(προηγούμενο)

. . . . . . . . . .

Να μην παραλείψω τη διαπίστωση, ότι τα άτομα αυτά που εξισλαμίστηκαν, είναι / ήταν τελείως ανιστόρητα. Αν είχαν έστω καί λίγο μάθει τί ήταν η Τουρκοκρατία (Οθωμανοκρατία, σωστότερα), ή ποιός ήταν πχ ο Αθανάσιος Διάκος, θ’ ακούγανε «ισλάμ» καί θα φτύνανε.

[Αν μάθαιναν καί γιά τον Γιώργαρο τον Καραϊσκάκη… δε σου λέω τί θα λέγανε! 🙂 Ειδικά ο Γιώργαρος είναι ζώσα πραγματικότης καί μας εμπνέει διαρκώς. Δεν είναι μονάχα ένα κάδρο σε σχολικές αίθουσες.]

. . . . . . . . . .

Συνελόντι τώι λόγωι: όσο οι εξισλαμισμοί Ελλήνων του εξωτερικού συνιστούν μεμονωμένες περιπτώσεις, το πράγμα ελέγχεται. Μόνο να μή γίνει μόδα – καί δή, στα καθ’ ημάς, οπότε θα τρέχουμε καί δεν θα φτάνουμε!

Προς το παρόν, ο κίνδυνος «προσηλυτισμού» των αλαφρών ατόμων στην Ελλάδα προέρχεται από τα διάφορα σαχλοκινήματα, τύπου: «δικαιωματισμός», «Αριστερά της πολιτικής ορθότητας», καί τα ρέστα. Σ’ αυτά πρέπει να ρίξουμε το βάρος της ιδεολογικής μας άμυνας. Άλλως τε, φροντίζουν τα ίδια τα ισλαμολάθρο να μας θυμίζουν καθημερινώς με τα έργα τους (δηλαδή, την παράβαση κάθε διάταξης του Ποινικού μας Κώδικα) τη βδελυρή εποχή της Τουρκοκρατίας!… ώστε να μη χρειάζεται να δώσουμε εμείς ιδεολογικό πόλεμο υπέρ των πατρίων εθνικών αξιών. (Σιγά, τώρα, μην κάτσουμε ν’ αντιμετωπίσουμε ιδεολογικώς το σκυλολόϊ των «δομών» καί τους ηλίθιους τους υποστηρικτές του!)

Μόνον οι «δικαιωματιστές» μαλάκες δεν καταλαβαίνουν πού μπλέξαμε. (Αντιθέτως, οι «δικαιωματιστές» πράκτορες το καταλαβαίνουν άριστα.)

. . . . . . . . . .

Ως υστερόγραφο στην ενότητα, αξίζει ν’ αναφέρω τη θυμοσοφία του Παλαιού!

«- Γιατί πάνε καί μπλέκουνε οι δικοί μας με τους μουλλάδες, έ; Έ, πώς πάνε καί μπλέκουν άλλοι με τα ναρκωτικά;!», είπε.

Συμπυκνωμένος λόγος! Δεν χρειάζεται προσθήκες, ή επεξηγήσεις.

. . . . . . . . . .

β2. Τουρκοκρατία (Οθωμανοκρατία)

Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι εδώ.

Μόνο να θυμίσω ότι την Τουρκοκρατία την βρίζουμε νυχθημερόν, αλλά περνάμε στο ντούκου την -κάθε είδους- Φραγκοκρατία, που προηγήθηκε δυόμιση αιώνες… καί συνεχίστηκε σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας (πχ Κρήτη) παράλληλα με την Κατοχή των Τουρκαλάδων, μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα. (Στα δέ Επτάνησα έφτασε μέχρι τις αρχές του 19ου. Να μη σου πώ μέχρι τα μέσα του, όταν αυτά προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα.) Βέεεεβαια!!!… «Πολιτισμένοι», μαθές, οι Φράγκοι!!! Γι’ αυτό δεν τους καταχεριάζουμε ιστορικώς καί βιβλιογραφικώς. (Κι αν κάποιος ιστορικός τυγχάνει καί ποδίτσας, ή κομματόσκυλο, τότε είναι που «ανήκομεν εις της Δύσιν», καί θα το βουλώσει.)

Η διαφορά τους; Πιό πρακτικοί καί πιό πονηροί οι Τούρκοι, μάζεψαν με το ζόρι καί προσηλύτισαν παιδιά δικά μας, τα οποία ξεκόπηκαν γιά πάντα από τον Ελληνισμό. (Αντιστοίχως, καί από άλλες εθνικότητες.) Ευτυχώς, όμως, δεν ενδιαφέρθηκαν γι’ αλλοίωση του Ελληνικού πνεύματος όσων παρέμειναν 100% Έλληνες Ορθόδοξοι. (…Καί ραγιάδες, καί φορολογικά υποζύγια.) Γιά τον Τούρκο, η χατζάρα νά ‘ν’ καλά (ως μέσον …πειθούς 🙂 ), καί τα βιβλία ποιός τα χέζει!

Αντιθέτως, οι Φράγκοι, ως πιό ουσιαστικοί, χτύπησαν στο ψαχνό: από το 1204 τσούρνεψαν ό,τι αξιόλογο βιβλίο βρήκαν (από πού προέρχονται, νομίζετε, οι «στερεότυπες εκδόσεις» των αρχαίων ημών Οξφόρδης / Λειψίας; ), καί δοκίμασαν να υποδουλώσουν πνευματικώς την Ορθοδοξία στο «πρωτείο» της Παλαιάς Ρώμης – καί τους πιστούς στον καθολικισμό. Βέβαια, όταν είδαν ότι οι ραγιάδες καί τους αντιπαθούσαν, καί δεν έπαιρναν από φλουϊέρα, μας παράτησαν στην ησυχία μας καί αρκέστηκαν κάθε φορά στο να καπελλώνουν την πνευματική ηγεσία μας καί τα ιδεολογικά ρεύματα (βλέπε Κοραή).

Ακόμη μία διαφορά τους με τους Τουρκαλάδες, είναι πως οι τελευταίοι συνεχίζουν στις μέρες μας τις προσπάθειες εδαφικής επανακατακτήσεως της Ελλάδας, ενώι οι Φράγκοι της πνευματικής τοιαύτης.

Τέλος πάντων, Κρόνιο καί το Βατικανό, Κρόνιο καί το ισλάμ… αλλά το θέμα μας είναι καθαρά το τελευταίο.

. . . . . . . . . .

Πρίν κλείσουμε την ενότητα, οφείλω να επισημάνω ότι ένα πολύ αξιόλογο σύγγραμμα γιά τη μελέτη της βδελυρής αυτής περιόδου, είναι το έργο «Οι Μαυρόλυκοι» του Θανάση Πετσάλη-Διομήδη. (Τετράτομο αρχικά, στο κλασικό μικρό σχήμα των βιβλίων της -πάλαι ποτέ- «Εστίας»· τώρα, με τις επανεκδόσεις σε μονοτονικό καί τα ρέστα, δεν γνωρίζω. Επίσης, σημειωτέον ότι «Μαυρόλυκοι» ήταν το σόι της μητέρας του Ρήγα Φερραίου.)

Το διαβάζεις… κι απ’ τη μία τρελλαίνεσαι… αναρωτιέσαι: «- Τί πέρασε κι αυτό το έθνος μας, ρέ φούστη μου, γιά να υπάρχουμε εμείς σήμερα ως ημιελεύθεροι!!!»… κι απ’ την άλλη σε πιάνουν τα νευρικά γέλια, όταν διαβάζεις γιά το πώς τα αρπαγμένα Ελληνάκια καταλήγανε στα τάγματα γενιτσάρων.

Το αρπαγμένο Ελληνάκι (αγόρι – τα κορίτσια είχαν άλλο …τυχερό), αφού πρώτα του κάνανε περιτομή καί το «βαφτίζανε» μωαμεθανάκι, το κλείνανε αρχικά σε ιεροδιδασκαλείο (μεντρεσέ). Όπου, ανάμεσα σε αυστηρή ζωή (έκανε χαμαλοδουλειές, καθάριζε, υπηρετούσε, κτλ) καί τις φάπες του ιμάμη, μάθαινε να τουρλοκωλιάζεται πεντάκις ημερησίως καί να ψέλνει αυτούς τους μακρόσυρτους αμανέδες μπούρ-μπούρ-μπούρ του μουεζίνη, μέχρι που γινότανε 18 ετών. (Στο περίπου, δηλαδή, διότι οι Τουρκαλάδες που αρπάζανε παιδιά, δεν ζητούσαν απ’ τους γονείς πληφορίες γιά το πότε γεννήθηκαν αυτά, ούτε ληξιαρχικές πράξεις. Απλώς, την ημέρα της αρπαγής υπολόγιζαν με το μάτι να είναι έως 7 ετών το πολύ.)

Τότε, έφτανε η μέρα που θα εντασσόταν στα τάγματα των γενιτσάρων. Λαμπρή ημέρα! Σημαίες, μουσικές, όμορφα ρούχα, όμορφες στολές, τραπεζώματα, λόγοι επισήμων, χαρές καί πανηγύρια! Όταν, λοιπόν, τέλειωνε το ντερλίκωμα, τα πήγαιναν τα παιδιά στο τάγμα… όπου ο διοικητής, αντί να τα καλοδεχτεί, τα έβαζε στη σειρά το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, τ’ άρπαζε απ’ τ’ αυτιά (τους τα τραβούσε μέχρι ξερριζώματος) καί τα πλάκωνε στο σκατόξυλο μέχρι λιποθυμίας (τους)! Αυτό, λέει, γινόταν, γιά να μάθει ο νέος γενίτσαρος ότι η ζωή είναι σκληρή· δεν είναι πάντα τραπεζώματα καί γλέντια.

Εν πάσει περιπτώσει, είναι τόσο τραγικά γελοίο!… Σαν πχ να πέρασες πανεπιστήμιο, καί να σε πλακώνει ο πατέρας σου στις φάπες μπροστά στους συγγενείς!…

Έτσι, γιά να καταλάβουν καλά μερικοί-μερικοί πόσο πολιτισμένο είναι το ισλάμ, που μας το κουβαλάνε εδώ γιά «πολυπολιτισμό», καί τί ακριβώς σημαίνουν τα «ανοιχτά σύνορα» καί οι λοιπές ιδεολογικές κουράδες τους. (Άλλως τε, καί τώι καιρώι εκείνωι οι Τουρκαλάδες όλα τα σύνορα ανοιχτά τα βλέπανε. Δεν άλλαξε καί τίποτε.)

. . . . . . . . . .

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον θέμα γιά έρευνα (παρά την τραγικότητα του βίαιου εξισλαμισμού των Ελλήνων) – καί κλείνω την ενότητα· το υπόσχομαι: στους γενίτσαρους υπήρχαν καί …ταξικές διαφορές!!!

Συγκεκριμένα, τα παιδιά, που αναφέραμε πρίν, επάνδρωναν τα τάγματα του Πεζικού των γενιτσάρων, καί προερχόντουσαν κυρίως από φτωχές οικογένεις χωρικών. Αντιθέτως, το γενιτσαρικό Ιππικό, δηλαδή οι έφιπποι γενίτσαροι («σπαχήδες», ή «σπαήδες») προερχόντουσαν από παιδιά αρχοντικών οικογενειών· πχ κάτι ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας, ή της Ουγγαρίας, ή της Σερβίας ξέρω ‘γώ, ή εξισλαμισμένων αρχοντικών οικογενειών του Βυζαντίου (δες σχετικό βιβλίο με πληροφορίες), κτλ. Ο λόγος, βέβαια, που αυτά τα παιδιά των αρχόντων γινόντουσαν μωαμεθανάκια καί γενιτσαράκια, δεν ήταν μονάχα η βίαιη αρπαγή τους (μετά από ήττα των γονέων τους σε μάχη). Ήταν καί λόγοι συμφέροντος (οικειοθελής εξισλαμισμός όλης της οικογένειας, μή χάσει τα πλούτη της), ή τηρήσεως συνθηκών – πχ στέλνανε παιδιά να μεγαλώσουν στη σουλτανική αυλή ως όμηροι, γιά να τηρούνται υπογεγραμμένες συνθήκες… κι εκεί, τα ξεγελούσανε με καραμέλες ξέρω ‘γώ, καί τους κόβανε στην άκρη το παιδικό τσουτσουνάκι! 🙂

[Παλιά δουλειά η συμπεφωνημένη ομηρία παιδιών στην αυλή του εχθρού, από την εποχή τουλάχιστον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Μέχρι κι ο Αννίβας κι ο Αττίλας μεγάλωσαν στη Ρώμη, οι δε γάμοι Βυζαντινών πριγκηπισσών με βαρβάρους ηγεμόνες δίναν καί παίρναν.]

Εν πάσει περιπτώσει, οι πεζοί γενίτσαροι καί οι έφιπποι δεν χωνεύανε οι μέν τους δέ – οι δε συνομωσίες αναμεταξύ τους πήγαιναν σύννεφο! Ιστορική πραγματικότητα.

. . . . . . . . . .

β3. Περίοδος πρό του 1453

Η περίοδος αυτή είναι σχετικά άγνωστη· καί διότι δεν την πολυαναφέρουν τα βιβλία της Ιστορίας (έστω, τα σχολικά), καί διότι ενστικτωδώς την προσπερνάμε. Περίοδος μεγίστης παρακμής, γάρ. Πρέπει να ψάξει κανείς επισταμένως, να μάθει τα τότε χάλια μας.

…Καί, πιστέψτε με, ζεματάει.

. . . . . . . . . .

Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, άλλως Βυζάντιο, αφού διήλθε διά πυρός καί σιδήρου (καί πάντοτε… ώ, τί σύμπτωσις!… όποτε πήγαινε να γίνει καταφανώς Ελληνικού χαρακτήρα!), έφτασε στον κολοφώνα της επί Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου. Μετά τον θάνατο του οποίου, όμως (το 1025), καί με διαρκή κατήφορο επί σχεδόν μισό αιώνα, το κράτος διαλύθηκε. Πολλά τα δεινά… αιματηροί εμφύλιοι, ραδιουργίες της «κρύπτο» σκατοοικογένειας των Δουκών καί του συγγενή τους, του Φελλού, με αποκορύφωμα την προδοσία των σκατιάδων αυτών εις βάρος του Ρωμανού Δ’ Διογένη, έφεραν:

  • Τους Τουρκαλάδες στη Μ. Ασία, μόνιμα πιά μετά το Ματζικέρτ.
  • Την επιβεβαίωση της Τουρκικής παρουσίας μετά τη δεύτερη γερή φάπα, στο Μυριοκέφαλον.
  • Τους Δυτικούς, που μυρίστηκαν διαλυμένο κράτος, κι έσπευσαν να ντερλικώσουν κοψίδια. (Οι Νορμανδοί πρώτα, το 1204 μετά. Η δυναστεία των Κομνηνών απλώς φρενάρισε λίγο την κατρακύλα.)
  • Τη διάλυση της Αυτοκρατορίας σε τέσσερεις …υπο-αυτοκρατορίες καί δεσποτάτα, παναπεί κρατίδια ανίσχυρα καί αλληλοϋποβλεπόμενα. (Φτάσανε μέχρι καί σε μεταξύ τους άγριες πολεμικές συγκρούσεις, αρκετές φορές· με συμμάχους όχι Έλληνες, αλλά πρώην καί νύν κι αργότερα εχθρούς – Τούρκους, Βουλγάρους, Φράγκους… Προκόψανε!!!)
  • Τους Φράγκους καί τους Ενετούς ν’ αλωνίζουν καθ’ άπασα την Ελλάδα.
  • Την κατάκτηση από τους Τούρκους περιοχών με Ελληνικό πληθυσμό, που αυτοί κατελάμβαναν στ’ ανατολικά (πχ Καππαδοκία), καί την κατοχή τους μέχρι σήμερα.
  • Κι άλλους εμφυλίους πολέμους. (Δε λέει να μας λείψει αυτό το φρούτο.)
  • Την σταδιακή προώθηση των Τούρκων προς τα δυτικά… μέχρι τις ακτές του Αιγαίου καί την Ευρωπαϊκή πλευρά του Ελλησπόντου (κατά τον 14ο αιώνα, κάπου 100 χρόνια πρίν την Άλωση), όπου καί επίσης κατσικώθηκαν μέχρι σήμερα.

Φυσικά, μετά απ’ όλ’ αυτά, το 1453 υπήρξε λογικό επακόλουθο. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα περίμενε κάτι άλλο… δεν θα περίμενε νεκρανάσταση ενός ήδη ζέχνοντος πτώματος – καί, τελείως τζάμπα οι θρήνοι καί η κλάψα της 30ης Μαΐου 1453 καί εντεύθεν. (Γνωμάρα μου.)

. . . . . . . . . .

Εδώ, όμως, ας σταθούμε λίγο στον 14ο αιώνα (1300-1400).

Παρατηρούμε ότι, ενώι η Αυτοκρατορία σαπίζει, οι Τούρκοι προωθούνται διαρκώς προς τα δυτικά· εκεί, βέβαια, που δεν βρίσκουν μεγάλη αντίσταση. (Διότι είναι καί πονηροί – πχ, την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας δεν την πείραξαν. Αυτή έπεσε 8 χρόνια μετά την Άλωση.) Κατακτούν τη μία πόλη μετά την άλλη, το ένα «θέμα» μετά το άλλο… καί όχι πάντα με μάχες. Πολλές φορές, τόσο ο λαός, όσο καί οι τοπικοί άρχοντες, τους υποδέχθηκαν μετά βαΐων καί κλάδων, ως …ελευθερωτές!!!

Γιατί;

Διότι -κυρίως- τους απάλλασσαν από τη βαρειά φορολογία της Κωνσταντινούπολης… η οποία τους επιβαλλόταν, προκειμένου οι ανάξιοι αυτοκράτορες του 14ου αιώνα να πληρώνουν τους μισθοφόρους (πχ τους διαβόητους Καταλανούς) καί τα πλοία των Ενετών. (Γιά «προστασία» των θαλασσών πληρώνανε στους Ενετούς, μιά που το άλλοτε περήφανο καί ανίκητο αυτοκρατορικό «Πλώϊμον» είχε πάψει να υπάρχει από καιρό.)

Έλα, όμως, που μετά την τουρκαλάδικη «απελευθέρωση» των περιοχών αυτών από τη διοίκηση της μΠόλης, ερχόντουσαν βροχή καί οι ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΕΙΣ εξισλαμισμοί!!!!! Τόσο αρχόντων, όσο καί λαού.

Είπατε τίποτε;

Απ’ αυτό το φαινόμενο αποστρέφουν όλοι το πρόσωπο… ακόμη κι οι επαγγελματίες ιστορικοί, απ’ όσο φαντάζομαι. Ωστόσο, ζεματάει. Κι εμείς, εδώ, θα προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε… διότι δεν μπορούμε να τ’ αφήσουμε να περάσει έτσι. Σας λέω, μονάχα, ότι τόσο οι βαθύτερες αιτίες του, όσο κι οι συνέπειές του, είναι ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΒΟΜΒΑ στα θεμέλια της Ελλάδας του σήμερα…

…αλλά καί του αύριο. (Αν έχουν δίκιο οι προφητείες, καί ξαναπάρουμε τημΜπόλιν καί τις τέως Βυζαντινές περιοχές της Μ. Ασίας.)

Το παρόν ιστολόγιο έχει αρκετό θράσος, ώστε καί να βάλει βαθειά το νυστέρι σε μιά πληγή, μονάχα φαινομενικώς κλεισμένη, αλλά καί να τα σπάσει με διάφορες ισχύουσες «εθνοκεντρικές» (εσφαλμένες, όμως) αντιλήψεις – καθώς καί τους φορείς αυτών. Δεν θα λάβω, δέ, καθόλου υπ’ όψιν μου ποιά επέτειο έχουμε φέτος…

…διότι το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν, ό,τι είναι αληθές.

Πόσο, μα πόσο σωστή κουβέντα!

. . . . . . . . . .

Ως αντιπαραδείγματα οικειοθελών εξισλαμισμών της εποχής εκείνης, αναφέρω:

  • Τον Σουλεϊμάν πασά, κατά την κατάληψη της Καλλίπολης από τους Οθωμανούς (μόνο που δεν θυμάμαι από ποιό σόϊ προερχόταν),
  • καί τον έναν από τους υπαρχηγούς του, τον -αν δεν κάνω λάθος- Μαχμούτ Πασά (από το Βυζαντινό σόϊ των Αγγέλων, αυτός… από τα καθάρματα, που μας κουβάλησαν τους Φράγκους το 1204).
  • Άλλο αντιπαράδειγμα (αν καί μου είναι άγνωστη η εποχή του εξισλαμισμού του προγόνου του) είναι ο πασίγνωστος Ομέρ Βρυώνης του 1821· από το Βυζαντινό σόϊ των Βρυεννίων.

Υπάρχουν, βέβαια, καί Παλαιολόγοι οικειοθελώς εξισλαμισθέντες, καί Λασκαραίοι, κι άλλοι… Πλην όμως, όλοι αυτοί μετά το 1453. Δεν υπάγονται στις περιπτώσεις του 14ου αιώνα.

. . . . . . . . . .

Επειδή, τώρα, κάτι σας είπα πρίν γιά «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια -καί- της σημερινής Ελλάδας, πιστεύω ήδη να βλέπετε καθαρά πως αυτές οι καταστάσεις μοιάζουν πάαααρα πολύ με τις σημερινές στο ψευδοκράτος μας!

«- Καί τί μας νοιάζει;!», ίσως με ρωτήσετε.

Ξέρω καί ‘γώ; Αν αναλογισθήτε το τί πιθανώτατα θα πράξει η νύν ηγεσία, η «άρχουσα τάξη» του ψευτο-Ρωμαίϊκου μετά από προσεχή πόλεμο με (καί ήττα από) τους Τουρκαλάδες, ίσως καί να σας νοιάξει. (Ειδικά γιά τους δεσποτάδες, να τό ‘χετε σίγουρο.) Όσο προστάτεψαν τον υπόδουλο Ελληνισμό όλοι αυτοί οι αλλαξοπιστήσαντες γόνοι των Βυζαντινών σογιών, άλλο τόσο μεγάλο κλύσμα αναμείνατε κι από τους σημερινούς «αρχουσοταξίτες», σε περίπτωση που καί δικός μας πρωθυπουργός, πρόεδρας, ό,τι γουστάρει το παλληκάρι μας, τέλος πάντων, γίνει ο Ρετζεπίκας.

Κι όχι μόνον!

Ο Κώστας Κυριαζής, στον «Κωνσταντίνο Παλαιολόγο», γράφει με λύπη του, ότι στην πολιορκία της μΠόλης συμμετείχαν πολλά έθνη…

«…Κι αλοίμονο, καί Ρωμιοί!…»

(Ανακαλώ τη φράση από μνήμης.)

Ποιοί ήταν αυτοί οι Ρωμιοί, όμως; Μά, κυρίως όσοι αλλαξοπίστησαν από τις ανατολικές επαρχίες, βεβαίως-βεβαίως! (Φοβάμαι πως ήταν καί κάμποσοι από την κυρίως Ελλάδα, που βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν το άχτι τους, που τους είχε παραπετάξει τελείως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επί 11 αιώνες· διότι ήταν Έλληνες, βλέπεις. Άλλο θέμα αυτό, όμως.)

Έ, λοιπόν, μαντέψτε τί μας περιμένει, αν οι σημερινοί εγχώριοι τουρκόφρονες καί ισλαμόφρονες αυξηθούν σαν τις κατσαρίδες!…

. . . . . . . . . .

Γιατί, όμως, υπήρξε αυτή η βροχή αλλαξοπιστησάντων τον 14ο αιώνα;

Η επίσημη Ιστορία επικαλείται τελείως «προσγειωμένα» αίτια, κυρίως το οικονομικό. Δηλαδή, -υποτίθεται πως- οι επελαύνοντες Τούρκοι λέγανε στους κατοίκους ότι σε απαλλάσσω μεν από τους φοροεισπράκτορες της μΠόλης, αλλά μόνον αν γίνεις σαν εμάς.

Όμως, δεν στέκει. Έστω, δεν στέκει απόλυτα.

  • Καί διότι οι Τούρκοι πάντοτε ήσαν σχετικά ολιγάριθμη ορδή (σε σχέση με τον Βυζαντινό στρατό), άρα στρατιωτικώς αντιμετωπίσιμοι. (Έστω και με συμμαχίες / μισθοφορίες.)
  • Καί διότι τα προηγούμενα χρόνια κάνανε ουκ ολίγες συμμαχίες (ως μισθοφόροι) με διαφόρους Βυζαντινούς (πχ Αυτοκρατορία της Νικαίας), άρα θα μπορούσαν να περιοριστούν καθαρά στις μπίζνες (πχ αμοιβαίες υποσχέσεις με τους Βυζαντινούς γιά διαμοιρασμό μελλοντικών κτήσεων), καί ν’ αφήσουν τις αλλαξοπιστίες απέξω.
  • Καί διότι υπάρχει ιστορικό παράδειγμα, που δικαιώνει απολύτως την προηγούμενη παρατήρηση: όταν πήγαν οι Ισπανοί στο Μεξικό, οι (φυλετικώς συγγενείς των Αζτέκων) Τολτέκοι συμμάχησαν με τους Ισπανούς εναντίον των Αζτέκων, χωρίς, όμως, να βαφτιστούν καθολικοί χριστιανοί. Άρα, θα μπορούσε κάλλιστα καί Βυζαντινοί να συμμαχήσουν με Τούρκους εναντίον Βυζαντινών, χωρίς ν’ αλλαξοπιστήσουν – πράγμα, που είχε ήδη ξανασυμβεί μέχρι κι εκατό (καί πλέον) χρόνια πρίν.

Τότε; Τί συνέβη πραγματικά;

Μία πιό «ψαγμένη» εξήγηση, λέει ότι αυτοί, που έγιναν οικειοθελώς μούσλιμζ καί κόψαν τα πουλάκια τους, ήταν πρώην αιρετικοί – μονοφυσίτες, καί τα ρέστα. Οι οποίοι όντως μιά ζωή τρώγανε φάπες απ’ το επίσημο Βυζαντινό κράτος, καί όντως κατοικούσαν κυρίως στις ανατολικές (μέχρι Αρμενία) καί νότιες περιοχές του κράτους στην ακμή του (Συρία, Λίβανο… κτλ). Καί, προφανώς, βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν μ’ αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο· κυρίως, διότι έπαυε πιά η υποχρέωσή τους να δίνουν στρατιώτες στην μΠόλιν.

Έχει κάποια βάση… καί διότι, ιστορικώς, ο 14ος αιώνας είναι εποχή, όπου οι τέως καταπιεσμένοι αιρετικοί βγαίνουν (ξανά) στο προσκήνιο, όπως πχ οι Ζηλωτές (η …«Φεντερασιόν» του 14ου αιώνα – πάλι στη Θεσσαλονίκη!) καί οι Βογόμιλοι.

Ναί, αλλά:

  • Οι συγκεκριμένοι παρέμειναν χριστιανοί· έστω, αιρετικοί. Δεν αλλαξοπίστησαν στο ισλάμ.
  • Οι δέ (επίσης κατά βάσιν μονοφυσίτες, αν θυμάμαι καλά) Βογόμιλοι, όταν είδαν κι αποείδαν ότι στο Βυζάντιο δεν έχουν προκοπή, πήραν των ομματιών τους κι έφτασαν στη νότια Γαλλία (μέχρι Πυρηναία), όπου έγιναν γνωστοί ως Καθαροί, ή Αλβίγιοι. (Δες πχ εδώ. Σ’ εκείνα τα μέρη, βέβαια, ξανατρώγανε φάπες απ’ τα καθολικά στρατεύματα του εκάστοτε κόμητα της Τουλούζης· άλλη ιστορία, όμως, αυτή.)

Αφού, λοιπόν, γιά τους μαζικούς οικειοθελείς εξισλαμισμούς των Ελληνικών πληθυσμών της ανατολικής Μ. Ασίας του 14ου αιώνα δεν φαίνεται να ισχύει (έστω, να ισχύει απόλυτα) ως αίτιο ούτε η απειλή βίας, ούτε το οικονομικό κίνητρο, ούτε το αιρετικό ιδεολογικό υπόβαθρο, ούτε -έστω- ένα είδος βλαμμένης «μόδας» της εποχής…

…τότε, τί ίσχυσε;

…Πολύ φοβάμαι ότι το αίτιο είναι πολύ βαθύτερο, πολύ παλιότερο…

…καί πολύ τρομερό.

(συνεχίζεται)

. . . . . . . . . .

Υγ στην ενότητα: Αν θέλετε να διαβάσετε ένα σοβαρό βιβλίο γιά την Ιστορία των Τουρκαλάδων, προτείνω αυτό εδώ.