άμε κάμποσα χρόνια πίσω, στις 28 Μαΐου 1291. Τότε (μετά από σκληρή πολιορκία) πέφτει στα χέρια των μούσλιμζ καί το τελευταίο προπύργιο των Σταυροφόρων στη Μέση Ανατολή, ο Άγιος Ιωάννης της Άκρας… όπου, μάλιστα, σκοτώνεται ο τότε μεγάλος μάγιστρος των Ναϊτών, ο Γκυγιώμ ντέ Μπωζαί («Γουλιέλμος Ωραιοπαιχνίδης», Ελληνιστί), ο δέ μεγάλος μάγιστρος των Ιωαννιτών, ο Ζάν ντέ Βιλλιέ τη σκαπούλαρε την τελευταία στιγμή προς τα -διά πάν ενδεχόμενον- αναμένοντα πλοία των Ευρωπαίων.
Βέβαια, παρέμενε ακόμη ένα δευτερεύον φρούριο των Σταυροφόρων, στην Ταρτούς της σημερινής Συρίας· αλλά το σχόλασαν κι αυτό τα μούσλιμζ το 1302.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, αμφισβητήθηκαν πολλά: η ίδια η ύπαρξη των Ναϊτών (τί, δηλαδή; μόνο γιά τοκογλύφοι κάνανε, κι όχι γιά ατρόμητοι υπερασπιστές των Αγίων Τόπων; ), αλλά καί η ίδια η ισχύς του Βατικανού… με την παπική έδρα να μεταφέρεται (γιά πολιτικούς λόγους χειραγώγησης των παπών) στην Αβινιόν (γιά πάνω-κάτω 72 χρόνια!!!), κοντά στις εκβολές του ποταμού Ροδανού. (Δεν βρήκαν κανα καλύτερο μέρος να τους πάνε; τους φάγαν τα κουνούπια συλλήβδην πάπες, καρδιναλίους, καί καντηλανάφτες! lol!!!)
Οπότε, κάντε τώρα τον συνδυασμό, καί θα καταλάβετε το γιατί ο τότε πάπας Κλήμης Ε’ (ο χρονικώς πρώτος στην Αβινιόν) έκανε χωρίς αντίρρηση τα χατήρια του τότε βασιλιά της Γαλλίας, του Φιλίππου Δ’ του Ομορφάντρα, καί παρέα μπουζουριάσανε τους Ναΐτες!

Προχωράμε μερικά χρόνια μπροστά, μετά την πτώση της Άκρας. Συγκεκριμένα, 16.18 χρόνια (ναί!!!), το καλοκαίρι του 1307. Ο Φίλιππος εκδίδει μία σφραγισμένη διαταγή προς όλους τους φρουράρχους της Γαλλίας, με την εντολή ν’ αποσφραγιστεί το έγγραφο περίπου τρείς μήνες μετά. Μαλακία του, όμως… διότι δεν υπολόγισε την ανθρώπινη φύση· αρκετοί φρούραχοι ήταν περίεργοι, άνοιξαν τη διαταγή τη στιγμή που την πήραν, καί διάβασαν πως έπρεπε να συλλάβουν καί να φυλακίσουν τους Ναΐτες μία συγκεκριμένη μεταγενέστερη ημερομηνία – την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 1307.
[Δεν γνωρίζω γιατί ειδικά τότε· εικάζω, όμως, ότι οι λόγοι πρέπει να είχαν να κάνουν με την αστρολογική εύνοια γιά ευόδωση του εγχειρήματος.]
Αυτό, βέβαια, είχε ως συνέπεια να διαρρεύσει το μυστικό, να το μάθουν οι Ναΐτες, καί να την κοπανήσουν σαν κύριοι… μαζί με τον αμύθητο θησαυρό τους! Ο οποίος, από τότε μέχρι σήμερα, δεν βρέθηκε· ούτε κάν το δρομολόγιο των Ναΐτικων πλοίων δεν μας έγινε γνωστό, εδώ κι εφτακόσια χρόνια!!!
Πιστεύω, βέβαια, πως άφησαν κάτι ψιλά πίσω τους, γιά να καθυστερήσουν τους διώκτες τους· καθώς καί ότι βρήκαν κι οι ίδιοι αφορμή γιά εκκαθαρίσεις ανάμεσά τους. Έφυγαν τα πιό γατόνια, κι άφησαν πίσω όσους ήθελαν να ξεφορτωθούν… συν όσους προσφέρθηκαν ν’ αυτοθυσιαστούν, γιά να γλυτώσουν οι υπόλοιποι. Πάντα έτσι γίνεται, σε παρόμοιες καταστάσεις.
Τέλος πάντων, η επίσημη Ιστορία λέει ότι ο Κλήμης ήθελε -δήθεν- να συγχωνεύσει Ναΐτες καί Ιωαννίτες, ο δέ Φίλιππος τον πίεζε γιά κατηγορίες εναντίον τους, καί βρήκε αφορμή να μπουζουριάσει τον τότε μεγάλο μάγιστρό τους, τον Ζάκ ντέ Μολαί, τον οποίο είχε καλέσει δήθεν γιά συνομιλίες. Διότι ο Φίλιππος χρωστούσε τ’ άντερά του της …Ναΐτικης Μιχαλούς, λόγωι του πολέμου που διεξήγαγε με την αγγλίτσα· οπότε, βρήκε αφορμή να γράψει τα χρέη του στο χιόνι! 

Έλα, όμως, που η επίσημη Ιστορία δεν μας λέει το γιατί ο Ζάκ ντέ Μολαί έκατσε στην ψειρού εξήμιση χρόνια! Αν θέλανε να τον εκβιάσουν, γιά να σβήσει το χρέος, θα το είχαν κάνει (καί θα το είχε κάνει) πολύ νωρίτερα. Τί στην ευχή;! τόοοσο ανθεκτικός ήταν στα βασανιστήρια, ένας ηλικιωμένος μπάρμπας; ή μήπως νομίζετε ότι η φυλάκιση κατά τον Μεσαίωνα σήμαινε κουβεντούλα, συν κέρασμα αψέντι καί λουκουμάκι απ’ τους δεσμοφύλακες; 
Όχι. Άλλη ήταν η αιτία – καί θα σας την πω εγώ!
(«- Εσύ, ρέ Εργοδότη;»
Γιατί όχι; βλέπετε να προτείνει τίποτε καλύτερο κανένας άλλος; )
Επειδή ο Φίλιππος έδειξε σαφείς τάσεις μεγαλοϊδεατισμού, παναπεί είχε μεγάλα κυριαρχικά / επεκτατικά σχέδια στο μυαλό του, όλ’ αυτά τα χρόνια πέρασαν, επειδή οι λογιστές του δούλευαν πυρετωδώς (καί στα κρυφά) – υπολογίζοντας λεπτομερώς την περιουσία των Ναϊτών. Ο Φίλιππος δεν θα περιοριζόταν σε διαγραφή των χρεών του, καί μετά να ξαναφήσει αμολητούς τους Ναΐτες να κάνουν πάλι τα δικά τους. Όχι, δεν θα έκανε κάτι τέτοιο!
Τα ήθελε ΟΛΑ!!!
Υπολόγιζαν καί ξαναϋπολόγιζαν, λοιπόν, οι λογιστές… τόσα από κτήματα καί αγροτικά εισοδήματα, τόσα από δωρεές, τόσα από πλιάτσικο στα μουσλιμοχώρια, τόσα από τοκογλυφία… μείον τα έξοδα… αλλά κάπου δεν έβγαινε ο λογαριασμός. Τρείς το λάδι, τρείς το ξύδι, δέκα το λαδόξυδο; πώς γινόταν;
Άμ, δέν γινόταν!
Όθεν, τί έμενε;
Ότι ήταν αλήθεια οι φήμες, που θέλανε συμφωνίες των Ναϊτών με τον Ακατονόμαστο!!! (Να τους δίνει έτοιμο χρυσάφι, παναπεί.)

Περνούσαν τα χρόνια, ο ένας (ο απέξω απ’ τα κάγκελα) περίμενε, ο άλλος (ο μπουζουριασμένος) υπέμενε…
… «- Μίλα, ρέ, πού ‘ν’ τα λεφτά;»
«- Δεν μιλάω, πάρ’ τ’ αρχίδια μου!»
«- Έτσι είσαι; πάρε μερικές βουδουλιές, να μάθεις τρόπους!»
«- Ώχ, αμάν, μή βαράς, ρέ! Κάτσε να τα βρούμε!»…
… αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Καί τα χρόνια περνούσαν, με την κατάσταση να διαφαίνεται ότι τελικώς θα κατέληγε σε μιά συμφωνία «κυρίων», σε στύλ σου δίνω τόσα σαν λύτρα, πάρ’ τα, κι άσε με ήσυχο.
Όμως, φαίνεται πως, όσο πλησίαζε εκείνη η Τετάρτη, στις 28 του Νοέμβρη του 1313 (κοίτα να δείς κάτι νούμερα!… καί χρονολογία συμμετρική με την παραδοσιακώς υπολογιζόμενη έξοδο του Μωϋσή απ’ την Αίγυπτο! – τώρα, αν αυτά δεν είναι παιχνιδάκια του Μάτριξ, τί να πώ;!), ο Ζάκ ντέ Μολαί έδειξε σαφή σημάδια ανησυχίας· καί προφανώς έταξε του Φιλίππου το κατιτίς του, γιά να τον αφήσει λίγο ελεύθερον… υποσχόμενος στον λόγο της ιπποτικής του τιμής, ότι θα επέστρεφε από μόνος του στην ψειρού. (Καί, άλλο τόσο προφανώς, τα προηγούμενα χρόνια ήλπιζε ότι θα τελειώσει η φυλάκισή του εγκαίρως. Αλλά, δυστυχώς, έπεσε έξω. Προφανώς δεν υπολόγισε το πόσο πεισματάρης ήταν ο Φίλιππος.)
Γιατί, όμως, τον ζώσαν τα φίδια τον ντέ Μολαί;
Απλούστατα, διότι ήταν το μόνο πρόσωπο, που έπρεπε να είναι παρόν πάσηι θυσίαι στην παρασκευή του αλχημικού χρυσού… σε μία καί μοναδική ευκαιρία κάθε 90 χρόνια! Θες επειδή είχε την κρυπτογραφημένη συνταγή στο μπαούλο του, η οποία θα παραδιδόταν -μαζί με κάτι άλλα «πραγματάκια»- μονάχα στον διάδοχό του (από το συμβούλιο επιλογής του τελευταίου), θες επειδή τον χρυσό θα τον φτιάχνανε άλλοι του τάγματος (προς το κλείσιμο του άρθρου, δυό λόγια γι’ αυτά τα πρόσωπα), αλλά έπρεπε να είναι παρών ως μεγάλος μάγιστρος; Δεν γνωρίζω.
Ωστόσο, αυτή η ανησυχία που έδειξε, δεν πέρασε απαρατήρητη. Έβαλε σε μεγάλες υποψίες δεσμοφύλακες, Φίλιππο, Κλήμη, τα βασανιστήρια ενταθήκαν (να ομολογήσει), οι κατηγορίες ότι συμφώνησε με τον Οξαποδώ έδιναν κι έπαιρναν καθημερινώς… κι αφού είδαν κι αποείδαν ότι δεν βγάζουν τίποτε απ’ αυτόν, τον έκαψαν ζωντανόν στην πυρά (με το νέο φεγγάρι – εδώ, σελίδα 87) τη Δευτέρα, 18 Μαρτίου 1314, στο -αν δεν κάνω λάθος- Ίλ ντέ Σαίν Λουΐ (νησί του αγίου Λουδοβίκου).
Έτσι πέρασε ανεκμετάλλευτη η συγκεκριμένη διέλευση του Ηφαίστου. Καί μ’ αυτόν τον τρόπο -θεωρούμε πως- μας επιβεβαιώνει η Ιστορία εκ τρίτου, γιά τα ενενηντάχρονα της κάθε διέλευσης!

Τελειώνοντας την ενότητα, δεν έχω, παρά να παρατηρήσω ακόμη μία φορά τους αριθμούς: το 1314… δηλαδή, το «κρυμμένο» π = 3.14! Καί μετά μου λες ότι το Μάτριξ δεν μας κάνει πλακίτσες, πολλές φορές μακάβριες! (Πιθανόν αυτό επίσης να δικαιολογεί τον ισχυρισμό μου, ότι ο ντέ Μολαί ήταν μετενσάρκωση του Πυθαγόρα.)

iv. 2108 πΧ
Ας σκεφτούμε, τώρα, λιγάκι πιό δημιουργικώς!
Εντάξει, τα γνωστά της Ιστορίας ταιριάζουν γάντι στην υπόθεσή μας, γιά τα 90 χρόνια του Ηφαίστου. Όμως, ας δοκιμάσουμε να πάμε πίσω στον χρόνο κατά ενενηντάδες, να δούμε μήπως καί πέφτουμε σε τίποτε άλλες οικείες περιπτώσεις. Ναί, πράγματι, αντιπαραβάλλοντας τις χρονολογίες που βρίσκουμε (μείον 1 έτος προς τα πίσω κάθε φορά στις προχριστιανικές χρονολογίες – διότι δεν έχουμε «έτος μηδέν») με τα ιστορικά γεγονότα, μπορούμε πολλά να υποθέσουμε. Αλλά, ας δούμε κι όσα δεν φαίνονται!
Τί εννοώ;
Δε με λέτε… Την τρίτη χιλιετία πΧ, δεν είχε η Ελλάδα χρυσωρυχεία, να έχουν οι Έλληνες όσο χρυσάφι τράβαγε η ψυχή τους; (Αν υποτεθεί πως το χρησιμοποιούσαν ως ανταλλακτική αξία – που κατά 99% το κάνανε.) Είχε, διότι τα γεω-ακίνητα (καί τα υπέργεια, καί τα υπόγεια) δεν βγάζουν ποδάργια να φύγουν. Παραμένουν επί αμέτρητα χρόνια εκεί που είναι!
Μήπως, τότε, δεν ξέρανε τον χρυσό, ή το πώς εξορύσσεται; Τον ξέρανε καί το ξέρανε.
Σωστά;
Σωστά.
Τότε, τί σκατά γύρευε ο Ιάσων στην Κολχίδα; Έ;
Θα σας πώ εγώ τί γύρευε: τη «συνταγή» του αλχημικού χρυσού!!! (Συν κάτι άλλα πραγματάκια, βεβαίως-βεβαίως… πχ τη συνταγή της αθανασίας!)

Λίγο να βάλετε το μυαλό σας να δουλέψει, θα καταλάβετε τί συνέβη τότε.
Την εποχή εκείνη, (στην κυριολεξία) επέλαυνε στην Ελλάδα η (απ’ αιώνες εκβαρβαρισμένη στην Ασία) λατρεία του Διονύσου, η οποία με κάθε άλλο παρά νηφάλιο καί φιλοσοφικό τρόπο διαδιδόταν. Μιλάμε όχι απλά γιά ανθρωποθυσίες, αλλά γιά ωμοφαγία των ανθρώπων που αντιστεκόντουσαν!!! Ρίξτε μιά ματιά στις Βάκχες του Ευριπίδη, καί θα καταλάβετε. Ούτε ταλιμπάνοι τις φτάνανε τις βακχίδες σε αγριότητα, ούτε τζιχάντια, ούτε ορδές του Ταμερλάνου, ούτε κανείς! (Ίνα δικαιωθούν απολύτως τόσο ο Παλαιός, που δεν χωνεύει τις θρησκείες, όσο κι ο Σπυρόπουλος, που δεν χωνεύει τις μητριάρχισσες! Καρα-lol!!!) Πάντως, φαίνεται πως αυτή η αιματηρώτατη λατρεία δεν διαδόθηκε παντού ανά την Ελλάδα, αλλά όπου οι αντιστάσεις ήταν μειωμένες.
Φερ’ ειπείν, στον Ορχομενό.
Όπου ο βασιλιάς Αθάμας παντρεύτηκε τη μέγαιρα βακχίδα Ινώ, η οποία σχεδίαζε να σκοτώσει τα παιδιά του. (Τη μάνα τους, τη Νεφέλη, την είχε χωρίσει ο τύπος πιό πρίν… αν κι αυτή δεν κινδύνευε ιδιαίτερα από ραδιουργίες, καθ’ ό νύμφη.) Κι επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα μπλέκεται το τερπνόν μετά του ωφελίμου, προφανώς η Ινώ ήθελε να βάλει χέρι καί σε κάτι απείρως πολυτιμώτερο απ’ τα ντουβάρια του παλατιού (πολυτιμώτερο, του οποίου την ύπαρξη έμαθε απ’ τον -προφανώς σουρωμένον- χαζοβιόλη) : τη συνταγή παρασκευής αλχημικού χρυσού!
Βλέπετε, ο Ορχομενός ήταν πόλη των Μινύων… καί οι Μινύες ήταν περίφημοι τεχνίτες· το δέ φυλετικό όνομά τους ακόμη καί σήμερα είναι Αγγλιστί συνώνυμο των ορυχείων (mine). Φερ’ ειπείν, είχαν αποστραγγίσει τη Θεσσαλία, ανοίγοντας τα Τέμπη.
Οπότε, ο Φρίξος φεύγοντας πήρε μαζί του τη συνταγή· καί γιά να τη διασώσει, αλλά καί ως διαπραγματευτικό «ατού» εκεί που θα πήγαινε, κυρίως γιά προστασία της ζωής του καί της ζωής της αδερφής του.
[Κι επιβεβαιώνομαι, χαμογελώντας πονηρά: Ο Φρίξος απεδείχθη μεγάλη γάτα, καί μπράβο του! Δεν τά ‘πε όλα! Διότι προφανώς περίμενε να ψοφήσει ο πεθερός του, αλλά κυρίως η πεθερά του η μάγισσα – πρό του 2108 πΧ. Τί να σε κάνω, Αιητάκο μου; χρειαζόντουσαν δύο δράκοι γιά τη δουλειά, όχι ένας – πού ‘χες εσύ!
Καί ήδη είπα δημοσίως περισσότερα απ’ όσα έπρεπε. Οπότε, η σιωπή  είναι …χρυσός!  🙂  ]

Τώρα, βέβαια, άλλο τόσο Μινύες ήταν καί οι Ιωλκαίοι· άσχετο αν οι αρχαίοι ημών συγγραφείς λένε πως ψιλοδιέφεραν οι Θεσσαλοί Μινύες απ’ τους της Βοιωτίας. Οπότε, ο Ιάσων πολύ λογικά σκέφτηκε: γιατί να μή γυρίσει η συνταγή στους νομίμους κατόχους της (τους Μινύες) – καί δή, στην Ιωλκό, μιά που ο Ορχομενός πλέον βρισκόταν εις χείρας εχθρών; καί, άμ έπος, άμ έργον!
Ένα ερώτημα που ανακύπτει εδώ, είναι το γιατί, αν πράγματι κάποια στιγμή λειτούργησε η συνταγή αλχημικού χρυσού εκείνα τα χρόνια, δεν την ξέρανε όλοι οι Μινύες.
Πιθανολογώ ότι δεν τα ξέραν όλοι τους όλα, κυρίως γιά λόγους ασφαλείας· αν καί η ειδίκευση βοηθούσε καί σε πρακτικό επίπεδο.

Αυτή, λοιπόν, ήταν μία απ’ τις κύριες αιτίες της Αργοναυτικής Εκστρατείας! Μπορεί, βέβαια, να με θεωρείτε υπερβολικόν, αλλά η αφήγηση της Αργοναυτικής είναι γεμάτη χρυσό! Χρυσόμαλλο κριάρι, Χρυσόμαλλο Δέρας, χρυσωρυχεία Κολχίδας… Τί στην ευχή;! Δεν μπορούμε να κάνουμε το επόμενο σκεπτικό (ή φαντασιακό) βήμα, καί να δούμε το …χρυσό φώς το αληθινόν;  🙂
Το 2108 πΧ επιβεβαιώνει τη χρονολόγηση που έδωσα παλιότερα τόσο γιά την Αργοναυτική (2130 πΧ), όσο καί γιά τον Τρωϊκό Πόλεμο (2100 πΧ). Ήταν χρονολογία να γίνει μεταστοιχείωση, ο Ιάσων τό ‘ξερε (Χείρων δάσκαλος, γάρ…) κι έτρεξε να προλάβει, μόνο που γιά κάποιους λόγους δεν έγινε τίποτε. Η χρονιά εκείνη πέρασε ανεκμετάλλευτη.
Πιθανολογώ ότι ήταν η χρονιά, που τα κολλητά φιλαράκια Πηλέας καί Ιάσων κάνανε ντού στην Ιωλκό, την κατέλαβαν (την επανέκτησαν, γιά την ακρίβεια), καί καθάρισαν τον Άκαστο καί την Ακάσταινα. Αλλά το πουλάκι (ο Ήφαιστος) είχε ήδη πετάξει· δεν γινόταν να στήσουν αλχημικά καζάνια στην ύπαιθρο (μπάς καί προλάβουν) καί να παίρνουν όλοι μάτι, σχετικοί κι άσχετοι, φίλοι καί (κρυπτο)εχθροί.
Ίσως, όμως, καί κάτι νά ‘γινε, τελικά. Ίσως καί να προλάβανε. Διότι έπρεπε να βρούνε χρυσό, να πληρώσουν τους μισθοφόρους τους.
Ποιός να ξέρει;!…

δ. Μερικά ακόμη στοιχεία γιά τον Ήφαιστο
Ωραία!… Περιμένεις ενενήντα χρόνια (τρόπος του λέγειν, δηλαδή – μή μασάτε!  🙂  ), κι έρχεται η πολυπόθητη στιγμή να διασχίσει ο Ήφαιστος τον ηλιακό δίσκο από πάνω προς τα κάτω. («Το πνεύμα κατεβαίνει στην ύλη», καί τα σχετικά – αν με πιάνετε.) Οπότε, αναρωτιέσαι: πόσο κρατάει αυτή η «μαγική» διέλευση;
Κι επειδή ο Ήφαιστος περιστρέφεται γύρω απ’ τον Ήλιο γρήγορα, μήπως έχουμε κι άλλη διέλευση… μήπως κι άλλες… πρίν στρίψει το επίπεδο περιστροφής του καί τον φέρει «εκτός βιτρίνας»; καί πόσες;
Ας τα δούμε κι αυτά.

(συνεχίζεται)