ήμερα θα μπούμε στα πολύ βαθειά. Θα ξεκινήσουμε διαδικασίες Συμπαντικών διαστάσεων!
Νομίζετε πως κάνω πλάκα; Να μήν το νομίζετε.
Λοιπόν, το θέμα μας είναι η επαν-ανακάλυψη (διότι στην πάλαι αρχαιότητα τον ξέρανε) του πλανήτη Ηφαίστου· του πλανήτη, που βρίσκεται εγγύτερα απ’ όλους προς τον Ήλιο. Καί δεν είναι μόνον ότι οι αρχαίοι ημών τον θεό Ήφαιστο τον παρουσιάζουν μαυρισμένον απ’ τη διαρκή ενασχόλησή του με το καμίνι, δεν είναι μόνον ότι πρέπει -γενικώς καί αορίστως- να υπάρχει μιά «ιερή δωδεκάδα» (εκτός από τους αρχαίους θεούς καί τις αρχαίες θεές του Ολύμπου, πλήν Διός, εκτός από τους 12 Αποστόλους, εκτός από… εκτός από…) καί στους πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος…
Είναι πολλά ακόμη, που θ’ αλλάξει η επαν-ανακάλυψη του Ηφαίστου – όπως καί του Πανός, του εξώτατου (12ου) πλανήτη, του πέρα απ’ τον Πλούτωνα. (Κι αυτόν τον ξέρανε, το πάλαι ποτέ.) Κι όλ’ αυτά θεωρώ πως είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας. Γι’ αυτό ξεκινάω σήμερα αυτό το -κάθε άλλο, παρά ανώδυνο- «παιχνιδάκι».

α1. Εισαγωγικά
Δώδεκα τα ζώδια, δώδεκα καί τα άστρα που είναι κύριοι αυτών. Ξέρουμε, λοιπόν, ενστικτωδώς, ότι πρέπει να ψάξουμε γιά μιά «ιερή δωδεκάδα» πλανητών (πλανητών καί Ήλιου-Σελήνης, γιά την ακρίβεια). Άρα, εφ’ όσον μέχρι το 1781 γνωρίζαμε τα -παρατηρούμενα με το μάτι, χωρίς βοηθητικά όργανα- εφτά ουράνια σώματα απ’ τα δώδεκα,…
  • Ήλιο,
  • Σελήνη,
  • Ερμή,
  • Αφροδίτη,
  • Άρη,
  • Δία,
  • Κρόνο,
…έπρεπε να ψάξουμε γιά τα υπόλοιπα πέντε.

Τα είχα πεί καί στην παλιά μορφή του ιστολογίου, αλλά τα επαναλαμβάνω κι εδώ.
Πράγματι, μέχρι τότε στην Αστρολογία είχαν καθιερώσει τη «συγκυριαρχία» των τότε γνωστών άστρων στα ζώδια, ανά δύο· εκτός απ’ τον Καρκίνο καί τον Λέοντα, που ήταν τα μόνα με μοναδικά «κυρίαρχα» άστρα (τη Σελήνη καί τον Ήλιο, αντίστοιχα). Η εικόνα, δηλαδή, ήταν κάπως έτσι:



Το 1781 επαν-ανακαλύφθηκε ο Ουρανός, οπότε πήρε τη θέση του κυρίαρχου του Υδροχόου, αφήνοντας τον Κρόνο μονάχα στον Αιγόκερω. Δηλαδή, έτσι:



Το 1846 επαν-ανακαλύφθηκε ο Ποσειδών, οπότε η «συγκυριαρχία» ξαναέσπασε: Ποσειδών στους Ιχθύες, Δίας μονάχα στον Τοξότη. Ως εξής:



Το 1930 επαν-ανακαλύφθηκε ο Πλούτων, άρα «ανέλαβε» τον Σκορπιό αφήνοντας μόνο τον Κριό στον Άρη. Κι η εικόνα μας έγινε έτσι:



Στο σημείο αυτό, καταλαβαίνουμε τα εξής:
  • Ότι η συγκυριαρχία πρέπει να σπάσει ακόμη δύο φορές· δηλαδή, πρέπει να επαν-ανακαλυφθούν ακόμη δύο πλανήτες. (Ο Πάν του Ταύρου κι ο Ήφαιστος της Παρθένου.)
  • Κι ότι οι επαν-ανακαλύψεις αυτές θ’ ακολουθήσουν συγκεκριμένο πρότυπο… άρα πρώτα ο Πάν, καί μετά ο Ήφαιστος.
Αυτό εδώ το πρότυπο:



Μ’ άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με το ανερχόμενο φίδι στο μακροκοσμικό κηρύκειο.



Καί σε συμπλήρωση με το αντίστοιχο κατερχόμενο, έτσι:




Εδώ, ο σκεπτόμενος αναγνώστης σίγουρα θα με ρωτήσει γιατί έτσι, κι όχι αλλοιώς. Δηλαδή, γιατί οι επαν-ανακαλύψεις ν’ ακολουθήσουν αυτή τη συγκεκριμένη σειρά, κι όχι άλλη.
Απάντηση δεν υπάρχει γιά τώρα, αλλά κοιτάξτε: η αφεντιά μου μπορώ εύκολα να παίζω στο πρώτο επίπεδο της επιστήμης, την παρατήρηση. Μπορώ εύκολα ν’ ανακαλύπτω «κρυμμένα» γεωμετρικά καί νοητικά σχήματα, καθώς καί σχέσεις αριθμών καί σχημάτων. Καθώς επίσης καί να κάνω εύκολα συγκρίσεις με τα ήδη γνωστά. Άρα, τα πράγματα έτσι θά ‘ναι (κι όχι αλλοιώς) – τα φαινόμενα, η επιφάνεια, δηλαδή.
Τώρα, αν ζητάτε καί εξηγήσεις των φαινομένων αυτών (καί δή, επιστημονικές), ειλικρινά θα σας απογοητεύσω. Όχι μόνον δεν θα τις βρήτε πουθενά, αλλά δεν υφίσταται ουδέ κάν το επιστημονικό πλαίσιο, που θα βοηθήσει κάποιον να τις ψάξει. Ως μόνος οδηγός, λοιπόν, απομένει η ξεκαθαρισμένη γνώση των αρχαίων ημών (όση, κι όπως έφτασε μέχρις εμάς), στην οποία ενστικτωδώς αποδίδουμε (100%) ορθότητα. Αυτόν τον δρόμο ακολουθώ προσωπικά.
[Είπαμε… ο πολιτισμός δεν ξεκίνησε απ’ το μηδέν. Αλλά αρκετές φορές απ’ το μηδέν, όπου καί ξανάπεσε από μέγα ύψος. Έχει διαφορά, πώς να το κάνουμε;! Όμως, οι γνώσεις που αποκτήθηκαν στη φάση του ύψους, είναι καί παραμένουν γνώσεις!]
Εάν, λοιπόν, το κηρύκειο μας λέει κάτι το σωστό καί αληθές, τότε θα μας πεί καί στις επαν-ανακαλύψεις των πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος!…
…Αλλά, βέβαια, δεν εμποδίζω κανέναν να πεί / βρεί κάτι εξυπνότερο. Ο στίβος είναι ανοιχτός!

α2. Καί τί έγινε, κι άμα ξαναβρεθούν;
Η Ιστορία μας λέει ότι οι ήδη τρείς επαν-ανακαλύψεις δεν ήταν κάτι το ανώδυνο.
  • Ο Ουρανός είναι ο πλανήτης των επαναστάσεων…
…Καί πέρασαν μόλις οχτώ χρόνια από την επαν-ανακάλυψή του, μέχρι τη Γαλλική του 1789!
  • Ο Ποσειδών είναι ο πλανήτης της εικόνας…
…καί λίγο πρίν / λίγο μετά την επαν-ανακάλυψή του, άρχισε η εποχή της φωτογραφίας (καί του κινηματογράφου, αργότερα)!
  • Ο Πλούτων είναι ο πλανήτης της απόλυτης δύναμης (που βρίσκεται στους πυρήνες των ατόμων)…
…Καί (δεκαπέντε χρόνια μετά την επαν-ανακάλυψή του) οι κάτοικοι στη Χιροσίμα καί το Ναγκασάκι το συνειδητοποίησαν αυτό πολύ καλά, θέλοντας καί μή.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι οι δύο επαν-ανακαλύψεις που έπονται, θα φέρουν κι αυτές κάποια «δωράκια» στην ανθρωπότητα. Ωστόσο, οφείλουμε να το δούμε καί ως πακέτο: όταν συμπληρωθεί η «ιερή δωδεκάδα», πιστεύω ότι η ανθρωπότητα θ’ ανέβει επίπεδο.
Μόνο μή με ρωτάτε πού θα φτάσει.

β. Το δύσκολο: Πότε;
Εδώ, ομολογώ πως τα βρήκα μπαστούνια!
Ξεκινώντας από το σχήμα του μακροκοσμικού κηρυκείου, βλέπουμε πως οι «στροφές» του φιδιού (δηλαδή, οι επαν-ανακαλύψεις) ακολουθούν πρότυπο:
ένα ζώδιο / τέσσερα ζώδια / έξι ζώδια / τέσσερα ζώδια / ένα ζώδιο.
1-4-6-4-1.
Μπορεί εδώ ένας παρατηρητικός να δεί ότι οι διαφορές μεταξύ αυτών των αριθμών πάνε 3-2-2-3, άρα τα: 1 / 2 / 3 θυμίζουν την ακολουθία Φιμπονάτσι. Εντάξει… ωστόσο, εάν διαβάσουμε τις χρονολογίες των ήδη γνωστών τριών επαν-ανακαλύψεων:
θα διαπιστώσουμε ότι οι δύο χρονικές αποστάσεις, που ιστορικώς έχουμε «κατοχυρώσει», κάθε άλλο, παρά ακολουθούν την αναλογία 1-4-6-4-1. Καί κάθε άλλο, παρά …«φιμπονατσιάζουν»! Lol!!!
Άρα, ποιά;

(συνεχίζεται)