Μιλάμε για μια εποχή οπού η διανόηση ειναι εντελώς ελεύθερη, πολύ μακρυά από τα σημερινά ιδεολογικά κλισέ, προσεγγίζει το επίπεδο της φιλοσοφίας, ο Τύπος φιλοξενεί θέσεις και άρθρα φιλοσοφικά, γραπτές λογομαχίες μεταξύ διανοουμένων, συγγραφέων, καθηγητών, σε δεκάδες αξιόλογα έντυπα όπως η Εστία, ο Παρνασσός, ο Νουμάς, αλλά και σε στήλες ημερησίων εφημερίδων.
Αυτοί οι γραπτοί διαξιφισμοί συνεπαίρνουν το αναγνωστικό κοινό, δημιουργούν πιστούς αναγνώστες και "κουραζουν" ωφέλιμα τα μεγάλα μυαλά της εποχής, αφού βρίσκει ο ένας απέναντι στον άλλον, έναν άξιο αντίπαλο... Τελευταίο ίσως αξιόλογο προϊόν ή ίσως παραπροϊόν αυτής της ιδιότυπης πνευματικής παλαίστρας, είναι η ανταλλαγή άρθρων μεταξύ Βενιζέλου - Μεταξά, οπου οι δυο πολιτικοί αντιπαλοι, παίρνουν όλο τον απαραίτητο χρόνο να ξεδιπλωσουν την ρητορική τους, να αχρηστεύσουν τα επιχειρήματα του αντιπάλου, να παρουσιάσουν τα δικά τους, επιχειρώντας να εγκλωβίσουν τον συνομιλητή, με θέμα τον Εθνικό Διχασμό.
Ας κάνουμε μια παύση ομως εδώ, ερχόμενοι στα δικά μας τα σημερινά, και με αφορμή το "συμπτωματικό" ξέσπασμα των νεοπαγανιστών εν μέσω μιας εθνικής ηθικής ήττας, (Αγία Σοφία), εστιάζω ενα μεγάλο, πολυ μεγαλο μέρος της ευθύνης στην Ελληνικη Ορθόδοξη Εκκλησια, η οποια απέτυχε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αναγνωρίσει απο νωρίς έναν κίνδυνο οταν ακομα βρισκόταν σε ελεγχόμενη κατάσταση.
Και εξηγούμαι.
Έχουν παρέλθει πλέον περι τα 20 έτη, από τότε που ειδικά περιοδικά αφιερωμένα στην πατριδολατρεία, δηλητηρίαζαν μυαλά ανθρώπων που αγαπούν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Μέσα σε τέτοια περιοδικά, αναπτύχθηκαν εκτενή νεοπαγανιστικά άρθρα τα οποία "εκγύμναζαν" και "προπονούσαν" τα μυαλά των αναγνωστών, έχοντας ως... μόνιμο σάκο προπόνησης τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία.
Το τι τέρατα γράφτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, είναι περιττό να το αναφέρουμε.... Γενικεύσεις, αφαιρέσεις, επιλεκτικές θεωρήσεις, ψευδείς εξιστορήσεις... το βέβαιο είναι πως η Εκκλησία, μολονότι διέθετε το απαραίτητο προσωπικό να υπερασπιστεί τα πιστεύω της, και την θεση της ιστορικά ως συνεχιστή της Αποστολικής Κληρονομιάς των μαθητών του Χριστού και φορέας του Θείου Λόγου, δεν κατέβηκε ποτέ στην αρένα του διαλόγου ώστε να απαντήσει και να διαλύσει κάθε ψεύδος εν τη γενέσει του.
Αυτό βεβαίως συνεχίζεται ως σήμερα, με το κακό πλέον να έχει διασπαρεί ως μεταστατικός καρκίνος, σε κάθε "πικραμένο" ημιστόρητο που επαναλαμβάνει σπασμωδικά τις ίδιες ιστορίες και επιχειρηματολογίες. Ακόμα και σήμερα, ειδικά μαλλον σήμερα, που το πρόβλημα είναι ορατό καθημερινώς, η Εκκλησία δεν προκάλεσε τους υποκινητές και εκπροσώπους αυτής της νεοθρησκείας που μιμείται κάτι που έσβησε και παρήκμασε φυσικώς με την πάροδο των αιώνων, σε έναν δημόσιο διάλογο γραπτώς, με επιχειρήματα, λύνοντας μια κι έξω και χτυπώντας δια παντός το πρόβλημα στη ρίζα του.
Αντιθέτως, η Εκκλησία έμεινε σε ξύλινη και ανεμπνευστη ρητορική με τους εκπροσώπους της να διαθέτουν μικρό εως ελάχιστο βάθος γνώσης της ιερατικής φιλοσοφίας και ρητορείας, αδύναμοι να ανταπεξέλθουν σε μια νέα εποχή που οι λύκοι κατέβηκαν απο τα βουνά και πλεον βρίσκονται ανάμεσά μας, αρπάζοντας όποιον αμνό ξεμακραίνει από το ποίμνιο...
Αυτοί οι γραπτοί διαξιφισμοί συνεπαίρνουν το αναγνωστικό κοινό, δημιουργούν πιστούς αναγνώστες και "κουραζουν" ωφέλιμα τα μεγάλα μυαλά της εποχής, αφού βρίσκει ο ένας απέναντι στον άλλον, έναν άξιο αντίπαλο... Τελευταίο ίσως αξιόλογο προϊόν ή ίσως παραπροϊόν αυτής της ιδιότυπης πνευματικής παλαίστρας, είναι η ανταλλαγή άρθρων μεταξύ Βενιζέλου - Μεταξά, οπου οι δυο πολιτικοί αντιπαλοι, παίρνουν όλο τον απαραίτητο χρόνο να ξεδιπλωσουν την ρητορική τους, να αχρηστεύσουν τα επιχειρήματα του αντιπάλου, να παρουσιάσουν τα δικά τους, επιχειρώντας να εγκλωβίσουν τον συνομιλητή, με θέμα τον Εθνικό Διχασμό.
Ας κάνουμε μια παύση ομως εδώ, ερχόμενοι στα δικά μας τα σημερινά, και με αφορμή το "συμπτωματικό" ξέσπασμα των νεοπαγανιστών εν μέσω μιας εθνικής ηθικής ήττας, (Αγία Σοφία), εστιάζω ενα μεγάλο, πολυ μεγαλο μέρος της ευθύνης στην Ελληνικη Ορθόδοξη Εκκλησια, η οποια απέτυχε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αναγνωρίσει απο νωρίς έναν κίνδυνο οταν ακομα βρισκόταν σε ελεγχόμενη κατάσταση.
Και εξηγούμαι.
Έχουν παρέλθει πλέον περι τα 20 έτη, από τότε που ειδικά περιοδικά αφιερωμένα στην πατριδολατρεία, δηλητηρίαζαν μυαλά ανθρώπων που αγαπούν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Μέσα σε τέτοια περιοδικά, αναπτύχθηκαν εκτενή νεοπαγανιστικά άρθρα τα οποία "εκγύμναζαν" και "προπονούσαν" τα μυαλά των αναγνωστών, έχοντας ως... μόνιμο σάκο προπόνησης τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία.
Το τι τέρατα γράφτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, είναι περιττό να το αναφέρουμε.... Γενικεύσεις, αφαιρέσεις, επιλεκτικές θεωρήσεις, ψευδείς εξιστορήσεις... το βέβαιο είναι πως η Εκκλησία, μολονότι διέθετε το απαραίτητο προσωπικό να υπερασπιστεί τα πιστεύω της, και την θεση της ιστορικά ως συνεχιστή της Αποστολικής Κληρονομιάς των μαθητών του Χριστού και φορέας του Θείου Λόγου, δεν κατέβηκε ποτέ στην αρένα του διαλόγου ώστε να απαντήσει και να διαλύσει κάθε ψεύδος εν τη γενέσει του.
Αυτό βεβαίως συνεχίζεται ως σήμερα, με το κακό πλέον να έχει διασπαρεί ως μεταστατικός καρκίνος, σε κάθε "πικραμένο" ημιστόρητο που επαναλαμβάνει σπασμωδικά τις ίδιες ιστορίες και επιχειρηματολογίες. Ακόμα και σήμερα, ειδικά μαλλον σήμερα, που το πρόβλημα είναι ορατό καθημερινώς, η Εκκλησία δεν προκάλεσε τους υποκινητές και εκπροσώπους αυτής της νεοθρησκείας που μιμείται κάτι που έσβησε και παρήκμασε φυσικώς με την πάροδο των αιώνων, σε έναν δημόσιο διάλογο γραπτώς, με επιχειρήματα, λύνοντας μια κι έξω και χτυπώντας δια παντός το πρόβλημα στη ρίζα του.
Αντιθέτως, η Εκκλησία έμεινε σε ξύλινη και ανεμπνευστη ρητορική με τους εκπροσώπους της να διαθέτουν μικρό εως ελάχιστο βάθος γνώσης της ιερατικής φιλοσοφίας και ρητορείας, αδύναμοι να ανταπεξέλθουν σε μια νέα εποχή που οι λύκοι κατέβηκαν απο τα βουνά και πλεον βρίσκονται ανάμεσά μας, αρπάζοντας όποιον αμνό ξεμακραίνει από το ποίμνιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου