ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ...

Φ*Με αφορμή την αυτοκτονία ενός νεαρου κοριτσιου καί την αρνηση του ιερεα να την κηδέψει,αχός βαρυς ακουστηκε στο διαδίκτυο και πολλά ντουφέκια πέσαν ενάντια στην εκκλησία και στους ιερείς!αφου λοιπον απασχόλησε τοσο πολύ και τοσο εντονα το γεγονός,ας αφήσουμε εναν ΑΓΙΟ και δύο ιερεις να τοποθετηθουν και να διαλευκάνουν την θεση της εκκλησίας επι του θέματος

ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ-ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Για το σοβαρό θέµα της απόγνωσης και της αυτοκτονίας εκφώνησε µια οµιλία ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως στη Λαµία στις 20 Νοεµβρίου 1893 σαν Ιεροκήρυκας. Και επειδή το κοινωνικό αυτό πρόβληµα έχει σήµερα ανησυχητικές διαστάσεις, ο φωτισµένος λόγος του Θεοφόρου πατρός της Εκκλησίας µας και συγχρόνου Αγίου είναι πολύ ωφέλιµος και επίκαιρος.

Η απόγνωση είναι φοβερό κακό και αγιάτρευτο πάθος που φθείρει την ψυχή του ανθρώπου. Καταστρέφει κάθε τι υγιές µέσα του, τον παραδίδει στην καταστροφή και τον ωθεί στην να θέσει τέρµα στη ζωή του. Ο Απεγνωσµένος παρότι ζει είναι νεκρός, διότι έχασε το σύνδεσµο µε τον κόσµο και κάθε ευχαρίστηση της ζωής. Νοµίζει ότι ένας γρηγορότερος θάνατος από τον φυσικό θα τον απαλλάξει από τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής και καταλήγει στην αυτοκτονία.

Αιτία αυτοκτονίας

Η απόγνωση λοιπόν είναι η αιτία της αυτοκτονίας και όχι η φρενοπάθεια. Αυτός που αυτοκτονεί δεν είναι παράφρονας αλλά απεγνωσµένος. Ο φρενοπαθής επιχειρεί και µετά τη διάσωσή του να θανατωθεί χωρίς να έχει προµελετήσει τον τρόπο που θα πεθάνει. Ουδέποτε διαλέγει όπλο ή µέσο αυτοκτονίας και οδηγείται ασυνείδητα στην πράξη του λόγω της φρενοπάθειάς του.

Ο παράφρονας δεν ζητά το θάνατο, αλλά ο θάνατος του είναι συνέπεια απονενοηµένης πράξης. Οι αυτοκτονούντες (αυτόχειρες) όµως που σώθηκαν θεραπεύτηκαν, δεν επιχείρησαν άλλη προσπάθεια αυτοκτονίας και µετανόησαν.

Οι αυτοκτονούντες λοιπόν δεν πάσχουν παθολογικά αλλά ηθικά. Η απόγνωση είναι ηθική παρεκτροπή. Αγνόησαν την ηθική θεραπεία και όταν τους κατέλαβε ο πανικός της απόγνωσης αυτοκτόνησαν. Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεων τους και έχουν µεγάλη αµαρτία, ασυγχώρητη (εφόσον δεν µπορούν να µετανοήσουν).

∆εν είναι σωστή η ιατρική διάγνωση, που χαρακτηρίζει όλους τους αυτοκτονούντας φρενοβλαβείς.

Αιτία απόγνωσης

Τα αίτια της απόγνωσης είναι πολλά. Το κύριο αίτιο είναι ηθική ασθένεια του πάσχοντος. Τους ηθικά ασθενείς µπορούµε να τους διαιρέσουµε σε τρεις κατηγορίες: α) στους άθεους, β) στους ολιγόπιστους και γ) σ’ αυτούς που κυριεύονται από τα συναισθήµατά και τις αψικαρδίες τους.

α) Άθεοι: Αυτοί που ανήκουν στην πρώτη τάξη απολαµβάνουν τη ζωή τους σαν κάτι αγαθό, όσο δεν υπάρχουν δυσκολίες. Έχουν καθαρά υλιστικό φρόνηµα, ζουν χωρίς θεό, γι’ αυτό µε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής ή την µεταβολή των όρων της οδηγούνται στην απόγνωση και την αυτοκτονία, χωρίς βέβαια αυτή να είναι αποτέλεσµα παραφροσύνης. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγονται επίσης όσοι είναι πλήρως παραδοµένοι στις ηδονές και τα αγαθά αυτού του κόσµου. Η φιλοσοφία της ζωής τους µοιάζει µε εκείνη των Επικουρείων. Στο τέλος όµως καταλήγουν µετά από µια κλιµακωτή πορεία στην αυτοχειρία, αφού οι συνεχείς απολαύσεις αυτού του κόσµου φέρνουν τον κορεσµό, ο κορεσµός την αηδία, η αηδία την αποστροφή, ηαποστροφή την ανία, η ανία την στενοχώρια, η στενοχώρια το άλγος και το άλγος τους οδηγεί στην απόγνωση, οπότε θέτουν τέρµα στη ζωή τους. Μια οµάδα ανθρώπων στην ίδια κατηγορία, κατεχόµενοι και αυτοί από υλιστικό φρόνηµα, είναι και όσοι απατηλά επιδιώκουν ν’αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά, θεωρώντας τα σαν τα µέσα ευδαιµονίας τους. Απόγνωση και αυτοκτονία Αγνόησαν την αληθινή και πραγµατική ευδαιµονία, τον Θεό, λάτρευσαν ασταθή και ρευστά στοιχεία, απέτυχαν και απογοητεύθηκαν.

β) Ολιγόπιστοι: Στη δεύτερη τάξη ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι που αρχικά ζουν σύµφωνα µε τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόµους, αλλά µε τις πρώτες σηµαντικές δυσκολίες της ζωής χάνουν το θάρρος τους και την ελπίδα τους, δηλαδή τον Θεό. Όσοι λοιπόν χάνουν το θάρρος τους στερούνται της καρτερίας, της αυταπάρνησης και της θυσίας στο πεδίο της µάχης, το οποίο στη συγκεκριµένη περίπτωση δεν είναι άλλο παρά η ίδια η ζωή µε τις δυσκολίες της. Όσοι δεν ελπίζουν στον Θεό γίνονται θρασείς, γιατί το θράσος είναι παρωδία του θάρρους. Καταλήγουν µάλιστα στη δειλία και την µικροψυχία. Ο Άγιος Νεκτάριος παροµοιάζει όλους αυτούς µε τους ριψάσπιδες των µαχών των πολέµων και τους χαρακτηρίζει άνανδρους. Η αυτοχειρία δηλαδή δεν είναι πράξη γενναιότητας, αλλά δειλίας και θράσους. Στερείται ηθικού σθένους, αφού οι αυτόχειρες δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν καταλήγοντας στην απονενοηµένη ενέργειά τους. Η τάξη επίσης αυτή των αυτοχείρων δεν έχει τα στοιχεία των παραφρόνων. Πρόκειται για ηθικά αρρώστους, οι οποίοι θα θεραπεύονταν, αν ζητούσαν βοήθεια από το Θεό. Είναι Χριστιανοί κατ’ όνοµα και όχι κατ’ ουσία, αφού αγνοούν τη χάρη του Ιησού Χριστού που επισκιάζει όλους τους πιστούς, την απάθεια και την καρτερία που θα πρέπει να δείχνει ο Χριστιανός για τις δυσκολίες αυτής της ζωής. Τελικά όλοι όσοι ανήκουν σ’ αυτή την τάξη, ενώ ξεκινούν µε µια επιφανειακή πίστη καταλήγουν στην απιστία µε συνέπεια την απόγνωση.

γ) Συναισθηµατικά άρρωστοι: Στην τρίτη κατηγορία τέλος κατατάσσονται όσοι αυτοκτονούν απογοητευµένοι από τον ανθρώπινο έρωτα, είτε αγνό (όπως είναι ο νεανικός έρωτας), είτε παράνοµο και βδελυρό. Η ερωτική απογοήτευση των νεαρών σε ηλικία ατόµων επέρχεται εξαιτίας της θλίψης για την απώλεια του ερωτικού ινδάλµατός τους. Τούτο φέρει την δυστυχία και η απειρία γύρω από τα θέµατα της ζωής δίνει τεράστιες διαστάσεις στο γεγονός, το οποίο για τους απογοητευµένους νέους θεωρείται µέγιστο κακό. Πρόκειται όµως για µια οικτρή πλάνη, άγνοια για την µέλλουσα ζωή, έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και χριστιανικού πνεύµατος. Υπεύθυνοι στην περίπτωσηαυτή δεν είναι τόσο οι νέοι όσο οι γονείς τους, οι οποίοι δεν φρόντισαν να ανατραφούν σωστά τα παιδιά τους. Στην κρίσιµη µάλιστα στιγµή που τα παιδιά τους χρειάστηκαν τη φροντίδα και την συµβουλή τους εκείνοι έδειξαν αµέλεια ή τα προέτρεπαν σε µια σχέση ολέθρια. Η δεύτερη οµάδα αυτής της κατηγορίας (µοιχοί κ.α.) έχει ως αίτιο την ηθική διαφθορά. Θεωρούνται παραβάτες των εντολών του Θεού, καταστρέφουν την οικογένειά τους και την ιερότητα του γάµου, πριν οδηγηθούν στην αυτοχειρία. Στην ίδια κατηγορία τοποθετούνται και όσοι αυτοκτονούν επειδή θίγηκε το φιλότιµό τους και όσοι δεν µπόρεσαν να ξεπεράσουν δύσκολες ή δυσάρεστες στιγµές που τους παρουσιάστηκαν στη ζωή τους απρόοπτα. Κοινή αιτία είναι η έλλειψη χριστιανικής αγωγής και χριστιανικής ζωής, µε συνέπεια το ηθικό κατρακύλισµα, την κακή χρήση ελευθερίας και το ξενικό πιθηκισµό. Εάν είχαν χριστιανική αγωγή δεν θα αυτοκτονούσαν, αλλά θα µετανοούσαν και θα διόρθωναν τη ζωή τους.

Αντιµετώπιση των αυτοκτονούντων από την Εκκλησία

Σήµερα το θέµα της κηδείας των αυτοχείρων θεωρείται επίκαιρο, αφού υπάρχουν περιπτώσεις όπου ιερείς αρνούνται να τους κηδεύσουν, µε αποτέλεσµα να δηµιουργείται ένταση µεταξύ συγγενών του αυτόχειρος και της Εκκλησίας. Τις περισσότερες φορές βέβαια κατ’ οικονοµίαν, κηδεύονται οι αυτόχειρες. Ποιο από τα δύο όµως πρέπει να συµβαίνει; Ο Άγιος Νεκτάριος, ακολουθώντας την σταθερή παράδοση της Εκκλησίας, απαγορεύει την κήδευση των αυτοκτονούντων, προβάλλοντας δυο σοβαρά επιχειρήµατα. Εν πρώτοις το ότι δεν έχει εντολή σχετική, αντίθετα µάλιστα υπάρχουν απαγορεύσεις για την κήδευση. ∆εν υπάρχει επίσης ειδική ακολουθία για τους αυτοκτονούντες. Σε σχέση µάλιστα µε την ακολουθία παρατηρεί ορθώς ότι, όταν διαβάζεται στους αυτόχειρες η συνήθης ακολουθία, τότε η Εκκλησία αµαρτάνει, γιατί ψεύδεται προς τον Θεό ενώπιον του λαού και µάλιστα µέσα στον ιερό ναό.

Ψεύδεται, διότι η ακολουθία προϋποθέτει ότι ο νεκρός ήταν πιστός άνθρωπος και δούλος του Θεού και ότι ο Θεός «µετέστησε τον δούλον του» στην άλλη ζωή και τον εκάλεσε. Τίποτε όµως από αυτά δεν είναι αληθές, ούτε πιστός, ούτε δούλος του Θεού είναι όποιος αυτοκτονεί, διότι η πράξη της αυτοκτονίας αποδεικνύει απιστία και απείθεια στο θέληµα του Θεού. Επίσης δεν µετέστησε, ούτε εκάλεσε ο Θεός τον αυτόχειρα, αλλά ο ίδιος έθεσε τέρµα στη ζωή του, της οποίας εξουσιαστής είναι µόνο ο Θεός που την έδωσε. Η Εκκλησία έχει εντολή να κηδεύει τους αποθνήσκοντας εν Κυρίω και γι’ αυτούς µόνο έχει τη νεκρώσιµη ακολουθία, που είναι σύµφωνη µε τη ζωή και τη πίστη του κηδευοµένου.

Όσοι πιστεύουν, παρατηρεί ο Άγιος Νεκτάριος, ότι οφείλει η Εκκλησία να µην είναι τόσο σκληρή και αυστηρή απέναντι στους ζώντας συγγενείς, αλλά να τους δίδει παρηγοριά και ανακούφιση µε το να κηδεύει τους αυτόχειρες, αυτοί µάλλον αγνοούν τους σοβαρούς λόγους της άρνησης της Εκκλησίας, παρότι η Εκκλησία έχει πάντοτε αγάπη και παρηγοριά και θλίβεται για το κακό που συνέβη σε ένα από τα παιδιά της. Το κακό αυτό είναι που τη δεσµεύει και την εµποδίζει από κάθε ενέργεια.

Η στάση αυτή της Εκκλησίας δεν είναι εκδικητική και κολαστική, αλλά φιλάνθρωπη και θεραπευτική για τον νεκρό και τους ζώντας συγγενείς. Και αυτό πρέπει να εξηγήσει η Εκκλησία στην ποιµαντική της φροντίδα για όλους. Με το να γίνεται κηδεία στον αυτοκτονούντα επιβαρύνεται η ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών, διότι βεβηλώνεται ο ιερός χώρος της Εκκλησίας µε τα ψεύδη που λέγονται ενώπιον του Θεού («Μετά πνευµάτων δικαίων τετελειωµένων», «Μακάριοι οι άµωµοι εν οδώ, οι πορευόµενοι εν νόµω Κυρίου» κ.λπ.).

Συµπεράσµατα

Η αυτοκτονία είναι µια αποτρόπαια πράξη και καταδικάζεται από την Εκκλησία και την κοινωνία. Είναι πράξη στην οποία οδηγεί η ηθική κατάπτωση και η απόγνωση και είναι πράξη δειλίας, ανανδρίας και αρρωστηµένου εγωισµού.

Η Εκκλησία σύµφωνα µε τις υψηλές αρχές του Ευαγγελίου δεν επιτρέπεται να κηδεύει τους αυτόχειρες. Και οι συγγενείς του δεν πρέπει να ζητούν µε απάτη (ιατρικό πιστοποιητικό ότι ο αυτόχειρας ήταν φρενοβλαβής – ψυχοπαθής) να γίνει κηδεία και µνηµόσυνα. Και φυσικά και οι γιατροί δεν πρέπει να γίνονται συνεργοί στην απάτη αυτή, διότι έτσι γίνονται όλοι συνένοχοι στην αύξηση του κακού.

Η Εκκλησία µε την αυστηρή στάση της απέναντι στον αυτόχειρα, την οποία πρέπει να κατανοούν και να αποδέχονται οι συγγενείς του νεκρού, στιγµατίζει την πράξη και αποτρέπει άλλους που πιθανόν ωθούνται στην πράξη αυτή, σαν προληπτικό φάρµακο. Αλλά κυρίως προστατεύει την ιερότητα των µυστηρίων της και του ιερού χώρου του Ναού από τη βεβήλωση που επιβαρύνει την ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών και ιερέων.

Η ριζική θεραπεία του κακού θα έλθει µε τη χριστιανική αγωγή και την πνευµατική ζωή στα πλαίσια της διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Η συµµετοχή µας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ο πνευµατικός αγώνας µας είναι η καλύτερη θεραπεία της ηθικής διαφθοράς και της απόγνωσης που οδηγούν στη αποτρόπαια πράξη της αυτοκτονίας.

Πηγές:

1) Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Περί αληθούς και ψευδούς µορφώσεως, Γραφή περί αυτοκτονίας, Εκδόσεις Ν. Παναγόπουλος, Αθήνα 1989.

2) Κ. Σταυριανός : «Απόγνωση και Αυτοκτονία» θέσεις και απόψεις του Αγίου Νεκταρίου, Περιοδικό Θεοδροµία, Τεύχος 5, έτος 2000.

Αρχιµανδρίτης Παρθένιος Ηγούµενος Ι. Μ. Ο∆ΗΓΗΤΡΙΑΣ

****

Όλες οι αντιδράσε

Panteleimon Krouskos

Α.- Συνήθως οι συγγενείς και οι κοντινοί αισθάνονται εκτεθειμένοι στην κοινωνία επειδή...τους ντροπιασε ο αυτόχειρας ή επειδή δεν μπορεσαν να βοηθήσουν. Αλλλοι αισθάνονται ενοχές γιατι νομιζουν οτι συνέβαλαν ηθικά στο απονενοημενο.Και τους φταίει η Εκκλησία. Και θέλουν να διαβαστει ακολουθια κατά τα ειωθότα και την αστική υποκρισία για να νομιμοποιησει η Εκκλησία, ο αρμόδιος φορέας μεταφυσικων εξυπηρετησεων την κατάσταση. Όλα κατά τα πρεπουμενα. Αλλά έτσι ασφυκτιουν και αυτοκτονούν τα παιδιά.Σε τέτοια περιβάλλοντα. Και μετά είναι αργά για μεταμελεια και αγάπη. Η ψυχή πέταξε .Βέβαια η ευαισθησία δεν απέχει από την απελπισία = υπερηφανια αλλά κάποιοι είναι που την πυροδοτουν.Ας πάρουμε τις ευθύνες μας. Ανθρώπινο ειναι να ζητάμε συμπαράσταση αλλα εχει και η Συνειδηση μας τις απαιτήσεις της. Και η συνείδηση ειναι η φωνή του Θεού μεσα μας. Και όλα πρέπει να γίνονται από Πριν. Όταν όλα αυτά συμβαίνουν ακόμα και φωνάζουν! Αλλά που ώτα και που ακοή...

Παίρνουμε και χαρτί από τον ψυχίατρο λύνονται τα χέρια της Εκκλησίας και όλα καλά. Ανακούφιση του επισκόπου. Δικαίωσή των συγγενών που είναι ωραίοι με την κοινωνία. Όλα σύμβαση.

Ξεχνάμε όμως ότι δουλειά της Εκκλησίας μεν είναι να σκέφτεται τον αντίκτυπο στο Σύνολο και να είναι σφιχτή με όλα αυτά. Να μην τα εγκρίνει και να μην τα ' κατανοεί ' τόσο ευκολα . Και σε οποιον αρέσει. Σε οποιον δεν αδιαφορον. Και βέβαια η κατ'ιδιαν προσευχή ωφελεί. Δουλειά του Θεού δε είναι να αναπαυει και να κατατάσσει εκεί όπου Εκείνος θέλει. Και σίγουρα έχει γνήσια αγάπη και μέριμνα για το κάθε πλασμα Του. Είτε διαβάσει ακολουθία η Εκκλησία είτε ΟΧΙ. Αυτό δεν το εννοεί εύκολα κανένας αφού τετοιου είδους αγάπη δεν υπάρχει στους ανθρώπους.

ΥΓ Ακολουθία θέλει να πει και λέει Ευαγγέλιο. Ενημερωθείτε πρώτα και μετά αναλαμβάνετε χρέη εισαγγελέα......Την ευαισθησία δεν την έχουν όρισμένοι παπάδες μονοπώλιο. Η ευαισθησία είναι υποκειμενικό θέμα. Προσπαθώ να κρατάω ένα επίπεδο και να μην καταλογίζω δημόσια πράγματα σε αδελφούς και συλλειτουργούς. Όμως απο την στιγμή που εγκαλουμαστε για ασπλαχνια οφειλω να απαντησω. Κάποιοι πρέπει να μάθετε να λέτε και Όχι. Από την στιγμή που ιερωθηκαμε το προσωπικό θέλημα πάει περίπατο. Υπήρξαν και υπάρχουν ιερωμένοι στην Εκκλησία που αρέσκονται να χαϊδεύουν και να χαϊδεύονται και να μακαριζονται ως φωτισμένοι και εναλλακτικοί. Και πάνε ψηλά στην κοσμική κλίμακα. Ζούνε με την καταφρόνεση των άλλων ιερέων οι οποίοι προφανώς είναι οι καθυστερημενοι, το κατεστημένο και τροφοδοτούν αυτή την εντύπωση στον λαό με κάθε ευκαιρία για να φαίνονται ανεβασμενοι Αυτοί. Και δεν χάνουν ευκαιρίες , ειδικά τα ευαίσθητα θέματα και πονεμενα να διαδηλώνουν τι είναι αυτοί. Τον πόνο των ανθρώπων, φίλε....!!!! Αυτοί πήγαν πολύ ψηλά. Όμως μη τους ζηλεύετε γιατί δεν έχουν σχέση με αυτό που κλήθηκαν να είναι. Και μην τους μιμειστε! Είστε κατι πολυ καλύτεροι από κάτι τέτοιο, Πατέρεςμου! Αρκετά είδωλα έχουμε στην Εκκλησία.

.....Όσο για τους τεθλιμμενους συγγενείς δικαιωστε τους κι άλλο. Αλλοίμονο να νυχθει κάποιος από τη συνείδηση του και να ωφεληθεί όταν μπορούμε να αποκοιμησουμε τις όποιες ενοχές με έναν ωραίο καθησυχασμο αφου κανένας μας δεν έχει την ευθύνη των πράξεων του και όλοι είμαστε καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί...Εν τω μεταξύ φτάνει να κάνετε καμία βόλτα στα σχόλια να δείτε πόσο ευαίσθητες και λεπτές ψυχές είναι όσοι θέλουν την κηδεία. Τραγους, κλέφτες, μισανθρωπους λένε τους Ιερείς. Όχι όλους. Εξαιρούνται οι γλυκουληδες με το ανοιχτό μυαλό. Αν κηδευαν το κορίτσι βέβαια πάλι τραγοι κλέφτες και ανθρωπαρεσκοι θα ήταν γιατί δεν ακολούθησαν τους κανόνες για να το κομομησουν ξέρω γω. Κοινωνία κωμωδία. Πω πω ευαισθησία.

Β.-Οφείλει να καταλάβει ο απλός και καλοπροαίρετος Χριστιανός ότι εμείς έχουμε ανάγκη την Εκκλησία και όχι το αντίστροφο. Όταν είμαστε σαν κοινωνία διαποτισμένοι με το πνεύμα της αγοράς, προσφορά και ζήτηση , παπούτσι νο 8, κοστούμι μόνο στα μέτρα μας, φίνο πράγμα- σκάρτο πράγμα, συγχρονη μοδα- αναχρονισμοί είναι σίγουρο ότι όλα τα φιλτράρουμε και τα κρίνουμε έτσι. Η Εκκλησία είναι εδώ για να δώσει την δική της μαρτυρία. Και αν αυτή αλλοιωθεί τότε ακριβώς η Εκκλησία είναι άχρηστη και αχρείαστη. Καταντά ιδεολογικό μαγαζί ανάμεσα στα τόσα άλλα. Και δεν μπορεί να σου προσφέρει πια τιποτα. Η πόρτα της Εκκλησίας είναι ανοιχτή. Όποιος θέλει μπαίνει οποιος θέλει βγαίνει. Ζητούν κάποιοι ίσως λίγη συγκαταβαση. Ναι υπάρχουν άνθρωποι εντός της Εκκλησίας οι οποίοι μπορούν να σε καταλάβουν άλλα εντός κάποιων ορίων. Δεν έχεις δικαίωμα να τους βάλεις από κάτω και να τους χειριστείς όπως εσύ θέλεις.Γιατι το κίνητρο ειναι αυτο το βίτσιο του εξουσιασμού. Μα πρέπει να δείχνει αγάπη. Προφανώς όπως την εννοει ο καθένας την αγάπη. Αγάπη και κατανόηση της οποίας το μέγεθος ομως αρνείται να το δώσει στους άλλους αυτός που το απαιτεί. Αγάπη που πουλιέται σε οίκους ανοχής . Προδίδοντας ηθικη και προσωπική ιεροτητα. Και τέλος είναι αυτή η εκκοσμίκευση η οποία απειλεί την Εκκλησία και αυτο το δέσιμο της με το Κράτος, υποθέσεις οι οποίες εγειρουν κάποιες απαιτήσεις από τους απ' εξω. Μπορούν λοιπόν οι σκανδαλισμενοι να επισκεφτούν έναν οποιοδήποτε δημόσιο φορέα, τον οποίο πληρώνουν με τα λεφτά τους ή ένα θεσμό και να αξιωσουν να τους γίνει κάποιο χατήρι σύμφωνα με το θέλημα τους. Αν το χατήρι τους προσκρούσει στον Νόμο και τις Αρχές οι οποίες δεσμεύουν τους υπαλλήλους, όχι το χατήρι δεν θα τους γίνει άλλα θα εκδιωχθούν κακήν κακώς.Με την Εκκλησία είμαστε μόνο σκανδαλισμενοι και άνετοι. Λοιπόν τα χαριτωμένα στις συντροφιές σας .Δοκιμάζεται η λογική και η αισθητική μας.Οποτε δημιουργηθεί θέμα θυμόμαστε τα απωθημένα μας και σπέρνουμε χολή αφειδώς.

Nektarios Tsilis

Συμβαίνει μερικές φορές ένας κληρικός να μην επιτρέψει εκκλησιαστική κηδεία για κάποιον που αυτοκτόνησε ή για άλλον που ζήτησε να αποτεφρωθεί το σώμα του.

Ο κληρικός κατακρίνεται και καθυβρίζεται.

Ανασύρονται όλα τα στερεότυπα για τους παπάδες: είναι φιλοχρήματος… είναι αγράμματος… είναι καριερίστας…

Επίσης: Ιράν γίναμε… Μεσαίωνας… να απαλλαγούμε από τους σκοταδιστές…

Ο λόγος περί αγάπης με κεφαλαία γράμματα: ο παπάς οφείλει να δείξει αγάπη… να παρηγορήσει τους συγγενείς… να υπερβεί το γράμμα του ευαγγελικού νόμου και να κάμει «οικονομία»…

Για τους πολλούς ο κληρικός είναι ο χρήσιμος ηλίθιος… ο διασκεδαστής… ο οποίος οφείλει να τα έχει καλά με όλους, να μοιράζει αγκαλιές και αγάπη, να εκδίδει πιστοποιητικά, να ικανοποιεί τα θελήματα των πιστών… απαγορεύεται να μιλήσει για αμαρτία, για μετάνοια, για κόλαση…

Ο κληρικός όμως είναι Ποιμένας και Πατέρας. Και στο ένα χέρι κρατά την αγάπη και στο άλλο την αυστηρότητα. Και οφείλει να τα χρησιμοποιεί με διάκριση. Χωρίς προσωποληψία και εμπάθεια. Η διάκριση αποκτάται με τον προσωπικό πνευματικό αγώνα, με την εμπειρία της ιερατικής διακονίας, με την υπακοή και την πιστότητα στην διδασκαλία και την παράδοση της Εκκλησίας.

Ο Χριστός έδωσε στους Αποστόλους την εξουσία του δεσμείν και λύειν. Και ο ίδιος χρησιμοποίησε και την αγάπη και την αυστηρότητα. Το ίδιο έπραξαν και οι Απόστολοι καθώς και οι διάδοχοί τους.

Η διακονία της Ποιμαντικής και της πνευματικής Πατρότητας είναι κάτι διαφορετικό από τις ασκήσεις θεολογίας επί χάρτου… (και για να προλάβω κάποιους ευφάνταστους, το γράφω αυτό από την εμπειρία της διακονίας μου και χωρίς φυσικά να εννοώ κάποιου είδους δήθεν αντιπαράθεσης και διαμάχης μεταξύ «Ποιμένων» και «Θεολόγων»…)

Ας μην ξεχνάμε τέλος πως η Εκκλησία έχει μεν ανοικτές θύρες αλλά έχει και κανόνες και μία παράδοση δύο χιλιάδων χρόνων. Δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Αν η Εκκλησία αρνείται να κηδέψει με τρόπο εκκλησιαστικό κάποιον το κάνει διότι θέλει να μείνει πιστή σε όσα διδάσκει. Αυτή η απόφαση φυσικά δεν έχει να κάνει με την τελική κρίση μιάς ψυχής, η οποία (τελική κρίση) βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια του Χριστού. Η άρνηση από την Εκκλησία της κηδείας δεν σημαίνει ότι στέλνει κάποιον στην κόλαση. Αντίθετα, τον αναθέτει στο έλεος του φιλάνθρωπου Θεού.

Όλες οι αντιδράσει