(προηγούμενο)

. . . . . . . . . .

Πάμε, τώρα, στις ίδιες τις ρίζες του κακού!

. . . . . . . . . .

β4. «Εξισλαμισμοί» …πρό Χριστού!!!

Καί στην πολύ βαθειά αρχαιότητα. Απο τον Κατακλυσμό, μέχρι τα χρόνια του Τρωϊκού· αλλά κι αργότερα.

Κι όχι, ο τίτλος της ενότητας δεν είναι παράλογος.

. . . . . . . . . .

Τα όσα ακολουθούν, είναι (απολύτως προσωπική) προσπάθεια ν’ ανασυστήσω το απώτατο παρελθόν του έθνους μας με χρήση κυρίως:

  • των (ελλιπών / κεκαλυμμένων) στοιχείων της Μυθολογίας μας (καθώς καί των Μυθολογιών, ή/καί θρησκευτικών κειμένων άλλων λαών),
  • της λαογραφίας,
  • καί της συμπερασματικής λογικής.

Βέβαια, πολλές φορές βοηθάνε καί τα επιστημονικά μου εφόδια.

Επαναλαμβάνω, όμως, ακόμη μία φορά πως αυτή γενικώς είναι η μέθοδος που χρησιμοποιώ, γιά ν’ αναζητώ την αλήθεια. (Οποιανού, τώρα, δεν του αρέσει, αδιαφορώ πλήρως· ας φτιάξει δικό του ιστολόγιο, να μας πεί τα δικά του. Τζάμπα είναι.)

. . . . . . . . . .

Γιά να μή σας βασανίζω, η κατάσταση στα πολύ-πολύ παλιά χρόνια (που μας ενδιαφέρουν) είχε ως εξής – αν καί αναγκάζομαι σε μακρά εισαγωγή:

. . . . . . . . . .

i. Κρόνος

Λίγο πρίν την καταβύθιση της Ατλαντίδας, καί κατά τη διάρκεια των πολεμικών προετοιμασιών της γιά την επίθεση εναντίον της Ελλάδας (καί των λοιπών εθνών της ανατολικής Μεσογείου), οι τρείς «αόρατοι» δικτάτορες του νησιού επανέφεραν -ενεργώντας περίπου σαν τον Ιουλιανό– την πανάρχαιη θρησκεία του Κρόνου, του κατ’ εξοχήν θεού της χώρας εκείνης. Αυτή, βέβαια, ποτέ δεν έλειψε, αλλά στη διάρκεια των αιώνων άλλαξε μορφή.

Ενώι στην αρχή ο Κρόνος ήταν ένας x θεός, όπως όλοι οι θεοί όλων των χωρών, κι οι νησιώτες υπήκοοί του περνούσαν καλά…

[…Αυτές ακριβώς είναι οι «χρυσές ημέρες της βασιλείας του Κρόνου», που αναφέρει η Μυθολογία μας!

Καταλάβατε, τώρα, πού αναφέρεται η έκφραση «Χρυσή Αυγή», καί γιατί τη διάλεξε γιά το «περιστύλιό» της η παρέα του ΜακΓκρέγκορ-Μάδερζ;… καί την υιοθέτησε ενθάδε κι ο κυρ-Νικολάκης;

Όχι αντιρρητικές «εξυπνάδες» δεν θ’ ανεχτώ εδώ, αλλά ούτε κίχ!

Όχι καί να μας πουλάει μυαλό η αγγλίτσα κι η μασωνία της!]

…κάπου στη διαδρομή ο Κρόνος έγινε αιμοβόρος. Προφανώς σε δύσκολες εποχές στερήσεων, πολέμων, κτλ.

[«Τρώει τα παιδιά του», κτλ – αναφορά (εκτός των άλλων πιθανών ερμηνειών) καί στις «απαραίτητες» ανθρωποθυσίες, ειδικά παιδιών, «γιά να στεριώσει η χώρα», κτλ που λέει η λαογραφία.

Το φαινόμενο ειδικά παιδοθυσιών το κράτησαν μέχρι τους ιστορικούς αιώνες σχεδόν όλοι οι λαοί της Κεντρικής Αμερικής -Αζτέκοι, Μάγιας, καί λοιποί-, συν οι Ίνκας. Στους τελευταίους, απλώς δεν υπήρχε βίαιη θυσία· αυτοί αφήναν τα προς θυσία παιδιά χωρίς εφόδια, να ξεπαγιάζουν στα χιονισμένα βουνά, μέσα στην ερημιά, καί να πεθαίνουν από υποθερμία. Ενώι οι άλλοι διέπρατταν φρικαλεότητες, πχ τους έσπαζαν τα κόκκαλα· πράγματα που καταγγέλουν οι χρονικογράφοι των -επίσης καθαρμάτων- Κονκισταδόρες, αλλά μέχρι σήμερα δεν γινόντουσαν πιστευτά…

…έως ότου βρέθηκαν πολύ πρόσφατα σε ανασκαφές στην Πόλη του Μεξικού σκελετοί παιδιών με σπασμένα κόκκαλα, σε ομαδικές ταφές.]

Καί κάπου αργότερα ο Κρόνος παραμερίστηκε σε κάποια γωνιά στους μύθους της Ατλάντειας προϊστορίας, απλώς θυμίζοντας πως οι εκάστοτε βασιλείς της ήταν απόγονοί του (Άτλας, κτλ)…

…γιά να πάρει τη θέση του ο Ποσειδών, ως ναυτικός κυρίαρχος των θαλασσών.

Η λέξη «Ποσειδών» ετυμολογείται από τις: πότι δάν, δηλαδή: «ο ισχυρός κύριος αυτής της γής». Προφανώς στην αρχή ήταν στεριανός θεός· κι άλλο τόσο προφανώς, τον έφεραν μαζί τους Έλληνες ναυτικοί, έποικοι στο νησί. Ώστε, τελικά έγινε θαλασσινός θεός, καί κύριος των θαλασσών καί των ναυτικών ταξιδιών… καί ο μέγιστος θεός της επίσης θαλασσοκράτειρας Ατλαντίδας. Νησί ήταν, στο κάτω-κάτω! Αν δεν είχε σχέση με τη θάλασσα, με τί θα είχε;! (Της οποίας Ατλαντίδας η πρωτεύουσα -με το κατά Πλάτωνα τοπογραφικό σχέδιο των ομοκέντρων κυκλικών λιμανιών, κτλ- δεν λεγόταν «Ατλαντίδα», αλλά Ποσείδια.)

Ωστόσο, ο Κρόνος φαίνεται πως κατά τις παραμονές του πολέμου επανήλθε (καί μάλλον με το ζόρι – με δικτατορικά διατάγματα) ως κυρίαρχος θεός της Ατλαντίδας (…καταγωγή βασιλέων, «εθνικόφρων» προπαγάνδα να πάει πρόθυμα να σκοτωθεί η πλέμπα γιά τις φιλοδοξίες των δικτατόρων, κτλ), καί δή με το βίαιο πρόσωπό του. Απόλυτα κατανοητό, πάντως, διότι σε πόλεμο δεν βάζεις γιά νοητό αρχιστράτηγο έναν ειρηνιστή!

. . . . . . . . . .

ii. Ελληνοατλαντικός πόλεμος

Βρισκόμαστε στα 9,600 πΧ.

Ξεκινάει ο πόλεμος, μόνο που δεν εξελίσσεται όπως τον περίμενε η δικτατορική τριανδρία της Ατλαντίδας. Τα υπερόπλα των Ελλήνων τους καταβυθίζουν το νησί· αλλά, δυστυχώς, ίσχυσε καί η παροιμία: «Κι εμείς κακό χερόβολο, κι εσείς κακό δεμάτι!»

Η Ελλάδα πλημμυρίζει από συνεχείς καταρρακτώδεις βροχές (πχ Θεσσαλία), ως αποτέλεσμα της αντιδράσεως της ατμόσφαιρας στις τρομερές διαταραχές του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, που επέφεραν τα υπερόπλα μας, ταρακουνιέται συθέμελα από δυνατούς σεισμούς, αλλάζει δραστικά η γεωμορφολογία της καί καταστρέφονται οι τότε πόλεις της, σκοτώνονται αρκετοί κάτοικοί της…

…καί, σα να μην έφταναν αυτά, λίγο πρίν την καταβύθιση, οι Άτλαντες επετέθησαν εναντίον της χώρας μας με κυκλωτικό σχέδιο. Κατσικώθηκαν στη σημερινή Καλαμάτα, αλλά έφαγαν τα μούτρα τους στη Ναύπακτο· κι όσοι μπόρεσαν καί πέρασαν τις δικές μας γραμμές άμυνας, έφαγαν κι αυτοί τα μούτρα τους στην Οίτη, καί τελείωσε (σχετικώς) το παραμύθι. (Σχετικώς, διότι αργότερα οι -δήθεν συνθηκολογημένοι- απόγονοί τους μπαίνανε μέσα στα ιερατεία καί τις ηγετικές δυναστείες μας, καί διέβρωναν ό,τι μπορούσαν. Τα ίδια κάνανε καί πχ στην Αίγυπτο.)

«Αντικειμενικός στόχος» του στρατού των Ατλάντων ήταν η τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας, η Διμένεα, ευρισκόμενη λίγο έξω από τον σημερινό Βόλο. (Δεν θα το αναλύσω, όμως, αυτό.) Εξ ού καί η πορεία τους, από Ναύπακτο μέχρι Οίτη.

Υπήρχαν, όμως, κι άλλοι, που είχαν διεκπεραιωθεί στη Μ. Ασία, γιά να επιτεθούν εξ ανατολών. Αυτούς, τους κυνήγησαν οι δικοί μας κάπου χίλια με χίλια πεντακόσια χρόνια μετά, μέχρι την Ινδία καί την Κίνα, όπου καί παρέμειναν (οι δικοί μας), ξεκομμένοι πλέον από την κυρίως Ελλάδα καί μή επιστρέφοντας ποτέ. (Δεν θ’ αναλύσω εδώ τους λόγους, γιατί συνέβη αυτό.) Είναι ακριβώς αυτοί, των οποίων τους απογόνους συνάντησε πολύ αργότερα ο Μ. Αλέξανδρος, καί τον ρώτησαν γιατί τους επιτίθεται, ενώι κι οι ίδιοι είναι Έλληνες – καί μάλιστα, του έδειξαν ότι καλλιεργούν κισσό καί αμπέλια προς τιμήν του Διονύσου.

Κι εκεί (στους πρόποδες του Θιβέτ) βρίσκονται μέχρι σήμερα! Άλλη ιστορία, όμως, αυτή.

Γιά να καταλάβετε καί το γιατί πολλές Ελληνικές λέξεις είναι αυτούσιες καί Ινδικές (βάσανος = βασάνας, μέγας ρήξ = μαχαράτζα, κτλ), καί το πώς βρέθηκαν εκεί πέρα Έλληνες πρό Μ. Αλεξάνδρου. Όλ’ αυτά, όχι, βέβαια, λόγωι των ανυπάρκτων «Ινδοευρωπαίων» του τέκτονα (καί υπουργού …αποικιών της αγγλίτσας! – έμ, τί άλλο;! ως αποικία τους μας έβλεπε, όχι ως πανάρχαιη φυλή υψηλού πολιτισμού!) λόρδου Μπάλβερ-Λύττον.

[Υπάρχει καί το θέμα των θρησκευτικών αντιλήψεων στις Βέδδες… αν, δηλαδή, ταυτίζονται -καί μέχρι ποιό βαθμό- με τις αντίστοιχες των παναρχαίων Ελλήνων, αλλά καί τις σημερινές δικές μας!

Όπως καί το τί –καί ποιούς– γύρευαν εκεί πέρα διάφοροι «μύστες», πχ Γκουρτζίεφφ.

Θέματα ούλτρα καυτά, τζίζ-τζίζ-τζίζ, τα οποία εννοείται ότι δεν θα θίξω εδώ. Η έρευνα, όμως, παραμένει ελεύθερη γιά όποιον θέλει.]

. . . . . . . . . .

Περνάνε τα χρόνια κι οι αιώνες.

Οι Άτλαντες, όμως… κι εννοώ, οι Ατλαντόφρονες (διότι, δυστυχώς, στο γενικό επίπεδο των δύο λαών, ο πόλεμος αυτός ήταν ένας ακόμη εμφύλιος, η κατάρα της φυλής μας!…), ουδέποτε εγκατέλειψαν τις προσπάθειες να εκδικηθούν καί τελικά να καταλάβουν την Ελλάδα· επιτιθέμενοι, όμως, αυτή τη φορά από ανατολικά. Αρχίζουν, λοιπόν, τις επιδρομές – διότι η κατάσταση δεν σήκωσε αναμέτρηση τακτικών στρατών.

Την εποχή που λέμε, κάπου στα 5,000 με 3,500 πΧ, κι αυτοί κι εμείς ήμασταν σε κατάσταση διαλύσεως· εμείς, μάλλον χειρότερα. Ανοργάνωτα μπουλούκια, παναπεί, που απλώς προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Αυτοί, βέβαια, είχαν προικιό καί τον μεγαλοϊδεατισμό των προγόνων τους!

Έτσι, καί με ορμητήριο τη Μ. Ασία, πραγματοποιούν επιδρομές εναντίον της κυρίως Ελλάδας… καί φαίνεται πως έχουν κάποιες επιτυχίες στην κατάληψη εδαφών – κυρίως πεδινών. Στα ορεινά, βέβαια, είχαν αποτραβηχτεί οι δικοί μας κι αντιστεκόντουσαν όπως μπορούσαν. Σας ξαναδείχνω (από δημοσίευση 8 ετών πρίν, από το παλιό ιστολόγιο) τον οικογενειακό τάφο του οπλαρχηγού των Δρυόπων Miloqqese (μάλλον «Μολοσσού» – κι ίσως όχι ως όνομα, αλλά ως τίτλου), που βρίσκεται χαμένος κάπου στα βουνά της Ρούμελης καί τελείως άγνωστος στους πολλούς. (Κι άσε την «επίσημη» Αρχαιολογία…) Δυστυχώς, συλημένος από απροσδιόριστους αρχαίους χρόνους.

Κι εδώ, η ζωγραφική προσπάθειά μου αναπαράστασης της ταφής:

. . . . . . . . . .

[Τώρα, βέβαια, η ομαδική ταφή δείχνει ομαδικό, ταυτόχρονο θάνατο· αν καί είναι απίθανο να σκαλίστηκε ο τάφος τόσο γρήγορα, πριν σαπίσουν τα πτώματα. Προφανώς είχαν κάποια μέθοδο, που τα διατήρησαν μέχρι την ταφή. Μπορεί καί να τα έκαψαν καί μετά να έθαψαν τα οστά, αν καί δεν το νομίζω. Η εποχή, που τοποθετώ τον Miloqqese, δηλαδή το 4,500 πΧ, είναι προς το τέλος της εποχή των Διδύμων, οπότε λογικά τα ταφικά έθιμα είχαν να κάνουν με τον αέρα, όχι με τη φωτιά.

Ίσως άφησαν τα πτώματα να σαπίσουν στον αέρα (Δίδυμοι, αέρας), όπως κάνανε οι Ινδιάνοι της Αμερικής καί κάνουν μέχρι σήμερα οι Ζωροάστρες Πέρσες, καί μετά έθαψαν (Ταύρος, γή) τα υπολείμματτά τους. Ποιός να ξέρει!… Εμείς, πάντως, πάντα δίνουμε αφορμή γιά έρευνες, γιά όποιον θέλει να τις συνεχίσει. Δεν περιοριζόμαστε σε ξερές αφηγήσεις. Γι’ αυτό κάνουμε τέτοιες παρεκβάσεις από την κύρια ροή του κειμένου.

Τώρα, θα μου πείς… αν είναι έτσι, με την ίδια λογική εμείς, στην εποχή των Ιχθύων (στοιχείο του νερού), τους πεθαμένους έπρεπε να τους πετάμε στη θάλασσα. Αλλά τους θάβουμε. Ειλικρινά, δεν γνωρίζω γιατί· ίσως τιμούμε το πραγματικό ζώδιο της Ελλάδας (Ταύρος, γή), ως αρχαίου πολιτισμού.

. . . . . . . . . .

Εν πάσει περιπτώσει, ταυτόχρονος θάνατος καί ταυτόχρονη ταφή δείχνουν:

  • είτε ομαδική σφαγή από εχθρούς (αρκεί αυτοί ν’ άφησαν τα πτώματα επί τόπου, καί να μην τα πήραν μαζί τους γιά διαπόμπευση),
  • είτε δηλητηρίαση (πάλι από εχθρούς -κρυφούς-, ή συνομώτες),
  • ή, έστω, δηλητηρίαση από κακοπαρασκευασμένη / ακατάλληλη τροφή (απίθανο, όμως, γιά τόσο δεμένους με τη Φύση ανθρώπους· παρεκτός κι αν δεν το πρόσεξαν, πχ έφαγαν μισοσαπισμένα κόλλυβα με ερυσίβη),
  • είτε ταυτόχρονη προσβολή από θανατηφόρα ασθένεια.

Ποιός να ξέρει!… Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ούτε οστά· πολλά θα εύρισκε απ’ αυτά η σημερινή εργαστηριακή ανάλυση.]

. . . . . . . . . .

Μαζί, όμως, με τις (έστω, πρόσκαιρες) κατακτήσεις εδαφών στην κυρίως Ελλάδα, οι Άτλαντες επέβαλαν καί αλλαξοπιστίες σε όσους Έλληνες αιχμαλώτισαν καί βρήκαν μπόσικους· δηλαδή, τους κάνανε (με την απειλή βίας – ίσως καί με πειθώ / κίνητρα, δεν το αποκλείω) πιστούς του Κρόνου. Φυσικά, η επιβολή της πολιτικής ατζέντας (δηλαδή, η νοητική προπαγάνδα στους Έλληνες της εποχής να μισήσουν τους προγόνους τους) ακολούθησε μετά… ώστε, στις επόμενες επιδρομές τους, οι Άτλαντες να συναντούν έναν ισχυρό πυρήνα «φιλίων δυνάμεων» (καί εν όπλοις συμμάχων, δυστυχώς), επάνω στον οποίο να βασίζονται, γιά να ξεπαστρέψουν τους υπόλοιπους Έλληνες.

Αυτοί ακριβώς οι αλλαξοπιστήσαντες είναι ο πρώτος πυρήνας Κρονίων Πελασγών…

…καί, ναί, σωστά μαντέψατε: η Ιστορία επαναλαμβάνεται! (Δυστυχώς, όχι πάντα ως φάρσα.)

. . . . . . . . . .

iii. 3,500 πΧ

Φαίνεται πως, γιά τη μία, μιάμιση χιλετία που διήρκεσαν οι επιδρομές, η κατάσταση παράγινε. Αλλά φαίνεται καί πως τελικά οι Έλληνες συνήψαν συντριπτική νίκη εναντίον Ατλάντων καί Κρονίων Πελασγών, με αποτέλεσμα οι μεν πρώτοι να λουφάξουν γιά περίπου τρείς χιλιετίες (πλήν σποραδικών επιδρομών πειρατικού χαρακτήρα – καί πονηρών διεισδύσεων στα ιερατεία καί τις δυναστείες μας), οι δέ δεύτεροι να διασκορπιστούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Σας το έχω ξαναπεί: όπου βλέπετε σημαίες, ή οικόσημα με έμβλημα τον αετό, αυτοί οι λαοί είναι απόγονοι Πελασγών. Περισσότερο Κρονίων, πχ Πρώσσοι, που μας μισούν όσο τίποτε (αν κι ο αετός είναι τοτεμικό πτηνό του Διός), αλλά σαφώς καί Διΐων. Παρατηρώντας στον χάρτη τις σημαίες με τον αετό, θα καταλάβετε καί πού πήγαν οι (βιαίως) διωγμένοι από εδώ ηττημένοι Πελασγοί του Κρόνου. (Ενδιαφέρον θέμα, αλλά ξεχωριστό.)

Σημειωτέον, ότι τη χρονολογία οριστικής εκδιώξεως των Πελασγών από την Ελλάδα, το 3,500 πΧ, δεν τη δίνω εγώ, αλλά η «επίσημη» Αρχαιολογία! Η οποία, όπως γνωρίζετε, είναι τρομερά φειδωλή στο να πάει σε χρονολογίες πρό του 2,000 πΧ. (Είναι από μόνη της; την έκαναν οι εξ αγγλίτσας στοές; αδιάφορο· το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: σύμφωνα με τα «επίσημα» κιτάπια, οι Έλληνες «δεν έχουμε» Ιστορία, που φτάνει παραπίσω.)

. . . . . . . . . .

Κλείνοντας την ενότητα, οφείλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στον «Μποτίλια», που μου άνοιξε τα μάτια, πως η εκδίωξη των Πελασγών ήταν λόγωι θρησκευτικών διαφορών με τους λοιπούς Έλληνες (Διΐους Πελασγούς) της εποχής.

Γνώριζα από παλιά ότι οι Πελασγοί έφυγαν από την Αττική το 3,500 πΧ, ότι μετά ήρθαν Ίωνες, αλλά έφυγαν κι αυτοί, κτλ κτλ, αλλά δεν καταλάβαινα τον λόγο γιατί τόσο μίσος μεταξύ Ελλήνων· κι ούτε έβρισκα αναφορές, που να μιλάνε στα ίσα. Έτσι, ήταν αρκετή μιά πρόταση του «Μποτίλια», γιά να ξεκλειδώσει στο μυαλό μου σχεδόν όλο το πάζλ της «άγνωστης» Προϊστορίας μας, από το 9,600 πΧ μέχρι καί την κλασική αρχαιότητα.

Δυστυχώς, ούτε ο Ελληνοατλαντικός πόλεμος τελείωσε το 3,500 πΧ, ούτε η μετεξέλιξή του, ο Τρωϊκός! Συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας, αν καί όχι (ακόμη ξανά…) ενόπλως.

(συνεχίζεται)