Ο Soros και οι Harvard Boys ενώνονται με τον Yeltsin και την KGB!
«Μάθαμε σήμερα ότι αξιωματούχοι της CIA των Ηνωμένων Πολιτειών ενεργούσαν ως σύμβουλοι του Ανατόλι Τσουμπάις. Αλλά ακόμα πιο αστείο, όταν επέστρεψαν στις ΗΠΑ, διώχθηκαν για παραβίαση των νόμων της χώρας τους και παράνομο πλουτισμό κατά τη διάρκεια της ιδιωτικοποίησης στη Ρωσική Ομοσπονδία.» Vladimir Putin, 2013
Οι Harvard Boys του Soros πάνε όλα
Οι αοστάτες πρώην στρατηγοί της KGB και οι διαλεγμένοι προστατευόμενοι τους είχαν λεηλατήσει τα αποθέματα χρυσού της πλέον αδρανούς Σοβιετικής Ένωσης και είχαν κλέψει τα σημαντικά οικονομικά περιουσιακά στοιχεία του πλέον βολικά απαγορευμένου Κομμουνιστικού Κόμματος, όλα με την ευλογία και τη συνενοχή του Μπόρις Γιέλτσιν και του στενού κύκλου του.
Τότε τα παλιά παιδιά της CIA του Μπους ήταν έτοιμα να προχωρήσουν στην επόμενη φάση:
Η συστηματική εξαγορά στρατηγικών βιομηχανιών ενέργειας, πόρων και στρατιωτικών κρατικών βιομηχανιών στη Σοβιετική Ένωση από επιχειρήσεις ιδιωτικοποίησης που υπαγορεύονται από το ΔΝΤ, υπό την ηγεσία του υπουργού Οικονομικών του Γέλτσιν, Yegor Gaidar και
Συνεργός του ήταν ο Ανατόλι Τσουμπάις.
Όλα αυτά είναι γνωστά ονόματα που δεν έχουν ακόμη αποδοθεί σωστά.
Τον Νοέμβριο του 1991, ο Τσουμπάις έγινε υπουργός στο υπουργικό συμβούλιο του Γέλτσιν, όπου διαχειρίστηκε το χαρτοφυλάκιο της Rosimushchestvo, της ομοσπονδιακής υπηρεσίας για τη διαχείριση της κρατικής περιουσίας, την οποία ο Γέλτσιν διόρισε ως την αρμόδια υπηρεσία για τον σχεδιασμό της ιδιωτικοποίησης των κρατικών επιχειρήσεων από τη Ρωσία.
Ο Gaidar και ο Chubais συνεργάστηκαν με τον George Soros, τον κερδοσκόπο της Wall Street και συνάδελφο της CIA ενώπιον του National Endowment for Democracy (NED
Ο Σόρος, με τη σειρά του, έφερε τον Τζέφρι Σακς του Χάρβαρντ, τον αρχιτέκτονα της πολωνικής θεραπείας οικονομικού σοκ, και άλλους Αμερικανούς «φίλους» του στους κύκλους του Γέλτσιν.
Ο Τζορτζ Σόρος και τα Ιδρύματα Ανοιχτής Κοινωνίας του είχαν συνδεθεί με τη CIA από την κινεζική υπηρεσία πληροφοριών και άλλους.
Οι θεσμοί της ανοιχτής κοινωνίας έμοιαζαν έτοιμοι να ανταποκριθούν σε οποιαδήποτε κατάσταση όπου το μέτωπο NED της CIA και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ επιδίωκαν αλλαγή καθεστώτος σε μια κυβέρνηση υπέρ της Ουάσινγκτον.
Φυσικά, όλα αυτά ήταν καθαρή σύμπτωση.
Ήδη από το 1987, όταν ο Γκορμπατσόφ ήταν ακόμα επικεφαλής της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σόρος εκμεταλλεύτηκε τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του σοβιετικού καθεστώτος ιδρύοντας το Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας του στη Μόσχα.
Εκεί θα μπορούσε να δώσει χρήματα σε βασικούς ερευνητές και σε άλλους για να υποστηρίξουν την «έρευνα στην οικονομία της αγοράς (ταχεία οικονομία)».
Όλες οι ενέργειες του Γέλτσιν κατευθύνονταν από τους ηγέτες της CIA και της KGB του Γέλτσιν, με πιο αξιόλογους τους στρατηγούς της KGB Φίλιπ Μπόμπκοφ, Αλεξέι Κοντάουροφ και τον προσωπικό σωματοφύλακα του Γέλτσιν, στρατηγό Αλεξάντερ Κορζάκοφ.
Αυτοί ήταν οι συνωμότες που, σε συντονισμό με τον George HW Bush και τους παλιούς του τύπους της CIA, ενορχήστρωσαν την ψεύτικη απόπειρα πραξικοπήματος της KGB κατά του Γκορμπατσόφ που, με την υποστήριξη των δυτικών mainstream ΜΜΕ, έκανε τον Γιέλτσιν τον νέο Ρώσο πρωταθλητή της δημοκρατίας.
Τον Δεκέμβριο του 1991, τέσσερις μήνες μετά από αυτό το ψευδές πραξικόπημα, ο Γέλτσιν, τότε Πρόεδρος της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, της μεγαλύτερης ομοσπονδιακής «δημοκρατίας» στη Σοβιετική Ένωση, συναντήθηκε με τους Προέδρους της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας και υπέγραψε τις λεγόμενες Συμφωνίες Μπελαβέζα .
Κήρυξε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, που υπήρχε από το 1922.
Ήταν στο επίκεντρο του πραξικοπήματος που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ το σχέδιο διάλυσης της Ρωσίας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Γκορμπατσόφ είχε απαξιωθεί πλήρως και είχε πέσει σε δυσμένεια.
Έπρεπε να παραιτηθεί. ( Πούτιν: «Η παγκοσμιοποίηση των ΗΠΑ δεν υπάρχει πλέον! )
Η θεραπεία σοκ της Ρωσίας
Σύμφωνα με τις Συμφωνίες Belavezha, η νεοσύστατη Ρωσική Ομοσπονδία ανέλαβε τη νόμιμη ιδιοκτησία όλων των κρατικών περιουσιακών στοιχείων της πρώην ΕΣΣΔ, που δεν υπήρχαν πλέον, και ανέλαβε επίσης όλο το εξωτερικό χρέος της ΕΣΣΔ.
Ο Γέλτσιν έλαβε εντολή να διορίσει έναν 32χρονο φίλο του Τζορτζ Σόρος, τον Yegor Gaidar ως οικονομικό τσάρο του.
Ο Gaidar, ο οποίος διορίστηκε επίσημα υπουργός Οικονομικών της νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας τον Φεβρουάριο του 1992, διόρισε με τη σειρά του έναν άλλο νεαρό οικονομολόγο, τον Anatoly Chubais, ως διευθυντή του για την ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων.
Δύο νέοι οικονομολόγοι υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ο Anatoly Chubais και ο Yegor Gaidar, καθιέρωσαν το πρόγραμμα θεραπείας σοκ του Χάρβαρντ για να λεηλατήσουν τη Ρωσία για τους ίδιους και τους δυτικούς φίλους τους.
Στη συνέχεια ο Γκάινταρ μεταφέρθηκε στην Πολωνία από τους κύκλους του Σόρος για να μελετήσει το πολωνικό μοντέλο «θεραπείας σοκ».
Αυτή ήταν η διαδικασία που πρωτοστάτησε ο νεαρός οικονομολόγος του Χάρβαρντ Τζέφρι Σακς (από το στάβλο του Σόρος).
Πίσω στη Μόσχα, ο Yegor Gaidar χρησιμοποίησε το πολωνικό παράδειγμα του Sachs για να πείσει τον Yeltsin να «αυξήσει τις τιμές για να αυξήσει την προσφορά και να άρει τα εμπορικά εμπόδια, ώστε τα ξένα αγαθά να αρχίσουν να γεμίζουν τα ράφια των καταστημάτων».
Ήταν ένα ψέμα ή η συνηθισμένη μαλακία ενός οικονομολόγου.
Η σοβιετική οικονομία ήταν αυτάρκης σε όλα εκτός ίσως από μπανάνες και καφέ.
Οι δουλειές ήταν γεμάτες μέχρι τον Νοέμβριο του 1991, όταν ο Γέλτσιν ανακοίνωσε την ακριβή ημερομηνία κατά την οποία θα αρθούν οι έλεγχοι των τιμών: 31 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.
Οι καταστηματάρχες έκρυψαν αμέσως τα εμπορεύματά τους και περίμεναν το ανακοινωθέν κέρδος αποδέσμευσης της τιμής.
Τα καταστήματα ξαφνικά άδειασαν.
Κάτι αντίστοιχο θα ζήσετε και αυτό το καλοκαίρι.
Το δελτίο επιβλήθηκε στους Μοσχοβίτες μέσα σε μια εβδομάδα από την ομιλία του Γέλτσιν.
Ήταν μόνο η αρχή μιας σχεδόν δεκαετίας οικονομικών φρίκης για τους περισσότερους Ρώσους πολίτες.
Το Χάρβαρντ, η CIA και ο Λάρι Σάμερς Γκάινταρ διευθύνονταν και διευθύνονταν από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ από μια νέα κυβέρνηση Κλίντον που ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο του 1993.
Το πρόσωπο κλειδί στο Υπουργείο Οικονομικών στην επακόλουθη απόλυση του Γκέινταρ Τσουμπάις από τη Ρωσία του Γέλτσιν ήταν ένας πρώην οικονομολόγος του Χάρβαρντ ονόματι Λάρι Σάμερς.
Χρησιμοποιώντας την ισχυρή επιρροή του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ για τη διοχέτευση δολαρίων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στη διψασμένη για χρήμα κυβέρνηση Γέλτσιν, ο Σάμερς συμβούλεψε τον Γέλτσιν και τον Γκαϊντάρ ότι η Ρωσία πρέπει να ανοίξει σε απεριόριστες εισαγωγές εάν επρόκειτο να λάβουν πίστωση από το ΔΝΤ και άλλες δυτικές πιστώσεις.
Ο Γκαϊντάρ σύντομα παρέδωσε πολιτικές που ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις της Ουάσιγκτον και των νέων τραπεζικών ολιγαρχών της KGB γύρω από την Τράπεζα Menatep του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι και άλλους.
Σύμφωνα με τα Διατάγματα Gaidar, η ρωσική βιομηχανία έπρεπε να χρεοκοπήσει μπροστά στον απεριόριστο ξένο ανταγωνισμό, αλλά παραδόξως, η εγχώρια τραπεζική υποτίθεται ότι προστατεύεται από τον ανταγωνισμό.
Μετά τη νίκη του Μπιλ Κλίντον στις εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1992, ο Λάρι Σάμερς, ο νέος αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και υπεύθυνος για τη ρωσική «μεταρρύθμιση» (ο ίδιος πρώην καθηγητής οικονομικών στο Χάρβαρντ), έφερε μια ομάδα πρώην συναδέλφων του στο Χάρβαρντ, συμπεριλαμβανομένου του Πολωνού ένας σύμβουλος θεραπείας σοκ Jeffrey Sachs από τον Soros και ο καθηγητής οικονομικών Andrei Shleifer στη Μόσχα.
Και όλα υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου Διεθνούς Ανάπτυξης του Χάρβαρντ (HIID).
Αυτό το τρίγωνο Sachs-Shleifer-Summers ουσιαστικά ενορχήστρωσε όλες τις βασικές πτυχές της εφαρμογής της «θεραπείας σοκ» Gaidar-Khubais στα πρώτα χρόνια του Yeltsin.
Το 1991, λίγους μήνες πριν ενταχθεί στο Υπουργείο Οικονομικών της Κλίντον, ο Σάμερς ήταν επικεφαλής οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα.
Εκεί, ο Σάμερς είχε διορίσει τον πρώην φοιτητή του στο Χάρβαρντ, Σλάιφερ, Ρωσικής καταγωγής Αμερικανό υπήκοο, ως «σύμβουλο» της Παγκόσμιας Τράπεζας στην κυβέρνηση Γέλτσιν.
Λίγο αφότου ο Σάμερς έγινε Βοηθός Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Κλίντον στις αρχές του 1993, ο Σλάιφερ εντάχθηκε στο HIID του Τζέφρι Σακς στη Μόσχα ως διευθυντής έργου.
Το HIID είχε επιλεγεί από τον Summers ως το βασικό πρακτορείο συμβούλων για να συνεργαστεί με τον Gaidar και τον Chubais για να οργανώσουν την κολοσσιαία λεηλασία που είναι γνωστή ως ρωσική ιδιωτικοποίηση.
Από το γραφείο του στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, ο Σάμερς διόρισε όλους τους βασικούς παράγοντες στην καταστροφή της Ρωσίας μέσω της ιδιωτικοποίησης του Chubais στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Ήταν αυτό που θα μπορούσες να πεις μαφία του Χάρβαρντ.
Ο Σάμερς προσέλαβε τον Ντέιβιντ Λίπτον του Χάρβαρντ, πρώην συμβουλευτικό εταίρο στην Jeffrey D. Sachs & Associates, ως αναπληρωτή βοηθό γραμματέα Οικονομικών για την Ανατολική Ευρώπη και την πρώην Σοβιετική Ένωση.
Ο Sachs διορίστηκε διευθυντής του HIID το 1995.
Το HIID του Sachs έλαβε επιχορηγήσεις της USAID για το «έργο» του ινστιτούτου στη Ρωσία από τον πρώην εταίρο του, τώρα στο Υπουργείο Οικονομικών, David Lipton.
Ήταν ένας στενός κύκλος που είχε δημιουργήσει ο Σάμερς.
Η USAID ήταν γνωστή ως υπηρεσία πρώτης γραμμής της CIA που έκρυβε τον ρόλο της CIA στην αλλαγή καθεστώτος και παρόμοια πίσω από το πέπλο μιας φιλανθρωπικής αμερικανικής κυβερνητικής υπηρεσίας που δαπανούσε για την οικονομική ανάπτυξη.
Ήταν μια σημαντική ταμειακή γραμμή για να κατευθύνει κάθε βήμα των επιχειρήσεων ιδιωτικοποίησης του Chubais μέσω των αγοριών Summers-Sachs-Harvard.
Το Χάρβαρντ ήταν μια έξυπνη επιλογή να συνεργαστεί με τη CIA στην ιδιωτικοποίηση του Chubais.
Τα κονδύλια της CIA μέσω της πρόσοψης του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ έδωσαν μια αύρα αμερόληπτης ακαδημαϊκής σοβαρότητας και εύλογης άρνησης ότι η CIA και το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνα.
Ο Σλάιφερ, ρωσικής καταγωγής μετανάστης και προστατευόμενος του Σάμερς, ήταν τακτικός καθηγητής οικονομικών στο Χάρβαρντ στα πρώτα τριάντα του.
Ο Σλάιφερ έγινε διευθυντής της Sachs του έργου της HIID για τη Ρωσία, με έδρα τη Μόσχα.
Στη συνέχεια ο Σάμερς έφερε ένα άλλο αγόρι από το Χάρβαρντ, έναν πρώην σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας του Σάμερς, ονόματι Τζόναθαν Χέι.
Το 1991, ενώ ήταν ακόμη στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, ο Χέι είχε γίνει επίσης ανώτερος νομικός σύμβουλος για την κρατική υπηρεσία ιδιωτικοποιήσεων Chubais, GKI.
Το 1992, ο Hay, δικηγόρος, διορίστηκε Γενικός Διευθυντής του HIID στη Μόσχα.
Ο Hay ανέλαβε εκτεταμένη εξουσία επί των εργολάβων, των πολιτικών και των λεπτομερειών του προγράμματος.
Όχι μόνο έλεγχε την πρόσβαση στον κύκλο Chubais αλλά ήταν και ο εκπρόσωπός του.
Τόσο ο Jonathan Hay όσο και ο Andrei Shleifer αναγνωρίστηκαν αργότερα ως πράκτορες της CIA.
Ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σε έναν ετήσιο διάλογο με Ρώσους πολίτες τον Απρίλιο του 2013 (αν και διακριτικά δεν έδωσε ονόματα), αναφέρθηκε στους Hay και Shleifer ως αναγνωρισμένους πράκτορες της CIA που συνεργάζονται με τον Chubais και τον Gaidar στην εγκληματική ρωσική ιδιωτικοποίηση:
«Μάθαμε σήμερα ότι αξιωματούχοι της CIA των Ηνωμένων Πολιτειών ενεργούσαν ως σύμβουλοι του Ανατόλι Τσουμπάις.
Αυτό που είναι ακόμα πιο αστείο είναι ότι όταν επέστρεψαν στις ΗΠΑ, διώχθηκαν για παραβίαση των νόμων της χώρας τους και παράνομο πλουτισμό κατά τη διάρκεια της ιδιωτικοποίησης στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Ως ενεργοί αξιωματικοί της CIA, δεν είχαν κανένα δικαίωμα να το κάνουν.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία των ΗΠΑ, δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν σε εμπορικές δραστηριότητες, αλλά δεν μπορούσαν να αντισταθούν επειδή είναι διαφθορά, ξέρετε».
Τόσο ο Hay όσο και ο Shleifer «προστατεύτηκαν» από την Ουάσιγκτον παρά το γεγονός ότι πλήρωσαν εκατομμύρια δολάρια σε πρόστιμα όταν το αμερικανικό περιφερειακό δικαστήριο στη Βοστώνη τους επέβαλε προσωπικά πρόστιμο 2 εκατομμυρίων δολαρίων και το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ 26,5 εκατομμύρια δολάρια το 2006 επέβαλε τις παράνομες δραστηριότητές τους στη Ρωσία.
Ο Σάμερς, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τότε την Ουάσιγκτον για να γίνει πρόεδρος του Χάρβαρντ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 2006 μετά την αποκάλυψη του ρόλου του στα σκάνδαλα HIID της Μόσχας.
Πριν φύγει, ωστόσο, ο Σάμερς κατάφερε να διορίσει τον Σλάιφερ σε μια προικισμένη έδρα για τις θέσεις καθηγητών στο Χάρβαρντ.
Ο Χάι επανεμφανίστηκε αργότερα κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος της CIA στο Κίεβο το 2014 ως ιδρυτής του ουκρανικού κλάδου του Κέντρου Κοινωνικής και Οικονομικής Έρευνας της Πολωνίας "Ελεύθερη Αγορά" (CASE).
Η εγκληματική ρωσική ιδιωτικοποίηση του Χάρβαρντ
Η εγκληματική ρωσική ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων που δημιούργησαν οι Hay και Shleifer μαζί με τους Anatoly Chubais και Yegor Gaidar μετά το 1992 πραγματοποιήθηκε μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια από τους νέους Αμερικανούς συμβούλους του Chubais.
Όταν η ανακοίνωση της προτεινόμενης ιδιωτικοποίησης των κουπονιών μετοχών συνάντησε την ψυχρή αντίδραση των Ρώσων που ήδη υπέφεραν από το οικονομικό σοκ της διαγραφής των τιμών, οι Hay και Shleifer κανόνισαν να συντάξουν ειδικευμένους αμερικανούς ειδικούς δημοσίων σχέσεων από την Burson-Marsteller και τον όμιλο Sawyer Miller. Διαφημιστική εκστρατεία που θα μεταδοθεί σε τηλεοπτικά κανάλια που τότε ανήκαν στους νεοσύστατους Ρώσους ολιγάρχες για να πείσουν τους Ρώσους να αποδεχτούν την απάτη ιδιωτικοποίησης Gaidar-Khubais.
Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του Χάρβαρντ και του Τσουμπάις, το οποίο ξεκίνησε το 1992, ήταν τόσο απλό όσο και εγκληματικά απατηλό.
Κηρύχθηκε από τον Γέλτσιν τον Αύγουστο του 1991 με προεδρικό διάταγμα, παρακάμπτοντας μια εχθρική Δούμα.
Ο Anatoly Chubais, ως επικεφαλής του κρατικού κτηματομεσιτικού γραφείου GKI, εξέδωσε 150 εκατομμύρια «κουπόνια» σε κάθε Ρώσο πολίτη.
Σε αντάλλαγμα, οι πολίτες θα μπορούσαν να επενδύσουν το κουπόνι τους σε μια μετοχή μιας ιδιωτικοποιημένης ρωσικής κρατικής εταιρείας ή να την αγοράσουν ή να την πουλήσουν σε μια καθορισμένη αγοραία τιμή συνδεδεμένη με το δολάριο ΗΠΑ.
Με τους περισσότερους Ρώσους να ανησυχούν για το πότε, αν ποτέ, θα ερχόταν η επόμενη πληρωμή σύνταξης, ή πού θα βρουν δουλειά στην καταρρέουσα βιομηχανική οικονομία που ήταν προβλέψιμο αποτέλεσμα της θεραπείας σοκ Sachs-Harvard-Chubais, εκατομμύρια απλώς πούλησαν τα κουπόνια τους για μετρητά.
Κάθε ηλίθιος έπρεπε να το ξέρει.
Τα κουπόνια μπορούσαν να αγοραστούν ή να πωληθούν σε κάθε γωνιά του δρόμου στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1992.
Διακινήθηκαν σε νέα «χρηματιστήρια εμπορευμάτων» της Μόσχας που δημιουργήθηκαν από τον Jonathan Hay του Χάρβαρντ και τα ταμεία της USAID μέσω του HIID.
Επενδυτικά κεφάλαια κουπονιών έχουν εμφανιστεί παντού για να συγκεντρώσουν κουπόνια πολιτών κατά εκατομμύρια.
Ο Gaidar, ο Chubais και οι σύμβουλοί τους στο Χάρβαρντ φρόντισαν να μην ρυθμιστούν αυτά τα «αμοιβαία κεφάλαια».
Το ρούβλι έγινε εγχώρια μετατρέψιμο σε δολάριο ΗΠΑ με τη συμβουλή της ομάδας Sachs HIID, αποδυναμώνοντας περαιτέρω το ρούβλι και πνίγοντας την οικονομία σε δολάρια.
Στους είκοσι μήνες που διήρκεσε το πρόγραμμα κουπονιών για μετοχές, οι τιμές των κουπονιών κυμάνθηκαν από το υψηλό των 20 $ έως το χαμηλό των 4 $ ανά κουπόνι.
Εφόσον έγιναν ελεύθερα εμπορεύσιμα, ήταν ώριμο για τους δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες γύρω από τον Γέλτσιν να τα αγοράσουν, πράγμα που έκαναν.
Σχεδόν εξακόσια ταμεία κουπονιών έχουν λάβει σαράντα πέντε εκατομμύρια κουπόνια.
Το μεγαλύτερο, που ονομάζεται First Voucher, συγκέντρωσε τέσσερα εκατομμύρια κουπόνια.
Στην αναγραφόμενη τιμή των κουπονιών, ο Chubais και τα αγόρια του από το Χάρβαρντ είχαν ουσιαστικά αγοράσει ολόκληρη τη ρωσική οικονομία, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης εταιρείας νικελίου στον κόσμο, μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Sibneft και Gazprom, RUSAL, της μεγαλύτερης εταιρείας αλουμινίου στον κόσμο , γιγάντια ορυχεία χρυσού και πολυάριθμες αμυντικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.
Συνολικά, αυτό άξιζε περισσότερο από την αγοραία αξία της αμερικανικής εταιρείας General Electric, η οποία ήταν ακόμα ένα διαμάντι εκείνη την εποχή.
Στις δημοπρασίες ιδιωτικοποιήσεων, ολόκληρο το ρωσικό βιομηχανικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των ορυχείων, των εταιρειών πετρελαίου και των εργοστασίων, άξιζε λιγότερο από 12 δισεκατομμύρια δολάρια με βάση τον συνολικό αριθμό των κουπονιών σε κυκλοφορία.
Ήταν κλοπή σε κολοσσιαία κλίμακα.
Η ονομαστική αξία κάθε κουπονιού ήταν 10.000 ρούβλια, τα οποία, σύμφωνα με τον Chubais, ήταν αρκετά για να αγοράσει το κοινό δύο ή και τρία αυτοκίνητα Volga, το καλύτερο αυτοκίνητο στη Ρωσία εκείνη την εποχή.
Αλλά ήταν άλλο ένα ψέμα.
Η Γέννηση των Ολιγαρχών της CIA
Επειδή τα δίκτυα της CIA του Μπους που ήλεγχαν την οικονομική πλευρά της μαφίας του Γέλτσιν τους επέτρεψαν να γίνουν οι πρώτοι Ρώσοι με μεγάλα χρήματα, επίλεκτοι ολιγάρχες του Γέλτσιν μπόρεσαν να αγοράσουν εκατοντάδες χιλιάδες κουπόνια και να τα εξαργυρώσουν για ολόκληρες βιομηχανίες.
Αν και φέρεται να ενεργούσαν για λογαριασμό του ρωσικού κράτους, οι τραπεζικοί πλειστηριασμοί των ολιγαρχικών τραπεζών χειραγώγησαν αυτή τη διαδικασία.
Εκεί μπορείτε να δείτε τι πραγματικά διδάσκεται στο Χάρβαρντ!
Για παράδειγμα, ο Mikhail Khodorkovsky απέκτησε το 78% των μετοχών της Yukos αξίας περίπου 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων από την Bank Menatep για μόλις 310 εκατομμύρια δολάρια.
Και έτσι ο Μπόρις Μπερεζόφσκι χάρισε τη Sibneft, έναν άλλο πετρελαϊκό γίγαντα 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια.
Ο Ρώσος ολιγάρχης Χοντορκόφσκι, συνδεόμενος με τη CIA (τον οποίο τα κυρίαρχα μέσα μας πωλούν ως αντιφρονούντα) χειραγωγήθηκε την ιδιωτικοποίηση του κουπονιού Chubais για να κλέψει κυριολεκτικά τη γιγαντιαία Yukos Oil Company σε συνεργασία με τον Jacob Lord Rothschild, τον Henry Kissinger και άλλες σκοτεινές φιγούρες της Δύσης.
Μέσω των διασυνδέσεών του με τον Γέλτσιν, ο Χοντορκόφσκι μπόρεσε να αγοράσει πολλά εργοστάσια σε επενδυτικούς διαγωνισμούς και μεγάλα τμήματα μετοχών σε εταιρείες τήξης ξυλείας, τιτανίου, σωλήνων και χαλκού.
Συνολικά, ο Χοντορκόφσκι απέκτησε τον έλεγχο περισσότερων από εκατό εταιρειών πριν πάρει τον έλεγχο της γιγάντιας Yukos Oil.
Υπό την αυξανόμενη πίεση του κοινοβουλίου της Δούμας, στο οποίο κυριαρχούσαν τότε βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Τσουμπάις συμφώνησε να απαγορεύσει την πώληση κουπονιών κρατικής εταιρείας σε ξένους επενδυτές.
Ωστόσο, υπήρξαν δύο αξιοσημείωτες εξαιρέσεις.
Το 1995, μετά τη νίκη του Γιέλτσιν υπό την αιγίδα του Τζορτζ Σόρος, η Εταιρεία Διαχείρισης του Χάρβαρντ (HMC), η οποία ήταν το σημαντικότερο θεμέλιο του
Το Πανεπιστήμιο επενδύει και ο Τζορτζ Σόρος, ο οποίος έβαλε τη Sachs του Χάρβαρντ να συνεργαστεί με τον Chubais, τις μόνες ξένες εταιρείες που επιτρέπεται να συμμετέχουν.
Τόσο η HMC όσο και ο Soros έγιναν κύριοι μέτοχοι της Novolipetsk Steel, της δεύτερης μεγαλύτερης χαλυβουργίας της Ρωσίας, και της Sidanko Oil, η οποία είχε εκτιμήσει τα αποθέματα πετρελαίου που ξεπερνούσαν τα αποθέματα της Mobil Oil.
Η HMC και ο Soros επένδυσαν επίσης στη ρωσική εγχώρια αγορά βραχυπρόθεσμων ομολόγων GKO επιδοτούμενη από το ΔΝΤ υψηλής απόδοσης.
Και το 1997, ο Σόρος, μαζί με τον Βλαντιμίρ Ποτάνιν της Uneximbank, τον ονομαστικό εκπρόσωπο των νέων ολιγαρχών της Ρωσίας, αγόρασαν το 24 τοις εκατό της Svyazinvest, του γίγαντα των τηλεπικοινωνιών.
Ο Σόρος έσπευσε να σώσει τον Γέλτσιν
Αυτό έκανε πολλούς Ρώσους πολίτες να αισθάνονται προδομένοι, εντελώς προδομένοι και εξοργισμένοι όταν τα όνειρά τους για ένα υποσχεμένο μερίδιο της «ιδιωτικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» μαζί με τις αποταμιεύσεις τους γκρεμίστηκαν κατά τη διάρκεια της υπερπληθωριστικής εκτύπωσης χρήματος της κεντρικής τράπεζας, ένα άλλο μέρος της Επιχείρησης Σφυρί του Τζορτζ Χ. Β. Μπους. Άντε χάσου.
Μέχρι το 1993, η πίεση αυξανόταν από όλες τις πλευρές, συμπεριλαμβανομένης της Δούμας.
Ο πληθυσμός ζήτησε δράση.
Το Ανώτατο Σοβιέτ, η Άνω Βουλή της Ρωσίας, συνέταξε ένα νομοσχέδιο που θα πάγωσε ολόκληρη τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης.
Η αντιπολίτευση έγινε τόσο ισχυρή που ο Chubais έπρεπε τελικά να βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στα προεδρικά διατάγματα του Yeltsin και όχι στην κοινοβουλευτική έγκριση για εφαρμογή.
Ο άνθρωπος του Harvard HIID της Μόσχας, ο Jonathan Hay της CIA και οι συνεργάτες του στο HIID συνέταξαν πολλά από τα διατάγματα.
Όπως το περιέγραψε ο Walter Coles της USAID, το γραφείο του οποίου χρηματοδότησε τις ιδιωτικοποιήσεις του Chubais μέσω του HIID:
«Αν χρειαζόμασταν ένα διάταγμα, ο Chubais δεν χρειαζόταν να περάσει από τη γραφειοκρατία».
Ακόμη και οι έλεγχοι στις δικτατορικές εξουσίες του προέδρου δεν απασχολούσαν ελάχιστα την Κλίντον, τον Σάμερς ή άλλους αξιωματούχους της Ουάσιγκτον.
Σε εκείνο το σημείο, με την αντιπολίτευση να απειλεί να ξεφύγει από τον έλεγχο, ο Γέλτσιν αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε εθνικό δημοψήφισμα για ολόκληρη τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης.
Ως ημερομηνία ορίστηκε η 25η Απριλίου 1993.
Το δημοψήφισμα περιείχε τέσσερις ερωτήσεις ναι/όχι:
(1) Υποστηρίζετε τον Γέλτσιν;
(2) Υποστηρίζετε την οικονομική πολιτική του Γέλτσιν;
(3) Θέλετε πρόωρες προεδρικές εκλογές;
Και (4) θέλετε πρόωρες γενικές εκλογές;
Αντιμέτωπος με βέβαιη ήττα, ο Chubais, πιθανότατα με τη συμβουλή των μεντόρων του στο Χάρβαρντ, κανόνισε μια μυστική συνάντηση με τον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο Τζορτζ Σόρος, ο οποίος συμφώνησε να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του δημοψηφίσματος για τον Γιέλτσιν για λογαριασμό του Γέλτσιν.
Ο Σόρος διοχέτευσε 1 εκατομμύριο δολάρια, ένα τεράστιο ποσό στη Ρωσία εκείνη την εποχή, σε υπεράκτιους λογαριασμούς που δημιουργήθηκαν για χρήση του Τσουμπάι για την αγορά έκθεσης στα μέσα ενημέρωσης.
Ο Γέλτσιν επέζησε του δημοψηφίσματος με ποσοστό λίγο κάτω από το 52 τοις εκατό και η ιδιωτικοποίηση μεγάλων ρωσικών βιομηχανικών εταιρειών προχώρησε.
Ο Γέλτσιν παρέδωσε τα κοσμήματα του στέμματος και πολλά άλλα σε μια ομάδα Ρώσων ολιγαρχών που υποστηρίζονται από τη CIA.
Ο Ουγγρικής καταγωγής κερδοσκόπος των hedge fund Τζορτζ Σόρος χρηματοδότησε το δημοψήφισμα του Γέλτσιν το 1993 που κράτησε ζωντανή την εγκληματική ρωσική ιδιωτικοποίηση.
Από την Ουάσιγκτον, ο υπουργός Οικονομικών Λάρι Σάμερς συνέταξε την ιδιωτικοποίηση Chubais-Gaidar με τον Jeffrey Sachs και τον Andrei Shleifer, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα σχέδια να κατευθύνονται απευθείας στους οικονομικούς συμβούλους του Yeltsin.
Ήταν κλοπή σε κλίμακα που δεν είχε ξαναδεί ποτέ σε κανένα έθνος, ακόμη και σε καιρό πολέμου.
Οι αποζημιώσεις των Βερσαλλιών Αμερικής-Γαλλίας-Βρετανίας του 1919 για τη Γερμανία ήταν σχεδόν ανθρωπιστικές σε σύγκριση με ό,τι έγινε στη Ρωσία τη δεκαετία του 1990 υπό την ηγεσία του Γέλτσιν.
Οι ολιγάρχες αγοράζουν την επανεκλογή του Γέλτσιν
Το 1996, με τη ρωσική οικονομία βυθισμένη στον υπερπληθωρισμό, ο Γέλτσιν αντιμετώπισε βέβαιη ήττα στις προγραμματισμένες εθνικές εκλογές.
Ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, ο οποίος υποσχέθηκε επιστροφή στη σταθερότητα, προηγήθηκε πολύ στις δημοσκοπήσεις.
Μερικοί από τους στενούς συμβούλους του Γέλτσιν πρότειναν μάλιστα την ακύρωση των εκλογών και την κήρυξη μιας de facto δικτατορίας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η κόρη του Γέλτσιν, Τατιάνα Μπορίσοφνα Γιουμάσεβα, είχε γίνει ο στενότερος σύμβουλος του πατέρα της, μαζί με τον Μπερεζόφσκι, τον Γκουσίνσκι και τους άλλους ολιγάρχες που κατασκεύασε η USAID-CIA.
Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης αναφέρθηκαν στην κλίκα που έλεγχε τη Ρωσία, ειδικά μετά το έμφραγμα του Γέλτσιν εκείνη τη χρονιά, ως «Οικογένεια», σαν μια οικογένεια μαφίας, όχι μια κανονική οικογένεια.
Μετά την επιτυχία του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις εκλογές για τη Δούμα του Δεκεμβρίου 1995, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με έδρα την Ουάσιγκτον, το οποίο ελέγχεται εκ των πραγμάτων από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, χορήγησε στην κυβέρνηση Γέλτσιν ένα έκτακτο δάνειο 10,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Σε αυτό το δάνειο, 1 δισεκατομμύριο δολάρια προοριζόταν κρυφά για την εκστρατεία διατήρησης του Γέλτσιν στις εκλογές του 1996 ως προέδρου.
Αργότερα κυκλοφόρησαν κασέτες συνομιλιών μεταξύ του προέδρου Μπιλ Κλίντον και του Γέλτσιν έδειξαν ότι σε αντάλλαγμα για την υποστήριξη των ΗΠΑ, ο Γέλτσιν πούλησε έναν μακροχρόνιο υποστηρικτή της Κλίντον, έναν δωρητή εκστρατείας, και εξαγωγές κοτόπουλου Τάισον του Αρκάνσας στη Ρωσία, τότε μια ετήσια επιχείρηση 700 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η διαφθορά φαινόταν να μην έχει όρια.
Από την πλευρά τους, ο Μπερεζόφσκι και ο Γκουσίνσκι, οι νέοι Ρώσοι ολιγάρχες που υποστήριζαν οι Κλίντον-Σάμερς-Χάρβαρντ-Σόρος και φοβόντουσαν την απώλεια των κλεμμένων δισεκατομμυρίων τους στους κομμουνιστές της αντιπολίτευσης, σχημάτισαν αυτό που αποκαλούσαν «Ομάδα των Επτά».
Η ομάδα περιελάμβανε τους Μπερεζόφσκι, Γκουσίνσκι, Χοντορκόφσκι, Ποτάνιν, Βινογκράντοφ, Σμολένσκι και Φρίντμαν.
Με τη βοήθεια των US Madison Avenue Spin Doctors, το Group of Seven, το οποίο είχε τότε τα δύο μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, λειτουργούσε ενώ το τρίτο ήταν ακόμα κρατικό (δηλαδή ελεγχόταν από τον Yeltsin).
Αυτά τα μέσα ενημέρωσης έκαναν εκστρατεία για την επανεκλογή του Γέλτσιν με βάση το αμερικανικό μοντέλο.
Ταυτόχρονα, εμπόδισαν τον Zyuganov να μπορέσει να αγοράσει χρόνο στα μέσα ενημέρωσης.
Οι αφίσες του Γέλτσιν έφεραν το κυνικό σύνθημα της Madison Avenue:
«Διαλέξτε με την καρδιά σας».
(Αποφασίστε με την καρδιά σας)
Μια άλλη διαφήμιση περιείχε φωτογραφίες της οικογένειας του Γέλτσιν καθώς ο Γιέλτσιν θυμόταν γεγονότα από την παιδική του ηλικία ως αθλητής, αντάρτης, πατέρας και παππούς.
Εν τω μεταξύ, στο βάθος έπαιζε συναισθηματική ρωσική μουσική.
Οι ολιγάρχες προσέλαβαν τον Chubais, τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία της περιουσίας τους, ως διευθυντή της εκστρατείας του Yeltsin.
Δημιούργησε ένα ιδιωτικό ταμείο, που εύστοχα ονομάστηκε Κέντρο για την Προστασία της Ιδιωτικής Περιουσίας, στην πραγματικότητα η ιδιωτική του περιουσία και αυτή των ολιγαρχικών Γέλτσιν.
Ο Chubais έλαβε 5 εκατομμύρια δολάρια από το Group of Seven για την καμπάνια.
Ψεύτικες εφημερίδες δημιουργήθηκαν εν μία νυκτί, τυπώνοντας άρθρα που ισχυρίζονταν την «ανακάλυψη μυστικών πρακτικών» μιας συνεδρίασης της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην οποία ο Zyuganov φέρεται να είπε:
«Δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε στους ανθρώπους αυτό που υποσχεθήκαμε».
Το ταμείο επανεκλογής του Γκαϊντάρ διοχέτευσε επίσης εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, μια περιουσία την εποχή του υπερπληθωρισμού του ρουβλίου, σε σημαντικούς Ρώσους δημοσιογράφους για να γράψουν δόλια άρθρα που επαινούν τον Γέλτσιν και δυσφημίζουν τον Ζγιουγκάνοφ.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 1996, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Γκενάντι Ζιουγκάνοφ θα νικούσε τον Γέλτσιν.
Δικαίως ο ρωσικός λαός ένιωσε προδομένος και ταπεινωμένος.
Η υποστήριξη του Γέλτσιν ήταν λιγότερο από 4 τοις εκατό.
Ο Γκαϊντάρ, ο Τσουμπάις και οι άλλοι «μεταρρυθμιστές» γύρω από τον Γέλτσιν πανικοβλήθηκαν.
Ο Τσουμπάις και ο Γέλτσιν στράφηκαν στους νέους ολιγάρχες, τους οποίους οι κυνικοί Ρώσοι αποκαλούσαν «το εταιρικό πολιτικό γραφείο της Ρωσίας», για να σώσουν τη μέρα.
Ο Chubais κάλεσε μια συνέντευξη Τύπου όπου ισχυρίστηκε ότι εάν το Κομμουνιστικό Κόμμα επιστρέψει στην εξουσία, θα απαγορεύσει τον «ελεύθερο» Τύπο και θα φυλακίσει τους πολιτικούς τους αντιπάλους, προβλέποντας «μεγάλη αιματοχυσία στη Ρωσία».
Το γεγονός ότι οι ολιγάρχες του Γέλτσιν είχαν επιτύχει σχεδόν μονοπώλιο στη ρωσική τηλεόραση και τα έντυπα μέσα ενημέρωσης κατέστησε δυνατή την στροφή της ψήφου προς την κατεύθυνση του Γέλτσιν κατά 54 τοις εκατό.
Η εκλογική νοθεία υπάρχει επίσης εδώ και 100 χρόνια.
Το ρωσικό εταιρικό Πολιτικό Γραφείο βρισκόταν τώρα σταθερά στη σέλα, με τον Γέλτσιν και τον Τσουμπάις ως άλογά τους, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.
Η καταστροφή του ρουβλίου
Το επόμενο βήμα για τη συντριβή της Ρωσίας για την Ουάσιγκτον και τη μυστική επιχείρηση Σφυρί της CIA ήταν η δημιουργία υπερπληθωρισμού και η καταστροφή του νομίσματος του ρουβλίου.
Εθνική χρεοκοπία λοιπόν.
Το 1998, το καζίνο βραχυπρόθεσμου χρέους βγήκε εκτός ελέγχου στην αγορά ομολόγων GKO της κυβέρνησης, που κατά καιρούς πλήρωνε επιτόκια έως και 290 τοις εκατό ή περισσότερο.
Δισεκατομμύρια καυτά κερδοσκοπικά δολάρια ξεχύθηκαν από ξένα hedge funds και άλλους κερδοσκόπους.
Οι απίθανες αποδόσεις των τραπεζογραμματίων τριών μηνών στα ομόλογα GKO της ρωσικής αγοράς πληρώθηκαν με χρήματα των φορολογουμένων των ΗΠΑ μέσω δανείων του ΔΝΤ.
Δημιουργώντας αυτού του είδους τις εξαιρετικά υψηλές αποδόσεις, η αγορά ομολόγων εξασφάλισε ότι όλοι οι πόροι της χώρας και ό,τι μπορούσε να προσελκύσει πήγαιναν προς υποστήριξη του κράτους, του κρατικού μηχανισμού που τότε ελεγχόταν από τη σφιχτοδεμένη μαφία Τσουμπάις-Γκαϊντάρ του Γέλτσιν.
Αλλά εγγυήθηκε επίσης ότι το τεράστιο σχέδιο Ponzi θα κατέρρεε σύντομα.
Πυροδοτήθηκε από ένα σχόλιο του δισεκατομμυριούχου των αμερικανικών hedge funds και Ρώσου ολιγάρχη Τζορτζ Σόρος τον Αύγουστο του 1998 στους Financial Times του Λονδίνου.
Μέχρι την κρίση του ρουβλίου τον Αύγουστο του 1998, η ρωσική βιομηχανική παραγωγή είχε μειωθεί σχεδόν στο μισό και η φτώχεια είχε αυξηθεί από 2 τοις εκατό του πληθυσμού σε πάνω από 40 τοις εκατό.
Τον Αύγουστο του 1998, το ρούβλι ήταν εντελώς υπερτιμημένο, καθιστώντας αδύνατο για τους εγχώριους παραγωγούς να ανταγωνιστούν τις εισαγωγές.
Το ΔΝΤ δεν ήθελε η Ρωσία να υποτιμήσει και παρείχε δισεκατομμύρια δολάρια για να στηρίξει τη συναλλαγματική ισοτιμία.
Ωστόσο, αυτό ήταν ανεπιτυχές.
Η υποτίμηση επιβλήθηκε σκόπιμα και αυτό ήταν το δεύτερο μέρος της ατζέντας της Επιχείρησης Σφυρί για την καταστροφή της Ρωσίας.
Υπό την πίεση του Υπουργείου Οικονομικών της Κλίντον, ιδιαίτερα του Βοηθού Υπουργού Εξωτερικών Λάρι Σάμερς, το ΔΝΤ παρείχε στη Ρωσία 22,6 δισεκατομμύρια δολάρια για να διασώσει τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία των τραπεζιτών και των ολιγαρχών της και όχι για να διασώσει το ρούβλι.
Με τα χρήματα του ΔΝΤ στα σκαριά, ο Σόρος έγραψε ένα εξέχον άρθρο στους Financial Times του Λονδίνου, δηλώνοντας:
«Η κατάρρευση στις ρωσικές χρηματοπιστωτικές αγορές έχει φτάσει στην τελική της φάση.
Οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές που δανείστηκαν έναντι τίτλων δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις περιθωρίου και οι αναγκαστικές πωλήσεις πλημμύρισαν τόσο τις αγορές μετοχών όσο και ομολόγων».
Δεδομένης της φήμης του Σόρος στις χρηματοπιστωτικές αγορές ως απαίσιου και ασυνήθιστα καλά ενημερωμένου επενδυτή, οι δυτικοί επενδυτές πραγματοποίησαν μια έξοδο πανικού από τα ομόλογα GKO στο ρούβλι και τις ρωσικές μετοχές.
Οι συναλλαγές στο ρωσικό χρηματιστήριο έχουν ανασταλεί λόγω αυξανόμενων φόβων για χρεοκοπίες, υποτίμηση του ρουβλίου, χρεοκοπίες τραπεζών ή συνδυασμό και των τριών.
Στη συνέχεια, στις 18 Αυγούστου, ο Πρωθυπουργός Σεργκέι Κιριγιένκο και η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας ανακοίνωσαν από κοινού υποτίμηση του ρουβλίου, αναστολή των συναλλαγών σε κρατικές GKO και μορατόριουμ ενενήντα ημερών στις αποπληρωμές εξωτερικού χρέους σε ρούβλια.
Το τρέχον χρέος προς το τέλος του έτους ήταν 20 δισεκατομμύρια δολάρια, εκ των οποίων τα 6,5 δισεκατομμύρια δολάρια οφείλονταν σε ξένους.
Τα συναλλαγματικά αποθέματα ήταν μόλις 17,5 δισεκατομμύρια δολάρια και εξαφανίζονταν με ρυθμό 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων την εβδομάδα σε μια προσπάθεια να στηριχθεί η σχέση ρουβλίου-δολαρίου.
Αυτό σηματοδότησε το τέλος της θεραπείας σοκ και των Harvard Boys, αλλά την αρχή μιας δραματικής αλλαγής στην τύχη ορισμένων ολιγαρχών.
Το σιωπηλό πραξικόπημα
Μετά τη ρωσική χρεοκοπία και την κρίση του ρουβλίου, οι συνωμότες των ολιγαρχών του Γέλτσιν στο Κρεμλίνο αναγκάστηκαν σε συμβιβασμό τον Σεπτέμβριο του 1998, όταν η Δούμα αρνήθηκε να παραδεχτεί τον διαβόητο διεφθαρμένο Βίκτορ Τσερνομιρντίν ως πρωθυπουργό.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κατευνάσει την αντιπολίτευση, η καμπάλη του Γέλτσιν διόρισε έναν αξιοσέβαστο αουτσάιντερ, τον Γεβγκένι Πριμάκοφ, ως επικεφαλής της κυβέρνησης.
Πρώην επικεφαλής της υπηρεσίας εξωτερικών πληροφοριών της KGB, διάδοχος του SVR και πρώην υπουργός Εξωτερικών ως νέος πρωθυπουργός.
Ο Πριμάκοφ επιτέθηκε αμέσως στον πιο ισχυρό ολιγάρχη Γέλτσιν, τον Μπόρις Μπερεζόφσκι.
Στις 5 Απριλίου 1999, εισαγγελείς και ένοπλοι μεταμφιεσμένοι με μαύρες μάσκες έκαναν έφοδο στην εταιρεία του Μπερεζόφσκι στη Μόσχα.
Εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τον Μπερεζόφσκι για συμμετοχή του σε απάτη που αφορούσε την πώληση εισιτηρίων της Aeroflot.
Τον Μάιο του 1999, μέλη της Κρατικής Δούμας επιχείρησαν μια δίκη παραπομπής κατά του Προέδρου Γέλτσιν.
Η ψηφοφορία μομφής απέτυχε.
Το Κρεμλίνο φημολογήθηκε ότι αγόρασε ψήφους για 30.000 δολάρια το τεμάχιο.
Η πολιτική κατάσταση στη Ρωσία άλλαξε ξαφνικά.
Όταν ο Πρωθυπουργός Primakov έμαθε για τον παράνομο βομβαρδισμό των ΗΠΑ στη Σερβία τον Μάρτιο του 1999, επέβαινε σε ένα ρωσικό τζετ με προορισμό την Ουάσιγκτον για συναντήσεις.
Διέταξε τον πιλότο να επιστρέψει αμέσως στη Μόσχα, με αυτό που τα ρωσικά μέσα ονόμασαν «βρόχο Primakov».
Πίσω στη Μόσχα, ο Primakov διαμαρτυρήθηκε έντονα ότι ο Γέλτσιν και η ρωσική κυβέρνηση πρέπει να δράσουν για να στηρίξουν τους Σέρβους.
Ο Γέλτσιν απάντησε απολύοντας τον Πριμάκοφ λίγες εβδομάδες αργότερα, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τη φτωχή οικονομία.
Στις 11 Ιουνίου 1999, ο ρωσικός στρατός απέρριψε την παράδοση του Κρεμλίνου στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία και διέταξε τα ρωσικά στρατεύματα να καταλάβουν το αεροδρόμιο στην Πρίστινα του Κοσσυφοπεδίου.
Ο Γέλτσιν είχε χάσει τον έλεγχο του δικού του στρατού.
Αυτή ήταν η αρχή αυτού που θα γινόταν ένα ήσυχο πραξικόπημα.
Με ελάχιστες επιλογές, η κυβέρνηση του Γέλτσιν συμφώνησε να απαιτήσει από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να συντονίσει τις δραστηριότητές του με τον στρατιωτικό μηχανισμό και τον μηχανισμό ασφαλείας, του οποίου ήταν επικεφαλής ο Πριμάκοφ.
Ένας άγνωστος ονόματι Πούτιν αναλαμβάνει
Στις 10 Αυγούστου 1999, ο Γέλτσιν απέλυσε τον Πρωθυπουργό Σεργκέι Σεφάσιν και τον αντικατέστησε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, έναν άγνωστο πρώην αξιωματικό της KGB που πέρασε τον Ψυχρό Πόλεμο στη Δρέσδη, την κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία.
Ο Πούτιν είχε διατελέσει για λίγο επικεφαλής της FSB και κατά τα άλλα φαινόταν να είναι ένας άνθρωπος με μικρή πολιτική εμπειρία, εκτός από μια σύντομη θητεία ως αντιδήμαρχος της Αγίας Πετρούπολης.
Ο Μπερεζόφσκι, ο Γκουσίνσκι και οι άλλοι ολιγάρχες του Γέλτσιν πίστευαν ότι μπορούσαν να «συνεργαστούν» με τον αρχάριο Πούτιν.
Έκανες μόνο ένα μεγάλο λάθος.
Σύμφωνα με ενημερωμένες πληροφορίες, ο Πούτιν έδωσε τελεσίγραφο στον Γέλτσιν να παραιτηθεί ή να αντιμετωπίσει σοβαρές συνέπειες, μια πρόταση που προφανώς δεν μπορούσε να αρνηθεί.
Ο Γέλτσιν παραιτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1999 και διόρισε τον Πρωθυπουργό Βλαντιμίρ Πούτιν ως αναπληρωτή πρόεδρο μέχρι τις εκλογές του Μαρτίου 2000.
Μέχρι τότε, η CIA και οι ανεπιθύμητες ΜΚΟ της είχαν προκαλέσει ανείπωτη ζημιά στη Ρωσία και τον ρωσικό λαό.
Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως πρόεδρος στις 31 Δεκεμβρίου 1999, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ξεκαθάρισε στους ολιγάρχες ότι δεν ήθελε να είναι ο άνθρωπός τους.
Αφού κέρδισε τις εκλογές τον Ιούνιο του 2000, ο Πούτιν διόρισε στο Κρεμλίνο τους δεκαοκτώ πιο ισχυρούς ολιγάρχες, αυτούς που είχαν κάνει εκπληκτικές περιουσίες σε βάρος της Ρωσίας.
Κατήγγειλε τους συγκλονισμένους ολιγάρχες, αποκαλώντας τους δημιουργούς ενός διεφθαρμένου κράτους μέσω παρασκηνιακών συμφωνιών και εσωτερικών συναλλαγών.
Αμέσως μετά, το Κρεμλίνο του Πούτιν ξεκίνησε ποινικές υποθέσεις εναντίον του ολιγάρχη των μέσων ενημέρωσης και των τραπεζών Vladimir Gusinsky της Media-Most, του χρηματοοικονομικού-βιομηχανικού ομίλου Interros με επικεφαλής τον Vladimir Potanin και της Sibneft, μιας εταιρείας πετρελαίου που ελέγχεται από τον Roman Abramovich, και εταιρειών που συνδέονται με τον Boris a Berezovsky.
Ανυπολόγιστη ανθρώπινη και οικονομική ζημιά
Το ανθρώπινο κόστος της ρωσικής θεραπείας σοκ που επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ από τους Σόρος, Τζέφρι Σακς, Λάρι Σάμερς και μια σταθερή οικονομικών και νομικών φορέων που συνδέονται με τη CIA, όπως ο Τζόναθαν Χέι και ο Αντρέι Σλάιφερ, ήταν απίστευτο.
Μεταξύ 1991 και 1997, το ΑΕΠ της Ρωσίας, δηλαδή η αξία όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παράγει η Ρωσία, κατέρρευσε κατά 83%.
Η αγροτική παραγωγή είχε μειωθεί κατά ένα εκπληκτικό 63 τοις εκατό όταν έληξε η κρατική στήριξη για τις μεγάλες εκμεταλλεύσεις.
Οι επενδύσεις στην οικονομία μειώθηκαν κατά 92%.
Περισσότερα από 70.000 εργοστάσια έχουν κλείσει.
Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία παρήγαγε 88 τοις εκατό λιγότερα τρακτέρ, 76 τοις εκατό λιγότερα πλυντήρια ρούχων, 77 τοις εκατό λιγότερα βαμβακερά υφάσματα, 78 τοις εκατό λιγότερες τηλεοράσεις κ.λπ.
Σε μια χώρα που δεν είχε ανεργία στη σοβιετική εποχή, 13 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους υπό την «ελεύθερη αγορά» του Γέλτσιν στη Ρωσία.
Όσοι είχαν ακόμα δουλειά, μειώθηκαν στο μισό.
Το μέσο προσδόκιμο ζωής των ανδρών είχε μειωθεί κατά έξι χρόνια στο ίδιο επίπεδο με την Ινδία, την Αίγυπτο ή τη Βολιβία.
Ο αλκοολισμός έγινε επιδημία καθώς η κατάθλιψη εξαπλώθηκε στον πληθυσμό.
Ήταν πράγματι θεραπεία σοκ, ένα είδος σοκ που μια χώρα κατά τα άλλα βιώνει μόνο σε έναν μεγάλο πόλεμο.
Η CIA και οι ΜΚΟ της ψευδούς δημοκρατίας είχαν στο μυαλό τους περισσότερα από τη Ρωσία και την καταστροφή και τη λεηλασία της Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Ευρώπης.
Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έγινε επίσης στόχος δραστικής αλλαγής καθεστώτος, ενώ η Ουάσιγκτον επέφερε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ηγετικοί κύκλοι στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία είχαν αποφασίσει να καταστρέψουν όλες τις κομμουνιστικές κρατικές εξουσίες ταυτόχρονα.
Ένας τρομερός, αν και ανόητος, στόχος.
https://www.pravda-tv.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου