Μαρία Μπαϊραχτάρη.-Ελεονωρα Μαλτα
Η παρακάτω μαρτυρία είναι αφιερωμένη σε όλους όσους κάνουν λόγο για συνεργασία μας με τους τουρκους για τους υδρογονάνθρακες
Μετά από τόσους νεκρούς, αγνοούμενους και βασανισμένους Ελληνες στη μαρτυρική Κύπρο, ενώ το αίμα είναι ακόμα νωπο και οι μνήμες ζωντανές, η πρόταση για συνδιαχειριση με τους αγαρηνούς στο Αιγαίο, αποτελεί το λιγότερο Υβρη.
Η μαρτυρία είναι της κυρίας Nefi Ioannidou
ΜΗ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ:
Αυτή η πτυχή του δράματος της Κύπρου έμεινε αυστηρά προστατευμένη, σκεπάστηκε με μια ιερή σιγή για ευνοήτους λόγους. Μόλις την τελευταία δεκαετία μιλούν επ αυτού οι άνθρωποι.
οι γυναίκες-αιχμάλωτες, όταν αφήνονταν ελεύθερες μετά από φρικτή κακοποίηση μηνών, δεν επέστρεφαν στο καθορισμένο σημείο (ξενοδοχείο ΛΗΔΡΑ ΠΑΛΛΑΣ στο σημερινό οδόφραγμα, όπου γίνονται οι συνομιλίες) με τα λεωφορεία που μετέφεραν τους άντρες-αιχμαλώτους.
Μεταφέρονταν στο γνωστό στους Λευκωσιάτες ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΜΠΑΡ στην εντός των τειχών παλιά πόλη, σε ένα μικρό δρομάκι μακριά από τα ...αδιάκριτα βλέμματα. Αιμορραγούσαν κι ήταν ρακένδυτες, ημίγυμνες.
Αυτό γινόταν επί σειρά ημερών και οι γυναίκες κάτοικοι της περιοχής ήταν έτοιμες με τα χρειώδη βασικά για γυναικεία περιποίηση.
Τους πρότειναν το μικρό σακουλάκι και εκείνες αλαφιασμένες, με λυγμούς ασταμάτητους το άρπαζαν κυριολεκτικά. Εκεί, στο μπαρ λίγο πιο πέρα απ' την κεντρική και ιστορική οδό Λήδρας της ήδη διαιρεμένης Λευκωσίας, έπαιρναν τις πρώτες βοήθειες. Ακολούθως, μεταφέρονταν στις αγγλικές βάσεις Δεκέλειας όπου όσες εγκυμονούσαν και ήταν ακόμη σε θέση να υποβληθούν σε έκτρωση εισάγονταν στο χειρουργείο, ενώ οι λοιπές στέλνονταν στο άσυλο, ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ ΑΘΑΛΑΣΣΑΣ, Λ/ΣΙΑΣ για να υποβληθούν σε ψυχιατρική θεραπεία.
Τα παιδιά που γεννήθηκαν από τους βιασμούς δόθηκαν σε ιδρύματα στην Ελλάδα (μη επιβεβαιωμένη μαρτυρία). Πλείστες όσες απ' τις γυναίκες του βιασμού είχαν κρατηθεί αιχμάλωτες στη βιομηχανική περιοχή ΣΟΠΑΖ, επί της Πράσινης Γραμμής Λ/ΣΙΑΣ, όπου υποβάλλονταν σε ομαδικούς βιασμούς για περισσότερο από μήνα.
Τα ουρλιαχτά τους ακούγονταν στις ελεύθερες περιοχές, καθώς η βιομηχανική δεν απέχει πολύ από τις κατοικημένες περιοχές.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΚΡΑΤΗΘΗΚΑΝ ΩΣ ΕΦΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ από πολλούς που γνώριζαν σποραδικές λεπτομέρειες.
Το παζλ για τους πολλούς αυτόπτες μάρτυρες δεν έκλεισε ποτέ.
Οι βιασθείσες προστατεύτηκαν από την κυπριακή κοινωνία και τα ονόματά τους κρατήθηκαν ως εφτασφράγιστα μυστικά. Προσωπικά, άκουσα λεπτομέρειες από γυναίκες της περιοχής ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΜΠΑΡ, από μία νοσοκόμα του ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΑΘΑΛΑΣΣΑΣ και εν τέλει από τον πατέρα μου που είχε την τραγική μοίρα να είναι ένας από τους ανακριτές που έπαιρναν καταθέσεις από τα τραγικά θύματα.
Ο πατέρας μου στα γεράματά του πια και μετά από σαράντα ακριβώς χρόνια μου ανέφερε για τον τόπο μαρτυρίου των γυναικών, άγνωστο σε όλους μέχρι τότε καθώς τηρήθηκε η εχεμύθεια που απαιτήθηκε από το κλιμάκιο ανακριτών.
Τον πίεζα πάντα να μου δώσει συνέντευξη , καθώς ήμουν στην ιστορική έρευνα και αρνούνταν επιμόνως.
"ΟΡΚΙΣΤΗΚΑ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ", μου έλεγε. Απλώς, μου ανέφερε το σημείο, κανένα όνομα θύματος και καμία λεπτομέρεια των βιασμών. Πρώτη φορά είδα τον ανακριτή πατέρα μου να κλαίει με λυγμούς.
"ΤΙΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΦΡΙΚΤΑ , ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;"
μονολογούσε...
Η ΜΑΥΡΗ ΜΑΣ ΣΕΛΙΔΑ είναι αυτή και σπάνια μιλάμε για το θέμα... οπωσδήποτε πάντα χωρίς ονόματα, αν και ήταν πολλές οι γυναίκες που κινούνταν ανάμεσά μας αργότερα. Μερικές ήταν συνάδελφοι εκπαιδευτικοί. Κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, οι ολίγες. Λεβέντισσες , με αξιοπρέπεια, ανάμεσά μας.
Η παρακάτω μαρτυρία είναι αφιερωμένη σε όλους όσους κάνουν λόγο για συνεργασία μας με τους τουρκους για τους υδρογονάνθρακες
Μετά από τόσους νεκρούς, αγνοούμενους και βασανισμένους Ελληνες στη μαρτυρική Κύπρο, ενώ το αίμα είναι ακόμα νωπο και οι μνήμες ζωντανές, η πρόταση για συνδιαχειριση με τους αγαρηνούς στο Αιγαίο, αποτελεί το λιγότερο Υβρη.
Η μαρτυρία είναι της κυρίας Nefi Ioannidou
ΜΗ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ:
Αυτή η πτυχή του δράματος της Κύπρου έμεινε αυστηρά προστατευμένη, σκεπάστηκε με μια ιερή σιγή για ευνοήτους λόγους. Μόλις την τελευταία δεκαετία μιλούν επ αυτού οι άνθρωποι.
οι γυναίκες-αιχμάλωτες, όταν αφήνονταν ελεύθερες μετά από φρικτή κακοποίηση μηνών, δεν επέστρεφαν στο καθορισμένο σημείο (ξενοδοχείο ΛΗΔΡΑ ΠΑΛΛΑΣ στο σημερινό οδόφραγμα, όπου γίνονται οι συνομιλίες) με τα λεωφορεία που μετέφεραν τους άντρες-αιχμαλώτους.
Μεταφέρονταν στο γνωστό στους Λευκωσιάτες ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΜΠΑΡ στην εντός των τειχών παλιά πόλη, σε ένα μικρό δρομάκι μακριά από τα ...αδιάκριτα βλέμματα. Αιμορραγούσαν κι ήταν ρακένδυτες, ημίγυμνες.
Αυτό γινόταν επί σειρά ημερών και οι γυναίκες κάτοικοι της περιοχής ήταν έτοιμες με τα χρειώδη βασικά για γυναικεία περιποίηση.
Τους πρότειναν το μικρό σακουλάκι και εκείνες αλαφιασμένες, με λυγμούς ασταμάτητους το άρπαζαν κυριολεκτικά. Εκεί, στο μπαρ λίγο πιο πέρα απ' την κεντρική και ιστορική οδό Λήδρας της ήδη διαιρεμένης Λευκωσίας, έπαιρναν τις πρώτες βοήθειες. Ακολούθως, μεταφέρονταν στις αγγλικές βάσεις Δεκέλειας όπου όσες εγκυμονούσαν και ήταν ακόμη σε θέση να υποβληθούν σε έκτρωση εισάγονταν στο χειρουργείο, ενώ οι λοιπές στέλνονταν στο άσυλο, ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ ΑΘΑΛΑΣΣΑΣ, Λ/ΣΙΑΣ για να υποβληθούν σε ψυχιατρική θεραπεία.
Τα παιδιά που γεννήθηκαν από τους βιασμούς δόθηκαν σε ιδρύματα στην Ελλάδα (μη επιβεβαιωμένη μαρτυρία). Πλείστες όσες απ' τις γυναίκες του βιασμού είχαν κρατηθεί αιχμάλωτες στη βιομηχανική περιοχή ΣΟΠΑΖ, επί της Πράσινης Γραμμής Λ/ΣΙΑΣ, όπου υποβάλλονταν σε ομαδικούς βιασμούς για περισσότερο από μήνα.
Τα ουρλιαχτά τους ακούγονταν στις ελεύθερες περιοχές, καθώς η βιομηχανική δεν απέχει πολύ από τις κατοικημένες περιοχές.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΚΡΑΤΗΘΗΚΑΝ ΩΣ ΕΦΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ από πολλούς που γνώριζαν σποραδικές λεπτομέρειες.
Το παζλ για τους πολλούς αυτόπτες μάρτυρες δεν έκλεισε ποτέ.
Οι βιασθείσες προστατεύτηκαν από την κυπριακή κοινωνία και τα ονόματά τους κρατήθηκαν ως εφτασφράγιστα μυστικά. Προσωπικά, άκουσα λεπτομέρειες από γυναίκες της περιοχής ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΜΠΑΡ, από μία νοσοκόμα του ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΑΘΑΛΑΣΣΑΣ και εν τέλει από τον πατέρα μου που είχε την τραγική μοίρα να είναι ένας από τους ανακριτές που έπαιρναν καταθέσεις από τα τραγικά θύματα.
Ο πατέρας μου στα γεράματά του πια και μετά από σαράντα ακριβώς χρόνια μου ανέφερε για τον τόπο μαρτυρίου των γυναικών, άγνωστο σε όλους μέχρι τότε καθώς τηρήθηκε η εχεμύθεια που απαιτήθηκε από το κλιμάκιο ανακριτών.
Τον πίεζα πάντα να μου δώσει συνέντευξη , καθώς ήμουν στην ιστορική έρευνα και αρνούνταν επιμόνως.
"ΟΡΚΙΣΤΗΚΑ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ", μου έλεγε. Απλώς, μου ανέφερε το σημείο, κανένα όνομα θύματος και καμία λεπτομέρεια των βιασμών. Πρώτη φορά είδα τον ανακριτή πατέρα μου να κλαίει με λυγμούς.
"ΤΙΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΦΡΙΚΤΑ , ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;"
μονολογούσε...
Η ΜΑΥΡΗ ΜΑΣ ΣΕΛΙΔΑ είναι αυτή και σπάνια μιλάμε για το θέμα... οπωσδήποτε πάντα χωρίς ονόματα, αν και ήταν πολλές οι γυναίκες που κινούνταν ανάμεσά μας αργότερα. Μερικές ήταν συνάδελφοι εκπαιδευτικοί. Κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, οι ολίγες. Λεβέντισσες , με αξιοπρέπεια, ανάμεσά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου