλοιπο ειναι μόνο για συνδρομητές!!το 10ο μέρος ομως,ο συντάκτης το εχει αφήσει ελευθερο,οποτε σε λίγο θα το αναρτήσω!!ειδα πόσο σας αρεσε η σειρά,αλλά ο αγαπητός μας Μάθιου με το να επιβάλει χρηματοδότηση μας στερει την πρόσβαση...τελος πάντων αναμείνατε το επόμενο και τελευταίο για εμας αρθρο της ενότητας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου