Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕΜ....

 

Γράφει η Βασιλεία Δερουκάκη
Απόφοιτος Α.Σ.Κ.Τ.
Υποψήφια διδάκτωρ Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας ΑΠΘ.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕΜ.

Ζουμε στην εποχή της επιστημονικής απάτης σε όλους τους τομείς των επιστημών. Εκτός από τις απάτες στην επιστήμη της ιατρικής, έχει αρχίσει και μία καινούργια προπαγάνδα ψεύδους στον τομέα της αρχαιολογίας: αυτή η προπαγάνδα πασχίζει να καταργήσει την ιστορική ύπαρξη της τέχνης της γλυπτικής.

Η γλυπτική τέχνη συνίσταται σε αυτό που λέει το όνομά της: Στην γλυφή, την σμίλευση, το σκάλισμα της πέτρας. Η τεχνη του αναγλύφου είναι τρισδιάστατη και αναδεικνύεται από το ηλιακό φως τονικά. Όταν όμως η τέχνη αυτή εφαρμόζεται στο λευκό μάρμαρο, το ηλιακό φως αναδεικνύει τις μορφές με μία πλούσια και λεπτοποίκιλη τονική κλίμακα, η οποία αποκορυφώνεται στην λάμψη, την αντίστοιχη με την ψυμμυθία (glow) της αγιογραφίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτή η τέχνη ανεπτύχθη και αποκορυφώθηκε μόνον από τους αρχαίους ΄Έλληνες, οι οποίοι, με το Θείο δώρο που έλαβαν, το ημιδιάφανο λευκό μάρμαρο, ύμνησαν το φως όσο κανείς άλλος λαός. H τρέχουσα επιστημονική απάτη προσπαθεί να καταργήσει την τέχνη του φωτός, την τέχνη δηλαδή της γλυφής του μαρμάρου που ανέπτυξαν οι αρχαίοι Έλληνες και δημιούργησαν εξαίσια μιμήματα του ουράνιου κόσμου, μορφές υφασμένες από φως όπως τα έλλογα όντα του νοητού κόσμου (intelligible world), διά μίας εμπνευσμένης δεξιοτεχνίας σμίλευσης του μαρμάρου, της πέτρας εκείνης που αντανακλά το φως και συνδιαλλέγεται με αυτό τα μέγιστα.

Ο τρόπος απομείωσης της γλυπτικής τέχνης των Ελλήνων, τον οποίον επιχειρούν καποιοι συγχρονοι, στρατευμένοι επιστημονες, είναι ο ισχυρισμός, ότι οι Έλληνες γλύπτες, αφού σμίλευαν τα αγάλματα τους με τόση μαστοριά και λεπτότητα, μετά τα επεκαλυπταν με χρώματα, κ

αταργώντας έτσι όλη την τέχνη τους.

Προσπαθούν λοιπόν να παρουσιάσουν ως ανυπόστατη την γλυπτική τέχνη, και ως ενυπόστατη μόνον την τέχνη του τοτέμ, της οποίας η γλυφή γίνεται χονδροειδώς πάνω σε ξύλο,

προκειμένου να αναδείξει τα έντονα χρώματα που θα την επικαλύψουν. Γι' αυτό και δεν ονομάζεται γλυπτική τέχνη, καθώς δεν στοχεύει στην ανάδειξη του αναγλύφου, αλλά στην ανάδειξη των εντόνων χρωμάτων και ζωγραφικών σχημάτων που επικαλύπτουν το ανάγλυφο, ώστε να δεσπόζουν οπτικά επί αυτού. Μία τέτοια τέχνη δεν υμνεί το φως, ούτε τις μορφές του ουράνιου κόσμου, αλλά την ανήλιαγη παραμορφία και του Κάτω κόσμου. Διά τούτο και η λέξη doodem στην γλώσσα των Ινδιάνων σημαίνει το χθόνιο πνεύμα που επικαλούνται οι σαμάνοι για την προστασία της φυλής.

[Τα χρωματισμένα αντίγραφα είναι από γύψο, τα οποία έχουμε συνηθίσει επί δεκαετίες να βλέπουμε στα εργαστηρια γύψινων διακοσμητικών. Δεν τόλμησαν οι εισηγητές αυτής της θεωρίας να εφαρμόσουν τα χρώματα πάνω στο σμιλευμένο μαρμαρο. Ααυτό και μόνο ξεμπροστιάζει την φαρσοκωμωδία που παίζουν.]

Ωστόσο, εδώ ακριβώς ανιχνεύεται η εξήγηση αυτής της απάτης: H τέχνη έχει αναγωγική λειτουργία, όπως εξήγησε ο Πλάτων και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ένα έργο τεχνης ανάγει τον θεατή στον οντολογικό τόπο, τον οποίον εικονίζει. Αλλοιωθείσης της μορφολογίας της, αλλάζει και η αναγωγική της κατεύθυνση.

Επί τούτου, θα επισημάνω, ότι οι εικαστικές τέχνες των Ελλήνων, πάντα υμνούσαν το φως και είχαν το φως ως κύριο θέμα τους. Αυτό είναι το διακριτικό της Ελληνικής τέχνης.

Η Χριστιανική ορθόδοξη αγιογραφία έχει ως θέμα της το άκτιστον φως, του οποίου τον τρόπο εμφάνειας πάνω στον άνθρωπο που μετέχει σε αυτό, μόνο αυτή η ζωγραφική σχολή, ιστορικά, και σε παγκόσμιο επίπεδο, ανέπτυξε. Κι αυτό, διότι είχε το ζωντανό βίωμα αυτού. Διά τούτο και η χρωματική κλίμακα που χρησιμοποιούσαν στις εικόνες που στόχευαν να εμφάνουν στο άκτιστον φως επί του ανθρώπου, ήταν σεμνή, γαιώδης και περιορισμένη, όπως η αυστηρή, γαιώδης τετραχρωμική κλίμακα που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες στην ζωγραφική τους, από την αρχαϊκή έως την ελληνιστική εποχή, προκειμένουν να δώσουν την πρωτοκαθεδρία στον φωτισμό των μορφών. Αυτό μας πληροφορεί ο Πλίνιος ο

Πρεσβύτερος στο 35ο βιβλίο του, και διευκρινίζει ότι, ένεκεν της σεμνής τετραχρωμίας που χρησιμοποιούσαν, έκαναν ζωγραφικά έργα φωτοκεντρικά, εξαίσιας τέχνης.

Επί πλέον, ένα βασικό τεκμήριο για την αυθυπαρξία της γλυπτικής τέχνης στην αρχαία Ελλάδα, είναι οι οπτικές διορθώσεις που έκαναν οι αρχαίοι γλύπτες στα έργα τους, όπως μας πληροφορεί ο Πλάτων στον Σοφιστή (235d-236c), για να προσαρμόσουν την πλαστικότητά τους στο τοπικό ηλιακό φως, καθώς η φωτοχυσία του αλλοίωνε οπτικά τις μορφές. Έτσι, οι αρχαίοι γλύπτες δεν έκαναν τυφλή μίμηση ή τυφλή εξιδανίκευση, αλλά προσάρμοζαν το σμίλευμα των εσοχών και των εξοχών της μορφής στο φαίνεσθαι αυτών υπό του ηλιακού φωτός. Διά τούτο, οπως δήλωσε ο Αύγουστος Ροντέν, το κάλλος των ελληνικών αγαλμάτων αποκαλύπτεται στην πληρότητά του υπό το ελληνικό ηλιακό φως, ενώ χάνεται μεγάλο μέρος του κάλλους τους μέσα στα μουσεία της Ευρώπης.

Διά του λόγου το αληθές, οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν τα αγάλματα, ως επί το πλείστον, σε
εξωτερικούς χώρους, εκτός από το άγαλμα του ναού, το οποίο τοποθετούσαν σε τέτοιο σημείο, ώστε οι πρώτες ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου να εισχωρούν άπό την είσοδο του ναού και να πέφτουν πάνω στο άγαλμα. Το ίδιο εφήρμοζαν και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Έλληνες στις εκκλησίες κατά την Βυζαντινή εποχή, δηλαδή, οι πρώτες ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου να εισχωρούν στον ναό από ένα παράθυρο διά του οποίου οδηγούνταν κατ' ευθείαν πάνω στην Αγία Τράπεζα και στον Εσταυρωμένο Χριστό επί αυτής.

Κάτω βλέπετε την διαδικασία μετατροπής, στα μάτια του κοινού, της γλυπτικής τέχνης σε τέχνη του τοτέμ: Απαλλειφή των λεπτών αναγλύφων που αποκαλύπτουν την λεπτοϋφή των υφασμάτων και τις λεπτές πτυχώσεις που στολίζουν την υπέροχη ανατομία του ανθρωπίνου σώματος, μετατροπή του αναγλύφου σε χονδροειδές, και τέλος την επικάλυψή του με έντονα τοτεμικά χρώματα, τα οποία δεν χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, ώστε το έργο να μην αναδεικνύεται φωτοσκιαστικά, ήτοι, φωτοπλαστικά, όπως είναι η φύση της γλυπτικής τέχνης, αλλά χρωματικά, με αντιθεσεις χρωμάτων δυσαρμονικές και σκληρές, όπως είναι η φύση των τοτέμ.

Το όλο εγχείρημα μοιάζει με φαρσοκομωδία και μας θυμίζει την άλλη φαρσοκωμωδία που παίζεται από ορισμένους στις ημέρες μας, ότι η γη είναι επίπεδη.