Οι κριτικές φυλετικές θεωρίες βασίζονται σε αυτή την προϋπόθεση της ιδιοκτησίας ως κοινωνικού κατασκευάσματος, υποστηρίζοντας ότι η φυλετική ταυτότητα είναι απαραίτητη για τον ορισμό και τη ρύθμιση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Ισχυρίζονται ότι οποιαδήποτε υπεράσπιση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας που δεν αναφέρει ρητά τη φυλή είναι άδικη ή σε κάθε περίπτωση ελλιπής. Έτσι, υποστηρίζουν, για παράδειγμα, ότι τα δικαιώματα ιδιοκτησίας θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν για να ενσωματώσουν την έννοια της «λευκότητας ως ιδιοκτησίας»:

Στο βιβλίο του Whiteness as Property, ο καθηγητής Harris υποστήριξε ότι η φυλετική ταυτότητα και η ιδιοκτησία είναι βαθιά αλληλένδετες έννοιες και εξέτασε πώς η λευκότητα, αρχικά κατασκευασμένη ως μορφή φυλετικής ταυτότητας, εξελίχθηκε σε μια μορφή ιδιοκτησίας, ιστορικά και σήμερα αναγνωρισμένη και προστατευμένη στο αμερικανικό δίκαιο.

Στο ίδιο πνεύμα, η θεωρία του John Locke για την ιδιοκτησία λέγεται ότι είναι ελλιπής, καθώς ο Locke παρέλειψε να αναφέρει τους μαύρους:

Οι αναγνώστες που έχουν παρακολουθήσει τον τίτλο του βιβλίου του κ. Μιλς δεν θα έχουν καμία δυσκολία να υποθέσουν τη φύση της παράλειψης που ανακάλυψε ο συγγραφέας μας. Οι κύριοι θεωρητικοί δεν αναφέρουν τους μαύρους και άλλα έγχρωμα άτομα στην περιγραφή του κοινωνικού συμβολαίου. Με αυτόν τον τρόπο, αποκρύπτουν το κύριο ελατήριο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, τη λευκή εκμετάλλευση εκείνων με τη σκουρόχρωμη απόχρωση.

Αρνούμενος ότι τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι φυσικά δικαιώματα, ο Ράιχ υποστήριξε ότι τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι δικαιώματα σε πολύτιμα πράγματα στην κοινωνία, και ως εκ τούτου, δεδομένου ότι τα δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης και άλλες μορφές κυβερνητικής γενναιοδωρίας αποτελούν πολύτιμη πηγή πλούτου, αυτά τα δικαιώματα αποτελούν επομένως ιδιοκτησία. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον έχει καταρρίψει τέτοια επιχειρήματα επισημαίνοντας ότι δεν ισχύει απλώς ότι κάθε κοινωνικά κατασκευασμένο δικαίωμα που εκτιμούν οι άνθρωποι είναι δικαίωμα ιδιοκτησίας: «Δεν συνεπάγεται ότι αν η Κοινωνική Ασφάλιση έχει την ίδια αξία, ή την ίδια λειτουργία, με την ιδιοκτησία, τότε είναι ιδιοκτησία. Η κουβέρτα ασφαλείας μου μπορεί, όπως και ο σκύλος υπηρεσίας μου, να ανακουφίσει το άγχος μου, αλλά θα ήταν απερίσκεπτο να συμπεράνω ότι η κουβέρτα μου είναι σκύλος».

Αυτοί οι «επαναπροσδιορισμοί» των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας είναι προφανώς παράλογοι. Ο φιλελευθερισμός των φυσικών δικαιωμάτων ορίζει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας ως δικαιώματα ριζωμένα στην έννοια της αυτο-ιδιοκτησίας, και έτσι απορρίπτει τέτοιες κοινωνικά ή φυλετικά θεωρίες ιδιοκτησίας όχι μόνο επειδή είναι παράλογες και λανθασμένες, αλλά και επειδή είναι ασυμβίβαστες με την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Οι ωφελιμιστικές προοπτικές που δεν αποδέχονται τα φυσικά δικαιώματα ως θεμέλιο των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας απορρίπτουν επίσης τις «νέες» θεωρίες της ιδιοκτησίας ως ασυμβίβαστες με την ευημερία και τον πολιτισμό.

Δικαιώματα ιδιοκτησίας, ευημερία και πολιτισμός

Ο στόχος των κοινωνικά ή φυλετικά κατασκευασμένων θεωριών της «νέας ιδιοκτησίας» είναι να δικαιολογήσουν την αναδιανομή του πλούτου. Οι κριτικές φυλετικές θεωρίες υποστηρίζουν ότι η αναδιανομή του πλούτου μεταξύ φυλετικών ομάδων δεν απειλεί τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, αλλά αντίθετα είναι απλώς ένας τρόπος επαναπροσδιορισμού των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας.

Αυτές οι προσπάθειες επαναπροσδιορισμού της ιδιοκτησίας ως οτιδήποτε επιθυμούμε να είναι, αποτυγχάνουν να κατανοήσουν ότι η ανθρώπινη ευημερία εξαρτάται από τη σωστή κατανόηση αυτού που ο Peter Bauer αποκαλεί «προηγούμενες ακολουθίες» απαραίτητες για τη διατήρηση της οικονομικής προόδου. Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι απαραίτητα για την ανταλλαγή και η ανταλλαγή με τη σειρά της είναι απαραίτητη για την πολιτισμένη ζωή. Στην Ηθική της Ελευθερίας ο Murray Rothbard εξηγεί τη σημασία αυτού του σημείου για τις οικονομικά υπανάπτυκτες κοινωνίες, των οποίων η πορεία προς την ευημερία μπορεί να βρίσκεται μόνο στις ελεύθερες αγορές:

Η διαδικασία της ανταλλαγής επιτρέπει στον άνθρωπο να ανέλθει από την πρωτόγονη απομόνωση στον πολιτισμό: διευρύνει σε τεράστιο βαθμό τις ευκαιρίες του και την αγορά των εμπορευμάτων του. Του επιτρέπει να επενδύει σε μηχανές και άλλα «κεφαλαιουχικά αγαθά υψηλής τάξης», σχηματίζει ένα πρότυπο ανταλλαγών – την ελεύθερη αγορά – που του επιτρέπει να υπολογίζει οικονομικά τα οφέλη και το κόστος των εξαιρετικά πολύπλοκων μεθόδων και αδρανών μεγεθών παραγωγής.

Χωρίς δικαιώματα ιδιοκτησίας, όχι μόνο εμποδίζεται η οικονομική ευημερία, αλλά η ειρηνική συνύπαρξη είναι αδύνατη σε κοινωνίες όπου ο καθένας μπορεί να κατάσχει την περιουσία οποιουδήποτε άλλου κατά βούληση απλώς και μόνο επειδή έχει «επαναπροσδιορίσει» το δίκαιο ιδιοκτησίας για να νομιμοποιήσει μια τέτοια ενέργεια. Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα εάν τα φυλετικά παράπονα θεωρούνται ως λόγοι για την κατάσχεση περιουσίας, όπως συνέβη σε πολλές περιπτώσεις σε όλη την ιστορία, για παράδειγμα όταν κατασχέθηκε γη από λευκούς αγρότες στη Ζιμπάμπουε. Η Νότιος Αφρική προτείνει τώρα να κάνει το ίδιο με νέα νομοθεσία που επιτρέπει την απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση.

Τέτοιες κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, οι οποίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από νομιμοποιημένες κλοπές, λέγεται ότι είναι απαραίτητες για την αποκατάσταση ιστορικών παραπόνων. Αυτό είναι επίσης παράλογο, όπως φαίνεται από το υποθετικό παράδειγμα του Jan Narveson: κάποιος του οποίου ο πρόγονος αδικήθηκε από τον πρόγονο ενός ιδιοκτήτη καταστήματος πηγαίνει στο κατάστημα και αγοράζει αγαθά, αλλά αντιμετωπίζει το ιστορικό του παράπονο ως λόγο για να αρνηθεί να πληρώσει για την αγορά του. Τέτοιοι ισχυρισμοί υποθέτουν ότι οι άνθρωποι μπορούν να ικανοποιήσουν ιστορικά παράπονα κατάσχοντας την περιουσία άλλων ανθρώπων στο παρόν. Η παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας με αυτόν τον τρόπο θα οδηγούσε μόνο σε αμοιβαία λεηλασία, καθώς κάθε ομάδα προσπαθεί να επιλύσει τα ιστορικά της παράπονα κατάσχοντας περιουσία από άλλες ομάδες. Όπως εξηγεί ο Rothbard, ένα σύστημα όπου τα δικαιώματα ιδιοκτησίας δεν προστατεύονται, όπου ο καθένας έχει το δικαίωμα να κατάσχει την περιουσία οποιουδήποτε άλλου, θα ήταν ένα σύστημα «αμοιβαίας λεηλασίας» ασυμβίβαστο με την πολιτισμένη ζωή:

Ολόκληρο το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας θα διαλυόταν τότε υπέρ μιας κοινωνίας αμοιβαίας λεηλασίας. Η αποταμίευση και η συσσώρευση περιουσίας για τον εαυτό του και τους κληρονόμους του θα αποθαρρυνόταν σοβαρά και η αχαλίνωτη λεηλασία θα έκοβε όλο και πιο απότομα οποιαδήποτε περιουσία είχε απομείνει. Ο πολιτισμός σύντομα θα επανέλθει στη βαρβαρότητα και θα επικρατήσει το βιοτικό επίπεδο των βαρβάρων.

Όλα τα ανθρώπινα όντα προσπαθούν να προωθήσουν τις υλικές τους συνθήκες και να δημιουργήσουν μια ζωή όσο πιο άνετη για τον εαυτό τους μπορούν. Τα ανθρώπινα όντα μοιράζονται από κοινού ορισμένες βασικές ιδιότητες που τους καθιστούν όλους ανθρώπους, και όλα τα ανθρώπινα όντα επιδιώκουν την ευημερία και τον πολιτισμό. Ο πολιτισμός με τη συνηθισμένη έννοια του λεξικού αναφέρεται σε «ένα μέρος που έχει άνετες συνθήκες διαβίωσης» ή «τη διαδικασία εκπαίδευσης μιας κοινωνίας έτσι ώστε ο πολιτισμός της να γίνει πιο ανεπτυγμένος.

Ο Ludwig von Mises εξηγεί ότι ενώ οι πολιτισμοί ποικίλλουν ως θέμα περιγραφής, εντούτοις όλα τα ανθρώπινα όντα μοιράζονται αυτή την επιθυμία να βελτιώσουν τις υλικές τους συνθήκες. Στο βαθμό που πολλοί δεν καταφέρνουν να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, δεν πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτοί οι στόχοι δεν είναι σημαντικοί για αυτούς ή ότι δεν ενδιαφέρονται να τους επιτύχουν ή ότι με κάποια σκοτεινή έννοια ο πολιτισμός τους είναι ασυμβίβαστος με την ιδιωτική ιδιοκτησία – απλώς συμβαίνει ότι δεν έχουν ακόμη επιτύχει τους στόχους τους και καθίσταται επιτακτική ανάγκη να τα πάνε καλύτερα:

[Οι εθνολόγοι] κάνουν εντελώς λάθος όταν ισχυρίζονται ότι αυτές οι άλλες φυλές έχουν καθοδηγηθεί στις δραστηριότητές τους από κίνητρα διαφορετικά από εκείνα που έχουν ενεργοποιήσει τη λευκή φυλή. [Άλλοι λαοί] όχι λιγότερο από τους λαούς ευρωπαϊκής καταγωγής ήταν πρόθυμοι να αγωνιστούν με επιτυχία για επιβίωση και να χρησιμοποιήσουν τη λογική ως το κύριο όπλο σε αυτές τις προσπάθειες. Προσπάθησαν να απαλλαγούν από τα θηράματα και τις ασθένειες, να αποτρέψουν τους λιμούς και να αυξήσουν την παραγωγικότητα της εργασίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην επιδίωξη αυτών των στόχων ήταν λιγότερο επιτυχείς από τους λευκούς. Η απόδειξη είναι ότι είναι πρόθυμοι να επωφεληθούν από όλα τα επιτεύγματα της Δύσης.

Το πρώτο βήμα προς αυτόν τον στόχο είναι να αποκτήσουμε μια σωστή κατανόηση της φύσης των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας.

/mises.org/