Πλησιάζουμε στην εποχή, κατά την οποία έχουμε πλέον αρκετές αναφορές από τη Μυθολογία μας, οπότε η εικόνα ξεκαθαρίζει αρκετά.

Υπ’ όψιν, όμως! Η χρήση της Μυθολογίας (ως πηγής) θέλει προσοχή, διότι αρκετοί (καί σοβαροί… να πείς ότι ήταν τίποτε ανόητοι; ) αρχαίοι ημών είπαν (έγραψαν) τα δικά τους. (Καί …χωρίς συνέπειες· παρεκτός του Ευριπίδη, στον οποίο γιά τη «Μήδεια» δώσανε το τρίτο βραβείο, αντί το πρώτο, επειδή η πλοκή της τραγωδίας αντέβαινε σε όσα ήξεραν οι Αθηναίοι από τις παραδόσεις τους.) Νά, ως παράδειγμα, ο Αγαμέμνων καί η Κλυταιμνήστρα: το ότι είχαν παιδιά δύο κορίτσια (Ιφιγένεια, Ηλέκτρα) κι ένα αγόρι (Ορέστη), είναι εφεύρεση των τραγικών ποιητών της Αθήνας του «Χρυσού Αιώνα». Οι αυθεντικές παραδόσεις, όμως (Όμηρος!), μιλάνε γιά τρία κορίτσια, καί κανένα τους μ’ αυτά τα ονόματα που αναφέραμε! (Τώρα, γιατί ο Αισχύλος καί οι λοιποί ομότεχνοί του τ’ ανακάτεψαν, δεν γνωρίζω. Καί να πείς ότι δεν ήξεραν τα Έπη απέξω;!)

Τέλος πάντων· η χρήση της Μυθολογίας, αλλά καί όλων των σωζομένων αρχαίων κειμένων, πρέπει να γίνεται με κριτική σκέψη. Κι όχι το: «- Αυτό γράφει το αρχαίο κείμενο, καί δεν το αμφισβητούμε!», των φιλολόγων.

. . . . . . . . . .

iv.-1α Ανθρωποθυσίες

Πρίν προχωρήσουμε, ας μιλήσουμε γιά το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Κρονίων, τις ανθρωποθυσίες – ειδικά αγοριών. (Γιά να μή γεννηθεί / μεγαλώσει αυτός, που θα εκτοπίσει τον Κρόνο από τον θρόνο του – νά, γιατί! Μεταφορικώς, γιά να μή διασαλευτεί το κατεστημένο από κάποιον νεαρό επαναστάτη. Να σφίγγουν οι κώλοι των μελλοντικών επιδόξων ανατροπέων, δηλαδή.) Γεμάτες είναι οι Μυθολογίες των λαών από αναφορές σ’ αυτό το απαίσιο έθιμο… το οποίο ξεκίνησε σε πανάρχαιους χρόνους της ανθρώπινης προϊστορίας ως «βασιλοκτονία», κι εξελίχθηκε σε τελετουργικό σφάξιμο μωρών, ιθαγενών (στον κάθε τόπο) κι αλλοδαπών αγοριών, αιχμαλώτων, ξένων, καί δέ συμμαζεύεται.

. . . . . . . . . .

iv.-1β Βασιλοκτονία

Απαραίτητη παρέκβαση:

Μην ψάχνετε στο Διαδίκτυο γιά πληροφορίες γιά το έθιμο της «βασιλοκτονίας». Δυστυχώς, δεν βγάζουν αποτελέσματα τα ψαχτήρια. Καλύτερα διαβάστε κανένα σοβαρό βιβλίο Λαογραφίας.

Εν πάσει περιπτώσει, η ιδέα είναι εξής: όταν κάνουμε έργα, πχ σκάψιμο, πληγώνουμε τη Γαία. Άρα, ως έμπρακτη συγνώμη, θυσιάζουμε ένα εξέχον μέλος της κοινότητας, δηλαδή τον βασιλιά. Ή τον γυιό του, τον πρίγκηπα. (Πολύ σπάνια βασίλισσα, ή κόρη πριγκίπησσα – αν καί αναφέρονται καί τέτοιες περιπτώσεις.)

Στο διάβα των αιώνων / χιλιετιών, το έθιμο αυτό άλλαξε κάμποσες μορφές, παράλληλα με τη μετεξέλιξή του σε ανθρωποθυσία – πάντα, όμως, γιά να «εξευμενιστούν οι θεοί». (Οι ανθρωποθυσίες των Αζτέκων γινόντουσαν γιά να συνεχίσει ο Ήλιος την πορεία του!) Έγινε πχ η θανάτωση του «βασιλιά γιά μιά μέρα», άλλως του «φαρμακού» (συνήθως ενός βαρυποινίτη), ο οποίος φορτώνεται θέλει-δέ θέλει τις αμαρτίες όλης της κοινότητας καί τις σβήνει με τον θάνατό του. Υπ’ όψιν, κάπως μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια έγινε καί η θανάτωση του Χριστού! (Βλέπε: «- Χαίρε, ο βασιλεύς των ιουδαίων!».)

Ωστόσο, όταν θανατώνεται άνθρωπος γιά οποιονδήποτε «τελετουργικό» λόγο («ο φαρμακός», «η γυναίκα του πρωτομάστορα», οι «αιρετικές» μάγισσες…), δεν παύει να είναι ανθρωποθυσία – καί στον σημερινό Ποινικό Κώδικα των (κάπως) πολιτισμένων κρατών, ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Δηλαδή, στην πράξη τα δύο έθιμα ταυτίζονται. Έτσι κι αλλοιώς, γίνονται αμφότερα γιά να εξευμενιστούν οι θεοί. Σωστά; Σωστά.

. . . . . . . . . .

…Αλλά, μιά που είπαμε γιά το σήμερα, μή νομίζετε ότι στα χρόνια μας σταμάτησαν αυτές οι δουλειές!!! Εξακολουθούν να γίνονται!… καί πάντα από Κρονόφρονες! Είτε στο σκοτάδι (απαγωγές χριστιανόπουλων το Πάσχα, σκάνδαλα παιδεραστίας στο Βατικανό κι αλλού, όπου τα αγοράκια όχι απλώς τα σοδομίζουν οι Κρονοπαπάδες, αλλά «χάνονται» μετά καί οι ανακρίσεις «δεν τα βρίσκουν», κτλ κτλ), είτε ακόμη καί στο φώς, δημοσίως (ναί! ναί! ναί!), με διάφορες μορφές.

  • Πχ όταν γίνονται μεγάλα δημόσια έργα, παρατηρήστε ότι πάντα έχουμε θανάτους εργατών, ως «εργατικά ατυχήματα»!

(Μόνον η Εγνατία τη γλύτωσε από ανθρωποθυσίες γιά «στέριωμα», αλλά έχει ήδη θανατηφόρα τροχαία… Αν κι αυτά δεν λογαριάζονται ως «τελετουργικά».) Το αποτέλεσμα, βεβαίως, είναι να φάει ο επιβλέπων μηχανικός μιά ποινή γιά ανθρωποκτονία εξ αμελείας (συνήθως έξι μήνες με αναστολή), αλλά δεν τρέχει μία: αν δεν συνεχίσει αυτός στη δουλειά, θα βρεθεί άλλος. Οι σχολές δεν σταμάτησαν να ξερνάνε πτυχιούχους!

  • Τα τζιχάντια, που αποκεφαλίζουν δημοσίως αιχμαλώτους (καί βιντεοσκοπούν τους αποκεφαλισμούς – διότι, ναί μέν διεφθαρμένη κι άπιστη η Δύση, αλλά όχι καί να χάσουμε τις ευκολίες με τα κινητά καί τα ιντερνέτια!), ουρλιάζοντας «- Αλλαλλαλλαλλαλλάααααχχχχ!!!»…

…Τί διαφορετικό απ’ τους Αζτέκους νομίζετε πως κάνουν;

  • …Καί κάτι μου λέει πως ακόμη κι οι «νόμιμες» εκτρώσεις τέτοια δουλειά είναι.

Λίγο πιό παλιά, οι οικογενειακές εκτελέσεις των Λουδοβίκων καί των Ρωμανώφ ήταν επίσης σαφείς ανθρωποθυσίες / βασιλοκτονίες, γιά να «στεριώσουν» η Γαλλική καί Σοβιετική επαναστάσεις, αντιστοίχως.

Τέλος πάντων, πήρατε μιά ιδέα της ανθρώπινης βλακείας καί κακίας.

Οι μόνες ανώδυνες «ανθρωποθυσίες» σήμερα (που μας ξέμειναν από εκείνα τα παμπάλαια έθιμα) είναι το κάψιμο του Καρνάβαλου καί το κάψιμο του Ιούδα.

. . . . . . . . . .

iv.-1γ Ανθρωποθυσιών συνέχεια

Στις εποχές, γιά τις οποίες μιλάμε, δηλαδή κάπου το 2,250 πΧ, οι κοινωνίες είναι ήδη αρκετά οργανωμένες. Δηλαδή, έχουν θεσπίσει κανόνες προφορικούς ή γραπτούς, φανερούς ή κρυφούς.

Ένας από τους κρυφούς κανόνες, γιά τους οποίους μιλάμε, που μάλλον δεν θα τον βρήτε διατυπωμένον στα βιβλία Λαογραφίας ή Ιστορίας, είναι ότι η ανθρωποθυσία πάντα θα έχει (έστω, οφείλει να έχει) ως θύματα μέλη της βασιλικής οικογένειας, ή οικογενειών των ευγενών. Καί ποτέ μα ποτέ ασχέτων, ή παρακατιανών, ή ξένων. (Οι ανθρωποθυσίες αιχμαλώτων ήρθαν αργότερα.)

Γιατί;

Απλούστατα, γιά να μην εξεγερθεί η πλέμπα! Νά, γιατί!!!

Τους καιρούς εκείνους, η ζωή ήταν πολύ σκληρή. Δουλειά από την ανατολή έως τη δύση του Ήλιου (ίσως κι από πιό πρίν, έως πιό μετά – ρωτήστε καναν παππού καπνεργάτη, να σας πεί), έλλειψη τεχνολογικών μέσων, χειρωνακτική εργασία στο φούλλ, πολλές φορές επιβίωση με οικιακή οικονομία (παραγωγή ιδίας τροφής, πχ λαχανόκηπος, ρούχα από σφοντύλια κι αργαλειούς του σπιτιού, κτλ)… χώρια τις φροντίδες της ανατροφής των παιδιών, τις μή αντιμετωπίσιμες ασθένειες, κτλ. Κι όλος αυτός ο σκληρός βίος απλώς να διακόπτεται πότε-πότε από τις θρησκευτικές εορτές καί τα λαϊκά πανηγύρια.

Μ’ άλλα λόγια, ζωή στην Ελλάδα έως καί του 1955 – καί πολύ χειρότερα. (Ρωτήστε παππούδες, είπαμε!)

Οπότε, όταν ερχόταν η μέρα της ανθρωποθυσίας, ρωτούσε ο ταλαίπωρος χωριάτης: «- Ποιόν θα σφάξουν;», καί του απαντούσανε, φερ’ ειπείν: «- Τον μικρότερο γυιό του βασιλιά!». Αλλά, εφ’ όσον δεν θα σφάζανε παιδί του χωριάτη, η σκέψη του αυτουνού του ψιθύριζε ένα ωμό: «- Δεμπαναγαμηθεί! Τί με νοιάζει;! Βρέ, ας δουλεύω 14 ώρες τη μέρα, αρκεί να εξακολουθούμε οικογενειακώς να ζούμε!»… καί συνωστιζόταν μαζί με τους υπόλοιπους, να χαζέψει το αισχρό θέαμα των μαχαιροβγαλτών Κρονοπαπάδων, που ξεντέριαζαν τον μικρότερο γυιό του βασιλιά απάνω στο πλάτωμα του βωμού.

. . . . . . . . . .

Κάτι σχετικό, επίσης πολύ σημαντικό:

Μιά κοινότητα με ανθρωποθυσίες μπορεί να ήταν (ολόκληρη) Κρονολατρική, αλλά: όπως δεν θυσιαζόταν άνθρωπος των κατωτέρων τάξεων (αλλά μόνον ευγενείς), έτσι καί δεν έσφαζε ο οποιοσδήποτε. Δηλαδή, ο πχ Αζτέκος χωρικός δεν έσφαζε κόσμο, επειδή ερχόταν η μέρα της ανθρωποθυσίας – καί κάποιος έπρεπε να το κάνει αυτό, αλλά δεν βρισκόταν Κρονοπαπάς εύκαιρος.

Μόνον οι (Κρόνιοι) ιερείς ανθρωποθυσιάζανε.

Όπως ακριβώς σήμερα σ’ εμάς, τη Θεία Λειτουργία δεν την κάνει λαϊκός, ελλείψει παπά – όσο κι αν ο λαϊκός «τα Γράμματα τ’ς Εκκλησίας» τα ξέρει απέξω.

«Ιερείς», βέβαια (καί δή, ανώτεροι), στην πλειονότητα των περιπτώσεων σημαίνει (πάντα σήμαινε…) κολλητηλίκια με τη μανδάμ Εξουσία!

Κρατήστε το κι αυτό, γιά παρακάτω.

. . . . . . . . . .

iv.-2α Πέλοψ

Κρόνιος Πελασγός, τυχοδιώκταρος του κερατά… αλλά καί κωλόφαρδος! Ό,τι κυνήγησε στη ζωή του, του βγήκε.

Ετούτος εδώ, πρίγκηπας ών (θυμηθήτε όσα λέγαμε παραπάνω), κατάγεται από ολόκληρο σόϊ ανθρωποθυσιαστών! («Η πείρα μας εγγυάται!», που λένε καί στα μαγαζιά! lol!!!) Ο πατέρας του ο ίδιος τον έσφαξε γιά θυσία στους θεούς, αλλά τον …επανασυναρμολόγησαν οι θεοί, αφού πρώτα τον μεζέδιασαν! (Τώρα, βέβαια, τί είδους «θεοί» είν’ αυτοί, που δεν καταλαβαίνουν ότι τρώνε κρέας παιδιού, άσ’ το· η συζήτηση ξεφεύγει κατά πολύ.)

Ο Πέλοψ, όμως, δεν έβαλε μυαλό απ’ αυτό που έπαθε. Αυτά τα ωραία τα ανθρωποθυσιαστικά, τά έκανε πάσα στους απογόνους του. (Βλέπε «Θυέστεια δείπνα».) Γενικώς, το βρωμόσογο των Ατρειδών συνέχισε με τις ανθρωποθυσίες από γενιά σε γενιά. (Αν καί είπαμε: κόρη Ιφιγένεια, που να έκανε ανθρωποθυσίες ξένων, ως ιέρεια της Αρτέμιδος στην Ταυρίδα, ίσως καί να μην υπήρξε ποτέ.)

. . . . . . . . . .

Όμως, δεν πρέπει οι λεπτομέρειες της κουβέντας μας να μας αποσπούν από την κύρια ροή του άρθρου μας. Ο Τάνταλος (καθαρά Πελασγικός τύπος ονόματος) λένε πως ήταν βασιλιάς της Φρυγίας, ο δέ Πέλοπας έφυγε από τη Λυδία, γιά να έρθει στην Ελλάδα.

Θέλετε να δούμε πού βρίσκονται αυτές οι περιοχές; Ορίστε:

(Λυδία, Φρυγία, Παφλαγονία. Ο χάρτης από τον τελευταίο σύνδεσμο, διότι: στο μεν λήμμα γιά τη Λυδία, ο χάρτης δείχνει την έκταση της περιοχής αυτής στους ιστορικούς, πλέον χρόνους· όχι στο 2,250 πΧ. Το δέ λήμμα γιά την Φρυγία, δεν έχει χάρτη.)

Μας είναι γενικά γνωστό, ότι οι εκδιωχθέντες προς Ανατολάς Πελασγοί πήγαν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου -τα καί σήμερα διαφιλονεικούμενα από τους Τουρκαλάδες- καί στη Μ. Ασία. Αλλά, με την παράθεση χαρτών, αρχίζει να ξεκαθαρίζει η εικόνα της γεωγραφικής κατανομής τους στις περιοχές που επισημάναμε σε προηγούμενες συνέχειες του άρθρου.

Θα συνεχίσουμε, όμως.

. . . . . . . . . .

[Σημείωση, πρίν κλείσουμε: αυτό το «Πέλοψ» -με το καταληκτικό όμικρον- μου χτυπάει πολύ άσχημα στο γλωσσικό μου αισθητήριο. Γιά μένα, το σωστό είναι «Πέλωψ» – όπως γράφουμε «μύωψ». Το κοίταξα στα ιντερνέτια, όλοι λένε πως στους αρχαίους ημών γραφόταν με όμικρον, το άφησα έτσι. Ποιός κατεβάζει τη Μυθολογία της «Εκδοτικής Αθηνών» απ’ τα ράφια, τώρα!… να μας τα πεί κι ο Κακριδής, ποιό είναι το σωστό.

Άσε καί την ερμηνεία! «Πέλοψ» σημαίνει «μαυρειδερός», λέει. Ρέ λεβέντες, τί παναπεί «πελιδνός», ξέρετε; το τελείως αντίθετο σημαίνει! «Ασπρουλιάρης»! Όπως «Πελίας». Αν όντως ήταν μαυρειδερός (ή ηλιοκαμμένο καμάκι γιά τουρίστριες), θα λεγόταν «Πήλωψ» (όπως «Πηλέας»). «Χωματόφατσος», παναπεί.

Τώρα, άμα πιάσω καί τη μετρική… τί είναι μακρόν, τί είναι βραχύ, τί είναι επαμφοτερίζον… δέν βγαίνουν τα κουκκιά γιά -οψ. Δεν ξέρω, όμως· κάτι με γαργαλάει ν’ αρχίσω φροντιστήρια σε φιλολόγους, διότι οι ανορθόγραφοι αρχαίοι ημών πρόλαβαν καί πέθαναν! lol!!!

Είναι σοβαρό, γιατρέ μου; Είμαι πολύ εγωϊστής, ή θεραπεύεται αυτό; 🙂 ]

. . . . . . . . . .

iv.-2β Μίνως

Το βρωμόσογο, πάντως, αυτά τα κεχαριτωμένα οικογενειακά έθιμα του ανθρωποφαγείν, τα κονόμησε εξ αγχιστείας καί από έτερον ανθρωποθυσιαστή πρόγονο: τον Μίνωα. Ο οποίος ήταν προπάππος του Αγαμέμνονα.

Ο Μίνως είναι ολόκληρος βίος καί πολιτεία από μόνος του. Δεν θα επεκταθούμε, αλλά θα επισημάνουμε επιτροχάδην κάποια πράγματα, απαραίτητα γιά όσα θέλουμε ν’ αναδείξουμε / αποδείξουμε.

Ο Μίνως, λοιπόν, υφήρπασε την εξουσία όλης της Κρήτης από τον γέρο καί άτεκνο βασιλιά της Αστέριο (ή Αστερίωνα). Καί γιατί το λέω αυτό; επειδή, όταν ο βασιλιάς δεν έχει παιδιά, έχει αδέρφια κι ανήψια. Έχει σόϊ ολόκληρο. Οπότε, δεν τίθεται φυσιολογικώς θέμα διαδοχής. Μή …φυσιολογικώς, έρχεται ο οποιοσδήποτε εκβιαστής ξένος με στρατό καί στόλο, καί παίρνει αυτό που θέλει χωρίς πολλά-πολλά.

Ο μόνος λόγος, που ο Μίνως δεν ξεπάτωσε όλους τους τότε κατοίκους της Κρήτης, αλλά κοίταξε να τους καλοπιάσει καί να τους πάρει με το μέρος του, είναι ότι φοβήθηκε το αντάρτικο· δηλαδή, έναν μακροχρόνιο ανταρτοπόλεμο φθοράς από τους ντόπιους. (Η Κρήτη δεν είναι μικρό νησί. Έχει καί μέρη να κρυφτείς, καί διατροφική επάρκεια.) Που σημαίνει, ότι γιά να το πατάξει, θα έπρεπε να φέρει δεκαπλάσιο στρατό καί στόλο, απ’ όσον ήδη διέθετε· καί είναι φανερό πως δεν διέθετε εφεδρείες.

Αντ’ αυτού, η πολιτική του να προσεταιριστεί τους Κρητικούς, ήταν πονηρή.

Σημειώστε εδώ, πρίν συνεχίσουμε, ότι αυτοί οι μύθοι που τον συνοδεύουν (ο Μίνως ως γυιός του Δία, ο «καλός» Ραδάμανθυς, η Ευρώπη, καί τα ρέστα), είναι μεταγενέστερες σάλτσες, προφανώς της Ελληνιστικής εποχής. Είναι, δηλαδή, αφηγήσεις καταφανώς ψευδεπίγραφες, όπως τόσες καί τόσες άλλες· πχ ο ισχυρισμός ότι καταγόμαστε ως φυλή από το βιολογικό ρομπότ Πύρρα. (Τώρα, το γιατί προστέθηκαν στον αρχικό πυρήνα της Μυθολογίας μας, κι από ποιούς, μή ρωτάτε. Όπως καί το γιατί επέτρεψαν -ή αμέλησαν να ελέγξουν- οι Πτολεμαίοι το να προστεθούν. Ξεφεύγουμε πολύ.) Ο πραγματικός χαρακτήρας του Μίνωα φαίνεται απ’ αυτά, που έκανε στους Αθηναίους.

Θα τα εξετάσουμε λίγο πιό αναλυτικά όλ’ αυτά.

(συνεχίζεται