Σκόρπιες σκέψεις για μια συνεχιζόμενη σφαγή!!

 – Αυτό που συμβαίνει στη γάζα δεν είναι πόλεμος, αλλά μαζική σφαγή. Δεν πρόκειται δηλαδή για σύγκρουση πολεμικών μηχανισμών, με τις “παράπλευρες απωλειές” της, αλλά για συλλογική τιμωρία πληθυσμού απο κατοχικές δυνάμεις. Ο συγκεκριμένος ολοκληρωτικός πόλεμος κινείται επικίνδυνα στα όρια της εθνοκάθαρσης : το γεγονός πως στις ανθρώπινες απώλειες το ποσοστό των παιδιών είναι σταθερά γύρω στο 40% είναι δηλωτικό του ότι πρώτος και κύριος στόχος των ισραηλινών βομβαρδισμών είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι της γάζας.

– Οποιαδήποτε προσπάθεια συμψηφισμού με τις σφαγές της χαμάς της 7ης οκτώβρη, είναι σαφώς αποπροσανατολιστική. Αφενός γιατί δε μπορεί να κρίνεται το ίδιο μια συνεχιζόμενη βάρβαρη πολιτική ενός κράτους, με μια επίσης βάρβαρη ενέργεια “τρομοκρατικού” τύπου, που αποφασίστηκε μυστικά. Και αφετέρου γιατί σε μια σύγκρουση η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως τον ισχυρό∙ η ακραία βία είναι συχνά το μοναδικό καταφύγιο ενός απελπισμένου – ο ισχυρός έχει πολύ περισσότερες επιλογές.

Και βέβαια η ενέργεια της χαμάς δεν έγινε εν κενώ: είχαν προηγηθεί δεκαετίες σφαγής, αρπαγής εδαφών, αποκλεισμού και αφόρητης πίεσης απο το κράτος του ισραήλ.

– Το κύριο εξαγώγιμο προϊόν του ισραήλ τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αξεσουάρ χούντας. Το κάθε τι που χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, απο δακρυγόνα, όπλα καταστολής πλήθους, συσκευές παρακολούθησης, προηγμένες τεχνικές ανάκρισης και προπαγάνδας, τεχνολογίες ασφάλειας και βίαιης πειθάρχησης πληθυσμού, παράγεται κατά κύριο λόγο απο ισραηλινές εταιρείες αν όχι απο το ίδιο το ισραηλινό κράτος.

Ο στρατιωτικός του μηχανισμός μάλιστα έχει το τελευταίο διάστημα μετατραπεί σε μηχανισμό καταστολής πλήθους, διαφημίζοντας και επιδεικνύοντας τις διάφορες προς πώληση τεχνολογίες του σε πραγματικό πεδίο: στον παλαιστινιακό πληθυσμό.

– Το ότι η χαμάς κατάφερε να καταλάβει, έστω και για λίγες ώρες ένα μικρό τμήμα του ισραήλ, να συλλάβει καραβανάδες και να εισβάλλει σε αστυνομικά τμήματα ήταν απο μόνο του αξιοθαύμαστο και αποτελούσε ένα ηχηρό μήνυμα. Η σύλληψη ομήρων και η καταστροφή μερικών αστυνομικών/στρατιωτικών εγκαταστάσεων εντός του ισραήλ θα αποτελούσε απο μόνο του συνταρακτικό γεγονός και θα σηματοδοτούσε μια στρατιωτική νίκη με τεράστια συμβολική σημασία. Οι γενικευμένες σφαγές και αγριότητες στις οποίες επιδόθηκε, δεν είχαν κανένα ηθικό, στρατιωτικό ή πολιτικό όφελος για την ίδια. Και για όσους σπεύσουν να απορρίψουν την ηθική ως ασήμαντη παράμετρο μιας σύγκρουσης, να θυμίσουμε πως ένας λόγος που ο αγώνας και τα αιτήματα των παλαιστινίων παραμένουν ακόμα ζωντανά, απέναντι σε ένα εξαιρετικά πιο δυνατό εχθρό, είναι και το δίκιο του αγώνα τους όπως αυτό εγκολπώθηκε απο ένα σημαντικό τμήμα του δυτικού φαντασιακού. Οι πέτρες απο χέρια παιδιών και εφήβων απέναντι στα ισραηλινά τεθωρακισμένα, έκαναν τμήματα απο τα απομεινάρια της ευρωπαικής ψυχής να σκιρτούν, ακόμα και να φλέγονται, απο τη ζέση του δίκαιου αγώνα τους. Σε ένα μακροχρόνιο άλλωστε πόλεμο συχνά τον εχθρό σου πρέπει να τον νικήσεις και ηθικά.

Η χαμάς είχε – απ΄όσο μπορούμε να γνωρίζουμε τουλάχιστον- τη δυνατότητα να συλλάβει ομήρους και να εξοντώσει στρατιωτικούς και αστυνομικούς στέλνοντας αφενός ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως το πολυδιαφημισμένο καθεστώς ασφάλειας που είναι και το κύριο διαπραγματευτικό χαρτί της ακροδεξιάς κυβέρνησης του ισραήλ προς τους υπηκόους του, έχει κουρελιαστεί και αφετέρου να επαναφέρει βίαια το παλαιστινιακό στο προσκήνιο της διεθνούς σκηνής, σαμποτάροντας παράλληλα την προσέγγιση του ισραήλ με μια σειρά αραβικών κρατών. Το να εκτελεί αδιακρίτως 20-χρονους ρέηβερ, πολλοί εκ των οποίων δεν ήταν καν ισραηλινοί ή να διαπράττει ωμότητες[1] σε κιμπούτς, όπου γενικά μέσα στο έρεβος που έχει καταλάβει την ψυχή και τα μυαλά των ισραηλινών τις τελευταίες δεκαετίες, επικρατεί μια κάπως μεγαλύτερη συμπάθεια για το δίκαιο του παλαιστινιακού αγώνα, είναι διπλά καταδικαστέο γιατί δεν ήταν καν πολιτικά ή στρατιωτικά απαραίτητο.

Η όλη σημειολογία της επίθεσης της χαμάς -και των υπόλοιπων ένοπλων παλαιστινιακών ομάδων που συνέδραμαν- έφερνε ανησυχητικά στο νου τον isis και τις επιτηδευμένα “βάρβαρες” πρακτικές του. Να θυμίσουμε βέβαια πως ο isis είχε (και ίσως και να΄χει ακόμη, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) την σκαιώδη υποστήριξη της αμερικής, αν δεν ήταν εξ΄ολοκλήρου κατασκευασμά της. Ήταν σαν η ηγεσία της χαμάς να προσπάθησε συνειδητά να ενδυναμώσει το ισραηλινό -και εν μέρει και δυτικό- αφήγημα περί “ανθρώπινων ζώων”: περί “πολέμου πολιτισμών”, αιμοβόρων κτηνών, βάρβαρων και φανατισμένων μουσουλμάνων που δε μοιράζονται τις ίδιες αξίες με εμάς και θέλουν να μας βιάσουν και να μας σκοτώσουν όλους.

– Δεδομένου ότι μιας τέτοιας έκτασης επίθεση στο πλέον στρατιωτικοποιημένο και φυλασσόμενο έδαφος του πλανήτη κρύβει απο πίσω της λεπτομερή σχεδιασμό και ότι η ηγεσία της χαμάς δεν αποτελείται απο αιμοδιψείς κρετίνους, γεννιέται το ερώτημα του γιατί να κάνει κάτι τέτοιο; Είναι όντως τόσο τυφλωμένοι απο το μίσος που γέννησαν οι μακροχρόνιοι εξευτελισμοί, η καταπίεση και εν τέλει η καθαρή απελπισία της ζωής στη γάζα; Μπορεί. Πάντως η ιστορία της παλαιστινιακής αντίστασης, συμπεριλαμβανομένων των δυο ιντιφάντα, δεν υποδηλώνει κάτι τέτοιο [2]. Εν τοιαύτη περιπτώσει όμως, το αφήγημα του ισραήλ περί “υπαρξιακού πολέμου”, έχει βάση: καλώς ή κακώς οι παλαιστίνιοι δε θα δεχτούν τίποτε πέραν της οριστικής εξόντωσης και του τελευταίου ισραηλινού – πρόκειται για ανθρώπινα κτήνη και είναι “ή αυτοί ή εμείς”.

Επίσης σε μιας τέτοιας έκτασης επίθεση, ένα ξεκάθαρα ακροδεξιό, στρατιωτικοποιημένο και αλαζονικό κράτος, όπως το ισραήλ, ήταν δεδομένο πως θα απαντούσε με εκτεταμένη αγριότητα. Δε θα έπρεπε να υπάρχουν κάποια πλάνα, κάποιος πρωτύτερος σχεδιασμός; Θα μπορούσα να δεχτώ ότι η χαμάς έχει κρίνει πως έχει την επιχειρησιακή δυνατότητα να παρασύρει το ισραήλ σε μια σύγκρουση-παγίδα εντός της γάζας και η αγριότητα της επιθεσής της ήταν μια καλά υπολογισμένη πράξη ώστε να το οδηγήσει στο μονόδρομο της χερσαίας σύγκρουσης.

Αλλά κάτι τέτοιο δε φαίνεται να ισχύει. Το ισραήλ ισοπεδώνει τη γάζα ανενόχλητο και ετοιμάζεται πιθανώς και για μια “τελική λύση” [3], ενώ στη δυτική όχθη οι εποικισμοί και οι δολοφονίες εντείνονται. Το κόστος σε ζωές και υποδομές είναι τεράστιο: πέρα απο τους επίσημα καταγεγραμμένους νεκρούς που αγγίζουν ήδη τους 10 χιλιάδες, πρέπει να υπολογίσουμε και όλους αυτούς που θα πεθάνουν το επόμενο διάστημα απο έλλειψη φαρμάκων, νερού, τροφίμων και δυνατότητας νοσηλείας, απο ασθένειες και κακουχίες. Δεκάδες χιλιάδες μένουν ανάπηροι ενώ η ήδη δύσκολη ζωή στη γάζα, μετά την καταστροφή των βασικών υποδομών (νοσοκομεία, σχολεία κτλ) γίνεται πλέον αβίωτη.

Οι ετοιμοπόλεμοι και μπαρουτοκαπνισμένοι αντάρτικοι στρατιωτικοί σχηματισμοί στο ιράκ, στο λίβανο, στη συρία και στην υεμένη, όλοι τους με τη στήριξη αν όχι και υπο την αιγίδα του ιράν, δείχνουν -πάλι καλά απο μια άποψη- απρόθυμοι να συρθούν σε μια κατά μέτωπο σύγκρουση. Αν η χαμάς έσυρε συνειδητά το ισραήλ σε ένα πόλεμο δε θα΄πρεπε πρωτίστως να έχει καταστρώσει ένα συμπαγές επιχειρησιακό πλάνο σε -μυστική έστω- συννενόηση, αν όχι απευθείας με το ιράν, τουλάχιστον με τη χεζμπολάχ;

Αγνοώ προφανώς πολλά κομβικά δεδομένα τόσο για την ίδια τη χαμάς και τα υπόλοιπα ένοπλα τμήματα της παλαιστινιακής αντίστασης, όσο και για τις ευρύτερες πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις που επηρεάζουν τα τεκταινόμενα της περιοχής, τα οποία θα μπορούσαν ίσως να προσφέρουν τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Είναι επίσης βέβαιο πως είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει κανείς τα κίνητρα και τον τρόπο σκέψης και λήψης αποφάσεων ανθρώπων που βιώνουν μια συνεχή καταπίεση, που αναγκάζονται να επιβιώνουν σε μια ασφυκτική κατοχή υπο καθεστώς απανθρωποποίησης. Παρόλα αυτά αδυνατώ να δεχτώ πως στη μνημειώδη, απο πολλές απόψεις, επίθεση της 7ης οκτώβρη, κυριάρχησε το θυμικό και μόνο – πως δεν υπήρχε μια στοιχειώδη κατάστρωση πλάνων για την αμέσως επόμενη μέρα. Και αν ο σαδισμός και η σκατοψυχία του κράτους του ισραήλ που προκαλεί καθημερινά εκατόμβες νεκρών σοκάρει ακόμα και τους πιο υποψιασμένους στη δύση, οι κάτοικοι της παλαιστίνης έπρεπε να τα θεωρούν δεδομένα: και αυτή τη στιγμή απειλούνται με μαζικό αφανισμό.

– Γενικά το δυτικό αφήγημα περί ανίκητης τεχνολογικής υπεροχής στην ασφάλεια και στα οπλικά συστήματα έχει αρκετές δόσεις διαφημιστικής υπερβολής. Το κάθε υπερσύγχρονο οπλικό ή ασφαλίτικο σύστημα έχει, όπως έχει πολλάκις αποδειχθεί στις ένοπλες συγκρούσεις των τελευταίων δεκαετιών, πολλαπλά κενά και τρύπες που αποκρύπτονται επιμελώς απο τις διαφημιστικές μπροσούρες της πολεμικής βιομηχανίας. Παρόλα αυτά το γεγονός πως οι μαχητές της χαμάς όχι μόνο πέρασαν ανενόχλητοι το χάι τέκ ισραηλινό τείχος, αλλά δεν αντιμετώπισαν για τουλάχιστον τρεις ώρες σχεδόν καμία σοβαρή αντίσταση, στα σύνορα ενός τόσο πωρωμένου με την ασφάλεια κράτους όπως το ισραήλ, είναι κάπως παράξενο. Και ένα μεγάλο ρέηβ φεστιβάλ στο ισραήλ χωρίς ένοπλη ασφάλεια; Και η ίδια η πηγή της τεχνολογικής επιτήρησης και κατασκοπείας να μην πήρε χαμπάρι πως ετοιμαζόταν κάτι μεγάλο στην έξω μεριά των συνόρων της; Απο αυτή την άποψη οι δηλώσεις πως υπήρξαν προειδοποιήσεις τόσο απο την εγχώρια υπηρεσία πληροφοριών όσο και απο αυτήν της αιγύπτου πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη.

Είναι πιθανό βέβαια πως η αλαζονεία και η απουσία σοβαρών στρατιωτικών απειλών (απο το 2006 τουλάχιστον) να οδήγησε σε αυξημένο εφησυχασμό και σωρεία αμελειών. Στο κάτω-κάτω όταν για σχεδόν δυο δεκαετίες συνηθίζεις στο να πυροβολείς έφηβους και παιδιά οπλισμένα με πέτρες, τείνεις να αποκτάς την σχεδόν πάντα θανάσιμη σιγουριά του άτρωτου.

– Το παραδοσιακό ερώτημα-κλειδί, cui bono?, δεν φαίνεται εν πρώτοις να διαφωτίζει τα πράγματα. Κανένα απο τα δυο άμεσα εμπλεκόμενα μέρη δε δείχνει να ωφελείται. Οι μεν παλαιστίνιοι πληρώνουν ένα δυσανάλογα μεγάλο φόρο αίματος, χωρίς να αχνοφαίνεται μια μελλοντική λύση, το αντίθετο μάλιστα, ενώ το ισραήλ εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά σε μια κατάσταση όπου τα όποια εδαφικά κέρδη απο μια εθνοκάθαρση της γάζας -πιθανώς και της δυτικής όχθης- αντισταθμίζονται απο το τεράστιο ρίσκο εμπόλεμης εμπλοκής του με παραπάνω απο μια αραβικές χώρες και με παραπάνω απο ένα μπαρουτοκαπνισμένο αντάρτικο στρατιωτικό μηχανισμό.

Ο νετανιάχου και ο ακροδεξιός συρφετός του ωστόσο αφενός εξαγοράζει χρόνο σε ένα πολύ δυσμενές για τον ίδιο σκηνικό και ευελπιστεί να καταπνίξει τη γενική δυσαρέσκεια με ένα πιθανό στρατιωτικό θρίαμβο. Η δε χαμάς, αυξάνει το κύρος της και την πιθανή μελλοντική επιρροή της – η πολιτική της πρωτοκαθεδρία στην παλαιστίνη είναι ο κύριος στόχος της, γι΄αυτό άλλωστε και χρηματοδοτήθηκε αδρά απο το ίδιο το ισραήλ τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της, ως αντίβαρο στα αριστερά παλαιστινιακά απελευθερωτικά κινήματα.

Το ότι αμφότεροι το κάνουν σε βάρος των λαών τους, δεν είναι να προκαλεί έκπληξη.

– Αλλά στην παρούσα σύγκρουση υπάρχουν πιθανώς περισσότερες απο δυο ατζέντες. Πέραν των κάπως προφανών γεωπολιτικών συμφερόντων της αμερικής και της κίνας και των ευρύτερων σχηματισμών γύρω τους, υπάρχει και η διάσταση του χριστιανικού φονταμενταλισμού. Οι χριστιανοί σιωνιστές ευελπιστούν στη δευτέρα παρουσία[4], η οποία θα έλθει όταν το ισραήλ κυριαρχήσει σε όλη την ιστορική περιοχή της παλαιστίνης και κάνει πρωτευουσά του την ιερουσαλήμ. Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, έχουν τεράστια επιρροή στην χάραξη της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με το ισραήλ. Η αναγνώριση απο την προεδρία του τραμπ της ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του ισραήλ, θεωρείται ως θρίαμβος του λόμπι των ευαγγελιστών σιωνιστών και η μανία της διαρκούς, το τελευταίο διάστημα, επίθεσης απο το ισραήλ στο τέμενος αλ-άκσα είναι ενδεχομένως δηλωτική κάποιων πολύ σκοτεινών σχεδιασμών.

Ας μη βιαστούμε να απορρίψουμε τους χριστιανούς φονταμενταλιστές ως απλά γραφικούς – οι διασυνδέσεις τους με το πολιτικό προσωπικό και την πολεμική βιομηχανία είναι εκτεταμένες. Άλλωστε όπως έγινε φανερό τα τελευταία χρόνια, η εποχή του ορθού λόγου είναι οριστικά νεκρή∙ τα τέρατα που αναδύονται απο το βαθύ σκοτάδι που έχει κατακάτσει πάνω στην δυτική σκέψη αναζητούν μορφή και θα τη βρουν στα κουφάρια των ήδη υπάρχοντων διανοητικών σχημάτων.

– Οι κάτοικοι του ισραήλ οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως για το ακροδεξιό, φιλοπόλεμο κράτος τους, οι ζωές τους μετράνε όσο και αυτές των παλαιστινίων, δηλαδή καθόλου. Αφότου χρησιμοποιήθηκε μαζικά ως πειραματόζωα για την pfizer, ο περιούσιος λαός βλέπει το κράτος του να αδιαφορεί πλήρως για τη ζωή των ομήρων, αρνούμενο να διαπραγματευτεί για την απελευθερωσή τους και να οδηγεί ολόκληρη την χώρα σε μια μετωπική σύγκρουση που θα έχει, ανεξαρτήτου τελικής έκβασης, τεράστιο κόστος σε ζωές – δικές τους, όχι απο αυτές τις φθηνές, των Άλλων. Οφείλουν να εμπνευστούν απο τους δεκάδες χιλιάδες ηρωικούς εβραίους που ενώνουν τις φωνές τους στο jews voice for peace με κεντρικό σύνθημα not in our name, σώζοντας πέραν των υπολοίπων και την αξιοπρέπεια του εβραικού λαού. Το πρόβλημα είναι βέβαια πως -όπως έγινε και στην παλαιστίνη- ένα μεγάλο μέρος των πλέον φιλειρηνικών και μη-φανατισμένων ανθρώπων έχει ήδη εγκαταλείψει την περιοχή. Η συνεχιζόμενη στρατιωτική σύγκρουση δημιουργεί ένα φαινόμενο όσμωσης, όπου σε λίγα μόλις χρόνια δεν αφήνονται να επιπλεύσουν παρά ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία.

– Έχει ενδιαφέρον να δούμε το πως για άλλη μια φορά μια κρίση παράγει πόλωση, διαχωρισμούς και περιχαράκωση σε στρατόπεδα για τους δυτικούς υπηκόους. Η δύση αρχικά αντιμετώπισε την σφαγή στη γάζα με το ίδιο “εγχειρίδιο διαχείρισης υπηκόων” που αποκάλυψε στην πανδημία, στην κλιματική αλλαγή και στην ουκρανία. Καταιγισμός αποβλακωτικής προπαγάνδας, μαζική λογοκρισία και χιλιάδες τόνοι οπλισμένου σκυροδέματος στα τείχη που χωρίζουν Εμάς απο τους Άλλους. Απο τις πρώτες μέρες κιόλας των ισραηλινών βομβαρδισμών, η σημαία του ισραήλ κυμάτισε σε ευρωπαικά κυβερνητικά κτίρια, σε αγγλία, γαλλία και γερμανία επιχειρήθηκε να εξισωθεί το σύνθημα “λευτεριά στην παλαιστίνη” ή το “from the river to the sea …”, με έγκλημα μίσους, ενώ οι γνωστοί για την απύθμενη σκατοψυχία τους ευρωπαίοι επίτροποι προσπάθησαν πραξικοπηματικά να σταματήσουν την ανθρωπιστική βοήθεια προς τη γάζα (απόφαση που βιάστηκαν να ανακαλέσουν άρον-άρον, μετά απο την κατακραυγή).

Μόνο που εδώ τα πράγματα οδεύουν εντελώς διαφορετικά. Αν τα στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν στην πανδημία, έμειναν πάνω κάτω ίδια με την κλιματική αλλαγή και με τον πόλεμο στην ουκρανία, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των ψεκασμένων διατήρησε την κριτική της στάση τόσο στην κλιματική απειλή, όσο και στον πόλεμο στην ουκρανία, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των καραντινιέρι τάχθηκε με τη μεριά της κρατικής προπαγάνδας (μην κρίνουμε απο την ελλάδα: στην ευρώπη η πλειονότητα των αναρχοπάνκς, είναι σε φάση σλάβα ουκράνια και στοπ κλάιμετ τσέηντζ – σε μια στοιχειωδώς ορθολογική και δίκαιη κοινωνία, θα έπρεπε να κατασχεθεί ολόκληρη η δισκοθήκη τους και να γίνει υποχρεωτική αντικατάσταση των δίσκων conflict, crass και dead kennedys με U2 και νταλάρα), στη σφαγή της γάζας τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το μονομπλόκ της συστημικής αλήθειας έχει πλέον διαρραγεί.

Πολυπληθείς διαδηλώσεις υπερ της παλαιστίνης πραγματοποιούνται στις περισσότερες ευρωπαικές πρωτεύουσες, χώρες της λατινικής αμερικής ανακαλούν τους πρέσβεις τους στο ισραήλ, ο οηε -υπό το βάρος των πάνω απο 70 δολοφονημένων απο το ισραήλ οηέδων της ανθρωπιστικής βοήθειας- εκστομίζει για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό τα αυτονόητα, ενώ ακόμα και μέηνστρημ δυτικά μήντια τηρούν μια ξεκάθαρα φιλοπαλαιστινική -ή έστω ουδέτερη- στάση. Ακόμα και στην αμερική, η κατάληψη του καπιτώλιου απο εκατοντάδες εβραίων του voice for peace, μπορεί να αποσιωπήθηκε, αλλά σίγουρα θορύβησε το αμερικανικό στρατιωτικό/πολιτικό σύμπλεγμα. Ανάλογη είναι η κατάσταση και στον παραδοσιακά αντιδραστικό και επιρρεπή στην κρατική προπαγάνδα ακαδημαικό χώρο: τα ίδια πανεπιστήμια που ζητούσαν ακόμα περισσότερα υγειονομικά πιστοποιητικά και αφαιρούσαν με ναζιστική ζέση τη ρωσική λογοτεχνία απο τις βιβλιοθήκες τους, τώρα φιλοξενούν πολυπληθείς εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους παλαιστινίους. Απ΄ό,τι φαίνεται έχει μένει αρκετό στομάχι στο σύγχρονο δυτικό υποκείμενο, ώστε να σφίγγεται στη θέα ακρωτηριασμένων παιδιών. Και η αλαζονεία του ισραηλινού κράτους, που συνεχίζει την πολιορκία-μέχρι-θανάτου στη γάζα και το βομβαρδισμό καταυλισμών προσφύγων, φέρνει όλο και περισσότερους ανθρώπους στο πλευρό των παλαιστινίων. Υπάρχει βέβαια και το -ολοένα και μειούμενο πάντως- ρεύμα του αντισημιτισμού και του ακραιφνούς ρατσισμού, που πάντα αποτελούσε συστατικό της δυτικής -και δυστυχώς, όχι μόνο- κουλτούρας.

Από την άλλη ένα μεγάλο μέρος των κριτικών φωνών στην πανδημία, που στη μετέπειτα προπαγανδιστική εκστρατεία της ουκρανίας τήρησαν μια ουδέτερη, αν όχι και κριτική στάση, έχουν μετατραπεί σε ακραιφνείς υποστηρικτές του ισραήλ. Πρόκειται κυρίως για το παραδοσιακά δεξιό, φιλελεύθερο κομμάτι των ψεκασμένων – εξέχουσες φωνές του, που στην πανδημία διερρήγνυαν τα -σινιέ- ιματιά τους για τη λογοκρισία και το δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης, τώρα αναρωτιούνται πως “επιτρέπουμε να συμβαίνουν διαδηλώσεις υπέρ της παλαιστίνης”. Εμβληματικά σύμβολα της κριτικής στο υγειονομικό πραξικόπημα όπως ο robert kennedy jr., στηρίζουν ολόψυχα το ισραήλ και ένα πολύτιμο εμείς που δημιουργήθηκε απο όσους βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο κριτικάροντας την πανδημική εκστρατεία, αποδεικνύεται επίπλαστο∙ οι διαχωρισμοί επεκτείνονται και στο εσωτερικό της κοινότητας των αμφισβητιών, οι οποίοι νοιώθουν το έδαφος να τραβιέται κάτω απο τα πόδια τους. Η σύγχιση, η πόλωση και η απομόνωση επεκτείνονται.

– Εκεί βέβαια που τα ρήγματα είναι πλέον αγεφύρωτα είναι στην ίδια την γη της παλαιστίνης. Οποιαδήποτε προοπτική μελλοντικής συνύπαρξης των δυο λαών, έχει δυναμιτιστεί. Ποιος πατέρας που άκουσε το παιδί του να ουρλιάζει καθώς το ακρωτηρίαζαν χωρίς αναισθητικό, ποιο παιδί που είδε τους γονείς του να τινάζονται στον αέρα, ποια γυναίκα που έσκαψε στα συντρίμμια για να ανασύρει το πτώμα του ερωμένου της, θα μπορέσει να ξανα-αντικρύσει ισραηλινούς στρατιώτες χωρίς να θέλει ένα και μόνο πράγμα, εκδίκηση; Ποιος παλαιστίνιος θα κάνει χρήση της περιβόητης άδειας εργασίας του, για να δουλέψει σε μια οικογένεια που και οι δυο γιοί της ήταν στον ισραηλινό στρατό;

Μια ολόκληρη γενιά καταδικάζεται να ζήσει στο μίσος και στο ανεπούλωτο τραύμα.

Όσοι ισραηλινοί πολίτες δε στήριξαν το καθεστώς του απαρτχάιντ, όσοι, λίγοι, ηρωικοί, κατέβηκαν σε πορείες ενάντια στην πολιτική του ισραήλ, βρίσκονται πλέον σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Εχθροί για τους άλλους, τους γείτονες, εχθροί και για την ίδια τους τη χώρα. Ένα αποπνικτικό, φρικαλέο, αδιέξοδο.

– Τα χαρακώματα βαθαίνουν και ανάμεσα στους δυο πόλους της παγκόσμιας κυριαρχίας. Μετά την ουκρανία, άλλο ένα προκεχωρημένο δυτικό φυλάκιο, μετατρέπεται σε φλεγόμενο σύνορο. Ο κόσμος επιστρέφει πάνω-κάτω στον ψυχροπολεμικό διαχωρισμό δύσης-ανατολής με τη σημαντική διαφορά πως τώρα τα σύνορα βαθαίνουν με πολεμικές συγκρούσεις. Ίσως να΄ναι νωρίς για να καταδείξουμε ένα μοτίβο και άρα μια πιθανή μεθόδευση. Απο την άλλη, με δεδομένο πως λογικά το επόμενο σύνορο προς ανάφλεξη περιλαμβάνει και τη χώρα που ζούμε, ίσως, αντίθετα, να είναι ήδη πολύ αργά.

– Ο συνδυασμός υποκρισίας, έλλειψης συνέπειας και λογικής και πολιτικών αντιδράσεων επιπέδου κακομαθημένου κωλόπαιδου, εδραίωσε στον υπόλοιπο κόσμο πλην δύσης ( ο οποίος κόσμος είναι σημειωτέον υπερπολλαπλασιός της σε έκταση και πληθυσμό) την πεποίθηση πως έχουνε να κάνουνε με κλόουν. Οπλισμένους μέχρι τα δόντια, κακότροπους, ευέξαπτους και επικίνδυνους μεν, αλλά κλόουν παρόλα αυτά.

– Ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί.

Η χεζμπολάχ επιτίθεται τόσο όσο, ώστε να κρατά μεγάλο αριθμό στρατευμάτων του ισραήλ δεσμευμένο στα βόρεια συνορά του, αλλά αποφεύγει την κλιμάκωση, προφανώς με το φόβο της εμπλοκής των αμερικάνων. Οι χούθι και οι σιίτες αντάρτες της συρίας, απλά δηλώνουν την -ένοπλη- παρουσία τους. Το ισραήλ απειλεί με αντίποινα αντίστοιχα της γάζας –θα σας τινάξουμε τα παιδιά σας στον αέρα– όποια χώρα εμπλακεί, ή αφήσει τα αντάρτικα στρατεύματα που λειτουργούν εντός της να το παρακάνουν. Το ιράν λογικά για την ώρα ενισχύει τους αντάρτικους στρατούς σε συρία, υεμένη, ιράκ και λίβανο. Και τα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα καραδοκούν, όπως επίσης και κάτι υπερηχητικοί ρώσικοι πύραυλοι στη μαύρη θάλασσα. Τόσο η αμερική, όσο και το ιράν ωστόσο, δείχνουν -ευτυχώς- πως δε θέλουν να εμπλακούν ενεργά σε μια σύρραξη.

Είμαστε ωστόσο στο σημείο αυτό που η ανάφλεξη, ή ίσως και το πυρηνικό μανιτάρι, μπορούν να συμβούν απο ένα λάθος, ένα κύμα θυμού, έναν κακό υπολογισμό. Η ιστορία δε στερείται σχεδίων – μυστικών ή επίσημων- αλλά εν τέλει συχνά γράφεται απο το ανθρώπινο θυμικό – και την απέραντη βλακεία που το περιβάλλει.

[1] Γνωρίζουμε όντως πως διαπράχθησαν όλοι αυτοί οι βιασμοί και οι εν ψυχρώ δολοφονίες; Προσωπικά δεν έχω δει κανένα απο τα βίντεο που κυκλοφόρησαν, έχω μια σχετική δυσανεξία. Αλλά απ΄ό,τι φαίνεται πολλά απο τα βίντεο τραβήχτηκαν απο τους ίδιους τους επιτιθέμενους και σε μια τελική ανάλυση, δεν υπήρξε καμία διάψευση απο μεριάς της χαμάς (ενώ αντίθετα υπήρξε για την όλη ιστορία που βρώμαγε εξαρχής προπαγάνδα, αυτή για τα αποκεφαλισμένα μωρά).

[2] Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα οι μεμονωμένες βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας απο την εν ψυχρώ μαζική σφαγή σε χωριά και κιμπούτς.

[3] Ήδη εκφράζονται απο επίσημα χείλη σενάρια μεταγκατάστασης των παλαιστινίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο και σε κοντινές χώρες, της κύπρου και της ελλάδας συμπεριλαμβανομένων.

[4] Τώρα γιατί αυτό το συνονθύλευμα ημίτρελων, υποκριτών και συνεργών σε εγκλήματα πολέμου προσδοκά τη δευτέρα παρουσία αντί να θέλει να την αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, με ξεπερνά. Άβυσσος η ψυχή του μαλάκα.

https://diariesofinfection.wordpress.com/