Ομοφυλοφιλία και δικαιωματισμός.---Άμεση αντιμετώπιση του κινδύνου εθισμού στο αφύσικο

 

ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΜΟΣ

Γράφει η Μαρία Ι. Γιαλαμά,

Μεγάλο θέμα ανοίγει η κυβέρνηση ,με την πρόθεσή της να νομοθετήσει τον γάμο μεταξύ ομοφύλων.Το επικοινωνιακού τύπου επιχείρημα, ότι προτίθεται να εισηγηθεί και να ψηφίσει τον γάμο αυτό, με σκοπό την ένωση της κοινωνίας είναι σαθρό, λαμβανομένου υπ’ όψιν του μικρού αριθμού ομοφυλοφίλων ατόμων. Συμφώνως με έρευνες, αγγίζει το 1,4% στις γυναίκες και φθάνει το 2% στους άνδρες, αριθμοί που δεν έχουν την δυνατότητα να διχάσουν ή να ενώσουν την κοινωνία. Ανατρέχοντας στις κατ’επανάληψιν δηλώσεις στελεχών του Μεγάρου Μαξίμου περί της ιδιαιτερότητός τους και τις πιέσεις που ασκούν στον πρωθυπουργό, γίνεται κατανοητό, ότι η όλη πρωτοβουλία έχει να κάνει με την ικανοποίηση, μικρού αριθμού «επωνύμων» θιασωτών των gay prides.Άλλωστε γνωστοί κοινωνικώς καταξιωμένοι ομοφυλόφιλοι, εξαιρούν αυτοβούλως τους εαυτούς τους, από πολύχρωμες εκδηλώσεις «υπερηφάνειας» και φυσικά από διεκδικήσεις νομοθετήσεως γάμου .Το μείζον θέμα που υποκρύπτεται, πίσω από την διεκδίκηση του γάμου, είναι η τεκνοθεσία. Τα περί ολοκληρώσεως της αγάπης, μέσω της σταθερότητος που προσφέρει ο γάμος και της ισότητος που επικαλέσθηκε  ο πρωθυπουργός, στην συνέντευξή  του της 10^ης Ιανουαρίου είναι το προκάλυμμα του μεγάλου ανακύπτοντος ζητήματος. Το σύμφωνο συμβιώσεως, που ο ίδιος εψήφισε όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το κατέβασε ως σχέδιο νόμου, καλύπτει πλήρως τις οικονομικές, κληρονομικές και άλλες ανάγκες που πιθανόν να προκύπτουν από την απώλεια του ενός εκ των δύο ομοφύλων του ζεύγους. Η σταθερότητα που επικαλέσθηκε ο πρωθυπουργός, εξασφαλίζεται μόνον με την βούληση αμφοτέρων.

Είναι γνωστό ότι το ομοφυλοφιλικό κίνημα, με τις διαρκείς πιεστικές παρεμβάσεις του στα αμερικανικά συνέδρια Ψυχιάτρων, έχει καταφέρει, να αλλάξει τον προσδιορισμό του όρου ομοφυλόφιλος. Ανατρέχοντας ο ερευνητής στην αντίστοιχη βιβλιογραφία , συναντά στα μέσα του 20^ου αιώνος, η ομοφυλοφιλία να θεωρείται ψυχιατρική διαταραχή «κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητος». Με τον όρο αυτό αναφέρεται στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών διαταραχών(DSM-1),της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας το 1952.Στην δεύτερη έκδοση του DSM-2 το 1968,η ομοφυλοφιλία συμπεριλαμβάνεται «στις σεξουαλικές αποκλίσεις, που δεν δύνανται να υποκαταστήσουν την φυσιολογική συμπεριφορά». Το 1973,στην Αμερικανική  Ψυχιατρική Εταιρεία, με ποσοστό 58%,απεφασίσθη κατόπιν ψηφοφορίας να μην θεωρείται πλέον ψυχιατρική διαταραχή η ομοφυλοφιλία. Έτσι στο DSM-3 το 1980,περιελήφθη ο όρος « εγωδυστονική ομοφυλοφιλία», ανήκουσα στην γενική κατηγορία των ψυχοσεξουαλικών διαταραχών. Το 1987,στο ανανεωμένο DSM-3-R,παύει να υπάρχει ο όρος « εγωδυστονική ομοφυλοφιλία» και μένει το «σημαντική και επίμονη δυσφορία ως προς τον σεξουαλικό προσανατολισμό», το δε 1992,η ομοφυλοφιλία αφαιρείται από την Διεθνή ταξινόμηση των ασθενειών της ΠΟΥ(παγκόσμια οργάνωση υγείας) το δε 1997,η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία ξεκίνησε να  υποστηρίζει τον γάμο  ομοφύλων. Οι ανωτέρω αποχαρακτηρισμοί συνέβησαν, άνευ επιστημονικής τεκμηριώσεως, αυθαιρέτως ,μή υπαρχόντων επιστημονικών δεδομένων μέχρι στιγμής για τα αίτια της ομοφυλοφιλίας. Σύγχρονες έρευνες που αφορούν στην επίδραση βλαπτικών παραγόντων στην κύηση, σε γενετικούς μηχανισμούς, σε φυσιολογία του εγκεφάλου κλπ, δεν κατέληξαν σε ασφαλή και αποδεκτά από την επιστημονική κοινότητα συμπεράσματα. Η υπάρχουσα διαταραχή του φύλου στην παιδική ηλικία, λέγεται ότι οδηγεί στην ομοφυλοφιλία, ενώ όλοι οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν διαταραχή του φύλου. Ομοφυλοφιλικές πρακτικές έχουν αναφερθεί από παλαιά στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά ποτέ η ομοφυλοφιλία δεν θεωρήθηκε ισότιμη και φυσιολογική πρακτική στους ενήλικες.

 Ο Σωκράτης ανέφερε( Πλάτωνας- Γοργίας),ότι  «ο των κιναίδων βίος, δεινός και αισχρός και άθλιος εστί» Στην εποχή μας, παρά του ότι η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται ψυχιατρική διαταραχή, σχετίζεται  με σημαντική ψυχιατρική νοσηρότητα.(γενικευμένη αγχώδης διαταραχή, κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, διαταραχή διαγωγής ,χρήση ουσιών, αλκοολισμός κλπ)

Συμφώνως πάντοτε με την βιβλιογραφία ,οι επόμενες ψυχιατρικές διαταραχές που ακολουθούν την αντίστοιχη πορεία «αποχαρακτηρισμού», είναι αυτή της παιδοφιλίας και η διαταραχή της ταυτότητος φύλου. Ασφαλώς ο αποχαρακτηρισμός τέτοιων διαταραχών, που δεν συνοδεύεται ούτε υποστηρίζεται από αντίστοιχα επιστημονικά δεδομένα, αλλά γίνεται δι’ αυθαιρέτου ορισμού του φυσιολογικού, εγείρει ερωτήματα για την ιατρική διάγνωση και πρακτική. Η αίσθηση ότι η αμεροληψία στην ιατρική διάγνωση έχει χαθεί, είναι ευρέως διαδεδομένη. Το τι συντελεί ώστε να γίνει ένα άτομο ομοφυλόφιλο μετά την εφηβεία, δεν έχει απαντηθεί από την επιστήμη. Οι περιβαλλοντολογικοί παράγοντες, η ανατροφή του κλπ, δεν τεκμηριώνουν την ομοφυλοφιλία. Ο βιασμός σε παιδική ή εφηβική ηλικία ενοχοποιείται για το μέλλον του βιασθέντος στην ενηλικίωση. Το ερώτημα όμως παραμένει, δεδομένου ότι οι όποιες κοινωνικές αλλαγές επιβάλλονται από τα κινήματα της μειοψηφούσης κοινότητος, άνευ επιστημονικών δεδομένων: Μπορεί και πρέπει η κοινωνία να αλλάξει τα δομικά της στοιχεία όπως η οικογένεια, προς χάριν ενός μικρού ποσοστού των μελλών της; Οι επιστήμονες επιβάλλεται ,με επιστημονικότητα και ειλικρίνεια να περιγράψουν τις συνέπειες για τον ανθρώπινο ψυχισμό, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την οικογένεια, την κοινωνία των «οικογενειών» που επιθυμούν να δημιουργήσουν τα ομόφυλα ζεύγη, μέσω του αιτουμένου γάμου τους. Η μέχρι τώρα επιστημονική γνώση μας προειδοποιεί ,ότι η καταπάτηση των φυσικών νόμων, έχει συνέπειες σε όλους τους τομείς της υγείας.

 Η όποια απόφαση ληφθεί, με πίεση από την συγκεκριμένη ομάδα για γάμο μεταξύ ομοφύλων, εγκυμονεί μελλοντικούς κινδύνους. Πόσο μάλλον, όταν με την ψήφο των κοινοβουλευτικών, θα καταστεί η γυναίκα πολυχρηστικό σκεύος ενοικιαζόμενο προς τεκνοποίηση με σκοπό την ικανοποίηση τινών και η αγοραπωλησία βρεφών, θα έχει την « άτυπη κάλυψη» της Ελληνικής Πολιτείας. Όλα αυτά συζητούνται ,την χρονική περίοδο, που αποκαλύπτεται η ανυπαρξία κοινωνικής προνοίας, στην ολοένα βυθιζομένη στην οικονομική και πνευματική ανέχεια Ελληνική κοινωνία. Διότι όταν η παιδεία χωλαίνει και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των μαθητών, αφορά μόνον στην ανεκτικότητα και όχι στην ευθύνη  εκάστου εκ των δύο φύλων για τις πράξεις του και των απορρεόντων εξ αυτών υποχρεώσεων, τότε το λάθος αποκτά ρίζες. Οδηγούμεθα με τις επιπόλαιες αποφάσεις σε Οργουελικές εποχές, που δεν συνάδουν με τα Ελληνικά κοινωνικά και οικογενειακά πλαίσια. Η σεξουαλική παρέκκλιση ελαχίστων, απαγορεύεται να καταργεί την ιερότητα της μητρότητος και την βιολογική ταυτότητα του άρρενος και του θήλεως. Ο δικαιωματισμός, δεν επιτρέπεται να καταστρατηγεί  τους κανόνες δικαίου. Οι διεκδικούντες ίσα δικαιώματα δια του γάμου των ομοφύλων και την απόκτηση τέκνων, παρακάμπτουν βιαίως τα δικαιώματα των παιδιών, στερώντας τους τον μητρικό θηλασμό και των εξ αυτού απορρεόντων ωφελημάτων, την μητρική αγκαλιά και στοργή, την ανατροφή από μητέρα και πατέρα, από την αλληλοσυμπλήρωση των οποίων δημιουργούνται  με την πρόνοια της φύσεως. Επί τέλους η ιερότητα της μητρότητος και της οικογενείας, δεν διατίθενται προς εύπεπτο καταναλωτισμό. Η κυβέρνηση οφείλει να πράττει, έχουσα γνώμονα τα «υπάρχοντα δεδομένα ευπρεπείας ,αξιοπρεπείας και σεβασμού των ηθών των Ελλήνων»   https://pilitouromanou.blogspot.com/