Η ζωή ή ο θάνατος κυβερνούν το σύμπαν; - Δημιουργική αντίσταση στην Εκκλησία της Εντροπίας..ΜΕΡΟΣ Ε΄

 

ΜΕΡΟΣ Ε' 

Στο 4ο μέρος αυτής της σειράς, διερευνήσαμε την εξέλιξη μιας κακής ιδέας γνωστής ως ευγονική καθ 'όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα μετά τη μετατροπή του σε νέα ρούχα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος αυτοαποκαλούνταν «μετανθρωπισμός».Αυτή η νέα «επιστήμη» χόρεψε με μια άλλη κακή ιδέα, μεταμφιεσμένη σε «συμπαντικό νόμο», ο οποίος ονομάστηκε «εντροπία» και βρήκε τους πρωταθλητές της ανάμεσα σε μια σειρά κοινωνικών μηχανικών που ήταν αφοσιωμένοι σε μια στατική πίστη σε ένα σύμπαν που πεθαίνει, διαχειριζόμενο από έναν ανίκανο και παράλογο Θεό που δημιουργήθηκε κατ' εικόνα τους. Η πρακτική εφαρμογή αυτής της εντροπικής επιστήμης του ελέγχου του πληθυσμού πήρε τη μορφή ενός συστήματος που ονομάστηκε «κυβερνητική» και ιδρύθηκε από έναν απόστολο του Bertrand Russell ονόματι Norbert Wiener - και οι δύο προσπάθησαν να οικειοποιηθούν το όνομα του Gottfried Leibniz (ιδρυτή του λογισμού, της δυαδικής γλώσσας και των υπολογιστικών μηχανών) ως νέα κεφαλή θεού μέσα στη νέα τους Εκκλησία.

Όπως είδαμε , ο Λάιμπνιτς ειρωνικά στάθηκε σε αντίθεση με όλα όσα αντιπροσώπευε αυτή η νέα λατρεία θανάτου.

Σε αυτό το τελευταίο τμήμα της σειράς, θα ήθελα να δώσω τον τελευταίο λόγο σε αρκετούς κορυφαίους επιστήμονες που πήραν θέση στη σύγχρονη εποχή μας ενάντια στην άνοδο αυτής της λατρείας του σκότους. Αυτοί οι επιστήμονες όχι μόνο απέρριψαν το άψυχο σύστημα λογικής πάνω στο οποίο γεννήθηκε η λατρεία της εντροπίας, αλλά έκαναν επαναστατικές ανακαλύψεις συμπαντικής αρχής που μεταμόρφωσαν την ίδια τη σχέση της ανθρωπότητας με το ίδιο το σύμπαν. Σε ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, οι ανακαλύψεις αυτών των επιστημόνων δεν θα μπορούσαν να συμβούν χωρίς την ευσεβή πίστη τους σε ένα σύμπαν φτιαγμένο από έναν ζωντανό Θεό που εμψυχώνεται από τη Δημιουργικότητα, την Αγάπη και τη Λογική.

Αν και πολλοί άλλοι αξιόλογοι επιστήμονες πέρα από τις πέντε περιπτώσεις που επιλέχθηκαν εδώ θα μπορούσαν να είχαν συμπεριληφθεί, οι χωρικοί και χρονικοί περιορισμοί που απαιτούνταν από αυτό το δοκίμιο απαιτούσαν να αντιμετωπιστούν μόνο οι πιο υποδειγματικές περιπτώσεις. (1)

Δημιουργική μελέτη περίπτωσης 1: Viktor Schauberger

Ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες της παράδοσης του Λάιμπνιτς που αντιστάθηκε σε αυτή τη διαστροφή της επιστήμης και της πολιτικής ήταν ένας αυστριακός φυσιοδίφης ονόματι Viktor Schauberger (1885-1958).

Έχοντας αποκτήσει τη φήμη μιας μοναδικής ιδιοφυΐας που είχε φέρει επανάσταση στη διαχείριση της γης στην Αυστρία, ακόμη και στην αεροναυπηγική και το σχεδιασμό μηχανών εφαρμόζοντας τη διορατικότητά του για τις δυνάμεις της φύσης στην τεχνολογία, ο Schauberger σύντομα ήρθε μπροστά στον Αδόλφο Χίτλερ το 1934.

Ο νεοδιορισθείς Fuhrer υποσχέθηκε κυβερνητική υποστήριξη Schauberger για την έρευνά του σχετικά με την τεχνολογία ιπτάμενων δίσκων που βασίστηκε σε ένα μοναδικό σχεδιασμό στροβίλων κατάρρευσης που αξιοποιούν την ενέργεια που παράγεται από τη ροή του αέρα και του νερού σε συγκεκριμένα ρεύματα. Ανατρέποντας τη δημοφιλή αντίληψη των θερμικών μηχανών που βασίζονταν σε έμβολα που κινούνταν με θερμή καύση οδηγώντας σε μη αναστρέψιμη απώλεια θερμότητας του συστήματος, ο Schauberger αναγνώρισε ότι το σχέδιό του δεν απαιτούσε καμία προσκόλληση στην εντροπία ή το επακόλουθό της «τη διατήρηση της ενέργειας» και πήγε στη δουλειά. Ο φυσιοδίφης εξέφρασε την κατανόησή του για την αντι-εντροπία της ζωντανής και της αβιοτικής φύσης λέγοντας:

«Η φύση δεν εξυπηρετείται από άκαμπτους νόμους, αλλά από ρυθμικές, αμοιβαίες διαδικασίες. Η φύση δεν χρησιμοποιεί καμία από τις προϋποθέσεις του χημικού ή του φυσικού για τους σκοπούς της εξέλιξης. Η φύση αποκλείει κάθε φωτιά, κατ 'αρχήν, για σκοπούς ανάπτυξης. Επομένως, όλες οι σύγχρονες μηχανές είναι αφύσικες και κατασκευασμένες σύμφωνα με λανθασμένες προϋποθέσεις. Η φύση επωφελείται από τη βιοδυναμική μορφή κίνησης [αυτοοργάνωση;] μέσω της οποίας παρέχεται η βιολογική προϋπόθεση για την εμφάνιση της ζωής. Σκοπός του είναι να δημιουργήσει «ανώτερες» συνθήκες ύλης από τις αρχικά κατώτερες πρώτες ύλες, οι οποίες παρέχουν στην εξελικτικά παλαιότερη ή αριθμητικά μεγαλύτερη ανερχόμενη γενιά τη δυνατότητα μιας σταθερής ικανότητας εξέλιξης, γιατί χωρίς αυξανόμενα και αυξανόμενα αποθέματα ενέργειας δεν θα υπήρχε εξέλιξη ή ανάπτυξη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πρώτα και κύρια την κατάρρευση του λεγόμενου Νόμου της Διατήρησης της Ενέργειας, και κατά συνέπεια του Νόμου της Βαρύτητας, και όλα τα άλλα δογματικά χάνουν κάθε λογική ή πρακτική βάση.

Παρά το γεγονός ότι τα δημιουργικά έργα και οι ανακαλύψεις του Schauberger απορροφήθηκαν από τα στρατιωτικά βιομηχανικά συγκροτήματα πρώτα της Γερμανίας του Χίτλερ και στη συνέχεια από τη μεταπολεμική δύση, η πίστη του σε ένα ζωντανό, δημιουργικό σύμπαν που ξεπέρασε τον πόνο και την αδικία που υπέστη κατά τη διάρκεια της ζωής του ήταν ακλόνητη.

Δημιουργική μελέτη περίπτωσης 2: Kurt Gödel

Μια άλλη ιδιοφυΐα που μπήκε στη μάχη για την υπεράσπιση της δημιουργικότητας και ενός ζωντανού Θεού ήταν ο Kurt Gödel (1906-1978) - ένας ισόβιος λάτρης της φιλοσοφίας του Leibniz που πείστηκε ότι κάτι σοβαρά καταστροφικό είχε δημιουργηθεί με το Principia Mathematica του Bertrand Russell το 1913 και προσπάθησε να θεραπεύσει το δηλητήριο πριν μπορέσει να κάνει μεγαλύτερη ζημιά στην επιστημονική δημιουργικότητα από ό, τι είχε ήδη.

Το 1931, ο Γκέντελ δημοσίευσε το περίφημο «Θεώρημα της μη πληρότητας», το οποίο πήρε χρόνια δουλειάς του Ράσελ και γρήγορα μετέτρεψε ολόκληρο το τρίτομο έργο σε χαρτί υγείας. Ο Γκέντελ το έκανε αυτό μέσω μιας κομψής απόδειξης που απέδειξε ότι όλα τα κλειστά συστήματα που έχουν λογικά συνεπή πεπερασμένα αξιώματα έχουν μια μοιραία ρωγμή.

Κουρτ Γκέντελ

Από τη στιγμή που ένα τέτοιο σύστημα ωθείται να κάνει μια αυτοαναφορική δήλωση για τον εαυτό του, ο Γκέντελ απέδειξε ότι άλλες ανώτερες καταστάσεις που δεν περιλαμβάνονται στις παραμέτρους του κλειστού συστήματος πρέπει απαραίτητα να υπάρχουν. Οι συνέπειες της απόδειξης του Γκέντελ όχι μόνο απελευθέρωσαν τα μαθηματικά από το εντροπικό κλουβί του Principia του Ράσελ, αλλά απελευθέρωσαν επίσης την ανθρώπινη επιστημονική σκέψη για να διερευνήσει για άλλη μια φορά τη δημιουργική φύση ενός σύμπαντος που είναι τόσο σε αρμονία με τον εσωτερικό νου και την καρδιά της ανθρωπότητας, αλλά που μπορεί πάντα να γίνει γνωστό όλο και λιγότερο ατελώς. Ο Γκέντελ αναγνώρισε ότι αυτό το σύμπαν δεν ήταν ένας τόπος ψυχρών άκαμπτων νόμων που στερούνταν ηθικής, αλλά μάλλον έβλεπε το σύμπαν μας ως ζωντανό, δημιουργικό και αυτοτελειούμενο χωρίς κανένα απόλυτο όριο.

Εκφράζοντας την κατανόησή του ότι η τάξη δεν μπορεί να προκύψει αυθόρμητα χωρίς σκοπό από την τυχαιότητα, ο Γκέντελ μίλησε για τη δημιουργική εξέλιξη της ζωής που πρέπει να εκφράζει την ίδια αρχή δημιουργικότητας που διέπει το σύμπαν όταν είπε:

«Ο σχηματισμός στο γεωλογικό χρόνο του ανθρώπινου σώματος από τους νόμους της φυσικής, ξεκινώντας από μια τυχαία κατανομή στοιχειωδών σωματιδίων... είναι τόσο απίθανο όσο ο διαχωρισμός της ατμόσφαιρας στα συστατικά της. Η πολυπλοκότητα των ζωντανών οργανισμών πρέπει να είναι παρούσα μέσα στο υλικό, από το οποίο προέρχονται, ή στους νόμους που διέπουν το σχηματισμό τους.

Περιγράφοντας μια αδημοσίευτη μεταρρύθμιση της λογικής και της επιστήμης ακολουθώντας την πραγματική μέθοδο του Gottfried Leibniz, ο Gödel περιέγραψε το έργο του ως «μια μοναδολογία με μια κεντρική μονάδα... όπως η μοναδολογία του Λάιμπνιτς στη γενική δομή της».

Στοχεύοντας στη μηχανική σκέψη του Alan Turing, ο οποίος υποστήριξε ότι οι τεχνητές μηχανές αναπόφευκτα θα ξεπεράσουν τα καλύτερα ανθρώπινα μυαλά, ο Gödel βρέθηκε να παίζει το ρόλο του Leibniz στη σύγχρονη εποχή Newton που αφθονεί στα πεδία της επιστήμης. Εστίασε στην άρνηση του Τούρινγκ για τον δημιουργικό λόγο και τη δύναμη της ανακάλυψης καθολικών που υπερβαίνουν τα όρια των αισθήσεων ως αχίλλειος πτέρνα στο σύστημα της τεχνητής νοημοσύνης:

Ο Τούρινγκ δίνει ένα επιχείρημα που υποτίθεται ότι δείχνει ότι οι νοητικές διαδικασίες δεν μπορούν να προχωρήσουν μακρύτερα από τις μηχανικές διαδικασίες. Ωστόσο, αυτό το επιχείρημα είναι ασαφές επειδή εξαρτάται από την υπόθεση ότι ένας πεπερασμένος νους είναι ικανός μόνο για έναν πεπερασμένο αριθμό διακριτών καταστάσεων. Αυτό που ο Τούρινγκ αγνοεί εντελώς είναι το γεγονός ότι ο νους, στη χρήση του, δεν είναι στατικός, αλλά συνεχώς αναπτυσσόμενος.

Στα τελευταία του χρόνια, ο Γκέντελ συνειδητοποίησε ότι ένας από τους κύριους ενόχους πίσω από μια τεράστια συνωμοσία για την καταστολή των ανακαλύψεων του Λάιμπνιτς δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Μπέρτραντ Ράσελ. Κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας μεταξύ του Καρλ Μένγκερ και του Γκέντελ το 1933, ο ιστορικός της επιστήμης Χάο Γουάνγκ έγραψε: «Ο Μένγκερ ρώτησε τον Γκέντελ: "Ποιος θα μπορούσε να έχει συμφέρον να καταστρέψει τα γραπτά του Λάιμπνιτς;". «Φυσικά, εκείνοι οι άνθρωποι που δεν θέλουν οι άνδρες να γίνουν πιο έξυπνοι», απάντησε ο Γκέντελ. (2)

Δημιουργική μελέτη περίπτωσης #3: Max Planck

Στο τέλος της Φιλοσοφίας της Φυσικής του 1935, η οποία επαινούσε την κατευθυνόμενη εξέλιξη, την αρμονία και τη δημιουργική ανάπτυξη του σύμπαντος, ο μεγάλος Max Planck (1858-1947) αντιμετώπισε το πρόβλημα της εντροπίας με έναν ενδιαφέροντα τρόπο:

Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής, η αρχή της αύξησης της εντροπίας, έχει συχνά εφαρμοστεί έξω από τη φυσική. Για παράδειγμα, έχουν γίνει προσπάθειες να εφαρμοστεί η αρχή ότι όλα τα φυσικά γεγονότα αναπτύσσονται κατά μία έννοια μόνο στη βιολογική εξέλιξη – μια μοναδικά ατυχής προσπάθεια εφόσον ο όρος εξέλιξη συνδέεται με την ιδέα της προόδου, της τελειότητας ή της βελτίωσης. Η αρχή της εντροπίας είναι τέτοια που μπορεί να ασχοληθεί μόνο με πιθανότητες και το μόνο που πραγματικά λέει είναι ότι μια κατάσταση, απίθανη από μόνη της, ακολουθείται κατά μέσο όρο από μια πιο πιθανή κατάσταση. Βιολογικά ερμηνευμένη, αυτή η αρχή δείχνει προς τον εκφυλισμό παρά προς τη βελτίωση: το χαοτικό, το συνηθισμένο και το κοινό είναι πάντα πιο πιθανό από το αρμονικό, το άριστο ή το σπάνιο.

Ο Πλανκ είχε παρακολουθήσει την ανάπτυξη δύο ψεύτικων σχολών που είχαν σχηματιστεί κατά τη διάρκεια της ανόδου του κβαντικού κόσμου στον οποίο είχε πρωτοστατήσει. Από τη μία πλευρά, παρακολουθούσε θετικιστές συνδεδεμένους με τον Ράσελ, οι οποίοι προωθούσαν την ιδέα ότι η αλήθεια πρέπει να είναι 100% μαθηματικής βεβαιότητας, να στέκονται στη θέση τους σε αντίθεση με την πραγματικότητα ότι οι νευτώνειοι κανόνες φαίνονταν να καταρρέουν σε κλίμακες του πολύ μικρού και του πολύ μεγάλου. Η αντίθετη σχολή, με επικεφαλής τότε τον Niels Bohr και ομάδες νέων θεωρητικών μαθηματικών πιθανοτήτων, αναγνώρισε την αδυναμία να επιτευχθεί ποτέ το παράλογο πρότυπο τελειότητας του Russell. Ο συλλογισμός ήταν απλός: Το σύμπαν είναι μια πολύπλοκη και μη γραμμική διαδικασία της οποίας η ίδια η ουσία είναι ασύμμετρη με τα γραμμικά συστήματα μαθηματικής λογικής.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών της ζωής του, ο Πλανκ εργάστηκε ακούραστα για να σπάσει αυτή την ψευδή διχοτόμηση, επειδή καταλάβαινε ότι και οι δύο πλευρές ήταν παγιδευμένες από την απουσία δημιουργικότητας, 2) την έλλειψη αγάπης για την πραγματική αλήθεια και 3) την υπακοή στον υλισμό που εμπόδιζε κάθε πλευρά να αναγνωρίσει το υψηλότερο επίπεδο πραγματικότητας που μόνο ένα δημιουργικό πνεύμα θα μπορούσε να κατανοήσει.

Ο Planck ήταν σαφής σε αυτό το σημείο λέγοντας:

"Ως άνθρωπος που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στην πιο νηφάλια επιστήμη, στη μελέτη της ύλης, μπορώ να σας πω ως αποτέλεσμα της έρευνάς μου για τα άτομα τόσο πολύ: Δεν υπάρχει ύλη ως τέτοια. Όλη η ύλη προέρχεται και υπάρχει μόνο χάρη σε μια δύναμη που φέρνει το σωματίδιο ενός ατόμου σε δόνηση και συγκρατεί το πιο λεπτό ηλιακό σύστημα του ατόμου μαζί. Πρέπει να υποθέσουμε πίσω από αυτή τη δύναμη την ύπαρξη ενός συνειδητού και ευφυούς νου».

Ο Πλανκ καταλάβαινε καθαρά, όπως και οι φίλοι του Γκέντελ και Αϊνστάιν, ότι για να δημιουργηθούν τα ανθρώπινα όντα σύμφωνα με τη ζωντανή εικόνα ενός Δημιουργού, πρέπει απαραίτητα να είμαστε προικισμένοι με μια ποιότητα ελεύθερης βούλησης. Η ύπαρξη της ελεύθερης βούλησης μας έδωσε την επιλογή να αναπτύξουμε ή να μην αναπτύξουμε εκείνες τις δημιουργικές, στοργικές ιδιότητες που ήταν έμφυτες μαζί μας κατά τη γέννηση, αλλά στις οποίες τα ρομπότ και τα ζώα δεν είχαν πρόσβαση. Οι μηχανές μπορούσαν να κάνουν μόνο ό,τι είχαν προγραμματιστεί από τους ανθρώπους και τα ζώα μπορούσαν να κάνουν μόνο ό,τι είχαν προγραμματιστεί από τον Θεό, αλλά τα ανθρώπινα όντα μπορούσαν να παρακούσουν τη φύση μας και να γίνουν διεφθαρμένα, υλιστικά και να χάσουν την πρόσβασή μας στις δημιουργικές μας δυνάμεις, όπως έκαναν ο Ράσελ, ο Βίνερ, ο Τζούλιαν Χάξλεϋ και άλλοι ιμπεριαλιστές.

Περιγράφοντας την άποψή του για την επιστήμη και την ανθρώπινη φύση με τρόπους που θα εξόργιζαν έναν ιμπεριαλιστή κλειστού συστήματος, ο Planck δήλωσε:

«Η επιστήμη δεν μπορεί να λύσει το απόλυτο μυστήριο της φύσης, και αυτό συμβαίνει επειδή, σε τελική ανάλυση, εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος της φύσης, και ως εκ τούτου, μέρος του μυστηρίου που προσπαθούμε να λύσουμε. Η μουσική και η τέχνη είναι, σε κάποιο βαθμό, επίσης προσπάθειες να λύσουν, ή τουλάχιστον να εκφράσουν αυτό το μυστήριο. Αλλά κατά τη γνώμη μου, όσο περισσότερο προοδεύουμε και με τα δύο, τόσο περισσότερο ερχόμαστε σε αρμονία με όλη την ίδια τη φύση. Και αυτή είναι μια από τις μεγάλες υπηρεσίες της επιστήμης προς το άτομο».

Δημιουργική μελέτη περίπτωσης 4: Vladimir Vernadsky

Ένας από τους σημαντικότερους μεγάλους επιστήμονες αυτής της περιόδου ήταν ο Ρώσος βιογεωχημικός Βλαντιμίρ Βερνάντσκι (1863-1945), ο οποίος αναδείχθηκε ως μαθητής του μεγάλου Ρώσου χημικού Ντιμίτρι Μεντελέγιεφ. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο πατέρας του Vernadsky ήταν διάσημος Ρώσος καθηγητής πολιτικής οικονομίας που μετέφρασε και δίδαξε τα έργα του Henry C. Carey στα ρωσικά πανεπιστήμια. Ο Vernadsky αργότερα θυμήθηκε ότι η οικογένειά του είχε μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία του Αβραάμ Λίνκολν κρεμασμένη στο σπίτι τους μεγαλώνοντας.

Ο Vernadsky έκανε σημαντικές ανακαλύψεις σε τόσους πολλούς τομείς που έπρεπε να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο πεδίο έρευνας από το μηδέν γνωστό ως «βιογεωχημεία». Συνειδητοποιώντας ότι το σύμπαν δεν μπορούσε να αξιολογηθεί από μια απλά μη ζωντανή φυσική, ο Vernadsky αναγνώρισε όχι έναν, αλλά τρεις ένθετους συνυπάρχοντες φυσικούς διαστημικούς χρόνους που οργάνωσαν τη συμπεριφορά όλης της ύλης και της ενέργειας: 1) την αβιοτική/λιθόσφαιρα, 2) τη ζωντανή/βιόσφαιρα και 3) τη δημιουργική/νοόσφαιρα.

Ενώ κάθε σύστημα είχε ορισμένα κοινά αμετάβλητα χαρακτηριστικά (όπως δημιουργική κατευθυντικότητα, αρμονία και συμμετρία), υπήρχαν ορισμένες γενικές αρχές μοναδικές στους χώρους υψηλότερης φάσης.

Για παράδειγμα, ο Vernadsky επεσήμανε ότι οι ζωντανές διαδικασίες παρουσιάζουν χρυσή τομή/πενταπλάσιες συμμετρίες, ενώ οι μη ζωντανοί χώροι φάσης όχι. Επιπλέον, τα βιοτικά διαλύματα όπως τα σάκχαρα θα περιστρέψουν ένα επίπεδο πολωμένου φωτός, ενώ τα μη ζωντανά διαλύματα όχι. Το πιο σημαντικό, η πυκνότητα της χημικής και ατομικής μετανάστευσης των στοιχείων μέσω ενός ζωντανού συστήματος συμβαίνει σε πολύ πυκνότερες ροές από οτιδήποτε είναι ορατό σε μη ζωντανά συστήματα, όπου η κίνηση και οι κύκλοι των ατομικών μεταναστεύσεων συμβαίνουν με πολύ πιο σταδιακές ταχύτητες (σκεφτείτε τον κύκλο ενός ατόμου άνθρακα μέσω ενός οικοσυστήματος στη γη έναντι ενός ατόμου άνθρακα στο φεγγάρι).

Στο Πρόβλημα του Χρόνου στη Σύγχρονη Επιστήμη, ο Vernadsky στοχεύει στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής που διαδόθηκε από τον Clausius υπαινισσόμενος τη λογική του συνέπεια με τον εαυτό του, αλλά όχι με την εμπειρική πραγματικότητα του ανακαλύψιμου πραγματικού σύμπαντος:

Σε μια περίπτωση, το 1824 ο νεαρός Γάλλος μηχανικός Sadi Carnot ίδρυσε τη θερμοδυναμική. Η αρχή του Carnot ορίζει τη μονοκατευθυντική πορεία μιας διαδικασίας στο χρόνο. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο Rudolph Julius Clausius, τότε καθηγητής στη Ζυρίχη, στην αρχή της εντροπίας, γενίκευσε αυτή τη μονοκατευθυντική διαδικασία (η οποία εκφράζεται γεωμετρικά στο χωροχρόνο από ένα πολικό διάνυσμα του χρόνου) σε όλη την πραγματικότητα, ορίζοντας το «τέλος του κόσμου». Με αυτή τη μορφή, αυτό ήταν μια παρέκταση μιας λογικής σκέψης, αλλά όχι ένα φαινόμενο της πραγματικότητας.

Ο Vernadsky προχώρησε ακόμη περισσότερο στα γραπτά του για τη βιογεωχημεία του 1838 εξηγώντας ότι η εντροπία δεν μπορούσε να συνυπάρξει με το γεγονός της εξελικτικής δημιουργικότητας και του νόμου της ζωντανής ύλης να πηδά συνεχώς πέρα από τα όριά της στην ανάπτυξη. Vernadsky γράφει:

«Λόγω της ύπαρξης ζωής, η εντροπία του σύμπαντος θα πρέπει να μειώνεται στα βιοσφαιρικά φαινόμενα και να μην αυξάνεται... Η εντροπία του Clausius δεν υπάρχει πραγματικά. Δεν είναι ένα γεγονός ύπαρξης, αλλά μια μαθηματική έκφραση, χρήσιμη και απαραίτητη όταν επιτρέπει την έκφραση των φυσικών φαινομένων στη μαθηματική γλώσσα. Είναι ορθή μόνον όσον αφορά τις παραδοχές της. Η απόκλιση από την αρχή του Carnot από ένα τόσο ουσιώδες φαινόμενο όπως η ζωντανή ύλη και η επίδρασή της στη βιόσφαιρα δείχνει ότι η ζωή δεν παραμένει μέσα στις προϋποθέσεις για τις οποίες δηλώνεται η εντροπία.

Από τον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το θάνατό του το 1945, ο Βερνάντσκι όχι μόνο συνεργάστηκε στενά με τη Μαρία Κιουρί στη Γαλλία, έγινε πρόεδρος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και ίδρυσε την Ουκρανική Ακαδημία Επιστημών, ενώ έθεσε επίσης τις επιστημονικές ανακαλύψεις στην υπηρεσία της ανθρωπότητας ως επικεφαλής του Κέντρου Παραγωγικών Δυνάμεων που ήταν απαραίτητες για τη νίκη της Ρωσίας επί του φασισμού. Σε αυτό το βαθμό, ο Vernadsky, όπως ο Leibniz και ο Carey πριν από αυτόν, προσπάθησε να χαρτογραφήσει και να χρησιμοποιήσει τους πόρους της φύσης προς όφελος της ανθρώπινης κοινωνίας, υπακούοντας στους νόμους της φύσης.

Στο δοκίμιό του "Some Words About the Noosphere" (1943), ο Vernadsky παρακολούθησε τις καταστροφές του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά είδε ένα λαμπρότερο πεπρωμένο πέρα από το χάος, καθώς μια νέα εποχή δημιουργικής νοοτροπίας αναδυόταν τελικά ως χώρος τρίτης φάσης:

«Τώρα ζούμε στην περίοδο μιας νέας γεωλογικής εξελικτικής αλλαγής στη βιόσφαιρα. Μπαίνουμε στη νοόσφαιρα. Αυτή η νέα στοιχειακή γεωλογική διαδικασία λαμβάνει χώρα σε μια θυελλώδη εποχή, στην εποχή ενός καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου. Αλλά το σημαντικό γεγονός είναι ότι τα δημοκρατικά μας ιδεώδη είναι σε αρμονία με τις στοιχειώδεις γεωλογικές διεργασίες, με το νόμο της φύσης και με τη νοόσφαιρα. Επομένως, μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον με αυτοπεποίθηση. Είναι στο χέρι μας. Δεν θα το αφήσουμε να φύγει».

Ο Johannes Kepler, ο Gottfried Leibniz, ο Henry C Carey, ο Viktor Schauberger, ο Kurt Gödel, ο Max Planck και ο Vernadsky όλοι αναγνώρισαν ότι οι προσωπικές δημιουργικές σκέψεις τους, οι οποίες μεταπήδησαν από καταστάσεις άγνοιας στη γνώση σε μη μαθηματικά άλματα του Εύρηκα, 1) οδηγήθηκαν από μια αγάπη που κανένας υπολογιστής δεν μπορούσε να εκφράσει και 2) αντανακλώνται στην ίδια στοργική δημιουργική ενέργεια που διαμόρφωσε το ξεδίπλωμα της «αντικειμενικής» δημιουργίας με τρόπους που έδειξαν ότι το σύμπαν δεν είναι ένας κλειστός θάνατος Εντροπικό σύστημα, αλλά μάλλον ένα σύστημα ζωντανής, δημιουργικής, στοργικής λαχτάρας για άπειρη αυτοτελειοποίηση.

Δημιουργική μελέτη περίπτωσης 5: Lyndon LaRouche

Αυτός ο κατάλογος δεν θα ήταν πλήρης χωρίς τη συμπερίληψη του πρόσφατα αποθανόντος φιλοσόφου και οικονομολόγου Lyndon LaRouche (1922-2019), ο οποίος έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε τα τελευταία χρόνια για να αναβιώσει τη μέθοδο του Πλάτωνα και του Λάιμπνιτς σε αντίθεση με την μετανθρωπιστική λατρεία θανάτου που κυριάρχησε όλο και περισσότερο στις δυτικές κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Αφού πάλεψε με το απατηλό επιχείρημα που προέβαλε ο Norbert Wiener το 1950 στο έργο του Human Use of Human Beings (1950), το οποίο υπέθετε ότι τόσο ο ανθρώπινος νους, όσο και τα είδη γενικότερα θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητά ως δυαδικό πρόγραμμα υπολογιστή, ένας 30χρονος LaRouche περιέγραψε την εμφάνιση της ανακάλυψής του για την οικονομική επιστήμη από μια εντελώς νέα οπτική γωνία το 1952. Σε αντίθεση με τους κυβερνητικούς και τη δέσμευσή τους στο κλειστό σύστημα σε ένα σύμπαν που κυριαρχείται από εντροπία, η έννοια της οικονομικής επιστήμης του LaRouche βασίστηκε στην εκτίμηση της υπεροχής του αντι-εντροπικού χαρακτήρα τόσο της βιόσφαιρας, του ανθρώπινου είδους όσο και του σύμπαντος στο σύνολό του. Η αντίληψή του για την παγκόσμια ιστορία, την οικονομική επιστήμη και τη φιλοσοφία μεταφέρθηκε σε χιλιάδες διαλέξεις και γραπτά κατά τη διάρκεια του μισού αιώνα ακτιβισμού του, αλλά πουθενά αυτές οι έννοιες δεν περιγράφονται πιο αυστηρά (κατά την ταπεινή γνώμη αυτού του συγγραφέα) από ό, τι στο 1984 So You Wish to Learn All About Economics και στο 1991 Science of a Christian Economy.

Από αυτό το υγιέστερο αντι-εντροπικό θεμέλιο που είχε ήδη προωθηθεί από τους πλατωνικούς ανθρωπιστές που περιγράφονται σε αυτή τη σειρά τεσσάρων μερών, ο LaRouche σημείωσε ότι και οι τρεις τομείς μπορούν να παρατηρηθούν να προσπαθούν πάντα να επιτύχουν υψηλότερες καταστάσεις δημιουργικής έκφρασης τόσο υλικά όσο και πνευματικά. Αν και οι ρυθμοί της δημιουργικής αλλαγής εκφράζονται σε διαφορετικές τάξεις μεγέθους, η αιτιώδης παρουσία της δημιουργικής ζωής είναι εμφανής και στους τρεις τομείς.

Ούτε ένα ίχνος αποδεικτικών στοιχείων δεν αποδεικνύει ότι μια αντίθετη φύση στάσης ή απόλυτων ορίων περιέχει αυτή την τάση είτε στο χρόνο είτε στο χώρο. Αυτή η ποιοτική/ποσοτική λειτουργία ανάπτυξης ήταν στο επίκεντρο όλων των υγιών εννοιών της «προόδου» και ήταν ταυτόσημη με την έννοια της οικονομικής επιστήμης που αναπτύχθηκε από επιστήμονες πολιτικούς όπως ο Λάιμπνιτς, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ο Χένρι Κάρεϊ.

Περιγράφοντας την έννοια της προόδου στην οποία πρέπει να βασίζεται ο φυσικός νόμος, εάν ένα έθνος θέλει να αποφύγει να πέσει υπό τον έλεγχο της ολιγαρχικής διαφθοράς, η οποία ήταν στο επίκεντρο της δημιουργίας του ίδιου του Συντάγματος των ΗΠΑ, ο LaRouche είπε:

«Η πιο ουσιαστική από τις προϋποθέσεις για την πολιτική ελευθερία που το Ομοσπονδιακό μας Σύνταγμα προοριζόταν να εξασφαλίσει για εμάς και τους απογόνους μας, είναι η δέσμευση για αύξηση των καθαρών φυσικών δυνάμεων παραγωγικότητας των μέσων διαβίωσης ενός αυξανόμενου πληθυσμού της δημοκρατίας μας και, ελπίζουμε, μια συνεισφορά συγγενούς ποιότητας και για άλλα έθνη. Για το λόγο αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει άλλος ορισμός του πλούτου από την καθαρή αύξηση του φυσικού πλούτου που παράγεται κατά κεφαλήν και ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο εδάφους του έθνους μας και, επίσης, τη βοήθειά μας στην ίδια ποιότητα σκοπού για τα άλλα έθνη που η δημοκρατία μας πρέπει να συνεργαστεί, που γίνεται για κοινούς σκοπούς, για τη γενική ευημερία της ανθρωπότητας στο σύνολό της.

Πηγαίνοντας την ανάλυσή του πέρα από το απλό επίπεδο των αντιμαλθουσιανών οικονομικών συστημάτων που εφαρμόζονται σε ένα είδος που πρέπει να ξεπεράσει τα όριά του στην ανάπτυξη, βελτιώνοντας πάντα τις δυνάμεις μας για δημιουργική ανακάλυψη, ο LaRouche σημείωσε ότι η αντίληψή μας για το ίδιο το σύμπαν πρέπει να τεθεί στο παιχνίδι, λέγοντας:

"Είναι η φύση του σύμπαντος, μια φύση που πρέπει να είναι η καθοδήγηση όλων των υγιών εθνών και των λαών τους, που το σύμπαν μας απαιτεί, ως προϋπόθεση για την επιβίωσή μας, να ακολουθήσουμε μια σθεναρά αντι-εντροπική πολιτική παγκόσμιας πρακτικής, όπως για την περίπτωση της "φωτιάς", την οποία μόνο η ανθρωπότητα μεταξύ όλων των ζωντανών πλασμάτων ασκεί, μέσω μιας επίμονης αύξησης της πυκνότητας ροής-ενέργειας στις κύριες μορφές δράσης στις οποίες όχι μόνο η πρόοδος, Αλλά η ίδια η επιβίωση ενός ανθρώπινου πολιτισμού εξαρτάται».

Ο συγγραφέας έδωσε διάλεξη με θέμα «Καταστρέφοντας τους 2μδ Νόμος της Θερμοδυναμικής» το 2014 αναπτύσσοντας το περιεχόμενο αυτής της πενταμερούς έκθεσης που μπορείτε να δείτε εδώ.

Υποσημείωση

(1) Μεταξύ άλλων αξιόλογων σύγχρονων επιστημόνων των οποίων οι αρχικές συνεισφορές στην παγκόσμια γνώση αντανακλούσαν την ίδια ενόραση για έναν ζωντανό Θεό της Λογικής κατ' εικόνα του οποίου είμαστε όλοι πλασμένοι, θα μπορούσα εύκολα να συμπεριλάβω την Μαντάμ Μαρί Κιουρί, τον Πιέρ Κιουρί, τον Ντμίτρι Μεντελέγιεφ, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν ή τον Βόλφγκανγκ Κόλερ. Όποιος αρνείται τον χαρακτηρισμό μου για αυτούς τους αριθμούς δεν θα έχει διαβάσει κανένα από τα πραγματικά γραπτά τους, ή ψεύδεται.
(2) Είναι μια ατυχής αδικία ότι ο Ράσελ δεν συγχώρησε ποτέ τον Γκέντελ για το έγκλημά του να διαψεύσει την εντροπική κοσμολογία του και βεβαιώθηκε ότι τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ήταν κολασμένα, με τον Γκέντελ να έχει τελικά τραγικό τέλος το 1977, πεπεισμένος ότι ο Μπέρτραντ Ράσελ και οι διεθνείς μυστικές εταιρείες προσπαθούσαν να καταστρέψουν τον Λάιμπνιτς και προσπαθούσαν επίσης να τον δηλητηριάσουν.

**

ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΘΗΚΕ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΑΡΘΡΩΝ

ΤΟ «Is the Universe Governed by Life or Death»  μετέτρεψε σε ταινία το αρθρο προσθέτοντας τις δικές του δημιουργικές ανατροπές σε όλο το σενάριο.Σε όλη τη σειρά μου και σε αυτή τη νέα ταινία (βλ. παρακάτω), οι απαρχές του μετανθρωπισμού εντοπίζονται πίσω στη φιλοσοφία της θεωρίας του Αριστοτέλη για την ανθρώπινη φύση, τον ανίκανο στατικό δημιουργό και τις σχέσεις αφέντη-δούλου ενσωματωμένες στην υποτιθέμενη «φυσική τάξη» της ηθικής και φυσικής πραγματικότητας.Το δηλητηριώδες περιεχόμενο της ιδέας που ενστερνίζεται ο Αριστοτέλης σε αντίθεση με την υγιέστερη κοσμοθεωρία του Πλάτωνα ανιχνεύεται καθώς ανανεώθηκε με τη μορφή των θεωρητικών του Διαφωτισμού του John Locke, του Rene Descartes, του Thomas Hobbes και του Isaac Newton, οι οποίοι επίσης αντιμετωπίζονται εκτενώς σε αντίθεση με την Πυθαγόρεια/Πλατωνική σχολή επιστημόνων όπως ο Kepler, ο Leibniz και ο Huygens, των οποίων οι ανακαλύψεις στους νόμους της δημιουργίας απέδειξαν την αναγκαία και αποτελεσματική ύπαρξη τόσο μιας ψυχής όσο και μιας ψυχής που όλοι είναι προικισμένοι και ένας λογικός, ζωντανός στοργικός Δημιουργός.Αφού παρακολούθησα την ταινία, βρίσκω τον εαυτό μου απόλυτα ικανοποιημένο από τη φανταστική δουλειά που έκανε ο εμπνευσμένος επεξεργαστής βίντεο / αφηγητής και έτσι αποφάσισα να φιλοξενήσω την ταινία στις ιστοσελίδες μου με συνδέσμους προς το αρχικό κανάλι Odyssee, το οποίο μοιράζομαι εδώ και τώρα.Αν και η εισαγωγή, το τέλος και κάποιο υλικό στη μέση περιλαμβάνουν αρκετή δημιουργική άδεια, το πνεύμα είναι ειλικρινές και σε αρμονία με το μυαλό μου.

Απολαύστε την ταινία :

Το αρχικό βίντεο και κανάλι Stars and Pearls είναι εδώ

Από τον Matthew Ehret

 – Αρχική δημοσίευση στο The Strategic Culture Foundation